Do you remember the story of Odysseus and the Sirens from high school or junior high school? There was this hero, Odysseus, who's heading back home after the Trojan War. And he's standing on the deck of his ship, he's talking to his first mate, and he's saying, "Tomorrow, we will sail past those rocks, and on those rocks sit some beautiful women called Sirens. And these women sing an enchanting song, a song so alluring that all sailors who hear it crash into the rocks and die." Now you would expect, given that, that they would choose an alternate route around the Sirens, but instead Odysseus says, "I want to hear that song. And so what I'm going to do is I'm going to pour wax in the ears of you and all the men -- stay with me -- so that you can't hear the song, and then I'm going to have you tie me to the mast so that I can listen and we can all sail by unaffected." So this is a captain putting the life of every single person on the ship at risk so that he can hear a song.
A ju kujtohet tregimi i Sirenës dhe Odiseut nga shkolla e mesme? Odiseu ishte një hero, i cili po kthehej në shtëpi pas luftës Trojane. Ai po qëndron në kuvertën e anijës së tij, po flet me shokun e tij, dhe po thotë: "Nesër, do të lundrojmë matanë këtyre gurëve, dhe në këta gurë ulen disa femra të bukura, të quajtura Sirena. Këto gra këndojnë me zëra magjepsës, këngë aq joshëse, sa që të gjithë detarët të cilët e dëgjojnë përplasen në gurë dhe vdesin." Ju do të mendonit që, duket marrur parasysh këtë situatë, ata do të zgjedhnin një rruge tjetër rreth Sirenave, por Odiseu thotë: "Unë dua ta dëgjoj atë këngë. Kështu që do të derdh dyllë në veshët tuaj dhe të të gjithë detareve -- kështu që ju nuk mund ta dëgjoni këngën. Ju, gjithashtu, do të më lidhni në direk kështu që unë mund të dëgjoj dhe ne mund të lundrojmë pa rënë nën ndikimin e tyre." Pra, ky është një kapiten i cili e rrezikon jetën e secilit person në anije vetëm për të dëgjuar një këngë.
And I'd like to think if this was the case, they probably would have rehearsed it a few times. Odysseus would have said, "Okay, let's do a dry run. You tie me to the mast, and I'm going to beg and plead. And no matter what I say, you cannot untie me from the mast. All right, so tie me to the mast." And the first mate takes a rope and ties Odysseus to the mast in a nice knot. And Odysseus does his best job playacting and says, "Untie me. Untie me. I want to hear that song. Untie me." And the first mate wisely resists and doesn't untie Odysseus. And then Odysseus says, "I see that you can get it. All right, untie me now and we'll get some dinner." And the first mate hesitates. He's like, "Is this still the rehearsal, or should I untie him?" And the first mate thinks, "Well, I guess at some point the rehearsal has to end." So he unties Odysseus, and Odysseus flips out. He's like, "You idiot. You moron. If you do that tomorrow, I'll be dead, you'll be dead, every single one of the men will be dead. Now just don't untie me no matter what." He throws the first mate to the ground. This repeats itself through the night -- rehearsal, tying to the mast, conning his way out of it, beating the poor first mate up mercilessly. Hilarity ensues.
Unë dëshiroj të mendoj që nëse kjo ndodh, ata të paktën do të ushtronin disa herë. Odiseu do të thoshte: "Mirë, le të provojmë njëherë. Më lidhni në direk, dhe unë do të ju përgjërohem. Pa marr parasysh se çfarë them, ju nuk do të më zgjidhni nga direku. Në rregull, më lidhni në direk." Dhe shoku i parë e merr litarin dhe e lidh Odiseun në direk. Odiseu aktron si duhet dhe thotë: "Më zgjidh. Më zgjidh. Unë dua ta dëgjojë atë këngë. Më zgjidh." Shoku i parë rezizston dhe nuk e zgjidh Odiseun. Pastaj Odiseu thotë: "E shoh që e kupton punën tënde. Në rregull, më zgjidh tani dhe do të darkojmë." Shoku i parë ngurron. Ai mendon: "A jemi ende në prova, apo duhet ta zgjidhi?" Shoku i parë mendon: "Epo, kjo provë duhet të përfundoj dikur." Kështu që e zgjidh Odiseun, dhe Odiseu nervozohet. Ai thotë: "Idiot. Hajvan. Nëse e bën këtë nesër, unë do të vdes, ti do të vdesësh, të gjithë në anije do të vdesin. Tani mos me zgjidh, pavaresisht." Ai e hedh shokun e parë në tokë. Kjo ndodh disa herë gjatë natës -- prova, lidhja në direk, vrojtimi për tu zgjidhur, rrahja e pamëshirshme e shokut të pare. Qeshjet pasojnë.
