Спомняте ли си историята за Одисей и Сирените, от гимназията или прогимназията? Героят Одисей, който се е устремил обратно към дома си, след края на Троянската война. И той стои на палубата на кораба си, разговаря с помощник-капитана, и му казва: "Утре ще минем покрай едни скали и на тези скали ще видим да седят няколко красиви жени, наречени Сирени. А тези жени пеят омайна песен, толкова съблазнителна, че всички моряци, които я чуят, се удрят в скалите и умират." Сега, може би предполагате, че при тези обстоятелства, ще изберат алтернативен маршрут и ще заобиколят Сирените, но вместо това Одисей казал: "Искам да чуя тази песен. И това, което ще направя е, че ще излея восък в ушите ти както и в ушите на всички мъже - остани с мен - така че да не можеш да чуеш песента, и тогава ще ме завържеш за мачтата, така че да мога да слушам и ще можем да преплаваме без да се повлияем от песента." И така това е капитан, който излага живота на всички на кораба на риск, за да може той да чуе една песен.
Do you remember the story of Odysseus and the Sirens from high school or junior high school? There was this hero, Odysseus, who's heading back home after the Trojan War. And he's standing on the deck of his ship, he's talking to his first mate, and he's saying, "Tomorrow, we will sail past those rocks, and on those rocks sit some beautiful women called Sirens. And these women sing an enchanting song, a song so alluring that all sailors who hear it crash into the rocks and die." Now you would expect, given that, that they would choose an alternate route around the Sirens, but instead Odysseus says, "I want to hear that song. And so what I'm going to do is I'm going to pour wax in the ears of you and all the men -- stay with me -- so that you can't hear the song, and then I'm going to have you tie me to the mast so that I can listen and we can all sail by unaffected." So this is a captain putting the life of every single person on the ship at risk so that he can hear a song.
И бих искал да мисля, че ако това е така, вероятно те ще са го репетирали няколко пъти. Одисей би казал: "Окей, нека направим суха тренировка. Завърши ме за мачтата, а аз ще те моля и умолявам. Каквото и да кажа, ти не трябва да ме отвръзваш от мачтата. Добре. Сега ме завърши за мачтата." И помощник-капитанът взел едно въже и завързал здраво Одисей за мачтата. А Одисей дал най-доброто от себе си, за да играе ролята, и повтарял: "Отвържи ме. Отвържи ме. Искам да чуя тази песен. Отвържи ме." А помощник-капитана стоичесни устоявал на молбите и не развръзвал Одисей. И след това Одисей казал: "Виждам, че ще се справиш. Всичко е наред, сега ме отвържи и да вечеряме." А помощник-капитанът се поколебал. Замислил се: "Това още ли е част от репетицията или трябва да го развържа?" А помощник-капитанът си помислил: "Добре, в даден момент сухата тренировка трябва да свърши." И развързал Одесей и той се разгневил. Казал нещо като: "Идиот. Малоумник. Ако постъпиш така и утре, ще умра, ти ще умреш, всички хора на кораба ще умрат. Няма да ме развързваш при никакви обстоятелства." И проснал помощник-капитана на земята. Това се повторило и през нощта - тренировки, връзване за мачтата, търсене на начин да се развърже, побеждавайки безмилостно помощник-капитана. Следва веселие.
And I'd like to think if this was the case, they probably would have rehearsed it a few times. Odysseus would have said, "Okay, let's do a dry run. You tie me to the mast, and I'm going to beg and plead. And no matter what I say, you cannot untie me from the mast. All right, so tie me to the mast." And the first mate takes a rope and ties Odysseus to the mast in a nice knot. And Odysseus does his best job playacting and says, "Untie me. Untie me. I want to hear that song. Untie me." And the first mate wisely resists and doesn't untie Odysseus. And then Odysseus says, "I see that you can get it. All right, untie me now and we'll get some dinner." And the first mate hesitates. He's like, "Is this still the rehearsal, or should I untie him?" And the first mate thinks, "Well, I guess at some point the rehearsal has to end." So he unties Odysseus, and Odysseus flips out. He's like, "You idiot. You moron. If you do that tomorrow, I'll be dead, you'll be dead, every single one of the men will be dead. Now just don't untie me no matter what." He throws the first mate to the ground. This repeats itself through the night -- rehearsal, tying to the mast, conning his way out of it, beating the poor first mate up mercilessly. Hilarity ensues.
