Θεωρούσα ό,τι για να πραγματοποιήσω την ευχή μου μέσω του TED θα ξεκινούσα βάζοντας αυτό που θέλω να κάνω σε ένα πλαίσιο για να διαπιστώσω αν ταιριάζει με αυτό που προσπαθεί να κάνει το TED. Ζούμε όπως όλοι μας γνωρίζουμε,σε έναν αλληλοεξαρτώμενο κόσμο, αλλά ανεπαρκή σε τρεις βασικούς τομείς. Πρωτίστως είναι βαθιά άνισος. Ο μισός πληθυσμός εξακολουθεί να ζει με λιγότερο από 2 δολάρια την ημέρα, ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε καθαρό νερό, 2,5 δισεκατομμύρια δεν έχουν πρόσβαση σε εγκαταστάσεις υγιεινής, 1 δισεκατομμύριο πηγαίνει για ύπνο κάθε βράδυ χωρίς να έχει φάει. Ένας στους τέσσερις πεθαίνει κάθε χρόνο από AIDS, φυματίωση και ελονοσία, και άλλες ασθένειες σχετιζόμενες με το ακάθαρτο νερό. Το 80% αυτών είναι κάτω των 5 ετών.
I thought in getting up to my TED wish I would try to begin by putting in perspective what I try to do and how it fits with what they try to do. We live in a world that everyone knows is interdependent, but insufficient in three major ways. It is, first of all, profoundly unequal: half the world's people still living on less than two dollars a day; a billion people with no access to clean water; two and a half billion no access to sanitation; a billion going to bed hungry every night; one in four deaths every year from AIDS, TB, malaria and the variety of infections associated with dirty water -- 80 percent of them under five years of age.
Ακόμη και στις πλούσιες χώρες, βλέπουμε πως η ανισότητα αυξάνεται. Στις Η.Π.Α , από το 2001 είχαμε 5 χρόνια οικονομικής ευμάρειας, πέντε χρόνια με αύξηση της παραγωγικότητας στον εργασιακό χώρο, αλλά οι μέσοι μισθοί παραμένουν στάσιμοι και το ποσοστό των εργαζόμενων οικογενειών που πέφτουν κάτω από το όριο της φτώχειας έχει αυξηθεί κατά τέσσερα τοις εκατό. Το ποσοστό των εργαζόμενων οικογενειών χωρίς ιατρική περίθαλψη έχει αυξηθεί κατά τέσσερα τοις εκατό. Οπότε αυτός ο αλληλοεξαρτώμενος κόσμος που μοιάζει αρκετά καλός για τους περισσότερους από εμάς, γι'αυτό και εμείς που βρισκόμαστε εδώ στην Βόρεια Καλιφόρνια συνεχίζουμε να κάνουμε ό,τι κάνουμε, για να ζήσουμε, και απολαμβάνουμε αυτή την βραδιά, είναι βαθιά άνισος. Ακόμη είναι και ασταθής. Ασταθής εξαιτίας των τρομοκρατικών απειλών, των όπλων μαζικής καταστροφής, της μετάδοσης των ασθενειών σε όλο τον κόσμο και του αισθήματος ότι είμαστε ευάλωτοι σε βαθμό που δεν ίσχυε πριν από λίγα χρόνια. Και πιθανόν το πιο σημαντικό είναι, ότι ο κόσμος μας δεν είναι βιώσιμος, εξαιτίας των κλιματικών αλλαγών, της εξάντλησης των φυσικών πόρων και τον αφανισμό των ειδών.
Even in wealthy countries it is common now to see inequality growing. In the United States, since 2001 we've had five years of economic growth, five years of productivity growth in the workplace, but median wages are stagnant and the percentage of working families dropping below the poverty line is up by four percent. The percentage of working families without health care up by four percent. So this interdependent world which has been pretty good to most of us -- which is why we're all here in Northern California doing what we do for a living, enjoying this evening -- is profoundly unequal. It is also unstable. Unstable because of the threats of terror, weapons of mass destruction, the spread of global disease and a sense that we are vulnerable to it in a way that we weren't not so many years ago. And perhaps most important of all, it is unsustainable because of climate change, resource depletion and species destruction.
