I'm going to be talking about designing humor, which is sort of an interesting thing, but it goes to some of the discussions about constraints, and how in certain contexts, humor is right, and in other contexts it's wrong.
Tôi sẽ nói về thiết kế tranh hài hước, đây là điều thú vị, tuy nhiên, nó dẫn đến tranh luận về các điều khoản ràng buộc, lúc nào thì hài hước được chấp nhận và lúc nào thì không.
Now, I'm from New York, so it's 100 percent satisfaction here. Actually, that's ridiculous, because when it comes to humor, 75 percent is really absolutely the best you can hope for. Nobody is ever satisfied 100 percent with humor except this woman.
Tôi là người New York, nên chuyện hài lòng. ở đây là 100%. Thực ra, nói thế cũng hơi quá, vì khi nói đến hài hước, thì sự hài lòng mà ta mong đợi giỏi nhất cũng chỉ là 75% mà thôi. Chưa ai thỏa mãn 100% với sự hài hước. Ngoại trừ người phụ nữ này.
(Video) Woman: (Laughs)
(Video) Người phụ nữ: (Cười)
Bob Mankoff: That's my first wife. (Laughter) That part of the relationship went fine. (Laughter)
Bob: Đó là bà vợ đầu của tôi. (Cười) Thời đó, hôn nhân còn hạnh phúc. (Cười)
Now let's look at this cartoon. One of the things I'm pointing out is that cartoons appear within the context of The New Yorker magazine, that lovely Caslon type, and it seems like a fairly benign cartoon within this context. It's making a little bit fun of getting older, and, you know, people might like it.
Giờ ta hãy nhìn vào tranh vui này. Cái mà tôi muốn nói đến là tranh vui trong khuôn khổ tờ tạp chí Người New York, phong cách Caslon dễ thương, và dường như có một lượng lớn tranh biếm họa vẽ theo phong cách này. Nó pha trò việc người ta già đi, và chắc mọi người thích thế.
But like I said, you cannot satisfy everyone. You couldn't satisfy this guy.
Nhưng như tôi đã nói, không thể thỏa mãn tất cả mọi người. Bạn không thể làm vừa lòng được ông này đâu.
"Another joke on old white males. Ha ha. The wit. It's nice, I'm sure to be young and rude, but some day you'll be old, unless you drop dead as I wish."
"Lại đùa về ông già da trắng. Ha ha. Hóm thật. Cũng hay đấy. Khi còn trẻ và thô lỗ, nhưng rồi mấy người cũng già đi, nếu không chết ngỏm đi như tôi cầu."
(Laughter)
(Cười)
The New Yorker is rather a sensitive environment, very easy for people to get their nose out of joint. And one of the things that you realize is it's an unusual environment. Here I'm one person talking to you. You're all collective. You all hear each other laugh and know each other laugh. In The New Yorker, it goes out to a wide audience, and when you actually look at that, and nobody knows what anybody else is laughing at, and when you look at that the subjectivity involved in humor is really interesting.
Tạp chí Người New York là một môi trường khá nhạy cảm, rất dễ khiến người ta tự ái. Và bạn nhận ra đó là một môi trường không bình thường. Giờ tôi đang nói chuyện với tất cả mọi người. Mọi người là một tập thể, nghe và hiểu được tiếng cười của nhau. Với tờ Người New York, lượng độc giả của nó rất lớn, và khi nhìn vào đó, ta chẳng biết ai đang cười về chuyện gì, và khi nhìn vào chủ thể liên quan đến sự hài hước, ta thấy rất thú vị.
Let's look at this cartoon.
Hãy nhìn vào mẩu tranh này.
"Discouraging data on the antidepressant."
"Tin đầy thất vọng về thuốc chống trầm cảm."
(Laughter)
(Cười)
Indeed, it is discouraging. Now, you would think, well, look, most of you laughed at that. Right? You thought it was funny. In general, that seems like a funny cartoon, but let's look what online survey I did. Generally, about 85 percent of the people liked it. A hundred and nine voted it a 10, the highest. Ten voted it one. But look at the individual responses.
Chán thật chứ đùa. Giờ các bạn sẽ nghĩ: Ồ, nhìn này, đa số sẽ cười vào cái đó. Đúng không? Bạn thấy nó buồn cười. Xem ra, nó có vẻ là mẩu tranh hài, nhưng hãy xem kết quả cuộc khảo sát trực tuyển tôi đã làm. Thông thường, khoảng 85% thích nó. 109 phiếu bình chọn cho 10 điểm, điểm tối đa. 10 phiếu cho 1 điểm. Hãy xem phản ứng của từng cá nhân.
