Do you remember the story of Odysseus and the Sirens from high school or junior high school? There was this hero, Odysseus, who's heading back home after the Trojan War. And he's standing on the deck of his ship, he's talking to his first mate, and he's saying, "Tomorrow, we will sail past those rocks, and on those rocks sit some beautiful women called Sirens. And these women sing an enchanting song, a song so alluring that all sailors who hear it crash into the rocks and die." Now you would expect, given that, that they would choose an alternate route around the Sirens, but instead Odysseus says, "I want to hear that song. And so what I'm going to do is I'm going to pour wax in the ears of you and all the men -- stay with me -- so that you can't hear the song, and then I'm going to have you tie me to the mast so that I can listen and we can all sail by unaffected." So this is a captain putting the life of every single person on the ship at risk so that he can hear a song.
אתם זוכרים את הסיפור על אודיסאוס והסירנות (נימפות ים) מן התיכון או חטיבת הביניים? היה גיבור אחד, בשם אודיסאוס, שעשה את דרכו הביתה לאחר מלחמת טרויה. הוא עומד על סיפון ספינתו, ומדבר עם החובל הראשון, ואומר לו, "מחר, אנו נפליג מעבר לסלעים אלו, ועל הסלעים יושבות נשים יפיפיות הקרויות סירנות. והנשים הללו שרות שיר שובה-לב, שיר כה מפתה עד כי כל המלחים השומעים אותו מתרסקים על הסלעים ומתים." עכשיו הייתם מניחים שלאור זאת, הם היו בוחרים בדרך חלופית העוקפת את הסירנות, אך אודיסאוס אומר, "אני רוצה לשמוע את השיר. ולכן מה שאני עומד לעשות זה למלא בשעווה את האוזניים שלך ושל שאר המלחים -- המשך לעקוב -- כך שלא תוכלו לשמוע את השיר, ואז אבקש מכם לקשור אותי לתורן בכדי שאוכל להקשיב לשיר ונוכל כולנו להפליג באין מפריע." אז זה קפטן ששם את את חייו של כל אדם על הספינה בסיכון בכדי שהוא יוכל להאזין לשיר.
And I'd like to think if this was the case, they probably would have rehearsed it a few times. Odysseus would have said, "Okay, let's do a dry run. You tie me to the mast, and I'm going to beg and plead. And no matter what I say, you cannot untie me from the mast. All right, so tie me to the mast." And the first mate takes a rope and ties Odysseus to the mast in a nice knot. And Odysseus does his best job playacting and says, "Untie me. Untie me. I want to hear that song. Untie me." And the first mate wisely resists and doesn't untie Odysseus. And then Odysseus says, "I see that you can get it. All right, untie me now and we'll get some dinner." And the first mate hesitates. He's like, "Is this still the rehearsal, or should I untie him?" And the first mate thinks, "Well, I guess at some point the rehearsal has to end." So he unties Odysseus, and Odysseus flips out. He's like, "You idiot. You moron. If you do that tomorrow, I'll be dead, you'll be dead, every single one of the men will be dead. Now just don't untie me no matter what." He throws the first mate to the ground. This repeats itself through the night -- rehearsal, tying to the mast, conning his way out of it, beating the poor first mate up mercilessly. Hilarity ensues.
