Aς ξεκινήσουμε κοιτάζοντας κάποιες όμορφες φωτογραφίες. Αυτό είναι μια μνημειώδης φωτογραφία του National Geographic, μια Αφγανή πρόσφυγας φωτογραφημένη από τον Στιβ Μακ Κάρυ. Το Σατυρικό περιοδικό του Χάρβαρντ πρόκειται να βγει σύντομα με μια παρωδία του Νational Geographic, και ανατριχιάζω στη σκέψη ότι θα πειράξουν αυτή τη φωτογραφία. Ω, η οργή του Photoshop.
Let's just start by looking at some great photographs. This is an icon of National Geographic, an Afghan refugee taken by Steve McCurry. But the Harvard Lampoon is about to come out with a parody of National Geographic, and I shudder to think what they're going to do to this photograph. Oh, the wrath of Photoshop.
Αυτό είναι ένα τζετ που προσγειώνεται στο Σαν Φρανσίσκο από τον Μπρους Ντέιλ. Βίδωσε μια κάμερα στην ουρά. Μια ποιητική εικόνα για μια ιστορία του Τολστόι από τον Σαμ Άμπελ. Πυγμαίοι στη Λαοκρατική Δημοκρατία του Κογκό από τον Ράντι Όλσον. Λατρεύω αυτή τη φωτογραφία γιατί μου θυμίζει τα μπρούντζινα γλυπτά του Ντεγκά με τον μικρό χορευτή. Μια πολική αρκούδα να κολυμπά στην Αρκτική από τον Πολ Νίκλιν. Οι πολικές αρκούδες χρειάζονται πάγο για να μπορούν να μετακινούνται ― δεν είναι πολύ καλοί κολυμβητές. Και γνωρίζουμε τι γίνεται με τον πάγο. Εδώ είναι καμήλες που διασχίζουν την Κοιλάδα των Ρωγμών στην Αφρική, φωτογραφημένες από τον Κρις Τζόνς. Η φωτογραφία έχει βγει κατευθείαν από πάνω τους και έτσι αυτές είναι οι σκιές τους Αυτό είναι ένας αγρότης στο Τέξας του Ουίλιαμ Άλμπερτ Άλαρντ, ένας μεγάλος πορτραιτίστας. Και η Τζεϊν Γκοντάλ, κάνοντας τη δική της ειδική σύνδεση, φωτογραφιμένη από τον Νίκ Νίκολς. Aυτό είναι μια disco σαπουνιού στην Ισπανία φωτογραφιμένη από τον Ντεϊβιντ Άλαν Χάρβεϊ. Και ο Ντεϊβιντ είπε ότι εκεί ένα σορό παράξενα πράγματα συνέβαιναν στην πίστα. Αλλά, τουλάχιστόν είναι καθαρό. (Γέλια) Αυτό είναι λιοντάρια θαλάσσας στην Αυστραλία κάνοντας τον δικό τους χορό, από τον Ντεϊβιντ Ντουμπιλέ. Και αυτό είναι ένας κομίτης, φωτογραφισμένος από τον Δρ. Ουάν Μεϊσον. Και τελικά, η πλώρη του Τιτανικού, χωρίς αστέρες ταινιών, φωτογραφισμένη από τον Ίμορι Κριστόφ. Η φωτογραφία έχει μια δύναμη που προβάλλει κατώ από αυτήν τη αδυσώπητη δίνη του σημερινού κορεσμένου κόσμο των μέσων, γιατί φωτογραφίες επιδιώκουν να φτάσουν τον τρόπο με τον οποίο το μυαλό μας παγώνει μια σημαντική στιγμή.
This is a jet landing at San Francisco, by Bruce Dale. He mounted a camera on the tail. A poetic image for a story on Tolstoy, by Sam Abell. Pygmies in the DRC, by Randy Olson. I love this photograph because it reminds me of Degas' bronze sculptures of the little dancer. A polar bear swimming in the Arctic, by Paul Nicklen. Polar bears need ice to be able to move back and forth -- they're not very good swimmers -- and we know what's happening to the ice. These are camels moving across the Rift Valley in Africa, photographed by Chris Johns. Shot straight down, so these are the shadows of the camels. This is a rancher in Texas, by William Albert Allard, a great portraitist. And Jane Goodall, making her own special connection, photographed by Nick Nichols. This is a soap disco in Spain, photographed by David Alan Harvey. And David said that there was lot of weird stuff happening on the dance floor. But, hey, at least it's hygienic. (Laughter) These are sea lions in Australia doing their own dance, by David Doubilet. And this is a comet, captured by Dr. Euan Mason. And finally, the bow of the Titanic, without movie stars, photographed by Emory Kristof. Photography carries a power that holds up under the relentless swirl of today's saturated, media world, because photographs emulate the way that our mind freezes a significant moment.
