How much do you get paid? Don't answer that out loud. But put a number in your head. Now: How much do you think the person sitting next to you gets paid? Again, don't answer out loud.
Ne kadar maaş alıyorsunuz? Bu soruya yüksek sesle cevap vermeyin. Ama aklınızdan bir sayı tutun. Şimdi, sizce yanınızda oturan kişi ne kadar maaş alıyordur? Yine bu soruyu yüksek sesle cevaplamayın.
(Laughter)
(Gülüşmeler)
At work, how much do you think the person sitting in the cubicle or the desk next to you gets paid? Do you know? Should you know?
İş yerinizde, yanınızdaki kabinde veya masada oturan kişi ne kadar maaş alıyordur sizce? Biliyor musunuz? Bilmeli misiniz?
Notice, it's a little uncomfortable for me to even ask you those questions. But admit it -- you kind of want to know. Most of us are uncomfortable with the idea of broadcasting our salary. We're not supposed to tell our neighbors, and we're definitely not supposed to tell our office neighbors. The assumed reason is that if everybody knew what everybody got paid, then all hell would break loose. There'd be arguments, there'd be fights, there might even be a few people who quit. But what if secrecy is actually the reason for all that strife? And what would happen if we removed that secrecy? What if openness actually increased the sense of fairness and collaboration inside a company? What would happen if we had total pay transparency?
Bu soruları size soruyor olmak bile beni biraz rahatsız ediyor. Ama itiraf edin, siz de bilmek istiyorsunuz. Çoğumuz maaşımızın ne kadar olduğunu yayma fikrinden rahatsız oluruz. Bu bilgiyi komşularımızla paylaşmamalıyız, özellikle de ofistekilerle hiç paylaşmamalıyız. Bunun varsayılan nedeni, herkes birbirinin maaşından haberdar olsaydı, kıyamet kopardı. Tartışmalar, kavgalar, hatta istifa edenler bile olabilirdi. Peki ya bu anlaşmazlıkların tüm nedeni gizlilikse? Biri bu gizliliği ortadan kaldırsa ne olurdu? Ya açıklık, bir şirketteki eşitlik ve işbirliği duygusunu arttırırsa? Tamamen maaş şeffaflığına sahip olsak ne olurdu?
For the past several years, I've been studying the corporate and entrepreneurial leaders who question the conventional wisdom about how to run a company. And the question of pay keeps coming up. And the answers keep surprising.
Geçtiğimiz birkaç yıldır, şirket ve girişim alanlarındaki, bir şirketin nasıl yönetildiğini sorgulayan liderleri inceliyorum. Bu süreçte maaş sorusu devamlı karşıma çıkıyor. Cevap her seferinde şaşırtıyor.
It turns out that pay transparency -- sharing salaries openly across a company -- makes for a better workplace for both the employee and for the organization. When people don't know how their pay compares to their peers', they're more likely to feel underpaid and maybe even discriminated against. Do you want to work at a place that tolerates the idea that you feel underpaid or discriminated against? But keeping salaries secret does exactly that, and it's a practice as old as it is common, despite the fact that in the United States, the law protects an employee's right to discuss their pay.
Aslında olan şu ki, maaş saydamlığı şirket içinde maaş miktarını paylaşmak, hem çalışan için hem de şirket için daha iyi bir ortam yaratıyor. İnsanlar iş arkadaşlarının maaşlarını bilmedikleri zaman, hak ettiklerinden az maaş aldıklarını düşünmeye daha eğilimli oluyorlar ve ayrımcılık yapıldığı hissine kapılabiliyorlar. Siz hak ettiğinizden az kazandığınız veya ayrımcılığa uğradığınız fikrini kabullenen bir şirkette çalışmak ister misiniz? Halbuki maaş miktarını gizli tutmak tam da bunu yapıyor, ve bu durum oldukça eski zamanlardan beri yaygın bir şekilde var. Amerika Birleşik Devletleri'ndeki çalışanların maaşlarını tartışma hakkını koruyan bir yasa olmasına rağmen.
In one famous example from decades ago, the management of Vanity Fair magazine actually circulated a memo entitled: "Forbidding Discussion Among Employees of Salary Received." "Forbidding" discussion among employees of salary received. Now that memo didn't sit well with everybody. New York literary figures Dorothy Parker, Robert Benchley and Robert Sherwood, all writers in the Algonquin Round Table, decided to stand up for transparency and showed up for work the next day with their salary written on signs hanging from their neck.
Yıllar öncesinden oldukça bilinen bir örnek vermek gerekirse, Vanity Fair dergisinin yöneticileri: "Çalışanlar arasında maaş konusunun tartışılması yasaklanmıştır." yazan bir bildiri yayımlanmıştır. Çalışanlar arasında maaş konusunun tartışılması "yasaklanmıştır". Tabii ki bu bildiri herkes tarafından hoş bir biçimde karşılanmadı. Edebi figürlerden Dorothy Parker Robert Benchley ve Robert Sherwood, Algonquin Round Table'daki yazarlar, bu konuda bir protesto düzenlemeye karar verip ertesi gün işe boyunlarına maaşlarının yazdığı pankartlar asarak gelmişlerdir.