Tying yourself to a mast is perhaps the oldest written example of what psychologists call a commitment device. A commitment device is a decision that you make with a cool head to bind yourself so that you don't do something regrettable when you have a hot head. Because there's two heads inside one person when you think about it. Scholars have long invoked this metaphor of two selves when it comes to questions of temptation. There is first, the present self. This is like Odysseus when he's hearing the song. He just wants to get to the front row. He just thinks about the here and now and the immediate gratification. But then there's this other self, the future self. This is Odysseus as an old man who wants nothing more than to retire in a sunny villa with his wife Penelope outside of Ithaca -- the other one.
Të lidhësh veten në direk është ndoshta mënyra më e vjetër e asaj që psikologët e quajnë pajisje të përkushtimit. Pajisja e angazhimit është një vendim që e merrni me gjakftohtësi kështu që nuk bëni diç për të cilën pendoheni kur jeni gjaknxehtë. Sepse, nëse mendoni, çdo njeri mund të jetë edhe gjaknxehtë edhe gjakftohtë. Dijetarët e kanë përdorur këtë metaforë të dy veteve kur bëhet fjalë për joshje. Së pari kemi veten e tashme. Kjo është sikur Odiseu kur e dëgjon këngën. Ai ka dëshirë të jetë në rreshtin e parë. Ai vetëm mendon për të tashmen dhe kënaqësinë e menjëherëshme. Por kemi edhe nje vetëvete tjetër, vetëvetja e së ardhmes. Ky është Odiseu si një njeri i moshuar i cili nuk dëshiron asgjë tjetër përveç të pensionohet në një vilë jashtë Itakës me gruan a tij Penelopën.
So why do we need commitment devices? Well resisting temptation is hard, as the 19th century English economist Nassau William Senior said, "To abstain from the enjoyment which is in our power, or to seek distant rather than immediate results, are among the most painful exertions of the human will." If you set goals for yourself and you're like a lot of other people, you probably realize it's not that your goals are physically impossible that's keeping you from achieving them, it's that you lack the self-discipline to stick to them. It's physically possible to lose weight. It's physically possible to exercise more. But resisting temptation is hard.
Atëherë, pse na duhen mekanizmat e përkushtimit? Epo, të rezistosh joshjen është vështirë, sikurse ekonomisti Anglez i shekullit të 19-të Nassau William Senior tha, "Të përmbahemi nga kënaqësia që është në duar tona, ose të kërkosh rezultate të vonshme e jo të menjëherëshme, janë disa prej gjërave më të vështira për vendosmërinë e njeriut." Nëse vendosni qëllime për veten tuaj, dhe nëse jeni si shumica e njerëzve, do ta kuptoni që këto qëllime nuk janë të vështira për tu arritur, por ne nuk e kemi vetë-disiplinën që t'ju përmbahemi. Është e mundur të humbim peshë. Është fizikisht e mundëshme të ushtrohemi më shumë. Por është vështirë t'i rezistojmë joshjeve.
The other reason that it's difficult to resist temptation is because it's an unequal battle between the present self and the future self. I mean, let's face it, the present self is present. It's in control. It's in power right now. It has these strong, heroic arms that can lift doughnuts into your mouth. And the future self is not even around. It's off in the future. It's weak. It doesn't even have a lawyer present. There's nobody to stick up for the future self. And so the present self can trounce all over its dreams. So there's this battle between the two selves that's being fought, and we need commitment devices to level the playing field between the two.
Arsyeja tjetër që është vështirë t'i rezistojmë joshjeve është sepse kemi të bëjmë me një betejë në mes të vetes së tashme dhe vetes së ardhme. Dua të them, vetja e tashme është prezente. Është nën kontroll. Ka fuqi tani. Ka duar të forta heroike të cilat mund të cojnë ëmbëlsirat te goja jote. Vetja e së ardhmes nuk është prezente. Është në të ardhmen. Është e dobët. Nuk ka as avokat. Askush nuk mund të përfaqësojë veten e së ardhmes. Kështu që vetja e tashme mund të luaj me ëndërrat e saj. Kemi nje betejë në mes të dy vetëveteve, dhe na duhen mekanizma të përkushtimit që të nivelizojmë fushën në mes të dyjave.
