Husker I historien om Odysseus og Sirenerne fra gymnasiet eller folkeskolen. Der var denne helt, Odysseus, som vendte hjem efter den Trojanske krig. Og han står på dækket på sit skib, han snakker med sine førstemand og siger: "I morgen vil vi sejle forbi de klipper og på de klipper vil sidde nogle smukke kvinder kaldet Sirener. Og disse kvinder synger en fortryllende sang en sang så tillokkende, at alle sejlere der hører den, sejler ind i klipperne og dør." På baggrund af dette, ville man nok forvente, at de ville vælge en alternativ rute forbi Sirenerne, men i stedet siger Odysseus: "Jeg vil høre den sang. Og det jeg vil gøre er, at jeg vil komme voks i ørerne på dig alle de andre mænd - forblive sammen med mig - så i ikke kan høre sangen, og så vil jeg have at I skal binde mig til masten, så jeg kan høre den og vi kan alle sejle forbi uberørt." Det er en kaptajn, der sætter livet på spil for alle personer på det skib, så han kan høre en sang.
Do you remember the story of Odysseus and the Sirens from high school or junior high school? There was this hero, Odysseus, who's heading back home after the Trojan War. And he's standing on the deck of his ship, he's talking to his first mate, and he's saying, "Tomorrow, we will sail past those rocks, and on those rocks sit some beautiful women called Sirens. And these women sing an enchanting song, a song so alluring that all sailors who hear it crash into the rocks and die." Now you would expect, given that, that they would choose an alternate route around the Sirens, but instead Odysseus says, "I want to hear that song. And so what I'm going to do is I'm going to pour wax in the ears of you and all the men -- stay with me -- so that you can't hear the song, and then I'm going to have you tie me to the mast so that I can listen and we can all sail by unaffected." So this is a captain putting the life of every single person on the ship at risk so that he can hear a song.
Og jeg vil tro, at hvis det var tilfældet, så havde de nok øvet sig et par gange. Odysseus ville have sagt: "Okay, lad os lave en generalprøve. I binder mig til masten og jeg vil tigge og bede. Og uanset hvad jeg siger, må I ikke løsne mig fra masten. Okay, så bind mig til masten." Og førstemanden tager et reb og binder Odysseus til masten med en solid knude. Odysseus forsøger sig med sit bedste skuespil og siger: "Bind mig op. Bind mig op. Jeg vil høre den sang. Bind mig op." Og førstemanden modsætter sig klogeligt og løsner ikke Odysseus. Så siger Odysseus: "Jeg kan se du har forstået det. Så, løsn mig nu, så vi kan få aftensmad." Og førstemanden tøver. Han tænker, " er det stadig en del af øvelsen, eller skal jeg løsne ham?" Førstemanden tænker: "Jeg antager at før eller siden, så må øvelsen vel slutte." Så han løsner Odysseus, hvilket får Odysseus til at flippe ud. "Din idiot. Din tosse. Hvis du gør det i morgen, vil jeg være død, du vil være død, hver eneste mand vil være døde. Lad nu være med at løsne mig ligegyldigt hvad." Han smider førstemanden på jorden. Dette gentager sig resten af aftenen. øvelse, binder sig til masten, narrer sig fri, tæver førstemanden nådesløst. Morskaben fortsætter.
And I'd like to think if this was the case, they probably would have rehearsed it a few times. Odysseus would have said, "Okay, let's do a dry run. You tie me to the mast, and I'm going to beg and plead. And no matter what I say, you cannot untie me from the mast. All right, so tie me to the mast." And the first mate takes a rope and ties Odysseus to the mast in a nice knot. And Odysseus does his best job playacting and says, "Untie me. Untie me. I want to hear that song. Untie me." And the first mate wisely resists and doesn't untie Odysseus. And then Odysseus says, "I see that you can get it. All right, untie me now and we'll get some dinner." And the first mate hesitates. He's like, "Is this still the rehearsal, or should I untie him?" And the first mate thinks, "Well, I guess at some point the rehearsal has to end." So he unties Odysseus, and Odysseus flips out. He's like, "You idiot. You moron. If you do that tomorrow, I'll be dead, you'll be dead, every single one of the men will be dead. Now just don't untie me no matter what." He throws the first mate to the ground. This repeats itself through the night -- rehearsal, tying to the mast, conning his way out of it, beating the poor first mate up mercilessly. Hilarity ensues.
