What has the War on Drugs done to the world? Look at the murder and mayhem in Mexico, Central America, so many other parts of the planet, the global black market estimated at 300 billion dollars a year, prisons packed in the United States and elsewhere, police and military drawn into an unwinnable war that violates basic rights, and ordinary citizens just hope they don't get caught in the crossfire, and meanwhile, more people using more drugs than ever. It's my country's history with alcohol prohibition and Al Capone, times 50.
Hvað hefur Fíkniefnastríðið gert heiminum? Lítið á morðin og upplausnina í Mexíkó, Mið-Ameríku og mörgum öðrum heimshlutum, svarti markaðurinn á heimsmælikvarða metinn á 300 milljarða bandaríkjadala árlega, fangelsi í Bandaríkjunum yfirfull sem og annars staðar, lögregla og her dregin í óvinnandi stríð sem brýtur gegn grunnmannréttindum og almennir borgarar bara vona að þeir lendi ekki á milli, á meðan notar fleira fólk meiri fíkniefni en nokkur tímann áður. Þetta er saga lands míns með áfengisbannið og Al Capone, fimmtíuföld.
Which is why it's particularly galling to me as an American that we've been the driving force behind this global drug war. Ask why so many countries criminalize drugs they'd never heard of, why the U.N. drug treaties emphasize criminalization over health, even why most of the money worldwide for dealing with drug abuse goes not to helping agencies but those that punish, and you'll find the good old U.S. of A.
Þess vegna særir það mig sérstaklega sem Bandaríkjamann, að við höfum verið drifkrafturinn bak við hið alþjóðlega fíkniefnastríð. Spyrjið hvers vegna svo mörg lönd glæpavæða fíkniefni sem þau hafa ekki heyrt um, hvers vegna sáttmálar Sameinuðu- þjóðanna um fíkniefni leggja áherslu á glæpavæðingu fremur en heilsu, jafnvel hvers vegna fjárveitingar ætlaðar baráttu gegn misnotkun fíkniefna renni ekki til hjálparstofnana heldur refsistofnana, og þið finnið gamla góða B.N.A.
Why did we do this? Some people, especially in Latin America, think it's not really about drugs. It's just a subterfuge for advancing the realpolitik interests of the U.S. But by and large, that's not it. We don't want gangsters and guerrillas funded with illegal drug money terrorizing and taking over other nations. No, the fact is, America really is crazy when it comes to drugs. I mean, don't forget, we're the ones who thought that we could prohibit alcohol. So think about our global drug war not as any sort of rational policy, but as the international projection of a domestic psychosis. (Applause)
Hvers vegna gerðum við þetta? Sumir, sérstaklega íbúar Rómönsku-Ameríku, telja þetta ekki snúast um fíkniefni. Að þetta sé bragð til að greiða fyrir framgangi pólitískra áhrifa Bandaríkjanna. Það er þó í grunninn rangt. Við viljum ekki að glæpamenn og skæruliðar, fjármagnaðir með ólöglegum fíkniefnapeningum, ógni eða taki yfir aðrar þjóðir. Nei, raunin er að Bandaríkin eru óð þegar kemur að fíkniefnum. Ég meina, það vorum við sem héldum að við gætum bannað áfengi. Hugsið um alþjóðlega fíkniefnastríðið okkar, ekki sem skynsamlega stefnu, heldur sem alþjóðlega vörpun innlendrar geðveilu. (Lófatak)
But here's the good news. Now it's the Russians leading the Drug War and not us. Most politicians in my country want to roll back the Drug War now, put fewer people behind bars, not more, and I'm proud to say as an American that we now lead the world in reforming marijuana policies. It's now legal for medical purposes in almost half our 50 states, millions of people can purchase their marijuana, their medicine, in government- licensed dispensaries, and over half my fellow citizens now say it's time to legally regulate and tax marijuana more or less like alcohol. That's what Colorado and Washington are doing, and Uruguay, and others are sure to follow.
