Do you remember the story of Odysseus and the Sirens from high school or junior high school? There was this hero, Odysseus, who's heading back home after the Trojan War. And he's standing on the deck of his ship, he's talking to his first mate, and he's saying, "Tomorrow, we will sail past those rocks, and on those rocks sit some beautiful women called Sirens. And these women sing an enchanting song, a song so alluring that all sailors who hear it crash into the rocks and die." Now you would expect, given that, that they would choose an alternate route around the Sirens, but instead Odysseus says, "I want to hear that song. And so what I'm going to do is I'm going to pour wax in the ears of you and all the men -- stay with me -- so that you can't hear the song, and then I'm going to have you tie me to the mast so that I can listen and we can all sail by unaffected." So this is a captain putting the life of every single person on the ship at risk so that he can hear a song.
Bạn có còn nhớ câu chuyện về Odysseus và mỹ nhân ngư trong những năm học cấp hai hay là cấp ba? Có một người anh hùng, Odysseus, đang trở về nhà sau cuộc triến thành Ngựa Gỗ. Và ông ấy đang đứng trên boong tàu, nói chuyện với một phó thuyền trưởng của mình và ông ấy nói. "Ngày mai chúng ta sẽ phải vượt qua những rạng đá kia, và có những phụ nữ rất đẹp đang ngồi trên đó được gọi là mỹ nhân ngư. Và những người phụ nữ này có một bài hát rất hay, một bài hát thật lôi cuốn đến mức mà những thuỷ thủ nào khi nghe nó đều đâm vào đá rồi chết." Vậy bây giờ, các bạn hẳn sẽ nghĩ rằng, họ sẽ chọn một còn đường khác để tránh những nàng mỹ nhân ngư nhưng thay vào đó Odysseus nói, "Tôi muốn nghe bài hát đó. Và những điều tôi sẽ làm là đổ sáp nến vào tai của anh và tất cả người đang ở với tôi để các anh không thể nghe thấy bài hát đó, và rồi thì tôi sẽ bắt anh trói chặt tôi vào cột buồm để tôi có thể nghe và chúng ta có thể vượt qua không hề hấn gì." Vậy thì đây là một thuyền trưởng đặt tính mạng của mọi người vào hiểm nguy để ông ta có thể nghe một bài hát.
And I'd like to think if this was the case, they probably would have rehearsed it a few times. Odysseus would have said, "Okay, let's do a dry run. You tie me to the mast, and I'm going to beg and plead. And no matter what I say, you cannot untie me from the mast. All right, so tie me to the mast." And the first mate takes a rope and ties Odysseus to the mast in a nice knot. And Odysseus does his best job playacting and says, "Untie me. Untie me. I want to hear that song. Untie me." And the first mate wisely resists and doesn't untie Odysseus. And then Odysseus says, "I see that you can get it. All right, untie me now and we'll get some dinner." And the first mate hesitates. He's like, "Is this still the rehearsal, or should I untie him?" And the first mate thinks, "Well, I guess at some point the rehearsal has to end." So he unties Odysseus, and Odysseus flips out. He's like, "You idiot. You moron. If you do that tomorrow, I'll be dead, you'll be dead, every single one of the men will be dead. Now just don't untie me no matter what." He throws the first mate to the ground. This repeats itself through the night -- rehearsal, tying to the mast, conning his way out of it, beating the poor first mate up mercilessly. Hilarity ensues.
