Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον ήχο του γέλιου με τους φίλους μου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον ήχο της φωνής της μητέρας μου ακριβώς πριν αποκοιμηθώ. Και δεν θα ξεχάσω ποτέ τον κατευναστικό ήχο του νερού καθώς κυλάει στο ρυάκι. Φανταστείτε τον φόβο μου, καθαρό φόβο, όταν, στην ηλικία των 10, μου είπαν ότι πρόκειται να χάσω την ακοή μου. Και για τα επόμενα πέντε χρόνια, εξελίχθηκε σε ολική κώφωση.
I'll never forget the sound of laughing with my friends. I'll never forget the sound of my mother's voice right before I fell asleep. And I'll never forget the comforting sound of water trickling down a stream. Imagine my fear, pure fear, when, at the age of 10, I was told I was going to lose my hearing. And over the next five years, it progressed until I was classified as profoundly deaf.
Αλλά πιστεύω ότι η απώλεια της ακοής μου ήταν ένα από τα σπουδαιότερα δώρα που πήρα ποτέ. Βλέπετε, βιώνω τον κόσμο με έναν μοναδικό τρόπο. Και πιστεύω ότι αυτές οι μοναδικές εμπειρίες που έχουν τα άτομα με αναπηρίες είναι αυτό που θα μας βοηθήσει να σχεδιάσουμε έναν καλύτερο κόσμο για όλους - για τα άτομα με και χωρίς αναπηρίες.
But I believe that losing my hearing was one of the greatest gifts I've ever received. You see, I get to experience the world in a unique way. And I believe that these unique experiences that people with disabilities have is what's going to help us make and design a better world for everyone -- both for people with and without disabilities.
Ήμουν συνήγορος δικαιωμάτων αναπηρίας και δαπάνησα πολύ χρόνο αφοσιωμένη στην εφαρμογή του νόμου, εξασφαλίζοντας ότι θα γίνονταν επανορθώσεις. Και έπειτα έπρεπε να μάθω γρήγορα τη διεθνή πολιτική, γιατί μου ζητήθηκε να δουλέψω στο Συμβούλιο των ΗΕ που προστατεύει άτομα με αναπηρίες. Ως επικεφαλής της ΜΚΟ εκεί, ξόδεψα την περισσότερη ενέργειά μου προσπαθώντας να πείσω τον κόσμο για τις δυνατότητες των ατόμων με αναπηρίες. Αλλά στην πορεία, και μετά από πολλές αλλαγές στην καριέρα μου για τις οποίες οι γονείς μου δεν χάρηκαν ιδιαίτερα -
I used to be a disability rights lawyer, and I spent a lot of my time focused on enforcing the law, ensuring that accommodations were made. And then I had to quickly learn international policy, because I was asked to work on the UN Convention that protects people with disabilities. As the leader of the NGO there, I spent most of my energy trying to convince people about the capabilities of people with disabilities. But somewhere along the way, and after many career transitions that my parents weren't so happy about --
(Γέλια)
(Laughter)
Βρήκα μία λύση που πιστεύω ότι μπορεί να είναι ένα ακόμα πιο ισχυρό εργαλείο για να λύσει μερικά από τα μεγαλύτερα προβλήματα του κόσμου, για ανάπηρους και μη. Και αυτό το εργαλείο ονομάζεται σχεδιασμός σκέψεως.
I stumbled upon a solution that I believe may be an even more powerful tool to solve some of the world's greatest problems, disability or not. And that tool is called design thinking.
Ο σχεδιασμός αυτός είναι διαδικασία για καινοτομία και λύση προβλημάτων. Υπάρχουν πέντε βήματα. Το πρώτο είναι ο ορισμός του προβλήματος και η κατανόηση των περιορισμών του. Το δεύτερο είναι η παρατήρηση των ανθρώπων σε καθημερινές καταστάσεις και η κατανόηση των προβλημάτων τους. Τρίτον, η επινόηση εκατοντάδων ιδεών - όσο το δυνατόν περισσότερες, όσο το δυνατόν πιο ακραίες. Τέταρτον, η πρωτοτυπία: να μαζέψεις ό,τι μπορείς, ό,τι μπορείς να βρεις, για να υλοποιήσεις τη λύση σου, να τη δοκιμάσεις και να την τελειοποιήσεις. Και τέλος, η εφαρμογή: να εξασφαλίσεις ότι η λύση που βρήκες είναι βιώσιμη.