ואני רוצה לחשוב שאם היה מתרחש הדבר, הם קרוב לוודאי היו עורכים מספר חזרות. אודיסאוס היה אומר, "טוב, בואו נעשה תרגול על יבש. אתם תקשרו אותי לתורן, ואני אתחנן ואפציר בכם. ולא משנה מה אומר, אתם לא יכולים לשחרר אותי מהתורן. טוב, אז קשור אותי לתורן." החובל הראשון לוקח חבל וקושר את אודיסאוס לתורן. ואודיסאוס עושה את תפקידו בהעמדת פנים ואומר, "שחרר אותי. שחרר אותי. אני רוצה לשמוע את השיר. שחרר אותי." החובל הראשון מסרב בתבונה ולא משחרר את אודיסאוס. ואז אודיסאוס אומר, "אני רואה שהבנת. טוב, שחרר אותי ונלך לאכול ארוחת ערב." החובל הראשון מהסס. הוא חושב, "זה עדיין חלק מהחזרות, או שאני צריך לשחרר אותו?" הוא חושב, "טוב, אני מניח שבנקודה מסוימת יצטרכו החזרות להסתיים." אז הוא משחרר את אודיסאוס, וזה יוצא מדעתו. הוא אומר, "אדיוט. מטומטם. אם תפעל ככה מחר, אני אמות, אתה תמות, כל אחד מהמלחים ימות. אל תתיר אותי לא משנה מה." הוא מפיל את החובל הראשון אל הקרקע. הסיפור הזה חוזר על עצמו לאורך הלילה -- תרגול, קשירה לתורן, אודיסאוס משתחרר בעורמה, מכה את החובל הראשון ללא רחמים. העליצות נמשכת.
Tying yourself to a mast is perhaps the oldest written example of what psychologists call a commitment device. A commitment device is a decision that you make with a cool head to bind yourself so that you don't do something regrettable when you have a hot head. Because there's two heads inside one person when you think about it. Scholars have long invoked this metaphor of two selves when it comes to questions of temptation. There is first, the present self. This is like Odysseus when he's hearing the song. He just wants to get to the front row. He just thinks about the here and now and the immediate gratification. But then there's this other self, the future self. This is Odysseus as an old man who wants nothing more than to retire in a sunny villa with his wife Penelope outside of Ithaca -- the other one.
לקשור את עצמך לתורן זו אולי הדוגמה העתיקה ביותר למה שפסיכולוגים מכנים "כלי מחויבות." כלי מחויבות הוא למעשה החלטה שאתם מקבלים בקור-רוח, לעצור את עצמכם, בכדי שלא תעשו מעשה עליו תתחרטו כאשר אתם חמומי מוח. מפני שקיימים שני ראשים באדם אחד כשחושבים על זה. מלומדים עשו שימוש רב במטאפורת העצמיות הכפולה כאשר נגעו בשאלות של פיתוי. ראשית קיים העצמי בהווה. כמו אודיסאוס בעת שהוא מקשיב לשיר. הוא רק רוצה לשבת בשורה הראשונה. הוא רק חושב על כאן ועכשיו ועל סיפוק מיידי. אבל מלבדו קיים גם עצמי אחר, עצמי עתידי. זהו אודיסאוס בתור איש מבוגר שלא רוצה דבר מלבד לפרוש לגמלאות בוילה שטופת שמש עם אישתו פנלופה מחוץ לאיתקה -- השניה.
So why do we need commitment devices? Well resisting temptation is hard, as the 19th century English economist Nassau William Senior said, "To abstain from the enjoyment which is in our power, or to seek distant rather than immediate results, are among the most painful exertions of the human will." If you set goals for yourself and you're like a lot of other people, you probably realize it's not that your goals are physically impossible that's keeping you from achieving them, it's that you lack the self-discipline to stick to them. It's physically possible to lose weight. It's physically possible to exercise more. But resisting temptation is hard.
אז מדוע אנו צריכים כלים ליצירת מחויבות? טוב, קשה לעמוד בפני פיתויים, כפי שאמר הכלכלן האנגלי מהמאה ה-19 נסאו וויליאם סניור, "להמנע מהנאה אשר מצויה בהישג ידנו, או לרצות בתוצאות עתידיות על פני מיידיות, הם בין המאמצים המיגעים ביותר של כוח הרצון האנושי." אם אתם מציבים לעצמכם מטרות, כמו רבים, אתם מבינים שהבעיה אינה היות המטרות בלתי אפשריות לביצוע שמונעת מכם להשיגן, אלא שחסרה לכם משמעת עצמית לדבוק בהן. זה אפשרי פיזית לרדת במשקל. זה אפשרי פיזית לעשות יותר כושר. אבל לעמוד בפני פיתויים זה קשה.
