I recognized the roles that were placed on me very early. One persistent concept that I observed -- existing in our language, in our media -- was that women are not only supposed to have children, they are supposed to want to. This existed everywhere. It existed in the ways that adults spoke to me when they posed questions in the context of "when." "When you get married ..." "When you have kids ..." And these future musings were always presented to me like part of this American dream, but it always felt to me like someone else's dream. You see, a value that I have always understood about myself was that I never wanted children. And as a kid, when I would try to explain this, this disconnect between their roles and my values, they often laughed in the way that adults do at the absurdities of children. And they would tell me knowingly, "You'll change your mind."
Ik herkende de rollen die ik geacht werd te spelen al vroeg. Een hardnekkig idee dat ik opmerkte -- in ons taalgebruik, in de media -- was dat vrouwen niet alleen geacht worden om kinderen te krijgen, ze moeten ze ook wíllen krijgen. Dit zag ik overal. Ik zag het in de manier waarop volwassenen tegen me spraken wanneer ze vragen stelden die begonnen met 'wanneer'. "Wanneer je trouwt ..." "Wanneer je kinderen hebt ..." Die toekomstbeelden werden altijd voorgesteld als een onderdeel van de Amerikaanse Droom, maar voor mij voelde het altijd als de droom van een ander. Wat ik namelijk altijd over mijzelf heb geweten, is dat ik geen kinderen wil. Als kind probeerde ik dat uit te leggen, dat verschil tussen hun rolpatronen en mijn waarden. Vaak moesten ze dan lachen, zoals volwassen lachen om de dwaasheid van kinderen. Ze vertelden me veelbetekenend: "Je zult van gedachten veranderen."
And people have been saying things like that to me my whole life. Otherwise polite conversation can turn intrusive fast. "Does your husband know?"
Zulke dingen hoor ik al mijn hele leven. Zo kunnen beleefde gesprekken razendsnel bemoeizuchtig worden. "Weet je man daarvan?"
(Laughter)
(Gelach)
"Do your parents know?"
"Weten je ouders daarvan?"
(Laughter)
"Don't you want a family?" "Don't you want to leave anything behind?" And the primary buzzword when discussing childlessness, "That's selfish."
"Wil je dan geen gezin?" "Wil je dan niets achterlaten?" De meest gehoorde veronderstelling in gesprekken over kinderloosheid: "Dat is egoïstisch." (Gelach)
There are countless reasons a woman may have for choosing to abstain from motherhood, the majority of them not self-prioritizing. But it is still socially acceptable to publicly vilify women as such, because none of these reasons have made it into the social narrative. When I was little and learning about the inevitability of maternity, it was never explained to me the commonness of these factors that women consider, like the risk of passing on hereditary illness, the danger of having to stop life-saving medication for the duration of your pregnancy, concern about overpopulation, your access to resources, and the fact that there are 415,000 children in the foster-care system in the United States at any given time. Reasons like these, many more, and the fact that I don't like to leave things of this magnitude to chance, all informed my decision to become surgically sterilized.
Er zijn talloze redenen waarom een vrouw kan besluiten om af te zien van het moederschap. Het gros van die vrouwen zet zichzelf niet op de eerste plek. Toch is het algemeen geaccepteerd om vrouwen als egoïstisch weg te zetten, want geen van deze redenen maakt deel uit van het dominante narratief. Toen ik klein was en leerde dat het moederschap onafwendbaar is, werd mij nooit verteld welke veelvoorkomende factoren vrouwen meewegen, zoals het risico een erfelijke ziekte door te geven, het gevaar te moeten stoppen met levensreddende medicatie voor de duur van de zwangerschap, zorgen om overbevolking, toegang tot middelen en voorzieningen, en het feit dat er 415.000 kinderen in de pleegzorg zitten in de Verenigde Staten. Redenen zoals deze, vele andere, en het feit dat ik zaken van deze omvang niet aan het toeval wil overlaten, hebben allemaal meegewogen in mijn beslissing om mij operatief te laten steriliseren.
I began my research eagerly. I wanted to fully understand all that was going to come with undergoing a tubal ligation, which is just another word for getting your tubes tied. I wanted to know approval to aftermath, satisfaction rates, risks, statistics. And at first, I was empowered. You see, the way the narrative has always been taught to me, I would have thought that women who didn't want children were so rare, and then I learned one in five American women won't be having a biological child -- some by choice, some by chance.