Design thinking is a process for innovation and problem solving. There are five steps. The first is defining the problem and understanding its constraints. The second is observing people in real-life situations and empathizing with them. Third, throwing out hundreds of ideas -- the more the better, the wilder the better. Fourth, prototyping: gathering whatever you can, whatever you can find, to mimic your solution, to test it and to refine it. And finally, implementation: ensuring that the solution you came up with is sustainable.
Ο Γουόρεν Μπέργκερ λέει ότι ο σχεδιασμός σκέψης μας διδάσκει να αμφισβητούμε, να επαναπροσδιορίζουμε, να τελειοποιούμε, να πειραματιζόμαστε, και, πιθανότατα το πιο σημαντικό, να ρωτάμε εκείνες τις ηλίθιες ερωτήσεις. Οι σχεδιαστές σκέψης πιστεύουν ότι όλοι είναι δημιουργικοί. Πιστεύουν ότι στο να φέρνουμε κοντά ανθρώπους από διάφορους τομείς, επειδή θέλουν να μοιραστούν τις διαφορετικές απόψεις τους και τις συγκεντρώνουν και τις συγχωνεύουν για να δημιουργήσουν κάτι καινούριο.
Warren Berger says that design thinking teaches us to look sideways, to reframe, to refine, to experiment and, probably most importantly, ask those stupid questions. Design thinkers believe that everyone is creative. They believe in bringing people from multiple disciplines together, because they want to share multiple perspectives and bring them together and ultimately merge them to form something new.
Ο σχεδιασμός σκέψης είναι ένα τόσο πετυχημένο και πολυχρηστικό εργαλείο που μπορεί να εφαρμοστεί σχεδόν σε κάθε κατασκευαστικό τομέα. Είδα τη δυναμική που είχε στα θέματα που αντιμετώπιζα, οπότε αποφάσισα να γυρίσω στη σχολή και να πάρω το μεταπτυχιακό μου στον κοινωνικό σχεδιασμό. Εστιάζει στο πώς ο σχεδιασμός μπορεί να δημιουργήσει θετική αλλαγή στον κόσμο. Όσο ήμουν εκεί, ερωτεύτηκα την ξυλουργική. Αλλά αυτό που συνειδητοποίησα γρήγορα ήταν ότι κάτι μου διέφευγε. Καθώς δουλεύεις με ένα εργαλείο, ακριβώς τότε που πρόκειται να κλωτσήσει -που σημαίνει ότι το κομμάτι ή το εργαλείο τινάζει προς εσένα- βγάζει έναν ήχο. Και δεν μπορούσα να τον ακούσω. Οπότε αποφάσισα, γιατί να μην δοκιμάσω να το λύσω; Η λύση ήταν ένα ζευγάρι προστατευτικά γυαλιά που ήταν κατασκευασμένα να ειδοποιούν οπτικώς τον χρήστη να εντοπίζει τις αλλαγές στο εργαλείο, προτού το ανθρώπινο αυτί μπορέσει να το ακούσει. Πώς δεν το είχαν σκεφτεί αυτό νωρίτερα οι κατασκευαστές εργαλείων;
Design thinking is such a successful and versatile tool that it has been applied in almost every industry. I saw the potential that it had for the issues I faced, so I decided to go back to school and get my master's in social design. This looks at how to use design to create positive change in the world. While I was there, I fell in love with woodworking. But what I quickly realized was that I was missing out on something. As you're working with a tool, right before it's about to kick back at you -- which means the piece or the tool jumps back at you -- it makes a sound. And I couldn't hear this sound. So I decided, why not try and solve it? My solution was a pair of safety glasses that were engineered to visually alert the user to pitch changes in the tool, before the human ear could pick it up. Why hadn't tool designers thought of this before?
(Γέλια)
(Laughter)
Για δύο λόγους: πρώτον, ήμουν αρχάρια. Δεν με βάραινε η τεχνογνωσία ή η συμβατική γνώση. Ο δεύτερος είναι: Ήμουν κωφή. Η μοναδική μου εμπειρία του κόσμου με βοήθησε να εμπλουτίσω τη λύση μου.
Two reasons: one, I was a beginner. I wasn't weighed down by expertise or conventional wisdom. The second is: I was Deaf. My unique experience of the world helped inform my solution.