Và tôi sẽ nghĩ chuyện đó sẽ xảy ra như thế này, họ có thể đã luyện tập một vài lần. Odysseus hẳn đã nói, "Được rồi, hãy thử làm một lần. Anh buộc tôi vào cột buồm, và tôi sẽ cầu xin và năn nỉ. Và bất kể tôi nói điều gì, anh không được cởi trói cho tôi khỏi cột buồm. Được rồi, anh buộc tôi vào cột buồm đi." Và phó thuyền trưởng cầm lấy sợi giây trói Odysseus vào cột buồm với nút thắt thật chặt. Và Odysseus diễn xuất rất đạt và nói, "Cởi trói cho tôi, cởi trói ra. Tôi muốn được nghe bài hát đó. Cởi trói ra" Và vị thuyền phó khôn khéo từ chối ,không cởi trói cho Odysseus. Và rồi Odysseus nói, "Được rồi, tôi có thể thấy là anh biết cách làm việc đó. Được rồi, hãy cới trói cho tôi và chúng ta cùng ăn tối." Và viên thuyền phó chần chừ. Anh phân vân. "Liệu đây có còn là bài luyện tập hay không, hay là nên cới trói cho ông ta?" Và thuyền phó nghĩ, "Rồi thì cũng phái có lúc bài luyện tập đó kết thúc." Vậy nên anh ta đã cởi trói cho Odysseus và Odysseus nhảy xồ ra. Anh ấy mắng, "Ngươi là đồ ngu xuẩn. Ngươi là tên đần độn. Nếu ngày mai ngươi cũng làm như thế, Ta sẽ chết, ngươi sẽ chết, Và từng người một sẽ chết Bây giờ dù dù có chuyện gì xảy ra chăng nữa cũng đừng cởi trói ta ." Anh ta quăng quăng thuyền phó xuống sàn. Nó cứ tiếp tục lặp đi lặp lại như thế suốt đêm diễn tập, trói vào cột buồm tìm cách thoát ra, đánh đập viên thuyền phó tàn bạo. Hẳn phải vui lắm.
Tying yourself to a mast is perhaps the oldest written example of what psychologists call a commitment device. A commitment device is a decision that you make with a cool head to bind yourself so that you don't do something regrettable when you have a hot head. Because there's two heads inside one person when you think about it. Scholars have long invoked this metaphor of two selves when it comes to questions of temptation. There is first, the present self. This is like Odysseus when he's hearing the song. He just wants to get to the front row. He just thinks about the here and now and the immediate gratification. But then there's this other self, the future self. This is Odysseus as an old man who wants nothing more than to retire in a sunny villa with his wife Penelope outside of Ithaca -- the other one.
Trói mình vào cột buồm có lẽ là cách cổ nhất được ghi lại về cái mà các nhà tâm lí học gọi là bộ phận trách nhiệm Nó là một quyết định mà bạn đưa ra để ràng buộc bản thân khi đầu óc còn thoải mái để bạn không làm gì đó đáng ân hận khi bạn đang căng thẳng. Bởi vì có hai luồng tư tưởng trong một con người khi bạn nghĩ về nó. Nhiều học giả đã từ lâu tạo ra một phép ẩn dụ về hai nhân dạng này khi nói đến vấn đề về sự thèm muốn. Trước hết là nhân dạng của hiện tại. Giống như của Odysseus khi anh ta nghe bài hát. Anh ta chỉ muốn đến hàng ghế đầu để nghe. Anh ta chỉ nghĩ đến ngay bây giờ tại đây với những lợi ích tức thời , Nhưng còn một nhân dạng nữa, đó là nhân dạng của tương lai. Đó là Odysseus lúc về già Một người chẳng muốn gì hơn ngoài việc nghỉ hưu ở một điền trang ấm áp ánh nắng với cô vợ Penelope của mình ở ngoài thành Ithaca.
So why do we need commitment devices? Well resisting temptation is hard, as the 19th century English economist Nassau William Senior said, "To abstain from the enjoyment which is in our power, or to seek distant rather than immediate results, are among the most painful exertions of the human will." If you set goals for yourself and you're like a lot of other people, you probably realize it's not that your goals are physically impossible that's keeping you from achieving them, it's that you lack the self-discipline to stick to them. It's physically possible to lose weight. It's physically possible to exercise more. But resisting temptation is hard.
Vậy tại sao chúng ta cần có bộ phận trách nhiệm này? Chống lại những cám dỗ rất khó, giống như nhà kinh tế người Anh thế kỷ 19 Nasau William Senior đã nói, "Để kiềm chế lại những tận hưởng trong quyền lực của chúng ta, hay là để tìm những thứ xa xôi hơn là những lợi ích tức thời, là những cố gắng đau đớn nhất trong ý muốn của con người." Nếu bạn đặt ra những mục tiêu cho bản thân và bạn giống như nhiều người khác, hẳn sẽ nhận ra không phải là những mục tiêu không thể khiến bạn không đạt được chúng mà là sự thiếu kỷ luật của bạn để kiên trì cố gắng. Giảm cân là hoàn toàn có thể. Tập luyên thể dục cũng hoàn toàn là có thể. Nhưng từ chối cám dỗ là khó khăn.
