Разбирам, че тази среща е била предварително планирана и надслова е бил от Бях до Все още Съм Аз съм представител на Съм С което, разбира се , аз не съм съгласна, защото въпреки, че съм на 94 години, аз не работя стихнало И всеки, който ме попита, " Все още ли правиш това?" Не получава отговор, защото аз не правя нещата по различен начин сега , правя ги така както винаги съм ги правила Аз още съм - или използвах стихнал? Нямах предвид това
So I understand that this meeting was planned, and the slogan was From Was to Still. And I am illustrating Still. Which, of course, I am not agreeing with because, although I am 94, I am not still working. And anybody who asks me, "Are you still doing this or that?" I don't answer because I'm not doing things still, I'm doing it like I always did. I still have -- or did I use the word still? I didn't mean that.
(Смях)
(Laughter)
Имам папка с задачи, които трябва върша. Имам планове Имам клиенти. Върша работата си както винаги съм я вършила По този начин работата се грижи за възрастта ми Искам да ви покажа моето портфолио, за да видите с какво се занимавам и защо съм тук. Това беше около 1925 година. Всички тези неща изработих през последните 75 години
I have my file which is called To Do. I have my plans. I have my clients. I am doing my work like I always did. So this takes care of my age. I want to show you my work so you know what I am doing and why I am here. This was about 1925. All of these things were made during the last 75 years.
(Смях)
(Laughter)
(Аплодисменти)
(Applause)
Но разбира се, аз работя от 25 годишна и плодът на работата ми е пред вас. Това е Касълтън, Китай. Това е от изложба в Музея на Модерното Изкуство. А това се продава в Музея Метрополитан. Това е все още в Музея Метрополитан и се продава. Това е портрет на дъщеря ми и мен.
But, of course, I'm working since 25, doing more or less what you see here. This is Castleton China. This was an exhibition at the Museum of Modern Art. This is now for sale at the Metropolitan Museum. This is still at the Metropolitan Museum now for sale. This is a portrait of my daughter and myself.
(Аплодисменти)
(Applause)
Това е само част от стотиците неща, които съм направила за последните 75 години. Наричам себе си създател на неща. Не се определям като индустриален дизайнер. Идустриалните дизайнери въвеждат нови, непознати до сега неща. Техният труд е пряко свързан с търговията, не с естетиката. Списанието за индустриален дизайн мисля, се казва "Иноваторство". Иноваторството, не е част от моята работа. А ние, създателите на неща правим нещата по красиви, по елегантни, по удобни, отколкото занаятчийте. Имам да споделя толкова много неща с вас. Трябва да помисля какво ще кажа. За да опиша нашата професия по друг начин, ние сме заети с игриво търсене на красотата. Това означава,че това игриво търсене се определя като една от първите дейности на човека. Сара Смит, беше професор по математика в Масачузецкия Технологичен Институт и написа: "Игривото търсене на красота е била първата човешка дейност, където всички материални и полезни качества са били възникнали от игривото търсене на красота." Това са керемиди. Думата "игрив" е нужен аспект на нашата работа, защото, всъщност, един от нашите задачи е, че трябва да творим през целия си живот, а що се отнася за мен това вече продължава 75 години.
These were just some of the things I've made. I made hundreds of them for the last 75 years. I call myself a maker of things. I don't call myself an industrial designer because I'm other things. Industrial designers want to make novel things. Novelty is a concept of commerce, not an aesthetic concept. The industrial design magazine, I believe, is called "Innovation." Innovation is not part of the aim of my work. Well, makers of things: they make things more beautiful, more elegant, more comfortable than just the craftsmen do. I have so much to say. I have to think what I am going to say. Well, to describe our profession otherwise, we are actually concerned with the playful search for beauty. That means the playful search for beauty was called the first activity of Man. Sarah Smith, who was a mathematics professor at MIT, wrote, "The playful search for beauty was Man's first activity -- that all useful qualities and all material qualities were developed from the playful search for beauty." These are tiles. The word, "playful" is a necessary aspect of our work because, actually, one of our problems is that we have to make, produce, lovely things throughout all of life, and this for me is now 75 years.
