Θυμάστε την ιστορία με τον Οδυσσέα και τις Σειρήνες που διδαχθήκαμε στο Γυμνάσιο; Ήταν αυτός ο ήρωας, ο Οδυσσέας, ο οποίος επιστρέφει στην πατρίδα του μετά τον πόλεμο της Τροίας. Στέκεται στο κατάστρωμα του πλοίου του, μιλώντας στον πιο έμπιστο σύντροφό του και του λέει: "Αύριο θα πλεύσουμε κοντά σ' αυτούς τους βράχους, πάνω στους οποίους κάθονται κάποιες όμορφες γυναίκες, οι Σειρήνες. Τραγουδούν ένα μαγευτικό τραγούδι, ένα τραγούδι τόσο δελεαστικό που όσοι ναυτικοί το ακούνε, παρασύρονται τσακίζουν το καράβι τους στα βράχια και πνίγονται. Μ' αυτά τα δεδομένα θα περιμέναμε ότι θ' άλλαζαν την πορεία τους ώστε ν' αποφύγουν τις Σειρήνες κι όμως ο Οδυσσέας λέει: "Θέλω να ακούσω αυτό το τραγούδι. Οπότε αυτό που θα κάνω είναι να βουλώσω τ' αυτιά σας με κερί όλων σας - με παρακολουθείς- ώστε να μην ακούτε εσείς το τραγούδι, ενώ εμένα θα με δέσετε στο κατάρτι όπου θα ακούω, αλλά δε θα μπορώ να αλλάξω τη ρότα του καραβιού και έτσι θα περάσουμε από τις Σειρήνες ανέπαφοι". Μιλάμε δηλαδή για έναν καπετάνιο που ρισκάρει τις ζωές όλων πάνω στο καράβι, προκειμένου αυτός ν' ακούσει ένα τραγούδι.
Do you remember the story of Odysseus and the Sirens from high school or junior high school? There was this hero, Odysseus, who's heading back home after the Trojan War. And he's standing on the deck of his ship, he's talking to his first mate, and he's saying, "Tomorrow, we will sail past those rocks, and on those rocks sit some beautiful women called Sirens. And these women sing an enchanting song, a song so alluring that all sailors who hear it crash into the rocks and die." Now you would expect, given that, that they would choose an alternate route around the Sirens, but instead Odysseus says, "I want to hear that song. And so what I'm going to do is I'm going to pour wax in the ears of you and all the men -- stay with me -- so that you can't hear the song, and then I'm going to have you tie me to the mast so that I can listen and we can all sail by unaffected." So this is a captain putting the life of every single person on the ship at risk so that he can hear a song.
Θα ήθελα να πιστεύω πως σε μια τέτοια περίπτωση θα έκαναν κάποιες πρόβες πριν. Ο Οδυσσέας θα έλεγε: "Λοιπόν ας κάνουμε μια δοκιμή. Δέστε με στο κατάρτι κι εγώ θα σας παρακαλώ να με λύσετε. Ότι όμως κι αν πω, εσείς δεν πρέπει να με λύσετε. Ωραία λοιπόν, δέστε με στο κατάρτι." Τότε ο πιο έμπιστος σύντροφός του παίρνει ένα σκοινί και δένει τον Οδυσσέα στο κατάρτι μ' ένα γερό κόμπο. Ο Οδυσσέας μπαίνει στο ρόλο όσο καλύτερα γίνεται και παρακαλεί: "Λύστε με, λύστε με. Θέλω ν' ακούσω από κοντά το τραγούδι. Ελευθερώστε με." Ο έμπιστος σύντροφός του σοφά αντιστέκεται και δεν λύνει τον Οδυσσέα. Τότε ο Οδυσσέας λέει: "Βλέπω ότι ξέρεις τί πρέπει να κάνεις. Ωραία, λύσε με τώρα για να φάμε και βραδυνό." Ο έμπιστος σύντροφός του διστάζει. Σκέφτεται: "Υποκρίνεται ακόμα, ή να τον ξελύσω;" Και συνεχίζει: "Λοιπόν, φαντάζομαι ότι κάποια στιγμή η πρόβα θα πρέπει να σταματήσει." Οπότε λύνει τον Οδυσσέα κι ο Οδυσσέας του δίνει μια ανάποδη. Του φωνάζει:"Ανόητε, άμυαλε. Αν το κάνεις αυτό αύριο θα πεθάνω εγώ, θα πεθάνεις εσύ, αλλά και όλοι όσοι είμαστε πάνω στο πλοίο. Λοιπόν, δε θα με ξελύσεις για κανένα λόγο." Και χτυπά τον έμπιστο σύντροφό του ρίχνοντάς τον κάτω. Αυτό επαναλαμβάνεται ως το βράδυ - πρόβα, δέσιμο στο κατάρτι, παρακάλια ώσπου να τον εξαπατήσει και να τον λύσει και έπειτα ανελέητο ξύλο στο σύντροφό του. Ακολουθεί ιλαρότητα.