En hér eru góðu fréttirnar. Nú leiða Rússar Fíkniefnastríðið, ekki við. Flestir stjórnmálamenn í mínu landi vilja nú hætta við Fíkniefnastríðið, fækka fólki í fangelsi, ekki fjölga og ég get stoltur sagt sem Bandaríkjamaður að við stöndum nú fremst í heiminum í endurmótun reglna um marijúana. Það er nú löglegt í læknisfræðilegum tilgangi í nærri helmingi okkar 50 ríkja. Milljónir manna geta keypt maríjúanað sitt, lyfin sín, hjá sölustöðum með leyfi frá ríkinu, og yfir helmingur samlanda minna telja tíma til kominn að lögleiða og leggja skatta á maríjúana svipað og áfengi. Það er það sem Colorado og Washington gera, og Úrúgvæ, og önnur lönd eru líkleg til að fylgja eftir.
So that's what I do: work to end the Drug War. I think it all started growing up in a fairly religious, moral family, eldest son of a rabbi, going off to university where I smoked some marijuana and I liked it. (Laughter) And I liked drinking too, but it was obvious that alcohol was really the more dangerous of the two, but my friends and I could get busted for smoking a joint.
Þetta er það sem ég geri; vinn að því að enda fíkniefnastríðið. Ég held það hafi byrjað í æsku minni í nokkuð trúaðri fjölskyldu með siðferðiskennd, elsti sonur rabbína, fór í háskóla þar sem ég reykti maríjúana og líkaði það. (Hlátur) Mér líkaði drykkja líka, en það var augljóst að áfengi var hættulegra af þessu tvennu en við vinirnir gátum verið handteknir fyrir að reykja jónu.
Now, that hypocrisy kept bugging me, so I wrote my Ph.D dissertation on international drug control. I talked my way into the State Department. I got a security clearance. I interviewed hundreds of DEA and other law enforcement agents all around Europe and the Americas, and I'd ask them, "What do you think the answer is?" Well, in Latin America, they'd say to me, "You can't really cut off the supply. The answer lies back in the U.S., in cutting off the demand." So then I go back home and I talk to people involved in anti-drug efforts there, and they'd say, "You know, Ethan, you can't really cut off the demand. The answer lies over there. You've got to cut off the supply." Then I'd go and talk to the guys in customs trying to stop drugs at the borders, and they'd say, "You're not going to stop it here. The answer lies over there, in cutting off supply and demand." And it hit me: Everybody involved in this thought the answer lay in that area about which they knew the least.
Þessi hræsni hélt áfram að pirra mig svo ég skrifaði doktorsritgerðina mína um alþjóðlega fíkniefnastjórnun. Ég talaði mig inn í Innanríkisráðuneytið. Ég fékk öryggisheimild. Ég tók viðtöl við fíkniefna- lögreglumenn og aðra löggæslufulltrúa í Evrópu og N- og S Ameríku og ég spurði þá: „Hvað telur þú vera svarið?“ Í Rómönsku-Ameríku sögðu þeir við mig: „Þú getur ekki stoppað framleiðsluna. Svarið liggur í Bandaríkjunum, í því að draga úr eftirspurninni.“ Svo ég fer heim og tala við fólkið sem sér um fíkniefnavarnir þar, og það segir: „Þú veist, Ethan, að þú getur ekki hindrað eftirspurnina. Lausnin er hinu megin. Þú verður að hindra framleiðsluna.“ Svo ég fer og tala við tollverðina sem reyna að stoppa fíkniefnin á landamærunum, og þeir segja: „Þú stoppar þau ekki hérna. Lausnin er þarna, í því að draga úr framleiðslu og eftirspurn.“ Og þá áttaði ég mig á því: Allir sem taka þátt í þessu telja svarið liggja á því svæði sem þeir þekkja hvað verst.
So that's when I started reading everything I could about psychoactive drugs: the history, the science, the politics, all of it, and the more one read, the more it hit you how a thoughtful, enlightened, intelligent approach took you over here, whereas the politics and laws of my country were taking you over here. And that disparity struck me as this incredible intellectual and moral puzzle.
Það var þá sem ég byrjaði að lesa allt sem ég gat um geðvirk lyf: söguna, vísindin, stjórnmálin, allt um þau, og því meira sem maður les, því betur sér maður hvernig úthugsuð, upplýst, gáfuleg leið leiddi hingað, en stjórnmálin og lögin í mínu landi leiddu okkur hingað. Og þessi mismunur blasti við mér sem ótrúlegt vitsmunalegt og siðferðislegt púsluspil.
There's probably never been a drug-free society. Virtually every society has ingested psychoactive substances to deal with pain, increase our energy, socialize, even commune with God. Our desire to alter our consciousness may be as fundamental as our desires for food, companionship and sex. So our true challenge is to learn how to live with drugs so they cause the least possible harm and in some cases the greatest possible benefit.