(Laughter)
(Gülüşmeler)
Imagine showing up for work with your salary just written across your chest for all to see.
İşe göğsünüzde herkesin göreceği gibi maaşınızın ne kadar olduğunu söyleyen bir pankartla geldiğinizi hayal edin.
But why would a company even want to discourage salary discussions? Why do some people go along with it, while others revolt against it? It turns out that in addition to the assumed reasons, pay secrecy is actually a way to save a lot of money. You see, keeping salaries secret leads to what economists call "information asymmetry." This is a situation where, in a negotiation, one party has loads more information than the other. And in hiring or promotion or annual raise discussions, an employer can use that secrecy to save a lot of money. Imagine how much better you could negotiate for a raise if you knew everybody's salary.
Peki ama bir şirket niye maaş tartışma konusunda gözdağı versin ki? Niçin bazı insanlar bunu kabullenirken diğerleri bu fikre karşı çıkıyor? Varsayılan sebeplere ek olarak maaş gizliliğinin para biriktirmek için bir yöntem olduğu ortaya çıkıyor. Maaşları gizli tutmak, ekonomistlerin "bilgi asimetrisi" dedikleri duruma yol açıyor. Bu durum, bir pazarlıkta tarafların bir tanesinin çok daha bilgiye sahip olması durumunda gerçekleşiyor. Ve işe alma, terfi veya yıllık zam konularında, bir işveren bahsedilen gizlilik sayesinde oldukça fazla para biriktirebilir. Eğer herkesin maaşlarını bilseydiniz, zam için ne kadar daha iyi pazarlık edebileceğinizi düşünün.
Economists warn that information asymmetry can cause markets to go awry. Someone leaves a pay stub on the copier, and suddenly everybody is shouting at each other. In fact, they even warn that information asymmetry can lead to a total market failure. And I think we're almost there. Here's why: first, most employees have no idea how their pay compares to their peers'. In a 2015 survey of 70,000 employees, two-thirds of everyone who is paid at the market rate said that they felt they were underpaid. And of everybody who felt that they were underpaid, 60 percent said that they intended to quit, regardless of where they were -- underpaid, overpaid or right at the market rate. If you were part of this survey, what would you say? Are you underpaid? Well, wait -- how do you even know, because you're not allowed to talk about it?
Ekonomistler bilgi asimetrisinin piyasaların çarpıklaşmasına neden olabileceği konusunda uyarıyorlar. Biri maaş makbuzunu fotokopi makinasının üzerine bırakıyor ve herkes birbirine bağırmaya başlıyor. Aslında bilgi asimetrisinin, bir piyasanın tamamen batmasına neden olabileceği konusunda bile uyarıyorlar. Bence neredeyse bu noktadayız. Nedeni şu: İlk olarak, çoğu çalışan iş arkadaşlarının ne kadar maaş aldığını hiç bilmiyor. 2015 yılında 70.000 çalışanla yapılan bir araştırmada, piyasa kurunda maaş alanların üçte ikisi hak ettiklerinden daha az maaş aldıklarını belirtti. Bu şekilde hissedenlerin yüzde altmışı, istifa etmeye niyetleri olduğunu belirtti, gerçekte ne kadar maaş aldıklarını veya doğru piyasa oranında maaş alıp almadıklarını önemsemeksizin. Eğer siz bu araştırmanın bir parçası olsaydınız ne cevap verirdiniz? Hak ettiğinizden daha mı az maaş alıyorsunuz? Durun bir dakika, bu konuda konuşmanıza izin olmadığına göre, bunu nasıl bilebilirsiniz?
Next, information asymmetry, pay secrecy, makes it easier to ignore the discrimination that's already present in the market today. In a 2011 report from the Institute for Women's Policy Research, the gender wage gap between men and women was 23 percent. This is where that 77 cents on the dollar comes from. But in the Federal Government, where salaries are pinned to certain levels and everybody knows what those levels are, the gender wage gap shrinks to 11 percent -- and this is before controlling for any of the factors that economists argue over whether or not to control for.
İkincisi, bilgi asimetrisi ve maaş gizliliği, piyasada hâlihazırda var olan ayrımcılığın göz ardı edilmesini kolaylaştırıyor. 2011'de Kadın Politikaları Enstitüsü'nün bir araştırmasında, kadın ve erkek maaşları arasındaki maaş farkı yüzde 23 olarak belirlendi. Bu 1 dolardaki 77 sent'in geldiği yer. Ama Federal Hükümetlerde, maaşların belirli seviyelere sabitlendiği yerlerde ve tabii ki herkes bu seviyelerin neler olduğunu biliyor, kadın erkek arasındaki maaş farkı yüzde on bire düşüyor-- Bu ekonomistlerin üzerinde tartıştığı etkileyici faktörleri çıkarmadan önce.