Now I'm a big fan of commitment devices actually. Tying yourself to the mast is the oldest one, but there are other ones such as locking a credit card away with a key or not bringing junk food into the house so you won't eat it or unplugging your Internet connection so you can use your computer. I was creating commitment devices of my own long before I knew what they were. So when I was a starving post-doc at Columbia University, I was deep in a publish-or-perish phase of my career. I had to write five pages a day towards papers or I would have to give up five dollars.
Unë jam një tifoz i zjarrtë i mekanizmave të përkushtimit. Preferoj atë në të cilin duhet ta lidh veten tek nje direk, por ka edhe të tjerë siç është kyçja e kredit kartelës me çelës ose vendimi që mos të bleni ushqim të keq, kështu që nuk do e hani ose heqja e internetit nga priza që mundëson përdorimin e kompjuterit. Unë po krijoja mekanizma personal të përkushtimit para se të dija se çfarë janë. Kështu që kur isha një student i uritur i doktoraturës tek Universiteti Columbia unë isha në një periudhë të ose-publiko-ose-zhduku të karrierës sime. Duhet të shkruaja pesë faqe në ditë për publikimet ose duhet të dorëzoja 5 dollarë.
And when you try to execute these commitment devices, you realize the devil is really in the details. Because it's not that easy to get rid of five dollars. I mean, you can't burn it; that's illegal. And I thought, well I could give it to a charity or give it to my wife or something like that. But then I thought, oh, I'm sending myself mixed messages. Because not writing is bad, but giving to charity is good. So then I would kind of justify not writing by giving a gift. And then I kind of flipped that around and thought, well I could give it to the neo-Nazis. But then I was like, that's more bad than writing is good, and so that wouldn't work. So ultimately, I just decided I would leave it in an envelope on the subway. Sometimes a good person would find it, sometimes a bad person would find it. On average, it was just a completely pointless exchange of money that I would regret. (Laughter) Such it is with commitment devices.
Kur provoni ti përdorni këto mekanizma të përkushtimit, e kuptoni që djalli është tek detajet. Nuk është e lehte të heqni dorë nga 5 dollarë. Nuk mund ti djegni sepse është ilegale. Mendova që mund t'ia dhuroja një shoqate bamirëse ose t'ia jepja gruas sime, apo diç të tillë. Pastaj mendova që po i dërgoj vetes mesazhe të përziera. Sepse të mos shkruash është keq, por ti dhurosh një organizate bamirëse është mirë. Kështu që duke dhuruar diç, e arsyetoja veten kur nuk shkruaja. Pastaj e ndërrova këtë mendim dhe thashë, mund ti dhuroj këto para tek partia e neo-Nazistëve. Por mendova, ajo është shume më e keqe, në krahasim me mirësinë e shkrimit, kështu që nuk do të funksiononte. Së fundi, vendosa që do ti fusja paratë në një zarfë dhe ti lija në metro. Ndonjëherë një person i mirë do ti gjente, ndonjëherë një person i keq. Mesatarisht, ishte një këmbim parash i kotë për të cilin do të pendohesha. (Qeshje) Kështu është puna me mekanizmat e përkushtimit.
But despite my like for them, there's two nagging concerns that I've always had about commitment devices, and you might feel this if you use them yourself. So the first is, when you've got one of these devices going, such as this contract to write everyday or pay, it's just a constant reminder that you have no self-control. You're just telling yourself, "Without you, commitment device, I am nothing, I have no self-discipline." And then when you're ever in a situation where you don't have a commitment device in place -- like, "Oh my God, that person's offering me a doughnut, and I have no defense mechanism," -- you just eat it. So I don't like the way that they take the power away from you. I think self-discipline is something, it's like a muscle. The more you exercise it, the stronger it gets.