Það hefur að líkindum aldrei verið til fíkniefnalaust samfélag. Nánast hvert einasta samfélag hefur innbyrt geðvirk efni til að takast á við sársauka, auka orku, blanda geði, jafnvel ná sambandi við Guð. Löngun okkar til að breyta hugarástandi okkar kann að vera jafn djúpstæð og löngun okkar í mat, félagsskap og kynlíf. Svo okkar raunverulega áskorun er að læra hvernig megi lifa með fíkniefnum svo þau valdi sem minnstum skaða og í nokkrum tilfellum sem mestum ávinningi.
I'll tell you something else I learned, that the reason some drugs are legal and others not has almost nothing to do with science or health or the relative risk of drugs, and almost everything to do with who uses and who is perceived to use particular drugs. In the late 19th century, when most of the drugs that are now illegal were legal, the principal consumers of opiates in my country and others were middle-aged white women, using them to alleviate aches and pains when few other analgesics were available. And nobody thought about criminalizing it back then because nobody wanted to put Grandma behind bars. But when hundreds of thousands of Chinese started showing up in my country, working hard on the railroads and the mines and then kicking back in the evening just like they had in the old country with a few puffs on that opium pipe, that's when you saw the first drug prohibition laws in California and Nevada, driven by racist fears of Chinese transforming white women into opium-addicted sex slaves. The first cocaine prohibition laws, similarly prompted by racist fears of black men sniffing that white powder and forgetting their proper place in Southern society. And the first marijuana prohibition laws, all about fears of Mexican migrants in the West and the Southwest. And what was true in my country, is true in so many others as well, with both the origins of these laws and their implementation. Put it this way, and I exaggerate only slightly: If the principal smokers of cocaine were affluent older white men and the principal consumers of Viagra were poor young black men, then smokable cocaine would be easy to get with a prescription from your doctor and selling Viagra would get you five to 10 years behind bars. (Applause)
Ég skal segja ykkur frá öðru sem ég lærði, að ástæðan fyrir að sum lyf eru lögleg en önnur ekki hef lítið sem ekkert að gera með vísindi eða heilsu eða áhættu af notkun þeirra, en mikið að gera með hverjir nota og hverjir eru taldir nota tiltekin lyf. Seint á 19. öld, þegar flest þeirra lyfja sem nú eru ólögleg voru lögleg, voru megin neytendur ópíumefna í mínu landi og öðrum löndum, miðaldra hvítar konur, sem notuðu þau til að lina þjáningar og verki þegar fá önnur verkjalyf voru í boði. Engum datt í hug að glæpavæða þau þá þar sem enginn vildi setja ömmu í fangelsi. En þegar hundruðir þúsunda Kínverja byrjuðu að flytja til landsins og vinna hörðum höndum við járnbrautir og í námum og síðan slaka á um kvöldin líkt og þeir höfðu gert í gamla landinu með nokkrum teygum af ópíum pípunni, þá sástu fyrstu lögin sem bönnuðu fíkniefni í Kaliforníu og Nevada, drifin áfram af kynþáttafordóma- blöndnum ótta um að Kínverjar breyttu hvítum konum í ópíum-háða kynlífsþræla. Fyrstu lögin sem bönnuðu kókaín má einnig rekja til kynþáttafordómablandins ótta við svarta menn að sniffa þetta hvíta duft og gleyma sínum rétta stað í samfélagi suðurríkjanna. Og fyrstu lögin til að banna maríjúana, voru vegna ótta við Mexíkóska innflytjendur í vestur- og suðvesturríkjunum. Og það sem var raunin í mínu landi er einnig raunin í mörgum öðrum, bæði varðandi rætur lagasetningarinnar og framkvæmd. Segjum sem svo, og ég ýki bara örlítið: Ef aðalneytendur kókaíns væru vel stæðir eldri hvítir menn og aðalneytendur Viagra væru ungir svartir menn, væri reykjanlegt kókaín auðveldlega aðgengilegt með lyfseðli frá lækni en sala á Viagra myndi kosta þig fimm til tíu ár í fangelsi. (Lófatak)
I used to be a professor teaching about this. Now I'm an activist, a human rights activist, and what drives me is my shame at living in an otherwise great nation that has less than five percent of the world's population but almost 25 percent of the world's incarcerated population. It's the people I meet who have lost someone they love to drug-related violence or prison or overdose or AIDS because our drug policies emphasize criminalization over health. It's good people who have lost their jobs, their homes, their freedom, even their children to the state, not because they hurt anyone but solely because they chose to use one drug instead of another.