"I like animals!!!!!" Look how much they like them. (Laughter) "I don't want to hurt them. That doesn't seem very funny to me."
"Tôi thích động vật!" Xem họ yêu động vật chưa. (Cười) "Tôi không muốn làm chúng bị thương. Chẳng có gì buồn cười."
This person rated it a two. "I don't like to see animals suffer -- even in cartoons."
Người này cho 2 điểm. "Tôi không muốn thấy động vật đau khổ - ngay cả trong tranh vui."
To people like this, I point out we use anesthetic ink. Other people thought it was funny. That actually is the true nature of the distribution of humor when you don't have the contagion of humor.
Đối với những người này, tôi khuyên nên sử dụng mực gây mê. Người khác lại thấy nó buồn cười. Đó chính là quy luật phân bổ sự hài hước khi không có sự lây lan của hài hước.
Humor is a type of entertainment. All entertainment contains a little frisson of danger, something that might happen wrong, and yet we like it when there's protection. That's what a zoo is. It's danger. The tiger is there. The bars protect us. That's sort of fun, right? That's a bad zoo. (Laughter) It's a very politically correct zoo, but it's a bad zoo. But this is a worse one. (Laughter) So in dealing with humor in the context of The New Yorker, you have to see, where is that tiger going to be? Where is the danger going to exist? How are you going to manage it? My job is to look at 1,000 cartoons a week. But The New Yorker only can take 16 or 17 cartoons, and we have 1,000 cartoons. Of course, many, many cartoons must be rejected. Now, we could fit more cartoons in the magazine if we removed the articles. (Laughter) But I feel that would be a huge loss, one I could live with, but still huge.
Hài hước là một loại tiêu khiển. Tất cả phương tiện giải trí đều mang trong nó chút mạo hiểm, một điều không may gì đó có thể xảy ra, nhưng ta vẫn cứ thích nếu được bảo vệ. Vườn thú là thế đấy. Nguy hiểm. Con hổ ở trong kia. Nhưng song sắt đang bảo vệ chúng ta. Nó cũng vui vui, phải không ạ? Còn đây là một vườn thú tồi. (Cười) Về chính trị mà nói, nó đúng là một vườn thú, nhưng là vườn thú tồi. Nhưng cái này còn tệ hơn. (Cười) Trong quá trình làm việc với nội dung hài hước trong tạp chí The New Yorker, bạn phải thấy được con hổ sẽ nằm ở đâu? Mối họa sẽ tồn tại nơi nào? Bạn sẽ phải xử lý nó như thế nào? Công việc của tôi là xem 1.000 tranh biếm họa mỗi tuần. Nhưng tạp chí chỉ đăng được 16 hoặc 17 tranh, Và chúng tôi có 1.000 tranh. Đương nhiên, rất rất nhiều tranh bị từ chối. Thực ra chúng tôi có thể đăng nhiều tranh hơn nếu bỏ bớt các bài viết. (Cười) Nhưng tôi nghĩ đó là một thiệt thòi lớn, chẳng phải cho tôi nhưng thiệt thòi ấy vẫn quá lớn.
Cartoonists come in through the magazine every week. The average cartoonist who stays with the magazine does 10 or 15 ideas every week. But they mostly are going to be rejected. That's the nature of any creative activity. Many of them fade away. Some of them stay.
Nghệ sĩ hàng tuần gửi tranh cho tạp chí. Một họa sĩ trung bình làm việc cho tạp chí có 10 đến 15 ý tưởng mỗi tuần. Còn tuyệt đại đa số bị từ chối. Đó là bản chất của mọi hoạt động sáng tạo. Đa số nghệ sĩ sẽ bị phai mờ, còn một số ít sẽ trụ lại.
Matt Diffee is one of them. Here's one of his cartoons. (Laughter)
Matt Diffee là 1 trong số đó. Đây là một trong số các tác phẩm của anh. (Cười)
Drew Dernavich. "Accounting night at the improv." "Now is the part of the show when we ask the audience to shout out some random numbers."
Tranh của Dernavich. " Đêm biểu diễn ngẫu hứng ." "Giờ đến phần mà chúng tôi sẽ nhờ khán giả cho chúng tôi những con số ngẫu nhiên."
Paul Noth. "He's all right. I just wish he were a little more pro-Israel." (Laughter)
Tranh của Paul Noth. "Anh ta ổn. Ước gì anh ủng hộ Israel hơn tí." (Cười)
Now I know all about rejection, because when I quit -- actually, I was booted out of -- psychology school and decided to become a cartoonist, a natural segue, from 1974 to 1977 I submitted 2,000 cartoons to The New Yorker, and got 2,000 cartoons rejected by The New Yorker. At a certain point, this rejection slip, in 1977 -- [We regret that we are unable to use the enclosed material. Thank you for giving us the opportunity to consider it.] — magically changed to this. [Hey! You sold one. No shit! You really sold a cartoon to the fucking New Yorker magazine.] (Laughter) Now of course that's not what happened, but that's the emotional truth. And of course, that is not New Yorker humor.