Ik begon gretig aan mijn onderzoek. Ik wilde volledig begrijpen wat er allemaal kwam kijken bij het ondergaan van een tubaligatie, wat slechts een ander woord is voor je eileiders laten afbinden. Ik wilde alles weten, van goedkeuring tot nasleep, tevredenheidscijfers, risico's, statistieken. Aanvankelijk voelde ik me gesterkt. Vanwege de manier waarop het verhaal mij altijd werd verteld, dacht ik dat vrouwen die geen kinderen wilden zeldzaam waren. Maar toen vernam ik dat één op de vijf Amerikaanse vrouwen zelf geen kinderen krijgt -- sommigen omdat ze daarvoor kiezen, anderen door het toeval.
(Applause)
But I was not alone. But the more I read, the more disheartened I became. I read women's stories, trying desperately to get this procedure. I learned how common it was for women to exhaust their finances appealing to dozens of ob-gyns over many years, only to be turned down so many times, often with such blatant disrespect that they just gave up. Women reported that medical practitioners were often condescending and dismissive of their motivations, being told things like, "Come back when you're married with a child." But women who did have children, who went to go get this procedure, were told they were too young, or they didn't have enough children, which is very interesting, because the legal requirements in my state for getting this kind of surgery were, "Be at least 21 years old," "appear of sound mind, acting of your own accord," and "have a 30-day waiting period." And I was perplexed that I could meet all of these legal requirements and still have to face a battle in the exam room for my bodily autonomy. And it was daunting, but I was determined.
Ik was dus niet alleen. Maar hoe meer ik las, hoe moedelozer ik werd. Ik las de verhalen van vrouwen die wanhopig probeerden deze operatie te krijgen. Ik kwam erachter hoe vaak het voorkwam dat vrouwen hun geldreserves uitputten terwijl ze jarenlang tientallen gynaecologen aanschreven om telkens afgewezen te worden, vaak met zo veel oneerbiedigheid dat ze het maar opgaven. Vrouwen meldden dat medici vaak neerbuigend deden en hun beweegredenen wegwuifden. Er werd ze dingen verteld zoals: "Kom maar terug als je getrouwd bent en een kind hebt." Maar vrouwen mét kinderen die deze operatie wilden, werd verteld dat ze te jong waren, of niet genoeg kinderen hadden. Dat is erg interessant, want de wettelijke voorwaarden voor deze operatie in mijn staat waren: minstens 21 jaar oud zijn, helder van geest zijn, handelen uit eigen beweging en een bedenktijd van 30 dagen in acht nemen. Ik stond versteld dat ik voldeed aan al deze wettelijke voorwaarden en toch nog strijd moest leveren in de behandelkamer om mijn lichamelijke zelfbeschikking. Het was ontmoedigend, maar ik was vastbesloten.
I remember I dressed so professionally to that first appointment.
Ik weet nog dat ik me erg keurig kleedde voor die eerste afspraak.
(Laughter)
(Gelach)
I sat up straight. I spoke clearly. I wanted to give that doctor every piece of evidence that I was not the date of birth in that file. And I made sure to mention things like, "I just got my bachelor's degree and I'm applying to these doctoral programs, I'm going to study these things." And "my long-term partner has this kind of business," and "I've done research on this for months. I understand everything about it, all the risks." Because I needed the doctor to know that this was not a whim, not reactionary, not your 20-something looking to go out and party without fear of getting knocked up ... (Laughter) that this supported something integral to who I was.
Ik zat rechtop. Ik sprak duidelijk. Ik wilde die dokter elk stukje bewijs leveren dat ik niet de geboortedatum in dat dossier was. Ik zorgde ervoor dat ik dingen zei als: "Ik heb net mijn bachelor gehaald", "Ik heb gekandideerd voor enkele doctoraatsprogramma's", "Ik ga dit en dat studeren", "Mijn levenspartner heeft een bedrijf in zus en zo", en "Ik heb hier maanden onderzoek naar gedaan. Ik begrijp er alles van, ken alle risico's." Want ik wilde de dokter ervan overtuigen dat dit geen opwelling was, niet iets reactionairs, geen twintiger die wil gaan feesten zonder angst dat ze zwanger wordt ... (Gelach) Dat deze ingreep paste bij wie ik ben.
And I understand informed consent, so I fully expected to be reeducated on how it all worked, but ... At one point, the information being given to me started to feel agenda'd, interlaced with bias and inflated statistics. The questions began to feel interrogative. At first they were asking me questions that seemed to understand my situation better, and then it seemed like they were asking questions to try to trip me up. I felt like I was on the witness stand, being cross-examined.
