Ξεκίνησα το ταξίδι μου πριν από 30 χρόνια. Και εργάστηκα σε ορυχεία. Και συνειδητοποίησα ότι αυτός ήταν ένας αθέατος κόσμος. Και θέλησα μέσω του χρώματος και των μηχανών μεγάλου φορμά και μέσα από πολύ μεγάλες εκτυπώσεις, να φτιάξω ένα έργο το οποίο κατά κάποιον τρόπο έγινε σύμβολο της χρήσης του τοπίου, του πως χρησιμοποιούμε τη γη. Και για εμένα αυτό ήταν ένα βασικό συστατικό ώστε μέσα από αυτό το είδος φωτογραφίας, που μας επιτρέπει να συλλογιζόμαστε αυτά τα τοπία, συνειδητοποίησα πως η φωτογραφία ταίριαζε απόλυτα για μία τέτοιου είδους δουλειά.
I started my journey 30 years ago. And I worked in mines. And I realized that this was a world unseen. And I wanted, through color and large format cameras and very large prints, to make a body of work that somehow became symbols of our use of the landscape, how we use the land. And to me this was a key component that somehow, through this medium of photography, which allows us to contemplate these landscapes, that I thought photography was perfectly suited to doing this type of work.
Και έπειτα από 17 χρόνια φωτογραφίζοντας μεγάλα βιομηχανικά τοπία, συνειδητοποίησα πως το πετρέλαιο στηρίζει την κλίμακα και την ταχύτητα, γιατί αυτό είναι που έχει αλλάξει, είναι η ταχύτητα με την οποία χρησιμοποιούμε όλες μας τις πηγές. Και έτσι έπειτα ξεκίνησα να δημιουργήσω μια ολόκληρη σειρά πάνω στο τοπίο του πετρελαίου. Και αυτό που θέλω να κάνω είναι να σχεδιάσω μία καμπύλη που δείχνει ότι υπάρχει εξόρυξη, όπου το παίρνουμε από το έδαφος, και διύλιση. Και αυτό είναι ένα κεφάλαιο.
And after 17 years of photographing large industrial landscapes, it occurred to me that oil is underpinning the scale and speed. Because that is what has changed, is the speed at which we're taking all our resources. And so then I went out to develop a whole series on the landscape of oil. And what I want to do is to kind of map an arc that there is extraction, where we're taking it from the ground, refinement. And that's one chapter.
Το άλλο κεφάλαιο το οποίο ήθελα να κοιτάξω ήταν το πως το χρησιμοποιούμε, στις πόλεις μας, στα αυτοκίνητα, στη μηχανοκίνητη κουλτούρα, όπου οι άνθρωποι μαζεύονται γύρω από το όχημα σαν ένας εορτασμός. Και έπειτα το τρίτο είναι η ιδέα του τέλους του πετρελαίου, του αναπόφευκτου τέλους, που καταλήγουν όλα τα εξαρτήματα των αυτοκινήτων, τα ελαστικά μας, τα φίλτρα πετρελαίου, τα ελικόπτερα, τα αεροπλάνα -- που βρίσκονται τα τοπία όπου όλα αυτά καταλήγουν;
The other chapter that I wanted to look at was how we use it -- our cities, our cars, our motorcultures, where people gather around the vehicle as a celebration. And then the third one is this idea of the end of oil, this entropic end, where all of our parts of cars, our tires, oil filters, helicopters, planes -- where are the landscapes where all of that stuff ends up?
Και για εμένα, πάλι, η φωτογραφία ήταν ένας τρόπος με τον οποίο μπορούσα να εξερευνήσω και να μελετήσω τον κόσμο, και να βρώ αυτά τα μέρη. Και μια άλλη ιδέα που επίσης είχα, η οποία είχε εισαχθεί από έναν οικολόγο -- Bασικά έκανε έναν υπολογισμό παίρνοντας ένα λίτρο βενζίνης και είπε, λοιπόν, πόσο άνθρακα θα απαιτούσε, και πόση οργανική ύλη; Η απάντηση ήταν 23 τόνους για ένα λίτρο. Έτσι κάθε φορά που βάζω βενζίνη, Σκέφτομαι αυτό το λίτρο, και αυτή την ποσότητα του άνθρακα.