Εδώ είναι ένα παράδειγμα. Πριν τέσσερα χρόνια ήμουν στην παραλία με τον γιό μου, και μάθαινε κολύμβι σε αυτό το σχετικά απαλό κύμα των παραλιών του Ντελαβέρ. Αλλά γύρισα για μια στιγμή και παγιδέυτηκε στο νερό και άρχισε να σπρίχνεται προς την προβλήτα. Μπορώ να σταθώ εδώ και να βλέπω, καθώς τον ακολουθώ στο νερό, οι στιγμές μειώνονται και παγώνουν έπειτα. Μπορώ να δω τους βράχους εκεί. Ένα κύμα είναι έτοιμο να τον χτυπήσει. Μπορώ να δω το χέρι του να απλώνεται, μπορώ να δω τον φόβο στο πρόσωπο του, κοιτάζοντας με, λέγοντας "Βοήθισε με, Μπαμπά." Τον έχω, το κύμα διαλύεται πάνω μας. Είμαστε πισώ στη στεργιά, είναι εντάξει. Είμασαν λίγο τρομοκρατιμένοι. Αλλά αυτή η "φωτογραφική μνήμη", όπως λέγεται, υπάρχει όταν όλα τα στοιχεία συλλέγονται για να ορίσουν όχι απλά ένα συμβάν, αλλά ένα συναισθηματικό σύνδεσμο σε αυτό. Και σε αυτό εισχωρεί μια φωτογραφία όταν δημιουργεί την της δυνατή σύνδεση με τον θεατή.
Here's an example. Four years ago, I was at the beach with my son, and he was learning how to swim in this relatively soft surf of the Delaware beaches. But I turned away for a moment, and he got caught into a riptide and started to be pulled out towards the jetty. I can stand here right now and see, as I go tearing into the water after him, the moments slowing down and freezing into this arrangement. I can see the rocks are over here. There's a wave about to crash onto him. I can see his hands reaching out, and I can see his face in terror, looking at me, saying, "Help me, Dad." I got him. The wave broke over us. We got back on shore; he was fine. We were a little bit rattled. But this flashbulb memory, as it's called, is when all the elements came together to define not just the event, but my emotional connection to it. And this is what a photograph taps into when it makes its own powerful connection to a viewer.
Τώρα έχω να σας πω, ότι μιλούσα με τον Καϊλ την περασμένη βδομάδα γι΄αυτό, ότι θα πω αυτή την ιστορία. Και είπε, " Ο, ναι, το θυμάμαι και εγώ αυτό! Θυμάμαι την εικόνα σου φωάζοντας μου από το νερό." { Γέλιο ) Νόμιζα ότι ήμουν ήρωας. { Γέλιο )
Now I have to tell you, I was talking to Kyle last week about this, that I was going to tell this story. And he said, "Oh, yeah, I remember that too! I remember my image of you was that you were up on the shore yelling at me." (Laughter) I thought I was a hero. (Laughter)
Έτσι... αυτό παρουσιάζει - αυτό είναι ένα σύνθετο παράδειγμα από κάποιες ιδιαίτερες εικόνες από κάπιους από τους καλύτερους φωτορεπόρτερ του κόσμου δουλέυοντας στην κορυφή της τέχνης τους. Εκτός από έναν. Αυτή η φωτογραφ'ια είναι από τον Δρ. Ευάν Μαϊσον στη Νέα Ζηλανδία πέρσι, και κατατέθηκε και δημοσιέυθηκε στο National Geographic. Την ποηγοηγούμενη χρονιά προσθέσαμε στην ιστοσελίδα μας μια ενότητα με το όνομα "Your Shot," όπου ο καθένας μπορεί να υποβάλλει φωτογραφίες για πιθανλη δημοσίευση. Και έγινε μια φοβερή επιτυχία, περπατώντας σε μια κοινότητα από θηασωτές φωτογραφίας. Η ποιότητα των ερασιτεχνικών φωτογραφιών μπορεί, κάποιες φορές, να είναι εκπληκτική. Και βλέποντας αυτό, ενδυναμώνει. για εμένα, ότι ο καθένας μας έχει τουλάχιστον ένα ή δυο φανταστικές φωτογραφίες μέσα μας.
