Well, this is 2009. And it's the Bicentenary of Charles Darwin. And all over the world, eminent evolutionists are anxious to celebrate this. And what they're planning to do is to enlighten us on almost every aspect of Darwin and his life, and how he changed our thinking. I say almost every aspect, because there is one aspect of this story which they have thrown no light on. And they seem anxious to skirt around it and step over it and to talk about something else. So I'm going to talk about it. It's the question of, why are we so different from the chimpanzees?
Så, det är 2009 och det är 200 års jubileet av Charles Darwin och över hela jorden, så är framstående evolutionister angelägna att fira detta och det de planerar att göra är att upplysa oss på nästan varje del av Darwin och hans liv, och hur han förändrade vårt sätt att tänka. Jag sa "nästan varje del" då det är en del av hans historia som de inte kastar något ljus på och de verkar vara angelägna att ta omvägar runt och hoppa över det och tala om något annat istället. Så, jag ska tala om det. Det är frågan om, varför är vi så annorlunda än schimpanserna?
We get the geneticists keeping on telling us how extremely closely we are related -- hardly any genes of difference, very, very closely related. And yet, when you look at the phenotypes, there's a chimp, there's a man; they're astoundingly different, no resemblance at all. I'm not talking about airy-fairy stuff about culture or psychology, or behavior. I'm talking about ground-base, nitty-gritty, measurable physical differences. They, that one, is hairy and walking on four legs. That one is a naked biped. Why? I mean -- (Laughter) if I'm a good Darwinist, I've got to believe there's a reason for that. If we changed so much, something must have happened. What happened?
Genetikerna fortsätter berätta för oss hur extremt nära vi är besläktade, nästan inga genskillnader alls, mycket mycket nära besläktade. men ändå, när man tittar på fenotyperna, där är en schimpans, där är en människa de är häpnadsväckande olika inga likheter alls. Jag talar inte om flyktiga magiska saker om kultur eller psykologi, eller beteende. Jag talar om de basala, faktiska mätbara fysiska skillnaderna. Dem, den där är hårig och går på fyra ben. Den där är en hårlös tvåbent. Varför? Jag menar - (skratt) om jag vore en god Darwinist, så borde jag tro att det är en orsak för det. Om vi förändrades så mycket så måste något ha hänt. Vad hände?
Now 50 years ago, that was a laughably simple question. Everybody knew the answer. They knew what happened. The ancestor of the apes stayed in the trees; our ancestors went out onto the plain. That explained everything. We had to get up on our legs to peer over the tall grass, or to chase after animals, or to free our hands for weapons. And we got so overheated in the chase that we had to take off that fur coat and throw it away. Everybody knew that, for generations.
För 50 år sedan var detta en skrattretande enkel fråga. Alla visste svaret. De visste vad som hade hänt. Förfadern till aporna stannade i träden. Våra förfäder gick ut på slätten. Det förklarade allt. Vi behövde ställa oss upp för att kika över det höga gräset, eller för att jaga efter vilt, eller för att frigöra våra händer för vapen. Och vi blev så överhettade av jakten att vi behövde ta av oss pälsen och kasta den. Alla visste detta, i generationer.
But then, in the '90s, something began to unravel. The paleontologists themselves looked a bit more closely at the accompanying microfauna that lived in the same time and place as the hominids. And they weren't savanna species. And they looked at the herbivores. And they weren't savanna herbivores. And then they were so clever, they found a way to analyze fossilized pollen. Shock, horror. The fossilized pollen was not of savanna vegetation. Some of it even came from lianas, those things that dangle in the middle of the jungle.
Men sen, på 90-talet, började något komma i dagen. Paleontologerna tittade lite närmare på den medföljande mikrofauna som levde vid samma tid och plats som hominiderna. Och det var inte arter från savannen. Och de tittade på växtätarna, och det var inga växtätare från savannen. Och sen var de så smarta, de kom på ett sätt att analysera fossilerat pollen. Chock och förskräckelse. Det fossilerade pollen var inte från savannvegetation. En del kom till och med ifrån lianer, de där sakerna som hänger och dinglar mitt inne i djungeln.
