Αναγνώρισα τους ρόλους που μου προσέδωσαν από πολύ νωρίς. Μία αντίληψη που παρατηρούσα συνεχώς, στη γλώσσα μας, στα ΜΜΕ, ήταν πως οι γυναίκες όχι μόνο πρέπει να κάνουν παιδιά, αλλά πως πρέπει και να το θέλουν. Το έβλεπα παντού αυτό. Στον τρόπο που μου μιλούσαν οι ενήλικες όταν έκαναν ερωτήσεις χρησιμοποιώντας το «όταν». «Όταν παντρευτείς...» «Όταν αποκτήσεις παιδιά...» Και μου παρουσίαζαν το μέλλον αυτό ως κομμάτι του αμερικανικού ονείρου, αλλά εγώ πάντοτε το έβλεπα σαν το όνειρο κάποιου άλλου. Κάτι που πάντοτε αντιλαμβανόμουν για τον εαυτό μου είναι πως δεν ήθελα παιδιά. Και ως παιδί, όταν προσπαθούσα να εξηγήσω αυτό το χάσμα ανάμεσα στους δικούς τους ρόλους και τις δικές μου αξίες, συχνά γελούσαν όπως αντιδρούν οι ενήλικες απέναντι σε γελοιότητες των παιδιών. Και μου έλεγαν με σιγουριά, «Θα αλλάξεις γνώμη».
I recognized the roles that were placed on me very early. One persistent concept that I observed -- existing in our language, in our media -- was that women are not only supposed to have children, they are supposed to want to. This existed everywhere. It existed in the ways that adults spoke to me when they posed questions in the context of "when." "When you get married ..." "When you have kids ..." And these future musings were always presented to me like part of this American dream, but it always felt to me like someone else's dream. You see, a value that I have always understood about myself was that I never wanted children. And as a kid, when I would try to explain this, this disconnect between their roles and my values, they often laughed in the way that adults do at the absurdities of children. And they would tell me knowingly, "You'll change your mind."
Και αυτά τα ακούω όλη μου τη ζωή. Πολιτισμένες συζητήσεις μετατρέπονται γρήγορα σε παρεμβατικές. «Ο σύζυγός σου το ξέρει;»
And people have been saying things like that to me my whole life. Otherwise polite conversation can turn intrusive fast. "Does your husband know?"
(Γέλια)
(Laughter)
«Οι γονείς σου το ξέρουν;»
"Do your parents know?"
(Γέλια)
(Laughter)
«Δεν θες οικογένεια;» «Δεν θες να αφήσεις παρακαταθήκη;» Και η βασική λέξη που ακούγεται στις συζητήσεις αυτές, «Αυτό είναι εγωιστικό».
"Don't you want a family?" "Don't you want to leave anything behind?" And the primary buzzword when discussing childlessness, "That's selfish."
Είναι άπειροι οι λόγοι που μια γυναίκα δεν επιλέγει τη μητρότητα και η πλειοψηφία δεν αφορά προσωπικές προτεραιότητες. Είναι όμως ακόμα κοινωνικά αποδεκτό να δαιμονοποιούμε τις γυναίκες ως εγωίστριες επειδή κανένας από αυτούς τους λόγους δεν συζητείται ανοιχτά. Όταν ήμουν μικρή και μάθαινα για το αναπόδραστο της μητρότητας, δεν μου εξήγησε ποτέ κανείς πόσο συνηθισμένοι είναι οι παράγοντες που απασχολούν τις γυναίκες, όπως ο κίνδυνος μετάδοσης κληρονομικών ασθενειών, ο κίνδυνος από τη διακοπή μιας σωτήριας ιατρικής αγωγής κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, ανησυχίες σχετικά με τον υπερπληθυσμό, την πρόσβαση σε πόρους και το γεγονός πως 415.000 παιδιά βρίσκονται στο σύστημα ανάδοχης φροντίδας στις ΗΠΑ ανά πάσα στιγμή. Λόγοι σαν κι αυτούς, αλλά και πολλοί άλλοι, και επειδή δεν μου αρέσει να αφήνω σοβαρά ζητήματα σαν κι αυτό στην τύχη τους, με οδήγησαν να πάρω την απόφαση να κάνω χειρουργική στείρωση.
There are countless reasons a woman may have for choosing to abstain from motherhood, the majority of them not self-prioritizing. But it is still socially acceptable to publicly vilify women as such, because none of these reasons have made it into the social narrative. When I was little and learning about the inevitability of maternity, it was never explained to me the commonness of these factors that women consider, like the risk of passing on hereditary illness, the danger of having to stop life-saving medication for the duration of your pregnancy, concern about overpopulation, your access to resources, and the fact that there are 415,000 children in the foster-care system in the United States at any given time. Reasons like these, many more, and the fact that I don't like to leave things of this magnitude to chance, all informed my decision to become surgically sterilized.