Ik begrijp het toestemmingsvereiste, dus ik verwachte dat iemand me opnieuw zou uitleggen hoe het werkt, maar ... Op een zeker moment leken medici informatie te geven met bijbedoelingen, doorweven met vooringenomenheid en overdreven statistieken. De vragen begonnen aan te voelen als een verhoor. Aanvankelijk stelden ze me vragen die bedoeld leken om mijn situatie beter te begrijpen. Daarna leek het alsof ze me met hun vragen wilden betrappen op fouten. Het was alsof ik in het getuigenbankje zat en aan een kruisverhoor werd onderworpen.
The doctor asked me about my partner. "How does he or she feel about all of this?" "Well, I've been with the same man for five years, and he fully supports any decision I make for my body." And he said, "Well, what happens in the future, if you change partners? What happens when that person wants children?" And I didn't quite know how to react to that, because what I was hearing was this doctor tell me that I'm supposed to disregard everything I believe if a partner demands children. So I told him not to worry about that. My stance on childbearing has always been first date conversation.
De dokter vroeg me naar mijn partner. "Wat vindt hij of zij van dit alles?" "Nou, ik ben al vijf jaar samen met dezelfde man en hij staat volledig achter de keuzes die ik maak over mijn lichaam." Hij zei: "Wat gaat er in de toekomst gebeuren, als je van partner verandert? Wat gebeurt er als diegene kinderen wil?" Ik wist niet zo goed hoe ik daarop moest reageren, want wat ik hoorde, was dat deze dokter vond dat ik alles waarin ik geloof opzij moet zetten als een partner kinderen eist. Ik vertelde hem dat hij zich daar geen zorgen over hoefde te maken. Mijn standpunt over kinderen krijgen komt altijd ter sprake tijdens eerste dates.
(Laughter)
(Gelach)
(Cheering)
(Gejuich)
(Laughter)
(Gelach)
He then asks me to consider how "in 20 years, you could really come to regret this" ... as though I hadn't. I told him, "OK, if I wake up one day and realize, you know, I wish I'd made a different decision back then, the truth is, I'd only removed a single path to parenthood. I never needed biology to form family anyway."
Dan vraagt hij me te overwegen "dat je hier over 20 jaar weleens heel veel spijt van zou kunnen krijgen ..." Alsof ik daar nog niet aan had gedacht. Ik zei tegen hem: "Oké, als ik op een dag wakker word en me realiseer dat ik wou dat ik toen anders had besloten, dan is het zo dat ik maar één route naar het ouderschap heb weggenomen. Ik heb nooit biologie nodig gehad om een familie te vormen.
(Applause)
(Gejuich)
(Applaus)
And I would much rather deal with that any day than deal with one day waking up, realize I'd had a child that I didn't really want or was prepared to care for. Because one of these affects only me. The other affects a child, their development, their well-being --
Ik zou daar veel liever een oplossing voor zoeken, dan op een dag wakker te worden, me te realiseren dat ik een kind heb dat ik eigenlijk niet echt wilde of waar ik niet voor wilde zorgen. Want één van deze opties treft alleen mijzelf. De andere treft een kind, zijn ontwikkeling, zijn welzijn --
(Applause)
(Applaus)
and human beings are not to be gambled with. He then tells me why no one was going to approve this procedure, certainly not he, because of a concept called medical paternalism, which allows him, as my well-informed provider, to make decisions for me ... based on his perception of my best interest, regardless of what I, as the patient, want or believe. He takes this opportunity to step out and discuss my case with my potential surgeon, and through the door, I hear him describe me as a little girl.
en met mensenlevens kun je geen gokje wagen. Dan vertelt hij me waarom niemand deze operatie zou goedkeuren en hij al helemaal niet, vanwege een concept genaamd 'medisch paternalisme', dat hem toestaat, als mijn goedgeïnformeerde zorgverlener, beslissingen voor mij te maken ... op basis van wat in zijn beleving het beste voor mij is, ongeacht wat ik als patiënt wil of geloof. Hij maakt van de gelegenheid gebruik om de kamer te verlaten en mijn casus te bespreken met mijn mogelijke chirurg. Door de deur hoor ik dat hij mij beschrijft als een klein meisje.
I was so offended. I wanted to defend myself. I wanted to explicitly explain to each one of these providers how they were treating me, that it was belittling and sexist, and I didn't have to take it. But I did take it. I swallowed every sharp word in my throat, clenched my jaw, and instead answered each one of their condescending questions and statements. I had come here looking for objectivity and support and instead I felt dismissed and silenced, and I hated myself for it. I hated that I was letting people disrespect me repeatedly. But this was my one shot.