So we're left with a situation where we know that our earliest ancestors were moving around on four legs in the trees, before the savanna ecosystem even came into existence. This is not something I've made up. It's not a minority theory. Everybody agrees with it.
Så vi har en situation där vi vet att våra tidigaste förfäder tog sig fram på två ben bland träden, före savannens ekosystem ens fanns till. Detta är inte något jag har hittat på. Det är inte en minoritetsteori. Alla håller med om den.
Professor Tobias came over from South Africa and spoke to University College London. He said, "Everything I've been telling you for the last 20 years, forget about it. It was wrong. We've got to go back to square one and start again." It made him very unpopular. They didn't want to go back to square one.
Professor Tobias kom hit från Sydafrika och talade till University College London. Han sa, allt jag har sagt till er de sista 20 åren, glöm bort det. Det var fel. Vi måste börja om från ruta ett igen. Det har gjort honom mycket impopulär. De ville inte gå tillbaka till ruta ett.
I mean, it's a terrible thing to happen. You've got this beautiful paradigm. You've believed it through generations. Nobody has questioned it. You've been constructing fanciful things on top of it, relying on it to be as solid as a rock. And now it's whipped away from under you. What do you do? What does a scientist do in that case?
Jag menar, det är en hemsk sak som hänt. Man har detta vackra paradigm. Man har trott på det i generationer. Ingen har ifrågasatt det. Man har konstruerat fantasifulla saker på det, förlitat sig på det som om det var gjort av sten. Och nu så är det ryckt bort från under en. Vad gör man? Vad gör en forskare i ett sånt här fall?
Well, we know the answer because Thomas S. Kuhn wrote a seminal treatise about this back in 1962. He said what scientists do when a paradigm fails is, guess what -- they carry on as if nothing had happened. (Laughter) If they haven't got a paradigm they can't ask the question. So they say, "Yes it's wrong, but supposing it was right ..." (Laughter) And the only other option open to them is to stop asking the questions. So that is what they have done now. That's why you don't hear them talking about it. It's yesterday's question.
Tja, vi vet svaret, eftersom Thomas S. Kuhn skrev en nyskapande avhandling om detta 1962. Ha sa att vad en forskare gör när ett paradigm misslyckas, är, gissa vad, de fortsätter som om inget har hänt. (skratt) Om de inte har paradigmet så kan de inte ställa frågan. Så de säger, "Ja det är fel, men anta att det var rätt..." (skratt) Och det enda alternativet för dem är att sluta ställa frågorna. Så det är vad de har gjort nu. Det är därför man inte hör dem tala om det. Det är gårdagens fråga.
Some of them have even elevated it into a principle. It's what we ought to be doing. Aaron Filler from Harvard said, "Isn't it time we stopped talking about selective pressures? I mean, why don't we talk about, well, there's chromosomes, and there's genes. And we just record what we see." Charles Darwin must be spinning in his grave! He knew all about that kind of science. And he called it hypothesis-free science. And he despised it from the bottom of his heart. And if you're going to say, "I'm going to stop talking about selective pressures," you can take "The Origin of Species" and throw it out of the window, for it's about nothing else but selective pressures.
Några av dem har även höjt det till en princip. Det är vad vi borde syssla med. Aaron Filler från Harvard sa, "Är det inte dax att sluta tala om selektivt tryck? Jag menar, varför pratar vi inte om, tja, det finns kromosomer, och det finns gener. Och vi bara registrerar vad vi ser." Charles Darwin måste vända sig i sin grav! Han visste allt om den sortens forskning. Och han kallade den för hypoteslös forskning. Och han föraktade den från botten av sitt hjärta. Och om man ska säga, "Jag ska sluta tala om selektiva tryck," kan man kasta "Om arternas uppkomst" genom fönstret. För den handlar om inget annat än just selektivt tryck.