The other reason that it's difficult to resist temptation is because it's an unequal battle between the present self and the future self. I mean, let's face it, the present self is present. It's in control. It's in power right now. It has these strong, heroic arms that can lift doughnuts into your mouth. And the future self is not even around. It's off in the future. It's weak. It doesn't even have a lawyer present. There's nobody to stick up for the future self. And so the present self can trounce all over its dreams. So there's this battle between the two selves that's being fought, and we need commitment devices to level the playing field between the two.
הסיבה השניה לכך שקשה לעמוד בפני פיתויים, היא שמדובר במאבק לא הוגן בין העצמי שלך בהווה, לעתידי. כוונתי, בואו נהיה כנים. העצמי בהווה, הוא נוכח ברגע זה. הוא תחת שליטה, הוא המחזיק בכוח כעת. יש לו זרועות חזקות וכבירות, שיכולות לשאת את הדונאטס ישירות לפה שלך. והעצמי העתידי בכלל לא בסביבה. הוא נמצא אי שם בעתיד. הוא חלש. אין לו אפילו עורך-דין. אין מי שיגן על העצמי העתידי. ולכן העצמי בהווה יכול לרמוס את חלומותיו. אז ישנו המאבק הזה בין שני העצמי שמתרחש ואנו זקוקים לכלים ליצירת מחויבות בכדי להפוך את המאבק בין השניים להוגן.
Now I'm a big fan of commitment devices actually. Tying yourself to the mast is the oldest one, but there are other ones such as locking a credit card away with a key or not bringing junk food into the house so you won't eat it or unplugging your Internet connection so you can use your computer. I was creating commitment devices of my own long before I knew what they were. So when I was a starving post-doc at Columbia University, I was deep in a publish-or-perish phase of my career. I had to write five pages a day towards papers or I would have to give up five dollars.
אני תומך גדול בכליי מחויבות. לקשור את עצמך לתורן הוא העתיק ביותר, אך ישנם אחרים כנעילת כרטיס האשראי בתא עם מפתח, או להמנע מלכניס מזון מהיר לבית בכדי שלא תאכלו אותו, או ניתוק החיבור לאינטרנט בכדי שתוכלו להשתמש במחשב. אני התחלתי ליצור כליי מחויבות משלי זמן רב לפני שידעתי מה הם. אז כאשר הייתי פוסט-דוקטורנט מורעב באוניברסיטת קולומביה, הייתי עמוק בשלב לפרסם-או-לחדול בקריירה שלי. הייתי צריך לכתוב חמישה עמודים ביום בכדי לסיים עבודות או שהיה עלי לוותר על חמישה דולרים.
And when you try to execute these commitment devices, you realize the devil is really in the details. Because it's not that easy to get rid of five dollars. I mean, you can't burn it; that's illegal. And I thought, well I could give it to a charity or give it to my wife or something like that. But then I thought, oh, I'm sending myself mixed messages. Because not writing is bad, but giving to charity is good. So then I would kind of justify not writing by giving a gift. And then I kind of flipped that around and thought, well I could give it to the neo-Nazis. But then I was like, that's more bad than writing is good, and so that wouldn't work. So ultimately, I just decided I would leave it in an envelope on the subway. Sometimes a good person would find it, sometimes a bad person would find it. On average, it was just a completely pointless exchange of money that I would regret. (Laughter) Such it is with commitment devices.