Връзването за мачтата вероятно е най-старият описан пример за това, което психолозите наричат средства за ангажираност. Средството за ангажираност е решение, което вземате на трезва глава да се обвържете, така че да не направите нещо, за което да съжалявате, когато не разсъждавате съвсем трезво. Тъй като човек има поне две глави, ако се замислите. Учените отдавна се позовават на метафората за двете личности, когато става въпрос за изкушенията. Първо съществува настоящето Аз. Това е Одисей, когато чува песента. Просто иска веднага да отиде най-отпред. Мисли само за тук и сега и за незабавното удовлетворение. Но има и другото Аз, Аз на бъдещето. Това е Одисей като възрастен мъж, който не иска друго освен да се оттегли в една слънчева вила със съпругата си Пенелопа извън Итака - другата личност.
Tying yourself to a mast is perhaps the oldest written example of what psychologists call a commitment device. A commitment device is a decision that you make with a cool head to bind yourself so that you don't do something regrettable when you have a hot head. Because there's two heads inside one person when you think about it. Scholars have long invoked this metaphor of two selves when it comes to questions of temptation. There is first, the present self. This is like Odysseus when he's hearing the song. He just wants to get to the front row. He just thinks about the here and now and the immediate gratification. But then there's this other self, the future self. This is Odysseus as an old man who wants nothing more than to retire in a sunny villa with his wife Penelope outside of Ithaca -- the other one.
И така защо се нуждаем от средства за ангажираност? Трудно е да устоиш на изкушението, както казва английският икономист от 19. век Насау Уилям Старши: "Да се въздържим от наслада, която е лесно достижима, или да търсим далечни, вместо мигновени резултати, са сред най-болезнените изпитания за човешката воля." Ако си поставяте цели и сте като повечето хора, вероятно си давате сметка, че не става въпрос, че целите ви са физически непостижими, което ви пречи да ги постигнете, а липсата на самодисциплина, да извървите пътя до тях. Физически е възможно да се намали теглото ви. Физически е възможно да правите повече упражнения. Но да устоите на изкушението е трудно.
So why do we need commitment devices? Well resisting temptation is hard, as the 19th century English economist Nassau William Senior said, "To abstain from the enjoyment which is in our power, or to seek distant rather than immediate results, are among the most painful exertions of the human will." If you set goals for yourself and you're like a lot of other people, you probably realize it's not that your goals are physically impossible that's keeping you from achieving them, it's that you lack the self-discipline to stick to them. It's physically possible to lose weight. It's physically possible to exercise more. But resisting temptation is hard.
Другата причина, поради която е трудно да се устои на изкушението, е че това е неравна битка между настоящето Аз и бъдещето Аз. Имам предвид, че настоящето Аз е съществуващо. Може да се контролира. Можем да го управляваме сега. То притежава онези силни, героични ръце, които могат да повдигнат поничката до устата ви. А бъдещият Аз дори не е наоколо. Той е в бъдещето. Слаб е. Дори си няма адвокат, който да го представлява. Никой не се държи близо до бъдещото си Аз. И така настоящето Аз може да победи всички мечти. Така че тази битка между две Аз, която се води, се води и са ни нужни средства за ангажираност, за да постигнем равнопоставеност между двете.
The other reason that it's difficult to resist temptation is because it's an unequal battle between the present self and the future self. I mean, let's face it, the present self is present. It's in control. It's in power right now. It has these strong, heroic arms that can lift doughnuts into your mouth. And the future self is not even around. It's off in the future. It's weak. It doesn't even have a lawyer present. There's nobody to stick up for the future self. And so the present self can trounce all over its dreams. So there's this battle between the two selves that's being fought, and we need commitment devices to level the playing field between the two.
Всъщност, аз съм голям фен на средствата за ангажираност. Завръзването към мачтата е най-старото, но има и други като заключване на кредитна карта в сейф и скриване на ключа или да не купувате за дома си вредна храна, за да не я ядете, или прекъсване на връзката с интернет, така че да си свършите работата на компютъра. Аз сам си създавам средства за ангажираност много преди да знам, че те съществуват. Когато бях гладуващ студент в Колумбийския университет, бях на кръстопът какво да правя с кариерата си. Трябваше да пиша по пет страници на ден ако исках да смогна с курсовите задачи или трябваше сам да се лиша от пет долара.
Now I'm a big fan of commitment devices actually. Tying yourself to the mast is the oldest one, but there are other ones such as locking a credit card away with a key or not bringing junk food into the house so you won't eat it or unplugging your Internet connection so you can use your computer. I was creating commitment devices of my own long before I knew what they were. So when I was a starving post-doc at Columbia University, I was deep in a publish-or-perish phase of my career. I had to write five pages a day towards papers or I would have to give up five dollars.