Ég var áður prófessor sem kenndi þetta. Nú er ég aðgerðarsinni, mannréttindaaðgerðarsinni, og það sem drífur mig áfram er skömmin yfir að tilheyra þessari annars stórkostlegu þjóð sem telur innan við fimm prósent íbúa heimsins en nærri fjórðung fanga heimsins. Það er fólkið sem ég hitti sem hefur misst einhvern sem það elskar vegna fíkniefnatengds ofbeldis eða í fangelsi eða ofskammt eða alnæmi vegna þess að fíkniefnastefna okkar leggur áherslu á glæpavæðingu fremur en heilsu. Það er gott fólk sem hefur misst störf sín, heimili sín, frelsi sitt, jafnvel börn sín til ríkisins, ekki vegna þess að það skaði einhvern heldur vegna þess að þau völdu að nota ákveðið lyf frekar en annað.
So is legalization the answer? On that, I'm torn: three days a week I think yes, three days a week I think no, and on Sundays I'm agnostic. But since today is Tuesday, let me just say that legally regulating and taxing most of the drugs that are now criminalized would radically reduce the crime, violence, corruption and black markets, and the problems of adulterated and unregulated drugs, and improve public safety, and allow taxpayer resources to be developed to more useful purposes. I mean, look, the markets in marijuana, cocaine, heroin and methamphetamine are global commodities markets just like the global markets in alcohol, tobacco, coffee, sugar, and so many other things. Where there is a demand, there will be a supply. Knock out one source and another inevitably emerges. People tend to think of prohibition as the ultimate form of regulation when in fact it represents the abdication of regulation with criminals filling the void. Which is why putting criminal laws and police front and center in trying to control a dynamic global commodities market is a recipe for disaster. And what we really need to do is to bring the underground drug markets as much as possible aboveground and regulate them as intelligently as we can to minimize both the harms of drugs and the harms of prohibitionist policies.
Svo, er lögleiðing svarið? Um það er ég óviss. Þrjá daga í viku tel ég svo vera, þrjá daga í viku tel ég svo ekki vera, á sunnudögum efast ég. En þar sem í dag er þriðjudagur, leyfi ég mér að segja að það að lögleiða og skattleggja flest þeirra lyfja sem nú eru ólögleg myndi stórminnka glæpina, ofbeldið spillinguna og svörtu markaðina, og vandamálin sem fylgja menguðum og eftirlitslausum lyfjum, og auka öryggi almennings, og gera mögulega betri nýtingu á skattfé almennings. Ég meina, markaðirnir með maríjúana, kókaín, heróín og metamfetamín eru alþjóðlegir vörumarkaðir líkt og alþjóðlegir markaðir með áfengi, tóbak, kaffi, sykur og svo margt fleira. Þar sem er eftirspurn mun verða framboð. Sláið út einn framleiðanda og annar mun óhjákvæmilega koma fram. Fólk lítur gjarnan á bann sem hina endanlegu reglusetningu þegar það í raun stendur fyrir endalok reglusetningar og glæpamenn taka við. Þess vegna er það að nota refsilöggjöf og lögreglu til að reyna stjórna síbreytilegum alþjóðlegum vörumarkaði uppskrift að stórslysi. Það sem við raunverulega þurfum að gera er að draga fíkniefnamarkaði undirheima upp á yfirborðið og setja þeim eins skynsamlegar reglur og við getum til að lágmarka bæði skaða af fíkniefnunum og þann skaða sem fylgir bannstefnu.
Now, with marijuana, that obviously means legally regulating and taxing it like alcohol. The benefits of doing so are enormous, the risks minimal. Will more people use marijuana? Maybe, but it's not going to be young people, because it's not going to be legalized for them, and quite frankly, they already have the best access to marijuana. I think it's going to be older people. It's going to be people in their 40s and 60s and 80s who find they prefer a little marijuana to that drink in the evening or the sleeping pill or that it helps with their arthritis or diabetes or maybe helps spice up a long-term marriage. (Laughter) And that just might be a net public health benefit.
