Бягането: това е общо взето просто ляво, дясно, ляво, дясно -- нали? искам да кажа, правим го от два милиона години, така че ще бъде арогантно да се предположи, че имам да кажа нещо, което не е било казано и направено преди. Но готиното нещо при бягането, както открих, е, че нещо странно се случва по време на тази дейност през цялото време. Например: Преди няколко месеца, ако сте гледали маратона в Ню Йорк, ви гарантирам, че сте видяли нещо, което никой не е виждал преди. Етиопска жена на име Дерарту Тулу се появи на стартовата линия. Тя беше на 37 години, не била спечелила никакъв маратон за 8 години, и няколко месеца преди това почти умряла при раждане. Дерарту Тулу била готова да спре и да се оттегли от спорта, но решила да се опита да удари голямата печалба за последен път в популярно събитие, Ню Йоркския маратон. С изключение на това, че -- лоша новина за Дерарту Тулу -- някои други хора имали същата идея, включително олимпийската златна медалистка и Пола Радклиф, която е чудовище, безспорно най-бързата жена маратонка в историята. Само на 10 минути от мъжкия световен рекорд, Пола Радклиф е на практика непобедима. Това е нейната конкуренция.
Running: it's basically just right, left, right, left, yeah? I mean, we've been doing it for two million years, so it's kind of arrogant to assume that I've got something to say that hasn't been said and performed better a long time ago. But the cool thing about running, as I've discovered, is that something bizarre happens in this activity all the time. Case in point: A couple months ago, if you saw the New York City Marathon, I guarantee you, you saw something that no one has ever seen before. An Ethiopian woman named Derartu Tulu turns up at the starting line. She's 37 years old. She hasn't won a marathon of any kind in eight years, and a few months previously, she had almost died in childbirth. Derartu Tulu was ready to hang it up and retire from the sport, but she decided she'd go for broke and try for one last big payday in the marquee event, the New York City Marathon. Except -- bad news for Derartu Tulu -- some other people had the same idea, including the Olympic gold medalist, and Paula Radcliffe, who is a monster, the fastest woman marathoner in history by far. Only 10 minutes off the men's world record, Paula Radcliffe is essentially unbeatable. That's her competition.
Стартът е даден, и тя дори не е аутсайдер, тя е под аутсайдерите. Но под-аутсайдерката не се предава. И след 22 мили (35 км.) в 26 милевата (42 км.) надпревара, се появява и Дерарту Тулу, начело с водещата група. Това е момента, когато се случва нещо наистина странно. Пола Радклиф, едининственият човек, който със сигурност може да грабне големия чек от под-аутсайдерските ръце на Дерарту Тулу, внезапно грабва крака си и започва да отпада назад. Всички ние знаем какво да направим в тази ситуация, нали? Ще й нанесете бърз удар в зъбите с лакът и ще профучите към финала. Дерарту Тулу проваля сценария. Вместо да набере скорост, тя отпада назад и сграбчва Пола Радклиф, и казва: "Хайде. Идвай с нас. Можеш да го направиш." Така че Пола Радклиф, за съжаление, го прави. Тя догонва водещата група и напира към финалната линия. Но след това тя отпада отново. И за втори път Дерарту Тулу я сграбчва и се опитва да я изтегли. И Пола Радклиф в този момент казва: "Аз съм дотук. Давай." Така че това е една фантастична история и всички ние знаем как свършва. Тя загубва чека, но се прибира в къщи с нещо по-голямо и по-важно. Само че Дерарту Тулу проваля сценария отново. Вместо да загуби, тя профучава покрай водещата група и побеждава, спечелва маратона в Ню Йорк, прибира се в къщи с големия тлъст чек.
