Εάν σας έλεγα πως αυτή είναι η έκφραση της απόλυτης χαράς, θα με θεωρούσατε τρελό; Δεν θα σας κατηγορούσα, γιατί όποτε κοιτάζω αυτή τη σέλφι στην Αρκτική ανατριχιάζω λίγο. Θέλω να σας μιλήσω για αυτή τη φωτογραφία.
So if I told you that this was the face of pure joy, would you call me crazy? I wouldn't blame you, because every time I look at this Arctic selfie, I shiver just a little bit. I want to tell you a little bit about this photograph.
Κολυμπούσα στα νησιά Λοφότεν στη Νορβηγία, μέσα στον Αρκτικό Κύκλο, και η θερμοκρασία του νερού κυμαινόταν στο μηδέν. Ο ψυχρός αέρας έδινε την αίσθηση των μείον 23 βαθμών Κελσίου. Ένιωθα κυριολεκτικά το αίμα να φεύγει από τα χέρια μου, τα πόδια και το πρόσωπό μου για να προστατέψει τα ζωτικά μου όργανα. Το δυνατότερο κρύο που έχω βιώσει ποτέ μου. Αλλά ακόμα και με πρησμένα χείλη, βαθουλωτά μάτια και κατακόκκινα μάγουλα, έμαθα ότι σε αυτό το μέρος μπορώ να βρω τεράστια χαρά.
I was swimming around in the Lofoten Islands in Norway, just inside the Arctic Circle, and the water was hovering right at freezing. The air? A brisk -10 with windchill, and I could literally feel the blood trying to leave my hands, feet and face, and rush to protect my vital organs. It was the coldest I've ever been. But even with swollen lips, sunken eyes, and cheeks flushed red, I have found that this place right here is somewhere I can find great joy.
Λοιπόν, σχετικά με τον πόνο, ο ψυχολόγος Μπροκ Μπάστιαν μάλλον το είπε πιο σωστά όταν έγραψε: «Ο πόνος είναι ο πιο σύντομος δρόμος προς τη συνειδητότητα. Μας κάνει ξαφνικά να έχουμε επίγνωση των πάντων στο περιβάλλον. Μας τραβάει βίαια προς μια απόλυτη συνειδητότητα του κόσμου όπως ο διαλογισμός».
Now, when it comes to pain, psychologist Brock Bastian probably said it best when he wrote, "Pain is a kind of shortcut to mindfulness. It makes us suddenly aware of everything in the environment. It brutally draws us in to a virtual sensory awareness of the world much like meditation."
Αν το τουρτούρισμα είναι διαλογισμός, τότε θεωρούμαι μοναχός! (Γέλια)
If shivering is a form of meditation, then I would consider myself a monk. (Laughter)
Πριν προχωρήσω στην αιτία, θα θέλατε ποτέ να κάνετε σερφ σε παγωμένο νερό; Θα 'θελα να σας δώσω λίγο την αίσθηση μιας μέρας από τη ζωή μου.
Now, before we get into the why would anyone ever want to surf in freezing cold water? I would love to give you a little perspective on what a day in my life can look like.
(Μουσική)
(Music)
(Βίντεο) Άνδρας: Ξέρω πως ελπίζαμε για το κατάλληλο κύμα, αλλά δε νομίζω ότι κάποιος πίστευε ότι θα το βρίσκαμε. Δεν μπορώ να σταματήσω να τρέμω. Κρυώνω τόσο πολύ!
(Video) Man: I mean, I know we were hoping for good waves, but I don't think anybody thought that was going to happen. I can't stop shaking. I am so cold.
(Μουσική)
(Music)
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Κρις Μπέρκαρντ: Λοιπόν, φωτογράφος του σερφ, σωστά; Ειλικρινά, δεν ξέρω αν υπάρχει τέτοια δουλειά! Οι γονείς μου σίγουρα δεν το πίστευαν όταν στα 19 τους είπα ότι παράτησα τη δουλειά μου για να κάνω το όνειρό μου. Μπλε ουρανοί, ζεστές τροπικές παραλίες, και μαύρισμα που κρατά όλο το χρόνο. Για μένα, αυτό ήταν το ιδανικό. Η ζωή ήταν τέλεια. Ανυπομονούσα να τραβάω σέρφερ σε εξωτικούς τουριστικούς προορισμούς. Αλλά υπήρχε ένα πρόβλημα. Βλέπετε, όσο περισσότερο ταξίδευα σε αυτά τα εξωτικά μέρη, τόσο λιγότερο με ικανοποιούσε. Ξεκίνησα αναζητώντας περιπέτεια, αλλά έγινε ρουτίνα. Το wi-fi, η τηλεόραση, το εκλεκτό φαγητό και το σταθερό σήμα κινητού, ήταν όλα στολίδια περιοχών με έντονο τουρισμό εντός και εκτός νερού, και γρήγορα άρχισα να νιώθω ασφυξία.
