I'm going to be talking about designing humor, which is sort of an interesting thing, but it goes to some of the discussions about constraints, and how in certain contexts, humor is right, and in other contexts it's wrong.
O să vorbesc despre creația de umor, un lucru interesant, care însă duce la unele discuții despre constrângeri, și cum în anumite contexte umorul este bun, iar în alte contexte este rău.
Now, I'm from New York, so it's 100 percent satisfaction here. Actually, that's ridiculous, because when it comes to humor, 75 percent is really absolutely the best you can hope for. Nobody is ever satisfied 100 percent with humor except this woman.
Sunt din New York, iar aici e 100% satisfacție. Ceea ce e ridicol, pentru că în umor, nu poți spera la mai mult de 75%. Nimeni nu e mulțumit 100% de umor în afară de femeia asta.
(Video) Woman: (Laughs)
(Video) Femeie: (Râde)
Bob Mankoff: That's my first wife. (Laughter) That part of the relationship went fine. (Laughter)
Bob Mankoff: E prima mea soție. (Râsete) Acea parte din relație a mers bine. (Râsete)
Now let's look at this cartoon. One of the things I'm pointing out is that cartoons appear within the context of The New Yorker magazine, that lovely Caslon type, and it seems like a fairly benign cartoon within this context. It's making a little bit fun of getting older, and, you know, people might like it.
Să ne uităm la această caricatură. Vreau să subliniez că desenele apar în contextul revistei The New Yorker, tipărită în minunatul font Caslon, și pare o caricatură destul de benignă în acest context. Râde un pic de îmbătrânire, și oamenilor le-ar putea plăcea.
But like I said, you cannot satisfy everyone. You couldn't satisfy this guy.
Dar nu îi poți mulțumi pe toți. Nu l-ai putea mulțumi pe acest tip.
"Another joke on old white males. Ha ha. The wit. It's nice, I'm sure to be young and rude, but some day you'll be old, unless you drop dead as I wish."
"Încă o glumă despre bătrâni albi. Ha ha. Ce spiritual. Probabil e bine să fii tânăr și obraznic, dar într-o zi o să fii bătrân, asta dacă nu pici, cum îmi doresc."
(Laughter)
(Râsete)
The New Yorker is rather a sensitive environment, very easy for people to get their nose out of joint. And one of the things that you realize is it's an unusual environment. Here I'm one person talking to you. You're all collective. You all hear each other laugh and know each other laugh. In The New Yorker, it goes out to a wide audience, and when you actually look at that, and nobody knows what anybody else is laughing at, and when you look at that the subjectivity involved in humor is really interesting.
New Yorker este un mediu destul de sensibil, unde oamenii sunt ofensați cu ușurință. Unul din lucrurile de care îți dai seama e că e un mediu neobișnuit. Aici sunt o persoană ce vă vorbește. Sunteți un colectiv. Vă auziți râzând și știți că ceilalți râd. New Yorker se adresează unui public larg, și când vezi caricatura, iar nimeni nu știe de ce râd ceilalți, subiectivitatea umorului e foarte interesantă.
Let's look at this cartoon.
Să vedem această caricatură.
"Discouraging data on the antidepressant."
"Date descurajante despre antidepresiv."
(Laughter)
(Râsete)
Indeed, it is discouraging. Now, you would think, well, look, most of you laughed at that. Right? You thought it was funny. In general, that seems like a funny cartoon, but let's look what online survey I did. Generally, about 85 percent of the people liked it. A hundred and nine voted it a 10, the highest. Ten voted it one. But look at the individual responses.
Într-adevăr, e descurajant. Ați putea crede că, ei bine, majoritatea a râs de asta. Nu-i așa? Vouă vi s-a părut amuzant. În general, pare a fi o caricatură amuzantă, dar să vedem sondajul meu online. În general, a plăcut la cam 85% din oameni. 109 i-au dat 10, nota cea mai mare. 10 i-au dat 1. Dar să vedem răspunsurile individuale.