And I'd like to think if this was the case, they probably would have rehearsed it a few times. Odysseus would have said, "Okay, let's do a dry run. You tie me to the mast, and I'm going to beg and plead. And no matter what I say, you cannot untie me from the mast. All right, so tie me to the mast." And the first mate takes a rope and ties Odysseus to the mast in a nice knot. And Odysseus does his best job playacting and says, "Untie me. Untie me. I want to hear that song. Untie me." And the first mate wisely resists and doesn't untie Odysseus. And then Odysseus says, "I see that you can get it. All right, untie me now and we'll get some dinner." And the first mate hesitates. He's like, "Is this still the rehearsal, or should I untie him?" And the first mate thinks, "Well, I guess at some point the rehearsal has to end." So he unties Odysseus, and Odysseus flips out. He's like, "You idiot. You moron. If you do that tomorrow, I'll be dead, you'll be dead, every single one of the men will be dead. Now just don't untie me no matter what." He throws the first mate to the ground. This repeats itself through the night -- rehearsal, tying to the mast, conning his way out of it, beating the poor first mate up mercilessly. Hilarity ensues.
Το να δένεις τον εαυτό σου σ' ένα κατάρτι είναι πιθανότατα το παλαιότερο γραπτό παράδειγμα αυτού που οι ψυχολόγοι λένε προσωπική δέσμευση. Η προσωπική δέσμευση είναι μια απόφαση που παίρνεις με ψυχραιμία προκείμένου να δεσμεύσεις τον εαυτό σου, ώστε να μην κάνεις κάτι που θα μετανιώσεις βρισκόμενος εν βρασμώ. Γιατί φυσικά υπάρχουν δυο φωνές μέσα στο κεφάλι μας αν το καλοσκεφτούμε. Οι μελετητές έχουν εδώ και καιρό επικαλεσθεί αυτή τη μεταφορά των δυο εαυτών ιδιαίτερα στα ζητήματα που αφορούν πειρασμούς. Προέχει ο παρών εαυτός. Είναι σαν τον Οδυσσέα την ώρα που ακούει το τραγούδι. Θέλει απλά να λυθεί και να πλησιάσει στις Σειρήνες. Σκέφτεται μόνο το εδώ και τώρα και την άμεση ανταμοιβή. Υπάρχει όμως και ο άλλος εαυτός, ο μελλοντικός. Αυτός είναι ο ηλικιωμένος Οδυσσέας που δε θέλει τίποτα περισσότερο από το να αναπαύεται σε μια ηλιόλουστη βίλλα με τη γυναίκα του την Πηνελόπη, έξω από την Ιθάκη- την άλλη Ιθάκη.
Tying yourself to a mast is perhaps the oldest written example of what psychologists call a commitment device. A commitment device is a decision that you make with a cool head to bind yourself so that you don't do something regrettable when you have a hot head. Because there's two heads inside one person when you think about it. Scholars have long invoked this metaphor of two selves when it comes to questions of temptation. There is first, the present self. This is like Odysseus when he's hearing the song. He just wants to get to the front row. He just thinks about the here and now and the immediate gratification. But then there's this other self, the future self. This is Odysseus as an old man who wants nothing more than to retire in a sunny villa with his wife Penelope outside of Ithaca -- the other one.
Σε τί λοιπόν χρειάζονται αυτές οι προσωπικές δεσμεύσεις; Το να αντιστέκεται κανείς στους πειρασμούς είναι δύσκολο, κι όπως ο άγγλος οικονομολόγος του 19ου αιώνα, ο Nassau William είχε πει: "Το να απέχεις από την απόλαυση που έχεις στη διάθεσή σου, ή το να αναζητάς μακροπρόθεσμα και όχι άμεσα αποτελέσματα, είναι από τις πιο επώδυνες δοκιμασίες της ανθρώπινης θέλησης." Όπως και πολλοί άλλοι άνθρωποι, όταν βάζεις ένα στόχο για τον εαυτό σου, πιθανότατα συνειδητοποιείς, ότι δεν σημαίνει ότι ο στόχος σου είναι φυσικά αδύνατος και γι' αυτό δεν μπορείς να τον πραγματοποιήσεις, αλλά ότι δεν έχεις την αυτο-πειθαρχία που χρειάζεσαι για να τον υλοποιήσεις Είναι φυσικά δυνατό το να χάσει κανείς βάρος. Είναι φυσικά δυνατό το να ασκείσαι περισσότερο. Το να αντιστέκεσαι όμως στον εκάστοτε πειρασμό είναι πολύ δύσκολο.
So why do we need commitment devices? Well resisting temptation is hard, as the 19th century English economist Nassau William Senior said, "To abstain from the enjoyment which is in our power, or to seek distant rather than immediate results, are among the most painful exertions of the human will." If you set goals for yourself and you're like a lot of other people, you probably realize it's not that your goals are physically impossible that's keeping you from achieving them, it's that you lack the self-discipline to stick to them. It's physically possible to lose weight. It's physically possible to exercise more. But resisting temptation is hard.