Chris Burkard: So, surf photographer, right? I don't even know if it's a real job title, to be honest. My parents definitely didn't think so when I told them at 19 I was quitting my job to pursue this dream career: blue skies, warm tropical beaches, and a tan that lasts all year long. I mean, to me, this was it. Life could not get any better. Sweating it out, shooting surfers in these exotic tourist destinations. But there was just this one problem. You see, the more time I spent traveling to these exotic locations, the less gratifying it seemed to be. I set out seeking adventure, and what I was finding was only routine. It was things like wi-fi, TV, fine dining, and a constant cellular connection that to me were all the trappings of places heavily touristed in and out of the water, and it didn't take long for me to start feeling suffocated.
Άρχισα να λαχταρώ την άγρια φύση και την ύπαιθρο. Έτσι ξεκίνησα να βρω μέρη που άλλοι είχαν ξεγράψει, επειδή ήταν υπερβολικά κρύα, απόμακρα ή επικίνδυνα για σερφ. Η πρόκληση μού κίνησε το ενδιαφέρον. Άρχισα μια προσωπική εκστρατεία εναντίον του ανιαρού, επειδή έχω καταλάβει ότι οποιαδήποτε δουλειά ακόμη και η φαινομενικά λαμπερή όπως φωτογράφος του σερφ, κινδυνεύει να γίνει μονότονη.
I began craving wild, open spaces, and so I set out to find the places others had written off as too cold, too remote, and too dangerous to surf, and that challenge intrigued me. I began this sort of personal crusade against the mundane, because if there's one thing I've realized, it's that any career, even one as seemingly glamorous as surf photography, has the danger of becoming monotonous.
Έτσι ψάχνοντας να σπάσω τη μονοτονία κατάλαβα ότι μόνο το ένα τρίτο των ωκεανών είναι θερμοί, και αποτελούν μια λεπτή ζώνη γύρω από τον ισημερινό. Έτσι εάν ήθελα να βρω το κατάλληλο κύμα, μάλλον θα το έβρισκα σε ψυχρή περιοχή, όπου η θάλασσα είναι πολύ άγρια. Εκεί ακριβώς άρχισα να ψάχνω. Στο πρώτο μου ταξίδι στην Ισλανδία ένιωσα ότι βρήκα ακριβώς αυτό που έψαχνα.
So in my search to break up this monotony, I realized something: There's only about a third of the Earth's oceans that are warm, and it's really just that thin band around the equator. So if I was going to find perfect waves, it was probably going to happen somewhere cold, where the seas are notoriously rough, and that's exactly where I began to look. And it was my first trip to Iceland that I felt like I found exactly what I was looking for.
Έμεινα άφωνος από τη φυσική ομορφιά του τοπίου, αλλά κυρίως δεν μπορούσα να πιστέψω ότι βρήκαμε το κατάλληλο κύμα σε μια τόσο απόμακρη και άγρια περιοχή του κόσμου. Κάποια στιγμή, όταν φτάσαμε στην παραλία βρήκαμε εκεί στοιβαγμένα τεράστια κομμάτια πάγου. Δημιουργούσαν ένα εμπόδιο ανάμεσα σε μας και το κύμα, και έπρεπε να ελιχθούμε μέσα από αυτόν τον λαβύρινθο για να πάρουμε τη σωστή θέση. Μόλις φτάναμε στην ακτή παραμερίζαμε κομμάτια πάγου, προσπαθώντας να μπούμε στα κύματα. Ήταν απίστευτη και αξέχαστη εμπειρία, διότι σε αυτές τις σκληρές συνθήκες, ένιωσα ότι βρήκα τυχαία ένα από τα τελευταία ήσυχα μέρη, όπου έβρισκα διαύγεια και ερχόμουν σε επαφή με τη φύση, κάτι που δεν θα έβρισκα ποτέ σε μια πολυσύχναστη παραλία.
I was blown away by the natural beauty of the landscape, but most importantly, I couldn't believe we were finding perfect waves in such a remote and rugged part of the world. At one point, we got to the beach only to find massive chunks of ice had piled on the shoreline. They created this barrier between us and the surf, and we had to weave through this thing like a maze just to get out into the lineup. and once we got there, we were pushing aside these ice chunks trying to get into waves. It was an incredible experience, one I'll never forget, because amidst those harsh conditions, I felt like I stumbled onto one of the last quiet places, somewhere that I found a clarity and a connection with the world I knew I would never find on a crowded beach.
