Γράφω θρίλερ επιστημονικής φαντασίας, οπότε εάν πω «ρομπότ δολοφόνοι», πιθανότατα θα σκεφτείτε κάτι σαν αυτό. Αλλά, δεν είμαι εδώ για να μιλήσω για επιστημονική φαντασία. Είμαι εδώ για να μιλήσω για πολύ πραγματικά ρομπότ δολοφόνους, αυτόνομα μη επανδρωμένα μέσα μάχης.
I write fiction sci-fi thrillers, so if I say "killer robots," you'd probably think something like this. But I'm actually not here to talk about fiction. I'm here to talk about very real killer robots, autonomous combat drones.
Τώρα, δεν αναφέρομαι στα μη επανδρωμένα αεροσκάφη Predator και Reaper, στα οποία κάποιος άνθρωπος παίρνει αποφάσεις στοχοποίησης. Μιλάω για πλήρως αυτόνομα ρομποτικά όπλα που παίρνουν θανατηφόρες αποφάσεις σχετικές με τον άνθρωπο τελείως μόνα τους. Για την ακρίβεια υπάρχει ένας τεχνικός όρος γι' αυτό: θανατηφόρα αυτονομία.
Now, I'm not referring to Predator and Reaper drones, which have a human making targeting decisions. I'm talking about fully autonomous robotic weapons that make lethal decisions about human beings all on their own. There's actually a technical term for this: lethal autonomy.
Τώρα, τα θανατηφόρα αυτόνομα ρομπότ δολοφόνοι θα μπορούσαν να πάρουν πολλές μορφές -ιπτάμενα, εποχούμενα ή απλά ευρισκόμενα σε αναμονή. Και μάλιστα, γίνονται πολύ γρήγορα πραγματικότητα. Αυτοί είναι δύο αυτόματοι σταθμοί ελεύθερου σκοπευτή που τώρα παρατάσσονται στην αποστρατικοποιημένη ζώνη μεταξύ Β. & Ν. Κορέας. Και τα δύο αυτά μηχανήματα είναι σε θέση ν' αναγνωρίσουν αυτόματα έναν ανθρώπινο στόχο και να ρίξουν σε αυτόν, αυτό στα αριστερά σε απόσταση μεγαλύτερη του ενός χιλιομέτρου. Τώρα, και στις δύο περιπτώσεις, υπάρχει ακόμη κάποιος άνθρωπος στη διαδικασία για να παρθεί αυτή η απόφαση θανάσιμης βολής, αλλά δεν είναι μια τεχνολογική απαίτηση. Είναι μια επιλογή. Και είναι αυτή η επιλογή στην οποία θα ήθελα να εστιάσω, γιατί καθώς μεταφέρουμε τη λήψη θανατηφόρων αποφάσεων από τους ανθρώπους στο λογισμικό, κινδυνεύουμε όχι μόνο να θέσουμε την ανθρωπιά εκτός πολέμου, αλλά, ν' αλλάξουμε επίσης το κοινωνικό μας τοπίο εξ' ολοκλήρου, μακριά από το πεδίο της μάχης. Αυτό γιατί ο τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι επιλύουν τις διαφορές τους διαμορφώνει το κοινωνικό μας τοπίο. Και πάντα αυτό ήταν το ζήτημα, σε όλη την Ιστορία.
Now, lethally autonomous killer robots would take many forms -- flying, driving, or just lying in wait. And actually, they're very quickly becoming a reality. These are two automatic sniper stations currently deployed in the DMZ between North and South Korea. Both of these machines are capable of automatically identifying a human target and firing on it, the one on the left at a distance of over a kilometer. Now, in both cases, there's still a human in the loop to make that lethal firing decision, but it's not a technological requirement. It's a choice. And it's that choice that I want to focus on, because as we migrate lethal decision-making from humans to software, we risk not only taking the humanity out of war, but also changing our social landscape entirely, far from the battlefield. That's because the way humans resolve conflict shapes our social landscape. And this has always been the case, throughout history.