Ξεκίνησα την έρευνά μου με πολλή αφοσίωση. Ήθελα να κατανοήσω πλήρως όλα όσα θα ακολουθούσαν τη διαδικασία απολίνωσης σαλπίγγων που είναι με άλλα λόγια το δέσιμο των ωαγωγών μιας γυναίκας. Ήθελα να ξέρω τις τυχόν παρενέργειες, τους βαθμούς ικανοποίησης, τους κινδύνους, τα στατιστικά. Και στην αρχή, ένοιωθα πολύ καλά. Βλέπετε, έτσι όπως μου τα έλεγαν τα πράγματα, θα έπρεπε να πιστεύω ότι οι γυναίκες που δεν θέλουν παιδιά είναι τόσο λίγες, και έπειτα έμαθα ότι μία στις πέντε Αμερικανίδες δεν θα κάνουν βιολογικό παιδί -- μερικές από επιλογή, μερικές για τυχαίους λόγους.
I began my research eagerly. I wanted to fully understand all that was going to come with undergoing a tubal ligation, which is just another word for getting your tubes tied. I wanted to know approval to aftermath, satisfaction rates, risks, statistics. And at first, I was empowered. You see, the way the narrative has always been taught to me, I would have thought that women who didn't want children were so rare, and then I learned one in five American women won't be having a biological child -- some by choice, some by chance.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Αλλά δεν ήμουν μόνη μου. Όμως, όσο περισσότερο διάβαζα, τόσο απογοητευόμουν. Διάβαζα ιστορίες γυναικών, που προσπαθούσαν απεγνωσμένα να κάνουν αυτή την εγχείριση. Έμαθα πόσο κοινό ήταν για τις γυναίκες να σπαταλούν όλα τους τα χρήματα σε δεκάδες γυναικολόγους σε βάθος χρόνων, για να απορριφθεί το αίτημά τους τόσες φορές, συχνά με τόση κραυγαλέα ασέβεια που κατέληγαν να τα παρατήσουν. Οι γυναίκες ανέφεραν ότι οι ιατροί ήταν πολλές φορές τόσο υπερόπτες και επικριτικοί ως προς τα κίνητρά τους, και έλεγαν πράγματα, όπως, «Έλα ξανά όταν θα παντρευτείς και θα έχεις παιδί». Αλλά, οι γυναίκες που είχαν παιδιά και πήγαιναν να κάνουν αυτή την εγχείριση δέχονταν σχόλια ότι ήταν πολύ νέες, ή ότι δεν είχαν αρκετά παιδιά, το οποίο είναι πολύ ενδιαφέρον, γιατί οι νομικές απαιτήσεις στην πολιτεία μου για αυτή την εγχείριση ήταν, «Να είσαι τουλάχιστον 21 ετών», «να είσαι λογικό άτομο και να παίρνεις μόνη σου την πρωτοβουλία», και «να έχεις μια περίοδο αναμονής 30 ημερών». Και ήμουν μπερδεμένη που ενώ πληρούσα όλες αυτές τις νομικές απαιτήσεις, έπρεπε να δώσω μάχη στην αίθουσα εξέτασης για τη σωματική μου αυτονομία. Και ήταν αποθαρρυντικό, αλλά ήμουν αποφασισμένη.
But I was not alone. But the more I read, the more disheartened I became. I read women's stories, trying desperately to get this procedure. I learned how common it was for women to exhaust their finances appealing to dozens of ob-gyns over many years, only to be turned down so many times, often with such blatant disrespect that they just gave up. Women reported that medical practitioners were often condescending and dismissive of their motivations, being told things like, "Come back when you're married with a child." But women who did have children, who went to go get this procedure, were told they were too young, or they didn't have enough children, which is very interesting, because the legal requirements in my state for getting this kind of surgery were, "Be at least 21 years old," "appear of sound mind, acting of your own accord," and "have a 30-day waiting period." And I was perplexed that I could meet all of these legal requirements and still have to face a battle in the exam room for my bodily autonomy. And it was daunting, but I was determined.
Θυμάμαι ότι είχα ντυθεί τόσο επαγγελματικά στο πρώτο ραντεβού.
I remember I dressed so professionally to that first appointment.