"I like animals!!!!!" Look how much they like them. (Laughter) "I don't want to hurt them. That doesn't seem very funny to me."
"Îmi plac animalele!!!" Uite ce mult îmi plac. (Râsete) "Nu vreau să le fac rău. Nu mi se pare foarte amuzant."
This person rated it a two. "I don't like to see animals suffer -- even in cartoons."
Această persoană i-a dat 2. "Nu-mi place să văd animale suferind -- nici măcar în caricaturi."
To people like this, I point out we use anesthetic ink. Other people thought it was funny. That actually is the true nature of the distribution of humor when you don't have the contagion of humor.
Acestor oameni le amintesc că folosim cerneală anestezică. Altora li s-a părut amuzant. Asta e adevărata distribuție a umorului când nu avem contagiunea umorului.
Humor is a type of entertainment. All entertainment contains a little frisson of danger, something that might happen wrong, and yet we like it when there's protection. That's what a zoo is. It's danger. The tiger is there. The bars protect us. That's sort of fun, right? That's a bad zoo. (Laughter) It's a very politically correct zoo, but it's a bad zoo. But this is a worse one. (Laughter) So in dealing with humor in the context of The New Yorker, you have to see, where is that tiger going to be? Where is the danger going to exist? How are you going to manage it? My job is to look at 1,000 cartoons a week. But The New Yorker only can take 16 or 17 cartoons, and we have 1,000 cartoons. Of course, many, many cartoons must be rejected. Now, we could fit more cartoons in the magazine if we removed the articles. (Laughter) But I feel that would be a huge loss, one I could live with, but still huge.
Umorul e un fel de distracție. Toate distracțiile conțin o nuanță de pericol, ceva ce poate eșua, și totuși ne place când suntem protejați. Așa e la zoo. E pericol. Tigrul e acolo. Gratiile ne protejează. E distractiv, corect? Ăsta e un zoo rău. (Râsete) E un zoo corect politic, dar rău. Dar ăsta e și mai rău. (Râsete) Când e vorba de umor în New Yorker, trebuie văzut unde o să fie tigrul? De unde o să vină pericolul? Cum o să te descurci? Funcția mea e să mă uit la 1.000 de caricaturi pe săptămână. Dar în The New Yorker încap doar 16 - 17 caricaturi, și noi avem 1.000 de caricaturi. Desigur, numeroase caricaturi trebuie respinse. Am putea pune mai multe caricaturi în revistă dacă am scoate articolele. (Râsete) Dar cred că ar fi o mare pierdere, una care nu m-ar afecta, dar totuși semnificativă.
Cartoonists come in through the magazine every week. The average cartoonist who stays with the magazine does 10 or 15 ideas every week. But they mostly are going to be rejected. That's the nature of any creative activity. Many of them fade away. Some of them stay.
În fiecare săptămână apar caricaturiști la revistă. Caricaturistul normal de la revistă prezintă 10 sau 15 idei pe săptămână. Dar majoritatea vor fi respinse. Asta e natura oricărei activități creative. Mulți dispar. Unii rămân.
Matt Diffee is one of them. Here's one of his cartoons. (Laughter)
Matt Diffee e unul din ei. Asta e una din caricaturile lui. (Râsete)
Drew Dernavich. "Accounting night at the improv." "Now is the part of the show when we ask the audience to shout out some random numbers."
Drew Dernavich. "Noaptea contabilor la improvizație." "Ăsta e momentul în care cerem publicului" să strige numere la nimereală.
Paul Noth. "He's all right. I just wish he were a little more pro-Israel." (Laughter)
Paul Noth. "E de treabă. Aș vrea doar să fie mai pro-Israel." (Râsete)
Now I know all about rejection, because when I quit -- actually, I was booted out of -- psychology school and decided to become a cartoonist, a natural segue, from 1974 to 1977 I submitted 2,000 cartoons to The New Yorker, and got 2,000 cartoons rejected by The New Yorker. At a certain point, this rejection slip, in 1977 -- [We regret that we are unable to use the enclosed material. Thank you for giving us the opportunity to consider it.] — magically changed to this. [Hey! You sold one. No shit! You really sold a cartoon to the fucking New Yorker magazine.] (Laughter) Now of course that's not what happened, but that's the emotional truth. And of course, that is not New Yorker humor.