So, this represents -- this is a cross-sample of some remarkable images taken by some of the world's greatest photojournalists, working at the very top of their craft -- except one. This photograph was taken by Dr. Euan Mason in New Zealand last year, and it was submitted and published in National Geographic. Last year, we added a section to our website called "Your Shot," where anyone can submit photographs for possible publication. And it has become a wild success, tapping into the enthusiast photography community. The quality of these amateur photographs can, at times, be amazing. And seeing this reinforces, for me, that every one of us has at least one or two great photographs in them.
Αλλά για να είστε ένας μεγάλος φωτορεπόρτερ, θα πρέπει να έχετε περισσότερες από μια ή δύο σπουδαίες φωτογραφίες μέσα σας. Θα πρέπει να μπορείτα να τις κάνετε συνλεχεια. Αλλά ακόμα πιο σημαντικά, πρέπει να γνωρίζετε πως να κάνεται μια οπιτκή ιστορία. Πρέπει να γνωρίζετε πως να πείτε μια ιστορία. Τώρα θα μοιραστώ μαζί σας κάποιες καλύψεις που αισθάνομαι ότι υποδεικνύουν την δύναμη της φωτογραφικής αφήγησης.
But to be a great photojournalist, you have to have more than just one or two great photographs in you. You've got to be able to make them all the time. But even more importantly, you need to know how to create a visual narrative. You need to know how to tell a story. So I'm going to share with you some coverages that I feel demonstrate the storytelling power of photography.
Ο φωτογράφος Νικ Νίκολς πήγε να καταγράψει 'ενας πολύ μικρό και σχετικά άγνωστο καταφύγειο άγιας ζωής στο Τσάντ, ονομαζέται Ζακούμα. Η αρχική πρόθεση ήταν ένα ταξίδι εκεί και επιστρέφοντας μια κλασσική ιστορία διαφορών ειδών, από εξοτική ζωή. Και αυτό ήταν αυτό που έκανε ο Νικ σε ένα βαθμό. Αυτό είναι μια άγρια γάτα Βασικά τραβάει την δική του εικόνα, με κάτι που ονομάζεται παγίδα κάμερας. Υπάρχει μια ακτίδα λεϊζερ που κινείται, και στέκεται εντός της ακτίδας και βγάζει την φωτογραφία του. Αυτά είναι μπαμπουίνοι σε σημείο με νερό Νικ- η κάμερα, ξανά, μια αυτόματη κάμερα- έβγαλε χιλιάδες φωτογραφίες από αυτό. Και ο Νικ έμεινε με πάρα πολλές φωτογραφίες με την πίσω όψη μπαπουίνων. ( Γέλιο ) Ένα λιοντάρει τρώγοντας ένα νυχτερινό σνάκ -- παρατηρίστε ότι έχει ένα σπασμένο δόντι. Και ένας κροκόδικος περπατά σε δίπλα στο ποτάμη προς το καταφύγειο του. Λατρεύω αυτό το λίγο νερό που τρέχει πάνω στην ουρά του.
Photographer Nick Nichols went to document a very small and relatively unknown wildlife sanctuary in Chad, called Zakouma. The original intent was to travel there and bring back a classic story of diverse species, of an exotic locale. And that is what Nick did, up to a point. This is a serval cat. He's actually taking his own picture, shot with what's called a camera trap. There's an infrared beam that's going across, and he has stepped into the beam and taken his photograph. These are baboons at a watering hole. Nick -- the camera, again, an automatic camera took thousands of pictures of this. And Nick ended up with a lot of pictures of the rear ends of baboons. (Laughter) A lion having a late night snack -- notice he's got a broken tooth. And a crocodile walks up a riverbank toward its den. I love this little bit of water that comes off the back of his tail.