(Γέλια)
(Laughter)
Στεκόμουν στητά. Μιλούσα καθαρά. Ήθελα να δείξω στον γιατρό ότι δεν ήμουν η ημερομηνία γέννησής μου στο αρχείο του. Και φρόντισα να αναφέρω στοιχεία, όπως, «Μόλις πήρα το πτυχίο μου και τώρα κάνω αιτήσεις για διδακτορικά προγράμματα, και θα συνεχίσω τις σπουδές μου». Και «ο σύντροφός μου κάνει αυτή τη δουλειά», και «έχω κάνει πολύμηνη έρευνα επί του θέματος. Κατανοώ τα πάντα, όλους τους κινδύνους». Γιατί ήθελα να ξέρει ο γιατρός μου ότι δεν ήταν απλώς μια ιδιοτροπία, μια αντίδραση, ότι δεν ήμουν απλώς μια εικοσάρα που ήθελε να βγαίνει έξω και να διασκεδάζει χωρίς να φοβάται ότι θα μείνει έγκυος... (Γέλια) ότι αυτό υποστήριζε ένα αναπόσπαστο μέρος του εαυτού μου.
I sat up straight. I spoke clearly. I wanted to give that doctor every piece of evidence that I was not the date of birth in that file. And I made sure to mention things like, "I just got my bachelor's degree and I'm applying to these doctoral programs, I'm going to study these things." And "my long-term partner has this kind of business," and "I've done research on this for months. I understand everything about it, all the risks." Because I needed the doctor to know that this was not a whim, not reactionary, not your 20-something looking to go out and party without fear of getting knocked up ... (Laughter) that this supported something integral to who I was.
Κατανοώ την έννοια της πληροφορημένης συναίνεσης, κι έτσι περίμενα να εκπαιδευτώ και πάλι στην όλη διαδικασία, αλλά.. Σε κάποια φάση, οι πληροφορίες έμοιαζαν λες και υπήρχε συγκεκριμένη ατζέντα, γεμάτες με προκαταλήψεις με διογκωμένα στατιστικά. Οι ερωτήσεις άρχισαν να μοιάζουν ανακριτικές. Στην αρχή, μου έκαναν ερωτήσεις που έμοιαζαν να κατανοούν την περίπτωσή μου, αλλά μετά άρχισαν να με ρωτάνε πράγματα λες και προσπαθούσαν να με παγιδεύσουν. Ένοιωθα λες και ήμουν στο κατηγορητήριο και ότι με ανέκριναν.
And I understand informed consent, so I fully expected to be reeducated on how it all worked, but ... At one point, the information being given to me started to feel agenda'd, interlaced with bias and inflated statistics. The questions began to feel interrogative. At first they were asking me questions that seemed to understand my situation better, and then it seemed like they were asking questions to try to trip me up. I felt like I was on the witness stand, being cross-examined.
Ο γιατρός ρώτησε για τον σύντροφό μου. «Πώς αισθάνεται ο/η σύντροφός σου για όλα αυτά;» «Είμαι με τον ίδιο άντρα εδώ και πέντε χρόνια, και υποστηρίζει πλήρως όποια απόφαση θέλω να πάρω για το σώμα μου». Και με ρώτησε, «Και τι θα συμβεί στο μέλλον, αν αλλάξεις σύντροφο; Τι θα συμβεί αν αυτό το πρόσωπο θέλει παιδιά;» Και δεν ήξερα πώς να αντιδράσω σε αυτό, γιατί αυτό που άκουγα ήταν ότι ο γιατρός μού έλεγε ότι θα έπρεπε να αγνοήσω όλα όσα πίστευα αν ένας σύντροφός μου θελήσει παιδιά. Κι έτσι, του απάντησα να μην ανησυχεί γι' αυτό. Αναφέρω το θέμα των παιδιών και την άποψή μου πάντα στα πρώτα ραντεβού μου.
The doctor asked me about my partner. "How does he or she feel about all of this?" "Well, I've been with the same man for five years, and he fully supports any decision I make for my body." And he said, "Well, what happens in the future, if you change partners? What happens when that person wants children?" And I didn't quite know how to react to that, because what I was hearing was this doctor tell me that I'm supposed to disregard everything I believe if a partner demands children. So I told him not to worry about that. My stance on childbearing has always been first date conversation.
(Γέλια)
(Laughter)
(Ενθουσιασμός)
(Cheering)
(Γέλια)
(Laughter)
Στη συνέχεια, με ρώτησε να σκεφτώ πως «σε 20 χρόνια, θα μπορούσες να το μετανοιώσεις» ... λες και δεν το είχα σκεφτεί ήδη. Του είπα, «Αν ξυπνήσω μια μέρα και συνειδητοποιήσω ότι εύχομαι να είχα πάρει μια διαφορετική απόφαση στο παρελθόν, η αλήθεια θα είναι ότι θα έχω αποκλείσει μόνο έναν δρόμο προς τη μητρότητα. Ποτέ δεν χρειαζόμουν τη βιολογία για να φτιάξω οικογένεια ούτως ή άλλως.
