Recordeu la història d'Ulisses i les Sirenes que vam aprendre a l'institut? Hi havia un heroi, l'Ulisses, que tornava cap a casa després de la guerra de Troia. Estava a la coberta del vaixell, parlant amb el primer oficial, i va dir: "Demà arribarem a aquelles roques, i en aquelles roques hi ha unes dones molt belles anomenades Sirenes. Aquestes dones canten una cançó hipnotitzadora; una cançó tan captivadora que qualsevol mariner que l'escolti acaba xocant contra les roques i mor". És normal esperar, dit això, que escollirien un camí alternatiu per no trobar-se amb les Sirenes, però Ulisses va dir: "Vull sentir aquesta cançó, així que el que penso fer és posar-vos cera a les orelles a tots vosaltres, atenció, per a que no pugueu sentir-la, i faré que em lligueu al màstil per a poder-la escoltar i que poguem navegar sense que ens afecti". Es tracta d'un capità que arrisca la vida de tots els tripulants del vaixell per a poder sentir la cançó.
Do you remember the story of Odysseus and the Sirens from high school or junior high school? There was this hero, Odysseus, who's heading back home after the Trojan War. And he's standing on the deck of his ship, he's talking to his first mate, and he's saying, "Tomorrow, we will sail past those rocks, and on those rocks sit some beautiful women called Sirens. And these women sing an enchanting song, a song so alluring that all sailors who hear it crash into the rocks and die." Now you would expect, given that, that they would choose an alternate route around the Sirens, but instead Odysseus says, "I want to hear that song. And so what I'm going to do is I'm going to pour wax in the ears of you and all the men -- stay with me -- so that you can't hear the song, and then I'm going to have you tie me to the mast so that I can listen and we can all sail by unaffected." So this is a captain putting the life of every single person on the ship at risk so that he can hear a song.
M'agradaria creure que, d'haver estat així, probablement ho haurien assajat unes quantes vegades. L'Ulisses hagués dit: "Molt bé, anem a fer una prova. Lligueu-me al masteler i jo us suplicaré que em deslligueu. Digui el que digui, em desslligueu del màstil. Bé, lligueu-me". El primer oficial agafa la corda i lliga l'Ulisses al màstil amb un bon nus. L'Ulisses fa la millor actuació de la seva vida tot dient: "Deslligueu-me, deslligueu-me! Vull sentir aquesta cançó! Deslligueu-me!" I el primer oficial aguanta sàviament i no deslliga l'Ulisses. Llavors, l'Ulisses diu: "He vist que ho heu entès. Molt bé, deslligueu-me ara mateix i anem a sopar". El primer oficial en dubta. Es pregunta: "Això és part de l'assaig o he de deslligar-lo?" I pensa: "Bé, suposo que en algun moment l'assaig ha d'acabar, oi?" Així que deslliga l'Ulisses i aquest s'enfada com una mona. Li diu: "Ets idiota. Un tros de quòniam. Si arribes a fer això demà, jo seria mort, tú també i tots i cadascun de nosaltres. Ara no em deslliguis passi el que passi". I tira al primer oficial a terra. Això es va repetint durant tota la nit: assajant, lligant-lo al màstil, pretenent enganyar-lo per escapar-se apallissant al primer oficial sense pietat. Resulta hilarant.
And I'd like to think if this was the case, they probably would have rehearsed it a few times. Odysseus would have said, "Okay, let's do a dry run. You tie me to the mast, and I'm going to beg and plead. And no matter what I say, you cannot untie me from the mast. All right, so tie me to the mast." And the first mate takes a rope and ties Odysseus to the mast in a nice knot. And Odysseus does his best job playacting and says, "Untie me. Untie me. I want to hear that song. Untie me." And the first mate wisely resists and doesn't untie Odysseus. And then Odysseus says, "I see that you can get it. All right, untie me now and we'll get some dinner." And the first mate hesitates. He's like, "Is this still the rehearsal, or should I untie him?" And the first mate thinks, "Well, I guess at some point the rehearsal has to end." So he unties Odysseus, and Odysseus flips out. He's like, "You idiot. You moron. If you do that tomorrow, I'll be dead, you'll be dead, every single one of the men will be dead. Now just don't untie me no matter what." He throws the first mate to the ground. This repeats itself through the night -- rehearsal, tying to the mast, conning his way out of it, beating the poor first mate up mercilessly. Hilarity ensues.