Edhe pse i dua, kam dy shqetësime, në lidhje me mekanizmat e përkushtimit, dhe ju mund të ndiheni kështu nëse i përdoreni. E para është që kur e përdorni njërin prej këtyre mekanizmave sikur kjo kontrata që do të shkruaj çdo ditë, ju kujtoheni çdo ditë që nuk keni vetë-kontrol. Po i thoni vetes, ``Pa ty, mekanizëm i përkushtimit, unë nuk jam asgjë, nuk kam vetë-disiplinë.`` Kur të jeni në një situatë ku nuk keni një mekanizëm të tillë -- si p.sh. ``O Zot, ky person po më ofron një ëmbëlsire, dhe nuk kam mekanizëm mbrojtës``-- atëherë e hani. Kështu që nuk më pëlqen mënyra se si e largoni fuqinë prej vetes. Unë mendoj që vetë-disiplina është sikur një muskul. Aq më shumë që e ushtroni, aq më e fortë bëhet.
The other problem with commitment devices is that you can always weasel your way out of them. You say, "Well, of course I can't write today, because I'm giving a TEDTalk and I have five media interviews, and then I'm going to a cocktail party and then I'll be drunk after that. And so there's no way that this is going to work." So in effect, you are like Odysseus and the first mate in one person. You're putting yourself, you're binding yourself, and you're weaseling your way out of it, and then you're beating yourself up afterwards.
Problemi tjetër me mekanizmat e përkushtimit është që gjithmonë mund të gjeni një mënyrë për të mos i respektuar. Thoni, ``Sigurisht që nuk do të shkruaj sot, sepse do ta jap një fjalim në TED, dhe kam 5 intervista në media, pastaj po shkoj në një ndejë, dhe do të dehem. Kështu që kjo nuk do të funksionoj.`` Jeni siku Odiseu dhe shoku i parë në një person. Po e lidhni veten, por prap se prap e gjeni një mënyrë për të ikur, dhe pendohemi më pas.
So I've been working for about a decade now on finding other ways to change people's relationship to the future self without using commitment devices. In particular, I'm interested in the relationship to the future financial self. And this is a timely issue. I'm talking about the topic of saving. Now saving is a classic two selves problem. The present self does not want to save at all. It wants to consume. Whereas the future self wants the present self to save. So this is a timely problem. We look at the savings rate and it has been declining since the 1950s. At the same time, the Retirement Risk Index, the chance of not being able to meet your needs in retirement, has been increasing. And we're at a situation now where for every three baby boomers, the McKinsey Global Institute predicts that two will not be able to meet their pre-retirement needs while they're in retirement.
Jam duke punuar për një dekadë tashmë për të gjatur mënyra të tjera që e ndërrojnë lidhjen e njerëzve me të ardhmen pa përdorur mekanizma të përkushtimit. Detajisht, jam i interesuar në lidhjen me veten e ardhëshme financiare. Kjo është çështje e kohës. Po flas për temën e kursimeve. Kursimet në një problem klasik të dy veteve. Vetja e tashme nuk dëshiron të kursej aspak. Dëshiron të konsumoj. Kurse vetja e së ardhmes dëshiron që vetja e tashme të kursej. Ky është problem modern. Shikojmë përqindjen e kursimeve dhe shohim që ka qenë në rënie që nga 1950-shi. Në të njejtën kohë, Indeksi për Rrezikun e Pensionit, shansi që nuk do të mund ti përmbushni nevojat, është duke u rritur. Tani jemi në një situatë ku për çdo tre foshnja të pas-luftës së dytë botërore, Instituti Global McKinsey parashikon që 2 nuk do të mund ti arrisin nevojat e kohës së para-pensionit kur të jenë në pension.
So what can we do about this? There's a philosopher, Derek Parfit, who said some words that were inspiring to my coauthors and I. He said that, "We might neglect our future selves because of some failure of belief or imagination." That is to say, we somehow might not believe that we're going to get old, or we might not be able to imagine that we're going to get old some day. On the one hand, it sounds ridiculous. Of course, we know that we're going to get old. But aren't there things that we believe and don't believe at the same time?
Çfarë mund të bëjmë për këtë? Një filozof, Derek Parfit, tha disa fjalë që ishin inspiruese për bashkë-autorët e mij dhe mua. Ai tha që, "Ne mund ta neglizhojmë veten tonë të së ardhmes, për shkak të disa dështimeve, apo besimeve, apo imagjinatës." Kjo do të thotë, ne disi besojmë që nuk do të plakemi kurrë, ose nuk mund të imagjinojmë që do të plakemi një ditë. Në anën tjetër, duket qesharake. Sigurisht që e dimë se do të plakemi. Por a nuk ka gjëra të cilat i besojmë dhe nuk i besojmë në të njejtën kohë?