Tôi hiểu việc bị từ chối, khi tôi bỏ học -- thật ra, tôi bị đuổi khỏi trường tâm lý tôi quyết thành họa sĩ tranh biếm, một bước chuyển tự nhiên, từ 1974 đến 1977 tôi gửi 2.000 tranh đến Tạp chí The New Yorker, vả cả 2.000 tranh đều bị từ chối. Rồi cũng có lần, vào năm 1977, lá thư từ chối như thế này -- [Xin lỗi vì không thể dùng tác phẩm ông gửi. Cám ơn đã cho chúng tôi xem xét tác phẩm.] kỳ diệu thay, lá thư đã thành: [Chào bạn! Bạn đã bán được một tranh. Không đùa! Quả đã bán một tranh vui cho The New Yorker "khỉ gió"!] (Khán giả cười) Đương nhiên, điều ấy không có thật, nhưng cảm xúc thì có thật. Và đương nhiên, tạp chỉ không hài hước kiểu ấy.
What is New Yorker humor? Well, after 1977, I broke into The New Yorker and started selling cartoons. Finally, in 1980, I received the revered New Yorker contract, which I blurred out parts because it's none of your business.
Vậy sự hài hước của tạp chí này là gì? Sau năm 1977, tôi làm việc tại tạp chí và bắt đầu bán được tranh biếm họa. Cuối cùng, năm 1988, tôi nhận được hợp đồng trang trọng từ Người New York, nó đã được che đi một phần vì nội dung không liên quan đến đây!
From 1980. "Dear Mr. Mankoff, confirming the agreement there of -- " blah blah blah blah -- blur -- "for any idea drawings."
Năm 1980. "Kính gởi ông Mankoff, xin xác nhận lại thỏa thuận với ông -- " blah blah blah blah -- Chỗ này tôi che -- "về các bức tranh có ý tưởng."
With respect to idea drawings, nowhere in the contract is the word "cartoon" mentioned. The word "idea drawings," and that's the sine qua non of New Yorker cartoons. So what is an idea drawing? An idea drawing is something that requires you to think. Now that's not a cartoon. It requires thinking on the part of the cartoonist and thinking on your part to make it into a cartoon. (Laughter)
Tranh có ý tưởng, trong bản hợp đồng, không đả động đến từ "tranh vui". "Các bức tranh có ý tưởng", đó là trọng yếu. Vậy bức tranh có ý tưởng là gì? Đó là cái nó đòi hỏi anh phải nghĩ. Nó đòi hỏi tư duy tư duy của người vẽ tranh, và tư duy về phần các bạn, để biến nó thành tranh vui. (Cười)
Here are some, generally you get my cast of cartoon mind.
Đây là minh họa, để các bạn hiểu suy nghĩ của tôi về biếm họa.
"There is no justice in the world. There is some justice in the world. The world is just."
Thế giới không có công lý. Thế giới có chút công lý. Thế giới công minh.
This is What Lemmings Believe.
Đây là "Những điều cá Lemmut Tin Tưởng".
(Laughter)
(Cười)
The New Yorker and I, when we made comments, the cartoon carries a certain ambiguity about what it actually is. What is it, the cartoon? Is it really about lemmings? No. It's about us. You know, it's my view basically about religion, that the real conflict and all the fights between religion is who has the best imaginary friend. (Laughter)
Ban biên tập và tôi, khi đưa ra nhận xét, đều cho rằng mẩu tranh này mơ hồ trong ý nghĩa. Vậy nó này nói về cái gì? Có thật sự nói về con cá Lemmut? Không, nó miêu tả chúng ta. Đó là quan điểm cơ bản của tôi về tôn giáo, rằng tất cả xung đột, tranh chấp của các tôn giáo đều để khẳng định ai có người bạn tưởng tượng tốt nhất. (Khán giả cười)
And this is my most well-known cartoon. "No, Thursday's out. How about never — is never good for you?" It's been reprinted thousands of times, totally ripped off. It's even on thongs, but compressed to "How about never — is never good for you?"
Còn đây là tác phẩm nổi tiếng nhất của tôi. "Không, thứ Năm kẹt. Rằm Tây đen nhé? Nó được tái bản hàng nghìn lần, người ta khoái nó. Thậm chí còn in nó trên quần lọt khe, nhưng đã rút lại chỉ còn thế này "Rằm Tây đen nhé anh?"
