As a child, I was raised by native Hawaiian elders -- three old women who took care of me while my parents worked. The year is 1963. We're at the ocean. It's twilight. We're watching the rising of the stars and the shifting of the tides. It's a stretch of beach we know so well. The smooth stones on the sand are familiar to us. If you saw these women on the street in their faded clothes, you might dismiss them as poor and simple. That would be a mistake. These women are descendants of Polynesian navigators, trained in the old ways by their elders, and now they're passing it on to me. They teach me the names of the winds and the rains, of astronomy according to a genealogy of stars. There's a new moon on the horizon. Hawaiians say it's a good night for fishing. They begin to chant.
Als kind werd ik opgevoed door inheemse Hawaiaanse ouderen - drie oude vrouwen die voor mij zorgden, terwijl mijn ouders werkten. We zijn in 1963. We zijn op de oceaan, in de schemering. We kijken naar de opkomende sterren en het wisselende tij. Op een stuk strand dat we zo goed kennen. De gladde stenen op het zand zijn ons vertrouwd. Als je deze vrouwen op straat in hun verschoten kleren tegenkwam, zou je ze als arm en eenvoudig afdoen. Dat zou een vergissing zijn. Deze vrouwen zijn afstammelingen van de Polynesische zeevaarders, door hun ouderen opgeleid in de oude gebruiken. En nu geven ze ze door aan mij. Zij leren mij de namen van de wind en de regen - van de sterrenkunde volgens een genealogie van de sterren. Er is een nieuwe maan aan de horizon. Hawaianen zeggen dat het een goede nacht is om te vissen. Ze beginnen te zingen.
[Hawaiian chant]
[Hawaiaans gezang]
When they finish, they sit in a circle and ask me to come to join them. They want to teach me about my destiny. I thought every seven-year-old went through this. (Laughter) "Baby girl, someday the world will be in trouble. People will forget their wisdom. It will take elders' voices from the far corners of the world to call the world into balance. You will go far away. It will sometimes be a lonely road. We will not be there. But you will look into the eyes of seeming strangers, and you will recognize your ohana, your family. And it will take all of you. It will take all of you." These words, I hold onto all my life. Because the idea of doing it alone terrifies me.
Als ze klaar zijn gaan ze in een kring zitten en vragen me om bij hen te komen zitten. Ze willen me iets leren over mijn lotsbestemming. Ik dacht dat elke zevenjarige dit moest doormaken. (Gelach) "Klein meisje, ooit zal de wereld in de problemen geraken. Mensen zullen hun wijsheid vergeten. De stemmen van de ouderen uit de verste uithoeken van de wereld moeten de wereld terug in evenwicht brengen. Je zal ver weg gaan. Het zal soms een eenzame weg zijn. We zullen niet bij je zijn. Maar je zal in de ogen kijken van vreemd lijkende mensen en je zal je ohana, je familie herkennen. En het zal alles van je vergen. Het zal alles van je vergen." Op deze woorden steun ik al mijn hele leven. Omdat het idee het alleen te moeten doen me beangstigt.
The year is 2007. I'm on a remote island in Micronesia. Satawal is one half-mile long by one mile wide. It's the home of my mentor. His name is Pius Mau Piailug. Mau is a palu, a navigator priest. He's also considered the greatest wave finder in the world. There are fewer than a handful of palu left on this island. Their tradition is so extraordinary that these mariners sailed three million square miles across the Pacific without the use of instruments. They could synthesize patterns in nature using the rising and setting of stars, the sequence and direction of waves, the flight patterns of certain birds. Even the slightest hint of color on the underbelly of a cloud would inform them and help them navigate with the keenest accuracy.
Nu zijn we in 2007. Ik ben op een afgelegen eiland in Micronesië. Satawal meet een halve mijl op één mijl. Het is het huis van mijn mentor. Zijn naam is Pius Piailug. Mau is een palu, een navigator-priester. Hij wordt ook beschouwd als de grootste golvenzoeker ter wereld. Er zijn minder dan een handvol palu over op dit eiland. Hun traditie is zo buitengewoon dat deze zeelieden drie miljoen vierkante mijl van de Stille Oceaan zonder het gebruik van instrumenten bezeilden. Ze konden patronen in de natuur synthetiseren met behulp van de opkomst en ondergang van sterren, de volgorde en de richting van de golven, de vluchtpatronen van bepaalde vogels. Zelfs de geringste hint van kleur aan de onderkant van een wolk kon hen informeren en helpen navigeren met de scherpste nauwkeurigheid.
When Western scientists would join Mau on the canoe and watch him go into the hull, it appeared that an old man was going to rest. In fact, the hull of the canoe is the womb of the vessel. It is the most accurate place to feel the rhythm and sequence and direction of waves. Mau was, in fact, gathering explicit data using his entire body. It's what he had been trained to do since he was five years old. Now science may dismiss this methodology, but Polynesian navigators use it today because it provides them an accurate determination of the angle and direction of their vessel.
Toen Westerse wetenschappers Mau op een kano vergezelden en de oude man de romp zagen binnegaan, dachten ze dat hij er ging rusten. In feite is de romp van de kano de baarmoeder van het vaartuig. Het is de beste plaats om het ritme, de volgorde en de richting van de golven te voelen. Mau verzamelde in feite expliciete gegevens met behulp van zijn hele lichaam. Hierin was hij opgeleid sinds hij vijf jaar oud was. Nu mag de wetenschap deze methodiek verwerpen, maar Polynesische zeevaarders gebruiken hem vandaag de dag nog omdat hij hen een nauwkeurige bepaling van de hoek en richting van hun vaartuig verschaft.