The gun goes off, and -- I mean, she's not even an underdog; she's, like, under the underdogs. But the under-underdog hangs tough, and 22 miles into a 26-mile race, there is Derartu Tulu, up there with the lead pack. Now, this is when something really bizarre happens. Paula Radcliffe, the one person who is sure to snatch the big paycheck from Derartu Tulu's under-underdog hands, suddenly grabs her leg and starts to fall back. So we all know what to do in this situation, right? You give her a quick crack in the teeth with your elbow and blaze for the finish line. Derartu Tulu ruins the script. Instead of taking off, she falls back and she grabs Paula Radcliffe, and says, "Come on. Come with us. You can do it." So Paula Radcliffe, unfortunately, does it. She catches up with the lead pack and is pushing toward the finish line. But then she falls back again. The second time, Derartu Tulu grabs her and tries to pull her. And Paula Radcliffe, at that point, says, "I'm done. Go." So that's a fantastic story, and we all know how it ends. She loses the check, but she goes home with something bigger and more important. Except Derartu Tulu ruins the script again. Instead of losing, she blazes past the lead pack and wins. Wins the New York City Marathon, goes home with a big fat check.
Това е трогваща история, но ако се задълбаете малко повече, ще започнете да се чудите какво точно се случило там. Когато имате две различни части в един организъм, това не е случайно. Когато има някой, който е по-конкурентен и по-състрадателен от останалите в надпреварата, отново това не е случайно. Ако ми покажете същество с ципа между пръстите на краката и хриле, значи някакси водата участва.
It's a heartwarming story, but if you drill a little bit deeper, you've got to sort of wonder about what exactly was going on there. When you have two outliers in one organism, it's not a coincidence. When you have someone who is more competitive and more compassionate than anybody else in the race, again, it's not a coincidence. You show me a creature with webbed feet and gills; somehow water's involved.
Ако някой е с такова нежно сърце, значи има някаква връзка. И отговорът на това, мисля, може да се открие в Медените Каньони в Мексико, където има племе, живеещо изолирано от хората, наречено индианци Тарахумара. Тарахумара се отличават с три неща. Първото е, че те са живели по същество непроменени през последните 400 години. Когато конквистадорите пристигнали в Северна Америка са имали две възможности: или да се бият и да се борят, или да се оттеглят. Маите и Ацтеките се борили, поради което има много малко Маи и Ацтеки. Тарахумара имали различна стратегия. Те се оттеглили и се скрили в този лабиринт от мрежи, паякови мрежови система от каньони, наречени Медени Каньони, и останали там, от 1600-те години -- по същество, по същия начин, както винаги са били. Второто нещо забележително за Тарахумара е, че в дълбоко напреднала възраст -- 70-80 години -- тези хора не бягат маратони, те бягат мега-маратони. Те не тичат по 26 мили (42 км.) , те правят по 100, 150 мили (160, 240 км.) в даден момент, и очевидно без наранявания, без проблеми.
Someone with that kind of heart, there's some kind of connection there. And the answer to it, I think, can be found down in the Copper Canyons of Mexico, where there's a reclusive tribe, called the Tarahumara Indians. Now, the Tarahumara are remarkable for three things. Number one is: they have been living essentially unchanged for the past 400 years. When the conquistadors arrived in North America you had two choices: you either fight back and engage or you could take off. The Mayans and Aztecs engaged, which is why there are very few Mayans and Aztecs. The Tarahumara had a different strategy. They took off and hid in this labyrinthine, networking, spider-webbing system of canyons called the Copper Canyons. And there they've remained since the 1600s, essentially the same way they've always been. The second thing remarkable about the Tarahumara is: deep into old age -- 70 to 80 years old -- these guys aren't running marathons; they're running mega-marathons. They're not doing 26 miles, they're doing 100, 150 miles at a time, and apparently without injury, without problems.
Последното нещо, което е забележително за Тарахумара е, че всички неща, за които ще говорим и днес, всички неща, които се опитваме да разрешим, използвайки всичките ни технологии и силата на мозъка -- неща, като сърдечни заболявания, и холестерол, и рак, и престъпност, и война, и насилие, и клинична депресия -- за всички тези неща, Тарахумара дори не знаят за какво говорим. Те са свободни от всички тези съвременни заболявания. И така, каква е връзката? Отново, ние говорим за големите различия в стойностите.