Για παράδειγμα, αυτά ήταν τα τελευταίας τεχνολογίας οπλικά συστήματα το 1400 μ.Χ.. Ήταν και τα δύο πολύ ακριβά να κατασκευαστούν και να διατηρηθούν, αλλά με αυτά θα μπορούσατε να εξουσιάσετε τον λαό κι αυτό αντικατοπτρίστηκε στην κατανομή της πολιτικής εξουσίας στην φεουδαρχική κοινωνία. Η εξουσία ήταν συγκεντρωμένη στην κορυφή. Και τι άλλαξε; Η τεχνολογική καινοτομία. Μπαρούτι, κανόνι. Κι αρκετά σύντομα, πανοπλίες και κάστρα απαρχαιώθηκαν και είχε λιγότερη σημασία ποιον φέρνατε στο πεδίο της μάχης σε αντίθεση με τον αριθμό των ατόμων που φέρνατε στο πεδίο της μάχης. Και καθώς οι στρατοί μεγάλωναν σε μέγεθος, προέκυψε το έθνος-κράτος ως μια πολιτική και υλικοτεχνική απαίτηση της άμυνας. Και καθώς οι ηγέτες έπρεπε να βασίζονται περισσότερο στον λαό τους, άρχισαν να μοιράζουν την εξουσία. Άρχισε να δημιουργείται η αντιπροσωπευτική κυβέρνηση.
For example, these were state-of-the-art weapons systems in 1400 A.D. Now they were both very expensive to build and maintain, but with these you could dominate the populace, and the distribution of political power in feudal society reflected that. Power was focused at the very top. And what changed? Technological innovation. Gunpowder, cannon. And pretty soon, armor and castles were obsolete, and it mattered less who you brought to the battlefield versus how many people you brought to the battlefield. And as armies grew in size, the nation-state arose as a political and logistical requirement of defense. And as leaders had to rely on more of their populace, they began to share power. Representative government began to form.
Έτσι και πάλι, τα εργαλεία που χρησιμοποιούμε για την επίλυση διαφορών διαμορφώνουν το κοινωνικό μας τοπίο. Τα αυτόνομα ρομποτικά όπλα είναι ένα τέτοιο εργαλείο, εκτός απ' το ότι, απαιτώντας πολύ λίγους ανθρώπους να πάνε στον πόλεμο, ρισκάρουν την επανακεντρικοποίηση της εξουσίας σε ελάχιστα χέρια, αντιστρέφοντας ενδεχομένως μια τάση πέντε αιώνων προς τη δημοκρατία.
So again, the tools we use to resolve conflict shape our social landscape. Autonomous robotic weapons are such a tool, except that, by requiring very few people to go to war, they risk re-centralizing power into very few hands, possibly reversing a five-century trend toward democracy.
Τώρα, πιστεύω ότι, γνωρίζοντας αυτό, μπορούμε να λάβουμε αποφασιστικά μέτρα για να διατηρήσουμε τους δημοκρατικούς μας θεσμούς, να κάνουμε αυτό που ο άνθρωπος κάνει καλύτερα, που είναι η προσαρμογή. Αλλά ο χρόνος είναι ένας παράγοντας. Εβδομήντα χώρες αναπτύσσουν δικά τους τηλεκατευθυνόμενα μη επανδρωμένα μέσα μάχης κι όπως θα δείτε, τα τηλεκατευθυνόμενα μη επανδρωμένα μέσα είναι ο πρόδρομος των αυτόματων ρομποτικών όπλων. Αυτό συμβαίνει γιατί άπαξ κι αναπτυχθούν τηλεκατευθυνόμενα μη επανδρωμένα μέσα, υπάρχουν τρεις ισχυροί παράγοντες που σπρώχνουν τη λήψη αποφάσεων μακριά από τον άνθρωπο και προς την ίδια την οπλική πλατφόρμα.
Now, I think, knowing this, we can take decisive steps to preserve our democratic institutions, to do what humans do best, which is adapt. But time is a factor. Seventy nations are developing remotely-piloted combat drones of their own, and as you'll see, remotely-piloted combat drones are the precursors to autonomous robotic weapons. That's because once you've deployed remotely-piloted drones, there are three powerful factors pushing decision-making away from humans and on to the weapon platform itself.