וכשאתם מנסים להוציא לפועל את כליי המחויבות הללו, אתם מבינים שהשד נמצא בפרטים הקטנים. מפני שזה לא קל כל כך להיפטר מחמישה דולרים. כלומר, לא ניתן לשרוף אותם; זה לא חוקי. חשבתי שאוכל לתרום אותם לצדקה, לתת אותם לאשתי או דבר דומה. אך אז חשבתי, אוי, אני נותן לעצמי מסרים סותרים. מפני שלא לכתוב זה רע, אך תרומה לצדקה זה טוב. במקרה זה אני אנסה להצדיק את אי הכתיבה בכך שאתן מתנה. אז חשבתי ללכת בכיוון ההפוך, אוכל לתת את הכסף לנאו-נאצים. אולם אז אעשה יותר רע משהכתיבה טובה, אז זה לא יעבוד. לבסוף, החלטתי פשוט להשאיר את הכסף במעטפה ברכבת התחתית. לעיתים ימצא אותה אדם טוב, ולעיתים ימצא אותה אדם רע. בממוצע, יהיה זה חילוף כספים מיותר לחלוטין שאני אתחרט עליו. (צחוק) ככה זה כאשר עושים שימוש בכלים ליצירת מחויבות.
But despite my like for them, there's two nagging concerns that I've always had about commitment devices, and you might feel this if you use them yourself. So the first is, when you've got one of these devices going, such as this contract to write everyday or pay, it's just a constant reminder that you have no self-control. You're just telling yourself, "Without you, commitment device, I am nothing, I have no self-discipline." And then when you're ever in a situation where you don't have a commitment device in place -- like, "Oh my God, that person's offering me a doughnut, and I have no defense mechanism," -- you just eat it. So I don't like the way that they take the power away from you. I think self-discipline is something, it's like a muscle. The more you exercise it, the stronger it gets.
אך למרות החיבה שלי להם ישנן שתי בעיות מטרידות שתמיד הדאיגו אותי בנוגע לכלים הללו, וישנה האפשרות שתתקלו בהן בעצמכם אם תבחרו להשתמש בהם. אז הראשונה, כאשר אתם עושים שימוש באחד מהכלים הללו, כדוגמת ההבטחה לכתוב בכל יום, או לשלם, זו פשוט תזכורת תמידית לכך שאין לכם שליטה עצמית. אתם בעצם אומרים לעצמכם, "בלעדיך, כלי מחויבות, אני כלום, אין לי שום משמעת עצמית." ולאור זאת כאשר אתם במצב עבורו לא יישמתם כלי מחויבות -- כדוגמת, "אלוהים אדירים, האדם הזה מציע לי דונאט, ואין לי כל סוג של מנגנון התגוננות." -- אתם פשוט אוכלים את הדונאט. אז אני לא אוהב את העובדה שהם שוללים מכם את הכוח. בעיני משמעת עצמית משולה לשריר. ככל שתאמנו אותו, כך הוא יתחזק.
The other problem with commitment devices is that you can always weasel your way out of them. You say, "Well, of course I can't write today, because I'm giving a TEDTalk and I have five media interviews, and then I'm going to a cocktail party and then I'll be drunk after that. And so there's no way that this is going to work." So in effect, you are like Odysseus and the first mate in one person. You're putting yourself, you're binding yourself, and you're weaseling your way out of it, and then you're beating yourself up afterwards.
הבעיה השניה עם כליי מחויבות היא שאתם תמיד תוכלו להתחמק מלעמוד בהם. תאמרו, "טוב, ברור שאני לא יכול לכתוב היום, מפני שאני מעביר היום הרצאת TEDTalk ובנוסף יש לי חמישה ראיונות, ואז אני הולך למסיבת קוקטייל ולאחר מכן אהיה שיכור. אם כך אין סיכוי שזה יעבוד." אז למעשה, אתם כמו אודיסאוס והחובל הראשון באדם אחד. אתם שמים את עצמכם, כובלים את עצמכם, מתחמקים בשפלות מהאחריות, ולבסוף רודים בעצמכם על מה שעשיתם.
So I've been working for about a decade now on finding other ways to change people's relationship to the future self without using commitment devices. In particular, I'm interested in the relationship to the future financial self. And this is a timely issue. I'm talking about the topic of saving. Now saving is a classic two selves problem. The present self does not want to save at all. It wants to consume. Whereas the future self wants the present self to save. So this is a timely problem. We look at the savings rate and it has been declining since the 1950s. At the same time, the Retirement Risk Index, the chance of not being able to meet your needs in retirement, has been increasing. And we're at a situation now where for every three baby boomers, the McKinsey Global Institute predicts that two will not be able to meet their pre-retirement needs while they're in retirement.