И когато се опитате да използвате тези средства, осъзнавате, че ключът към успеха наистина е в детайлите. Тъй като не е толкова лесно да се отървете от петте долара. Не можете да ги изгорите, незаконно е. Помислих си, че мога да ги даря за някаква кауза или да ги дам на съпругата си или нещо подобно. А после си казах, че сякаш сам се опитвам да се объркам. Защото да не пиша е лошо, а да дарявам е добра постъпка. И така щях да се оправдая за това, че не пиша, като правя подарък. И тогава нещо като обърната наопаки мисъл ме споходи, че мога да давам тези пари на неонацистите. Но след това си казах, че това е много по-лошо, отколкото добро е писането, и че няма да проработи. И в крайна сметка реших, че ще ги оставям в плик в метрото. Някой път някой добър човек ще ги намери, някой път някой лош човек ще ги намери. Като цяло това е едно напълно безсмислено разменяне на пари, за което ще съжалявам. (Смях) Така е със средствата за ангажираност.
And when you try to execute these commitment devices, you realize the devil is really in the details. Because it's not that easy to get rid of five dollars. I mean, you can't burn it; that's illegal. And I thought, well I could give it to a charity or give it to my wife or something like that. But then I thought, oh, I'm sending myself mixed messages. Because not writing is bad, but giving to charity is good. So then I would kind of justify not writing by giving a gift. And then I kind of flipped that around and thought, well I could give it to the neo-Nazis. But then I was like, that's more bad than writing is good, and so that wouldn't work. So ultimately, I just decided I would leave it in an envelope on the subway. Sometimes a good person would find it, sometimes a bad person would find it. On average, it was just a completely pointless exchange of money that I would regret. (Laughter) Such it is with commitment devices.
Но независимо от това, че ги харесвам, съществуват две неща, свързани с тях, които винаги са ме притеснявали по отношение на тези средства, и вие може да ги усетите, ако ги използвате. Първото е, че когато използвате такова средство, като този договор за писане всеки ден или плащане, това е нещо като постоянно напомняне, че нямате самоконтрол. Вие казвате на себе си: "Без теб, средство за ангажираност, аз съм нищо. Нямам самодисциплина." И дори когато сте в ситуация, в която не използвате такова средство - като "О, Господи, този човек ми предлага поничка, а аз нямам механизъм да се защитя." - и просто я изяждате. И така не харесвам начина, по който ви лишават от контрол. Мисля си, че самодисциплината е нещо, нещо като мускул. Колкото повече го тренирате, толкова по-силен става.
But despite my like for them, there's two nagging concerns that I've always had about commitment devices, and you might feel this if you use them yourself. So the first is, when you've got one of these devices going, such as this contract to write everyday or pay, it's just a constant reminder that you have no self-control. You're just telling yourself, "Without you, commitment device, I am nothing, I have no self-discipline." And then when you're ever in a situation where you don't have a commitment device in place -- like, "Oh my God, that person's offering me a doughnut, and I have no defense mechanism," -- you just eat it. So I don't like the way that they take the power away from you. I think self-discipline is something, it's like a muscle. The more you exercise it, the stronger it gets.
Другият проблем със средствата за ангажираност е, че винаги можете да ги прескочите. Казвате си: "Добре, разбира се, че не мога да пиша днес, защото ще говоря на TED и имам пет интервюта за медиите, а след това отивам на коктейл и като се върна ще съм пил. И няма как да се получи да пиша." На практика вие сте като Одисей и помощник-капитана, но събрани в един човек. Вие се заставяте, вие се задължавате, вие намирате начин да прескочите задълженията, и сам се наказвате след това.
The other problem with commitment devices is that you can always weasel your way out of them. You say, "Well, of course I can't write today, because I'm giving a TEDTalk and I have five media interviews, and then I'm going to a cocktail party and then I'll be drunk after that. And so there's no way that this is going to work." So in effect, you are like Odysseus and the first mate in one person. You're putting yourself, you're binding yourself, and you're weaseling your way out of it, and then you're beating yourself up afterwards.