Και καθώς συνέχιζα, συνεχώς συναντούσα όλο και περισσότερες λύσεις που ήταν φτιαγμένες αρχικά για άτομα με αναπηρίες, και που κατέληγαν να επιλέγονται, να αγκαλιάζονται και να αγαπιούνται από τον κόσμο, με αναπηρία ή όχι. Αυτό είναι ένα OXO ξεφλουδιστικό πατάτας. Αρχικά σχεδιάστηκε για άτομα με αρθρίτιδα, αλλά ήταν τόσο βολικό που όλοι το λάτρεψαν. Μηνύματα κειμένου: αρχικά σχεδιάστηκαν για άτομα που είναι κωφά. Κι όπως ξέρετε, όλοι τα λάτρεψαν και αυτά.
And as I went on, I kept running into more and more solutions that were originally made for people with disabilities, and that ended up being picked up, embraced and loved by the mainstream, disability or not. This is an OXO potato peeler. It was originally designed for people with arthritis, but it was so comfortable, everybody loved it. Text messaging: that was originally designed for people who are Deaf. And as you know, everybody loves that, too.
(Γέλια)
(Laughter)
Άρχισα να σκέφτομαι: Τι θα γινόταν αν αλλάζαμε την νοοτροπία μας; Τι θα γινόταν αν αρχίζαμε να σχεδιάζαμε πρώτα για την αναπηρία - και όχι για το κανονικό; Όπως βλέπετε, όταν σχεδιάζουμε πρώτα για την αναπηρία, συχνά βρίσκουμε λύσεις που όχι μόνο δεν είναι περιοριστικές, αλλά συχνά είναι καλύτερες από όταν τις σχεδιάζουμε για το κανονικό.
I started thinking: What if we changed our mindset? What if we started designing for disability first -- not the norm? As you see, when we design for disability first, we often stumble upon solutions that are not only inclusive, but also are often better than when we design for the norm.
Κι αυτό με συναρπάζει, γιατί σημαίνει ότι η ενέργεια που χρειάζεται για να βοηθήσεις κάποιον με μια αναπηρία μπορεί να αξιοποιηθεί, να διαμορφωθεί και να παραλλαχθεί ως μια δύναμη για δημιουργικότητα και καινοτομία. Αυτό μας μετακινεί από την νοοτροπία να προσπαθούμε να αλλάξουμε τις καρδιές και την έλλειψη της νοοτροπίας της αποδοχής, στο να γίνουμε αλχημιστές, ο τύπος του μάγου που τόσο απελπιστικά χρειάζεται αυτός ο κόσμος για να λύσει κάποια από τα μεγαλύτερα προβλήματά του.
And this excites me, because this means that the energy it takes to accommodate someone with a disability can be leveraged, molded and played with as a force for creativity and innovation. This moves us from the mindset of trying to change the hearts and the deficiency mindset of tolerance, to becoming an alchemist, the type of magician that this world so desperately needs to solve some of its greatest problems.
Τώρα, επίσης πιστεύω ότι τα άτομα με αναπηρίες έχουν μεγάλες πιθανότητες να γίνουν σχεδιαστές μέσα από την διαδικασία του σχεδιασμού σκέψης. Χωρίς να το γνωρίζω, από πολύ μικρή ηλικία, ήμουν σκεπτικίστρια σχεδιασμού, τελειοποιούσα τις δεξιότητές μου. Οι σκεπτικιστές σχεδιασμού από τη φύση τους παρέχουν λύσεις. Επομένως φανταστείτε να ακούτε μια συζήτηση και να καταλαβαίνετε μόνο το 50% από όσα λέγονται. Δεν μπορείτε να ζητήσετε να επαναλάβουν κάθε μία λέξη. Θα εκνευρίζονταν μαζί σας. Επομένως χωρίς καν να το συνειδητοποιήσω, η λύση μου ήταν να πάρω τον μπερδεμένο ήχο που άκουγα, που ήταν ο παλμός, και να τον μετατρέψω σε ρυθμό και να τον τοποθετήσω στα χείλη που διάβαζα. Χρόνια αργότερα, κάποιος σχολίασε ότι το γράψιμό μου είχε ρυθμό. Λοιπόν αυτό συμβαίνει επειδή βιώνω τις συζητήσεις ως ρυθμούς. Επίσης έγινα πολύ πολύ καλή στην αποτυχία.