Eu știu totul despre respingere, când am plecat -- de fapt, am fost dat afară -- de la facultatea de psihologie și m-am hotărât să devin caricaturist, o urmare firească, între 1974 și 1977 am trimis 2.000 de desene la The New Yorker, și The New Yorker mi-a respins 2.000 de desene. La un moment dat, scrisoarea asta de respingere, în 1977 -- [Ne pare rău dar nu putem folosi materialul anexat. Vă mulțumim pentru ocazia de a-l analiza.] - prin magie s-a transformat în asta. [Hei! Ai vândut una. Pe bune! Chiar ai vândut o caricatură nenorocitei reviste New Yorker.] (Râsete) Bineînțeles că nu s-a întâmplat așa, dar ăsta e adevărul emoțional. Bineînțeles, ăsta nu e umor de New Yorker.
What is New Yorker humor? Well, after 1977, I broke into The New Yorker and started selling cartoons. Finally, in 1980, I received the revered New Yorker contract, which I blurred out parts because it's none of your business.
Ce este umorul de New Yorker? Ei bine, după 1977, am spart gheața și am început să le vând caricaturi. Finalmente, în 1980, am primit venerabilul contract New Yorker, din care am șters unele părți pentru că nu vă privesc.
From 1980. "Dear Mr. Mankoff, confirming the agreement there of -- " blah blah blah blah -- blur -- "for any idea drawings."
Din 1980. "Dragă D-le Mankoff, confirmând angajamentul următor --" bla bla bla -- șters -- "pentru orice desene de idei."
With respect to idea drawings, nowhere in the contract is the word "cartoon" mentioned. The word "idea drawings," and that's the sine qua non of New Yorker cartoons. So what is an idea drawing? An idea drawing is something that requires you to think. Now that's not a cartoon. It requires thinking on the part of the cartoonist and thinking on your part to make it into a cartoon. (Laughter)
În ceea ce privește desenele de idei, contractul nu menționează nicăieri cuvântul "caricatură". Expresia "desene de idei" e sine qua non pentru caricaturile New Yorker. Deci ce e un desen de idee? Un desen de idee e ceva care te obligă să gândești. Asta nu e o caricatură. E nevoie ca atât tu căt și caricaturistul să gândiți pentru a fi o caricatură. (Râsete)
Here are some, generally you get my cast of cartoon mind.
Vă prezint câteva, văd că înțelegeți glumele mele.
"There is no justice in the world. There is some justice in the world. The world is just."
"Nu există dreptate în lume. Există ceva dreptate în lume. Lumea e dreaptă."
This is What Lemmings Believe.
Asta cred lemingii.
(Laughter)
(Râsete)
The New Yorker and I, when we made comments, the cartoon carries a certain ambiguity about what it actually is. What is it, the cartoon? Is it really about lemmings? No. It's about us. You know, it's my view basically about religion, that the real conflict and all the fights between religion is who has the best imaginary friend. (Laughter)
Eu și revista, când am creat comentariile, caricatura e ambiguă în ceea ce privește adevăratul său subiect. Ce e această caricatură? Chiar e despre lemingi? Nu. E despre noi. E părerea mea despre religie, și cum adevăratul confilct și luptele între religii sunt despre cine are cel mai bun prieten imaginar. (Râsete)
And this is my most well-known cartoon. "No, Thursday's out. How about never — is never good for you?" It's been reprinted thousands of times, totally ripped off. It's even on thongs, but compressed to "How about never — is never good for you?"