Αλλά το κεντρικό είδος στο Ζακούμα είναι οι ελέφαντες. Μια από τις εκ μεγαλύτερες αγέλες σε αυτό το σημείο της Αφρικής. Εδώ είναι μια νυχτερίνη λήψη φωτογραφίας στο φως του φεγγαρίου, κάτι για το οποίο η ψηφιακή φωτογραφία έχει κάνει μια μεγάλη διαφορά. Είναι οι ελέφαντες που κινούσαν αυτή την ιστορία. Ο ΝΙκ, μαζί με τον ερευνητή Δρ. Μαϊκλ ΦεΪ, περικύκλωσαν την μητέρα αυτής της αγέκης. Την ονόμασαν Άννη και ξεκίνησαν να καταγράφουν τις κινήσεις της. Η αγέλη ήταν ασφαλή εντός των συνόρων του πάρκου γιατί είχε μια αφωσιωμένη ομάα από φύλακες. Αλλά όταν ξεκινά η ετήσιες βροχοπτώσεις, η αγέλη θα ξεκινούσε να μετακινείται προς σημεία τροφής εκτός του πάρκου.
But the centerpiece species of Zakouma are the elephants. It's one of the largest intact herds in this part of Africa. Here's a photograph shot in moonlight, something that digital photography has made a big difference for. It was with the elephants that this story pivoted. Nick, along with researcher Dr. Michael Fay, collared the matriarch of the herd. They named her Annie, and they began tracking her movements. The herd was safe within the confines of the park, because of this dedicated group of park rangers. But once the annual rains began, the herd would begin migrating to feeding grounds outside the park.
Και σε αυτό το σημείο αρχίζουν τα προβλήματα. Για την ασφάλεια εκτός του πάρκου υπήρχαν λαθροκυνηγοί που θα κυνηγούσαν μόνο και μόνο για την αξία του ελεφαντοδοντού. Η μητέρα που την κατέγραφαν με ασύρματο, μετά από βδομάδες μετακίνησεων μπρος πίσω, μέσα και έξω από το πάρκο, έπαψε εκτός του πάρκου. Η Άννη σκοτώθηκε, μαζί με άλλα 20 μέλη της αγέλης της. Και ήρθαν για το ελεφαντοδόντο. Αυτό είναι ένας των φυλάκων. Κατάφεραν να διώξουν του λαθροκυνηγούς και να διαφύλάξουν αυτό το ελεφαντοδόντο. Δεν μπορούσ,ν να το αφήσουν εκεί. γιατί έχει ακόμη αξία. Αλλά αυτό που έκανε ο Νικ ήταν, όταν επέστρεψε με μια ιστορία που έφτασε πίσω από την μέθοδο της παλίας σχολης του απευθείας, "Δεν είναι αυτό ένας φανταστικός κόσμος;" Αντίθετα δημιουργήσε μια ιστορία που άγγιζε το κοινό μας βαθιά. Αντί για την απλή γνώση για αυτό το πάρκο, δημιούργησε μια κατανοήση και εμπάθεια για τους ελέφαντες, τους φύλακες και τα πολλά ζητήματα γύρω από τις συγκρούσεις άνθρωπου- άγριας ζωής.
And that's when they ran into trouble. For outside the safety of the park were poachers, who would hunt them down only for the value of their ivory tusks. The matriarch that they were radio tracking, after weeks of moving back and forth, in and out of the park, came to a halt outside the park. Annie had been killed, along with 20 members of her herd. And they only came for the ivory. This is actually one of the rangers. They were able to chase off one of the poachers and recover this ivory, because they couldn't leave it there, because it's still valuable. But what Nick did was he brought back a story that went beyond the old-school method of just straight, "Isn't this an amazing world?" And instead, created a story that touched our audiences deeply. Instead of just knowledge of this park, he created an understanding and an empathy for the elephants, the rangers and the many issues surrounding human-wildlife conflicts.