Now these look like very different forms of humor but actually they bear a great similarity. In each instance, our expectations are defied. In each instance, the narrative gets switched. There's an incongruity and a contrast. In "No, Thursday's out. How about never — is never good for you?" what you have is the syntax of politeness and the message of being rude. That really is how humor works. It's a cognitive synergy where we mash up these two things which don't go together and temporarily in our minds exist. He is both being polite and rude. In here, you have the propriety of The New Yorker and the vulgarity of the language. Basically, that's the way humor works.
Kiểu hài hước thế này rất khác tuy cũng có nhiều tương đồng. Trong mỗi bức tranh, sự việc không như dự tính. Trong mỗi trường hợp, câu chuyện bị bẻ quặt. sang hướng phi lý và tương phản. "Không, thứ Năm kẹt rồi. Rằm Tây đen nhé?" là câu ịch sự về mặt ngữ pháp, mà nội dung thì thô lỗ huỵch toẹt. Đó chính là cách tạo nên hài hước. Tri nhận cộng hưởng khi ta trộn hai thứ không ăn nhập với nhau nhưng nhất thời có ở trong đầu. Anh ta vừa lịch sự lại vừa lỗ mãng. Ở đây ta có khuôn phép của tờ tạp chí Người New York và sự lỗ mãng của ngôn ngữ. Về cơ bản, khôi hài nó là thế.
So I'm a humor analyst, you would say. Now E.B. White said, analyzing humor is like dissecting a frog. Nobody is much interested, and the frog dies. Well, I'm going to kill a few, but there won't be any genocide. But really, it makes me — Let's look at this picture. This is an interesting picture, The Laughing Audience. There are the people, fops up there, but everybody is laughing, everybody is laughing except one guy. This guy. Who is he? He's the critic. He's the critic of humor, and really I'm forced to be in that position, when I'm at The New Yorker, and that's the danger that I will become this guy.
Có thể nói, tôi là nhà phân tích khôi hài, Theo E.B White, phân tích sự hài hước giống như mổ ếch. Chả ai thích chuyện ấy, còn con ếch thì chết. Tôi sẽ giết vài con, nhưng không đến mức diệt chủng. Nó khiến tôi Hãy nhìn bức hình này. Mẩu tranh thú vị, Các khán giả đang cười. Có nhiều người, cả những ông ngốc nhưng ai cũng đang cười hớn hở trừ một người. Chính anh này. Anh ta là ai? Anh ta là nhà phê bình. Anh ấy là nhà phê bình hài hước, và thực sự là tôi buộc ở vào vị trí đó, khi tôi làm việc cho tạp chí Người New York điều nguy hiểm là tôi trở thành người giống như ông này.
Now here's a little video made by Matt Diffee, sort of how they imagine if we really exaggerated that.
Giờ là một đoạn video ngắn được thực hiện bởi Matt Diffee, đại loại họ tưởng tượng xem nó sẽ thế nào nếu chúng ta thực sự phóng đại mọi chuyện.
(Video) Bob Mankoff: "Oooh, no. Ehhh. Oooh. Hmm. Too funny. Normally I would but I'm in a pissy mood. I'll enjoy it on my own. Perhaps. No. Nah. No. Overdrawn. Underdrawn. Drawn just right, still not funny enough. No. No. For God's sake no, a thousand times no.
(Video) Bob Mankoff: "Oooh, không. Ehhh. Oooh. Hmm. Vui quá lố. Thường thì tôi cũng khoái nhưng giờ tôi đang thấy khó chịu. Có lẽ mình sẽ giành cái này cho riêng mình thôi. Không. Không. Không. Vẽ quá trớn. Vẽ không đạt. Vẽ được, nhưng vẫn chưa đủ hài hước. Không. Không. Trời ạ, ngàn lần không.
(Music)
(Nhạc)
No. No. No. No. No. [Four hours later] Hey, that's good, yeah, whatcha got there?
Không. Không. Không. Không. Không. [4 giờ sau] Hay lắm, Yeah, anh có món gì thế?
Office worker: Got a ham and swiss on rye?BM: No.
Nhân viên: Ham và sandwich lúa mạch đen? BM: Không.
Office worker: Okay. Pastrami on sourdough?BM: No.
Nhân viên: Thịt bò hun khói với banh mì lên men? BM: Không.
Office worker: Smoked turkey with bacon?BM: No.
Nhân viên: Gà tây hun khói với thị heo hun khói? BM: không.
Office worker: Falafel?BM: Let me look at it. Eh, no. Office worker: Grilled cheese?BM: No. Office worker: BLT?BM: No.