Така че как може, без да ти омръзне да създаваш неща със същото удоволствие, все едно го правиш за подарък, в такъв продължителен период? Едно от главните качества на всеки дизайнер е игривостта. Нека ви споделя нещо за моя живот. Както вече казах, започнах да се занимавам с това преди 75 години. Първата ми изложба в САЩ беше на изложението, посветено на 150-та годишнина през 1926... и Унгарското правителство изпрати една от ръчно рисуваните ми произведения, с което участвах в изложбата. Творбите ми ме поведоха през много държави и ми разкриха голяма част от света. Всъщност, те не ме поведоха... творбите не ме поведоха... Аз правих нещата главно, защото исках чрез тях да видя света. Бях много любопитна и исках да видя света, така че направих всички тези неща, които ми помогнаха да задоволя любопитството си и да се запозная с много държави и култури. Започнах като чирак на унгарски занаятчия и това ми помогна да изградя вътрешно разбиране за гилдията през Средновековието.
So how can you, without drying up, make things with the same pleasure, as a gift to others, for so long? The playful is therefore an important part of our quality as designer. Let me tell you some about my life. As I said, I started to do these things 75 years ago. My first exhibition in the United States was at the Sesquicentennial exhibition in 1926 -- that the Hungarian government sent one of my hand-drawn pieces as part of the exhibit. My work actually took me through many countries, and showed me a great part of the world. This is not that they took me -- the work didn't take me -- I made the things particularly because I wanted to use them to see the world. I was incredibly curious to see the world, and I made all these things, which then finally did take me to see many countries and many cultures. I started as an apprentice to a Hungarian craftsman, and this taught me what the guild system was in Middle Ages.
Гилдията : когато бях чирак трябваше да чиракувам, за да стана добър грънчар. В грънчарницата, в която учих, тържествуваше традиционна йерархия, състояща се от майстор, калфа, работник и чирак моята позиция беше чирак. Работата като чирак беше доста примитивна. Това ще рече, че трябваше да науча всеки един аспект от изработката на керамични съдове на ръка. Размазвахме глината с краката си, когато идваше от склоновете. След това трябваше да е размесим и да я сложим в една преса. И след това най-накрая беше готова за работа. Точно тук идваше моята чираческа роля. Майсторът ме водеше да нагласим пещите понеже в печенето на такива изделя е много важно да се намести правилно пеща. И най-накрая, получих документа, че съм завършила чирачеството си успешно, че съм се държала морално и този документ ми беше даден от гилдията на покривачите на покриви, поставячите на релси, настройвачите на пещи коминочистачите и грънчарите.
The guild system: that means when I was an apprentice, I had to apprentice myself in order to become a pottery master. In my shop where I studied, or learned, there was a traditional hierarchy of master, journeyman and learned worker, and apprentice, and I worked as the apprentice. The work as an apprentice was very primitive. That means I had to actually learn every aspect of making pottery by hand. We mashed the clay with our feet when it came from the hillside. After that, it had to be kneaded. It had to then go in, kind of, a mangle. And then finally it was prepared for the throwing. And there I really worked as an apprentice. My master took me to set ovens because this was part of oven-making, oven-setting, in the time. And finally, I had received a document that I had accomplished my apprenticeship successfully, that I had behaved morally, and this document was given to me by the Guild of Roof-Coverers, Rail-Diggers, Oven-Setters, Chimney Sweeps and Potters.
(Смях)
(Laughter)
Също така получих книга, която обясняваше правата ми и условията за работа, която пазя до ден днешен. Започнах с грънчарница в градината ми и правих глинени и керамични изделия, които продавах на пазара в Будапеща. И седях си там, с моят тогавашен приятел... и нямам предвид приятел в модерното му звучене... но приятел от онея времена и стояхме и продавахме съдовете. Майка ми мислише, че това не беше много подходящо, затова започна да продава с нас за да вдъхва благоприличие
I also got at the time a workbook which explained my rights and my working conditions, and I still have that workbook. First I set up a shop in my own garden, and made pottery which I sold on the marketplace in Budapest. And there I was sitting, and my then-boyfriend -- I didn't mean it was a boyfriend like it is meant today -- but my boyfriend and I sat at the market and sold the pots. My mother thought that this was not very proper, so she sat with us to add propriety to this activity.