So my coauthors and I have used computers, the greatest tool of our time, to assist people's imagination and help them imagine what it might be like to go into the future. And I'll show you some of these tools right here. The first is called the distribution builder. It shows people what the future might be like by showing them a hundred equally probable outcomes that might be obtained in the future. Each outcome is shown by one of these markers, and each sits on a row that represents a level of wealth and retirement. Being up at the top means that you're enjoying a high income in retirement. Being down at the bottom means that you're struggling to make ends meet. When you make an investment, what you're really saying is, "I accept that any one of these 100 things could happen to me and determine my wealth."
Kështu që bashkë-autorët dhe unë kemi përdorur kompjuterë - mjeti më i mirë i kohës sone, për të asistuar imagjinatën e njerëzve dhe për ti ndihmuar ata të imagjinojnë se si do të ishte të shkojnë në të ardhmen. Do ju tregoj disa prej këtyre mjeteve. E para quhet ndërtues shpërndarjesh. Ju tregon njerëzve se si mund të jetë e ardhmja duke iu treguar atyre 100 rezultate të besueshme që mund të arrihen në të ardhmen. Çdo rezultat tregohet nga një prej këtyre shenjave, dhe secili gjendet në një rresht që përfaqëson një nivel të pasurisë dhe pensionimit. Të jesh në maje do të thotë që ju po shijoni të ardhura të larta gjatë pensionit. Të jesh në fund do të thotë që po mundoheni të kaloni secilën ditë. Kur ju invenstoni, ajo që thoni është, ``Unë pranoj që njëra prej këtyre 100 gjërave mund të më ndodh mua dhe të përcaktoj pasurinë time.``
Now you can try to move your outcomes around. You can try to manipulate your fate, like this person is doing, but it costs you something to do it. It means that you have to save more today. Once you find an investment that you're happy with, what people do is they click "done" and the markers begin to disappear, slowly, one by one. It simulates what it is like to invest in something and to watch that investment pan out. At the end, there will only be one marker left standing and it will determine our wealth in retirement.
Tani mund të provoni dhe të lëvizni këto rezultate. Mund të provoni të manipuloni fatin tuaj, sikur ky personi, por ju kushton diç për të bërë këtë. Do të thotë që duhet të ruani më shume para sot. Kur të gjeni një investim me të cilin jeni i/e lumtur, atëherë njerëzit shtypin "e kryer" dhe shenjat fillojnë të zhduken ngadalë, një nga një. E stimulon se si është të investosh në diç dhe të shohësh atë investim tek zhvillohet. Në fund, do të ketë një shenjë që mbetet dhe kjo do të përcaktoj pasurinë tonë gjatë pensionit.
Yes, this person retired at 150 percent of their working income in retirement. They're making more money while retired than they were making while they were working. If you're like most people, just seeing that gave you a small sense of elation and joy -- just to think about making 50 percent more money in retirement than before. However, had you ended up on the very bottom, it might have given you a slight sense of dread and/or nausea thinking about struggling to get by in retirement. By using this tool over and over and simulating outcome after outcome, people can understand that the investments and savings that they undertake today determine their well-being in the future.
Po, ky person u pensionua me 150% të të ardhurave. Ata po bëjnë më shumë para gjatë pensionit se sa që bënin gjatë punës. Nëse jeni sikur shumica e njerëzve vetëm shikimi i kësaj ju bën të ndiheni mirë -- vetëm të mendoni qe mund të bëni 50% më shume para në pension se më parë. Mirëpo, nëse do përfundonit në fund, mund të ju jap një ndjenjë të frikës sepse mendoni për vështirësitë që do ti hasni gjatë pensionimit. Duke e përdorur këtë mjet disa herë dhe duke stimuluar rezultat pas rezultati, njerëzit mund të kuptojnë që investimet dhe kursimet që ata bëjnë sot vendosin për mirëqenien e tyre në të ardhëmen.