El fet de lligar-se un mateix a un màstil és, probablement, l'exemple escrit més antic d'allò que els psicòlegs anomenen un mecanisme de responsabilitat. Un mecanisme de responsabilitat és una decisió que prens amb el cap fred per a refrenar-te per a que no facis quelcom que te'n puguis penedir quan no tinguis el cap fred. Perquè hi ha dos caps dins de cada persona, si ens parem a pensar-ho. Els estudiosos porten molt de temps apel·lant a aquesta metàfora dels dos jo quan es tracta de temptacions. Primer està el jo present. És com l'Ulisses quan està sentint la cançó. L'únic que vol és estar a primera fila. Només té en ment la gratificació immediata. Però llavors hi ha aquest altre jo, el jo futur. És l'Ulisses, fet un vellet, que no vol res més que jubilar-se i marxar a la seva torre, al costat de la platja, amb la seva dona Penèlope, als afores d'Ítaca... l'altra.
Tying yourself to a mast is perhaps the oldest written example of what psychologists call a commitment device. A commitment device is a decision that you make with a cool head to bind yourself so that you don't do something regrettable when you have a hot head. Because there's two heads inside one person when you think about it. Scholars have long invoked this metaphor of two selves when it comes to questions of temptation. There is first, the present self. This is like Odysseus when he's hearing the song. He just wants to get to the front row. He just thinks about the here and now and the immediate gratification. But then there's this other self, the future self. This is Odysseus as an old man who wants nothing more than to retire in a sunny villa with his wife Penelope outside of Ithaca -- the other one.
Llavors, per què necessitem mecanismes de responsabilitat? Bé, resistir la temptació no és fàcil, tal i com va dir l'economista anglès del segle XIX, Nassau William pare: "Abstenir-se del plaer que hi ha al nostre poder o buscar resultats llunyans en lloc d'immediats són dels esforços més dolorosos de la voluntat humana". Si et proposes objectius i ets com la resta de la gent, probablement t'adonis de que no és que els teus objectius siguin físicament impossibles allò que t'impedeix aconseguir-los, sinó la falta d'auto-disciplina per no perdre'ls de vista. Perdre pes és, físicament, possible. Fer més exercici és, físicament, possible. Ara bé, resistir la temptació costa.
So why do we need commitment devices? Well resisting temptation is hard, as the 19th century English economist Nassau William Senior said, "To abstain from the enjoyment which is in our power, or to seek distant rather than immediate results, are among the most painful exertions of the human will." If you set goals for yourself and you're like a lot of other people, you probably realize it's not that your goals are physically impossible that's keeping you from achieving them, it's that you lack the self-discipline to stick to them. It's physically possible to lose weight. It's physically possible to exercise more. But resisting temptation is hard.
L'altra raó per la qual és difícil resistir la temptació és perquè es tracta d'una batalla desigual entre el jo present i el jo futur. És a dir, hem d'admetre que el jo present és present. Té el control. És al poder ara mateix. Té uns braços llargs i musculosos que poden aixecar dònuts i emportar-te'ls a la boca. I el jo futur no està ni al teu costat. És lluny en el futur. És dèbil. Ni tan sols té un advocat present. No hi ha ningú que defensi el jo futur. D'aquesta manera, el jo present pot esclafar tots els seus somnis. Així que tenim una batalla entre tots dos jo i hi necessitem mecanismes de responsabilitat. per anivellar el camp de joc per a tots dos.