And the irony of it is, that this is one occasion of a paradigm collapse where we didn't have to wait for a new paradigm to come up. There was one waiting in the wings. It had been waiting there since 1960 when Alister Hardy, a marine biologist, said, "I think what happened, perhaps our ancestors had a more aquatic existence for some of the time." He kept it to himself for 30 years. But then the press got hold of it and all hell broke loose. All his colleagues said, "This is outrageous. You've exposed us to public ridicule! You must never do that again." And at that time, it became set in stone: the aquatic theory should be dumped with the UFOs and the yetis, as part of the lunatic fringe of science.
Och ironin i detta är, att detta är ett tillfälle av en paradigmkollaps där vi inte behövde vänta för ett nytt paradigm att dyka upp. Det fanns en väntande i kulisserna. Den har väntat där sedan 1960 när Alister Hardy, en marinbiolog, sa, "Jag tror att vad som hände, kanske våra förfäder hade en existens med mer vatten en del av tiden." Han höll det för sig själv i 30 år. Men när pressen fick reda på detta och helvetet brakade loss. Alla hans kollegor sa, "Detta är skandalöst. Du har utsatt oss för allmänhetens åtlöje! Du får aldrig göra det igen." Och vid den tiden, blev det skrivet i sten: teorin om vattenapan ska dumpas tillsammans med UFOs och snömannen, som en del av vetenskapens galna utkanter.
Well I don't think that. I think that Hardy had a lot going for him. I'd like to talk about just a handful of what have been called the hallmarks of mankind, the things that made us different from everybody else, and all our relatives. Let's look at our naked skin. It's obvious that most of the things we think about that have lost their body hair, mammals without body hair, are aquatic ones, like the dugong, the walrus, the dolphin, the hippopotamus, the manatee. And a couple of wallowers-in-mud like the babirusa. And you're tempted to think, well perhaps, could that be why we are naked?
Nå, jag tror inte det. Jag tror att Hardy hade en del på sin sida. Jag vill tala om bara en handfull saker av vad som har kallats kännetecken för människan, sakerna som skiljer oss från alla andra, och alla våra släktingar. Låt oss titta på vår nakna hud. Det är uppenbart att de flesta saker vi tänker på som har tappat håret på kroppen, däggdjur utan kroppshår, lever i vattenmiljöer, som dugongen, valrossen, delfinen, flodhästen, manaten. Och några ler-vältrare som hjortsvinet. Och man är frestad att tro, nåväl kanske, kan detta vara varför vi är nakna?
I suggested it and people said, "No no no. I mean, look at the elephant. You've forgotten all about the elephant haven't you?" So back in 1982 I said, "Well perhaps the elephant had an aquatic ancestor." Peals of merry laughter! "That crazy woman. She's off again. She'll say anything won't she?" But by now, everybody agrees that the elephant had an aquatic ancestor. This has come 'round to be that all those naked pachyderms have aquatic ancestors. The last exception was supposed to be the rhinoceros.
I föreslog det och folk sa, "Nej nej nej. Jag menar, se på elefanten. Du har väl inte glömt allt om elefanten, har du?" Så 1982 sa jag, "Kanske hade elefanten en förfader som levde i en vattenmiljö." Pärlband av glada skratt! "Den där galna kvinnan. Hon är igång igen. Hon säger vad som helst?" Men idag, håller alla med om att elefanten hade en förfader som levde i vattenmiljö. Detta har kommit varvet runt till att handla om att alla nakna pachydermerna har förfäder som levt i vattenmiljöer. Det sista undantaget har varit noshörningen.
Last year in Florida they found extinct ancestor of a rhinoceros and said, "Seems to have spent most of its time in the water." So this is a close connection between nakedness and water. As an absolute connection, it only works one way. You can't say all aquatic animals are naked, because look at the sea otter. But you can say that every animal that has become naked has been conditioned by water, in its own lifetime, or the lifetime of its ancestors. I think this is significant. The only exception is the naked Somalian mole-rat, which never puts its nose above the surface of the ground.