The other reason that it's difficult to resist temptation is because it's an unequal battle between the present self and the future self. I mean, let's face it, the present self is present. It's in control. It's in power right now. It has these strong, heroic arms that can lift doughnuts into your mouth. And the future self is not even around. It's off in the future. It's weak. It doesn't even have a lawyer present. There's nobody to stick up for the future self. And so the present self can trounce all over its dreams. So there's this battle between the two selves that's being fought, and we need commitment devices to level the playing field between the two.
Một lí do nữa khiến từ chối sự thèm muốn khó khăn là bởi vì nó là một trận chiến không cân sức giữa hai nhân dạng của hiện tại và tương lai. Ý tôi là, hãy đối mặt với nó, nhân dạng hiện tại là chuyện của hiện tại. Nó đang nắm quyền kiểm soát. Ngay bây giờ. Nó có những cánh tay chắc chắn và khoẻ mạnh có thể đưa nhưng chiếc bánh doughnut vào miệng bạn. Còn nhân dạng tương lai thậm chí còn không ở đây. Nó ở tương lai cơ mà. Và nó thật yếu. Nó còn không có cả một luật sư ở hiện tại Chẳng có ai muốn bám vào nhân dạng tương lai cả. Và nhân dạng hiện tại có thể dành được tất cả những ước mơ của nó. Vậy là tồn tại một cuộc chiến giữa hai nhân dạng đó, và chúng ta cần bộ phận trách nhiệm để nâng tầm cuộc chiến giữa hai nhân dạng đó.
Now I'm a big fan of commitment devices actually. Tying yourself to the mast is the oldest one, but there are other ones such as locking a credit card away with a key or not bringing junk food into the house so you won't eat it or unplugging your Internet connection so you can use your computer. I was creating commitment devices of my own long before I knew what they were. So when I was a starving post-doc at Columbia University, I was deep in a publish-or-perish phase of my career. I had to write five pages a day towards papers or I would have to give up five dollars.
Bây giờ tôi thực sự rất ưa thích bộ phận trách nhiệm. Trói mình vào cột buồm là cách cũ nhất, nhưng còn nhiều cách khác như là khoá thẻ tín dụng vào trong tủ với một chiếc khoá hay là không mang thức ăn vặt vào trong nhà để hạn chế ăn chúng hay là rút dậy cắm mạng ra để bạn có thể dùng máy tính. Tôi đã tự tạo ra những bộ phận trách nhiệm từ rất lâu trước khi tôi biết đến chúng. Vậy khi tôi còn đang là một tiến sỹ rất đói khát tại đại học Columbia, tôi đã chìm trong trạng thái hoặc xuất bản một cái gì đó hoặc phải chôn chân ở đây. Tôi đã viết năm trang một ngày trên giấy hoặc tôi sẽ mất năm đô la
And when you try to execute these commitment devices, you realize the devil is really in the details. Because it's not that easy to get rid of five dollars. I mean, you can't burn it; that's illegal. And I thought, well I could give it to a charity or give it to my wife or something like that. But then I thought, oh, I'm sending myself mixed messages. Because not writing is bad, but giving to charity is good. So then I would kind of justify not writing by giving a gift. And then I kind of flipped that around and thought, well I could give it to the neo-Nazis. But then I was like, that's more bad than writing is good, and so that wouldn't work. So ultimately, I just decided I would leave it in an envelope on the subway. Sometimes a good person would find it, sometimes a bad person would find it. On average, it was just a completely pointless exchange of money that I would regret. (Laughter) Such it is with commitment devices.
