[Ήταν η Τροία πραγματική πόλη;] Όταν η Ιλιάδα του Ομήρου πρωτογράφτηκε τον 8ο αιώνα π.Χ, η ιστορία του Τρωικού πολέμου ήταν ήδη παλιά. Από την υπάρχουσα προφορική παράδοση το κοινό γνώριζε τις ιστορίες της μακράς πολιορκίας, τις επικές μονομαχίες έξω από τα τείχη της πόλης, και το πανούργο κόλπο που κέρδισε τελικά τον πόλεμο. Τελικά η μεγαλοπρεπής πόλη κάηκε συθέμελα, και δεν ανοικοδομήθηκε ποτέ. Αλλά είχε υπάρξει ποτέ;
When Homer’s Iliad was first written down in the 8th century BCE, the story of the Trojan war was already an old one. From existing oral tradition, audiences knew the tales of the long siege, the epic duels outside the city walls, and the cunning trick that finally won the war. In the end, the magnificent city was burned to the ground, never to rise again. But had it ever existed?
Tην εποχή που o τομέας της αρχαιολογίας άρχισε να αποκτά μορφή τον 19ο αιώνα, πολλοί ήταν επιφυλακτικοί, θεωρώντας το έπος μια καθαρή φαντασία, έναν θεμελιώδη μύθο που απεικόνιζε μια άλλη ξεχασμένη ηρωική εποχή. Αλλά κάποιοι μελετητές πίστευαν ότι πίσω από τους υπεράνθρωπους άθλους και τα θεϊκά θαύματα, πρέπει να υπήρχε μια δόση ιστορικής αλήθειας: ένας πόλεμος που διεξήχθη πραγματικά, κι ένα μέρος όπου συνέβη.
By the time the field of archaeology began to take shape in the 19th century, many were skeptical, considering the epic to be pure fiction, a founding myth imagining a bygone heroic era. But some scholars believed that behind the superhuman feats and divine miracles there must have been a grain of historical truth - a war that was really fought, and a place where it happened.
Ο Φρανκ Κάλβερτ αυτό πίστευε. Είχε περάσει όλα του τα νιάτα ταξιδεύοντας και μαθαίνοντας για αρχαίους πολιτισμούς προτού συνοδεύσει τον αδερφό του Φρέντρικ σε μια διπλωματική αποστολή στη βορειοδυτική περιοχή της Ανατολίας, το Τσανάκαλε. Εδώ ήταν που ο Όμηρος περιέγραψε το ελληνικό στρατόπεδο στο στόμα του ποταμού Σκαμάνδρου. Κι εδώ ήταν όπου η μοίρα έφερε τον Φρανκ σε επαφή με έναν δημοσιογράφο και γεωλόγο ονόματι Τσαρλς ΜακΛάρεν.
Frank Calvert was one such believer. He had spent his youth traveling and learning about ancient civilizations before accompanying his brother Frederick on a diplomatic mission to the northwest Anatolian region of Çanakkale. It was here that Homer described the Greek encampment at the mouth of the Scamander river. And it was here that fate brought Frank into contact with a journalist and geologist named Charles Maclaren.
Ντόπιοι και ταξιδιώτες από καιρό θεωρούσαν ότι η Τροία ίσως να βρισκόταν σε μία από τις κορυφές των γύρω λόφων. Αλλά ο ΜακΛάρεν ήταν ένας από τους πρώτους που εξέδωσε μια λεπτομερή τοπογραφική μελέτη της περιοχής. Πίστευε ότι είχε βρει την περιοχή: έναν λόφο 32 μέτρων, γνωστό με το όνομα Χισάρλικ, που στα τουρκικά σημαίνει «φρούριο». Μόλις τον συνάντησε το 1847, οι Κάλβερτς αγόρασαν 2.000 στρέμματα γης, που περιλάμβαναν μέρος του λόφου. Προτού εξερευνήσουν παραπέρα, ξέσπασε ο Πόλεμος της Κριμαίας και ματαίωσε τις αρχαιολογικές τους φιλοδοξίες για αρκετά χρόνια.
Locals and travelers had long speculated that Troy might’ve stood on one of the surrounding hilltops. But Maclaren had been one of the first to publish a detailed topographical study of the area. He believed he had found the site – a 32-meter mound known by the name Hisarlık, derived from the Turkish word for “fortress.” Soon after meeting with him in 1847, the Calverts bought 2,000 acres of farmland that included part of the hill. Before they could explore any further, the Crimean War broke out and forestalled their archaeological ambitions for several years.