Ο πρώτος από αυτούς είναι ο κατακλυσμός από βίντεο που παράγουν τα μη επανδρωμένα μέσα. Για παράδειγμα, το 2004, ο στόλος των μη επανδρωμένων μέσων των ΗΠΑ παρήγαγε ένα γενικό σύνολο 71 ωρών βιντεοεπιτήρησης για ανάλυση. Μέχρι το 2011, αυτό είχε ανέβει στις 300.000 ώρες, ξεπερνώντας την ανθρώπινη ικανότητα για την ολική του αξιολόγηση, αλλά ακόμη κι αυτός ο αριθμός είναι έτοιμος ν' αυξηθεί δραστικά. Τα προγράμματα Gorgon Stare και Argus του Πενταγώνου θα θέσουν μέχρι 65 λειτουργικώς ανεξάρτητα μάτια καμερών σε κάθε πλατφόρμα μη επανδρωμένου μέσου κι αυτό θα ξεπερνούσε κατά πολύ την ανθρώπινη ικανότητα για αξιολόγηση. Αυτό σημαίνει ότι το λογισμικό οπτικής νοημοσύνης θα πρέπει να το εξετάζει για στοιχεία που παρουσιάζουν ενδιαφέρον. Κι αυτό σημαίνει ότι πολύ σύντομα τα μη επανδρωμένα μέσα θα λένε στους ανθρώπους τι να κοιτάξουν, όχι το αντίστροφο.
The first of these is the deluge of video that drones produce. For example, in 2004, the U.S. drone fleet produced a grand total of 71 hours of video surveillance for analysis. By 2011, this had gone up to 300,000 hours, outstripping human ability to review it all, but even that number is about to go up drastically. The Pentagon's Gorgon Stare and Argus programs will put up to 65 independently operated camera eyes on each drone platform, and this would vastly outstrip human ability to review it. And that means visual intelligence software will need to scan it for items of interest. And that means very soon drones will tell humans what to look at, not the other way around.
Αλλά υπάρχει ένα δεύτερο ισχυρό κίνητρο που ωθεί τη λήψη αποφάσεων μακριά από τους ανθρώπους και προς τις μηχανές κι αυτό είναι οι ηλεκτρομαγνητικές παρεμβολές που διακόπτουν τη σύνδεση μεταξύ του μη επανδρωμένου μέσου και του χειριστή του. Είδαμε ένα τέτοιο παράδειγμα το 2011 όταν ένα αμερικανικό μη επανδρωμένο αεροσκάφος RQ-170 Sentinel μπερδεύτηκε λίγο πάνω από το Ιράν, λόγω μιας επίθεσης εξαπάτησης του GPS, αλλά οποιοδήποτε τηλεκατευθυνόμενο μη επανδρωμένο μέσο είναι ευπαθές σε αυτού του είδους την επίθεση κι αυτό σημαίνει ότι τα μη επανδρωμένα μέσα θα πρέπει να αναλάβουν περισσότερες λήψεις αποφάσεων. Θα γνωρίζουν τον αντικειμενικό σκοπό της αποστολής τους και θα αντιδρούν στα νέα δεδομένα χωρίς ανθρώπινη καθοδήγηση. Θα αγνοούν εξωτερικά ραδιοσήματα και θα στέλνουν ελάχιστα δικά τους.
But there's a second powerful incentive pushing decision-making away from humans and onto machines, and that's electromagnetic jamming, severing the connection between the drone and its operator. Now we saw an example of this in 2011 when an American RQ-170 Sentinel drone got a bit confused over Iran due to a GPS spoofing attack, but any remotely-piloted drone is susceptible to this type of attack, and that means drones will have to shoulder more decision-making. They'll know their mission objective, and they'll react to new circumstances without human guidance. They'll ignore external radio signals and send very few of their own.