И така работя повече от десет години върху намирането на други начини за промяна на взаимоотношението на хората към бъдещето Аз без да се използват средства за ангажираност. В частност, интересувам се от взаимоотношението с бъдещото финансово Аз. Това е много актуална тема. Говоря за темата за спестяванията. Днес спестяването е класически проблем с двата Аз-а. Настоящият изобщо не иска да спестява. Иска да консумира. Докато бъдещият Аз иска настоящия Аз да спестява. И така това е актуален проблем. Ако погледнем размера на спестяванията, той постоянно намалява от 50-те години насам. В същото време индекса за риск при пенсионирането, вероятността да не може да посрещнеш разходите си при пенсиониране, постоянно се увеличава. И като видим днешната ситуация, в която на всеки трима от поколението на бейби бумърите, според глобалния институт на Макинзи, двама няма да могат да посрещнат предпенсионните си нужди, когато се пенсионират.
So I've been working for about a decade now on finding other ways to change people's relationship to the future self without using commitment devices. In particular, I'm interested in the relationship to the future financial self. And this is a timely issue. I'm talking about the topic of saving. Now saving is a classic two selves problem. The present self does not want to save at all. It wants to consume. Whereas the future self wants the present self to save. So this is a timely problem. We look at the savings rate and it has been declining since the 1950s. At the same time, the Retirement Risk Index, the chance of not being able to meet your needs in retirement, has been increasing. And we're at a situation now where for every three baby boomers, the McKinsey Global Institute predicts that two will not be able to meet their pre-retirement needs while they're in retirement.
И така какво можем да направим по въпроса? Философът Дерек Парфит, е казал някои думи, които вдъхновиха съавторите ми и мен. Той казва така: "Можем да пренебрегваме бъдещото си Аз, защото не вярваме или не си представяме." Което иска да каже, че някак си не вярваме, че ще остареем, или че не сме в състояние да си представим, че някой ден ще станем стари. От една страна това звучи нелепо. Разбира се, че знаем, че ще остареем. Но нима няма неща, в които хем вярваме, хем не вярваме?
So what can we do about this? There's a philosopher, Derek Parfit, who said some words that were inspiring to my coauthors and I. He said that, "We might neglect our future selves because of some failure of belief or imagination." That is to say, we somehow might not believe that we're going to get old, or we might not be able to imagine that we're going to get old some day. On the one hand, it sounds ridiculous. Of course, we know that we're going to get old. But aren't there things that we believe and don't believe at the same time?
И така със съавторите ми използвахме компютри, най-великия инструмент на нашето време, за да подпомогнем въображението на хората и за да им помогнем да си представят какво може да им се случи в бъдеще. И сега ще ви покажа някои от тези инструменти. Първият се нарича строител на разпределението. Той показва на хората какво може да бъде бъдещето като им показва стотици еднакво вероятни състояния, които могат да им се случат в бъдеще. Всяко състояние е показано чрез един от тези маркери, и всеки е на линия, която показва нивото на благосъстоянието и пенсионирането. Ако сте най-горе на върха, означава, че се радвате на високи доходи при пенсиониране. Най-долу означава, че се борите да свържете двата края. Когато направите инвестиция, всъщност вие казвате: "Приемам, че всяко от тези 100 неща може да ми се случи и да предопредели благосъстоянието ми."
So my coauthors and I have used computers, the greatest tool of our time, to assist people's imagination and help them imagine what it might be like to go into the future. And I'll show you some of these tools right here. The first is called the distribution builder. It shows people what the future might be like by showing them a hundred equally probable outcomes that might be obtained in the future. Each outcome is shown by one of these markers, and each sits on a row that represents a level of wealth and retirement. Being up at the top means that you're enjoying a high income in retirement. Being down at the bottom means that you're struggling to make ends meet. When you make an investment, what you're really saying is, "I accept that any one of these 100 things could happen to me and determine my wealth."
Сега можете да се опитате да раздвижите доходите си наоколо. Можете да се опитате да манипулирате съдбата си, както прави този човек, но ще ви струва нещо да го направите. Това значи да спестявате повече днес. След като сте открили инвестиция, която ви удовлтворява, хората кликат "сторено" и маркерите започват да изчезват бавно, един по един. Симулираме какво би се случило ако инвестирате в нещо и можете да видите как се развиват инвестициите. Накрая ще остане само един маркер и той ще показва какви ще са доходите ви при пенсиониране.
Now you can try to move your outcomes around. You can try to manipulate your fate, like this person is doing, but it costs you something to do it. It means that you have to save more today. Once you find an investment that you're happy with, what people do is they click "done" and the markers begin to disappear, slowly, one by one. It simulates what it is like to invest in something and to watch that investment pan out. At the end, there will only be one marker left standing and it will determine our wealth in retirement.