The last thing that's remarkable about the Tarahumara is: all the things we're going to be talking about today, all the things we're trying to use all of our technology and brain power to solve -- things like heart disease and cholesterol and cancer; crime, warfare and violence; clinical depression -- all this stuff -- the Tarahumara don't know what you're talking about. They are free from all of these modern ailments. So what's the connection? Again, we're talking about outliers;
Трябва да има някакви причина и следствие. Ами, има екипи от учени в Харвард и Университета на Юта, които си огъват мозъците, за да се опитат да разберат това, което Тарахумара са знаели винаги. Те се опитват да разгадаят същите тези мистерии. И отново, мистерия опакована във вътрешността на друга мистерия -- може би ключът към Дерарту Тулу и Тарахумара е опакован в три други тайни, които се проявяват по този начин: Три неща -- ако знаете отговора, излезте напред и вземете микрофона, защото никой друг не знае отговора. И ако го знаете, тогава сте по-умни от всеки друг на планетата Земя. Мистерия номер едно е следната: Преди два милиона години човешкият мозък експлодира по размер. Австралопитека имал съвсем мъничък мозък, като грахово зърно. Изведнъж хората се появили -- хомо еректус -- голяма стара динена глава. За да имате мозък с такъв размер, трябва да имате източник на концентрирани калории енергия. С други думи, ранните хора са ядяли мъртви животни -- няма спор, това е факт. Единственият проблем е, че първите хладни оръжия се появили само преди около 200 000 години.
there's got to be some kind of cause and effect. Well, there are teams of scientists at Harvard and the University of Utah that are bending their brains and trying to figure out what the Tarahumara have known forever. They're trying to solve those same kinds of mysteries. And once again, a mystery wrapped inside of a mystery -- perhaps the key to Derartu Tulu and the Tarahumara is wrapped in three other mysteries, which go like this: Three things -- if you have the answer, come up and take the microphone, because nobody else knows the answer. If you know it, you're smarter than anybody on planet Earth. Mystery number one is this: Two million years ago, the human brain exploded in size. Australopithecus had a tiny little pea brain. Suddenly humans show up, Homo erectus, big old melon head. To have a brain of that size, you need to have a source of condensed caloric energy. In other words, early humans are eating dead animals -- no argument, that's a fact. The only problem is, the first edged weapons only appeared about 200,000 years ago.
Така че, по някакъв начин, за близо два милиона години, ние сме убивали животни без оръжие. Сега, ние не използваме нашата сила, защото сме най-големите женчовци в джунглата. Всяко друго животно е по-силно от нас. Те имат зъби, имат нокти, подвижни са и са бързи. Ние си мислим, че Юсейн Болт е бърз. Една катерица може да срита задника на Юсеин Болт. Ние не сме бързи. Това може да бъде олимпийски спорт: пуснете катерица на свобода. Който хване катерицата ще получи златен медал. Така че без оръжия, без скорост, без сила, без зъби, без нокти.
So somehow, for nearly two million years, we are killing animals without any weapons. Now, we're not using our strength, because we are the biggest sissies in the jungle. Every other animal is stronger than we are, they have fangs, they have claws, they have nimbleness, they have speed. We think Usain Bolt is fast. Usain Bolt can get his ass kicked by a squirrel. We're not fast. That would be an Olympic event: turn a squirrel loose, whoever catches it gets a gold medal.
Как сме убивали тези животни? Мистерия номер едно.
(Laughter) So no weapons, no speed, no strength, no fangs, no claws.
Мистерия номер две:
How were we killing these animals? Mystery number one.
Жените участват в олимпийските игри от доста време насам, но едно нещо, което е забележително за всички жени спринтьорки е, че всички те са слаби, те са ужасни. Няма бърза жена на планетата и никога не е имало. Най-бързата жена, която е пробягала миля (1,6 км.), го е направила за 4:15 мин. Мога да хвърля камък напосоки и да ударя някой гимназист, който може да бяга по-бързо от 4:15. По някаква причина вие, дами, сте много бавни. (Смях) Но когато стигнете до маратона, за който говорихме -- на вас дами, вие е било позволено да бягате в маратона само в последните 20 години. Защото, преди 80-те години, медицинската наука твърдеше, че ако една жена се опита да избяга 26 мили -- дали някой знае, какво щеше да стане, ако се опитахте да бягате 26 мили, защо ви беше забранено да участвате в маратона преди 80-те години? (Човек от публиката: Матката й щяла да се разкъса.) Матката й щяла да се разкъса.