At binde sig selv til en mast er formentlig det ældste nedskrevne eksempel på det psykologer kalder for en forpligtende anordning. En forpligtende anordning er en beslutning man tager, når man er i balance, om at binde sig selv, så man ikke gør noget som man vil fortryde, når man er under stress. Fordi der er to hoveder inde i en person, når man tænker over det. Forskere har længe påberåbt denne metafor med to selv, når det kommer til spørgsmål om fristelse. Der er det første nutidige selv. Det er Odysseus, når han hører sangen. Han vil bare frem på forreste række. Han tænker kun på her og nu og den øjeblikkelige belønning. Men der er også det andet selv, det fremtidige selv. Det er Odysseus som gammel, der ikke ønsker andet end at trække sig tilbage i en solbeskinnet villa med hans kone Penelope udenfor Ithaca - det andet.
Tying yourself to a mast is perhaps the oldest written example of what psychologists call a commitment device. A commitment device is a decision that you make with a cool head to bind yourself so that you don't do something regrettable when you have a hot head. Because there's two heads inside one person when you think about it. Scholars have long invoked this metaphor of two selves when it comes to questions of temptation. There is first, the present self. This is like Odysseus when he's hearing the song. He just wants to get to the front row. He just thinks about the here and now and the immediate gratification. But then there's this other self, the future self. This is Odysseus as an old man who wants nothing more than to retire in a sunny villa with his wife Penelope outside of Ithaca -- the other one.
Så hvorfor har vi behov for forpligtende anordninger? At modstå fristelse er vanskeligt, som den engelske økonom fra det 19. århundrede Nassau William Senior sagde: "At afstå fra nydelse, som er i vores hænder, eller at søge fjerne frem for umiddelbare resultater er blandt de mest smertelige anstrengelser for den menneskelige vilje." Hvis man sætter mål for sig selv og man er ligesom mange andre mennesker vil man formentlig indse, at det ikke er fordi ens mål er fysisk umulige, der holder en fra at opnå dem, det er manglen på selv-disciplin at holde sig til dem. Det er fysisk muligt at tabe sig. Det er fysisk muligt at motionere mere. Men at modstå fristelser er svært.
So why do we need commitment devices? Well resisting temptation is hard, as the 19th century English economist Nassau William Senior said, "To abstain from the enjoyment which is in our power, or to seek distant rather than immediate results, are among the most painful exertions of the human will." If you set goals for yourself and you're like a lot of other people, you probably realize it's not that your goals are physically impossible that's keeping you from achieving them, it's that you lack the self-discipline to stick to them. It's physically possible to lose weight. It's physically possible to exercise more. But resisting temptation is hard.
Den anden grund til, at det er vanskeligt at modstå fristelse, er fordi det er en ulige kamp mellem det nutidige selv og det fremtidige selv. Jeg mener lad os erkende det, det nutidige selv er til stede. Det er i kontrol. Det er i kontrol lige nu. Det har disse stærke heroiske arme, der kan løfte doughnuts ind i munden på dig. Og det fremtidig selv er ikke gang til stede. Det er ude i fremtiden. Det er svagt. Det har ikke engang en advokat til stede. Der er ingen til at stille sig op for det fremtidige selv. Så det nutidige selv kan ødelægge alle dets drømme. Så der eksisterer denne kamp mellem de to selv, der bliver udkæmpet og vi har behov for forpligtende anordninger for at udjævne forskellen mellem de to.
The other reason that it's difficult to resist temptation is because it's an unequal battle between the present self and the future self. I mean, let's face it, the present self is present. It's in control. It's in power right now. It has these strong, heroic arms that can lift doughnuts into your mouth. And the future self is not even around. It's off in the future. It's weak. It doesn't even have a lawyer present. There's nobody to stick up for the future self. And so the present self can trounce all over its dreams. So there's this battle between the two selves that's being fought, and we need commitment devices to level the playing field between the two.