The other reason that it's difficult to resist temptation is because it's an unequal battle between the present self and the future self. I mean, let's face it, the present self is present. It's in control. It's in power right now. It has these strong, heroic arms that can lift doughnuts into your mouth. And the future self is not even around. It's off in the future. It's weak. It doesn't even have a lawyer present. There's nobody to stick up for the future self. And so the present self can trounce all over its dreams. So there's this battle between the two selves that's being fought, and we need commitment devices to level the playing field between the two.
Bé, la veritat és que jo mateix sóc un fan dels mecanismes de responsabilitat. El fet de lligar-se al masteler és el més vell de tots, però n'hi ha d'altres, com ara guardar la targeta de crèdit en un calaix i tancar-lo amb clau, o no portar menjar ràpid a casa per no menjar-ne, o desendollar la connexió a Internet per a que utilitzis l'ordinador. Jo ja creava mecanismes de responsabilitat propis abans de que sapigués què eren. Quan era un post-doctorant mort de gana, a la Universitat de Columbia, em trobava capficat en una fase de "publicar o morir" a la carrera. Havia d'escriure 5 pàgines al dia sobre articles o havia de renunciar a 5 dòlars.
Now I'm a big fan of commitment devices actually. Tying yourself to the mast is the oldest one, but there are other ones such as locking a credit card away with a key or not bringing junk food into the house so you won't eat it or unplugging your Internet connection so you can use your computer. I was creating commitment devices of my own long before I knew what they were. So when I was a starving post-doc at Columbia University, I was deep in a publish-or-perish phase of my career. I had to write five pages a day towards papers or I would have to give up five dollars.
I quan intentes posar en marxa aquests mecanismes, t'adones de que el diable es troba als petits detalls. Perquè no és tan fàcil desempallegar-se de 5 dòlars. És a dir, no els pots cremar. És il·legal. I vaig pensar: "Bé, els podria donar a una organització benèfica o a la meva dona o alguna cosa semblant". Però llavors vaig pensar: "Un moment, m'estic enviant missatges creuats. Perquè ara resulta que no escriure és dolent, però donar a Càritas és bo". Així que justificava el fet de no escriure regalant alguna cosa. Llavors, vaig girar la truita i vaig pensar: "Bé, ho podria donar als neo-nazis". Però llavors se'm va acudir: "Això és més dolent que el fet de que escriure és bo, així que no funcionaria". Al final, vaig decidir que deixaria els 5 dòlars en un sobre al metro. Alguns cops ho trobava una persona bona; d'altres, una dolenta. Si fa no fa, era un intercanvi de diners sense sentit del qual me'n penediria. (Riure) Així són els mecanismes de responsabilitat.
And when you try to execute these commitment devices, you realize the devil is really in the details. Because it's not that easy to get rid of five dollars. I mean, you can't burn it; that's illegal. And I thought, well I could give it to a charity or give it to my wife or something like that. But then I thought, oh, I'm sending myself mixed messages. Because not writing is bad, but giving to charity is good. So then I would kind of justify not writing by giving a gift. And then I kind of flipped that around and thought, well I could give it to the neo-Nazis. But then I was like, that's more bad than writing is good, and so that wouldn't work. So ultimately, I just decided I would leave it in an envelope on the subway. Sometimes a good person would find it, sometimes a bad person would find it. On average, it was just a completely pointless exchange of money that I would regret. (Laughter) Such it is with commitment devices.
Tot i que m'agraden, hi ha un parell de coses que no deixen de preocupar-me sobre els mecanismes de responsabilitat, i és possible que ho sentiu si els utilitzeu. La primera és quan poses en funcionament un d'aquests mecanismes, com si fós un contracte que has d'escriure o pel qual has de pagar cada dia. És un recordatori constant de que no tens auto-control. T'estàs dient a tu mateix: "Sense tu, mecanisme, jo no sóc res. No tinc auto-disciplina". Llavors, quan estàs en una situació en la que no tens un mecanisme a mà (com, per exemple: "Òndia, m'estan oferint un dònut, però no tinc cap mecanisme de defensa!"), te'l menges i prou. No m'agrada la forma que tenen d'arrabassar-te el poder. Jo opino que l'auto-disciplina és quelcom tangible, com un múscul. Com més l'exerceixes, més fort es torna.