Now people are motivated through emotions, but different people find different things motivating. This is a simulation that uses graphics, but other people find motivating what money can buy, not just numbers. So here I made a distribution builder where instead of showing numerical outcomes, I show people what those outcomes will get you, in particular apartments that you can afford if you're retiring on 3,000, 2,500, 2,000 dollars per month and so on. As you move down the ladder of apartments, you see that they get worse and worse. Some of them look like places I lived in as a graduate student. And as you get to the very bottom, you're faced with the unfortunate reality that if you don't save anything for retirement, you won't be able to afford any housing at all. Those are actual pictures of actual apartments renting for that amount as advertised on the Internet.
Njerëzit motivohen përmes emocioneve, por disa njerëzve ju duhen gjëra të ndryshme për tu motivuar. Ky është një stimulim që përdor grafikën por disa njerëz motivohen nga gjërat që paraja mund të blej, dhe jo vetëm numrat. Këtu e bëra një ndërtues të shprëndarjes ku në vend që të tregoj rezultate numerike, unë tregoj se çfarë mund të fitosh me këto rezultate, veçanërisht apartamentet që mund ti bleni nëse pensionoheni me 3000, 2500, apo 2000 dollar për muaj dhe kështu me rradhë. Përderisa lëvizni poshtë shkallës së apartamenteve, e shihni që bëhet keq e më keq. Disa prej tyre duken si vendet ku kam jetuar si një student i magjistraturës. Kur shkoni në fund të fundit, ju ballafaqoheni me realitetin fatkeq që nëse nuk kurseni diç për pensionim, ju nuk do të keni një shtëpi. Këto janë fotografi të apartamenteve të vërteta që jepen me qira për këtë shumë të reklamuar në internet.
The last thing I'll show you, the last behavioral time machine, is something that I created with Hal Hershfield, who was introduced to me by my coauthor on a previous project, Bill Sharpe. And what it is is an exploration into virtual reality. So what we do is we take pictures of people -- in this case, college-age people -- and we use software to age them and show these people what they'll look like when they're 60, 70, 80 years old. And we try to test whether actually assisting your imagination by looking at the face of your future self can change you investment behavior.
Gjëja e fundit që dëshiroj të ju tregoj, makina kohore e sjelljes, është diç që kam krijuar me Hal Hershfield, e cila mu prezentua nga Bill Sharpe bashk-autori im në një projekt të më-herëshem. Kjo makinë shfrytëzon realitetin virtual. Ne bëjmë fotografi të njerëzve -- në këtë rast, njerëz që janë në fakultet -- dhe përdorim programe për ti bërë më të vjetër dhe të ju tregojmë se si do të duken kur të janë 60, 70, apo 80 vjeqarë. Testojmë nëse duke ndihmuar imagjinatën tuaj duke shikuar në fytyrën e vetes tënde te ardhme ne mund të ndërrojmë sjelljen tuaj drejt investimeve.
So this is one of our experiments. Here we see the face of the young subject on the left. He's given a control that allows him to adjust his savings rate. As he moves his savings rate down, it means that he's saving zero when it's all the way here at the left. You can see his current annual income -- this is the percentage of his paycheck that he can take home today -- is quite high, 91 percent, but his retirement income is quite low. He's going to retire on 44 percent of what he earned while he was working. If he saves the maximum legal amount, his retirement income goes up, but he's unhappy because now he has less money on the left-hand side to spend today. Other conditions show people the future self. And from the future self's point of view, everything is in reverse. If you save very little, the future self is unhappy living on 44 percent of the income. Whereas if the present self saves a lot, the future self is delighted, where the income is close up near 100 percent.
Ky është njëri prej eksperimenteve tona. Këtu shohim fytyrën e një subjekti të ri në të majtë. Ai kontrollon përqindjen e kursimeve të tij. Kur i ul kursimet, do të thotë që po kursen 0, kur ndodhet këtu në të majtë. Mund të shihni të ardhurat e tij vjetore -- kjo është përqindja e rrogës që mund të marr me vete sot -- janë bukur të larta, 91%. Por të ardhurat e pensionit janë të ulta. Ai do të pensionohet me 44% të të ardhurave që fitoi gjatë kohës që punonte. Nëse e ruan shumën maksimale legale, të ardhurat pensionale rriten, por ai nuk është i lumtur sepse tani ai ka më pak para të shpenzojë sot. Situata të tjera ju tregojnë njerëzve vetëvetën e së ardhmes. Nga pikëpamja e vetes të së ardhmes, çdo gjë është mbrapsht. Nëse kurseni pak, vetja e së ardhmes nuk është e lumtur duke jetuar me 44% të atyre të ardhurave. Nëse vetja e sotme ruan shume, vetja e së ardhmes gëzohet, sepse të ardhurat janë afër 100%.