Mystery number two: Women have been in the Olympics for quite some time now, but one thing that's remarkable about all women sprinters: they all suck; they're terrible. There's not a fast woman on the planet and there never has been. The fastest woman to ever run a mile did it in 4:15. I could throw a rock and hit a high-school boy who can run faster than 4:15. For some reason, you guys are just really slow. But -- (Laughter) But, you get to the marathon we were just talking about -- you've only been allowed to run the marathon for 20 years, because prior to the 1980s, medical science said if a woman tried to run 26 miles -- does anyone know what would happen if you tried to run 26 miles? Why you were banned from the marathon before the 1980s?
Да. Щели сте да си разкъсате репродуктивните органи. Матката щяла да падне, буквално да изпадне от тялото. Бил съм на много маратони,
Audience Member: Her uterus would be torn. Christopher McDougall: Her uterus would be torn, yes. Torn reproductive organs. The uterus would literally fall out of the body.
но все още не съм виждал нищо подобно. (Смях) Така че само от 20 години жените са допускани да бягат в маратони.
(Laughter) Now, I've been to a lot of marathons, and I've yet to see any ... (Laughter)
В този много кратък период за учене, вие, дами, сте преминали от разбити органи, до факта, че сте само на 10 минути от мъжкия световен рекорд.
So it's only been 20 years that women have been allowed to run the marathon. In that very short learning curve, you've gone from broken organs up to the fact that you're only 10 minutes off the male world record.
И после ако отидем отвъд 26 мили (42 км.), към дистанциите, които медицинската наука ни казваше, че са фатални за хората -- спомняте ли си Фидипид, който издъхва след като пробягва 26 мили -- ако вземем 50 и 100 мили ( 80 и 160 км.), и изведнъж това е различна игра. Може да вземете бегачки като Ан Трейсън, или Ники Кимбъл, или Джен Шелтън, и ги сложите да се състезават на 50 или 100 мили срещу всекиго в света, и шансовете са поравно кой ще спечели. Ще ви дам пример. Преди няколко години, Емили Беър се регистрирала за състезание, наречено Хардрок 100, което ви казва всичко, което трябва да знаете за състезанието. Дават ви 48 часа, за да завършите това състезание. Ами Емили Беър -- от 500 състезатели -- тя завършила на осмо място, в топ 10, въпреки че спирала на всички помощни станции, за да кърми бебето си по време на състезанието -- и все пак, победила 492 други хора. Последната мистерия: И така, защо се получава така, че жените стават по-силни, като разстоянията се увеличават?
Then you go beyond 26 miles, into the distance that medical science also told us would be fatal to humans -- remember Pheidippides died when he ran 26 miles -- you get to 50 and 100 miles, and suddenly, it's a different game. You take a runner like Ann Trason or Nikki Kimball or Jenn Shelton, put them in a race of 50 or 100 miles against anybody in the world, and it's a coin toss who's going to win. I'll give you an example. A couple years ago, Emily Baer signed up for a race called the Hardrock 100, which tells you all you need to know about the race. They give you 48 hours to finish this race. Well, Emily Baer -- 500 runners -- she finishes in eighth place, in the top 10, even though she stopped at all the aid stations to breastfeed her baby during the race. (Laughter) And yet, she beat 492 other people. The last mystery:
Третата мистерия е следната: В университета на Юта започнали да проследяват финалните времена на хората, бягащи маратона. И това, което открили било, че ако започнете да бягате в маратон от 19 години, ще ставате постепенно по-бързи, с всяка година, докато достигнете върха си на 27 години. И тогава, след това, вие се поддавате на капризите на времето. И ставате все по-бавни и по-бавни, докато накрая бягате със същата скорост, както когато сте били на 19 години. Така че около седем години, осем години, за да достигнете своя връх, и след това постепенно падате от върха си, докато не се върнете до началната точка. Може би си мислите, че са необходими осем години, за да се върнем към същата скорост, може би 10 години -- не, това са 45 години. 60 годишни мъже и жени бягат толкова бързо, колкото когато са били на 19 години. Сега, аз ви предизвиквам да ми дадете някоя друга физическа дейност -- и моля, не казвайте, голф -- нещо, което е действително трудно -- където пенсионерите се представят толкова добре, колкото тийнейджърите.