Да, когато този човек се пенсионира ще получава 150 процента от дохода си преди пенсионирането. Той ще взема повече пари като пенсионер, отколкото докато е ходел на работа. Ако сте като повечето хора, като видите това усещате чувство на въодушевление и радост - само като си помислите, че може да вземате с 50 процента повече, когато се пенсионирате. Ако се озовете в най-долния ъгъл, това може да ви създаде усещане за страх или гадене мислейки с какво ще трябва да се борите като се пенсионирате. Използвайки този инструмент отново и отново и симулирайки последствие след последствие хората могат да разберат, че инвестициите и спестяванията, които правят днес, предопределят благосъстоянието им в бъдеще.
Yes, this person retired at 150 percent of their working income in retirement. They're making more money while retired than they were making while they were working. If you're like most people, just seeing that gave you a small sense of elation and joy -- just to think about making 50 percent more money in retirement than before. However, had you ended up on the very bottom, it might have given you a slight sense of dread and/or nausea thinking about struggling to get by in retirement. By using this tool over and over and simulating outcome after outcome, people can understand that the investments and savings that they undertake today determine their well-being in the future.
Днес хората се мотивират чрез емоциите, но различните хора, откриват мотивация в различни неща. Това е симулация, която използва графики, но други хора намират за мотивиращо това, което може да се купи с пари, не само числа. И така тук направих строител на разпределението, при който вместо да показвам числа, показвам какво можете да си позволите с тези пари, какви апартаменти ще можете да наемете, ако пенсията ви е 3000, 25000, 2000 и т.н. долара на месец. Слизайки надолу по стълбицата с апартаментите, виждате, че става по-лошо и по-лошо. Някои приличат на квартири, като за първокурсници. А като стигнем до най-долния ъгъл. вие се сблъсквате с неприятната реалност, че ако не спестите нищо за старините си изобщо няма да можете да си позволите да наемете апартамент. Това са реални снимки на истински апартаменти, които се дават под наем за съответните суми, според обяви в интернет.
Now people are motivated through emotions, but different people find different things motivating. This is a simulation that uses graphics, but other people find motivating what money can buy, not just numbers. So here I made a distribution builder where instead of showing numerical outcomes, I show people what those outcomes will get you, in particular apartments that you can afford if you're retiring on 3,000, 2,500, 2,000 dollars per month and so on. As you move down the ladder of apartments, you see that they get worse and worse. Some of them look like places I lived in as a graduate student. And as you get to the very bottom, you're faced with the unfortunate reality that if you don't save anything for retirement, you won't be able to afford any housing at all. Those are actual pictures of actual apartments renting for that amount as advertised on the Internet.
Последното нещо, което ще ви покажа, последната поведенческа машина на времето, е нещо, което създадох с Хал Хершфилд, с когото ме запозна колега от предишен проект, Бил Шарп. А това е изследване на виртуалната реалност. И така вземаме снимки на хора - в този случаи хора на колежанска възраст - и използваме софтуер, за да ги състарим и им показваме как ще изглеждат на 60, 70, 80 години. И се опитваме да проверим дали наистина помагаме на въображението ви, като гледаме дали лицето на бъдещето ви Аз наистина може да промени инвестиционното ви поведение.
The last thing I'll show you, the last behavioral time machine, is something that I created with Hal Hershfield, who was introduced to me by my coauthor on a previous project, Bill Sharpe. And what it is is an exploration into virtual reality. So what we do is we take pictures of people -- in this case, college-age people -- and we use software to age them and show these people what they'll look like when they're 60, 70, 80 years old. And we try to test whether actually assisting your imagination by looking at the face of your future self can change you investment behavior.
И така това е един от нашите експерименти. Тук виждаме лицето на млад човек вляво. Той има контрол, който му позволява да променя нивата си на спестяване. Намалявайки нивата си на спестяване, това означава, че на практика нищо не спестява, което е показано тук вляво. Можете да видите настоящите доходи на година - това е процентът от чека си, който днес може да занесе вкъщи - и той е висок - 91 процента, но доходите при пенсионирането са много ниски. Той ще се пенсионира при 44 процента от това, което взема, когато работи. Ако спестява законно максималния размер, пенсията му се увеличава, но той е нещастен, защото сега има по-малко пари вляво, които да харчи днес. При други условия показваме на хората бъдещото им Аз. И от гледна точка на бъдещия Аз, всичко е наопаки. Ако спестявате малко. бъдещото ви Аз е нещастно, защото трябва да живее с 44 процента от парите, които имате днес. Докато ако настоящето ви Аз спестява повече, бъдещото ви Аз е щастливо, защото дохода е близо до 100 процента от парите ви днес.