Τώρα ας πάμε στην Ινδία. Κάποιες φορές μπορείς να πεις μια μεγάλη ιστορία με συγκεκριμένο τρόπο. Κοιτάξαμε το ίδιο θέμα που ο Ρίτζάρντ Βούμαν αγγίζει στο έργο του Ο Πληθυσμός του Νέου Κόσμου. Για πρώτη φορά στην ιστορία, περισσότεροι άνθρωποι ζουν σε αστικά παρά σε φυσικά περιβάλλοντα. Και η μεγαλύτερη ανάπτυξη δεν είναι στις πόλεις, αλλά στο περιθώριο που της περικυκλώνει. Γόνας Μπεντικσέν, ένας πολύ ενεργός φωτογράφος, ήρθε σε μένα και είπε, " Χρειαζόμαστε να καταγράψουμε αυτό, και εδώ είναι η πρόταση μου: Ας ταξιδέψουμε σε ολόκληρο τον κόσμο και φωτογραφίσουμε κάθε περιθώριο στον κόσμο." Και είπα," Καλά, ξέρεις, αυτό μπορεί να είναι λίγο φιλόδοξο για τον προϋπολογισμό μας." Έτσι, αντί για αυτό, κάναμε, αντί να πάμε έξω και αναζητώντας ένα αποτέλεσμα για κάτι που εμείς αντιληφθήκαμε σαν ερευνητική ιστορία, όπου απλά μπαίνεις και βλέπεις λίγο απ΄όλα, στείλαμε τον Γόνας στο Dharavi που είναι κομμάτι του Μουμπάι, Ινδία, και τον αφήσαμε να μείνει εκεί για να εισχωρήσει σε καρδία και ψυχή όλο αυτό το πραγματικά μεγάλο κομμάτι της πόλης. Αυτό που έκανε ο Γόνας δεν ήταν απλά να παεί και να ρίξει μια ματιά στις άθλιες συνθήκες που υπάρχουν σε αυτά τα μέρη. Είδε ότι αυτό ήταν να ζείς και να αναπνέεις και ένα ζωντανό κομμάτι και πως λειτουργεί μια ολόκληρη αστική περιοχή. Μένωντας αυστηρά συγκεντρωμένος σε ένα μέρος, Ο Γόνας εισχώρησε στην ψυχή και το δυνατό ανθρώπινο πνέυμα που υπάρχει σε αυτή την κοινότητα. Και το έκανε με έναν όμορφο τρόπο.
Now let's go over to India. Sometimes you can tell a broad story in a focused way. We were looking at the same issue that Richard Wurman touches upon in his new world population project. For the first time in history, more people live in urban, rather than rural, environments. And most of that growth is not in the cities, but in the slums that surround them. Jonas Bendiksen, a very energetic photographer, came to me and said, "We need to document this, and here's my proposal. Let's go all over the world and photograph every single slum around the world." And I said, "Well, you know, that might be a bit ambitious for our budget." So instead, what we did was we decided to, instead of going out and doing what would result in what we'd consider sort of a survey story -- where you just go in and see just a little bit of everything -- we put Jonas into Dharavi, which is part of Mumbai, India, and let him stay there, and really get into the heart and soul of this really major part of the city. What Jonas did was not just go and do a surface look at the awful conditions that exist in such places. He saw that this was a living and breathing and vital part of how the entire urban area functioned. By staying tightly focused in one place, Jonas tapped into the soul and the enduring human spirit that underlies this community. And he did it in a beautiful way.
Κάποιες φορές, όμως, ο μοναδκικός τρόπος να πεις μια ιστορία είναι να σαρώσεις μια εικόνα. Πήραμε στην ομάδα τον υποβρύχιο φωτογράφο Μπραϊάν Σκέρι και τον φωτορεπόρτερ Ράντι Όλσον για να καταγράψουν εξάντληση της παγκόσμιας αλιείας. Δεν είμασταν οι μόνοι που έπεαν σε αυτό το θέμα, αλλά οι φωτογραφίες που δημιούργησαν ο Μπραϊαν και ο Ράντι είναι από της καλύτερες εμφανίσεις από εξίσου την ανθρώπινη και φυσικλη καταστροφή της υπερβολικής αλιείας. Εδώ, σε μια φωτογραφία του Μπραϊαν, ένας εμφανέστατα ταλαιπωρημένος καρχαρίας έχει πιαστεί σε ένα βράγχιο δίχτι από Baja. Έχω δει μια σειρά από εικόνες ΟΚ από bycatch, τα ζωντανά τυχαία καρφωμένα κατά την διάρκεια ψαρέματος για ένα συγκεκριμένο είδος. Αλλά εδώ, ο Μπραϊαν αποθανάτησε μια μοναδική εικόνα τοποθετώντας τον εαυτό του κάτω από το καράβι όταν έριχναν τα περισέυματα π΄σιω στην θάλασσα. Και ο Μπραϊαν πήρε ένα ακόμα μεγαλύτερο ρίσκο για να πάρει αυτή την μοναδική φωτογραφία από ένα δίχτη παραγάδι αχρηστέυοντας το έδαφος της θάλασσας.