Όταν σκέφτομαι τον κόσμο που θα κληροδοτήσω στην κόρη μου και στα εγγόνια που εύχομαι να αποκτήσω, σκέφτομαι έναν κόσμο μακριά από ανισότητες, αστάθειες και βιώσιμη αλληλοεξάρτηση σε ολοκληρωμένες κοινωνίες, σε τοπικό, εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο που μοιράζονται τα χαρακτηριστικά όλων των πετυχημένων κοινωνιών. Με διευρυμένες προσβάσιμες ευκαιρίες με κοινό αίσθημα ευθύνης για την επιτυχία της κοινής επιχείρησης και μια γνήσια αίσθηση του ανήκειν. Πολύ πιο εύκολο να το λες παρά να το κάνεις. Όταν έλαβαν χώρα τρομοκρατικά χτυπήματα στο Ηνωμένο Βασίλειο πριν μερικά χρόνια, σκέφτηκα πως παρόλο που δεν είχαν τόσες απώλειες όσες χάσαμε στις Η.Π.Α την 11η Σεπτεμβρίου , σκέφτηκα ότι αυτό που προβλημάτισε πιο πολύ τους Βρετανούς ήταν οτι οι εγκληματίες δεν ήταν ξένοι εισβολείς, αλλά γηγενείς πολίτες των οποίων οι θρησκευτικές και πολιτικές ταυτότητες ήταν πιο σημαντικές για αυτούς από τους ανθρώπους με τους οποίους μεγάλωσαν μαζί, πήγαν μαζί σχολείο, εργάστηκαν μαζί, πέρασαν μαζί τα Σαββατοκύριακά τους, δείπνησαν μαζί. Με άλλα λόγια, είδαν ότι οι διαφορές τους ήταν πιο σημαντικές από την κοινή ανθρωπιά τους. Είναι η κεντρική ψυχολογική μάστιγα της ανθρωπότητας τον 21ο αιώνα.
When I think about the world I would like to leave to my daughter and the grandchildren I hope to have, it is a world that moves away from unequal, unstable, unsustainable interdependence to integrated communities -- locally, nationally and globally -- that share the characteristics of all successful communities: a broadly shared, accessible set of opportunities, a shared sense of responsibility for the success of the common enterprise and a genuine sense of belonging. All easier said than done. When the terrorist incidents occurred in the United Kingdom a couple of years ago, I think even though they didn't claim as many lives as we lost in the United States on 9/11, I think the thing that troubled the British most was that the perpetrators were not invaders, but homegrown citizens whose religious and political identities were more important to them than the people they grew up with, went to school with, worked with, shared weekends with, shared meals with. In other words, they thought their differences were more important than their common humanity. It is the central psychological plague of humankind in the 21st century.
Σε αυτή την σύνθεση, άνθρωποι όπως εμείς που δεν κατέχουμε δημόσια αξιώματα, έχουν τώρα περισσότερη δύναμη να κάνουν κάτι καλό από ό,τι είχαν πιο παλιά, επειδή περισσότερος από τον μισό πληθυσμό της γης ζούν με εκλεγμένες κυβερνήσεις τις οποίες μπορούν να καταψηφίσουν. Ακόμη κι οι μη δημοκρατικές κυβερνήσεις είναι πιο ευαίσθητες απέναντι στην κοινή γνώμη. Αρχικά εξαιτίας της δύναμης του Διαδικτύου, άνθρωποι με περιορισμένα μέσα μπορούν να συννενωθούν και να συγκεντρώσουν μεγάλα χρηματικά ποσά τα οποία μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο για το κοινό όφελος, εάν συμφωνούν. Όταν το τσουνάμι χτύπησε τη Νότια Ασία, οι Η.Π.Α συνεισέφεραν 1.2 δις δολάρια εκ των οποίων το 30% προήλθε από τα νοικοκυριά. Οι μισοί από αυτούς τα προσέφεραν μέσω του Διαδικτύου. Η μέση συνεισφορά ήταν περίπου 57 δολλάρια. Και τρίτον, εξαιτίας της εξάπλωσης των μη κυβερνητικών οργανώσεων. Αυτές, οι επιχειρήσεις, και άλλες οργανώσεις πολιτών, έχουν τεράστια δύναμη για να επιδράσουν στις ζωές των συνανθρώπων μας. Όταν έγινα πρόεδρος το 1993, δεν υπήρχαν τέτοιοι οργανισμοί στη Ρωσία. Τώρα υπάρχουν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες. Δεν υπήρχαν στην Ινδία. Τώρα υπάρχουν τουλάχιστον 500.000 ενεργοί. Δεν υπήρχαν στην Κίνα. Τώρα 250.000 είναι σε συνεργασία με την κυβέρνηση, πιθανόν να είναι διπλάσιοι, καθώς υπάρχουν και εκείνοι που δεν συνεργάζονται με την κυβέρνηση για πολιτικούς λόγους.