Ο άλλος λόγος που κάνει δύσκολη την αντίσταση στους πειρασμούς είναι η άνιση μάχη ανάμεσα στο σημερινό και στο μελλοντικό μας εαυτό. Εννοώ, κι ας το δούμε ξεκάθαρα, πως ο σημερινός μας εαυτός είναι παρών. 'Εχει τον έλεγχο αυτήν εδώ τη στιγμή. Έχει τον έλεγχο αυτών των δυνατών, ηρωικών χεριών, που μπορούν να βάλουν τα ντόνατ μέσα στο στόμα μας. Ενώ ο μελλοντικός μας εαυτός δε βρίσκεται καν κάπου εδώ κοντά. Βρίσκεται μακριά, στο μέλλον. Είναι αδύναμος. Δεν έχει καν την παρουσία ενός δικηγόρου. Δεν υπάρχει κανείς να υπερασπιστεί τα συμφέροντα αυτού του μελλοντικού εαυτού. Οπότε εύκολα ο σημερινός εαυτός επικρατεί επί των προσδοκιών του. Υπάρχει, λοιπόν, μια μάχη ανάμεσα στους δυο εαυτούς η οποία διεξάγεται γι' αυτό και χρειαζόμαστε αυτές τις προσωπικές δεσμεύσεις ώστε να εξασφαλίσουμε ίσους όρους ανταγωνισμού ανάμεσά τους.
The other reason that it's difficult to resist temptation is because it's an unequal battle between the present self and the future self. I mean, let's face it, the present self is present. It's in control. It's in power right now. It has these strong, heroic arms that can lift doughnuts into your mouth. And the future self is not even around. It's off in the future. It's weak. It doesn't even have a lawyer present. There's nobody to stick up for the future self. And so the present self can trounce all over its dreams. So there's this battle between the two selves that's being fought, and we need commitment devices to level the playing field between the two.
Προσωπικά είμαι οπαδός των "προσωπικών δεσμεύσεων". Το να δένεσαι σ' ένα κατάρτι είναι το παλιότερο, όμως υπάρχουν κι άλλα όπως το να κλειδώνεις κάπου την πιστωτική σου κάρτα ή το να μην βάζεις στο σπίτι τσιπς και σοκολάτες προκειμένου να μη τα τρως ή το να βγάζεις το καλώδιο του Ίντερνετ προκειμένου να δουλέψεις στον υπολογιστή σου. Χρησιμοποιούσα τις προσωπικές δεσμεύσεις στη ζωή μου πολύ πριν μάθω για την ύπαρξη του όρου. Όταν ήμουν ένας φτωχός μεταδιδακτορικός φοιτητής στο Κολούμπια, ήμουν σε μια φάση της καριέρας μου που θα μπορούσε να περιγραφεί με τη φράση: δημοσίευση ή καταστροφή. Έπρεπε να γράφω περίπου πέντε σελίδες την ημέρα και είχα να επιλέξω ή το γράψιμο ή το να δώσω πέντε δολλάρια.
Now I'm a big fan of commitment devices actually. Tying yourself to the mast is the oldest one, but there are other ones such as locking a credit card away with a key or not bringing junk food into the house so you won't eat it or unplugging your Internet connection so you can use your computer. I was creating commitment devices of my own long before I knew what they were. So when I was a starving post-doc at Columbia University, I was deep in a publish-or-perish phase of my career. I had to write five pages a day towards papers or I would have to give up five dollars.
Όταν όμως προσπαθείς να εφαρμόσεις αυτές τις προσωπικές δεσμεύσεις συνειδητοποιείς ότι μπαίνει ο διάολος μέσα σου. Επειδή δεν είναι τόσο εύκολο να ξεφορτωθείς πέντε δολλάρια μιας και δεν μπορείς να τα κάψεις - είναι παράνομο. Οπότε σκεφτόμουν ότι θα μπορούσα να τα δώσω για ένα φιλανθρωπικό σκοπό, ή να τα δώσω στη γυναίκα μου ή κάτι παρόμοιο. Όμως τότε συνειδητοποίησα ότι απλώς έστελνα στον εαυτό μου αντιφατικά μηνύματα. Αφού το να γράφω είναι βαρετό, ενώ το να κάνω φιλανθρωπία είναι καλό. Οπότε θα δικαιολογούσα τον εαυτό μου εάν δεν έγραφα, αφού έτσι θα βοηθούσα κάποιον άλλο. Οπότε πήγα στο άλλο άκρο και είπα ότι θα δίνω τα λεφτά στους Νεο-Ναζί. Όμως μετά ένιωθα ότι δεν υπήρχε ισορροπία ανάμεσα στις δυο αυτές πράξεις, οπότε η δέσμευσή μου δε θα δούλευε. Τελικά, λοιπόν, αποφάσισα, απλά να αφήνω ένα φάκελο με τα χρήματα στο μετρό, κάθε φορά που δεν δούλευα. Άλλες φορές θα τα έβρισκε κάποιος καλός άνθρωπος, άλλες κάποιος όχι και τόσο καλός. Με κάθε τρόπο, θα επρόκειτο για μια τελείως άχρηστη συναλλαγή χρημάτων, για την οποία και θα μετάνιωνα σίγουρα. (γέλια) Αυτά όσον αφορά τις προσωπικές δεσμεύσεις
And when you try to execute these commitment devices, you realize the devil is really in the details. Because it's not that easy to get rid of five dollars. I mean, you can't burn it; that's illegal. And I thought, well I could give it to a charity or give it to my wife or something like that. But then I thought, oh, I'm sending myself mixed messages. Because not writing is bad, but giving to charity is good. So then I would kind of justify not writing by giving a gift. And then I kind of flipped that around and thought, well I could give it to the neo-Nazis. But then I was like, that's more bad than writing is good, and so that wouldn't work. So ultimately, I just decided I would leave it in an envelope on the subway. Sometimes a good person would find it, sometimes a bad person would find it. On average, it was just a completely pointless exchange of money that I would regret. (Laughter) Such it is with commitment devices.