Why is it that women get stronger as distances get longer? The third mystery is this: At the University of Utah, they started tracking finishing times for people running the marathon. What they found is that if you start running the marathon at age 19, you'll get progressively faster, year by year, until you reach your peak at age 27. And then after that, you succumb to the rigors of time. And you'll get slower and slower, until eventually you're back to running the same speed you were at age 19. So about seven, eight years to reach your peak, and then gradually you fall off your peak, until you go back to the starting point. You'd think it might take eight years to go back to the same speed, maybe 10 years -- no, it's 45 years. 64-year-old men and women are running as fast as they were at age 19. Now, I defy you to come up with any other physical activity -- and please don't say golf -- something that's actually hard -- (Laughter) where geriatrics are performing as well as they did as teenagers.
Така че имаме тези три мистерии. Има ли частица в пъзела, която би могла да ни помогне да обобщим всички тези неща? Трябва да бъдете много внимателни всеки път, когато някой се връща назад в праисторията и се опитва да ви даде някакъв глобален отговор, защото, тък като това е праисторията, може да кажете каквото по дяволите си искате и да ви се размине с това. Но ще ви предложа следното нещо: Ако сложите едно парче в средата на този пъзел, изведнъж всичко ще започне да формира цялостна картина. Ако се чудите, защо Тарахумара не страдат и не умират от сърдечни заболявания, защо бедната етиопска жена на име Дерарту Тулу може да бъде най-състрадателната и все пак най-съревноваващата се, и защо по някакъв начин сме могли да открием храна без оръжия, може би това е защото хората, колкото и да ни се иска да се мислим за господари на вселената, всъщност са еволюирали от нищо повече от глутница ловни кучета.
So you have these three mysteries. Is there one piece in the puzzle which might wrap all these things up? You've got to be careful anytime someone looks back in prehistory and tries to give you a global answer because, it being prehistory, you can say whatever the hell you want and get away with it. But I'll submit this to you: If you put one piece in the middle of this jigsaw puzzle, suddenly it all starts to form a coherent picture. If you're wondering why the Tarahumara don't fight and don't die of heart disease, why a poor Ethiopian woman named Derartu Tulu can be the most compassionate and yet the most competitive, and why we somehow were able to find food without weapons, perhaps it's because humans, as much as we like to think of ourselves as masters of the universe, actually evolved as nothing more than a pack of hunting dogs.
Може би сме еволюирали от глутница ловни животни. Тъй като единственото предимство, което имаме в пустинята -- отново, това не са нашите зъби и нокти, и нашата скорост -- единственото нещо, което правим много, много добре е да се потим. Ние сме наистина добри в това да се потим и миришем. По-добре от всеки друг бозайник на Земята, ние можем да се потим много добре. Но предимството, на това малко социално неудобство е фактът, че когато става въпрос за бягане в горещо време на дълги разстояния, ние сме превъзходни, ние сме най-добрите на планетата. Вземете един кон в горещ ден, и след 5-6 мили (8-9 км.) , конят има избор. Или ще диша, или ще се охлади, но не може да направи и двете -- ние можем. Така че, какво би било ако сме се развили като хайка ловни животни? Какво би било, ако единственото естествено предимство, което сме имали на света е бил фактът, че сме могли да се събираме в група, да излизаме в африканската Савана, да си избираме антилопа, и да се събираме в хайка и да преследваме това животно до смърт? Това е всичко, което сме могли да правим; могли сме да бягаме наистина много надалеч в горещ ден.