Είχα κολλήσει! Πώρωση! (Γέλια) Είχα συνεχώς στον νου μου το κρύο νερό και από τότε και μετά, με τη δουλειά μου, εστίασα σε σκληρά και αντίξοα περιβάλλοντα. Πήγα σε μέρη όπως η Ρωσία, Νορβηγία, Αλάσκα, Ισλανδία, Χιλή, στις Φερόες και πολλά άλλα στο μεταξύ. Ένα από τα πράγματα που αγαπώ σε αυτά τα μέρη είναι η πρόκληση και η ευρηματικότητα που χρειάστηκε για να φτάσω εκεί. Πέρασα ώρες, μέρες, εβδομάδες ψάχνοντας στο Google Earth, να βρω μια μακρινή παραλία ή ύφαλο να επισκεφτούμε. Όταν φτάναμε εκεί τα οχήματά μας ήταν εξίσου ευρηματικά: σκούτερ χιονιού, εξάτροχα ρωσικά στρατιωτικά οχήματα, και μερικές άκρως τρομακτικές πτήσεις με ελικόπτερο. (Γέλια) Παρεμπιπτόντως, τα ελικόπτερα με τρομάζουν πραγματικά.
I was hooked. I was hooked. (Laughter) Cold water was constantly on my mind, and from that point on, my career focused on these types of harsh and unforgiving environments, and it took me to places like Russia, Norway, Alaska, Iceland, Chile, the Faroe Islands, and a lot of places in between. And one of my favorite things about these places was simply the challenge and the creativity it took just to get there: hours, days, weeks spent on Google Earth trying to pinpoint any remote stretch of beach or reef we could actually get to. And once we got there, the vehicles were just as creative: snowmobiles, six-wheel Soviet troop carriers, and a couple of super-sketchy helicopter flights. (Laughter) Helicopters really scare me, by the way.
Σε ένα ιδιαίτερα δύσκολο ταξίδι με βάρκα στην ακτή του νησιού Βανκούβερ για ένα απόμακρο μέρος για σερφ, καταλήξαμε να κοιτάμε από το νερό, απελπισμένα, καθώς αρκούδες ρήμαζαν τον καταυλισμό μας. Πήραν μαζί τους τα τρόφιμά μας και κομμάτια από τη σκηνή μας, δείχνοντας, ξεκάθαρα ότι είμαστε στον πάτο της τροφικής αλυσίδας, και ότι το περιβάλλον αυτό τους ανήκει. Για μένα εκείνο το ταξίδι ήταν ενδεικτικό της αδάμαστης φύσης που προτίμησα από τα τουριστικά μέρη.
There was this one particularly bumpy boat ride up the coast of Vancouver Island to this kind of remote surf spot, where we ended up watching helplessly from the water as bears ravaged our camp site. They walked off with our food and bits of our tent, clearly letting us know that we were at the bottom of the food chain and that this was their spot, not ours. But to me, that trip was a testament to the wildness I traded for those touristy beaches.
Όμως, μόνο όταν ταξίδεψα στη Νορβηγία -- (Γέλια) -- έμαθα πραγματικά να εκτιμώ το κρύο. Λοιπόν, εκεί εκδηλώνονται οι μεγαλύτερες και σφοδρότερες καταιγίδες παγκοσμίως, φέρνοντας τεράστια κύματα που πέφτουν στις ακτές. Ήμασταν σε ένα μικροσκοπικό, απομακρυσμένο φιορδ στον Αρκτικό κύκλο. Είχε πληθυσμό προβάτων μεγαλύτερο από των ανθρώπων, έτσι εάν θέλαμε βοήθεια, θα ήταν αδύνατο να τη βρούμε. Όταν ήμουν μέσα στο νερό και έβγαζα φωτογραφίες τους σέρφερ, άρχισε να χιονίζει, και τότε η θερμοκρασία άρχισε να πέφτει. Σκέφτηκα: «Δεν υπάρχει περίπτωση να βγεις από το νερό. Έχεις κάνει όλο αυτό το ταξίδι και βρήκες αυτό που ζητούσες: Συνθήκες παγετού και τέλεια κύματα». Παρόλο που δεν ένιωθα το δάχτυλο για να πατήσω το κουμπί, ήξερα ότι δεν θα έβγαινα από το νερό. Έτσι έκανα οτιδήποτε για να αποβάλλω το συναίσθημα. Όμως, τότε ένιωσα έναν άνεμο να ορμάει από την κοιλάδα και να με σαρώνει. Αυτό που ξεκίνησε ως ελαφρά χιονόπτωση σύντομα έγινε η απόλυτη χιονοθύελλα. Άρχισα να χάνω την αίσθηση του χώρου. Δεν ήξερα εάν το ρεύμα με παρέσυρε προς τη θάλασσα ή προς την ακτή. Το μόνο που ξεχώριζα αμυδρά ήταν οι φωνές των γλάρων και ο ήχος των κυμάτων να σκάνε στην ακτή.