Παρά την προσωπική μου έλξη προς αυτές όμως, υπάρχουν και δυο προβλήματα που συνδέονται μαζί τους και τα οποία καταλαβαίνεις κάθε φορά που τις χρησιμοποιείς. Το πρώτο πρόβλημα όταν ενεργοποιείς μια προσωπική δέσμευση όπως αυτή του να γράφεις κάθε ημέρα ή να δίνεις χρήματα, είναι ότι αποτελεί μια συνεχή υπενθύμιση ότι δεν έχεις αυτοέλεγχο. Συνεχώς υπενθυμίζεις στον εαυτό σου: "Χωρίς αυτή την προσωπική μου δέσμευση είμαι ένα τίποτα, δεν έχω αυτο-πειθαρχία." Και όταν βρίσκεσαι σε μια κατάσταση χωρίς να έχεις μια προσωπική δέσμευση παθαίνεις το εξής: "Ο Θεέ μου, μου προσφέρουν ντόνατ και δεν έχω κανένα μηχανισμό άμυνας", οπότε και το τρως. Δε μου αρέσει λοιπόν το ότι μας παίρνουν τη δύναμη της θέλησής μας από τα χέρια μας. Καμιά φορά σκέφτομαι την αυτο-πειθαρχία σαν ένα μυ. Όσο περισσότερο τον γυμνάζεις, τόσο δυνατότερος γίνεται.
But despite my like for them, there's two nagging concerns that I've always had about commitment devices, and you might feel this if you use them yourself. So the first is, when you've got one of these devices going, such as this contract to write everyday or pay, it's just a constant reminder that you have no self-control. You're just telling yourself, "Without you, commitment device, I am nothing, I have no self-discipline." And then when you're ever in a situation where you don't have a commitment device in place -- like, "Oh my God, that person's offering me a doughnut, and I have no defense mechanism," -- you just eat it. So I don't like the way that they take the power away from you. I think self-discipline is something, it's like a muscle. The more you exercise it, the stronger it gets.
Το άλλο πρόβλημα με τις προσωπικές δεσμεύσεις είναι ότι πάντα μπορείς να ξεγλιστρίσεις από αυτές. Μπορείς πάντα να πεις: "Μα και φυσικά δεν μπορώ να εργαστώ σήμερα αφού έχω να δώσω μια διάλεξη για το TED, έχω πέντε συνεντεύξεις τύπου, και μετά θα πάω στο κοκτέιλ πάρτυ που είμαι καλεσμένος και σίγουρα θα πιώ λίγο παραπάνω Οπότε δεν υπάρχει περίπτωση να καταφέρω να δουλέψω." Το αποτέλεσμα είναι ότι είσαι σαν τον Οδυσσέα και το σύντροφό του, αλλά σε ένα σώμα. Δένεις τον εαυτό σου, τον δεσμεύεις, αλλά ταυτόχρονα ξεγλιστράς και μόνος σου από τις ίδιες σου τις δεσμεύσεις, ενώ μετά αυτομαστιγώνεσαι, γιατί υπέκυψες.
The other problem with commitment devices is that you can always weasel your way out of them. You say, "Well, of course I can't write today, because I'm giving a TEDTalk and I have five media interviews, and then I'm going to a cocktail party and then I'll be drunk after that. And so there's no way that this is going to work." So in effect, you are like Odysseus and the first mate in one person. You're putting yourself, you're binding yourself, and you're weaseling your way out of it, and then you're beating yourself up afterwards.