Maybe we evolved as a hunting pack animal. Because the one advantage we have in the wilderness -- again, it's not our fangs, our claws or our speed -- the only thing we do really well is sweat. We're really good at being sweaty and smelly. Better than any other mammal on Earth, we can sweat really well. But the advantage of that little bit of social discomfort is the fact that, when it comes to running under hot heat for long distances, we're superb -- the best on the planet. You take a horse on a hot day, and after about five or six miles, that horse has a choice: it's either going to breathe or it's going to cool off. But it ain't doing both. We can. So what if we evolved as hunting pack animals? What if the only natural advantage we had in the world was the fact that we could get together as a group, go out there on that African savanna, pick out an antelope, go out as a pack, and run that thing to death? That's all we could do. We could run really far on a hot day.
Е, ако това е вярно, няколко други неща е трябвало да бъдат истина. Ключът за това да сте част от ловна хайка е думата "хайка." Ако излезете сами и се опитате да преследвате антилопа, ви гарантирам, че накрая ще има два трупа в Саваната. Имате нужда от хайка за да се справите заедно. Нуждаете се от 64, 65-годишните, които са правили това от дълго време, за да разберете коя антилопа всъщност да се опитате да уловите. Стадото се разпръсва и се събира отново. Тези експерти следачи трябва да бъдет част от хайката. Те не могат да бъдат 10 мили назад. Трябва да има жени и юноши там, тъй като двата пъти в живота ви, когато имате най-голяма полза от животински протеин е, когато сте кърмеща майка и развиващи се подрастващи. Не изглежда много логично да има мъртва антилопа там, и хората, които да искат да я изядат да са на 50 мили (80 км.) разстояние. Те трябва да бъдат част от хайката. Трябва да имате тези 27-годишни жребци във върха на своите възможности, готови за убийство, и трябва да имате тези тийнейджъри там, които се учат на всичко, което се случва. Хайката остава заедно.
Well, if that's true, a couple other things had to be true as well. The key to being part of a hunting pack is the word "pack." If you go out by yourself and try to chase an antelope, I guarantee there will be two cadavers out in the savanna. You need a pack to pull together. You need to have those 64- and 65-year-olds who have been doing this for a long time to understand which antelope you're trying to catch. The herd explodes and it gathers back again. Those expert trackers have to be part of the pack. They can't be 10 miles behind. You need the women and the adolescents there, because the two times in your life you most benefit from animal protein is when you're a nursing mother and a developing adolescent. It makes no sense to have the antelope over there, dead, and the people who want to eat it 50 miles away. They need to be part of the pack. You need those 27-year-old studs at the peak of their powers ready to drop the kill, and you need those teenagers who are learning the whole thing involved. The pack stays together.
Друго нещо, което трябва да е вярно за тази хайка: тази хайка не може да бъде материалистична. Не можете да теглите всичките си боклуци, опитвайки се да гоните антилопата. Не можете да бъдете гневна хайка. Не може да ви бъде яд на някого. Като например, "Няма да преследвам антилопата на този човек. Той ме вбеси. Оставете го да гони собствената си антилопа." Хайката трябва да може да преглътне егото си, да си сътрудничи и да се обединява. Това, с което се оказвате в крайна сметка, с други думи, е култура забележително подобна на Тарахумара -- племе, което не се е променило от каменната епоха. Това е наистина убедителен аргумент, че може би Тарахумара правят точно това, което всички ние сме правили преди два милиона години.
Another thing that has to be true: this pack cannot be materialistic. You can't be hauling all your crap around, trying to chase the antelope. You can't be a pissed-off pack. You can't be bearing grudges, like, "I'm not chasing that guy's antelope. He pissed me off. Let him go chase his own antelope." The pack has got to be able to swallow its ego, be cooperative, and pull together. What you end up with, in other words, is a culture remarkably similar to the Tarahumara, a tribe that has remained unchanged since the Stone Age. It's a really compelling argument that maybe the Tarahumara are doing exactly what all of us had done for two million years,
С други думи, ние в днешно време сме тези, които са тръгнали по погрешен път. Знаете ли, ние гледаме на бягането като нещо чуждо, нещо чуждестранно, наказанието, което трябва да изтърпите, защото сте яли пица предната вечер. Но може би това е нещо различно. Може би ние сме тези, които са взели това природно предимство, което сме имали, и сме го развалили. Как сме го развалили? Ами как разваляме нещо? Опитваме се да изкараме пари от него. Опитваме се да го опаковаме и да го направим по-добро и да го продадем на хората. И това, което се е случило е, че сме започнали създаването на тези фантастично омекотени неща, които правят бягането по-удобно, наречени маратонки.