Jeg er faktisk en stor fan af forpligtende anordninger. At binde sig selv til masten er den ældste, men der findes andre såsom at låse sit kreditkort inde med en nøgle eller ikke at tage junk food med ind i huset, så man ikke spiser det, eller trække stikket ud af sin internetforbindelse, så man ikke kan bruge sin computer. Jeg skabte selv forpligtende anordninger, længe før jeg vidste, hvad det var. Da jeg var en sultende post-doc studerende ved Columbia University. var jeg midt i en udgiv-eller-forsvind fase af min karriere. Jeg skulle skrive fem sider om dagen ellers skulle jeg give fem dollars væk.
Now I'm a big fan of commitment devices actually. Tying yourself to the mast is the oldest one, but there are other ones such as locking a credit card away with a key or not bringing junk food into the house so you won't eat it or unplugging your Internet connection so you can use your computer. I was creating commitment devices of my own long before I knew what they were. So when I was a starving post-doc at Columbia University, I was deep in a publish-or-perish phase of my career. I had to write five pages a day towards papers
Når man forsøger at udføre disse forpligtende anordninger,
or I would have to give up five dollars.
så indser man at djævlen findes i detaljen. Fordi det er ikke let at skille sig af med 5 dollars. Jeg mener, man kan ikke brænde dem, det er ulovligt. Så tænkte jeg, at jeg ville donere dem til velgørenhed eller give dem til min kone eller noget i den stil. Men så tænkte jeg, at jeg sendte mig selv blandede signaler. Fordi ikke at skrive er skidt, men at donere til velgørenhed er godt. Så ville jeg kunne retfærdiggøre ikke at skrive ved at give en gave. Så vendte jeg det rundt på hovedet og tænkte, at jeg kunne give dem til nogle ny-nazister. Men så tænkte jeg, det er mere skidt end at få skrevet er godt, så det ville heller ikke fungere. Så til sidst besluttede jeg, at jeg ville lægge dem i en konvolut i metroen. Nogle gange vil en god person finde dem, og andre gange vil en dårlig person finde dem. I gennemsnit ville det være en fuldstændig vilkårlig udveksling af penge, som jeg ville fortryde. (Latter) Sådan er det med forpligtende anordninger.
And when you try to execute these commitment devices, you realize the devil is really in the details. Because it's not that easy to get rid of five dollars. I mean, you can't burn it; that's illegal. And I thought, well I could give it to a charity or give it to my wife or something like that. But then I thought, oh, I'm sending myself mixed messages. Because not writing is bad, but giving to charity is good. So then I would kind of justify not writing by giving a gift. And then I kind of flipped that around and thought, well I could give it to the neo-Nazis. But then I was like, that's more bad than writing is good, and so that wouldn't work. So ultimately, I just decided I would leave it in an envelope on the subway. Sometimes a good person would find it, sometimes a bad person would find it. On average, it was just a completely pointless exchange of money that I would regret. (Laughter) Such it is with commitment devices.
Men på trods af min præference for dem, er der to nagende bekymringer, som jeg altid har haft vedrørende forpligtende anordninger, og du oplever det måske selv, hvis du benytter dem. Det første er, når du er i gang med en af disse anordninger, såsom den kontrakt med at skrive hver dag eller betale, er en konstant påmindelse om, at man ingen selv-kontrol har. Man siger automatisk til sig selv: Uden dig, forpligtende anordning, er jeg ingenting, jeg har ingen selvdisciplin." Og så når man er i en situation, hvor man ikke har en forpligtende anordning på plads - så vil man tænke: "Åh nej, denne person tilbyder mig en doughnut, og jeg har ikke nogen forsvarsmekanisme." så spiser man den. Jeg kan ikke lide den måde, det tager kontrollen fra en. Jeg tror selv-disciplin er noget. Det er som en muskel. Jo mere man træner den, jo stærkere bliver den.