But despite my like for them, there's two nagging concerns that I've always had about commitment devices, and you might feel this if you use them yourself. So the first is, when you've got one of these devices going, such as this contract to write everyday or pay, it's just a constant reminder that you have no self-control. You're just telling yourself, "Without you, commitment device, I am nothing, I have no self-discipline." And then when you're ever in a situation where you don't have a commitment device in place -- like, "Oh my God, that person's offering me a doughnut, and I have no defense mechanism," -- you just eat it. So I don't like the way that they take the power away from you. I think self-discipline is something, it's like a muscle. The more you exercise it, the stronger it gets.
L'altre problema amb els mecanismes de responsabilitat és que sempre te'n pots escapolir. Dius: "Bé, és evident que avui no puc escriure perquè estic fent una conferència al TED i tinc cinc entrevistes, i després tinc una festa i acabaré borratxo. Per tant, això, avui, no funcionarà". Llavors, ets pràcticament l'Ulisses i el primer oficial en una sola persona. T'hi poses, t'hi lligues i te n'escapoleixes, i després et tortures.
The other problem with commitment devices is that you can always weasel your way out of them. You say, "Well, of course I can't write today, because I'm giving a TEDTalk and I have five media interviews, and then I'm going to a cocktail party and then I'll be drunk after that. And so there's no way that this is going to work." So in effect, you are like Odysseus and the first mate in one person. You're putting yourself, you're binding yourself, and you're weaseling your way out of it, and then you're beating yourself up afterwards.
Doncs bé, porto treballant, ara farà una dècada, en trobar altres formes de canviar la relació que té la gent amb el seu jo futur sense utilitzar aquests mecanismes de responsabilitat. En concret, m'interessa la relació amb el jo econòmic futur. I sé que això és un tema oportú, ara mateix. M'estic referint al tema d'estalviar. Estalviar ara és un problema clàssic de dos jo. El jo present no vol estalviar per res. Vol els diners per comprar. A la vegada, el jo futur vol que el jo present estalvïi. Un problema d'oportunitat. Observem el nivell d'estalvis i podem veure que ha anat davallant des dels anys 50. Igualment, l'índex de risc de jubilació, la probabilitat de no poder tenir tot allò que necessites quan et jubilis, ha anat augmentant. Ara estem en una situació en la qual, per cada tres persones de la generació del "baby boom", el McKinsey Global Institute prediu que dues d'elles no arribaran a tenir tot allò que els cal abans de jubilar-se quan s'hagin jubilat.
So I've been working for about a decade now on finding other ways to change people's relationship to the future self without using commitment devices. In particular, I'm interested in the relationship to the future financial self. And this is a timely issue. I'm talking about the topic of saving. Now saving is a classic two selves problem. The present self does not want to save at all. It wants to consume. Whereas the future self wants the present self to save. So this is a timely problem. We look at the savings rate and it has been declining since the 1950s. At the same time, the Retirement Risk Index, the chance of not being able to meet your needs in retirement, has been increasing. And we're at a situation now where for every three baby boomers, the McKinsey Global Institute predicts that two will not be able to meet their pre-retirement needs while they're in retirement.
Llavors, què hi podem fer? Hi ha un filòsof, el Derek Parfit, que va dir unes paraules que ens van inspirar, als meus coautors i a mi. Va dir: "És possible que descuidem el nostre jo futur per algún error de creença o d'imaginació". És a dir, que, d'alguna forma, és possible que no creiem que ens farem grans, o que no podem imaginar-nos que algun dia serem vells. Per una part, sembla ridícul, això. És clar que sabem que ens farem grans, però no hi ha coses que creiem i que no creiem a la vegada?