Μετά το τέλος του πολέμου, ο Φρανκ Κάλβερτ άρχισε να μελετάει τον χώρο, αλλά δεν είχε τη χρηματοδότηση για μια πλήρη εκσκαφή. Εδώ ήταν που ο πλούσιος Γερμανός επιχειρηματίας, και ερασιτέχνης αρχαιολόγος Χάινριχ Σλίμαν παρενέβη. Με πρόσκληση του Κάλβερτ,
After the war’s end, Frank Calvert began to survey the site, but lacked the funds for a full excavation. This was where the wealthy German businessman and amateur archaeologist Heinrich Schliemann came in. At Calvert’s invitation,
ο Σλίμαν επισκέφτηκε το μέρος το 1868, και αποφάσισε να σκάψει. Ανυπομονώντας να βρει την αρχαία πόλη, ο Σλίμαν έσκαψε τεράστια χαντάκια μέχρι τη βάση του λόφου. Εκεί, αποκάλυψε έναν θησαυρό πολύτιμων τεχνουργημάτων, κοσμήματα, και μεταλλοτεχνίες, μεταξύ των οποίων δύο διαδήματα και μια χάλκινη ασπίδα. Ο Σλίμαν πήρε όλα τα εύσημα για την ανακάλυψη, ανακοινώνοντας ότι αυτός βρήκε την Τροία και τον θηαυρό του βασιλιά Πρίαμου. Ο πραγματικός θησαυρός όμως ήταν αλλού. Οι μετέπειτα αρχαιολογικές μελέτες, αποκάλυψαν ότι στον λόφο είχαν χτιστεί τουλάχιστον εννιά πόλεις, καθεμιά χτισμένη πάνω στα ερείπια της τελευταίας. Το στρώμα που είχε ανακαλύψει ο Σλίμαν χρονολογούνταν πίσω στη Μυκηναϊκή Εποχή, πάνω από 1.000 χρόνια πριν τον Όμηρο.
Schliemann visited the grounds in 1868, and decided to excavate. Eager to find the ancient city, Schliemann tore massive trenches all the way to the base of the hill. There, he uncovered a hoard of precious artifacts, jewelry, and metalwork, including two diadems and a copper shield. Schliemann took full credit for the discovery, announcing that he had found Troy and the treasure of its king Priam. But the real treasure was elsewhere. When later archaeologists studied the site, they realized that the mound consisted of no less than nine cities, each built atop the ruins of the last. The layer Schliemann had uncovered dated back to the Mycenaean Age, more than 1,000 years too early for Homer.
Αλλά μέσα στον λόφο υπήρχαν όντως στοιχεία για μια πόλη που ευημερούσε κατά την Εποχή του Χαλκού, με καρβουνιασμένη πέτρα, σπασμένα βέλη, και κατεστραμμένους ανθρώπινους σκελετούς υποδηλώνοντας ένα βίαιο τέλος. Ήταν η Έβδομη Τροία, εσώκλειστη στα μεσαία στρώματα και τώρα κατεστραμμένη για δεύτερη φορά από την απρόσεκτη εκσκαφή του Σλίμαν. Ο οικισμός, που είχε έκταση γύρω στα 200.000 τ.μ., και κάπου 10.000 κατοίκους, ευημερούσε περίπου έως το 1.180 π.Χ. Η τοποθεσία του στη νότια είσοδο στα στενά των Δαρδανέλλιων αποτελούσε μια φοβερά στρατηγική θέση για την άμυνα και το εμπόριο. Και το πιο σημαντικό, υπάρχουν κατάλοιπα ενός μεγάλου οχυρωματικού τοίχου, ίσως ακριβώς τον ίδιο από όπου ο Πρίαμος και ο Έκτορας έβλεπαν κάποτε τους Έλληνες να πλησιάζουν.
But inside the mound was indeed evidence for a city that had thrived during the Bronze Age, with charred stone, broken arrowheads, and damaged human skeletons suggesting a violent end. It was Troy VII, contained in the middle layers and now ravaged for a second time by Schliemann’s careless excavation. The settlement, spanning some 200,000 square meters and home to as many as 10,000 people, thrived until around 1180 BCE. Its position at the southern entrance of the Dardanelles strait would’ve made a formidable strategic location for both defense and trade. Most importantly, there are the remains of a massive fortification wall – perhaps the very same one from which Priam and Hector once watched the Greeks approach.
Φυσικά, είναι δύσκολο να είμαστε βέβαιοι ότι αυτά τα χαλάσματα είναι τα αληθινά κατάλοιπα της αρχαίας Τροίας. Κάποιοι μελετητές αμφιβάλλουν αν ο Τρωικός Πόλεμος, όπως τον περιέγραψε ο Όμηρος, συνέβη ποτέ. Όμως, οι αποδείξεις είναι αρκετά ισχυρές ώστε η UNESCO να ονομάσει το Χισάρλικ αρχαιολογικό χώρο της Τροίας. Ανεξάρτητα από την ταυτότητά του, χάρη στην επιμονή, λίγη πίστη, και πολλή έρευνα, οι αρχαιολόγοι φέρνουν τα ξεχασμένα μυστικά μιας αρχαίας, χαμένης πόλης στο φως.
Of course, it’s difficult to be certain that these ruins are the true remains of ancient Troy, and scholars still dispute whether the Trojan War as described by Homer ever happened. Yet the evidence is strong enough that UNESCO has labelled Hisarlık the archeological site of Troy. Regardless of its identity, thanks to persistence, a bit of faith, and a lot of research, archaeologists are bringing the long-buried secrets of an ancient, lost city to light.