But despite my like for them, there's two nagging concerns that I've always had about commitment devices, and you might feel this if you use them yourself. So the first is, when you've got one of these devices going, such as this contract to write everyday or pay, it's just a constant reminder that you have no self-control. You're just telling yourself, "Without you, commitment device, I am nothing, I have no self-discipline." And then when you're ever in a situation where you don't have a commitment device in place -- like, "Oh my God, that person's offering me a doughnut, and I have no defense mechanism," -- you just eat it. So I don't like the way that they take the power away from you. I think self-discipline is something, it's like a muscle. The more you exercise it, the stronger it gets.
Det andet problem med forpligtende anordninger er, at man kan altid sno sig uden om dem. Man siger til sig selv: "Jamen selvfølgelig kan jeg ikke skrive i dag, fordi jeg holder en TEDTalk og jeg skal interviewes af fem medier, og så skal jeg til en cocktail-fest bagefter, og så bliver jeg fuld. Så der ingen mulighed for at det vil komme til at fungere." Så i virkeligheden er man ligesom Odysseus og førstemanden i en person. Man binder sig selv og man snor sig uden om, og så bebrejder man sig selv efterfølgende.
The other problem with commitment devices is that you can always weasel your way out of them. You say, "Well, of course I can't write today, because I'm giving a TEDTalk and I have five media interviews, and then I'm going to a cocktail party and then I'll be drunk after that. And so there's no way that this is going to work." So in effect, you are like Odysseus and the first mate in one person. You're putting yourself, you're binding yourself, and you're weaseling your way out of it, and then you're beating yourself up afterwards.
Så jeg har arbejdet i et årti med at finde andre metoder til at ændre folks forhold til deres fremtidige selv uden at benytte forpligtende anordninger. I særdeleshed er jeg interesseret i forholdet til ens fremtidige finansielle selv. Og dette er et spørgsmål om at være være rettidig. Jeg taler om emnet opsparing. At spare op er et klassisk dilemma mellem ens to selv. Det nutidige selv ønsker slet ikke at spare op. Det vil forbruge. Hvorimod det fremtidige selv ønsker at det nutidige selv skal spare op. Så dette er et spørgsmål om rettidighed. Hvis vi kigger på opsparingsraten og den har været nedadgående siden 1950'erne. På samme tid har Pensionist Risko Indekset sandsynligheden for ikke at være i stand til at kunne imødekomme sine behov som pensionist, været stigende. Og vi er i en situation nu, hvor for hver tre personer født i efterkrigstiden. forudsiger Mckinsey Global Instituttet, at to ikke vil være i stand til at imødekomme deres behov når de bliver pensionister.
So I've been working for about a decade now on finding other ways to change people's relationship to the future self without using commitment devices. In particular, I'm interested in the relationship to the future financial self. And this is a timely issue. I'm talking about the topic of saving. Now saving is a classic two selves problem. The present self does not want to save at all. It wants to consume. Whereas the future self wants the present self to save. So this is a timely problem. We look at the savings rate and it has been declining since the 1950s. At the same time, the Retirement Risk Index, the chance of not being able to meet your needs in retirement, has been increasing. And we're at a situation now where for every three baby boomers, the McKinsey Global Institute predicts that two will not be able to meet their pre-retirement needs while they're in retirement.
Så hvad kan vi gøre ved det? Der er en filosof, Derek Parfit, der sagde nogle ord, der var inspirerende for mine medforfattere og mig. Han sagde at: Vi ignorerer måske vores fremtidige selv pga. en fejl i vores forestillingsevne. Det vil sige vi tror måske ikke på, at vi vil blive gamle, eller vi er måske ikke være i stand til at forestille os, at vi vil blive gamle en dag. På den ene side lyder det latterligt. Selvfølgelig ved vi, at vi vil blive gamle. Men findes der ikke ting som vi tror på og ikke tror på samme tid?