Αυτό μας φέρνει, πραγματικά, στο τρίτο και πιο ισχυρό κίνητρο πίεσης της λήψης αποφάσεων μακριά από τον άνθρωπο και προς τα όπλα: την εύλογη δυνατότητα άρνησης. Ζούμε σε μια παγκόσμια οικονομία. Κατασκευές υψηλής τεχνολογίας πραγματοποιούνται στις περισσότερες ηπείρους. Η κυβερνοκατασκοπεία διακτινίζει προηγμένα σχέδια μακριά σε άγνωστα μέρη και σε αυτό το περιβάλλον, είναι πολύ πιθανό ότι ένας επιτυχής σχεδιασμός μη επανδρωμένου μέσου θα ξεφύγει από τα εργοστάσια της σύμβασης, θα εξαπλωθεί στην γκρίζα αγορά. Και σε αυτή την περίπτωση, σε μια προσεκτική εξέταση των συντριμμιών μιας επίθεσης αυτοκτονίας μη επανδρωμένου μέσου, πολύ δύσκολα θα μπορεί να ειπωθεί ποιος έστειλε το εν λόγω όπλο.
Which brings us to, really, the third and most powerful incentive pushing decision-making away from humans and onto weapons: plausible deniability. Now we live in a global economy. High-tech manufacturing is occurring on most continents. Cyber espionage is spiriting away advanced designs to parts unknown, and in that environment, it is very likely that a successful drone design will be knocked off in contract factories, proliferate in the gray market. And in that situation, sifting through the wreckage of a suicide drone attack, it will be very difficult to say who sent that weapon.
Αυτό εγείρει την πολύ πραγματική πιθανότητα του ανώνυμου πολέμου. Αυτό θα μπορούσε να ταρακουνήσει τις γεωπολιτικές ισορροπίες κατακέφαλα, να καταστήσει πολύ δύσκολο σε ένα έθνος να στρέψει τη δύναμη πυρός του εναντίον ενός εισβολέα και αυτό θα μπορούσε να μετατοπίσει την ισορροπία του 21ου αιώνα, μακριά από την άμυνα και προς την επίθεση. Θα μπορούσε να κάνει τη στρατιωτική δράση μία βιώσιμη επιλογή όχι μόνο για τα μικρά έθνη, αλλά για εγκληματικές οργανώσεις, ιδιωτικές επιχειρήσεις, ακόμη και ισχυρών ατόμων. Αυτό θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα πεδίο από αντίπαλους πολέμαρχους υπονομεύοντας το κράτος δικαίου και την κοινωνία των πολιτών. Εάν η υπευθυνότητα και η διαφάνεια είναι δύο από τους ακρογωνιαίους λίθους της αντιπροσωπευτικής κυβέρνησης, τα αυτόνομα ρομποτικά όπλα θα μπορούσαν να υποσκάψουν και τα δύο.
This raises the very real possibility of anonymous war. This could tilt the geopolitical balance on its head, make it very difficult for a nation to turn its firepower against an attacker, and that could shift the balance in the 21st century away from defense and toward offense. It could make military action a viable option not just for small nations, but criminal organizations, private enterprise, even powerful individuals. It could create a landscape of rival warlords undermining rule of law and civil society. Now if responsibility and transparency are two of the cornerstones of representative government, autonomous robotic weapons could undermine both.
Μπορεί να σκέφτεστε ότι οι πολίτες των εθνών υψηλής τεχνολογίας θα είχαν το πλεονέκτημα σε κάθε ρομποτικό πόλεμο, ότι οι πολίτες αυτών των εθνών θα ήταν λιγότερο ευάλωτοι, ιδιαίτερα ενάντια στις αναπτυσσόμενες χώρες. Αλλά νομίζω ότι η αλήθεια είναι το ακριβώς αντίθετο. Νομίζω ότι οι πολίτες των κοινωνιών υψηλής τεχνολογίας είναι πιο ευάλωτοι στα ρομποτικά όπλα και η αιτία μπορεί να συνοψιστεί σε μία λέξη: Δεδομένα. Τα δεδομένα κινούν τις κοινωνίες υψηλής τεχνολογίας. Γεωτοποθεσία κινητού τηλεφώνου, μεταδεδομένα τηλεπικοινωνιών, κοινωνικά μέσα, ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, κείμενα, δεδομένα οικονομικών συναλλαγών, μεταφορά δεδομένων, είναι μία πληθώρα δεδομένων πραγματικού χρόνου σχετικά με τις κινήσεις και τις κοινωνικές αλληλεπιδράσεις των ατόμων. Εν ολίγοις, είμαστε πιο ορατοί στις μηχανές από οποιαδήποτε πληθυσμιακή ομάδα στην ιστορία κι αυτό ταιριάζει απόλυτα στις ανάγκες στόχευσης των αυτόνομων όπλων.