The palu also had an uncanny ability to forecast weather conditions days in advance. Sometimes I'd be with Mau on a cloud-covered night and we'd sit at the easternmost coast of the island, and he would look out, and then he would say, "Okay, we go." He saw that first glint of light -- he knew what the weather was going to be three days from now.
De palu had ook een griezelig vermogen om dagen van tevoren de weersomstandigheden te voorspellen. Soms zat ik met Mau op een bewolkte nacht aan de oostelijke kust van het eiland uit te kijken. En dan zei hij: "Oke, we gaan." Hij zag die eerste glimp van het licht - hij wist wat het weer binnen drie dagen zou zijn.
Their achievements, intellectually and scientifically, are extraordinary, and they are so relevant for these times that we are in when we are riding out storms. We are in such a critical moment of our collective history. They have been compared to astronauts -- these elder navigators who sail vast open oceans in double-hulled canoes thousands of miles from a small island. Their canoes, our rockets; their sea, our space. The wisdom of these elders is not a mere collection of stories about old people in some remote spot. This is part of our collective narrative. It's humanity's DNA. We cannot afford to lose it.
Hun prestaties zijn intellectueel en wetenschappelijk buitengewoon, en ze zijn zo relevant voor deze tijd waar we rijden op stormen. We zijn nu op zo een kritisch moment van onze collectieve geschiedenis aangekomen. Ze zijn vergeleken met astronauten - deze oude navigators die de uitgestrekte open oceanen in dubbelwandige kano's bevoeren, duizenden mijlen weg van een klein eiland. Hun kano's, onze raketten, hun zee, onze ruimte. De wijsheid van deze ouderen is niet zomaar een verzameling van verhalen over oude mensen op een of andere afgelegen plek. Dit is een onderdeel van ons collectieve verhaal. Het is het DNA van de mensheid. We kunnen ons niet veroorloven het te verliezen.
The year is 2010. Just as the women in Hawaii that raised me predicted, the world is in trouble. We live in a society bloated with data, yet starved for wisdom. We're connected 24/7, yet anxiety, fear, depression and loneliness is at an all-time high. We must course-correct. An African shaman said, "Your society worships the jester while the king stands in plain clothes." The link between the past and the future is fragile. This I know intimately, because even as I travel throughout the world to listen to these stories and record them, I struggle. I am haunted by the fact that I no longer remember the names of the winds and the rains.
Het is het jaar 2010. Zoals de vrouwen, die me in Hawaii opvoedden, hadden voorspeld is de wereld in de problemen geraakt. We leven in een maatschappij overvoerd met data, maar hongerend naar wijsheid. We zijn zeven dagen op zeven bereikbaar, maar angst, depressie en eenzaamheid zijn nooit zo groot geweest. We moeten onze koers corrigeren. Een Afrikaanse sjamaan zei: "Jullie samenleving aanbidt de nar terwijl de koning in gewone kleren staat." De link tussen het verleden en de toekomst is kwetsbaar. Dit weet ik in mijn hart want zelfs als ik over de hele wereld reis om te luisteren naar deze verhalen en ze op te nemen, worstel ik ermee. Het feit dat ik me de namen van de wind en de regen niet meer kan herinneren beangstigt me.
Mau passed away five months ago, but his legacy and lessons live on. And I am reminded that throughout the world there are cultures with vast sums of knowledge in them, as potent as the Micronesian navigators, that are going dismissed, that this is a testament to brilliant, brilliant technology and science and wisdom that is vanishing rapidly. Because when an elder dies a library is burned, and throughout the world, libraries are ablaze.
Mau is vijf maanden geleden overleden, maar zijn erfenis en lessen leven voort. Dat herinnert mij eraan dat over de hele wereld culturen met hun uitgebreide schat aan kennis, net zo krachtig als die van de Micronesische navigators, zullen verdwijnen. Dat is een schat aan briljante, schitterende technologie, wetenschap en wijsheid die snel aan het verdwijnen is. Wanneer een oudere overlijdt wordt er een bibliotheek verbrand. In de hele wereld staan die bibliotheken in lichterlaaie.
I am grateful for the fact that I had a mentor like Mau who taught me how to navigate. And I realize through a lesson that he shared that we continue to find our way. And this is what he said: "The island is the canoe; the canoe, the island." And what he meant was, if you are voyaging and far from home, your very survival depends on everyone aboard. You cannot make the voyage alone, you were never meant to. This whole notion of every man for himself is completely unsustainable. It always was.
Ik ben dankbaar voor het feit dat ik een mentor als Mau had die mij leerde navigeren. Door zijn lessen besef ik dat we nog altijd onze weg blijven zoeken. Dit is wat hij zei: "Het eiland is de kano; de kano, het eiland." Wat hij bedoelde was dat als je op reis en ver van huis bent, je voortbestaan van iedereen aan boord afhankelijk is. Je kunt de reis niet alleen maken, dat was nooit de bedoeling. Dit hele idee van ieder voor zich is volledig onhoudbaar. Dat was het altijd al.
So in closing I would offer you this: The planet is our canoe, and we are the voyagers. True navigation begins in the human heart. It's the most important map of all. Together, may we journey well.
Als afsluiting zou ik jullie dit willen meegeven: de planeet is onze kano, en wij zijn de reizigers. Echte navigatie begint in het menselijk hart. Het is de belangrijkste kaart die we hebben. Laat ons samen goed reizen.
(Applause)
(Applaus)