Now, I also believe that people with disabilities have great potential to be designers within this design-thinking process. Without knowing it, from a very early age, I've been a design thinker, fine-tuning my skills. Design thinkers are, by nature, problem solvers. So imagine listening to a conversation and only understanding 50 percent of what is said. You can't ask them to repeat every single word. They would just get frustrated with you. So without even realizing it, my solution was to take the muffled sound I heard, that was the beat, and turn it into a rhythm and place it with the lips I read. Years later, someone commented that my writing had a rhythm to it. Well, this is because I experience conversations as rhythms. I also became really, really good at failing.
(Γέλια)
(Laughter)
Σχεδόν κυριολεκτικά. Το πρώτο εξάμηνο στα ισπανικά πήρα Δ. Αλλά αυτό που έμαθα ήταν ότι όταν συμμαζευόμουν και άλλαζα μερικά πράγματα, τελικά, πετύχαινα. Ομοίως, ο σχεδιασμός σκέψης ενθαρρύνει τα άτομα να αποτυγχάνουν και να αποτυγχάνουν συχνά, γιατί τελικά, θα πετύχετε. Ελάχιστες σπουδαίες καινοτομίες σε αυτόν τον κόσμο προήλθαν από κάποιον που πέτυχε με την πρώτη προσπάθεια.
Quite literally. My first semester in Spanish, I got a D. But what I learned was that when I picked myself up and changed a few things around, eventually, I succeeded. Similarly, design thinking encourages people to fail and fail often, because eventually, you will succeed. Very few great innovations in this world have come from someone succeeding on the first try.
Επίσης βίωσα αυτό το μάθημα στα αθλήματα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον προπονητή μου να λέει στη μαμά μου, «Αν δεν είχε την απώλεια ακοής, θα βρισκόταν στην εθνική ομάδα». Αλλά αυτό που ο προπονητής μου κι εγώ δεν γνώριζαμε τότε, ήταν ότι η απώλεια της ακοής μου με βοήθησε να διαπρέψω στα αθλήματα. Βλέπετε, όταν χάνεις την ακοή σου, όχι μόνο προσαρμόζεις την συμπεριφορά σου, αλλά προσαρμόζεις και τις σωματικές σου αισθήσεις. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι ότι το εύρος της οπτικής μου προσοχής αυξήθηκε. Φανταστείτε έναν ποδοσφαιριστή να κατεβαίνει από τα αριστερά. Φανταστείτε να είσαι τερματοφύλακας, όπως ήμουν εγώ, και η μπάλα να κατεβαίνει από τα αριστερά. Ένα άτομο με κανονική ακοή θα είχε οπτική επαφή σε τόση γωνία. Εγώ είχα το πλεονέκτημα ενός φάσματος τόσου μεγάλου. Επομένως εντόπισα τους παίκτες εδώ πέρα, που κινούνταν και κατέβαιναν το γήπεδο. Και τους εντόπισα γρηγορότερα, οπότε αν έκαναν πάσα την μπάλα, να μπορούσα να επανατοποθετηθώ και να είμαι έτοιμη για τη βολή.
I also experienced this lesson in sports. I'll never forget my coach saying to my mom, "If she just didn't have her hearing loss, she would be on the national team." But what my coach, and what I didn't even know at the time, was that my hearing loss actually helped me excel at sports. You see, when you lose your hearing, not only do you adapt your behavior, but you also adapt your physical senses. One example of this is that my visual attention span increased. Imagine a soccer player, coming down the left flank. Imagine being goalkeeper, like I was, and the ball is coming down the left flank. A person with normal hearing would have the visual perspective of this. I had the benefit of a spectrum this wide. So I picked up the players over here, that were moving about and coming down the field. And I picked them up quicker, so that if the ball was passed, I could reposition myself and be ready for that shot.
Επομένως όπως βλέπετε, ήμουν σκεπτικίστρια σχεδιασμού σχεδόν όλη μου τη ζωή. Οι παρατηρητικές μου ικανότητες τελειοποιήθηκαν οπότε έπιανα πράγματα που οι άλλοι δεν θα έπιαναν ποτέ. Η συνεχής ανάγκη μου να προσαρμόζομαι μου έφερνε μεγάλες ιδέες και βοηθούσε να λύνω προβλήματα. Και χρειάστηκε συχνά να το κάνω αυτό μέσα σε όρια και περιορισμούς. Αυτό είναι κάτι που οι σχεδιαστές επίσης χρειάζεται να αντιμετωπίζουν συχνά.