Þegar kemur að maríjúana þýðir þetta augljóslega löggjöf og skattlagning líkt og á áfengi. Ávinningurinn af því er gífurlegur og áhættan smávægileg. Munu fleiri nota maríjúana? Mögulega, en það verða ekki ungmenni, því það verður ekki lögleitt fyrir þau, og hreint út sagt hafa þau nú þegar bestan aðgang að maríjúana. Ég held það muni verða eldra fólk. Fólk á fimmtugs-, sjötugs- og níræðisaldri sem kemst að því að það vill frekar smá maríjúana en drykk á kvöldin eða svefntöflu eða að það hjálpi því með liðagigtina eða sykursýkina eða kryddi jafnvel upp langlíft hjónaband. (Hlátur) Það gæti því á heildina litið bætt heilsu almennings.
As for the other drugs, look at Portugal, where nobody goes to jail for possessing drugs, and the government's made a serious commitment to treating addiction as a health issue. Look at Switzerland, Germany, the Netherlands, Denmark, England, where people who have been addicted to heroin for many years and repeatedly tried to quit and failed can get pharmaceutical heroin and helping services in medical clinics, and the results are in: Illegal drug abuse and disease and overdoses and crime and arrests all go down, health and well-being improve, taxpayers benefit, and many drug users even put their addictions behind them.
Hvað varðar önnur fíkniefni, lítið til Portúgal, þar sem enginn fer í fangelsi fyrir vörslu fíkniefna, og stjórnvöld hafa raunverulega ákveðið að líta á fíkn sem heilsuvandamál. Lítið til Sviss, Þýskalands, Hollands, Danmerkur, Englands, þar sem fólk sem hefur verið háð heróíni í mörg ár og marg oft reynt að hætta en ekki tekist það geta fengið heróín og aðstoð á heilsugæslustöðvum og áhrifin eru augljós: Misnotkun ólöglegra lyfja, sjúkdómum, ofskömmtum, glæpum og handtökum fækkar, heilsa og vellíðan aukast, skattborgarar græða, og margir neytendur jafnvel venjast af fíkniefnunum.
Look at New Zealand, which recently enacted a law allowing certain recreational drugs to be sold legally provided their safety had been established. Look here in Brazil, and some other countries, where a remarkable psychoactive substance, ayahuasca, can be legally bought and consumed provided it's done so within a religious context. Look in Bolivia and Peru, where all sorts of products made from the coca leaf, the source of cocaine, are sold legally over the counter with no apparent harm to people's public health. I mean, don't forget, Coca-Cola had cocaine in it until 1900, and so far as we know was no more addictive than Coca-Cola is today.
Lítið til Nýja-Sjálands sem lögfesti nýlega heimild til sölu á ákveðnum upplyftingarlyfjum, að því gefnu að öryggi þeirra væri staðfest. Lítið hingað til Brasilíu og nokkurra annarra landa þar sem merkilegt geðvirkt efni, ayahuasca, getur verið keypt og notað löglega svo lengi sem það er vegna trúarathafna. Lítið til Bólivíu og Perú, þar sem margskonar vörur gerðar úr kóka-laufi, upprunaefnis kókaíns, eru seld löglega til almennings án sjáanlegs skaða á heilsu almennings. Ég meina, ekki gleyma að Coca-Cola innihélt kókaín fram til 1900, og að við best vitum var ekki meira ávanabindandi en Coca-Cola í dag.
Conversely, think about cigarettes: Nothing can both hook you and kill you like cigarettes. When researchers ask heroin addicts what's the toughest drug to quit, most say cigarettes. Yet in my country and many others, half of all the people who were ever addicted to cigarettes have quit without anyone being arrested or put in jail or sent to a "treatment program" by a prosecutor or a judge. What did it were higher taxes and time and place restrictions on sale and use and effective anti-smoking campaigns. Now, could we reduce smoking even more by making it totally illegal? Probably. But just imagine the drug war nightmare that would result.