Now you might be thinking that citizens of high-tech nations would have the advantage in any robotic war, that citizens of those nations would be less vulnerable, particularly against developing nations. But I think the truth is the exact opposite. I think citizens of high-tech societies are more vulnerable to robotic weapons, and the reason can be summed up in one word: data. Data powers high-tech societies. Cell phone geolocation, telecom metadata, social media, email, text, financial transaction data, transportation data, it's a wealth of real-time data on the movements and social interactions of people. In short, we are more visible to machines than any people in history, and this perfectly suits the targeting needs of autonomous weapons.
Αυτό που βλέπετε εδώ είναι ένας χάρτης ανάλυσης συνδέσμων μιας κοινωνικής ομάδας. Οι γραμμές υποδηλώνουν κοινωνική συνεκτικότητα μεταξύ των ατόμων. Κι αυτοί οι τύποι των χαρτών μπορούν να δημιουργηθούν αυτόματα με βάση τα ίχνη δεδομένων που οι σύγχρονοι άνθρωποι αφήνουν πίσω τους. Συνήθως χρησιμοποιούνται για την προώθηση αγαθών και υπηρεσιών με δημογραφική στόχευση, αλλά είναι μια τεχνολογία διττής χρήσης, επειδή η στόχευση χρησιμοποιείται σ' ένα άλλο πλαίσιο. Παρατηρήστε ότι ορισμένα άτομα είναι επισημασμένα. Είναι οι κόμβοι των κοινωνικών δικτύων. Πρόκειται για διοργανωτές, διαμορφωτές της κοινής γνώμης, ηγέτες κι αυτοί οι άνθρωποι επίσης μπορούν ν' αναγνωριστούν αυτόματα από τα μοτίβα επικοινωνίας τους. Τώρα, εάν είστε έμποροι, ίσως μετά να τους στοχοποιούσατε με δείγματα προϊόντων, ίσως επιχειρούσατε να προωθήσετε τη μάρκα σας μέσω των κοινωνικών τους ομάδων. Αλλά, αν είστε μια τυραννική κυβέρνηση που αναζητά πολιτικούς εχθρούς, αντί αυτού μπορείτε ίσως να τους απομακρύνετε, να τους εξαλείψετε, να διαταράξετε την κοινωνική ομάδα τους κι εκείνοι που παραμείνουν πίσω χάνουν την κοινωνική συνοχή και οργάνωση. Τώρα σε έναν κόσμο από φτηνά, πολλαπλασιαζόμενα ρομποτικά όπλα, τα σύνορα θα προσέφεραν πολύ μικρή προστασία στους επικριτές απόμακρων κυβερνήσεων ή διακρατικών εγκληματικών οργανώσεων. Λαϊκά κινήματα διψασμένα για αλλαγή θα μπορούσαν να εντοπιστούν νωρίς και οι ηγέτες τους να εξαλειφθούν πριν οι ιδέες τους επιτύχουν την κρίσιμη μάζα. Και οι ιδέες που επιτυγχάνουν την κρίσιμη μάζα αφορούν τον πολιτικό ακτιβισμό στη λαϊκή κυβέρνηση. Ανώνυμα θανατηφόρα όπλα θα μπορούσαν να κάνουν τη θανατηφόρο δράση μια εύκολη επιλογή για όλα τα είδη των ανταγωνιστικών συμφερόντων. Κι αυτό θα πάγωνε την ελευθερία του λόγου και την λαϊκή πολιτική δράση, την ίδια την καρδιά της Δημοκρατίας.