So as you can see, I've been a design thinker for nearly all my life. My observation skills have been honed so that I pick up on things that others would never pick up on. My constant need to adapt has made me a great ideator and problem solver. And I've often had to do this within limitations and constraints. This is something that designers also have to deal with frequently.
Η δουλειά μου προσφάτως με πήγε στην Αϊτή. Οι σκεπτικιστές σχεδιασμού συχνά αναζητούν ακραίες καταστάσεις, επειδή αυτές συχνά εμπλουτίζουν μερικά από τα καλύτερα σχέδιά τους. Και η Αϊτή ήταν σαν μια τέλεια καταιγίδα.
My work most recently took me to Haiti. Design thinkers often seek out extreme situations, because that often informs some of their best designs. And Haiti -- it was like a perfect storm.
Έζησα και δούλεψα με 300 κωφά άτομα που επανεγκαταστάθηκαν εκεί μετά τον σεισμό του 2010. Αλλά μετά από πεντέμισι χρόνια, δεν υπήρχε ακόμα ηλεκτρισμός, δεν υπήρχε ακόμα ασφαλές πόσιμο νερό, δεν υπήρχαν ακόμα ευκαιρίες εργασίας, υπήρχε ακόμα ανεξέλεγκτη εγκληματικότητα και περνούσε ατιμώρητη. Διεθνείς οργανώσεις βοήθειας ερχόταν η μία μετά την άλλη. Αλλά ερχόταν με προκαθορισμένες λύσεις. Δεν ερχόταν έτοιμες να παρατηρήσουν και να προσαρμοστούν, βασισμένες στις ανάγκες της κοινότητας. Μια οργάνωση τους έδωσε κατσίκες και κότες. Αλλά δεν συνειδητοποίησαν ότι υπήρχε τόση πείνα σε αυτήν την κοινότητα, που όταν ο κωφός πήγαινε για ύπνο το βράδυ και δεν μπορούσε να ακούσει, οι άνθρωποι εισέβαλαν στις αυλές τους και στα σπίτια τους και έκλεβαν αυτές τις κότες και τις κατσίκες, και τελικά όλες εξαφανίστηκαν.
I lived and worked with 300 Deaf individuals that were relocated after the 2010 earthquake. But five and a half years later, there still was no electricity; there still was no safe drinking water; there were still no job opportunities; there was still rampant crime, and it went unpunished. International aid organizations came one by one. But they came with pre-determined solutions. They didn't come ready to observe and to adapt based on the community's needs. One organization gave them goats and chickens. But they didn't realize that there was so much hunger in that community, that when the Deaf went to sleep at night and couldn't hear, people broke into their yards and their homes and stole these chickens and goats, and eventually they were all gone.
Τώρα, αν αυτή η οργάνωση αφιέρωνε λίγο χρόνο να παρατηρήσει τα κωφά άτομα, να παρατηρήσει την κοινότητα, θα είχαν συνειδητοποιήσει το πρόβλημά τους και ίσως να έβρισκαν μια λύση, κάτι σαν ένα ηλιακό φως, να φωτίζει ένα ασφαλές κοτέτσι όπου θα τις έβαζαν τη νύχτα για την εξασφάλιση της ασφάλειας.
Now, if that organization had taken the time to observe Deaf people, to observe the community, they would have realized their problem and perhaps they would have come up with a solution, something like a solar light, lighting up a secure pen to put them in at night to ensure their safety.
Δεν χρειάζεται να γίνετε σχεδιαστής σκέψης για να εισάγετε τις ιδέες που μοιράστηκα μαζί σας σήμερα. Είστε δημιουργικοί. Είστε σχεδιαστές - όλοι είναι. Αφήστε άτομα σαν εμένα να σας βοηθήσουν. Αφήστε τα άτομα με αναπηρίες να σας βοηθήσουν να δείτε παραπέρα, και στην πορεία, να λύσετε μερικά από τα μεγαλύτερα προβλήματα.
You don't have to be a design thinker to insert the ideas I've shared with you today. You are creative. You are a designer -- everyone is. Let people like me help you. Let people with disabilities help you look sideways, and in the process, solve some of the greatest problems.
Αυτό είναι. Σας ευχαριστώ.
That's it. Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)