Δουλεύω λοιπόν, εδώ και μια δεκαετία, στο να βρίσκω τρόπους που να αλλάζουν τη σχέση των ανθρώπων με το μελλοντικό τους εαυτό, χωρίς όμως να χρησιμοποιούν προσωπικές δεσμεύσεις. Συγκεκριμένα, ενδιαφέρομαι ιδιαίτερα για τη σχέση μας με το μελλοντικό "οικονομικό" μας εαυτό. Ένα θέμα αρκετά επίκαιρο. Μιλώ κυρίως για το θέμα της αποταμίευσης. Η αποταμίευση είναι ένα κατεξοχήν δυσδιάστατο πρόβλημα. Ο σημερινός μας εαυτός δε θέλει να αποταμιεύσει καθόλου. Θέλει απλώς να καταναλώνει ότι έχει. Ενώ ο "μελλοντικός" εαυτός μας θα ήθελε ο "σημερινός" εαυτός να αποταμιεύει. Πρόκειται λοιπόν για ένα επίκαιρο πρόβλημα. Βλέπουμε το ρυθμό αποταμίευσης, ο οποίος μειώνεται από το 1950 εως σήμερα. Ταυτόχρονα ο δείκτης Κινδύνου Συνταξιοδότησης δηλαδή η πιθανότητα να μην καλύπτεις τις ανάγκες σου όταν συνταξιοδοτηθείς έχει αυξηθεί. Και βρισκόμαστε στην κατάσταση, όπου από τους τρεις συνταξιοδοτούμενους της γενιάς του baby boom (μεταπολεμική γενιά) το Ινστιτούτο McKinsey προβλέπει ότι οι δύο δε θα είναι σε θέση να ανταποκριθούν στις προσυνταξιοδοτικές τους ανάγκες αφού πάρουν σύνταξη και μετά.
So I've been working for about a decade now on finding other ways to change people's relationship to the future self without using commitment devices. In particular, I'm interested in the relationship to the future financial self. And this is a timely issue. I'm talking about the topic of saving. Now saving is a classic two selves problem. The present self does not want to save at all. It wants to consume. Whereas the future self wants the present self to save. So this is a timely problem. We look at the savings rate and it has been declining since the 1950s. At the same time, the Retirement Risk Index, the chance of not being able to meet your needs in retirement, has been increasing. And we're at a situation now where for every three baby boomers, the McKinsey Global Institute predicts that two will not be able to meet their pre-retirement needs while they're in retirement.
Τί θα μπορούσε να κάνουμε εμείς γι' αυτό; Ο φιλόσοφος Ντέρεκ Πάρφιτ (Derek Parfit) είπε κάτι το οποίο ενέπνευσε εμένα και τους συνεργάτες μου. Είπε:" Υπάρχει πιθανότητα να παραμελήσουμε τους μελλοντικούς εαυτούς μας, λόγω αποτυχίας πίστης ή φαντασίας". Κάτι που σημαίνει, ότι μπορεί να πιστεύουμε ότι εμείς δε θα γεράσουμε ποτέ ή να μη μπορούμε να φανταστούμε τον εαυτό μας ηλικιωμένο. Ισώς να σας ακούγεται ανόητη σκέψη. Φυσικά και όλοι γνωρίζουμε πως θα γεράσουμε μια μέρα. Όμως δεν υπάρχουν πράγματα που ενώ τα γνωρίζουμε, δεν τα πολυπιστεύουμε κιόλας;
So what can we do about this? There's a philosopher, Derek Parfit, who said some words that were inspiring to my coauthors and I. He said that, "We might neglect our future selves because of some failure of belief or imagination." That is to say, we somehow might not believe that we're going to get old, or we might not be able to imagine that we're going to get old some day. On the one hand, it sounds ridiculous. Of course, we know that we're going to get old. But aren't there things that we believe and don't believe at the same time?
Οι συνεργάτες μου κι εγώ χρησιμοποιήσαμε υπολογιστές, το σημαντικότερο εργαλείο της εποχής μας, ώστε να ενισχύσουμε τη φαντασία των ανθρώπων και να τους βοηθήσουμε να δουν τον εαυτό τους στο μέλλον. Θα σας δείξω τώρα μερικά από αυτά τα εργαλεία. Το πρώτο ονομάζεται κατασκευαστής σεναρίων. Δείχνει στους ανθρώπους πώς μπορεί να είναι το μέλλον τους προβάλλοντας τους απλώς εκατό εξίσου πιθανά αποτελέσματα στα οποία μπορεί κανείς να προσβλέπει στο μέλλον. Κάθε αποτέλεσμα παρουσιάζεται από ένα από αυτά τα σημεία, και κάθε ένα από αυτά βρίσκεται σε μια γραμμή, η οποία αντιπροσωπεύει ένα επίπεδο πλούτου και συνταξιοδότησης. Το να είσαι στην κορυφή σημαίνει ότι απολαμβάνεις ένα υψηλό συνταξιοδοτικό εισόδημα. Το να είσαι στο κάτω μέρος σημαίνει ότι δυσκολεύεσαι να τα φέρεις βόλτα. Κάθε φορά που κάνεις μια επένδυση, αυτό που στην πραγματικότητα λες είναι: Αποδέχομαι ότι κάποιο από αυτά τα 100 πράγματα μπορεί να μου συμβεί και να προσδιορίσει το μελλοντικό επίπεδο πλούτου μου".