If we really want to close the gender wage gap, maybe we should start by opening up the payroll. If this is what total market failure looks like, then openness remains the only way to ensure fairness.
Eğer cinsiyetler arası ücret açığını kapamak istiyorsak, belki de maaş saydamlığından başlamalıyız. Eğer piyasanın batması bu demekse, saydamlık, eşitliği sağlamadaki tek yöntem.
Now, I realize that letting people know what you make might feel uncomfortable, but isn't it less uncomfortable than always wondering if you're being discriminated against, or if your wife or your daughter or your sister is being paid unfairly? Openness remains the best way to ensure fairness, and pay transparency does that.
Şimdi, başka insalara ne kadar maaş aldığınızı söylemek sizi rahatsız hissettirebilir, ama bu devamlı ayrımcılığa uğramışlık hissinden veya eşinizin, çocuğunuzun ayrımcılığa uğramış olabileceği fikrinden daha az rahatsız edici değil mi? Açıklık, eşitliği sağlamanın en iyi yolu olarak görünüyor. Maaş saydamlığı buna yardımcı oluyor.
That's why entrepreneurial leaders and corporate leaders have been experimenting with sharing salaries for years. Like Dane Atkinson. Dane is a serial entrepreneur who started many companies in a pay secrecy condition and even used that condition to pay two equally qualified people dramatically different salaries, depending on how well they could negotiate. And Dane saw the strife that happened as a result of this. So when he started his newest company, SumAll, he committed to salary transparency from the beginning. And the results have been amazing. And in study after study, when people know how they're being paid and how that pay compares to their peers', they're more likely to work hard to improve their performance, more likely to be engaged, and they're less likely to quit.
Girişimcilerin ve şirket yöneticilerinin maaş saydamlığı konusunda denemeler yapma nedenleri de bu. Dane Atkinson gibi. Dane, maaş gizliliği politikası izleyen ve hatta iki eşit derecedeki kalifiye elemana sadece nasıl pazarlık ettiklerine bakarak çok farklı maaşlar vermiş olan, birçok şirket kurmuş bir seri girişimci. Dane bunun sonucunda ortaya çıkan anlaşmazlıkları gördü. En yeni şirketi olan SumAll'ı açtığında, maaş saydamlığı politikasını benimsedi. Ulaştığı sonuçlar muazzam. Araştırmalar üzerine araştırmalar, insanların nasıl maaşlandırıldıklarını bildikleri zaman ve şirketlerin onları iş arkadaşları ile nasıl kıyasladığını bildiği zaman, daha fazla çalışıp performanslarını arttırmaya, istifa etmeye daha az meyilli oldukları kanıtlamıştır.
That's why Dane's not alone. From technology start-ups like Buffer, to the tens of thousands of employees at Whole Foods, where not only is your salary available for everyone to see, but the performance data for the store and for your department is available on the company intranet for all to see.
Dane bu yüzden yalnız değil. Yeni kurulmuş teknoloji şirketi Buffer ve Whole Foods'da çalışan binlerce çalışan sadece herkesin maaşlarını değil, aynı zamanda performans analizlerini de şirketlerinin herkese açık olan internet sitelerinden görebiliyor.
Now, pay transparency takes a lot of forms. It's not one size fits all. Some post their salaries for all to see. Some only keep it inside the company. Some post the formula for calculating pay, and others post the pay levels and affix everybody to that level. So you don't have to make signs for all of your employees to wear around the office. And you don't have to be the only one wearing a sign that you made at home. But we can all take greater steps towards pay transparency. For those of you that have the authority to move forward towards transparency: it's time to move forward. And for those of you that don't have that authority: it's time to stand up for your right to.
Maaş saydamlığı birçok şekle girebiliyor. Bu, herkese uyan tek-beden bir şey değil. Bazıları maaşları herkesin görebilmesi için yayımlıyor. Bazıları ise sadece şirketin içinde tutmayı seçiyor. Bazıları maaş hesaplamanın formüllerini, bazıları da maaş oranlarını yayımlıyor. Yani ofisinizdeki herkesin takması için maaş pankartları hazırlamanıza gerek yok. Evde hazırladığınız o pankartı takan tek kişi olmanıza gerek yok. Hep birlikte maaş saydamlığı için daha büyük adımlar atabiliriz. Yetkili kişi olanlarınız için maaş saydamlığı konusunda artık ileri doğru hareket etme zamanı. Yetkili kişi olmayanlarınız için artık bu konudaki hakkınızı arama zamanı.
So how much do you get paid? And how does that compare to the people you work with? You should know. And so should they.
Sonuç olarak, ne kadar maaş alıyorsunuz? Bu iş arkadaşlarınızın maaşları ile nasıl kıyaslanıyor? Bunu bilmelisiniz. Onlar da bilmeli.
Thank you.
Teşekkür ederim.
(Applause)
(Alkışlar)