So this is one of our experiments. Here we see the face of the young subject on the left. He's given a control that allows him to adjust his savings rate. As he moves his savings rate down, it means that he's saving zero when it's all the way here at the left. You can see his current annual income -- this is the percentage of his paycheck that he can take home today -- is quite high, 91 percent, but his retirement income is quite low. He's going to retire on 44 percent of what he earned while he was working. If he saves the maximum legal amount, his retirement income goes up, but he's unhappy because now he has less money on the left-hand side to spend today. Other conditions show people the future self. And from the future self's point of view, everything is in reverse. If you save very little, the future self is unhappy living on 44 percent of the income. Whereas if the present self saves a lot, the future self is delighted, where the income is close up near 100 percent.
За да доведа това до по-голяма аудитория, работя с Хал и Алианц, върху създаването на нещо, което нарекохме поведенческа машина на времето, с помощта на която не само можете да се видите в бъдещето, но да можете да видите очакваните емоционални реакции към различни нива на доходи при пенсионирането. И така например, тук един човек използва този инструмент. Само гледайте изграженията на лицето, докато се движат по стълбицата. Младите лица става все по-щастливи от това, че не спестяват. Лицата на възрастните са много нещастни. И лека полека ги придвижваме към средното ниво на спестявания. И след това идват високите нива на спестявания. Младите лица стават нещастни. Лицата на възрастните са по-доволни, след вземането на това решение. Ще видим дали това ще има ефект върху поведението на хората. Но хубавото е, че не е, което подвежда хората в действителност, защото докато едно лице се смее, другото лице се мръщи. Не ви казва какво да правите, прости ви подсеща, че вие сте свързани и правно обвързани с това бъдещо Аз.
To bring this to a wider audience, I've been working with Hal and Allianz to create something we call the behavioral time machine, in which you not only get to see yourself in the future, but you get to see anticipated emotional reactions to different levels of retirement wealth. So for instance, here is somebody using the tool. And just watch the facial expressions as they move the slider. The younger face gets happier and happier, saving nothing. The older face is miserable. And slowly, slowly we're bringing it up to a moderate savings rate. And then it's a high savings rate. The younger face is getting unhappy. The older face is quite pleased with the decision. We're going to see if this has an effect on what people do. And what's nice about it is it's not something that biasing people actually, because as one face smiles, the other face frowns. It's not telling you which way to put the slider, it's just reminding you that you are connected to and legally tied to this future self.
Вашите решения днес ще определят неговото благосъстояние. И това е нещо, което е лесно да се забрави. Това използване на виртуалната реалност не е удобно просто за да покаже на хората как ще изглеждат като остареят. Има програми, които можете да ползвате, за да видите как биха изглеждали хората ако пушат, ако се пекат прекалено много на слънце, ако надебелеят и т.н. Доброто тук е, че за разлика от експериментите, които проведохме с Хал и Рус Смит, не трябва сами да програмирате това, за да видите виртуалната реалност. Срещу няколко долара можете да си свалите приложения за телефона, което ще свърши някои неща. Това е снимка на Хал, моят съавтор. Може да го разпознаете от предишните илюстрации. И за забавление пуснахме снимката му през софтуер за оплешивяване, състаряване и надебеляване, за да видим как би изглеждал. Хал е тук, и мисля, че го дължа на него, а и на себе си, да ви отворя очите за тази последна снимка. Ще свърша тук.
Your decisions today are going to determine its well-being. And that's something that's easy to forget. This use of virtual reality is not just good for making people look older. There are programs you can get to see how people might look if they smoke, if they get too much exposure to the sun, if they gain weight and so on. And what's good is, unlike in the experiments that Hal and myself ran with Russ Smith, you don't have to program these by yourself in order to see the virtual reality. There are applications you can get on smartphones for just a few dollars that do the same thing. This is actually a picture of Hal, my coauthor. You might recognize him from the previous demos. And just for kicks we ran his picture through the balding, aging and weight gain software to see how he would look. Hal is here, so I think we owe it to him as well as yourself to disabuse you of that last image. And I'll close it there.
От името на Хал и от мое име, желая всичко хубаво на настоящето и бъдещото ви Аз. Благодаря ви.
On behalf of Hal and myself, I wish all the best to your present and future selves. Thank you.
(Ръкопляскания)
(Applause)