So my coauthors and I have used computers, the greatest tool of our time, to assist people's imagination and help them imagine what it might be like to go into the future. And I'll show you some of these tools right here. The first is called the distribution builder. It shows people what the future might be like by showing them a hundred equally probable outcomes that might be obtained in the future. Each outcome is shown by one of these markers, and each sits on a row that represents a level of wealth and retirement. Being up at the top means that you're enjoying a high income in retirement. Being down at the bottom means that you're struggling to make ends meet. When you make an investment, what you're really saying is, "I accept that any one of these 100 things could happen to me and determine my wealth."
Μπρείτε αν θέλετε να μετακινήσετε τα διάφορα αποτελέσματα. Μπορείτε να προσπαθήσετε να επηρεάσετε τη μοίρα σας, όπως κάνει αυτός εδώ ο άνθρωπος, όμως θα σας κοστίσει κάτι. Κι αυτό θα είναι η σημερινή σας αποταμίευση. Όταν κάποιος βρει την επένδυση με την οποία είναι ικανοποιημένος πατάει απλώς το κουμπί "εκτέλεση" και τα διάφορα σημεία αρχίζουν να χάνονται, σιγά-σιγά, ένα ένα. Προσομοιάζει το πώς είναι να επενδύεις σε κάτι και βλέπεις πώς καταλήγει η επένδυση αυτή. Στο τέλος θα έχει απομείνει μόνο ένα σημείο το οποίο και θα προσδιορίζει το επίπεδο του πλούτου μας στη σύνταξη.
Now you can try to move your outcomes around. You can try to manipulate your fate, like this person is doing, but it costs you something to do it. It means that you have to save more today. Once you find an investment that you're happy with, what people do is they click "done" and the markers begin to disappear, slowly, one by one. It simulates what it is like to invest in something and to watch that investment pan out. At the end, there will only be one marker left standing and it will determine our wealth in retirement.
Ναι, αυτός ο άνθρωπος έχει σύνταξη που αντιστοιχεί στο 150% του μισθού που έπαιρνε σαν εργαζόμενος. Έχει περισσότερα χρήματα σαν συνταξιούχος, απ' ότι σαν εργαζόμενος. Στους περισσότερους ανθρώπους δίνεται μια μικρή αίσθηση ενθουσιασμού και χαράς μόνο και στη σκέψη ότι στη σύνταξή τους θα έχουν 50% περισσότερα χρήματα απ' ότι πριν. Ωστόσο, εάν καταλήγατε στο κάτω μέρος της κλίμακας τότε θα είχατε μια μικρή αίσθηση φόβου ή και ναυτίας απλά και μόνο στη σκέψη ότι θα τα φέρνατε δύσκολα στη σύνταξη. Χρησιμοποιώντας αυτό το εργαλείο ξανά και ξανά και προσομοιώνοντας διάφορα εισοδήματα οι άνθρωποι μπορούν να καταλάβουν ότι οι επενδύσεις και η αποταμίευση που κάνουν σήμερα καθορίζουν την ευημερία τους στο μέλλον.
Yes, this person retired at 150 percent of their working income in retirement. They're making more money while retired than they were making while they were working. If you're like most people, just seeing that gave you a small sense of elation and joy -- just to think about making 50 percent more money in retirement than before. However, had you ended up on the very bottom, it might have given you a slight sense of dread and/or nausea thinking about struggling to get by in retirement. By using this tool over and over and simulating outcome after outcome, people can understand that the investments and savings that they undertake today determine their well-being in the future.
Οι άνθρωποι ενεργοποιούνται μέσα από τα συναισθήματα αλλά για κάθε άνθρωπο υπάρχει άλλο συναίσθημα που τον ενεργοποιεί. Αυτή είναι μια προσομοίωση που χρησιμοποιεί γραφικά, όμως γι' άλλους ανθρώπους αποτελούν κίνητρο αυτά που μπορούν ν' αγοράσουν με τα χρήματά τους κι όχι απλώς οι αριθμοί. Αυτός εδώ είναι ένας κατασκευαστής σεναρίων που αντί να δείχνει αριθμητικά αποτελέσματα δείχνει στους ανθρώπους αποτελέσματα που μπορούν να έχουν συγκεκριμένα τί διαμέρισμα μπορείς να αγοράσεις με σύνταξη 3.000, 2.500, 2.000 δολλαρίων το μήνα κλπ. Καθώς κινείσαι προς τα κάτω στη λίστα των διαμερισμάτων βλέπεις ότι γίνονται όλο και χειρότερα. Μερικά από αυτά μοιάζουν με τα διαμερίσματα που έμενα σα μεταπτυχιακός φοιτητής. Φτάνοντας στο κάτω κάτω μέρος έρχεσαι αντιμέτωπος με την σκληρή πραγματικότητα δηλαδή ότι αν δεν αποταμιεύσεις για τη σύνταξή σου θα μείνεις άστεγος. Αυτές είναι πραγματικές εικόνες διαμερισμάτων οι οποίες νοικιάζονται στα αντίστοιχα ποσά όπως προκύπτει από εταιρείες ενοικίασης στο διαδίκτυο.