Iar asta e cea mai faimoasă caricatură a mea. "Nu, joi nu merge. Ce zici de niciodată - niciodată poți?" A fost republicată de mii de ori, plagiată complet. Apare chiar și pe chiloți, dar redusă la "Ce zici de niciodată - niciodată poți?"
Now these look like very different forms of humor but actually they bear a great similarity. In each instance, our expectations are defied. In each instance, the narrative gets switched. There's an incongruity and a contrast. In "No, Thursday's out. How about never — is never good for you?" what you have is the syntax of politeness and the message of being rude. That really is how humor works. It's a cognitive synergy where we mash up these two things which don't go together and temporarily in our minds exist. He is both being polite and rude. In here, you have the propriety of The New Yorker and the vulgarity of the language. Basically, that's the way humor works.
Acestea par a fi forme diferite de umor dar sunt de fapt foarte asemănătoare. În ambele cazuri, așteptările noastre sunt înșelate. În ambele cazuri, narațiunea e schimbată. Avem o incongruență și un contrast. "Nu, joi nu merge. Ce zici de niciodată - niciodată poți?" avem o sintaxă de politețe și un mesaj nepoliticos. Așa funcționează umorul realmente. E o sinergie cognitivă în care combinăm două lucruri opuse și există temporar în mințile noastre. E și politicos și obraznic. Avem formalitatea de la The New Yorker și vulgaritatea limbajului. Practic, așa funcționează umorul.
So I'm a humor analyst, you would say. Now E.B. White said, analyzing humor is like dissecting a frog. Nobody is much interested, and the frog dies. Well, I'm going to kill a few, but there won't be any genocide. But really, it makes me — Let's look at this picture. This is an interesting picture, The Laughing Audience. There are the people, fops up there, but everybody is laughing, everybody is laughing except one guy. This guy. Who is he? He's the critic. He's the critic of humor, and really I'm forced to be in that position, when I'm at The New Yorker, and that's the danger that I will become this guy.
Deci sunt analist de umor, ați putea spune. E.B. White spunea că analiza umorului e ca disecția unei broaște. Nu prea interesează pe nimeni, și broasca moare. Eu o să omor câteva, dar n-o să fie vreun genocid. Mă face într-adevăr - Să ne uităm la această poză. O poză interesantă, Publicul râzând. Avem oamenii, filfizoni, dar toată lumea râde, toți râd în afară de un tip Tipul ăsta. Cine e? Criticul. E criticul de umor, și eu sunt forțat în această poziție, când sunt la New Yorker, iar ăsta e pericolul, că o să devin tipul ăla.
Now here's a little video made by Matt Diffee, sort of how they imagine if we really exaggerated that.
Ăsta e un filmuleț făcut de Matt Diffee, cam cum își imaginează ei situația exagerată.
(Video) Bob Mankoff: "Oooh, no. Ehhh. Oooh. Hmm. Too funny. Normally I would but I'm in a pissy mood. I'll enjoy it on my own. Perhaps. No. Nah. No. Overdrawn. Underdrawn. Drawn just right, still not funny enough. No. No. For God's sake no, a thousand times no.
(Video) Bob Mankoff: "Ooo, nu. Ehhh. Ooo. Hmm. Prea amuzant. În mod normal da, dar azi n-am chef. O să-mi placă de unul singur. Poate. Nu. Neah. Nu. Exagerat. Insuficient. Desenat bine, neamuzant. Nu. Nu. Doamne, nu, de mii de ori nu.
(Music)
(Muzică)
No. No. No. No. No. [Four hours later] Hey, that's good, yeah, whatcha got there?
Nu. Nu. Nu. Nu. Nu. [Patru ore mai târziu] Hei, ce bine da, ce ai acolo?
Office worker: Got a ham and swiss on rye?BM: No.
Angajat birou: Cu brânză și șuncă? BM: Nu.
Office worker: Okay. Pastrami on sourdough?BM: No.
Angajat birou: Ok. Cu pastramă? BM: Nu.
Office worker: Smoked turkey with bacon?BM: No.
Angajat birou: Curcan afumat cu bacon? BM: Nu.