(Смях)
(Laughter)
След известно време, в Будапеща построиха нова голяма фабрика за глинени и керамични съдове. Посетих я с няколко други дами, задавайки всевъзможни въпроси. Директора от негова страна ме попита, защо задавам всички тези въпроси? Отвърнах му, че аз също имам грънчарница. Попита ме дали може да посети малкото ми магазинче и когато най-накрая го направи ми обясни, че това с което се занимавам е анахронизъм, и че индустриалната революция превзема пазара с пълна пара, и че ще е в най-добър мой интерес ако се присъединя към фабриката. Там той направи специален дизайнерски отдел за мен, където работих няколко месеца Въпреки това, всички останали работници от фабриката прекарваха времето си в отдела за дизайн Директора ми обясни, че няколко жени експериментират и правят отливки на мойте дизайни, които бяха започнали да се продават в Америка
However, after a while there was a new factory being built in Budapest, a pottery factory, a large one. And I visited it with several ladies, and asked all sorts of questions of the director. Then the director asked me, why do you ask all these questions? I said, I also have a pottery. So he asked me, could he please visit me, and then finally he did, and explained to me that what I did now in my shop was an anachronism, that the industrial revolution had broken out, and that I rather should join the factory. There he made an art department for me where I worked for several months. However, everybody in the factory spent his time at the art department. The director there said there were several women casting and producing my designs now in molds, and this was sold also to America.
Спомням си, че дизайнът ми пожъна успехи. Въпреки това, директорът, химикът и главният моделиер... всички... се занимаваха много повече с дизайнерския отдел... което означаваше, с моята работа... отколкото с производството на тоалетни, така че най-накрая получиха писмо от центъра, банката чиято собственост беше фабриката, в което пишеше, да се направи пристройка за тоалетни зад отдела за дизайн, което беше моят край. Това от своя страна ми даде възможността, а сега бях вече и калфа, а калфите вземат чантата и тръгват да обикалят света. Като калфа, пуснах обява във вестника, гласяща, че съм обикновен калфа със специалност грънчарство, която си търси работа като калфа. Получих няколко оферти и се спрях на една от тях, която се намираше най-далече от къщи, и както си мислех тогава, на половината път до Америка.
I remember that it was quite successful. However, the director, the chemist, model maker -- everybody -- concerned himself much more with the art department -- that means, with my work -- than making toilets, so finally they got a letter from the center, from the bank who owned the factory, saying, make toilet-setting behind the art department, and that was my end. So this gave me the possibility because now I was a journeyman, and journeymen also take their satchel and go to see the world. So as a journeyman, I put an ad into the paper that I had studied, that I was a down-to-earth potter's journeyman and I was looking for a job as a journeyman. And I got several answers, and I accepted the one which was farthest from home and practically, I thought, halfway to America.
Това беше Хамбург. Захванах се с работата в Хамбург, в грънчарница, където всичко се правеше на колелото и където работих заедно с още няколко занаятчии. Първия ден, отивах да заема моето място на обръщателната платформа... имаше три или четири такива...и един от мъжете, които се падаше зад мястото където стоях беше с деформиран гръб, гърбушко който въобще не говорише и миришеше ужасно. Поех инициативата да го пръскам с одеколон всеки ден и на него това му харесваше и в отплата носеше хляб и масло всеки ден, което аз трябваше да ям от уважение. Първия ден, когато отидох на работа в магазина, на колелото ми имаше изненада. Колегите ми небрежно бяха поставили на колелото, където трябваше да работя много добре моделирани мъжки гениталии. (Смях) След като ги съборих с един размах, те бяха много... Най-накрая бях приета и работих там шест месеца. Това беше първата ми работа. Ако продължавам така, ще стоите тук до полунощ.