Now people are motivated through emotions, but different people find different things motivating. This is a simulation that uses graphics, but other people find motivating what money can buy, not just numbers. So here I made a distribution builder where instead of showing numerical outcomes, I show people what those outcomes will get you, in particular apartments that you can afford if you're retiring on 3,000, 2,500, 2,000 dollars per month and so on. As you move down the ladder of apartments, you see that they get worse and worse. Some of them look like places I lived in as a graduate student. And as you get to the very bottom, you're faced with the unfortunate reality that if you don't save anything for retirement, you won't be able to afford any housing at all. Those are actual pictures of actual apartments renting for that amount as advertised on the Internet.
Το τελευταίο που θα σας δείξω, είναι μια μηχανή προσομοίωσης συμπεριφοράς, κάτι που έφτιαξα μαζί με τον Χαλ Χέρσφιλντ τον οποίο είχα γνωρίσει από ένα παλιό συνεργάτη μου, τον Μπιλ Σαρπ. Τί είναι αυτό τώρα, είναι μια εξερεύνηση εντός της εικονικής πραγματικότητας. Παίρνουμε φωτογραφίες ανθρώπων στη συγκεκριμένη περίπτωση φοιτητών με ειδικά προγράμματα τους μεγαλώνουμε και τους δείχνουμε πώς θα είναι στα 60, 70 και 80 τους χρόνια. Προσπαθούμε να δούμε κατά ποσο βοηθώντας τη φαντασία μας βλέποντας τον εαυτό μας μεγαλύτερο μπορεί να αλλάξει η αποταμιευτική μας συμπεριφορά.
The last thing I'll show you, the last behavioral time machine, is something that I created with Hal Hershfield, who was introduced to me by my coauthor on a previous project, Bill Sharpe. And what it is is an exploration into virtual reality. So what we do is we take pictures of people -- in this case, college-age people -- and we use software to age them and show these people what they'll look like when they're 60, 70, 80 years old. And we try to test whether actually assisting your imagination by looking at the face of your future self can change you investment behavior.
Αυτό λοιπόν είναι ένα από τα πειράματά μας. Εδώ βλέπουμε το πρόσωπο του νεαρού στα αριστερά. Έχει ένα κουμπί που του δίνει τον έλεγχο του ποσοστού αποταμίευσης. Όταν κινείται προς τα κάτω σημαίνει ότι αποταμιεύει όλο και λιγότερο έως ότου μηδενίζεται εδώ κάτω αριστερά. Βλέπετε το τωρινό ετήσιό του εισόδημα- -αυτό είναι το ποσοστό του εισοδήματός που χρησιμοποιεί σημερα και είναι αρκετά υψηλό, 91%, αλλά το συνταξιοδοτικό του εισόδημα είναι μάλλον χαμηλό. Η σύνταξή του θα είναι το 44% του σημερινού του εισοδήματος. Εάν αποταμιεύει το μεγαλύτερο δυνατό ποσό η σύνταξή του ανεβαίνει αλλά είναι λυπημένος καθώς έχουν μειωθεί τα χρήματα που έχει διαθέσιμα σήμερα. Το ίδιο μπορούν να δουν οι άνθρωποι κι απ' τη σκοπιά του μελλοντικού εαυτού. Απ' αυτή την πλευρά όλα είναι αντίθετα. Αν αποταμιεύεις λίγα ο μελλοντικός εαυτός είναι δυστυχής ζώντας με το 44% του σημερινού σου εισοδήματος. Ενώ εάν αποταμιεύεις μεγάλο ποσοστό του εισοδήματός σου ο μελλοντικός εαυτός είναι ευτυχής. αφού η σύνταξή είναι όσο και το σημερινό σου εισόδημα.
So this is one of our experiments. Here we see the face of the young subject on the left. He's given a control that allows him to adjust his savings rate. As he moves his savings rate down, it means that he's saving zero when it's all the way here at the left. You can see his current annual income -- this is the percentage of his paycheck that he can take home today -- is quite high, 91 percent, but his retirement income is quite low. He's going to retire on 44 percent of what he earned while he was working. If he saves the maximum legal amount, his retirement income goes up, but he's unhappy because now he has less money on the left-hand side to spend today. Other conditions show people the future self. And from the future self's point of view, everything is in reverse. If you save very little, the future self is unhappy living on 44 percent of the income. Whereas if the present self saves a lot, the future self is delighted, where the income is close up near 100 percent.