Office worker: Falafel?BM: Let me look at it. Eh, no. Office worker: Grilled cheese?BM: No. Office worker: BLT?BM: No.
Angajat birou: Falafel? BM: Ia să văd. Ăă, nu. Angajat birou: Cald, cu brânză? BM: Nu. Angajat birou: Șuncă și salată? BM: Nu.
Office worker: Black forest ham and mozzarella with apple mustard?BM: No.
Angajat birou: Șuncă de Praga cu mozzarella și muștar de mere? BM: Nu.
Office worker: Green bean salad?BM: No.
Angajat birou: Salată de fasole verde? BM: Nu.
(Music)
(Muzică)
No. No. Definitely no. [Several hours after lunch]
Nu. Nu. Clar nu. [Câteva ore după prânz]
(Siren)
(Sirene)
No. Get out of here.
Nu. Pleacă de aici.
(Laughter)
(Râsete)
That's sort of an exaggeration of what I do.
E o exagerare a ceea ce fac.
Now, we do reject, many, many, many cartoons, so many that there are many books called "The Rejection Collection." "The Rejection Collection" is not quite New Yorker kind of humor. And you might notice the bum on the sidewalk here who is boozing and his ventriloquist dummy is puking. See, that's probably not going to be New Yorker humor. It's actually put together by Matt Diffee, one of our cartoonists.
Respingem multe, multe, multe caricaturi, așa că există multe cărți numite "Colecția de respinse" "Colecția de respinse" nu e chiar stilul de umor New Yorker. Și puteți observa vagabondul de pe trotuar îmbătându-se și marioneta sa de ventriloc vomitând. Ăsta probabil nu e humor de New Yorker. A fost făcut de Matt Diffee, unul dintre caricaturiștii noștri.
So I'll give you some examples of rejection collection humor.
O să vă prezint exemple de umor din colecția respinse.
"I'm thinking about having a child."
"Aș vrea un copil."
(Laughter)
(Râsete)
There you have an interesting -- the guilty laugh, the laugh against your better judgment.
Aici e interesant -- râsul vinovat, râzi chiar dacă nu e bine.
(Laughter)
(Râsete)
"Ass-head. Please help."
"Cap de fund. Vă rog ajutați."
(Laughter)
(Râsete)
Now, in fact, within a context of this book, which says, "Cartoons you never saw and never will see in The New Yorker," this humor is perfect. I'm going to explain why. There's a concept about humor about it being a benign violation. In other words, for something to be funny, we've got to think it's both wrong and also okay at the same time. If we think it's completely wrong, we say, "That's not funny." And if it's completely okay, what's the joke? Okay? And so, this benign, that's true of "No, Thursday's out. How about never — is never good for you?" It's rude. The world really shouldn't be that way. Within that context, we feel it's okay. So within this context, "Asshead. Please help" is a benign violation.
De fapt, în contextul acestei cărți, care spune: "Caricaturi pe care nu le-ai văzut și nici nu le vei vedea vreodată în The New Yorker", umorul e perfect. O să explic de ce. Există un concept că umorul e o contravenire benignă. În alte cuvinte, ca ceva să fie amuzant, trebuie să crezi că e greșit și în regulă în același timp. Dacă ni se pare absolut greșit, spunem: "Nu e amuzant." Și dacă e total în regulă, care e gluma? Corect? Asta se aplică în cazul benign al lui "Nu, joi nu merge. Ce zici de niciodată - niciodată poți?" E nepoliticos. Lumea nu ar trebui să fie așa. În acel context, ni se pare în regulă. Așa că, în acest context, "Cap de fund. Vă rog ajutați." este o contravenire benignă.
Within the context of The New Yorker magazine ... "T-Cell Army: Can the body's immune response help treat cancer?" Oh, goodness. You're reading about this smart stuff, this intelligent dissection of the immune system. You glance over at this, and it says, "Asshead. Please help"? God. So there the violation is malign. It doesn't work. There is no such thing as funny in and of itself. Everything will be within the context and our expectations.