Nhân viên: Falafel? BM: Cho tôi xem đi. Eh, không. Nhân viên: Pho mát nướng? BM: Không. Nhân viên: Bánh mì kẹp thịt heo, cà chua và bắp cải? BM: Không
Office worker: Black forest ham and mozzarella with apple mustard?BM: No.
Nhân viên: giăm bông và pho mát mozzarella với mù tạt táo rừng đen? BM: Không.
Office worker: Green bean salad?BM: No.
Nhân viên: Salad đậu xanh? BM: Không.
(Music)
(Nhạc)
No. No. Definitely no. [Several hours after lunch]
Không, không. Chắc chắn không. [Vài giờ sau giờ ăn trưa]
(Siren)
(Tiếng còi)
No. Get out of here.
Không. Biến đi.
(Laughter)
(Khán giả cười)
That's sort of an exaggeration of what I do.
Đó là sự cường điệu hóa công việc của tôi đấy.
Now, we do reject, many, many, many cartoons, so many that there are many books called "The Rejection Collection." "The Rejection Collection" is not quite New Yorker kind of humor. And you might notice the bum on the sidewalk here who is boozing and his ventriloquist dummy is puking. See, that's probably not going to be New Yorker humor. It's actually put together by Matt Diffee, one of our cartoonists.
Chúng tôi đã từ chối rất, rất nhiều tác phẩm, nhiều đến nỗi chúng tôi đã có nhiều ấn phẩm "Bộ sưu tập những tác phẩm bị từ chối". "Bộ sưu tập những tác phẩm bị từ chối" không giống hài của Người New York lắm. Và các bạn có thể thấy người ăn xin đang ngồi trên vỉa hè này đang say rượu và con rối của anh ta đang nôn. Tác phẩm này chắc chắn sẽ không có trong mục hài hước của tạp chí. Thật ra nó được sáng tác bởi Matt Diffee, một trong những họa sỹ của chúng tôi.
So I'll give you some examples of rejection collection humor.
Tôi sẽ giới thiệu vài ví dụ của bộ sưu tập các tác phẩm bị từ chối.
"I'm thinking about having a child."
"Tôi nghĩ là tôi sẽ có con."
(Laughter)
(Cười)
There you have an interesting -- the guilty laugh, the laugh against your better judgment.
Các bạn có cái cười thú vị - cái cười tội lỗi. cái cười chống lại phán xét của bản thân.
(Laughter)
(Cười)
"Ass-head. Please help."
"Đầu đất. Làm ơn giúp."
(Laughter)
(Cười)
Now, in fact, within a context of this book, which says, "Cartoons you never saw and never will see in The New Yorker," this humor is perfect. I'm going to explain why. There's a concept about humor about it being a benign violation. In other words, for something to be funny, we've got to think it's both wrong and also okay at the same time. If we think it's completely wrong, we say, "That's not funny." And if it's completely okay, what's the joke? Okay? And so, this benign, that's true of "No, Thursday's out. How about never — is never good for you?" It's rude. The world really shouldn't be that way. Within that context, we feel it's okay. So within this context, "Asshead. Please help" is a benign violation.
Thật ra, trong quyển sách này, với giới thiệu "Tác phẩm bạn chưa và sẽ không bao giờ thấy trên tạp chí" sự hài hước của tác phẩm rất hoàn hảo. Tôi sẽ giải thích lý do. Có khái niệm về sự hài hước là một sự vi phạm ôn hòa. Nói cách khác, để thấy buồn cười, ta sẽ phải nghĩ nó vừa sai trái đồng thời nó vẫn ổn. Nếu ta nghĩ nó sai trái hoàn toàn, ta sẽ nói "Cái đó chả hài hước chút nào." Và nếu nó hoàn toàn ổn, thì hài hước ở chỗ nào? Đúng không? Như trong sự ôn hòa này "Không, thứ Năm thì không được rồi. Rằm Tây đen có được không? Ông rỗi vào Rằm Tây đen chứ?" Đồng thời nó khiếm nhã, ở đời chẳng nên như vậy Trong bối cảnh ấy, chúng ta thấy ổn. Và cũng trong bối cãnh đó, "Đầu đất, giúp tôi với." cũng là một sự vi phạm ôn hòa.
Within the context of The New Yorker magazine ... "T-Cell Army: Can the body's immune response help treat cancer?" Oh, goodness. You're reading about this smart stuff, this intelligent dissection of the immune system. You glance over at this, and it says, "Asshead. Please help"? God. So there the violation is malign. It doesn't work. There is no such thing as funny in and of itself. Everything will be within the context and our expectations.