What you're looking at here is a link analysis map of a social group. Lines indicate social connectedness between individuals. And these types of maps can be automatically generated based on the data trail modern people leave behind. Now it's typically used to market goods and services to targeted demographics, but it's a dual-use technology, because targeting is used in another context. Notice that certain individuals are highlighted. These are the hubs of social networks. These are organizers, opinion-makers, leaders, and these people also can be automatically identified from their communication patterns. Now, if you're a marketer, you might then target them with product samples, try to spread your brand through their social group. But if you're a repressive government searching for political enemies, you might instead remove them, eliminate them, disrupt their social group, and those who remain behind lose social cohesion and organization. Now in a world of cheap, proliferating robotic weapons, borders would offer very little protection to critics of distant governments or trans-national criminal organizations. Popular movements agitating for change could be detected early and their leaders eliminated before their ideas achieve critical mass. And ideas achieving critical mass is what political activism in popular government is all about. Anonymous lethal weapons could make lethal action an easy choice for all sorts of competing interests. And this would put a chill on free speech and popular political action, the very heart of democracy.
Γι' αυτό χρειαζόμαστε μια διεθνή συνθήκη για τα ρομποτικά όπλα και ειδικότερα μια καθολική απαγόρευση στη δημιουργία και ανάπτυξη των ρομπότ δολοφόνων. Ήδη έχουμε διεθνείς συνθήκες για πυρηνικά και βιολογικά όπλα και, παρότι ελλιπείς, αυτές έχουν λειτουργήσει σε μεγάλο βαθμό. Αλλά τα ρομποτικά όπλα μπορεί να είναι εξίσου επικίνδυνα, επειδή σχεδόν σίγουρα θα χρησιμοποιηθούν κι επίσης θα διάβρωναν τους δημοκρατικούς μας θεσμούς.
And this is why we need an international treaty on robotic weapons, and in particular a global ban on the development and deployment of killer robots. Now we already have international treaties on nuclear and biological weapons, and, while imperfect, these have largely worked. But robotic weapons might be every bit as dangerous, because they will almost certainly be used, and they would also be corrosive to our democratic institutions.
Το Νοέμβριο του 2012, το Υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ εξέδωσε μια οδηγία που απαιτούσε την παρουσία ανθρώπου σε όλες τις θανατηφόρες αποφάσεις. Αυτό προσωρινά απαγόρευσε αποτελεσματικά τα αυτόνομα όπλα του αμερικάνικου στρατού, αλλά, η εν λόγω οδηγία χρειάζεται να γίνει μόνιμη. Και θα μπορούσε να θέσει τη βάση για παγκόσμια δράση. Διότι χρειαζόμαστε ένα διεθνές νομικό πλαίσιο για τα ρομποτικά όπλα. Και το χρειαζόμαστε τώρα, προτού να υπάρξει μια καταστροφική επίθεση ή ένα τρομοκρατικό περιστατικό που θα προκαλέσει στα έθνη του κόσμου να βιαστούν να υιοθετήσουν αυτά τα όπλα πριν σκεφτούν τις συνέπειες. Τα αυτόνομα ρομποτικά όπλα επικεντρώνουν πάρα πολύ δύναμη σε λιγοστά χέρια κι αυτά θα έθεταν σε κίνδυνο την ίδια τη δημοκρατία.
Now in November 2012 the U.S. Department of Defense issued a directive requiring a human being be present in all lethal decisions. This temporarily effectively banned autonomous weapons in the U.S. military, but that directive needs to be made permanent. And it could set the stage for global action. Because we need an international legal framework for robotic weapons. And we need it now, before there's a devastating attack or a terrorist incident that causes nations of the world to rush to adopt these weapons before thinking through the consequences. Autonomous robotic weapons concentrate too much power in too few hands, and they would imperil democracy itself.
Μην με παρεξηγείτε, πιστεύω ότι υπάρχουν πάμπολες σπουδαίες χρήσεις των αμάχων μη επανδρωμένων μέσων: περιβαλλοντική παρακολούθηση, έρευνα και διάσωση, μεταφορά προμηθειών. Αν έχουμε μια διεθνή συνθήκη για τα ρομποτικά όπλα, πώς κερδίζουμε τα οφέλη των αυτόνομων μη επανδρωμένων μέσων και οχημάτων ενόσω προστατεύουμε παράλληλα τους εαυτούς μας από τα παράνομα ρομποτικά όπλα;
Now, don't get me wrong, I think there are tons of great uses for unarmed civilian drones: environmental monitoring, search and rescue, logistics. If we have an international treaty on robotic weapons, how do we gain the benefits of autonomous drones and vehicles while still protecting ourselves against illegal robotic weapons?