that it's us in modern times who have sort of gone off the path. You know, we look at running as this kind of alien, foreign thing, this punishment you've got to do because you ate pizza the night before. But maybe it's something different. Maybe we're the ones who have taken this natural advantage we had and we spoiled it. How do we spoil it? Well, how do we spoil anything? We try to cash in on it. Right? We try to can it and package it and make it "better" and then sell it to people. And then what happened was, we started creating these fancy cushioned things which can make running "better," called running shoes.
Причината, поради която аз лично се ядосвам относно маратонките е, че съм си купил около един милион от тях и продължавам да се наранявам. И мисля, че ако някой тук бяга -- и аз току-що имах разговор с Карол; говорихме за две минути зад кулисите, и тя говореше за плантарен фасциит. Разговаряйте с един бегач, гарантирам ви, в рамките на 30 секунди разговорът ще се прехвърли към наранявания. Така че, ако хората са еволюирали като бегачи, ако това е нашето единствено физическо предимство, тогава защо сме толкова лоши в него? Защо продължаваме да се нараняваме?
The reason I get personally pissed-off about running shoes is because I bought a million of them and I kept getting hurt. And I think if anybody in here runs -- I just had a conversation with Carol. We talked for two minutes backstage, and she talked about plantar fasciitis. You talk to a runner, I guarantee within 30 seconds, the conversation turns to injury. So if humans evolved as runners, if that's our one natural advantage, then why are we so bad at it?
Любопитното нещо за бягането и нараняванията при бягането е, че травмите при бягането са нови за нашето време. Ако четете фолклора и митологията, всякакви митове, всеки вид невероятни измислици, бягането винаги е свързано със свобода, и жизненост, и младост, и вечна сила. Само в наше време бягането започва да се свързва със страх и болка. Джеронимо казвал навремето, че: "Единствените ми приятели са краката ми. Имам доверие само на краката си." Това е така, понеже триатлона на Апачите бил: бягане на 50 мили (80 км.) в пустинята, участие в ръкопашна борба, кражба на дузина коне, и отмъкване на кожа за дома. Джеронимо никога не казвал: "Ах, знаете ли нещо, ахилесът ми -- чувствам се слаб. Трябва да си взема почивка тази седмица." или "Имам нужда от допълнителни тренировки. Не съм правил йога. Не съм готов." Хората бягат ли бягат през цялото време. Ние сме тук днес. Ние имаме дигитална технология. Цялата ни наука идва от факта, че нашите предци са били в състояние да правят нещо извънредно всеки ден, което било просто да разчитат на своите боси нозе и крака да бягат на дълги разстояния.
Why do we keep getting hurt? A curious thing about running and running injuries is that the running injury is new to our time. If you read folklore and mythology, any kind of myths, any kind of tall tales, running is always associated with freedom and vitality and youthfulness and eternal vigor. It's only in our lifetime that running has become associated with fear and pain. Geronimo used to say, "My only friends are my legs. I only trust my legs." That's because an Apache triathlon used to be you'd run 50 miles across the desert, engage in hand-to-hand combat, steal a bunch of horses, and slap leather for home. Geronimo was never saying, "You know something, my Achilles -- I'm tapering. I've got to take this week off." Or, "I need to cross-train. I didn't do yoga. I'm not ready." (Laughter) Humans ran and ran all the time. We are here today. We have our digital technology. All of our science comes from the fact that our ancestors were able to do something extraordinary every day, which was just rely on their naked feet and legs to run long distances.