În contextul revistei The New Yorker... "Armata de celule-T: Poate răspunsul imunologic al corpului ajuta în tratarea cancerului?" Of, doamne. Citești despre lucruri deștepte, o disecție inteligentă a sistemului imunologic. Te uiți într-o parte și vezi "Cap de fund. Vă rog ajutați."? Dumnezeule. Aici contravenția este malignă. Nu funcționează. Nimic nu e amuzant pe cont propriu. Totul se află într-un context și avem anumite așteptări.
One way to look at it is this. It's sort of called a meta-motivational theory about how we look, a theory about motivation and the mood we're in and how the mood we're in determines the things we like or dislike. When we're in a playful mood, we want excitement. We want high arousal. We feel excited then. If we're in a purposeful mood, that makes us anxious. "The Rejection Collection" is absolutely in this field. You want to be stimulated. You want to be aroused. You want to be transgressed. It's like this, like an amusement park.
Un mod de a vedea lucrurile este ăsta. E un fel de teorie meta-motivațională despre cum arătăm, o teorie despre motivație și starea noastră și cum starea noastră determină ce lucruri ne plac sau ne displac. Când suntem într-o stare jucăușă, dorim exaltare. Dorim excitare extremă. Suntem emoționați. Dacă suntem într-o stare hotărâtă, ne face tensionați. "Colecția de respinse" e cu totul în acest domeniu. Vrei să fii stimulat. Vrei să fii incitat. Vrei să fii nerespectat. E ca aici, ca într-un parc de distracții.
Voice: Here we go. (Screams)
Voce: Îi dăm drumul. (Țipete)
He laughs. He is both in danger and safe, incredibly aroused. There's no joke. No joke needed. If you arouse people enough and get them stimulated enough, they will laugh at very, very little.
El râde. Se află atât în pericol cât și în siguranță, incredibil de stimulat. Nu e nicio glumă. Nu e nevoie de glume. Dacă agiți suficient o persoană și o stimulezi suficient, o să râdă foarte, foarte puțin.
This is another cartoon from "The Rejection Collection." "Too snug?" That's a cartoon about terrorism. The New Yorker occupies a very different space. It's a space that is playful in its own way, and also purposeful, and in that space, the cartoons are different.
Iată încă o caricatură din "Colecția de respinse". "Prea strâns?" E un desen despre terorism. New Yorker ocupă un spațiu foarte diferit. E un spațiu jucăuș în felul său, dar și cu un țel, iar în acel spațiu, caricaturile sunt diferite.
Now I'm going to show you cartoons The New Yorker did right after 9/11, a very, very sensitive area when humor could be used. How would The New Yorker attack it? It would not be with a guy with a bomb saying, "Too snug?" Or there was another cartoon I didn't show because actually I thought maybe people would be offended. The great Sam Gross cartoon, this happened after the Muhammad controversy where it's Muhammad in heaven, the suicide bomber is all in little pieces, and he's saying to the suicide bomber, "You'll get the virgins when we find your penis."
Acum o să vă arăt caricaturi publicate de New Yorker chiar după 9/11, o zonă foarte, foarte sensibilă pentru umor. Cum ar aborda-o The New Yorker? Nu cu un tip cu o bombă, spunând "Prea strâns?" Mai era o caricatură pe care nu am arătat-o pentru că am crezut că ar putea fi jignitoare. Faimoasa caricatură Sam Gross, asta s-a întâmplat după controversa cu Mohamed în rai, cu teroristul sinucigaș în bucățele, spunându-i sinucigașului, "O să-ți dăm virginele când îți găsim penisul."
(Laughter)
(Râsete)
Better left undrawn.
Mai bine nedesenat.
The first week we did no cartoons. That was a black hole for humor, and correctly so. It's not always appropriate every time. But the next week, this was the first cartoon.