Νομίζω ότι το μυστικό θα είναι η διαφάνεια. Κανένα ρομπότ δεν θα πρέπει να έχει την προσδοκία της ιδιωτικότητας σε δημόσιο χώρο.
I think the secret will be transparency. No robot should have an expectation of privacy in a public place.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Κάθε ρομπότ και μη επανδρωμένο μέσο θα πρέπει να έχει μια ψηφιακά κρυπτογραφημένη ταυτότητα που να δημιουργείται στο εργοστάσιο και να μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να παρακολουθείται η κίνησή του σε δημόσιους χώρους. Έχουμε πινακίδες στα αυτοκίνητα, αριθμούς σειράς στα αεροσκάφη. Αυτό δεν είναι κάτι διαφορετικό. Κάθε πολίτης θα πρέπει να είναι σε θέση να κατεβάσει μια εφαρμογή που θα δείχνει τον πληθυσμό των μη επανδρωμένων μέσων και αυτόνομων οχημάτων που κινούνται μέσα σε δημόσιους χώρους γύρω του, τόσο αυτή τη στιγμή όσο και ιστορικά. Και οι πολιτικοί ηγέτες θα πρέπει να αναπτύξουν αισθητήρες και πολιτικά μη επανδρωμένα μέσα για τον εντοπισμό έκνομων μη επανδρωμένων μέσων, κι αντί της αποστολής δικών τους φονικών μη επανδρωμένων μέσων για να τα καταστρέψουν, θα πρέπει να ενημερώνουν τους ανθρώπους για την παρουσία τους. Και σε ορισμένες περιοχές πολύ υψηλής ασφάλειας, ίσως τα πολιτικά μη επανδρωμένα μέσα να τα παγιδεύουν και να τα παρασέρνουν σε μια εγκατάσταση εξουδετέρωσης βομβών.
Each robot and drone should have a cryptographically signed I.D. burned in at the factory that can be used to track its movement through public spaces. We have license plates on cars, tail numbers on aircraft. This is no different. And every citizen should be able to download an app that shows the population of drones and autonomous vehicles moving through public spaces around them, both right now and historically. And civic leaders should deploy sensors and civic drones to detect rogue drones, and instead of sending killer drones of their own up to shoot them down, they should notify humans to their presence. And in certain very high-security areas, perhaps civic drones would snare them and drag them off to a bomb disposal facility.
Αλλά προσέξτε, αυτό είναι περισσότερο ένα ανοσοποιητικό σύστημα από ένα σύστημα όπλων. Θα μας επέτρεπε να επωφεληθούμε οι ίδιοι τη χρήση αυτόνομων οχημάτων και μη επανδρωμένων μέσων, διατηρώντας ακόμα την ανοικτή μας κοινωνία των πολιτών.
But notice, this is more an immune system than a weapons system. It would allow us to avail ourselves of the use of autonomous vehicles and drones while still preserving our open, civil society.
Πρέπει να απαγορεύσουμε την ανάπτυξη και δημιουργία ρομπότ δολοφόνων Ας μην υποκύψουμε στον πειρασμό να αυτοματοποιήσουμε τον πόλεμο. Αυταρχικές κυβερνήσεις κι εγκληματικές οργανώσεις αναμφίβολα θα το κάνουν, αλλά ας μην τους συμμεριστούμε. Τα αυτόνομα ρομποτικά όπλα θα συγκέντρωναν υπερβολική εξουσία σε ελάχιστα αθέατα χέρια κι αυτό θα ήταν διαβρωτικό για την αντιπροσωπευτική κυβέρνηση. Ας σιγουρευτούμε ότι, τουλάχιστον στις δημοκρατίες, τα ρομπότ δολοφόνοι θα παραμείνουν επιστημονική φαντασία.
We must ban the deployment and development of killer robots. Let's not succumb to the temptation to automate war. Autocratic governments and criminal organizations undoubtedly will, but let's not join them. Autonomous robotic weapons would concentrate too much power in too few unseen hands, and that would be corrosive to representative government. Let's make sure, for democracies at least, killer robots remain fiction.
Ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα) Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
(Applause) Thank you. (Applause)