Hugsið hins vegar um sígarettur: Ekkert getur krækt í þig og drepið þig jafn auðveldlega og sígarettur. Þegar rannsakendur spyrja heróínfíkla hvaða fíkniefni erfiðast er að venja sig af, segja flestir sígarettur. Þrátt fyrir það hefur í mínu landi, sem og öðrum, helmingur þeirra sem ánetjast hefur sígarettum, hætt að reykja án þess að vera handteknir eða settir í fangelsi eða sendir í „meðferð“ af saksóknara eða dómara. Það sem dugði voru skattahækkanir, tíma- og staðsetningartakmarkanir á sölu og notkun og áhrifaríkar herferðir gegn reykingum. Gætum við dregið enn meira úr reykingum með því að banna þær? Líklega. En ímyndið ykkur fíkniefnastríðs-martröðina
So the challenges we face today are twofold. The first is the policy challenge of designing and implementing alternatives to ineffective prohibitionist policies, even as we need to get better at regulating and living with the drugs that are now legal. But the second challenge is tougher, because it's about us. The obstacles to reform lie not just out there in the power of the prison industrial complex or other vested interests that want to keep things the way they are, but within each and every one of us. It's our fears and our lack of knowledge and imagination that stands in the way of real reform. And ultimately, I think that boils down to the kids, and to every parent's desire to put our baby in a bubble, and the fear that somehow drugs will pierce that bubble and put our young ones at risk. In fact, sometimes it seems like the entire War on Drugs gets justified as one great big child protection act, which any young person can tell you it's not.
sem myndi fylgja. Svo áskoranir dagsins í dag eru tvær. Fyrri er áskorunin er vandamál við reglubreytingar, að hanna og koma í framkvæmd öðrum valkostum en árangurslausri bannstefnu ásamt því að bæta regluverk í kringum og lifa með þeim lyfjum sem nú eru lögleg. En seinni áskorunin er erfiðari, því hún snýst um okkur. Hindranir í vegi endurmótunar eru ekki bara á vegum fangelsisiðnaðarins eða annarra hagsmunaaðila sem vilja halda hlutunum í núverandi mynd, heldur innra með okkur öllum. Það er ótti okkar og skortur á þekkingu og ímyndunarafli sem stendur í vegi raunverulegrar endurmótunar. Og í grunninn held ég að þetta snúist um krakkana, og þrá allra foreldra til að vernda börn sín, og óttann um að einhvern vegin muni fíkniefni ná til þeirra, og setji börnin okkar í hættu. Í rauninni virðist stundum sem að Fíkniefnastríðið sé réttlætt sem ein stór barnaverndarlöggjöf,
So here's what I say to teenagers. First, don't do drugs. Second, don't do drugs. Third, if you do do drugs, there's some things I want you to know, because my bottom line as your parent is, come home safely at the end of the night and grow up and lead a healthy and good adulthood. That's my drug education mantra: Safety first.
sem hvaða unga manneskja sem er, getur sagt ykkur að það er ekki. Svo það sem ég segi við unglinga er: Í fyrsta lagi, ekki nota fíkniefni. Í öðru lagi, ekki nota fíkniefni. Í þriðja lagi, ef þú notar fíkniefni, þá eru nokkrir hlutir sem ég vil að þú vitir af, því að markmið mitt sem foreldri þitt er, að þú komir heill heim í lok kvölds, að þú fáir að fullorðnast og lifa heilbrigðu lífi.
So this is what I've dedicated my life to, to building an organization and a movement of people who believe we need to turn our backs on the failed prohibitions of the past and embrace new drug policies grounded in science, compassion, health and human rights, where people who come from across the political spectrum and every other spectrum as well, where people who love our drugs, people who hate drugs, and people who don't give a damn about drugs, but every one of us believes that this War on Drugs, this backward, heartless, disastrous War on Drugs, has got to end.
Það er mín speki við kennslu um fíkniefni: Öryggið á oddinn. Svo ég hef helgað líf mitt því að byggja stofnun og hreyfingu fólks sem trúir því að við þurfum að snúa baki við misheppnaðri bannstefnu fortíðarinnar og taka opnum örmum lyfjalöggjöf byggðri á vísindum, samúð, heilsu og mannréttindum, þar sem fólk með mismunandi stjórnmálaskoðanir og mismunandi bakgrunn, þar sem fólk sem elskar fíkniefni, fólk sem hatar fíkniefni, og fólki sem er alveg sama um fíkniefni, en öll teljum við að Fíkniefnastríðið, þetta afturhaldssama, hjartalausa og hörmulega Fíkniefnastríð,
Thank you.
þurfi að binda endi á.
(Applause)
Þakka ykkur fyrir.
(Lófatak)
Thank you. Thank you.