Và khi bạn sử dụng những bộ phận trách nhiệm theo cách này, bạn mới nhận ra con quỷ trong bạn một cách rõ ràng. Bởi vì rất khó có thể từ bỏ dễ dàng năm dô la. Ý tôi là bạn không thể đốt chúng; nó là phạm pháp. Và tôi nghĩ, được thôi tôi sẽ dùng chúng làm từ thiện hoặc là đưa vợ hay làm gì đó kiểu thế. Nhưng rồi tôi nghĩ, ồ, tôi đang gửi cho bản thân những thông điệp khác nhau. Bởi vì không viết là rất xấu còn làm từ thiện là tốt. Vậy nên tôi sẽ kiếm cớ cho việc không viết bằng cách tặng đi một món quà. Và tôi lật đi lật lại vấn đề và nghĩ, tôi có thể cho Nazi thế hệ mới. Nó còn tệ hơn cả việc viết tốt. nên nó sẽ không hiệu quả Vậy nên cuối cùng tôi quyết định sẽ để lại một phong bì tại đường tàu địa ngầm. có lúc một người tốt sẽ tìm thấy nó, có lúc một người xấu sẽ tìm thấy nó. nói chung, nó hoàn toàn là một việc hoán đổi tiền vô nghĩa mà tôi sẽ hối hận. (Cười) Đó là với bộ phận trách nhiệm.
But despite my like for them, there's two nagging concerns that I've always had about commitment devices, and you might feel this if you use them yourself. So the first is, when you've got one of these devices going, such as this contract to write everyday or pay, it's just a constant reminder that you have no self-control. You're just telling yourself, "Without you, commitment device, I am nothing, I have no self-discipline." And then when you're ever in a situation where you don't have a commitment device in place -- like, "Oh my God, that person's offering me a doughnut, and I have no defense mechanism," -- you just eat it. So I don't like the way that they take the power away from you. I think self-discipline is something, it's like a muscle. The more you exercise it, the stronger it gets.
Nhưng dù tôi rất thích sử dụng chúng, có hai mối quan tâm dai dẳng mà tôi luôn nghĩ đến về bộ phận trách nhiệm, và bạn có lẽ sẽ cảm thấy khi sử dụng chúng. Cái thứ nhất là, khi sử dụng những bộ phận đó, ví dụ như bản hợp đồng viết hằng ngày hoặc trả tiền, nó chỉ là một sự nhắc nhở thường suyên mà bạn không hề có chút tự chủ nào. Bạn chỉ nói rằng, "Nếu không có mày, bộ phận trách nhiệm, tao chẳng là gì cả, tao không có kỉ luật." và có thể là bạn ở trong tình huống mà bạn không có bộ phận trách nhiệm -- như là "Ôi trời ơi, anh ta mời mình một cái bánh doughnut, và mình không thể kiềm lại được," và bạn ăn nó. Vậy là bạn không thích cái cách chúng lấy đi mất quyền lực của bạn. Tôi nghĩ rằng kỉ luật là một điều gì đó giống như là cơ bắp. Khi bạn luyện tập nhiều, nó sẽ khoẻ hơn.
The other problem with commitment devices is that you can always weasel your way out of them. You say, "Well, of course I can't write today, because I'm giving a TEDTalk and I have five media interviews, and then I'm going to a cocktail party and then I'll be drunk after that. And so there's no way that this is going to work." So in effect, you are like Odysseus and the first mate in one person. You're putting yourself, you're binding yourself, and you're weaseling your way out of it, and then you're beating yourself up afterwards.
Một vấn đề nữa với bộ phận trách nhiệm là bạn luôn luôn có thể tìm cách tránh né chúng. Bạn nói rằng, "Ồ, tất nhiên tôi không thể viết hôm nay, vì tôi sẽ có một bài nói tại TEDTalk và có năm cuộc họp báo, và rồi tôi sẽ phải đến một tiệc cocktail và sau đó thì sẽ say. Và rồi sẽ chẳng có cách nào để làm việc đâu." Và bạn như thể là Odysseus và viên thuyền phó trong cùng một con người. Bạn buộc mình, ràng buộc mình, tìm cách trốn tránh, và sau đó sẽ đánh đập mình.
So I've been working for about a decade now on finding other ways to change people's relationship to the future self without using commitment devices. In particular, I'm interested in the relationship to the future financial self. And this is a timely issue. I'm talking about the topic of saving. Now saving is a classic two selves problem. The present self does not want to save at all. It wants to consume. Whereas the future self wants the present self to save. So this is a timely problem. We look at the savings rate and it has been declining since the 1950s. At the same time, the Retirement Risk Index, the chance of not being able to meet your needs in retirement, has been increasing. And we're at a situation now where for every three baby boomers, the McKinsey Global Institute predicts that two will not be able to meet their pre-retirement needs while they're in retirement.
