In 1881, doctor William Halsted rushed to help his sister Minnie, who was hemorrhaging after childbirth. He quickly inserted a needle into his arm, withdrew his own blood, and transferred it to her. After a few uncertain minutes, she began to recover.
W 1881 roku lekarz William Halsted śpieszył z pomocą swojej siostrze Minnie, która po porodzie doznała krwotoku. Szybko wkłuł się w swoje ramię, pobrał krew i przetoczył ją siostrze. Po kilku minutach niepewności poczuła się lepiej.
Halsted didn’t know how lucky they’d gotten. His transfusion only worked because he and his sister happened to have the same blood type— something that isn’t guaranteed, even among close relatives.
Halsted nie wiedział, ile mieli szczęścia. Jego transfuzja pomogła tylko dlatego, że on i jego siostra mieli tę samą grupę krwi, co nie jest pewne nawet wśród bliskich krewnych.
Blood types hadn’t been discovered by Halsted’s time, though people had been experimenting with transfusions for centuries— mostly unsuccessfully. In 1667, a French physician named Jean-Baptiste Denis became the first to try the technique on a human. Denis transfused sheep’s blood into Antoine Mauroy, a man likely suffering from psychosis, in the hopes that it would reduce his symptoms. Afterward, Mauroy was in good spirits. But after a second transfusion, he developed a fever, severe pain in his lower back, intense burning in his arm, and he urinated a thick, black liquid.
Grupy krwi nie zostały odkryte za życia Halsteda, chociaż ludzie eksperymentowali z transfuzją przez wieki, w większości bezskutecznie. W 1667 roku francuski lekarz Jean-Baptiste Denis pierwszy przetestował tę metodę na ludziach. Denis przetoczył owczą krew Antoinemu Mauroy, który prawdopodobnie cierpiał na psychozę, w nadziei że zabieg zmniejszy jego objawy. Po zabiegu Mauroy czuł się dobrze. Jednak po drugiej transfuzji dostał gorączki, silnego bólu w dolnej części pleców, intensywnego pieczenia w ramieniu, a zamiast moczu oddawał gęstą, czarną ciecz.
Though nobody knew it at the time, these were the signs of a dangerous immune response unfolding inside his body. This immune response starts with the production of proteins called antibodies, which distinguish the body’s own cells from intruders. They do so by recognizing the foreign proteins, or antigens, embedded in an intruder’s cell membrane. Antibodies latch onto the antigens, signaling other immune cells to attack and destroy the foreign cells.
Mimo że nikt tego wtedy nie wiedział, były to oznaki niebezpiecznej reakcji układu immunologicznego. Ta reakcja rozpoczyna się wraz z produkcją białek, przeciwciał, które odróżniają własne komórki od obcych. Rozpoznają obce białka, antygeny, wbudowane w błonę komórkową intruza. Przeciwciała przyłączają się do antygenów, dając sygnał innym komórkom, żeby zaatakować i zniszczyć obce komórki.
The destroyed cells are flushed from the body in urine. In extreme cases, the massive break down of cells causes clots in the bloodstream that disrupt the flow of blood to vital organs, overload the kidneys, and cause organ failure. Fortunately, Denis’s patient survived the transfusion. But, after other cross-species transfusions proved fatal, the procedure was outlawed across Europe, falling out of favor for several centuries.
Zniszczone komórki są usuwane z organizmu z moczem. W ekstremalnych przypadkach duża liczba zniszczonych komórek tworzy skrzepy blokujące przepływ krwi do organów życiowych, powodując niewydolność nerek i innych organów. Na szczęście pacjent Denisa przeżył transfuzję. Jednak gdy inne transfuzje międzygatunkowe okazały się śmiertelne, zakazano tej procedury w Europie na kilkaset lat.
It wasn’t until 1901 that Austrian physician Karl Landsteiner discovered blood types, the crucial step in the success of human to human blood transfusions. He noticed that when different types were mixed together, they formed clots. This happens when antibodies latch on to cells with foreign antigens, causing blood cells to clump together. But if the donor cells are the same blood type as the recipient’s cells, the donor cells won’t be flagged for destruction, and won’t form clumps.
Dopiero w 1901 roku austriacki lekarz Karl Landsteiner odkrył grupy krwi. Był to kluczowy krok do powodzenia transfuzji międzyludzkich. Zaobserwował, że po wymieszaniu różnych grup tworzą się skrzepy. Dzieje się tak, gdy przeciwciała łączą się z komórkami o innych antygenach, powodując zlepianie się komórek krwi. Gdy komórki dawcy mają tę samą grupę co komórki biorcy, komórki dawcy nie będą uznane za obce i nie utworzą skrzepów.
By 1907, doctors were mixing together small amounts of blood before transfusing it. If there were no clumps, the types were a match. This enabled them to save thousands of lives, laying the foundation for modern transfusions.
Do 1907 roku lekarze mieszali niewielkie ilości krwi przed wykonaniem transfuzji. Jeśli nie utworzyły się skrzepy, grupy były jednakowe. Pozwoliło to ocalić tysiące istnień ludzkich i stworzyć podwaliny współczesnych transfuzji.
Up to this point, all transfusions had occurred in real time, directly between two individuals. That’s because blood begins to clot almost immediately after coming into contact with air— a defense mechanism to prevent excessive blood loss after injury.
Aż do tego momentu wszystkie transfuzje odbywały się w czasie rzeczywistym, bezpośrednio między pacjentami. Ponieważ krew krzepnie prawie natychmiast w kontakcie z powietrzem, jako mechanizm zapobiegający utracie krwi w wyniku urazu.
In 1914, researchers discovered that the chemical sodium citrate stopped blood coagulating by removing the calcium necessary for clot formation. Citrated blood could be stored for later use— the first step in making large scale blood transfusions possible. In 1916, a pair of American scientists found an even more effective anticoagulant called heparin, which works by deactivating enzymes that enable clotting. We still use heparin today.
W 1914 roku badacze odkryli, że cytrynian sodu zatrzymuje proces krzepnięcia, usuwając wapń niezbędny do tego procesu. Krew z cytrynianem mogła być przechowywana na później. Był to pierwszy krok umożliwiający transfuzje na większą skalę. W 1916 para amerykańskich badaczy odkryła efektywniejszy środek przeciwzakrzepowy, heparynę, która deaktywuje enzymy odpowiedzialne za krzepnięcie. Heparyna jest używana po dziś dzień.
At the same time, American and British researchers developed portable machines that could transport donor blood onto the battlefields of World War I. Combined with the newly-discovered heparin, medics safely stored and preserved liters of blood, wheeling it directly onto the battlefield to transfuse wounded soldiers.
W tym samym czasie amerykańscy i brytyjscy badacze stworzyli przenośne maszyny umożliwiające transport krwi na pola walk pierwszej wojny światowej. Dzięki odkrytej heparynie medycy bezpiecznie przechowywali i konserwowali krew, dostarczając ją bezpośrednio do rannych żołnierzy na polu walki.
After the war, this crude portable box would become the inspiration for the modern-day blood bank, a fixture of hospitals around the world.
Po wojnie ten prosty pojemnik stał się inspiracją dla współczesnych banków krwi zakładanych w szpitalach na całym świecie.