אז אני עובד במשך כעשור על מציאת דרכים חלופיות לשינוי היחס של אנשים אל עצמם העתידי ללא שימוש בכליי מחויבות. בפרט, אני מעוניין ביחס אל הפן הכלכלי של העצמי העתידי. וזו סוגיה הקשורה בזמן. אני מדבר על סוגיית החסכון. חסכון זו בעיה קלאסית של עצמיות כפולה. העצמי העכשווי לא מעוניין לחסוך כלל. הוא מעוניין לצרוך. בעוד שהעצמי העתידי מעוניין שהעכשווי יחסוך. אז זוהי בעיה התלויה בזמן. אנו בוחנים את שיעור החסכון והוא נמצא בירידה משנות ה-50. במקביל, מדד סיכון הפרישה, הסיכוי שלא תוכלו לענות על הצרכים שלכם לאחר היציאה לגמלאות, נמצא בעליה. ואנו כעת במצב בו מתוך שלושה תינוקות מדור הבייבי בום, מכון מקינזי העולמי צופה כי שניים לא יוכלו לענות על צרכיהם טרם פרישתם, לאחר שיצאו לגמלאות.
So what can we do about this? There's a philosopher, Derek Parfit, who said some words that were inspiring to my coauthors and I. He said that, "We might neglect our future selves because of some failure of belief or imagination." That is to say, we somehow might not believe that we're going to get old, or we might not be able to imagine that we're going to get old some day. On the one hand, it sounds ridiculous. Of course, we know that we're going to get old. But aren't there things that we believe and don't believe at the same time?
אז מה אנו יכולים לעשות בנושא? ישנו פילוסוף, דרק פארפיט, אשר אמר כמה מילים שהיו להשראה עבורי ועמיתיי. הוא אמר, "אנו עלולים להזניח את עצמנו העתידי לאור כשל באמונה או בדמיון שלנו." כלומר, אנו מסוגלים שלא האמין שאנו עומדים להזקן, או שלא נוכל לדמיין שאנו עומדים להזדקן ביום מן הימים. זה יכול להשמע מגוחך. כמובן שאנו יודעים שאנו עתידים להזדקן. אך האם אין דברים שאנו מאמינים ולא מאמינים בהם בו זמנית?
So my coauthors and I have used computers, the greatest tool of our time, to assist people's imagination and help them imagine what it might be like to go into the future. And I'll show you some of these tools right here. The first is called the distribution builder. It shows people what the future might be like by showing them a hundred equally probable outcomes that might be obtained in the future. Each outcome is shown by one of these markers, and each sits on a row that represents a level of wealth and retirement. Being up at the top means that you're enjoying a high income in retirement. Being down at the bottom means that you're struggling to make ends meet. When you make an investment, what you're really saying is, "I accept that any one of these 100 things could happen to me and determine my wealth."
אז עמיתיי ואני נעזרנו במחשבים, הכלי החשוב ביותר של זמננו, בכדי לסייע לדמיונם של אנשים ולעזור להם לדמיין כיצד יחושו אם יבקרו בעתיד. ואני אציג לכם כמה מן הכלים הללו כאן. הראשון קרוי "מייצר התפלגות." הוא מאפשר להמחיש לאנשים כיצד יראה עתידם על-ידי הצגת מאה תוצאות אפשריות השוות בסבירותן, שאולי יוכלו להשיגן בעתיד. כל תוצאה מיוצגת על-ידי אחד מהסימנים הללו, וכל אחד מהסימנים הוא חלק משורה המעידה על רמת העושר והפרישה. המצאות בראש הגרף, מציינת שאדם נהנה מהכנסה גבוהה לאחר היציאה לגמלאות. המצאות בתחתית הגרף, מציינת שאדם נאבק בכדי לגמור את החודש. כאשר אתם מבצעים השקעה, מה שאתם בעצם אומרים זה, "אני מסכים לכך שכל אחת מ-100 התוצאות יכולה להתממש עבורי ולקבוע את עושרי."