And that was in Hamburg. Then I first took this job in Hamburg, at an art pottery where everything was done on the wheel, and so I worked in a shop where there were several potters. And the first day, I was coming to take my place at the turntable -- there were three or four turntables -- and one of them, behind where I was sitting, was a hunchback, a deaf-mute hunchback, who smelled very bad. So I doused him in cologne every day, which he thought was very nice, and therefore he brought bread and butter every day, which I had to eat out of courtesy. The first day I came to work in this shop there was on my wheel a surprise for me. My colleagues had thoughtfully put on the wheel where I was supposed to work a very nicely modeled natural man's organs. (Laughter) After I brushed them off with a hand motion, they were very -- I finally was now accepted, and worked there for some six months. This was my first job. If I go on like this, you will be here till midnight.
(Смях)
(Laughter)
(Аплодисменти)
(Applause)
Така че, ще се опитам да забързам малко.
So I will try speed it up a little
(Смях)
(Laughter)
Модератор : Ева имаш около пет минути.
Moderator: Eva, we have about five minutes.
(Смях)
(Laughter)
Ева Зейсел : Сигурен ли си?
Eva Zeisel: Are you sure?
Модератор: Да, сигурен съм.
Moderator: Yes, I am sure.
ЕЗ: Е... щом си сигурен, Трябва да ви кажа, че за пет минути ще говоря много бързо. Всъщност работата ми ме заведе до много различни страни, защото винаги работих в унисон с любопитството ми. И измежду другите неща и другите държави, в които съм работила беше Съветския Съюз, където работих от 32-ра до 37-а... всъщност до 36-та. Най-накрая бях там, въпреки че нямаше какво да правя... бях просто чуждестранен експерт. Станах артистичен директор на производството на стъкло и чаши и накрая при чистките на Сталин... в самото им начало, не знаех че стотици, хиляди невинни хора са били арестувани, Аз бях една от арестуваните и прекарах 16 месеца в Руски затвор Обвиненията бяха, че съм планирала атентат върху живота на Сталин. Което беше доста сериозно обвинение. И ако това е краят на моите пет минути искам да ви кажа, че аз оцелях, което беше изненада дори и за мен. Но след като оцелях и съм тук и след като това е краят на моите пет минути, аз ще...
EZ: Well, if you are sure, I have to tell you that within five minutes I will talk very fast. And actually, my work took me to many countries because I used my work to fill my curiosity. And among other things, other countries I worked, was in the Soviet Union, where I worked from '32 to '37 -- actually, to '36. I was finally there, although I had nothing to do -- I was a foreign expert. I became art director of the china and glass industry, and eventually under Stalin's purges -- at the beginning of Stalin's purges, I didn't know that hundreds of thousands of innocent people were arrested. So I was arrested quite early in Stalin's purges, and spent 16 months in a Russian prison. The accusation was that I had successfully prepared an Attentat on Stalin's life. This was a very dangerous accusation. And if this is the end of my five minutes, I want to tell you that I actually did survive, which was a surprise. But since I survived and I'm here, and since this is the end of the five minutes, I will --
Модератор : Кажи ми кога беше последното ти пътуване до Русия Не беше ли там наскоро?
Moderator: Tell me when your last trip to Russia was. Weren't you there recently?
ЕЗ: А да, това лято бях, Американска компания беше закупила фабриката Ломоносов там и ме поканиха. Като преглеждали регистрите разбрали, че съм работила там през 1933 година и дойдоха в студиото ми в Рокланд Каунти, заедно с 15 от тяхните художници. И ме поканиха да посетя фабриката в Русия миналото лято, Юли месец, да направя няколко дизайна. И понеже не обичам да патувам сама, поканиха и дъщеря ми, зет ми и внучката ми, така че направихме едно прекрасно пътуване до Русия, която според мен, не е много щастлива и приятна гледка днес. Ето ме тук сега, ако това е краят. Благодаря ви.
EZ: Oh, this summer, in fact, the Lomonosov factory was bought by an American company, invited me. They found out that I had worked in '33 at this factory, and they came to my studio in Rockland County, and brought the 15 of their artists to visit me here. And they invited myself to come to the Russian factory last summer, in July, to make some dishes, design some dishes. And since I don't like to travel alone, they also invited my daughter, son-in-law and granddaughter, so we had a lovely trip to see Russia today, which is not a very pleasant and happy view. Here I am now, if this is the end? Thank you.
(Аплодисменти)
(Applause)