So what can we do about this? There's a philosopher, Derek Parfit, who said some words that were inspiring to my coauthors and I. He said that, "We might neglect our future selves because of some failure of belief or imagination." That is to say, we somehow might not believe that we're going to get old, or we might not be able to imagine that we're going to get old some day. On the one hand, it sounds ridiculous. Of course, we know that we're going to get old. But aren't there things that we believe and don't believe at the same time?
Així doncs, els meus coautors i jo hem utilitzat ordinadors, l'eina més gran dels nostres temps, per donar un cop de mà a la imaginació de la gent i ajudar-los a visualitzar com pot ser viatjar al futur. Ara us ensenyaré algunes d'aquestes eines. La primera s'anomena el constructor de repartiments. Mostra a la gent com podria ser el seu futur amb un centenar de resultats igualment probables que es poden obtenir al futur. Cada resultat es mostra amb un d'aquests marcadors, i cadascun es troba en una filera que representa el nivell de riquesa i de jubilació. Com més amunt siguis, més diners gaudiràs de la jubilació. Com més avall siguis, més et costarà arribar a fi de mes. Quan fas una inversió, allò que realment dius és: "Accepto que qualsevol d'aquestes 100 coses em poden passar i poden determinar la meva riquesa".
So my coauthors and I have used computers, the greatest tool of our time, to assist people's imagination and help them imagine what it might be like to go into the future. And I'll show you some of these tools right here. The first is called the distribution builder. It shows people what the future might be like by showing them a hundred equally probable outcomes that might be obtained in the future. Each outcome is shown by one of these markers, and each sits on a row that represents a level of wealth and retirement. Being up at the top means that you're enjoying a high income in retirement. Being down at the bottom means that you're struggling to make ends meet. When you make an investment, what you're really saying is, "I accept that any one of these 100 things could happen to me and determine my wealth."
Ara intenteu capgirar aquests resultats. Tracteu de manipular el vostre destí, tal i com està fent aquesta persona, però cal quelcom per fer-ho. Això vol dir que has d'estalviar un dia més. Quan trobis una inversió amb la que siguis feliç, fas clic a "Fet" i els marcadors comencen a desaparèixer, lentament, un per un. Simula què passa quan inverteixes en una cosa i veus quins resultats n'obtens. Al final, només hi quedarà un marcador i determinarà la nostra riquesa quan ens jubilem.
Now you can try to move your outcomes around. You can try to manipulate your fate, like this person is doing, but it costs you something to do it. It means that you have to save more today. Once you find an investment that you're happy with, what people do is they click "done" and the markers begin to disappear, slowly, one by one. It simulates what it is like to invest in something and to watch that investment pan out. At the end, there will only be one marker left standing and it will determine our wealth in retirement.
Sí, aquesta persona s'ha jubilat cobrant un 150% del sou que guanyava quan treballava. Estan fent més diners jubilats que quan treballaven. Si ets com la majoria de la gent, el fet únic de veure això ja t'ha fet somriure com un beneit; Penses: "Arribar a fer un 50% més dels diners que quan treballava". Tot i així, si resulta que estaves a la part baixa de la taula, és possible que hagis sentit com se t'encongia l'estòmac en pensar en com fer-t'ho per a passa una bona jubilació. En utilitzar aquesta eina contínuament i simulant més i més resultats, la gent pot entendre que les inversions i els estalvis que fan avui determinen el benestar del futur.
Yes, this person retired at 150 percent of their working income in retirement. They're making more money while retired than they were making while they were working. If you're like most people, just seeing that gave you a small sense of elation and joy -- just to think about making 50 percent more money in retirement than before. However, had you ended up on the very bottom, it might have given you a slight sense of dread and/or nausea thinking about struggling to get by in retirement. By using this tool over and over and simulating outcome after outcome, people can understand that the investments and savings that they undertake today determine their well-being in the future.