So what can we do about this? There's a philosopher, Derek Parfit, who said some words that were inspiring to my coauthors and I. He said that, "We might neglect our future selves because of some failure of belief or imagination." That is to say, we somehow might not believe that we're going to get old, or we might not be able to imagine that we're going to get old some day. On the one hand, it sounds ridiculous. Of course, we know that we're going to get old. But aren't there things that we believe and don't believe at the same time?
Så mine medforfattere og jeg har benyttet computere, det bedste værktøj i vore tid, til at hjælpe folks forestilling og hjælpe dem med at forestille sig, hvordan det vil være i fremtiden. Jeg vil vise jer nogle af disse redskaber lige her. Den første hedder en "Distribution Builder" Den viser folk, hvordan fremtiden måske vil være ved at vise dem 100 lige sandsynlige resultater, der muligvis vil forekomme i fremtiden. Hvert resultat er vist med en af disse markører og hver markør er placeret på en linje der repræsenterer et niveau for velstand og pension. At være oppe i toppen, betyder at man har en høj indtægt som pensionist. At være nede i bunden betyder at man kæmper med at få det til at hænge sammen. Når man foretager en investering, så siger man i virkeligheden: "Jeg accepterer, at ethvert af disse 100 ting kan ske for mig og bestemme min velstand."
So my coauthors and I have used computers, the greatest tool of our time, to assist people's imagination and help them imagine what it might be like to go into the future. And I'll show you some of these tools right here. The first is called the distribution builder. It shows people what the future might be like by showing them a hundred equally probable outcomes that might be obtained in the future. Each outcome is shown by one of these markers, and each sits on a row that represents a level of wealth and retirement. Being up at the top means that you're enjoying a high income in retirement. Being down at the bottom means that you're struggling to make ends meet. When you make an investment, what you're really saying is, "I accept that any one of these 100 things could happen to me and determine my wealth."
Du kan prøve at rykke rundt på udfaldene. Du kan forsøge at manipulere din skæbne, som denne person gør, men det koster dig noget at gøre det. Det betyder at du er nødt til at spare mere i dag. Når du har fundet en investering, som du er tilfreds med, så trykker man på "færdig" og så begynder markørerne at forsvinde, langsomt, en efter en. Det simulerer hvordan det er at investere i noget og at se resultatet af den investering. Til slut vil der kun være en markør tilbage og den vil bestemme vores velstand som pensionist.
Now you can try to move your outcomes around. You can try to manipulate your fate, like this person is doing, but it costs you something to do it. It means that you have to save more today. Once you find an investment that you're happy with, what people do is they click "done" and the markers begin to disappear, slowly, one by one. It simulates what it is like to invest in something and to watch that investment pan out. At the end, there will only be one marker left standing and it will determine our wealth in retirement.
Ja, den denne person pensionerede sig med 150% af vedkommendes arbejdsindkomst som pension. De tjener flere penge som pensionister end de gjorde, mens de arbejdede. Hvis I er som de fleste mennesker, bare at se det, gav jer en følelse af glæde - alene tanken om at tjene 50% mere som pensionist end før. Hvorimod, sluttede du helt i bunden, gav det dig måske en smule angst og/eller kvalme ved at tænke på at skulle kæmpe sig gennem pensionstilværelsen. Ved at bruge dette redskab om og om igen og simulerer resultat efter resultat, så kan folk forstå, at investeringen og opsparingen som de påtager sig i dag, bestemmer deres velfærd i fremtiden.
Yes, this person retired at 150 percent of their working income in retirement. They're making more money while retired than they were making while they were working. If you're like most people, just seeing that gave you a small sense of elation and joy -- just to think about making 50 percent more money in retirement than before. However, had you ended up on the very bottom, it might have given you a slight sense of dread and/or nausea thinking about struggling to get by in retirement. By using this tool over and over and simulating outcome after outcome, people can understand that the investments and savings that they undertake today determine their well-being in the future.