Πιο απλά δουλέψαμε με τον Χαλ και την Allianz και δημιουργήσαμε κάτι που ονομάσαμε μηχανή προσομοίωσης συμπεριφοράς στην οποία δε βλέπεις μόνο πώς θα μοιάζεις στο μέλλον αλλά και αναμενόμενα συναισθήματα που αντιστοιχούν σε διαφορετικά επίπεδα σύνταξης. Εδώ για παράδειγμα είναι κάποιος που χρησιμοποιεί την εφαρμογή. Απλώς παρακολουθήστε τις εκφράσεις στο πρόσωπό του καθώς κινεί το κουμπί της μπάρας. Το νεαρό πρόσωπο χαίρεται όλο και περισσότερο μη αποταμιεύοντας Ενώ το ηλικιωμένο υποφέρει. Και ανεβάζουμε αργά το ποσοστό αποταμίευσης έως ότου φτάσουμε σε υψηλό ποσοστό. Τώρα το νεαρό πρόσωπο είναι λυπημένο, ενώ το ηλικιωμένο πιο χαρούμενο μ' αυτή την επιλογή. Θα δούμε εάν αυτό επηρρεάζει τις αποφάσεις των ανθρώπων. Το καλό είναι, πως δεν πρόκειται για κάτι που προδιαθέτει τους ανθρώπους γιατί καθώς το ένα πρόσωπο χαμογελά, το άλλο αρχίζει να κατσουφιάζει. Δε σε προδιαθέτει για το που να βάλεις τη μπάρα απλώς σου υπενθυμίζει ότι είσαι συνδεδεμένος και νομικά υπόχρεος στο μελλοντικό σου εαυτό.
To bring this to a wider audience, I've been working with Hal and Allianz to create something we call the behavioral time machine, in which you not only get to see yourself in the future, but you get to see anticipated emotional reactions to different levels of retirement wealth. So for instance, here is somebody using the tool. And just watch the facial expressions as they move the slider. The younger face gets happier and happier, saving nothing. The older face is miserable. And slowly, slowly we're bringing it up to a moderate savings rate. And then it's a high savings rate. The younger face is getting unhappy. The older face is quite pleased with the decision. We're going to see if this has an effect on what people do. And what's nice about it is it's not something that biasing people actually, because as one face smiles, the other face frowns. It's not telling you which way to put the slider, it's just reminding you that you are connected to and legally tied to this future self.
Οι σημερινές σου αποφάσεις θα καθορίσουν τη μελλοντική σου κατάσταση. Αυτό είναι κάτι που συχνά και εύκολα ξεχνάμε. Αυτή η χρήση της εικονικής πραγματικότητας δεν είναι μόνο για να δείχνει τους ανθρώπους μεγαλύτερους. Υπάρχουν προγράμματα που σου δείχνουν πώς θα μοιάζουν οι άνθρωποι εάν καπνίζουν, εκτίθονται υπερβολικά στον ήλιο, εάν πάρουν βάρος κλπ. Το καλό είναι σε αντίθεση με τα πειράματα που κάναμε εγώ, ο Χάλ και ο Ρας Σμιθ ότι δε χρειάζεται να κάνει κανείς τον προγραμματισμό μόνος του για να δει τον εικονικό του εαυτό. Υπάρχουν εφαρμογές για τα κινητά με λίγα δολάρια που κάνουν ακριβώς το ίδιο. Αυτή είναι μια φωτογραφία του Χαλ, του συνεργάτη μου. Μπορεί να τον αναγνωρίσατε από προηγούμενες εικόνες. Κι απλώς για πλάκα περάσαμε την εικόνα του σε προγράμματα απώλεις μαλλιών, αύξησης βάρους και ηλικίας για να δούμε πώς θα γίνει. Ο Χαλ βρίσκεται εδώ, οπότε του οφείλω όσο και σε σας να σας απαλλάξω από αυτή την εικόνα. Θα κλείσω εδώ.
Your decisions today are going to determine its well-being. And that's something that's easy to forget. This use of virtual reality is not just good for making people look older. There are programs you can get to see how people might look if they smoke, if they get too much exposure to the sun, if they gain weight and so on. And what's good is, unlike in the experiments that Hal and myself ran with Russ Smith, you don't have to program these by yourself in order to see the virtual reality. There are applications you can get on smartphones for just a few dollars that do the same thing. This is actually a picture of Hal, my coauthor. You might recognize him from the previous demos. And just for kicks we ran his picture through the balding, aging and weight gain software to see how he would look. Hal is here, so I think we owe it to him as well as yourself to disabuse you of that last image. And I'll close it there.
Εκ μέρους του Χαλ και εμένα σας εύχομαι ότι καλύτερο για τους σημερινούς,αλλά και μελλοντικούς εαυτούς σας. Ευχαριστώ.
On behalf of Hal and myself, I wish all the best to your present and future selves. Thank you.
(χειροκρότημα)
(Applause)