Ara la gent es veu motivada a través d'emocions, però la gent diferent troba motivants altres coses. Això és una simulació que empra gràfics, però n'hi ha que veuen més motivant el fet de veure què poden comprar, no només números. Per tant, he creat un constructor de repartiments on, enlloc de mostrar resultats numèrics, mostro què pots obtenir arrel d'aquests resultats, concretament, apartaments que et puguis permetre si et jubiles amb 3000, 2500, 2000 dòlars al mes, etcètera. Com més baixes en l'escala d'apartaments, veus com la cosa va empitjorant per moments. Alguns semblen llocs on vaig viure quan m'acabava de llicenciar. I, a mesura que vas arribant al final de tot, topes amb la crua realitat de que, si no estalvies res per a la jubilació, no podràs permetre't cap tipus de vivenda. Aquestes imatges són apartaments de debò, amb aquests mateixos lloguers, extrets d'Internet.
Now people are motivated through emotions, but different people find different things motivating. This is a simulation that uses graphics, but other people find motivating what money can buy, not just numbers. So here I made a distribution builder where instead of showing numerical outcomes, I show people what those outcomes will get you, in particular apartments that you can afford if you're retiring on 3,000, 2,500, 2,000 dollars per month and so on. As you move down the ladder of apartments, you see that they get worse and worse. Some of them look like places I lived in as a graduate student. And as you get to the very bottom, you're faced with the unfortunate reality that if you don't save anything for retirement, you won't be able to afford any housing at all. Those are actual pictures of actual apartments renting for that amount as advertised on the Internet.
L'última cosa que vull ensenyar-vos, l'última màquina del temps conductual, és quelcom que vaig crear amb el Hal Hershfield, el qual em va presentar el meu coautor en un antic projecte, Bill Sharpe. I resulta que es tracta d'una capbussada a la realitat virtual. Llavors, el que fem és prendre fotos de la gent (en aquest cas, universitaris i universitàries) i utilitzem un programa per fer-los envellir i fer-los veure quin aspecte tindran quan tinguin 60, 70, 80 anys. Intentem provar si realment ajudant a la teva imaginació, donant un cop d'ull al teu jo futur, pots canviar els teus hàbits inversors.
The last thing I'll show you, the last behavioral time machine, is something that I created with Hal Hershfield, who was introduced to me by my coauthor on a previous project, Bill Sharpe. And what it is is an exploration into virtual reality. So what we do is we take pictures of people -- in this case, college-age people -- and we use software to age them and show these people what they'll look like when they're 60, 70, 80 years old. And we try to test whether actually assisting your imagination by looking at the face of your future self can change you investment behavior.
Així que aquest és un dels nostres experiments. Aquí veiem la cara del jove de l'esquerra. Li hem donat un control per a que pugui ajustar el nivell d'estalvis. A mesura que disminueix el nivell d'estalvis, vol dir que no estarà estalviant res quan arribi a l'extrem esquerre. Es pot veure que els seus ingressos anuals (aquest és el percentatge del sou que pot emportar-se a casa avui) és força alt, del 91%, però els ingressos de la jubilació són molt baixos. Es retirarà amb un 44% d'allò que guanyava mentre treballava. Si estalvia la quantitat legal màxima, guanyarà més diners en jubilar-se, però no serà feliç perquè ara té menys diners a la part esquerra per gastar avui. Hi ha altres condicions que mostren el jo futur. Des del punt de vista del jo futur, tot és a l'inrevés. Si estalvies molt poc, el jo futur no és gens feliç vivint amb el 44% dels teus ingressos anteriors. Però si el jo present estalvia molt, el jo futur està encantat de la vida, amb uns ingressos propers al 100%.