Nuvel, mennesker bliver motiveret gennem følelser, men forskellige mennesker finder forskellige ting motiverende. Dette er en simulation, der benytter grafik, men andre personer finder det motiverende, hvad man kan få for penge, ikke bare tal. Så her, har jeg benyttet en "Distribution Builder" hvor i stedet for at vise numeriske resultater, viser jeg folk hvad disse resultater vil give dig i faktiske lejligheder, som man har råd til, hvis man pensioneres på 3.000, 2.500 2.000 dollars om måneden osv. Når man bevæger sig ned af ranglisten over lejligheder, ser I, at de bliver værre og værre. Nogle af dem ligner steder jeg boede som studerende. Og når I når helt ned til bunden, oplever I den ubehagelige virkelighed, at hvis I ikke sparer op til pensionen, vil I ikke have rød til noget som helst at bo i. Disse er ægte billeder af rigtige lejligheder der koster det beløb, som annonceret for på internettet.
Now people are motivated through emotions, but different people find different things motivating. This is a simulation that uses graphics, but other people find motivating what money can buy, not just numbers. So here I made a distribution builder where instead of showing numerical outcomes, I show people what those outcomes will get you, in particular apartments that you can afford if you're retiring on 3,000, 2,500, 2,000 dollars per month and so on. As you move down the ladder of apartments, you see that they get worse and worse. Some of them look like places I lived in as a graduate student. And as you get to the very bottom, you're faced with the unfortunate reality that if you don't save anything for retirement, you won't be able to afford any housing at all. Those are actual pictures of actual apartments renting for that amount as advertised on the Internet.
Den sidste ting jeg vil vise jer, den sidste adfærds-tidsmaskine, er noget jeg skabte sammen med Hal Hershfield, der blev introduceret for mig af min medforfatter på et tidligere projekt, Bill Sharpe. Og det er en udforskning af virtual reality. Det vi gør er, at vi tager billeder af personer - i dette tilfælde personer i universitets-alderen - og så anvender vi et program til at ælde dem og vise de samme personer, hvordan de vil se ud, når de er 60,70 og 80 år gamle. Vi forsøger at teste hvorvidt om det at hjælpe ens forestillingsevne, ved at kigge på ansigtet af ens fremtidige selv, kan ændre ens investeringsadfærd.
The last thing I'll show you, the last behavioral time machine, is something that I created with Hal Hershfield, who was introduced to me by my coauthor on a previous project, Bill Sharpe. And what it is is an exploration into virtual reality. So what we do is we take pictures of people -- in this case, college-age people -- and we use software to age them and show these people what they'll look like when they're 60, 70, 80 years old. And we try to test whether actually assisting your imagination by looking at the face of your future self can change you investment behavior.
Det her er et af vores forsøg. Her ser vi ansigtet af en ung forsøgsperson til venstre. Han har mulighed for at kontrollere sin opsparingsrate. Når han nedsætter sin opsparingsrate, det betyder at han opsparer ingenting, når den er helt her ovre til venstre. I kan se hans nuværende årlige indkomst - det er den procentdel af hans løn, som han kan benytte i dag - den er ret høj, 91%, men hans pensionsindtægt er ret lav. Han vil pensionere sig selv med 44% af hvad han tjente, mens han arbejdede. Hvis han opsparer det maksimalt lovlige beløb, vil hans pensionsindtægt gå op, men han vil være utilfreds, fordi nu har han mindre penge til venstre til at spendere nu. Andre forhold viser personer deres fremtidige selv. Og for det fremtidige selvs synspunkt er alt omvendt. Hvis man opsparer meget lidt er ens fremtidige selv utilfreds med at leve for 44% af indkomsten. Hvorimod hvis det nutidige selv opsparer en masse, så er det fremtidige selv glad, hvor indkomsten er tæt på 100%.
So this is one of our experiments. Here we see the face of the young subject on the left. He's given a control that allows him to adjust his savings rate. As he moves his savings rate down, it means that he's saving zero when it's all the way here at the left. You can see his current annual income -- this is the percentage of his paycheck that he can take home today -- is quite high, 91 percent, but his retirement income is quite low. He's going to retire on 44 percent of what he earned while he was working. If he saves the maximum legal amount, his retirement income goes up, but he's unhappy because now he has less money on the left-hand side to spend today. Other conditions show people the future self. And from the future self's point of view, everything is in reverse. If you save very little, the future self is unhappy living on 44 percent of the income. Whereas if the present self saves a lot, the future self is delighted, where the income is close up near 100 percent.