Trong bối cảnh của tờ tạp chí... "Liệu Hệ miễn dịch có thể giúp chữa bệnh ung thư không?" Các bạn đang đọc một bài viết uyên bác, phân tích uyên thâm về hệ miễn dịch, Rồi bạn liếc qua đây, và bức hình viết, "Đầu đất. Xin hãy giúp đỡ." Ở đây sự vi phạm đã trở thành phỉ báng. Nó không phù hợp. Không có thứ gì tự nó hài hước. Mọi thứ đều phải ở trong một bối cảnh và kỳ vọng nhất định của chúng ta.
One way to look at it is this. It's sort of called a meta-motivational theory about how we look, a theory about motivation and the mood we're in and how the mood we're in determines the things we like or dislike. When we're in a playful mood, we want excitement. We want high arousal. We feel excited then. If we're in a purposeful mood, that makes us anxious. "The Rejection Collection" is absolutely in this field. You want to be stimulated. You want to be aroused. You want to be transgressed. It's like this, like an amusement park.
Đây là một cách khác để tiếp cận nó. Nó đại loại là lý thuyết siêu động lực về cách nhìn của chúng ta, lý thuyết về động lực và tâm trạng chúng ta và cách mà tâm trạng quyết định cái chúng ta thích hoặc không thích. Khi chúng ta đang vui vẻ, chúng ta thích sự hào hứng. Chúng ta muốn cảm giác cao hứng. Chúng ta thấy phấn khích. Nếu trong tâm trạng có chủ đích, nó sẽ khiến cho ta lo lắng. Đây chính là trường hợp của "Bộ sưu tập những tác phẩm bị từ chối". Các bạn muốn được kích thích. Các bạn muốn cảm giác phấn khích. Các bạn muốn bứt phá giới hạn. Nó giống như công viên cảm giác mạnh.
Voice: Here we go. (Screams)
Giọng nói: Đây rồi. (Hét)
He laughs. He is both in danger and safe, incredibly aroused. There's no joke. No joke needed. If you arouse people enough and get them stimulated enough, they will laugh at very, very little.
Anh ta cười. Vừa trong trạng thái nguy hiểm nhưng lại vừa được an toàn. cực kỳ cao trào. Chẳng có câu nói đùa nào cả. Chẳng cần câu nói đùa nào cả. Nếu bạn đủ sức kích thích và làm người khác phấn khích họ sẽ cười khẽ, rất rất khẽ,
This is another cartoon from "The Rejection Collection." "Too snug?" That's a cartoon about terrorism. The New Yorker occupies a very different space. It's a space that is playful in its own way, and also purposeful, and in that space, the cartoons are different.
Đây là một tác phẩm khác nằm trong "Bộ sưu tập những tác phẩm bị từ chối". "Quá ấm cúng?" Tác phẩm này sáng tác về khủng bố. Tạp chí The New Yorker có một không gian rất khác biệt. Nó có sự tinh nghịch riêng biệt, nhưng cũng chứa đầy ý định, và trong không gian ấy, tranh hoạt hình rất khác biệt.
Now I'm going to show you cartoons The New Yorker did right after 9/11, a very, very sensitive area when humor could be used. How would The New Yorker attack it? It would not be with a guy with a bomb saying, "Too snug?" Or there was another cartoon I didn't show because actually I thought maybe people would be offended. The great Sam Gross cartoon, this happened after the Muhammad controversy where it's Muhammad in heaven, the suicide bomber is all in little pieces, and he's saying to the suicide bomber, "You'll get the virgins when we find your penis."
Giờ tôi sẽ giới thiệu đến những tác phẩm mà tạp chí Người New York đã sử dụng ngay sau 11/9, một sự kiện rất rất nhạy cảm mà sự hài hước có thể sử dụng. Tạp chí Người New York đã tiếp cận nó như thế nào? Chắc chắn không phải là hình một anh đang ôm bom với câu "Ấm quá?" Hoặc là một tác phẩm khác nữa mà tôi không đưa lên đây vì tôi nghĩ nhiều người ở đây sẽ thấy bị tổn thương. Siêu tác phẩm của Sam Gross, khi Muhammad đang ở trên thiên đàng người đánh bom tự sát bị nổ thành trăm mảnh, ông đã nói với những người đánh bom tự sát răng: "Ngươi sẽ có mấy em trinh nữ chừng nào chúng ta tìm lại được chim cho các ngươi."
(Laughter)
(Cười)
Better left undrawn.
Tốt nhất là đừng vẽ gì hết.
The first week we did no cartoons. That was a black hole for humor, and correctly so. It's not always appropriate every time. But the next week, this was the first cartoon.
Tuần đầu tiên chúng tôi không đăng tranh. Nó là một lỗ đen của sự hài hước, và chính xác nó là như vậy. Chẵng phải lúc nào sự hài hước cũng là hợp lý. Nhưng trong tuần tiếp theo, đây là tác phẩm đầu tiên.