Vậy là tôi đã và đang làm việc gần một thập kỉ nay để tìm những cách khác để thay đổi quan hệ của con người với nhân dạng tương lai của họ mà không phải dùng đến những bộ phận trách nhiệm. Một cách cụ thể, tôi quan tâm đến mối quan hệ đến vấn đề tài chình của nhận dạng tương lai. Và đây là một vấn đề thường thấy. Tôi đang nói đến việc tiết kiệm. Bây giờ thì tiết kiệm đã là một vấn để kinh điển giữa hai nhân dạng. Nhân dạng hiện tại chẳng muốn tiết kiệm chút nào. Nó muốn tiêu pha. Trong khi đó nhân dạng tương lai lại muốn nhân dạng hiện tại tiết kiệm. Vậy nó là một vấn đề hiện hữu thường xuyên. Chúng ta hãy nhìn vào tỉ lệ tiết kiệm nó đã giảm tính từ những năm 1950 Cùng lúc đó, chỉ số rủi ro khi nghỉ hưu khả năng mà bạn không thể chi trả cho cuộc sống sau khi nghỉ hưu, ngày càng tăng cao. Và bây giờ chúng ta đang rơi voà tình trạng với mỗi người thuộc thế hệ baby boomer, Tổ chức toàn cầu McKinsey dự báo hai người sẽ không thể chi trả cho những chi tiêu trước khi nghỉ hưu của mình khi họ nghỉ hưu.
So what can we do about this? There's a philosopher, Derek Parfit, who said some words that were inspiring to my coauthors and I. He said that, "We might neglect our future selves because of some failure of belief or imagination." That is to say, we somehow might not believe that we're going to get old, or we might not be able to imagine that we're going to get old some day. On the one hand, it sounds ridiculous. Of course, we know that we're going to get old. But aren't there things that we believe and don't believe at the same time?
Vậy chúng ta có thể làm gi? Có một nhà triết học tên là Derek Parfit, Người đã nói một vài lời rất động viên tôi và những đồng tác giả với tôi. Anh ta nói rằng, "Chúng ta có lẽ sẽ mặc kệ nhân dạng tương lai của mình bởi những thất bại hay niềm tin hay trí tưởng tượng." Điều đó còn phải kể đến chúng ta có thể không tin rằng chúng ta sẽ già đi, hay không thể tưởng tượng là chúng ta sẽ già vào một ngày nào đó. Mặt khác, nó nghe thật lố bịch. Tất nhiên rồi ai cũng sẽ già. Nhưng không phải có những thứ chúng ta tin và không tin cùng lúc hay sao?
So my coauthors and I have used computers, the greatest tool of our time, to assist people's imagination and help them imagine what it might be like to go into the future. And I'll show you some of these tools right here. The first is called the distribution builder. It shows people what the future might be like by showing them a hundred equally probable outcomes that might be obtained in the future. Each outcome is shown by one of these markers, and each sits on a row that represents a level of wealth and retirement. Being up at the top means that you're enjoying a high income in retirement. Being down at the bottom means that you're struggling to make ends meet. When you make an investment, what you're really saying is, "I accept that any one of these 100 things could happen to me and determine my wealth."
Vậy là tôi và đồng nghiệp sử dụng những chiếc máy tính, công cụ vĩ đại nhất trong thời đại của chúng ta, để trợ giúp trí tưởng tượng của con người và giúp họ tưởng tượng thế giới sẽ ra sao trong tương lai. Và tôi sẽ cho bạn xem một vài công cụ đó ở đây ngay bây giờ. Cái đầu tiên được gọi là xây dựng phân phối. Nó cho con người thấy tương lai sẽ ra sao bằng cách chỉ ra hàng trăm khả năng tương đương nhau có thể xảy ra trong tương lai. mỗi khả năng được biểu diễn bằng những vạch này, và mỗi cái được đặt trên một hàng ngang mà nó tương trưng mức độ tài sản và nghỉ hưu. Ở vị trí cao đồng nghĩa với việc bạn được nhận thu nhập cao khi nghỉ hưu. Ở phia dưới có nghĩa là bạn sẽ phải vật lộn để chi tiêu. Khi bạn đầu tư, cái bạn nói là, "Tôi đồng ý rằng một trong 100 thứ này có thể xảy ra với tôi và quyết định lượng tài sản của tôi."