Now you can try to move your outcomes around. You can try to manipulate your fate, like this person is doing, but it costs you something to do it. It means that you have to save more today. Once you find an investment that you're happy with, what people do is they click "done" and the markers begin to disappear, slowly, one by one. It simulates what it is like to invest in something and to watch that investment pan out. At the end, there will only be one marker left standing and it will determine our wealth in retirement.
אתם יכולים לנסות להשפיע על התוצאות. אתם יכולים לנסות לעצב את הגורל שלכם, כמו שעושה האדם הזה, אך לשינוי שתבצעו יש עלות. המשמעות היא שתצטרכו לחסוך יותר היום. ברגע שתמצאו השקעה ממנה אתם מרוצים, מה שאנשים עושים זה ללחוץ "סיום" ואז כל הסימנים מתחילים להעלם, באיטיות, זה אחר זה. הכלי מדמה את ההרגשה שבהשקעה בדבר מה וההרגשה שבצפייה באותה השקעה מניבה תוצאות. לבסוף, ישאר רק סימן אחד והוא יקבע את רמת העושר לאחר הפרישה.
Yes, this person retired at 150 percent of their working income in retirement. They're making more money while retired than they were making while they were working. If you're like most people, just seeing that gave you a small sense of elation and joy -- just to think about making 50 percent more money in retirement than before. However, had you ended up on the very bottom, it might have given you a slight sense of dread and/or nausea thinking about struggling to get by in retirement. By using this tool over and over and simulating outcome after outcome, people can understand that the investments and savings that they undertake today determine their well-being in the future.
כן, האדם הזה פרש ב-150 אחוז מהכנסתו כעובד. הוא עושה יותר כסף לאחר הפרישה משעשה בזמן שעבד. אם אתם כמו רוב האנשים, רק מלראות את זה אתם חשים התרוממות רוח ועונג -- רק מלחשוב על עשיית 50 אחוז יותר לאחר הפרישה משעשיתם לפניה. עם זאת, לו הייתם מסיימים בתחתית הגרף, יכול להיות שהייתם חווים מעט חרדה ו/או בחילה במחשבה על קושי להסתדר לאחר הפרישה. על-ידי שימוש בכלי הזה שוב ושוב והדמיית שלל תוצאות אפשריות, אנשים יכולים להבין שההשקעות והחסכונות שהם יוזמים היום יקבעו את איכות חייהם בעתיד.
Now people are motivated through emotions, but different people find different things motivating. This is a simulation that uses graphics, but other people find motivating what money can buy, not just numbers. So here I made a distribution builder where instead of showing numerical outcomes, I show people what those outcomes will get you, in particular apartments that you can afford if you're retiring on 3,000, 2,500, 2,000 dollars per month and so on. As you move down the ladder of apartments, you see that they get worse and worse. Some of them look like places I lived in as a graduate student. And as you get to the very bottom, you're faced with the unfortunate reality that if you don't save anything for retirement, you won't be able to afford any housing at all. Those are actual pictures of actual apartments renting for that amount as advertised on the Internet.
אנשים מונעים על-ידי רגשות, אך אנשים שונים רואים בדברים שונים כמניעים. זוהי סימולציה שעושה שימוש בגרפיקה. ישנם אנשים הרואים במה שכספם יכול לקנות כמניע, ולא רק מספרים. אז במקרה זה בניתי "מייצר התפלגות" ובמקום להציג את התוצאות במספרים, אני אציג לאנשים מה יוכלו להשיג באמצעות כל תוצאה, ובפרט אילו דירות הם יוכלו להרשות לעצמם אם פרשו עם הכנסה של 3,000, 2,500, 2,000, דולר בחודש וכן הלאה. ככל שאתם מתקדמים במורד סולם הדירות, תבחינו כי איכותן יורדת. חלקן נראות ככאלה שגרתי בהן כסטודנט. וככל שאתם מתקרבים לתחתית, אתם מכירים באמת המצערת, שאם לא תחסכו דבר לתקופת הפרישה, לא תוכלו להרשות לעצמכם דיור כלל. אלו תמונות אמיתיות של דירות אמיתיות המושכרות במחיר הרשום, כפי שפורסמו באינטרנט.