Ik voelde me zo beledigd. Ik wilde mezelf verdedigen. Ik wilde nadrukkelijk uitleggen aan elk van deze zorgverleners hoe ze me behandelden, dat het kleinerend en seksistisch was en dat ik het niet hoefde te pikken. Maar ik pikte het wel. Ik slikte elk hard woord in, klemde mijn kaken op elkaar en beantwoordde elk van hun neerbuigende vragen en beweringen. Ik was hierheen gekomen voor objectiviteit en steun, maar voelde me in plaats daarvan tekortgedaan en de mond gesnoerd en ik haatte mijzelf daarom. Ik haatte het dat ik me herhaaldelijk oneerbiedig liet behandelen. Maar dit was mijn enige kans.
That was one of multiple consultations that I had to go to. At one point, I had seen five or six medical professionals in the same hour. The door to the exam room felt more like the door to a clown car. There's my primary, there's his colleague, the director, OK. It felt like I was asking them to infect me with smallpox instead of, I don't know, obtain birth control. But I didn't waver, and I was persistent, and I eventually convinced one of them to allow the procedure. And even as I am in the room, signing the consent forms and getting the hormone shots and tying up loose ends ... my doctor is shaking his head in disapproval. "You'll change your mind."
Dat was één van meerdere consulten die ik moest ondergaan. Op een zeker moment had ik vijf of zes medici gezien op een uur tijd. De deur naar de behandelkamer leek meer op de deur van een auto vol clowns. Daar heb je mijn hoofdarts, daar heb je zijn collega, het afdelingshoofd -- Het voelde alsof ik ze had gevraagd mij te infecteren met pokken in plaats van, laat ons zeggen, een anticonceptiemiddel te krijgen. Ik aarzelde niet en ik hield voet bij stuk, en uiteindelijk wist ik één van hen te overtuigen de behandeling toe te staan. Zelfs terwijl ik in de behandelkamer formulieren zit te tekenen en hormonen krijg toegediend en losse eindjes samenknoop, schudt mijn dokter afkeurend zijn hoofd. "Je zult van gedachten veranderen."
I never really understood how strongly this society clings to this role until I went through this. I experienced firsthand, repeatedly, how people, be it medical providers, colleagues, strangers, were literally unable to separate me being a woman from me being a mother. And I've always believed that having children was an extension of womanhood, not the definition. I believe that a woman's value should never be determined by whether or not she has a child, because that strips her of her entire identity as an adult unto herself. Women have this amazing ability to create life, but when we say that that is her purpose, that says that her entire existence is a means to an end.
Ik heb nooit echt begrepen hoe sterk onze samenleving vasthoudt aan deze rol tot ik dit doormaakte. Ik heb zelf ervaren -- meerdere keren zelfs -- hoe mensen, of het nu medici, collega's of vreemden waren, letterlijk niet in staat waren om mijn vrouw-zijn los te zien van mijn mogelijke moederschap. Ik heb altijd geloofd dat kinderen krijgen een aanvulling is op het vrouw-zijn, niet de definitie ervan. Ik geloof dat de waarde van een vrouw nooit bepaald zou mogen worden op basis van of ze kinderen heeft, want zo wordt haar hele identiteit als volwassene ontnomen. Vrouwen hebben het prachtige vermogen om leven te scheppen, maar wanneer we zeggen dat dat de zin van haar bestaan is, zeggen we dat haar hele bestaan een middel is om een doel te bereiken.
It's so easy to forget the roles that society places on us are so much more than mere titles. What about the weight that comes with them, the pressure to conform to these standards ... the fear associated with questioning them, and the desires that we cast aside to accept them? There are many paths to happiness and fulfillment. They all look very different, but I believe that every one is paved with the right to self-determination.
Het is zo makkelijk om te vergeten dat de rollen die de maatschappij ons oplegt zo veel meer behelzen dan alleen een titel. Wat dacht je van de last die ze met zich meebrengen, de druk om te conformeren aan deze standaarden, de angst die hoort bij het bevragen ervan en de verlangens die we opzijzetten om ze te accepteren? Er zijn vele routes naar geluk en vervulling. Ze zijn allemaal heel verschillend, maar ik geloof dat op elke route het recht op zelfbeschikking thuishoort.
I want women to know that your choice to embrace or forego motherhood is not in any way tied to your worthiness or identity as spouses, as adults, or as women ... and there absolutely is a choice behind maternity, and it is yours and yours alone.
Ik wil vrouwen laten weten dat je keuze om het moederschap aan te gaan of voorbij te laten gaan op geen enkele manier verbonden is met je waarde of identiteit als echtgenote, als volwassene of als vrouw. Aan het moederschap ligt zeker een keuze ten grondslag en die keuze is aan jou en aan jou alleen.
Thank you.
Dankjewel.
(Applause)
(Applaus)