Now you can try to move your outcomes around. You can try to manipulate your fate, like this person is doing, but it costs you something to do it. It means that you have to save more today. Once you find an investment that you're happy with, what people do is they click "done" and the markers begin to disappear, slowly, one by one. It simulates what it is like to invest in something and to watch that investment pan out. At the end, there will only be one marker left standing and it will determine our wealth in retirement.
Bây giờ bạn có thể cố thay đổi kết quả của bạn một chút. Bạn có thể cố thay đổi số phận như là người này đang làm, nhưng nó cúng khiến bạn phải trả giá gì đó để làm. Nó có nghĩa là bạn sẽ phải tiết kiệm nhiều hơn ngày hôm nay. Và một khi bạn tìm được một mối đầu tư hài lòng, điều mọi người làm là bấm vào "đồng ý" và những vạch đó sẽ biến mất, chậm chạp, từng cái một. Nó gợi nên cảm giác khi đầu tư một cái gì đó và đợi sự đầu tư đó phát triển. Cuối cùng, sẽ chỉ còn lại một vạch thôi và nó sẽ quyết định mức độ của cái khi ta về hưu.
Yes, this person retired at 150 percent of their working income in retirement. They're making more money while retired than they were making while they were working. If you're like most people, just seeing that gave you a small sense of elation and joy -- just to think about making 50 percent more money in retirement than before. However, had you ended up on the very bottom, it might have given you a slight sense of dread and/or nausea thinking about struggling to get by in retirement. By using this tool over and over and simulating outcome after outcome, people can understand that the investments and savings that they undertake today determine their well-being in the future.
Vâng, người nay đã nghỉ hưu với mức thu nhập bằng 150% thu nhập. Họ đã làm ra tiền ngay cả khi đã nghỉ hưu nhiều hơn cả lúc đi làm. Nếu như bạn giống hầu hết mọi người, chỉ nhìn vào những thứ giúp bạn cảm thấy vui thú một chút chỉ nghĩ rằng nên làm ra 50% số tiền lương lúc về già. Tuy nhiên, nếu bạn ở vùng thấp của bảng, nó sẽ cho bạn một chút cảm giác ghê hoặc buồn nôn khi nghĩ về việc vật lộn lúc nghỉ hưu. Bằng cách sử dụng công cụ này nhiều lần và giả lập những kết quả nhiều lần, con người có thể hiểu rằng những đầu tư và tiết kiệm họ làm ngày hôm nay quyết định mức độ giàu có của họ trong tương lai.
Now people are motivated through emotions, but different people find different things motivating. This is a simulation that uses graphics, but other people find motivating what money can buy, not just numbers. So here I made a distribution builder where instead of showing numerical outcomes, I show people what those outcomes will get you, in particular apartments that you can afford if you're retiring on 3,000, 2,500, 2,000 dollars per month and so on. As you move down the ladder of apartments, you see that they get worse and worse. Some of them look like places I lived in as a graduate student. And as you get to the very bottom, you're faced with the unfortunate reality that if you don't save anything for retirement, you won't be able to afford any housing at all. Those are actual pictures of actual apartments renting for that amount as advertised on the Internet.
Bây giờ con người lấy cảm hứng từ cảm xúc, nhưng những người khác nhau lấy cảm xúc từ những nơi khác nhau. Đây là một hệ giả lập sử dụng đồ hoạ, nhưng những người khác thấy sự khích lệ từ những thứ tiền bạc có thể mang lại, không chỉ bằng những con số. Và đây tôi đang tạo ra máy xây dựng phân bố nó sẽ không chỉ ra những kết quả dưới dạng những con số mà cho họ thấy những kết quả đó sẽ đưa bạn đến đâu, với một căn hộ củ thể bạn có thể chi trả nếu nghỉ hưu với 3000 hay 2500, 2000 đô la cho một tháng, vân vân. Khi bạn hạ thấp dần những căn hộ đó, bạn có thể thấy chúng ngày một tệ hơn. Một vài nơi trong số đó giống như thể nơi tôi từng sống khi vừa tốt nghiệp. Và khi bạn xuống đến dưới cùng, bạn đối mặt với một vấn đề thật tệ hại rằng bạn không hề tiết kiệm gì cho lúc nghỉ hưu, bạn không thể chi trả cho bất cứ loại nhà ở nào. Đó chính là hình ảnh thật của căn hộ thật sự được thuê với giá như được đăng quảng cáo trên internet.