The last thing I'll show you, the last behavioral time machine, is something that I created with Hal Hershfield, who was introduced to me by my coauthor on a previous project, Bill Sharpe. And what it is is an exploration into virtual reality. So what we do is we take pictures of people -- in this case, college-age people -- and we use software to age them and show these people what they'll look like when they're 60, 70, 80 years old. And we try to test whether actually assisting your imagination by looking at the face of your future self can change you investment behavior.
הדבר האחרון שאראה לכם -- מכונת הזמן האחרונה להתנהגות -- הוא דבר שיצרתי עם האל הרשפילד, שהוכר לי על-ידי עמית שלי מפרויקט קודם, ביל שארפ. והדבר הזה הוא מסע אל תוך המציאות המדומה. אז מה שאנו עושים זה לקחת תמונות של אנשים -- במקרה הנוכחי, אנשים בגילאי קולג' -- ואנו עושים שימוש בתוכנה המזקינה אותם, ומראים לאנשים הללו כיצד יראו בגילאי ה-60, 70, 80. ואנו מנסים לבחון האם סיוע לדמיון על-ידי הסתכלות בעצמך העתידי יכול לשנות התנהגות ביחס להשקעות.
So this is one of our experiments. Here we see the face of the young subject on the left. He's given a control that allows him to adjust his savings rate. As he moves his savings rate down, it means that he's saving zero when it's all the way here at the left. You can see his current annual income -- this is the percentage of his paycheck that he can take home today -- is quite high, 91 percent, but his retirement income is quite low. He's going to retire on 44 percent of what he earned while he was working. If he saves the maximum legal amount, his retirement income goes up, but he's unhappy because now he has less money on the left-hand side to spend today. Other conditions show people the future self. And from the future self's point of view, everything is in reverse. If you save very little, the future self is unhappy living on 44 percent of the income. Whereas if the present self saves a lot, the future self is delighted, where the income is close up near 100 percent.
אז זהו אחד מהניסויים שלנו. כאן אנו רואים משמאל את הפנים של נשאל צעיר. ניתנת לו שליטה על שיעור החסכון שלו. ככל שיוריד את שיעור החסכון, הוא חוסך 0 כאשר הסמן בקצה השמאלי. אתם יכולים לראות את הכנסתו השנתית -- זהו האחוז מהמשכורת שלו שהוא יכול לקחת הביתה היום -- הוא די גבוה, 91 אחוז, אך הכנסתו לאחר הפרישה די נמוכה. הוא עומד לפרוש ב-44 אחוז ממה שהכניס בעת שעבד. אם הוא יחסוך את המקסימום המותר בחוק, ההכנסה שלו לאחר הפרישה תעלה, אך הוא אינו שמח מפני שכעת בצד שמאל יש לו פחות כסף להוציא היום. במקרים אחרים אנו מראים לאנשים את עצמם בעתיד. ומנקודת מבטם של עצמם העתידי, הכל נראה במהופך. אם יחסכו מעט מאוד, העצמי העתידי אינו שמח לחיות על 44 אחוז הכנסה. בעוד שאם העצמי העכשווי יחסוך הרבה, העצמי העתידי מאושר, כאשר ההכנסה קרובה ל-100 אחוז.