To bring this to a wider audience, I've been working with Hal and Allianz to create something we call the behavioral time machine, in which you not only get to see yourself in the future, but you get to see anticipated emotional reactions to different levels of retirement wealth. So for instance, here is somebody using the tool. And just watch the facial expressions as they move the slider. The younger face gets happier and happier, saving nothing. The older face is miserable. And slowly, slowly we're bringing it up to a moderate savings rate. And then it's a high savings rate. The younger face is getting unhappy. The older face is quite pleased with the decision. We're going to see if this has an effect on what people do. And what's nice about it is it's not something that biasing people actually, because as one face smiles, the other face frowns. It's not telling you which way to put the slider, it's just reminding you that you are connected to and legally tied to this future self.
Për të ndihmuar publikun e gjerë të kuptoj këtë, jam duke punuar me Hal dhe Allianz për të krijuar diç që ne e qujamë makina kohore e sjelljes, në të cilën, jo vetëm që e shihni veten tuaj të së ardhmes, por mund të shohësh reagimet e parashikuara emocionale për shkak të nivelit të pasurisë pensionale. Për shembull, këtu është dikush që po e përdor këtë mjet. Vetëm shiko shprehjen e fytyrës kur ata lëvizin shtrirjen. Fytyra e re bëhet çdo herë e më e lumtur, duke mos kursyer asgje. Fytyra e vjetër është e mjerë. Ngadalë, ne e kthejmë tek një shkallë mesatare të kursimeve. Pastaj është një shkallë e lartë e kusimeve. Fytyra e re po bëhet më e pa lumtur. Fytyra e vjetër është e kënaqur me këtë vendim. Ne do të shohim nëse kjo ndikon sjelljen e njerëzve. E mira e kësaj është që nuk është diç që i bën njerëzit të njëanshëm sepse kur një fytyrë qesh, tjetra vrenjtet. Nuk ju tregon se në cilin drejtim duhet të shkosh, vetëm ju kujton që jeni të lidhur dhe legalisht të lidhur me veten e së ardhmes.
Your decisions today are going to determine its well-being. And that's something that's easy to forget. This use of virtual reality is not just good for making people look older. There are programs you can get to see how people might look if they smoke, if they get too much exposure to the sun, if they gain weight and so on. And what's good is, unlike in the experiments that Hal and myself ran with Russ Smith, you don't have to program these by yourself in order to see the virtual reality. There are applications you can get on smartphones for just a few dollars that do the same thing. This is actually a picture of Hal, my coauthor. You might recognize him from the previous demos. And just for kicks we ran his picture through the balding, aging and weight gain software to see how he would look. Hal is here, so I think we owe it to him as well as yourself to disabuse you of that last image. And I'll close it there.
Vendimet e sotshme do të përcaktojnë mirëqenien e së ardhmes. Kjo është diç që mund të harrohet lehtësisht. Përdorimi i realitetit virtual nuk është i mirë vetëm për ti bërë njerëzit më të vjetër. Ka programe të cilat tregojnë se si njerëzit që pijnë duhan do të duken, apo nëse i ekspozoheni diellit shumë, nëse shtojnë peshë, e kështu me rradhë. E mira e kësaj, ndryshe nga eksperimentet që Hal dhe unë bëmë me Russ Smith, është që ju nuk duheni ti programoni këto vetë në mënyrë që të shohësh realitetin virutal. Ka aplikacione që bëjnë të njejtën gjë e që mund të merrni në telefonat ceulare për vetëm disa dollarë. Kjo është një fotografi e Hal, bashkë-autorit tim. Mund ta njihni prej demostrimeve të mëhershme. Veq për qef, e futëm fotografinë e tij nëpërmjet programit që të bën më të vjetër, dhe më të trashë, vetëm për të parë se si do dukej. Hali është këtu, kështu që mendoj që ja kemi borxh atij dhe vetëvetes të mos e abuzojmë fotografinë e fundit. Po e përfundoj këtu.
On behalf of Hal and myself, I wish all the best to your present and future selves. Thank you.
Në emër të Hal dhe vetes sime, ju uroj çdo të mire vetës suaj të tashme dhe të ardhme. Faleminderit.
(Applause)
(Duartrokitje)