Sometimes, though, the only way to tell a story is with a sweeping picture. We teamed up underwater photographer Brian Skerry and photojournalist Randy Olson to document the depletion of the world's fisheries. We weren't the only ones to tackle this subject, but the photographs that Brian and Randy created are among the best to capture both the human and natural devastation of overfishing. Here, in a photo by Brian, a seemingly crucified shark is caught up in a gill net off of Baja. I've seen sort of OK pictures of bycatch, the animals accidentally scooped up while fishing for a specific species. But here, Brian captured a unique view by positioning himself underneath the boat when they threw the waste overboard. And Brian then went on to even greater risk to get this never-before-made photograph of a trawl net scraping the ocean bottom.
Πίσω στο έδαφος, ο ράντι Όλσον φωτογραφούσε μια βάρδυα στην ψαροαγορά στην Αφρική, όπου τα περισέυματα αοό φιλεταρισμένο ψάρι πουλιούνται στα εστιατόρια, τα κύρια κομμάτια έχουν ήδη σταλθεί στην Ευρώπη. Και εδώ στην Κίνα. ο Ράντι τράβιξε μια αγορά μεδουσών. Όπως καταστρέφονται οι κύριες πηγές τροφής, η σοδειά πήγαινει όλο και πιο βαθία στης θάλασσες και φέρνει περισσότερες τέτοιες πηγές προτεϊνης. Αυτό σημαίνει ψάρεμα μέχρι την εξάντληση της διατρφικής αλυσίδας.
Back on land, Randy Olson photographed a makeshift fish market in Africa, where the remains of filleted fish were sold to the locals, the main parts having already been sent to Europe. And here in China, Randy shot a jellyfish market. As prime food sources are depleted, the harvest goes deeper into the oceans and brings in more such sources of protein. This is called fishing down the food chain.
Αλλά υπάρχουν και σπίθες ελπίδας, και πιστέυω ότι οποιδήποτε στιγμή θα κάνουμε μια μεγάλη, πολύ μεγάλη ιστορία γι' αυτό, πραγματικά δεν θέλουμε να πάμε για να δούμε απλά τα πρβλήματα. Θέλουμε επίσης να δούμε για λύσεις. Ο Μπραϊαν φωτογράφησε το ναυτικό καταφύγειο στη Νέα Ζηλανδία όπου η εμπορική αλεία έχει απαγορευτεί, ως αποτέλεσμα έχουν ανανεωθεί τα εξαντλημένα είδη, και μαζί τους μια πιθανή λύση για μακροπρόθεσμη αλεία.
But there are also glimmers of hope, and I think anytime we're doing a big, big story on this, we don't really want to go and just look at all the problems. We also want to look for solutions. Brian photographed a marine sanctuary in New Zealand, where commercial fishing had been banned -- the result being that the overfished species have been restored, and with them a possible solution for sustainable fisheries.
Η φωτογραφία μπορεί επίσης να μας συναρπάζει να αντιμετωπίσουμε ζητήμτα που είναι ενδυνάμει οδυνηρά και συγκρουσιακά. Ο Τζαιμς Νάχτβεϊ, που τιμήθηκα στο TED της προηγούμενης χρονιάς, ασχολήθηκε με την εγκάθαρση του ιατρικοπεριθαλπιτικού συστήματος που χρησιμοποιήθηκε για να αντιμετωπίσει τους Αμερικανούς τραυματισμένους από το Ιράκ. Είναι σαν να είσαι σε μια σύραγγα όπου ένας τραυματισμένος στρατιώτης μπαίνει από την μια πλευρά και είναι, πίσω σπίτι, στην άλλη. Ο Τσίμ ξεκίνησε στον πόλεμο. Εδώ, ένας ιατρικός τεχνικός έρχεται σε έναν τραυματισμένο στρατιώτη σε ελικόπτερο ακριβώς πίσω στο νοσοκομείο εδάφους. Εδώ το νοσοκομείο εδάφους. Ο στρατιώτης στα δεξιά έχει το όνομα της κόρης του σε τατουάζ στο στήθος του ως υπενθύμιση για το σπίτι. Από εδώ, οι πιο σοβαρά τραυματισμένοι μεταφέρονται πίσω στη Γερμανία. όπου συναντιούνται με τις οικογένειες τους για πρώτη φορά. Και μετά πίσω στις Πολιτείες να συνέλθουν σε νοσοκομεία βετεράνων όπως εδώ στο Walter Reed. Και τελικά, συχνά εξοπλισμένοι με προσθέσεις υψηλής τεχνολογίας η έξοδος από το ιατρικοπεριθαλπτικό σύστημα και επαναφορά στις προ- πολέμου ζωές. Ο Τζίμ κατέγραψε κάτι που θα μπορούσε να είναι κατευθείαν μια ιατρικοεπιστημονική ιστορία και έδωσε ανθρώπινη διάσταση που άγγιζε βαθιά τους αναγνώστες μας.