Þakka ykkur, þakka ykkur.
Chris Anderson: Ethan, congrats — quite the reaction. That was a powerful talk. Not quite a complete standing O, though, and I'm guessing that some people here and maybe a few watching online, maybe someone knows a teenager or a friend or whatever who got sick, maybe died from some drug overdose. I'm sure you've had these people approach you before. What do you say to them?
Chris Anderson: Ethan, til hamingju - þó nokkuð góð viðbrögð. Þetta var áhrifamikill fyrirlestur. Ekki alveg allir sem stóðu upp til að klappa samt, og ég giska á að nokkrir hér, og mögulega nokkrir sem fylgjast með á netinu, þekki ungling eða vin, eða einhvern sem veiktist, eða jafnvel dó af völdum ofskammts. Það fólk hefur líklega nálgast þig áður. Hvað segirðu við það?
Ethan Nadelmann: Chris, the most amazing thing that's happened of late is that I've met a growing number of people who have actually lost a sibling or a child to a drug overdose, and 10 years ago, those people just wanted to say, let's line up all the drug dealers and shoot them and that will solve it. And what they've come to understand is that the Drug War did nothing to protect their kids. If anything, it made it more likely that those kids were put at risk. And so they're now becoming part of this drug policy reform movement. There's other people who have kids, one's addicted to alcohol, the other one's addicted to cocaine or heroin, and they ask themselves the question: Why does this kid get to take one step at a time and try to get better and that one's got to deal with jail and police and criminals all the time? So everybody's understanding, the Drug War's not protecting anybody.
Ethan: Chris, það merkilegasta sem hefur gerst nýlega er að ég hef hitt fleiri og fleiri sem hafa misst systkini eða barn vegna ofskammts, og fyrir 10 árum, vildu þau bara smala saman öllum fíkniefnasölunum og skjóta þá til að leysa vandamálið. Það sem þau hafa komist að er að Fíkniefnastríðið verndaði börnin þeirra alls ekki. Ef eitthvað jók það líkurnar á að börnin þeirra lentu í hættu. Svo nú eru þau að verða hluti af hreyfingunni til endurmótunar lyfjalöggjafar. Það er annað fólk sem á börn, annað barnið er háð áfengi en hitt kókaíni eða heróíni, og það veltir fyrir sér: Af hverju fær annað barnið að taka eitt skref í einu í átt til betrunar en hitt þarf sífellt að takast á við fangelsi lögreglu og glæpamenn? Svo allir eru að átta sig á, að Fíkniefnastríðið verndar ekki nokkurn mann.
CA: Certainly in the U.S., you've got political gridlock on most issues. Is there any realistic chance of anything actually shifting on this issue in the next five years?
CA: Sérstaklega í B.N.A. mjakast ekkert áfram í flestum pólitískum málum. Eru raunverulegar líkur á nokkurri framför á þessu sviði á næstu fimm árum?
EN: I'd say it's quite remarkable. I'm getting all these calls from journalists now who are saying to me, "Ethan, it seems like the only two issues advancing politically in America right now are marijuana law reform and gay marriage. What are you doing right?" And then you're looking at bipartisanship breaking out with, actually, Republicans in the Congress and state legislatures allowing bills to be enacted with majority Democratic support, so we've gone from being sort of the third rail, the most fearful issue of American politics, to becoming one of the most successful.
Mér finnst það mjög merkilegt. Ég fæ símtöl frá blaðamönnum sem segja við mig: „Ethan, svo virðist sem þau einu tvö mál sem miðar eitthvað áfram í bandarískum stjórnmálum, séu maríjúana lagabreytingar og hjónabönd samkynhneigðra. Hvað ertu að gera rétt?“ Svo sjáum við samvinnu beggja flokka, repúblikanar í þinginu og á löggjafarþingum ríkja að hleypa í gegn frumvörpum með stuðningi meirihluta demókrata, svo við höfum farið frá því að vera einskonar utangarðsmál, óttalegasta málefni bandarískra stjórnmála, yfir í að vera eitt það farsælasta.
CA: Ethan, thank you so much for coming to TEDGlobal. EN: Chris, thanks so much.
Ethan, þakka þér kærlega fyrir mæta á TEDGlobal.
CA: Thank you. EN: Thank you. (Applause)
Þakka þér kærlega Chris. Þakka þér. (Lófatak)