For at nå ud til flere mennesker, har jeg arbejdet sammen med Hal og Allianz ved at skabe noget vi har kaldt den adfærdsmæssige tidsmaskine, hvor man ikke bare vil komme til at se sit fremtidige jeg, men man kan også se de forventede følelsesmæssige reaktioner på forskellige niveauer af pensionsvelstand. For eksempel, her er der en der benytter værktøjet. Og læg mærke til ansigtsudtrykkene, når de bevæger slideren. Det yngre ansigt bliver gladere og gladere, opsparer intet. Det gamle ansigt er ulykkelig. Og langsomt bringer vi det op til en moderat opsparingsrate. Og her er det en høj opsparingsrate. Det yngre ansigt bliver utilfreds. Det ældre ansigt er ganske godt tilfreds med beslutningen. Vi vil se på, om det har en effekt på, hvad folk gør. Og det gode ved det er, at det faktisk ikke er noget der farver folk, fordi når det ene ansigt smiler, bliver det andet ansigt utilfreds. Det fortæller dig ikke hvilken vej du skal bevæge slideren, det minder dig blot om, at du er forbundet med og juridisk bundet til dit fremtidige selv.
To bring this to a wider audience, I've been working with Hal and Allianz to create something we call the behavioral time machine, in which you not only get to see yourself in the future, but you get to see anticipated emotional reactions to different levels of retirement wealth. So for instance, here is somebody using the tool. And just watch the facial expressions as they move the slider. The younger face gets happier and happier, saving nothing. The older face is miserable. And slowly, slowly we're bringing it up to a moderate savings rate. And then it's a high savings rate. The younger face is getting unhappy. The older face is quite pleased with the decision. We're going to see if this has an effect on what people do. And what's nice about it is it's not something that biasing people actually, because as one face smiles, the other face frowns. It's not telling you which way to put the slider, it's just reminding you that you are connected to and legally tied to this future self.
Dine beslutninger i dag, vil bestemme dets tilstand. Og det er noget der er let at glemme. Brugen af virtual reality er ikke kun godt til at få folk til at se gamle ud. Der er programmer, der kan vise hvordan folk vil se ud, hvis de ryger, hvis de får meget sol, hvis de tager på osv.
Your decisions today are going to determine its well-being. And that's something that's easy to forget. This use of virtual reality is not just good for making people look older. There are programs you can get to see how people might look if they smoke, if they get too much exposure to the sun, if they gain weight and so on.
Og det gode er, at modsat eksperimenterne som Hal og jeg selv lavede med Russ Smith, så skal man ikke programmere disse selv, for at se det i virtual reality. Der er apps som man kan få til smartphones for bare et par dollars, der kan gøre det samme. Dette er faktisk et billede af Hal, min medforfatter. I genkender ham måske fra de tidligere visninger. Og bare for sjov skyld prøvede vi hans ansigt på skaldnings, aldrings og fedme software, for at se hvordan han ville se ud. Hal er til stede her, så jeg synes vi skylder ham, såvel som jer selv at fri jer for det sidste billede. Og jeg vil slutte den her.
And what's good is, unlike in the experiments that Hal and myself ran with Russ Smith, you don't have to program these by yourself in order to see the virtual reality. There are applications you can get on smartphones for just a few dollars that do the same thing. This is actually a picture of Hal, my coauthor. You might recognize him from the previous demos. And just for kicks we ran his picture through the balding, aging and weight gain software to see how he would look. Hal is here, so I think we owe it to him as well as yourself to disabuse you of that last image. And I'll close it there.
På vegne af Hal og mig, vil jeg ønske alt mulig held og lykke til jeres nutidige og fremtidige selv. Tak skal I have.
On behalf of Hal and myself, I wish all the best to your present and future selves. Thank you.
(Bifald)
(Applause)