În prima săptămână nu am pus caricaturi. Era o gaură neagră pentru umor, justificat. Nu e indicat în absolut orice situație. Dar în săptămâna următoare, asta a fost prima caricatură.
"I thought I'd never laugh again. Then I saw your jacket."
"Credeam că nu o să mai râd niciodată, până ți-am văzut haina."
It basically was about, if we were alive, we were going to laugh. We were going to breathe. We were going to exist. Here's another one.
E despre faptul că, dacă eram în viață, aveam să râdem. Aveam să respirăm. Aveam să existăm. Să mai vedem una.
"I figure if I don't have that third martini, then the terrorists win."
"Dacă nu beau și al treilea Martini, teroriștii vor câștiga."
These cartoons are not about them. They're about us. The humor reflects back on us. The easiest thing to do with humor, and it's perfectly legitimate, is a friend makes fun of an enemy. It's called dispositional humor. It's 95 percent of the humor. It's not our humor.
Aceste caricaturi nu sunt despre ei. Sunt despre noi. Umorul ne reflectă pe noi. Lucrul cel mai ușor în umor, și e perfect legitim, e când un prieten râde pe seama unui dușman. Se numește umor de dispoziție. 95% din umor e așa. Nu e umorul nostru.
Here's another cartoon.
O altă caricatură.
"I wouldn't mind living in a fundamentalist Islamic state."
"Nu m-ar deranja să trăiesc într-un stat islamic fundamentalist."
(Laughter)
(Râsete)
Humor does need a target. But interestingly, in The New Yorker, the target is us. The target is the readership and the people who do it. The humor is self-reflective and makes us think about our assumptions. Look at this cartoon by Roz Chast, the guy reading the obituary.
Umor are nevoie de o țintă. Însă, interesant, în The New Yorker, ținta suntem noi. Tința e publicul și oamenii care îl publică. Umorul reflectă sinele și ne face să ne gândim la presupozițiile noastre Priviți această caricatură de Roz Chast, tipul ce citește necrologul.
"Two years younger than you, 12 years older than you, three years your junior, your age on the dot, exactly your age."
"2 ani mai mic ca tine, 12 ani mai mare ca tine," 3 ani mai tânăr ca tine, vârsta ta întocmai, exact aceeași vârstă."
That is a deeply profound cartoon. And so The New Yorker is also trying to, in some way, make cartoons say something besides funny and something about us. Here's another one.
Această caricatură e extrem de profundă. Așadar The New Yorker încercă, într-un fel, să și spună ceva prin caricaturi, nu doar amuzament, ceva despre noi. Încă una.
"I started my vegetarianism for health reasons, Then it became a moral choice, and now it's just to annoy people."
"M-am făcut vegetarian din motive de sănătate, după a devenit o alegere morală, iar acum e doar ca să enervez lumea."
(Laughter)
(Râsete)
"Excuse me — I think there's something wrong with this in a tiny way that no one other than me would ever be able to pinpoint."
"Mă scuzați - cred că ceva e greșit aici într-un fel în care nimeni în afară de mine nu ar observa."
So it focuses on our obsessions, our narcissism, our foils and our foibles, really not someone else's.
Se concentrează pe obsessile noastre, pe narcisismul nostru, pe contradicțiile și pe ciudățeniile noastre, nu ale altcuiva.
The New Yorker demands some cognitive work on your part, and what it demands is what Arthur Koestler, who wrote "The Act of Creation" about the relationship between humor, art and science, is what's called bisociation. You have to bring together ideas from different frames of reference, and you have to do it quickly to understand the cartoon. If the different frames of reference don't come together in about .5 seconds, it's not funny, but I think they will for you here. Different frames of reference.
The New Yorker solicită ceva efort cognitiv din partea voastră, ceea ce Arthur Koestler, care a scris "Actul creației" despre relația între umor, artă și știință, numea bisociere. Trebuie să asociați idei din diferite cadre de referință, cu repeziciune, pentru a înțelege caricatura. Dacă acele cadre de referință nu se asociază în cam 5 secunde, nu e amuzant, dar cred că le veți asocia în acest caz. Cadre de referință diferite.