He then asks me to consider how "in 20 years, you could really come to regret this" ... as though I hadn't. I told him, "OK, if I wake up one day and realize, you know, I wish I'd made a different decision back then, the truth is, I'd only removed a single path to parenthood. I never needed biology to form family anyway."
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Και ότι θα προτιμούσα να έχω να αντιμετωπίσω αυτό παρά να ξυπνήσω μια μέρα και να συνειδητοποιήσω ότι έχω κάνει ένα παιδί το οποίο δεν ήθελα στην πραγματικότητα ή για το οποίο δεν ήμουν προετοιμασμένη. Γιατί το πρώτο επηρεάζει μόνο εμένα. Το δεύτερο επηρεάζει το παιδί, την ανάπτυξή του, την ευημερία του --
And I would much rather deal with that any day than deal with one day waking up, realize I'd had a child that I didn't really want or was prepared to care for. Because one of these affects only me. The other affects a child, their development, their well-being --
(Χειροκρότημα)
(Applause)
και δεν πρέπει να παίζουμε τζόγο με τους ανθρώπους. Έπειτα, μου είπε γιατί κανένας δεν πρόκειται να εγκρίνει αυτή την εγχείριση, σίγουρα όχι αυτός, λόγω μιας έννοιας που ονομάζεται ιατρικός πατερναλισμός, που του δίνει τη δυνατότητα, ως καλά πληροφορημένος ιατρικός πάροχός μου, να παίρνει αποφάσεις για μένα... με βάση την αντίληψη που έχει για το δικό μου όφελος, ανεξάρτητα από το τι πιστεύω ή θέλω εγώ, ως ασθενής του. Παίρνει την ευκαιρία αυτή να βγει έξω και να συζητήσει την περίπτωσή μου με τον ενδεχόμενο χειρουργό μου, και τον ακούω, μέσα από την πόρτα, να με περιγράφει ως ένα μικρό κοριτσάκι.
and human beings are not to be gambled with. He then tells me why no one was going to approve this procedure, certainly not he, because of a concept called medical paternalism, which allows him, as my well-informed provider, to make decisions for me ... based on his perception of my best interest, regardless of what I, as the patient, want or believe. He takes this opportunity to step out and discuss my case with my potential surgeon, and through the door, I hear him describe me as a little girl.
Προσβλήθηκα τόσο πολύ. Ήθελα να υπερασπιστώ τον εαυτό μου. Ήθελα να εξηγήσω με σαφήνεια σε αυτούς τους γιατρούς πώς μου συμπεριφέρονταν, ότι ήταν υποτιμητικό και σεξιστικό και ότι δεν έπρεπε να το αποδεχτώ. Αλλά, το αποδέχτηκα. Κατάπια όλες τις αιχμηρές λέξεις τους, έσφιξα τα σαγόνια μου, και αντ' αυτού απάντησα σε όλες τις επικριτικές ερωτήσεις και δηλώσεις τους. Είχα έρθει εδώ για να βρω αντικειμενικότητα και υποστήριξη, και αντ' αυτού ένοιωθα ότι με απορρίπτουν και ότι δεν με αφήνουν να εκφραστώ, και μισούσα τον εαυτό μου γι' αυτό. Μισούσα το ότι τους έδινα τη δυνατότητα να μην με σέβονται επανειλημμένα. Όμως, αυτή ήταν μόνο μία από τις προσπάθειές μου.
I was so offended. I wanted to defend myself. I wanted to explicitly explain to each one of these providers how they were treating me, that it was belittling and sexist, and I didn't have to take it. But I did take it. I swallowed every sharp word in my throat, clenched my jaw, and instead answered each one of their condescending questions and statements. I had come here looking for objectivity and support and instead I felt dismissed and silenced, and I hated myself for it. I hated that I was letting people disrespect me repeatedly. But this was my one shot.