Förra året fann man i Florida en utdöd förfader till noshörningen och sa, "Det ser ut som den ägnade mesta delen av sin tid i vatten." Så det är ett nära samband mellan nakenhet och vatten. Och ett absolut samband; det fungerar endast i en riktning. Man kan inte säga att alla djur i vattenmiljöer är nakna - för titta på havsuttern. Men man kan säga att varje art som har blivit nakna har varit beroende av vatten, i sin egen livstid, eller under livstiden av sina förfäder. Jag tror detta är signifikant. Det enda undantaget är den nakna somaliska mullvaden. Som aldrig sticker upp sin nos ovanför jordens yta.
And take bipedality. Here you can't find anybody to compare it with, because we're the only animal that walks upright on two legs. But you can say this: all the apes and all the monkeys are capable of walking on two legs, if they want to, for a short time. There is only one circumstance in which they always, all of them, walk on two legs, and that is when they are wading through water. Do you think that's significant? David Attenborough thinks it's significant, as the possible beginning of our bipedalism.
Och ta tvåbentheten. Här kan man inte hitta något art att jämföra med. Därför att vi är det enda djur som går upprätt på två ben. Men man kan säga detta, alla apor är kapabla att gå på två ben, om de vill det, för korta stunder. Det är endast ett tillfälle då de, alltid, alla, går på två ben, och det är när de vadar genom vatten. Tycker man att det är signifikant? David Attenborough tycker det är signifikant. Som den möjliga början av vår tvåbenthet.
Look at the fat layer. We have got, under our skin, a layer of fat, all over: nothing in the least like that in any other primate. Why should it be there? Well they do know, that if you look at other aquatic mammals, the fat that in most land mammals is deposited inside the body wall, around the kidneys and the intestines and so on, has started to migrate to the outside, and spread out in a layer inside the skin. In the whale it's complete: no fat inside at all, all in blubber outside. We cannot avoid the suspicion that in our case it's started to happen. We have got skin lined with this layer. It's the only possible explanation of why humans, if they're very unlucky, can become grossly obese, in a way that would be totally impossible for any other primate, physically impossible. Something very odd, matter-of-factly, never explained.
Titta på fettlagren. Vi har, under vår hud, ett lager av fett, överallt. Inget liknande i någon annan primat. Varför finns det där? Nå, man vet, för om man tittar på andra vattenlevande däggdjur, fettet i andra landlevande däggdjur finns också lagrat inuti kroppen, runt njurarna och tarmarna och så vidare, har börjat att förflyttas till utsidan, och spritt sig ut som ett lager inuti huden. I valarna är det slutfört. Inget fett alls på insidan, allt i späcket på utsidan. Vi kan inte undvika misstanken att det har börjat hända i vårt fall. Vi har hud fodrat med detta lager. Det är den enda förklaringen till varför människor, om de har mycket otur, kan bli extremt feta, på ett sätt som är helt omöjligt för andra primater, fysiskt omöjligt. Något mycket udda, aldrig förklarat.
The question of why we can speak. We can speak. And the gorilla can't speak. Why? Nothing to do with his teeth or his tongue or his lungs or anything like that -- purely has to do with its conscious control of its breath. You can't even train a gorilla to say "Ah" on request. The only creatures that have got conscious control of their breath are the diving animals and the diving birds. It was an absolute precondition for our being able to speak.
Frågan om varför vi kan tala. Vi kan tala. Och gorillan kan inte tala. Varför? Inget har att göra med hans tänder eller hans tunga eller hans lungor eller liknande. Det har att göra med den medvetna kontrollen av andningen. Man kan inte ens lära en gorilla att säga "Ah" på kommando. De enda varelserna som har medveten kontroll av sin andning är de dykande djuren och dykande fåglarna. Det var en absolut förutsättning för oss för att kunna tala.
And then again, there is the fact that we are streamlined. Trying to imagine a diver diving into water -- hardly makes a splash. Try to imagine a gorilla performing the same maneuver, and you can see that, compared with gorilla, we are halfway to being shaped like a fish. I am trying to suggest that, for 40-odd years, this aquatic idea has been miscategorized as lunatic fringe, and it is not lunatic fringe.