"I thought I'd never laugh again. Then I saw your jacket."
"Tôi đã nghĩ tôi sẽ không bao giờ cười nữa. Thế rồi tôi thấy cái áo khoác của anh."
It basically was about, if we were alive, we were going to laugh. We were going to breathe. We were going to exist. Here's another one.
Về căn bản nó nói rằng, nếu chúng ta vẫn còn sống, chúng ta vẫn sẽ cười. Chúng ta vẫn sẽ thở. Chúng ta vẫn sẽ tồn tại. Đây là một tác phẩm khác.
"I figure if I don't have that third martini, then the terrorists win."
"Tôi đoán nếu tôi không gọi ly martini thứ 3, bọn khủng bổ sẽ thắng mất."
These cartoons are not about them. They're about us. The humor reflects back on us. The easiest thing to do with humor, and it's perfectly legitimate, is a friend makes fun of an enemy. It's called dispositional humor. It's 95 percent of the humor. It's not our humor.
Những tác phẩm này không về khủng bố, mà là về chúng ta. Sự hài hước phản ánh chúng ta. Điều dễ nhất mà hài hước có thể làm, và điều này hoàn toàn hợp lý, đó là để một người bạn của ta nói đùa về kẻ thù của ta. Nó được gọi là hài hước giải trừ. Nó chiếm 95% hài hước mà ta có. Nhưng không phải là kiểu của chúng tôi.
Here's another cartoon.
Đây là một tác phẩm khác.
"I wouldn't mind living in a fundamentalist Islamic state."
"Tôi chẳng ngại sống trong một bang Hồi giáo cực đoan"
(Laughter)
(Khán giả cười)
Humor does need a target. But interestingly, in The New Yorker, the target is us. The target is the readership and the people who do it. The humor is self-reflective and makes us think about our assumptions. Look at this cartoon by Roz Chast, the guy reading the obituary.
Sự hài hước cần có mục tiêu. Nhưng thú vị thay, với tạp chí , mục tiêu đó chính là chúng ta. Mục tiêu chính là bạn đọc và những người làm ra nó. Sự hài hước tự phản chiếu và nó khiến chúng ta suy nghĩ về những giả thiết của mình. Hãy xem tác phẩm của Roz Chast, người đàn ông đang đọc bản cáo phó.
"Two years younger than you, 12 years older than you, three years your junior, your age on the dot, exactly your age."
"Trẻ hơn mình 2 tuổi, già hơn mình 13 tuổi, kém mình 3 năm, trạc tuổi mình, đúng bằng tuổi mình."
That is a deeply profound cartoon. And so The New Yorker is also trying to, in some way, make cartoons say something besides funny and something about us. Here's another one.
Đây là một bức tranh rất sâu sắc. Như vậy, tạp chí đang cố gắng làm cho tranh vui không chỉ là buồn cười, mà còn nói được gì đó về chúng ta. Một ví dụ nữa
"I started my vegetarianism for health reasons, Then it became a moral choice, and now it's just to annoy people."
"Tôi bắt đầu ăn chay vì sức khỏe, Sau đó là vì lý do đạo đức, giờ tôi ăn chay chỉ để chọc tức người khác."
(Laughter)
(Cười)
"Excuse me — I think there's something wrong with this in a tiny way that no one other than me would ever be able to pinpoint."
"Xin lỗi ông — tôi nghĩ cái này có vấn đề rất rất nhỏ mà chỉ có một mình tôi thấy được và chỉ ra được cho ông mà thôi."
So it focuses on our obsessions, our narcissism, our foils and our foibles, really not someone else's.
Nó tập trung vào những ám ảnh, tự yêu mình quá đáng của chúng ta, ta là một, là riêng, không quan tâm đến điều gì của ai khác
The New Yorker demands some cognitive work on your part, and what it demands is what Arthur Koestler, who wrote "The Act of Creation" about the relationship between humor, art and science, is what's called bisociation. You have to bring together ideas from different frames of reference, and you have to do it quickly to understand the cartoon. If the different frames of reference don't come together in about .5 seconds, it's not funny, but I think they will for you here. Different frames of reference.
Tạp chí Người New York yêu cầu người ta phải có tác phẩm tri nhận, những gì tạp chí yêu cầu chính là những gì Arthur Koestler, đã viết trong "Nghệ thuật sáng tạo", về mối quan hệ giữa hài hước, nghệ thuật và khoa học, và được gọi là nhào trộn Ta gộp ý tưởng từ những nguồn tham khảo khác nhau, và ta phải xử lý rất nhanh để có thể hiểu được dụng ý của tác phẩm. Nếu các nguồn tham khảo không hòa trộn được với nhau trong khoảng 0.5 giây, nó sẽ không còn hài hước nữa, nhưng tôi nghĩ với tác phẩm này thì nó sẽ vẫn hài hước. Những nguồn tham khảo khác nhau.