Αυτό ήταν μόνο ένα από τα ιατρικά ραντεβού μου. Σε κάποιο σημείο, είχα επισκεφτεί πέντε ή έξι ειδικούς μέσα στην ίδια ώρα. Η πόρτα για το εξεταστήριο έμοιαζε με την πόρτα σε ένα αυτοκίνητο για κλόουν. Αυτός είναι ο βασικός γιατρός, αυτός είναι ο συνάδελφός του, ο διευθυντής. Ένοιωθα λες και τους ζητούσα να με μολύνουν με ευλογιά, αντί για το αίτημά μου για αντισύλληψη. Αλλά, δεν δίστασα, και έδειξα επιμονή και εντέλει έπεισα έναν απ' αυτούς να δώσει το πράσινο φως για την εγχείριση. Και παρόλο που βρίσκομαι ήδη στην αίθουσα και υπογράφω τις αιτήσεις συναίνεσης και μου κάνουν ενέσεις ορμονών και προσπαθούμε να κλείσουμε τις εκκρεμότητες... ο γιατρός μου κουνάει αποδοκιμαστικά το κεφάλι του. «Θα αλλάξεις γνώμη».
That was one of multiple consultations that I had to go to. At one point, I had seen five or six medical professionals in the same hour. The door to the exam room felt more like the door to a clown car. There's my primary, there's his colleague, the director, OK. It felt like I was asking them to infect me with smallpox instead of, I don't know, obtain birth control. But I didn't waver, and I was persistent, and I eventually convinced one of them to allow the procedure. And even as I am in the room, signing the consent forms and getting the hormone shots and tying up loose ends ... my doctor is shaking his head in disapproval. "You'll change your mind."
Δεν είχα καταλάβει πόσο κολλημένη είναι η κοινωνία με αυτόν τον ρόλο μέχρι που πέρασα όλα αυτά. Βίωσα, από πρώτο χέρι και κατ' επανάληψη, πώς ο κόσμος, γιατροί, συνάδελφοι ή άσχετοι δεν μπορούσαν να διακρίνουν την ιδιότητά μου της γυναίκας από αυτή της μητρότητας. Και πίστευα πάντα ότι το να κάνεις παιδιά είναι μια επέκταση της ιδιότητας της γυναίκας, όχι ο ορισμός της. Πιστεύω ότι η αξία μιας γυναίκας δεν θα πρέπει ποτέ να καθορίζεται από το αν έχει ή όχι παιδιά, γιατί αυτό αφαιρεί ολόκληρη την ταυτότητά της ως ενήλικας. Οι γυναίκες έχουν αυτήν την εκπληκτική ικανότητα να δημιουργούν ζωή, αλλά όταν λέμε ότι αυτός είναι ο σκοπός της, αυτό σημαίνει ότι ολόκληρη η ύπαρξή της έχει έναν μόνο συγκεκριμένο σκοπό.
I never really understood how strongly this society clings to this role until I went through this. I experienced firsthand, repeatedly, how people, be it medical providers, colleagues, strangers, were literally unable to separate me being a woman from me being a mother. And I've always believed that having children was an extension of womanhood, not the definition. I believe that a woman's value should never be determined by whether or not she has a child, because that strips her of her entire identity as an adult unto herself. Women have this amazing ability to create life, but when we say that that is her purpose, that says that her entire existence is a means to an end.
Είναι τόσο εύκολο να ξεχάσουμε ότι οι ρόλοι που ορίζει για εμάς η κοινωνία είναι τόσα περισσότερα από απλοί τίτλοι. Ξεχνάμε το βάρος που τους συνοδεύει, την πίεση να συμμορφωθούμε σε αυτά τα πρότυπα, τον φόβο που σχετίζεται με την αμφισβήτησή τους, και τις επιθυμίες που πρέπει να παραμερίσουμε για να τους αποδεχτούμε. Υπάρχουν πολλοί δρόμοι για την ευτυχία και την ολοκλήρωση. Είναι όλοι τους πολύ διαφορετικοί, αλλά πιστεύω πως όλοι τους είναι χαραγμένοι με το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού.
It's so easy to forget the roles that society places on us are so much more than mere titles. What about the weight that comes with them, the pressure to conform to these standards ... the fear associated with questioning them, and the desires that we cast aside to accept them? There are many paths to happiness and fulfillment. They all look very different, but I believe that every one is paved with the right to self-determination.
Θέλω οι γυναίκες να γνωρίζουν ότι η επιλογή σας να ασπαστείτε ή να παραλείψετε τη μητρότητα δεν σχετίζεται με κανέναν τρόπο με την αξία ή την ταυτότητά σας ως σύντροφοι, ενήλικες, ή ως γυναίκες ... και ότι υπάρχει οπωσδήποτε η δυνατότητα επιλογής πίσω από τη μητρότητα, και η επιλογή είναι δική σας και μόνο δική σας.
I want women to know that your choice to embrace or forego motherhood is not in any way tied to your worthiness or identity as spouses, as adults, or as women ... and there absolutely is a choice behind maternity, and it is yours and yours alone.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)