The last thing I'll show you, the last behavioral time machine, is something that I created with Hal Hershfield, who was introduced to me by my coauthor on a previous project, Bill Sharpe. And what it is is an exploration into virtual reality. So what we do is we take pictures of people -- in this case, college-age people -- and we use software to age them and show these people what they'll look like when they're 60, 70, 80 years old. And we try to test whether actually assisting your imagination by looking at the face of your future self can change you investment behavior.
Điều cuối cùng tôi muốn cho bạn thấy, cỗ máy hành vi theo thời gian mới nhất, là một thứ tôi cùng tạo ra với Hal Hershfield, ngừơi đã được giới thiệu đến với tôi bởi một đồng tác giả của dự án trước, Bill Sharpe. Và nó là cuộc du ngoạn và trong một cõi hiện thực ảo. Điều chúng tôi làm là chụp ảnh những người này trong trường hợp này là những người đang học đại học và dùng phần mềm để làm già họ đi và cho những người này thấy ảnh họ lúc già đi khi họ 60, 70 hay 80 tuổi. Và chúng tôi thử kiểm tra liệu rằng thực sự việc hỗ trợ trí tưởng tượng bằng cách nhìn thấy khuôn mặt của mình trong tương lai có làm thay đổi cách đầu tư của bạn
So this is one of our experiments. Here we see the face of the young subject on the left. He's given a control that allows him to adjust his savings rate. As he moves his savings rate down, it means that he's saving zero when it's all the way here at the left. You can see his current annual income -- this is the percentage of his paycheck that he can take home today -- is quite high, 91 percent, but his retirement income is quite low. He's going to retire on 44 percent of what he earned while he was working. If he saves the maximum legal amount, his retirement income goes up, but he's unhappy because now he has less money on the left-hand side to spend today. Other conditions show people the future self. And from the future self's point of view, everything is in reverse. If you save very little, the future self is unhappy living on 44 percent of the income. Whereas if the present self saves a lot, the future self is delighted, where the income is close up near 100 percent.
Và đây là một trong những thí nghiệm của chúng tôi. Ở đây chúng ta có thể thấy mặt của nhưng đối tượng trẻ ở bên trái. Anh ấy được cung cấp một phần điều khiển giúp anh ấy điều chỉnh mức dộ tiết kiệm của mình. Khi anh ấy giảm tiết kiệm, gần như là chẳng tiết kiệm được gì khi nó ở tận cùng bên trái này. Bạn có thể thấy mức thu nhập hiện tại đây là phần trăm của những phiếu séc anh ta có thể mang về nhà hôm nay nó khá cao, tầm 91%, nhưng mức thu nhập về hưu khá thấp. Anh ấy sẽ nghỉ hưu với 44% của nhưng gì anh ấy từng kiếm được khi đang đi làm. Nếu anh ấy tiết kiệm ở mức tối đa, thu nhập khi nghỉ hưu của anh ấy tăng, nhưng anh ấy không vui vẻ bởi vì anh ấy có ít tiền để tiêu hơn ở phía bên trái cho hôm nay. Những hoàn cảnh khác cho thấy nhân dạng tương lai của con người. Và từ góc nhìn của nhân dạng tương lai, mọi thứ đảo lộn. Nếu bạn tiết kiêm rất ít, nhân dạng tương lai sẽ không hề vui vẻ sống với 44$ thu nhập. Trong khi nếu nhân dạng hiện tai tiết kiệm nhiều, nhân dạng tương lai sẽ rất vui, khi mà thu nhập gần như đạt mức 100%
To bring this to a wider audience, I've been working with Hal and Allianz to create something we call the behavioral time machine, in which you not only get to see yourself in the future, but you get to see anticipated emotional reactions to different levels of retirement wealth. So for instance, here is somebody using the tool. And just watch the facial expressions as they move the slider. The younger face gets happier and happier, saving nothing. The older face is miserable. And slowly, slowly we're bringing it up to a moderate savings rate. And then it's a high savings rate. The younger face is getting unhappy. The older face is quite pleased with the decision. We're going to see if this has an effect on what people do. And what's nice about it is it's not something that biasing people actually, because as one face smiles, the other face frowns. It's not telling you which way to put the slider, it's just reminding you that you are connected to and legally tied to this future self.