To bring this to a wider audience, I've been working with Hal and Allianz to create something we call the behavioral time machine, in which you not only get to see yourself in the future, but you get to see anticipated emotional reactions to different levels of retirement wealth. So for instance, here is somebody using the tool. And just watch the facial expressions as they move the slider. The younger face gets happier and happier, saving nothing. The older face is miserable. And slowly, slowly we're bringing it up to a moderate savings rate. And then it's a high savings rate. The younger face is getting unhappy. The older face is quite pleased with the decision. We're going to see if this has an effect on what people do. And what's nice about it is it's not something that biasing people actually, because as one face smiles, the other face frowns. It's not telling you which way to put the slider, it's just reminding you that you are connected to and legally tied to this future self.
בכדי להביא את זה לקהל רחב יותר, עבדתי עם האל ואליאנז על מה שאנו מכנים מכונת זמן התנהגותית, בה אתם לא רק זוכים לראות את עצמכם בעתיד, אלא אף זוכים לראות מהן התגובות הרגשיות הצפויות לרמות שונות של עושר לאחר הפרישה. אז לדוגמה, הנה אדם שעושה שימוש בכלי. שימו לב להבעות הפנים כאשר הוא מזיז את הסמן. הצעיר הופך יותר ויותר שמח, כאשר אינו חוסך. המבוגר אומלל. ולאט לאט, הוא מזיז את הסמן לשיעור חסכון מתון. ואז ממשיך להעלות לשיעור חסכון גבוה. כעת הצעיר הופך אומלל. המבוגר די מרוצה מההחלטה. נבדוק אם יש לכך השפעה על אנשים בקבלת החלטות. ומה שיפה בכלי הזה הוא היותו בלתי משוחד, מפני שכאשר פנים של אחד מחייכות, של השני זועפות. הוא לא מורה לכם היכן להציב את הסמן, אלא מזכיר לכם שאתם מחוברים וקשורים משפטית לעצמכם העתידי.
Your decisions today are going to determine its well-being. And that's something that's easy to forget. This use of virtual reality is not just good for making people look older. There are programs you can get to see how people might look if they smoke, if they get too much exposure to the sun, if they gain weight and so on. And what's good is, unlike in the experiments that Hal and myself ran with Russ Smith, you don't have to program these by yourself in order to see the virtual reality. There are applications you can get on smartphones for just a few dollars that do the same thing. This is actually a picture of Hal, my coauthor. You might recognize him from the previous demos. And just for kicks we ran his picture through the balding, aging and weight gain software to see how he would look. Hal is here, so I think we owe it to him as well as yourself to disabuse you of that last image. And I'll close it there.
ההחלטות שלכם היום יקבעו את איכות חייו. ואת זה קל לשכוח. השימוש במציאות מדומה אינו יעיל רק בהצגת גירסה מזוקנת של אנשים. ישנן תוכנות המאפשרות לכם לצפות כיצד יראו אנשים אם יעשנו, אם יחשפו יתר על המידה לשמש, אם יעלו במשקל ועוד. ומה שטוב הוא שבניגוד לניסויים שערכנו האל ואני בעזרת ראס סמית', אתם לא צריכים לתכנת אותן בעצמכם בכדי להתבונן במציאות המדומה. ישנם יישומים שאתם יכולים להתקין על הטלפונים החכמים שלכם תמורת מספר דולרים שיעשו את אותו הדבר. זוהי תמונה של האל, העמית שלי. יתכן שתזהו אותו מן ההדגמות הקודמות. ורק בשביל הכיף בדקנו את התמונה שלו בתוכנות הקרחה, הזדקנות ועליה במשקל בכדי לראות כיצד יראה בהן. האל נוכח כאן, אז אני חושב שאנו חייבים לו וגם לכם לפטור אתכם מן הסבל שבצפייה בתמונה האחרונה. ואני אסיים כאן.
On behalf of Hal and myself, I wish all the best to your present and future selves. Thank you.
בשם האל ואנוכי, אני מאחל את כל הטוב עבור עצמכם הנוכחיים והעתידיים. תודה לכם.
(Applause)
(מחיאות כפיים)