"You slept with her, didn't you?"
"Te-ai culcat cu ea, nu-i așa?"
(Laughter)
(Râsete)
"Lassie! Get help!!"
"Lassie! Caută ajutor!"
(Laughter)
(Râsete)
It's called French Army Knife.
Se numește Briceagul Franțuzesc.
(Laughter)
(Râsete)
And this is Einstein in bed. "To you it was fast."
Iar acesta este Einstein în pat. "Pentru tine a fost rapid."
(Laughter)
(Râsete)
Now there are some cartoons that are puzzling. Like, this cartoon would puzzle many people. How many people know what this cartoon means? The dog is signaling he wants to go for a walk. This is the signal for a catcher to walk the dog. That's why we run a feature in the cartoon issue every year called "I Don't Get It: The New Yorker Cartoon I.Q. Test." (Laughter)
Acum vă prezint câteva caricaturi dificile. Această caricatura ar încurca mulți oameni. Câți știu ce înseamnă această caricatură? Câine face semn că vrea la plimbare. Este semnul pentru un prinzător să plimbe câinele. De-asta publicăm un articol în ediția de caricatură anuală numit "Nu m-am prins: Testul IQ cu Caricaturi New Yorker" (Râsete)
The other thing The New Yorker plays around with is incongruity, and incongruity, I've shown you, is sort of the basis of humor. Something that's completely normal or logical isn't going to be funny. But the way incongruity works is, observational humor is humor within the realm of reality.
The New Yorker se mai joacă și cu incongruența, și v-am arătat că aceasta e într-un fel baza umorului. Ceva complet normal sau logic nu va fi amuzant. Dar incongruența funcționează pentru că umorul observațional e umorul din tărâmul realității.
"My boss is always telling me what to do." Okay? That could happen. It's humor within the realm of reality.
"Șeful îmi spune într-una ce să fac." Așa, și? Asta s-ar putea întâmpla. E umor din viața reală.
Here, cowboy to a cow: "Very impressive. I'd like to find 5,000 more like you."
Aici, un cowboy către o vacă: "Impresionant. Aș vrea să găsesc încă 5.000 ca tine."
We understand that. It's absurd. But we're putting the two together.
Asta înțelegem. E absurd. Dar facem conexiunea.
Here, in the nonsense range:
Aici, din gama absurdității:
"Damn it, Hopkins, didn't you get yesterday's memo?"
"La naiba, Hopkins, n-ai primit memo-ul de ieri?"
Now that's a little puzzling, right? It doesn't quite come together. In general, people who enjoy more nonsense, enjoy more abstract art, they tend to be liberal, less conservative, that type of stuff. But for us, and for me, helping design the humor, it doesn't make any sense to compare one to the other. It's sort of a smorgasbord that's made all interesting.
E cam ambiguu, nu? Nu prea are sens. În general, oamenii cărora le plac absurditățile, apreciează arta mai abstractă, tind să fie liberali, mai puțin conservatori, în genul ăsta. Dar pentru noi, pentru mine, care ajut la crearea umorului, nu are sens să comparăm unul cu celălalt. E un fel de bufet interesant.
So I want to sum all this up with a caption to a cartoon, and I think this sums up the whole thing, really, about The New Yorker cartoons.
Așa că vreau să închiei cu o legendă de caricatură, care cred că rezumă totul, esențialmente, despre caricaturile The New Yorker.
"It sort of makes you stop and think, doesn't it."
"Te cam pune pe gânduri, nu-i așa?"
(Laughter)
(Râsete)
And now, when you look at New Yorker cartoons, I'd like you to stop and think a little bit more about them.
Iar acum, când vă veți uita la caricaturi New Yorker, Aș vrea să vă opriți și să vă gândiți un pic la ele.
Thank you.
Vă mulțumesc.
(Applause) Thank you. (Applause)
(Aplauze). Mulțumesc. (Aplauze).