Така че как да се върнем към това отново? Ами, ще ви призная първото нещо е да се отървем от всички опаковки, всички продажби, всички реклами. Отървете се от всички вонящи маратонки. Спрете да се фокусирате върху градските маратони, в които, ако завършите за четири часа, не ставате за нищо. ако завършите за 3:59:59 сте страхотни, защото сте се класирали за друго състезание. Трябва да се върнем към това чувство за игривост и веселие, и, бих казал, голота, които са направили Тарахумара една от най-здравословните и спокойни култури в наше време. И така, каква е ползата? И какво от това? Голяма работа, че изгаряте сладоледените калории от предната вечер.
So how do we get back to that again? Well, I would submit to you the first thing is: get rid of all packaging, all the sales, all the marketing. Get rid of all the stinking running shoes. Stop focusing on urban marathons, which, if you do four hours, you suck, and if you do 3:59:59, you're awesome, because you qualified for another race. We need to get back to that sense of playfulness and joyfulness and, I would say, nakedness, that has made the Tarahumara one of the healthiest and serene cultures in our time. So what's the benefit? So what? So you burn off the Häagen-Dazs from the night before.
Но може би има и друга полза. Без да отивам прекалено надалеч с това, представете си свят, където всеки може да излезе от къщи и да се включи във вид упражнение, което ще го направи по-спокоен, по-отпуснат, по-здрав, да изгори стреса -- където не се връщате повече в офиса си като разгневени маниаци, където не се прибирате отново у дома с много стрес отгоре на всичко. Може би има нещо между това, което сме днес и онова, което Тарахумара винаги са били. Не казвам, че трябва да се върнем към Медените Каньони и да живеем от царевица и фураж, което е предпочитаната хранителна диета на Тарахумара, но може би има нещо някъде по средата. И ако открием това нещо, може би ще има голяма мастита Нобелова награда някъде там. Защото, ако някой може да намери начин да възстанови тази естествена способност, от която всички сме се ползвали по-голямата част от нашето съществуване, която всички сме ползвали до 1970-те години, или там някъде, ползите, социални и физически и политически и психически, могат да бъдат поразителни.
But maybe there's another benefit there as well. Without getting too extreme about this, imagine a world where everybody could go out the door and engage in the kind of exercise that's going to make them more relaxed, more serene, more healthy, burn off stress -- where you don't come back into your office a raging maniac anymore, or go home with a lot of stress on top of you again. Maybe there's something between what we are today and what the Tarahumara have always been. I don't say let's go back to the Copper Canyons and live on corn and maize, which is the Tarahumara's preferred diet, but maybe there's somewhere in between. And if we find that thing, maybe there is a big fat Nobel Prize out there. Because if somebody could find a way to restore that natural ability that we all enjoyed for most of our existence up until the 1970s or so, the benefits -- social and physical and political and mental -- could be astounding.
Така че това, което виждам днес е, че има нарастваща субкултура на босоноги хора, които се отървават от обувките си. И това, което всички са открили е, че ако се отърват от обувките си, се отървават от стреса, отървават се от нараняванията и заболяванията. И онова, което откривате е нещо, което Тарахумара са знаели от много дълго време, че това може да бъде нещо много забавно. Аз го изпитах лично. Бях контузен през целия си живот, и след това в началото на 40-те си години се отървах от обувките си, и моите заболявания свързани с бягането изчезнаха също.
What I've been seeing today is there is a growing subculture of barefoot runners, people who've gotten rid of their shoes. And what they have found uniformly is, you get rid of the shoes, you get rid of the stress, you get rid of the injuries and the ailments. And what you find is something the Tarahumara have known for a very long time: that this can be a whole lot of fun. I've experienced it personally myself. I was injured all my life; then in my early 40s, I got rid of my shoes and my running ailments have gone away, too.
Така че да се надяваме, че това е нещо, от което всички ние можем да се възползваме. И аз оценявам това, че вие изслушахте тази история. Благодаря ви много.
So hopefully it's something we can all benefit from. I appreciate your listening to this story.
(Ръкопляскания)
Thanks very much.