Để đưa điều này đến với nhiều thính giả hơn, tôi đã cùng làm việc với Hal và Allianz để tạo ra cái mà chúng ta gọi la máy vượt thời gian điều chỉnh hành vi, nơi mà bạn chỉ có thể thấy mình trong tương lai, nhưng bạn sẽ thấy những phản ứng về cảm xúc đã được dự đoán đối với những mức độ tài sản khác nhau lúc về hưu. Ví dụ, Đây là một người sủ dụng công cụ đó. Và chỉ cần nhìn thay đổi trên khuôn mặt khi họ di chuyển thanh trượt. Khuôn mặt trẻ trở nên vui vẻ hơn và vui vẻ hơn, chẳng cần tiết kiệm gì. Khuôn mặt già thì buồn rượi. Và từ từ chuyển nó đến mức tiêu dùng trung bình. Và rồi mức tiết kiệm cao. Khuôn mặt trẻ trở nên buồn hơn. Khuôn mặt già khá hài lòng với quyết định đó. Chúng ta sẽ xem điều này có ý nghĩa gì với những việc con người đang làm. Và điều thật tuyệt là nó không phải là một điều mà phụ thuộc vào thành kiến của mỗi người, bởi vì khi một mặt cười, một mặt mếu. Nó không cho bạn thấy bạn phải di chuyển thanh trượt như thế nào, nó chỉ nhắc bạn rằng bạn trực tiếp liên quan và kết nối tới nhân dạng tương lai này.
Your decisions today are going to determine its well-being. And that's something that's easy to forget. This use of virtual reality is not just good for making people look older. There are programs you can get to see how people might look if they smoke, if they get too much exposure to the sun, if they gain weight and so on. And what's good is, unlike in the experiments that Hal and myself ran with Russ Smith, you don't have to program these by yourself in order to see the virtual reality. There are applications you can get on smartphones for just a few dollars that do the same thing. This is actually a picture of Hal, my coauthor. You might recognize him from the previous demos. And just for kicks we ran his picture through the balding, aging and weight gain software to see how he would look. Hal is here, so I think we owe it to him as well as yourself to disabuse you of that last image. And I'll close it there.
Quyết định của bạn ngày hôm nay sẽ quyết định mức độ giàu có. Và đó là một cái gì đó khá dễ quên Cách sử dụng thực tế ảo không chỉ tốt cho việc khiến con người già đi. Đây là những chương trình bạn có thể thu được để xem một người trông như thế nào nếu họ hút thuốc, nếu họ phơi nắng quá nhiều, nếu họ tăng cân, vân vân. Và điều tốt đẹp là, không giống như thí nghiệm mà Hal và tôi cùng thử với Russ Smith, bạn không phải lập trình chúng để có thể thấy thực tế ảo. Đây là những chương trình bạn có thể có được trên điện thoại chỉ với vài đô la mà chúng làm việc tương tự. Đây thực sự là một bức ảnh cua Hal, đồng tác giả với tôi. Bạn có thể nhận ra anh ta từ bản thử nghiệm trước. Và chúng ta chạy qua nhanh bức hình của anh ta bằng những phần mềm tăng độ hói, già và tăng cân để xem anh ta ra sao. Hal đang ở đây. Tôi nghĩ chúng ta nợ anh ấy bức ảnh đó cũng như là các bạn để không lạm dụng bức ảnh vừa rồi. Và tôi sẽ dừng ở đây.
On behalf of Hal and myself, I wish all the best to your present and future selves. Thank you.
Thay mặt cho Hal và bản thân tôi, tôi muốn chúc điều tốt đẹp nhất đến nhân dạng hiện tại và tương lai của bạn. Xin cảm ơn.
(Applause)
(Vỗ tay)