Och sen igen, det är ett faktum att vi är strömlinjeformade. Föreställ er en människa dykande ner i vatten, knappt utan något plask. Försök föreställa er en gorilla utföra samma sak och ni kan se att jämfört med en gorilla, så är vi halvvägs att vara formade som en fisk. Jag försöker lägga fram att, för i 40-några år, så har idén med vattenapan varit felkategoriserad som en galen utpost, och det är inte någon galen utpost.
And the ironic thing about it is that they are not staving off the aquatic theory to protect a theory of their own, which they've all agreed on, and they love. There is nothing there. They are staving off the aquatic theory to protect a vacuum. (Laughter) (Applause)
Och det ironiska i detta är att de håller sig inte ifrån teorin med vattenapan för att försvara en egen teori, som alla har kommit överens om, och som de tycker om. Det finns inget där. De håller sig ifrån teorin med vattenapan för att försvara ett vakum. (skratt) (applåder)
How do they react when I say these things? One very common reaction I've heard about 20 times is, "But it was investigated. They conducted a serious investigation of this at the beginning, when Hardy put forward his article." I don't believe it. For 35 years I've been looking for any evidence of any incident of that kind, and I've concluded that that's one of the urban myths. It's never been done.
Hur reagerar de när jag säger dessa saker? En väldigt vanlig reaktion jag hört omkring 20 gånger är, "Men den var undersökt. De genomförde en seriös utredning av detta vid början, när Hardy framförde sin artikel." Jag tror inte på det. I 35 år har jag sökt efter bevis av någon händelse av detta, och jag drar slutsatsen att detta är en modern myt. Det har aldrig hänt.
I ask people sometimes, and they say, "I like the aquatic theory! Everybody likes the aquatic theory. Of course they don't believe it, but they like it." Well I say, "Why do you think it's rubbish?" They say "Well ... everybody I talk to says it's rubbish. And they can't all be wrong, can they?" The answer to that, loud and clear, is, "Yes! They can all be wrong." History is strewn with the cases when they've all got it wrong. (Applause) And if you've got a scientific problem like that, you can't solve it by holding a head count, and saying, "More of us say yes than say no."
Jag frågar folk ibland, och de säger, "Jag gillar teorin med vattenapan! Alla gillar teorin med vattenapan. Självklart så tror de inte på den, men de gillar den." Så jag frågar, "Varför tror ni den är strunt?" De svarar "Nå ... alla jag talar med säger den är strunt, och de kan inte ha fel alla, kan de?" Svaret på det, högt och tydligt, är, "Jo! Alla kan ha fel." Historien är full av tillfällen då vi alla har haft fel. (applåder) Och om man har ett vetenskapligt problem som detta, så kan man inte lösa det med att räkna röster, och säga, "Fler av oss säger ja än de som säger nej."
(Laughter)
(skratt)
Apart from that, some of the heads count more than others. Some of them have come over. There was Professor Tobias. He's come over. Daniel Dennett, he's come over. Sir David Attenborough, he's come over. Anybody else out there? Come on in. The water is lovely.
Förutom det, somligas röster väger tyngre än andras. Vissa har bytt sida. Ta Professor Tobias. Han har bytt sida. Daniel Dennett, har bytt sida. Sir David Attenborough, har bytt sida. Några fler där ute? Välkomna. Vattnet är underbart.
(Applause)
(applåder)
And now we've got to look to the future. Ultimately one of three things is going to happen. Either they will go on for the next 40 years, 50 years, 60 years. "Yeah well we don't talk about that. Let's talk about something interesting." That would be very sad. The second thing that could happen is that some young genius will arrive, and say, "I've found it. It was not the savanna, it was not the water, it was this!" No sign of that happening either. I don't think there is a third option.
Och nu så måste vi blicka in i framtiden. Till slut så måste en av tre saker hända. Antingen kommer man att fortsätta i 40 år, 50 år, 60 år "Visst, vi talar inte om det där. Låt oss tala om något intressant." Det vore väldigt synd. Det andra som kan hända är att något ungt geni kommer fram, och säger, "Jag har hittat det. Det var inte savannen, det var inte vatten, det var detta!" Inga tecken på att det kommer hända heller. Jag tror inte det finns ett tredje alternativ.
