I started my journey 30 years ago. And I worked in mines. And I realized that this was a world unseen. And I wanted, through color and large format cameras and very large prints, to make a body of work that somehow became symbols of our use of the landscape, how we use the land. And to me this was a key component that somehow, through this medium of photography, which allows us to contemplate these landscapes, that I thought photography was perfectly suited to doing this type of work.
من سفرم را ۳۰ سال پیش آغاز کردم و من در معدنها کار کردم. و من فهمیدم که این یک دنیاییای است که دیده نشده است. و من خواستم بوسیله رنگ و دوربینهای قطع بزرگ و چاپهای خیلی بزرگ، یک بدنهی یک کار را بسازم که بهصورتی سمبلهای استفادهی ما از منظرهها بشود، اینکه ما از زمین چگونه استفاده میکنیم. و این برای من یک جز اصلی بود که به صورتی، از طریق رسانهی عکاسی، به ما اجازهی تامل کردن در این منظرهها را میدهد، که من فکر کردم عکاسی برای این نوع از کار بسیار مناسب است.
And after 17 years of photographing large industrial landscapes, it occurred to me that oil is underpinning the scale and speed. Because that is what has changed, is the speed at which we're taking all our resources. And so then I went out to develop a whole series on the landscape of oil. And what I want to do is to kind of map an arc that there is extraction, where we're taking it from the ground, refinement. And that's one chapter.
و بعد از ۱۷ سال عکاسی از منظرههای بزرگ صنعتی، به نظر من رسید که نفت پایه و شالوده مقیاس و سرعت است، و به خاطر همین چیزی که تغییر کرده است، سرعتی است که ما داریم از منابع خودمان استفاده میکنیم. و پس بنابراین من یک سری کامل از منظرههای نفتی را درست کردم. و کاری که من میخواهم انجام دهد یک جور نقشه برداری از قوسی است که نفت میپیماید وقتی که استخراج انجام میپذیرد، جایی که ما آن را از زمین بیرون میکشیم، پالایش. و آن یک فصل دیگر هست.
The other chapter that I wanted to look at was how we use it -- our cities, our cars, our motorcultures, where people gather around the vehicle as a celebration. And then the third one is this idea of the end of oil, this entropic end, where all of our parts of cars, our tires, oil filters, helicopters, planes -- where are the landscapes where all of that stuff ends up?
فصل بعدی که من میخواستم به آن نگاه کنم این بود که ما چگونه از آن در شهرهایمان، ماشینهایمان، در فرهنگ ماشینییمان، در جایی که مردم در اطراف وسایل نقلیه جمع میشوند تا جشن بگیرند، استفاده میکنیم. و موضوع سوم این ایدهی انتهای نفت است، این پایان فیزیکی، جایی که همه قسمتهای ماشینهای ما، لاستیکهای ما، فیلترهای روغن، هلیکوپترها، هواپیماها -- منظرههایی که این همه اجزا در آنجا جمع میشوند کجا است؟
And to me, again, photography was a way in which I could explore and research the world, and find those places. And another idea that I had as well, that was brought forward by an ecologist -- he basically did a calculation where he took one liter of gas and said, well, how much carbon it would take, and how much organic material? It was 23 metric tons for one liter. So whenever I fill up my gas, I think of that liter, and how much carbon.
و برای من عکاسی باز هم یک راه برای اکتشاف و جستجو دنیا ، و پیدا کردن این محل ها بوده است. و یک ایدهی دیگری که من داشتم هم این بود، که از طرف یک بوم شناس مطرح شده است -- او ابتدایا یک محاسبه ای انجام داد جایی که او یک لیتر بنزین آورد و گفت، خوب، این چقدر کربن دارد و چقدر مواد عالی دارد؟ این برابر ۲۳ تن مکعب برای هر لیتر است. پس من هروقت باکم را پر میکنم، من به آن یک لیتر فکر میکنم و اینکه چقدر کربن دارد.
And I know that oil comes from the ocean and phytoplankton, but he did the calculations for our Earth and what it had to do to produce that amount of energy. From the photosynthetic growth, it would take 500 years of that growth to produce what we use, the 30 billion barrels we use per year.
و من می دانم این نفت از دریا ها و پلانگتونها آمده است. ولی او محاسباتی برای زمین هم انجام داد و و اینکه باید چقدر کار انجا دهد تا آن مقدار انرژی را تولید کند. از رشد فتو سنتزی، حدود ۵۰۰ سال طول میکشد تا چیزی که ما در یک سال تولید میکنید ، یعنی ۳۰ ملیون بشکه در سال تولید شود.
And that also brought me to the fact that this poses such a risk to our society. Looking at 30 billion per year, we look at our two largest suppliers, Saudi Arabia and now Canada, with its dirty oil. And together they only form about 15 years of supply. The whole world, at 1.2 trillion estimated reserves, only gives us about 45 years. So, it's not a question of if, but a question of when peak oil will come upon us.
این به من این موضوع را نشان داد که ریسک بزرگی رابه جامعهی ما تحمیل میکنه. وقتی که ما به مصرف ۳۰ میلیارد در سال نگاه میکنیم، و به دو تا از بزرگترین تولید کنندگانمان نگاه میکنیم، عربستان سعودی و حالا کانادا، با نفت کثیفی که تولید میشود. و اینکه آن دوتا فقط مصرف ۱۵ سال از ما را دارند. کل ذخیرهی جهان حدود ۱.۲ ترلیون تخمین زده میشود، که ما آن را در حدود ۴۵ سال مصرف میکنیم. پس این مسالهی آیا امکان دارد نیست بلکه مساله چه زمانی است که تمام شدن نفت بسر ما خراب شود.
So, to me, using photography -- and I feel that all of us need to now begin to really take the task of using our talents, our ways of thinking, to begin to deal with what I think is probably one of the most challenging issues of our time, how to deal with our energy crisis.
پس برای من استفاده از عکاسی -- والان من فکر میکنم که همهی ما نیاز داریم که واقعا شروع کنیم که از هوشمان استفاده کنیم، راههای فکر کردن را عوض کنیم، تا بتوانیم با چیزی که من فکر میکنم احتمالا یکی از سختترین مسالههای زمان باشد برخورد کنیم، اینکه چگونه با بحران انرژی بخورد کنیم.
And I would like to say that, on the other side of it, 30, 40 years from now, the children that I have, I can look at them and say, "We did everything we possibly, humanly could do, to begin to mitigate this, what I feel is one of the most important and critical moments in our time. Thank you. (Applause)
و من دوست دارم بگویم که از جهتی دیگر در ۳۰ یا ۴۰ سال آینده، فرزندانی که من خواهم داشت، من میتوانم به آنها نگاه کنم و بگویم، «ما هر کاری که به صورت انسانی امکان پذیر بود را انجام دادهایم، تا شروع به کاهش آن بکنیم، من فکر میکنم این یکی از مهمترین و حساسترین لحظات زندگی ما باشد. خیلی ممنون. (تشویق)