Now, it wasn't until I traveled to Norway -- (Laughter) -- that I really learned to appreciate the cold. So this is the place where some of the largest, the most violent storms in the world send huge waves smashing into the coastline. We were in this tiny, remote fjord, just inside the Arctic Circle. It had a greater population of sheep than people, so help if we needed it was nowhere to be found. I was in the water taking pictures of surfers, and it started to snow. And then the temperature began to drop. And I told myself, there's not a chance you're getting out of the water. You traveled all this way, and this is exactly what you've been waiting for: freezing cold conditions with perfect waves. And although I couldn't even feel my finger to push the trigger, I knew I wasn't getting out. So I just did whatever I could. I shook it off, whatever. But that was the point that I felt this wind gush through the valley and hit me, and what started as this light snowfall quickly became a full-on blizzard, and I started to lose perception of where I was. I didn't know if I was drifting out to sea or towards shore, and all I could really make out was the faint sound of seagulls and crashing waves.
Η περιοχή ήταν γνωστή για τα βυθισμένα πλοία και τα καθηλωμένα αεροπλάνα, και ενώ επέπλεα άρχισα να αγχώνομαι λιγάκι. Στην πραγματικότητα είχα φρικάρει τελείως -- (Γέλια) -- και ήμουν στα όρια υποθερμίας. Τελικά, χρειάστηκα βοήθεια για να βγω από το νερό. Δεν ξέρω αν άρχιζα να παραληρώ ή όχι, αλλά μου είπαν αργότερα ότι χαμογελούσα όλη την ώρα.
Now, I knew this place had a reputation for sinking ships and grounding planes, and while I was out there floating, I started to get a little bit nervous. Actually, I was totally freaking out -- (Laughter) -- and I was borderline hypothermic, and my friends eventually had to help me out of the water. And I don't know if it was delirium setting in or what, but they told me later I had a smile on my face the entire time.
Αυτό το ταξίδι και μάλλον η συγκεκριμένη εμπειρία με έκανε να νιώσω ότι κάθε φωτογραφία ήταν πολύτιμη, επειδή ξαφνικά εκείνη τη στιγμή αναγκάστηκα να τη κατακτήσω. Κατάλαβα ότι πήρα μάθημα από όλο αυτό το κρύο. Ότι στη ζωή δεν υπάρχουν σύντομοι δρόμοι για τη χαρά. Οτιδήποτε αξίζει την επιδίωξή μας θα μας κάνει να υποφέρουμε, έστω και λίγο. Αυτή η ελάχιστη δοκιμασία που βίωσα από τη φωτογραφία, έδωσε αξία στο έργο μου κάνοντάς το πιο σημαντικό για μένα από το να προσπαθώ απλώς να γεμίζω σελίδες περιοδικών. Βλέπετε, έδινα ένα κομμάτι από τον εαυτό μου σε αυτά τα μέρη, και αυτό που αποκόμιζα ήταν μια αίσθηση ικανοποίησης που πάντα αναζητούσα.
Now, it was this trip and probably that exact experience where I really began to feel like every photograph was precious, because all of a sudden in that moment, it was something I was forced to earn. And I realized, all this shivering had actually taught me something: In life, there are no shortcuts to joy. Anything that is worth pursuing is going to require us to suffer just a little bit, and that tiny bit of suffering that I did for my photography, it added a value to my work that was so much more meaningful to me than just trying to fill the pages of magazines. See, I gave a piece of myself in these places, and what I walked away with was a sense of fulfillment I had always been searching for.
Έτσι κοιτώντας αυτή τη φωτογραφία, εύκολα διαπιστώνω παγωμένα δάχτυλα και στολές για σέρφινγκ, ακόμη και ο αγώνας που χρειάστηκε για να φτάσουμε εκεί, αλλά πάνω απ' όλα βλέπω την απόλυτη χαρά.
So I look back at this photograph. It's easy to see frozen fingers and cold wetsuits and even the struggle that it took just to get there, but most of all, what I see is just joy.
Ευχαριστώ πολύ.
Thank you so much.
(Χειροκρότημα)
(Applause)