So the third thing that might happen is a very beautiful thing. If you look back at the early years of the last century, there was a stand-off, a lot of bickering and bad feeling between the believers in Mendel, and the believers in Darwin. It ended with a new synthesis: Darwin's ideas and Mendel's ideas blending together. And I think the same thing will happen here. You'll get a new synthesis. Hardy's ideas and Darwin's ideas will be blended together.
Så det tredje som kan hända är en mycket vacker sak. Om man blickar tillbaka till de tidiga åren av förra århundradet, så var det ett dödläge, en massa käbbel och upprörda känslor mellan de som trodde på Mendel, och de som trodde på Darwin. Det slutade i en ny syntes. Darwins idéer och Mendels idéer blandade tillsammans. Och jag tror samma sak kommer hända här. Man kommer få en ny syntes. Hardys idéer och Darwins idéer kommer att blandas tillsammans.
And we can move forward from there, and really get somewhere. That would be a beautiful thing. It would be very nice for me if it happened soon. (Laughter) Because I'm older now than George Burns was when he said, "At my age, I don't even buy green bananas."
Och vi kan fortsätta framåt dårifrån. och verkligen komma någonstans. Det vore en vacker sak. Det vore väldigt trevligt för mig om det kunde hända snart. (skratt) För jag är äldre nu än vad George Burns var när han sa, "Vid min ålder, så köper jag inte ens gröna bananer."
(Laughter)
(skratt)
So if it's going to come and it's going to happen, what's holding it up? I can tell you that in three words. Academia says no. They decided in 1960, "That belongs with the UFOs and the yetis." And it's not easy to change their minds. The professional journals won't touch it with a barge pole. The textbooks don't mention it. The syllabus doesn't mention even the fact that we're naked, let alone look for a reason to it. "Horizon," which takes its cue from the academics, won't touch it with a barge pole. So we never hear the case put for it, except in jocular references to people on the lunatic fringe.
Så om det kommer att ske, vad är det som hindrar det? Jag kan säga det i tre ord. Akademikerna säger nej. De bestämde 1960, "Det hör hemma med UFOs och snömannen." Och det är inte lätt att ändra deras uppfattning. Professionella journalister vägrar röra det med tång. Läroböckerna nämner det inte. Kursplanerna nämner inte ens att vi är nakna, än mindre söker en orsak till det. "Horizon" som inspireras av akademikerna, vägrar röra det med tång. Så vi hör aldrig argumenten för den, utom i skämtsamma referenser på folk i den galna utkanten.
I don't know quite where this diktat comes from. Somebody up there is issuing the commandment, "Thou shalt not believe in the aquatic theory. And if you hope to make progress in this profession, and you do believe it, you'd better keep it to yourself, because it will get in your way."
Jag vet inte riktigt var ifrån detta dekret kommer. Någon där uppe sänder ut ordern, "Du skall icke tro på teorin om vattenapan." Och om man hoppas på att göra karriär i detta yrke, och man tror på den, bäst du håller det för dig själv. Därför att den kan komma i din väg.
So I get the impression that some parts of the scientific establishment are morphing into a kind of priesthood. But you know, that makes me feel good, because Richard Dawkins has told us how to treat a priesthood. (Laughter) He says, "Firstly, you've got to refuse to give it all the excessive awe and reverence it's been trained to receive." Right. I'll go ahead with that. And secondly, he says, "You must never be afraid to rock the boat." I'll go along with that too. Thank you very much.
Så jag får intrycket att en del av det vetenskapliga etablissemanget förvandlas till en sorts prästerskap. Men vet ni vad, det får mig må bra. Därför att Richard Dawkins säger oss hur man ska behandla prästerskap. (skratt) Han säger, "Först, ska man vägra ge det all den överdrivna vördnad och respekt det har tränats att ta emot." Ja visst. Jag hänger på det. Och det andra, säger han, "Du får aldrig vara rädd för att gunga båten." Jag hänger på det med. Tack så hemskt mycket.
(Applause)
(applåder)