And to me, again, photography was a way in which I could explore and research the world, and find those places. And another idea that I had as well, that was brought forward by an ecologist -- he basically did a calculation where he took one liter of gas and said, well, how much carbon it would take, and how much organic material? It was 23 metric tons for one liter. So whenever I fill up my gas, I think of that liter, and how much carbon.
Και γνωρίζω πως το πετρέλαιο προέρχεται από τον ωκεανό και το φυτοπλανκτόν. Αλλά έκανε τους υπολογισμούς για τη Γη μας και τι έπρεπε να κάνει για να παράγει τόση ενέργεια. Από τη φωτοσυνθετική ανάπτυξη, θα χρειαζόταν 500 χρόνια αυτής της ανάπτυξης για να παράγει αυτό που χρησιμοποιούμε, τα 30 δισεκατομμύρια βαρέλια ετησίως.
And I know that oil comes from the ocean and phytoplankton, but he did the calculations for our Earth and what it had to do to produce that amount of energy. From the photosynthetic growth, it would take 500 years of that growth to produce what we use, the 30 billion barrels we use per year.
Και αυτό επίσης με οδήγησε στο συμπέρασμα ότι αποτελεί μεγάλο ρίσκο για την κοινωνία μας. Κοιτώντας τα 30 δισεκατομμύρια ετησίως, κοιτάμε τους δυο μεγαλύτερους προμηθευτές μας, τη Σαουδική Αραβία, και τώρα τον Καναδά, με το "βρώμικο πετρέλαιο" του. Και μαζί αποτελούν μόλις 15 χρόνια προμήθειας. Ολόκληρος ο κόσμος στα 1,2 τρισεκατομμύρια υπολογισμένα αποθέματα, μόλις που μας δίνει περίπου 45 χρόνια. Έτσι, η ερώτηση δεν είναι "αν", αλλά "πότε;" θα έρθει η κορύφωση χρήσης πετρελαίου.
And that also brought me to the fact that this poses such a risk to our society. Looking at 30 billion per year, we look at our two largest suppliers, Saudi Arabia and now Canada, with its dirty oil. And together they only form about 15 years of supply. The whole world, at 1.2 trillion estimated reserves, only gives us about 45 years. So, it's not a question of if, but a question of when peak oil will come upon us.
Έτσι, για εμένα, το να χρησιμοποιώ τη φωτογραφία -- και νιώθω πως όλοι μας πρέπει να αρχίσουμε πραγματικά να αρχίσουμε να χρησιμοποιήσουμε τα ταλέντα μας, τους δικούς μας τρόπους σκέψης, για να αρχίσουμε να ασχολούμαστε με το πιο απαιτητικό ίσως ζήτημα της εποχής μας, την αντιμετώπιση την ενεργειακή μας κρίσης.
So, to me, using photography -- and I feel that all of us need to now begin to really take the task of using our talents, our ways of thinking, to begin to deal with what I think is probably one of the most challenging issues of our time, how to deal with our energy crisis.
Και θα ήθελα να πώ ότι, στον αντίποδα αυτού, 30, 40 χρόνια από σήμερα, τα παιδιά μου, Θα μπορώ να τα κοιτάξω και να πώ, "Κάναμε όλα όσα ήταν ανθρωπίνως δυνατά, για να αρχίσουμε να μετριάζουμε κάτι που είναι μια από τις ποιο σημαντικές και κρίσιμες στιγμές της εποχής μας. Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
And I would like to say that, on the other side of it, 30, 40 years from now, the children that I have, I can look at them and say, "We did everything we possibly, humanly could do, to begin to mitigate this, what I feel is one of the most important and critical moments in our time. Thank you. (Applause)