"You slept with her, didn't you?"
"Anh ngủ với cô ta, đúng không?"
(Laughter)
(Khán giả cười)
"Lassie! Get help!!"
"Lassie! Hãy tìm người giúp đỡ!"
(Laughter)
(Cười)
It's called French Army Knife.
Cái này là dao kiểu của quân đội Pháp.
(Laughter)
(Cười)
And this is Einstein in bed. "To you it was fast."
Và đây là Einstein lúc lên giường. "Nó chỉ NHANH với anh mà thôi."
(Laughter)
(Cười)
Now there are some cartoons that are puzzling. Like, this cartoon would puzzle many people. How many people know what this cartoon means? The dog is signaling he wants to go for a walk. This is the signal for a catcher to walk the dog. That's why we run a feature in the cartoon issue every year called "I Don't Get It: The New Yorker Cartoon I.Q. Test." (Laughter)
Cũng có một số tác phẩm rất khó hiểu. Giống bức nay có thể làm rối trí mọi người Bao nhiêu người hiểu ý nghĩa bức tranh này? Con chó vẫy đuôi ra hiệu muốn được dắt đi dạo. Đây là tín hiệu cho thấy cần dắt chó đi dạo. Bởi vậy nên hàng năm chúng tôi đều ra số đặc biệt gọi là "Tôi chẳng hiểu: Bài Kiểm tra I.Q. của tạp chí Người New York" (Cười)
The other thing The New Yorker plays around with is incongruity, and incongruity, I've shown you, is sort of the basis of humor. Something that's completely normal or logical isn't going to be funny. But the way incongruity works is, observational humor is humor within the realm of reality.
Một cái nữa mà tạp chí cũng hay đùa là về những cái phi lý, tôi đã chỉ ra rằng đó là gốc của sự hài hước. Cái hoàn toàn bình thường và logic thì chẳng có gì buồn cười nhưng cái phi lý thì buồn cười, sự hài hước được quan sát thấy trong đời sống hàng ngày.
"My boss is always telling me what to do." Okay? That could happen. It's humor within the realm of reality.
"Sếp tôi luôn bảo tôi những việc phải làm. " Đúng quá chứ? Điều đó có thể xảy ra.
Here, cowboy to a cow: "Very impressive. I'd like to find 5,000 more like you."
Còn đây người chăn bò nói chuyện với con bò "Được lắm. Tao muốn có 5000 con nữa như mày"
We understand that. It's absurd. But we're putting the two together.
Ta hiểu nó. Nó hoang đường. Nhưng ta vẫn hòa chúng lại với nhau.
Here, in the nonsense range:
Đây, tác phẩm trong phạm vi vô nghĩa:
"Damn it, Hopkins, didn't you get yesterday's memo?"
"Khốn kiếp, Hopkins, anh không nhận được bản ghi nhớ hôm qua ư?"
Now that's a little puzzling, right? It doesn't quite come together. In general, people who enjoy more nonsense, enjoy more abstract art, they tend to be liberal, less conservative, that type of stuff. But for us, and for me, helping design the humor, it doesn't make any sense to compare one to the other. It's sort of a smorgasbord that's made all interesting.
Cũng hơi khó hiểu, không hoàn toàn ăn nhập, đúng không? Thường, người thích những điều vô lý, thì khoái nghệ thuật trừu tượng nó phóng túng hơn, ít bảo thủ hơn với chúng ta, và với tôi người thiết kế khôi hài so sánh cái này với cái kia chẳng có nghĩa gì sất, ai chả thích lẩu thập cẩm.
So I want to sum all this up with a caption to a cartoon, and I think this sums up the whole thing, really, about The New Yorker cartoons.
Nên tôi muốn tóm tất cả lại trong một bức, tổng kết toàn bộ ý tưởng về tranh vui của tạp chí Người New York.
"It sort of makes you stop and think, doesn't it."
"Nó khiến ta dừng lại và suy nghĩ, đúng không?"
(Laughter)
(Cười)
And now, when you look at New Yorker cartoons, I'd like you to stop and think a little bit more about them.
Giờ đây, khi nhìn vào tranh biếm của tờ tờ Người New York Tôi muốn quý vị dừng lại và nghĩ thêm một chút về nó.
Thank you.
Cảm ơn.
(Applause) Thank you. (Applause)
(Vỗ tay) Cảm ơn. (Vỗ tay)