Photography can also compel us to confront issues that are potentially distressing and controversial. James Nachtwey, who was honored at last year's TED, took a look at the sweep of the medical system that is utilized to handle the American wounded coming out of Iraq. It is like a tube where a wounded soldier enters on one end and exits back home, on the other. Jim started in the battlefield. Here, a medical technician tends to a wounded soldier on the helicopter ride back to the field hospital. Here is in the field hospital. The soldier on the right has the name of his daughter tattooed across his chest, as a reminder of home. From here, the more severely wounded are transported back to Germany, where they meet up with their families for the first time. And then back to the States to recuperate at veterans' hospitals, such as here in Walter Reed. And finally, often fitted with high-tech prosthesis, they exit the medical system and attempt to regain their pre-war lives. Jim took what could have been a straight-up medical science story and gave it a human dimension that touched our readers deeply.
Τώρα, αυτές οι ιστορίες είναι εξαιρετικά παραδείγματα του πως η φωτογραφιία μπορεί να χρησημποιήθει για να μεταφέρει κάποια από τα πιο σημαντικά θέματα μας. Αλλά υπάρχουν και στιγμές όταν οι φωτογράφοι απλά συναντούν πράγματα που είναι, όταν απλά συμβαίνουν, απλή πλάκα. Ο φωτογράφος Πώλ Νίκλιν ταξίδεψε στην Αναρκτική για να τραβίξει μια ιστορία για τις λεωπάρδαλες φώκιες. Σπάνια έχουν φωτογραφηθεί, από τη μια γιατί θεωρούνται να είναι από τους πιο επικίνδυνα αρπακτικά ζώα στον ωκεανό. Πράγματι, πριν ένα χρόνο ένας ερευνητής έχει αρπαχτεί από μια και σύρθηκε μέχρι τον βυθό και σκοτώθηκε. Έτσι μπορείτε να φανταστείτε, ότι ο Πωλ ήταν ίσως λίγο διστακτικός για να μπεί στο νερό. Τώρα, αυτό που κάνουν οι λεωπάρδαλες φώκιες συνήθως είναι να τρώνε πινγκουίνους. Γνωρίζετε το "O Μάρτης των Πινγκουίνων"; είναι ένα είδος μασώ των πινγκουίνων. (Γέλια) Εδώ ένας πιγκουίνος πάει στην παρυφή και προσπαθεί να δει αν ή στεριά είναι καθαρή. Και μετά όλοι τρέχει προς τα έξω και βγαίνει έξω.
Now, these stories are great examples of how photography can be used to address some of our most important topics. But there are also times when photographers simply encounter things that are, when it comes down to it, just plain fun. Photographer Paul Nicklin traveled to Antarctica to shoot a story on leopard seals. They have been rarely photographed, partly because they are considered one of the most dangerous predators in the ocean. In fact, a year earlier, a researcher had been grabbed by one and pulled down to depth and killed. So you can imagine Paul was maybe a little bit hesitant about getting into the water. Now, what leopard seals do mostly is, they eat penguins. You know of "The March of the Penguins." This is sort of the munch of the penguins. (Laughter) Here a penguin goes up to the edge and looks out to see if the coast is clear. And then everybody kind of runs out and goes out.