So this is one of our experiments. Here we see the face of the young subject on the left. He's given a control that allows him to adjust his savings rate. As he moves his savings rate down, it means that he's saving zero when it's all the way here at the left. You can see his current annual income -- this is the percentage of his paycheck that he can take home today -- is quite high, 91 percent, but his retirement income is quite low. He's going to retire on 44 percent of what he earned while he was working. If he saves the maximum legal amount, his retirement income goes up, but he's unhappy because now he has less money on the left-hand side to spend today. Other conditions show people the future self. And from the future self's point of view, everything is in reverse. If you save very little, the future self is unhappy living on 44 percent of the income. Whereas if the present self saves a lot, the future self is delighted, where the income is close up near 100 percent.
Per poder portar això a una audiència més àmplia, he estat treballant amb el Hal i Allianz per crear quelcom que anomenem màquina del temps conductual, en la qual no només et veus a tu mateix en el futur, sinó que veus reaccions emocionals anticipades davant dels diferents nivells de riquesa possibles. Així que, per exemple, aquí tenim una persona que està utilitzant aquesta eina. Observeu les expressions facials Conforme va movent la barra. La cara jove es torna més i més feliç sense estalviar res. La cara vella se sent miserable. Poc a poc, ho portem a un nivell d'estalvis moderat. I tenim el nivell d'estalvis alt. La cara jove no sembla estar gaire contenta. Però la cara vella sembla força satisfeta amb la decisió. Anem a veure si això produeix cap efecte en allò que fa la gent. El millor de tot és que no és quelcom que afecti a la gent de forma parcial, ja que, quan una cara somriu, l'altra arrufa el nas. No t'està dient de quina forma col·locar el control; només t'està recordant que estàs connectat i legalment lligat al teu jo futur.
To bring this to a wider audience, I've been working with Hal and Allianz to create something we call the behavioral time machine, in which you not only get to see yourself in the future, but you get to see anticipated emotional reactions to different levels of retirement wealth. So for instance, here is somebody using the tool. And just watch the facial expressions as they move the slider. The younger face gets happier and happier, saving nothing. The older face is miserable. And slowly, slowly we're bringing it up to a moderate savings rate. And then it's a high savings rate. The younger face is getting unhappy. The older face is quite pleased with the decision. We're going to see if this has an effect on what people do. And what's nice about it is it's not something that biasing people actually, because as one face smiles, the other face frowns. It's not telling you which way to put the slider, it's just reminding you that you are connected to and legally tied to this future self.
Les decisions d'avui determinar el seu benestar. I això és quelcom força fàcil d'oblidar. Aquest ús de la realitat virtual no serveix només per veure com envelleix la gent. Hi ha programes que et permetran veure quina fila farà la gent si fumen, si prenen massa el sol, si s'engreixen, etc. El costat bo de tot això és que, a diferència dels experiments que el Hal i jo mateix vam dur a terme amb el Russ Smith, no els has de programar tu mateix per veure la realitat virtual. Hi ha aplicacions pels smartphones que, per un grapat de dòlars, fan exactament el mateix. Aquest és el Hal, el meu coautor. És possible que el reconegueu d'altres demostracions. I, per riure una estona, vam processar la seva foto pel programa de calvície, envelliment i engreixament per veure com quedaria. El Hal és aquí, així que crec que li ho devem, i tu també t'ho deus, per desenganyar-te d'aquella última imatge. I això és tot.
Your decisions today are going to determine its well-being. And that's something that's easy to forget. This use of virtual reality is not just good for making people look older. There are programs you can get to see how people might look if they smoke, if they get too much exposure to the sun, if they gain weight and so on. And what's good is, unlike in the experiments that Hal and myself ran with Russ Smith, you don't have to program these by yourself in order to see the virtual reality. There are applications you can get on smartphones for just a few dollars that do the same thing. This is actually a picture of Hal, my coauthor. You might recognize him from the previous demos. And just for kicks we ran his picture through the balding, aging and weight gain software to see how he would look. Hal is here, so I think we owe it to him as well as yourself to disabuse you of that last image. And I'll close it there.
De part meva i del Hal, els desitjo el millor al vostre jo present i futur. Gràcies.
On behalf of Hal and myself, I wish all the best to your present and future selves. Thank you.
(Aplaudiments)
(Applause)