Αλλά μετά ο Πολ είναι στο νερό. Και είπε ότι δεν ήταν το φοβόταν ποτέ πραγματικά αυτό. Καλά, αυτό το θηλυκό ήρθε κατά πάνω του. Είναι μάλλον -- είναι κρίμα που δεν μπορείτε να το δείτε στη φωτογραφία -- αλλά έχει μάκρος 12 ποδιών. Είναι πραγματικά εξαιρετικό μέγεθος. Και ο Πώλ έλεγε ότι δεν φοβόταν ποτέ στην πραγματικότητα, γιατί ήταν πιο περίεργος παρά φοβισμένος. Aυτό το παπαγάλισμα από την μια ήταν ο τρόπος της να του πει, «Έλα, δες πόσο μεγάλη είμαι!» Ή ξέρετε, «Γεια σου, τι μεγάλα δόντια που έχεις». (Γέλια) Μετά ο Πολ νόμιζε ότι απλά τον δούλευε. Για εκείνη, ήταν αυτό το μεγάλο, αστείο πλάσμα στο νερό που για κάποιο λόγο δεν ενδιαφερόταν να κινυγήσει πινγκουίνους. Έτσι αυτό που έκανε ήταν να ξεκινήσει να του φέρνει πιγκουίνους, ζωντανούς, και τους άφησε ακριβώς μπροστά του. Τους άφηνε και μετά αυτά θα φέυγανε. Σαν να τον κοιτούσε με απορία «Τι κάνεις;» Πήγαινε πίσω να τα πιάσει, και τα έφερνε πίσω και τα άφηνε μπροστά του. Και το έκανε αυτό για αρκετές φορές για κάποιες μέρες μέχρι την στιγμή που απογοητέυτηκε τόσο πολύ μαζί του, που άρχησε να τα βάζει ακριβώς στο κεφάλι του. ( Γέλιο ) Που απλά κατέληξε σε μια εξαιρετική φωτογραφία. ( Γέλιο ) Βασικά, για αυτό τον λόγο, ο Πολ πιστέυει ότι εκείνη απλά κατάλαβε ότι αυτός δεν θα καταφέρει να επιβιώσει. Βλέπετε, ο τρόπος που ξεφυσάει είναι σαν να σιχαίνεται. ( Γέλιο ) Και έχασε το ενδιαφέρον της σε εκείνον, και συνέχισε να κάνει αυτό που έκανε καλά.
But then Paul got in the water. And he said he was never really afraid of this. Well, this one female came up to him. She's probably -- it's a shame you can't see it in the photograph, but she's 12 feet long. So, she is pretty significant in size. And Paul said he was never really afraid, because she was more curious about him than threatened. This mouthing behavior, on the right, was really her way of saying to him, "Hey, look how big I am!" Or you know, "My, what big teeth you have." (Laughter) Then Paul thinks that she simply took pity on him. To her, here was this big, goofy creature in the water that for some reason didn't seem to be interested in chasing penguins. So what she did was she started to bring penguins to him, alive, and put them in front of him. She dropped them off, and then they would swim away. She'd kind of look at him, like "What are you doing?" Go back and get them, and then bring them back and drop them in front of him. And she did this over the course of a couple of days, until the point where she got so frustrated with him that she started putting them directly on top of his head. (Laughter) Which just resulted in a fantastic photograph. (Laughter) Eventually, though, Paul thinks that she just figured that he was never going to survive. This is her just puffing out, you know, snorting out in disgust. (Laughter) And lost interest with him, and went back to what she does best.
Ο Πώλ ξεκίνησε να φωτογραφίζει μια σχετικά μυστήρια και άγνωστη μορφή, και επέστρεψε, όχι απλά με μια συλλογή από φωτογραφίες, αλλά μια εκπληκτική εμπειρία και φοβερή ιστορία. Είναι αυτό το είδος των ιστοριών, αυτές που ξεπερνούν το άμεσο ή το απλά υπερφυσικό, που παρουσιάζει τη δύναμη του φωτορεπορτάζ. Πιστεύω ότι η φωτογραφία μπορεί να χτίσει μια πραγματική σχέση με τους ανθρώπους και μπορεί να χρησημοποιήθει ως ένας θετικός συντελεστής για την κατανόηση των προσκλήσεων και δυνατοτήτων να αντιμετωπίζουμε τον κόσμο σήμερα. Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
Paul set out to photograph a relatively mysterious and unknown creature, and came back with not just a collection of photographs, but an amazing experience and a great story. It is these kinds of stories, ones that go beyond the immediate or just the superficial that demonstrate the power of photojournalism. I believe that photography can make a real connection to people, and can be employed as a positive agent for understanding the challenges and opportunities facing our world today. Thank you. (Applause)