Into this mix, people like us, who are not in public office, have more power to do good than at any time in history, because more than half the world's people live under governments they voted in and can vote out. And even non-democratic governments are more sensitive to public opinion. Because primarily of the power of the Internet, people of modest means can band together and amass vast sums of money that can change the world for some public good if they all agree. When the tsunami hit South Asia, the United States contributed 1.2 billion dollars. 30 percent of our households gave. Half of them gave over the Internet. The median contribution was somewhere around 57 dollars. And thirdly, because of the rise of non-governmental organizations. They, businesses, other citizens' groups, have enormous power to affect the lives of our fellow human beings. When I became president in 1993, there were none of these organizations in Russia. There are now a couple of hundred thousand. None in India. There are now at least a half a million active. None in China. There are now 250,000 registered with the government, probably twice again that many who are not registered for political reasons.
Όταν οργάνωνα το ίδρυμά μου, σκεπτόμουν τον κόσμο ως έχει και τον κόσμο που θα ήθελα να παραδώσω στις επόμενες γενιές. και προσπάθησα να είμαι ρεαλιστής σχετικά με αυτά που είχα φροντίσει όλη μου τη ζωή στα οποία μπορούσα ακόμη να έχω μια επιρροή. Ήθελα να εστιάσω στις δραστηριότητες που θα μπορούσαν να αμβλύνουν τη φτώχεια, να καταπολεμήσουν την ασθένεια, να αγωνιστούν για την κλιματική αλλαγή, να γεφυρώσουν θρησκευτικές, φυλετικές και άλλες διαφορές που βασανίζουν τον κόσμο, αλλά να το κάνω με τέτοιο τρόπο, που θα χρησιμοποιούσαμε όποιες δεξιότητες μπορούσαμε να συγκεντρώσουμε στην ομάδα μας για να αλλάξουμε τον τρόπο που το κοινό όφελος λειτουργεί έτσι ώστε να εξαπλωθεί ακόμη πιο πολύ σε όλο τον κόσμο.
When I organized my foundation, and I thought about the world as it is and the world that I hope to leave to the next generation, and I tried to be realistic about what I had cared about all my life that I could still have an impact on. I wanted to focus on activities that would help to alleviate poverty, fight disease, combat climate change, bridge the religious, racial and other divides that torment the world, but to do it in a way that would either use whatever particular skills we could put together in our group to change the way some public good function was performed so that it would sweep across the world more.
Είδατε μόνο μια αναφορά σχετικά με το τι καταφέραμε να κάνουμε με τα φάρμακα κατά του AIDS. Θα ήθελα να προσθέσω ότι επικεφαλής στην προσπαθειά μας για το ΑΙDS, και ο άνθρωπος που είναι πρωταρχικά υπέυθυνος για την ευχή που θα κάνω απόψε, ο Ira Magazinew, είναι εδώ μαζί μου και θα ήθελα να τον ευχαριστήσω για όλα όσα έχει προσφέρει. Βρίσκεται εκεί πίσω. (Χειροκρότημα) Όταν τελείωσε η θητεία μου και ξεκίνησα την δουλειά, πρώτα στην Καραϊβική, για να προσπαθήσω να βοηθήσω στην αντιμετώπιση του προβλήματος του AIDS, υπήρχαν γενικευμένα φάρμακα, διαθέσιμα προς 500 δολάρια ανά άτομο τον χρόνο. Αν αγόραζες μεγάλες ποσότητες, μπορούσες να τα προμηθευτείς με λίγο λιγότερο από 400 δολάρια. Η πρώτη χώρα που επισκεφθήκαμε ήταν οι Μπαχάμες, η οποία και πλήρωνε 3,500 δολάρια για αυτά τα φάρμακα. Η αγορά ήταν βαθιά αποδιοργανωμένη σε σημείο που προμηθεύονταν το συγκεκριμμένο φάρμακο από δύο αντιπροσώπους που χρέωναν επτά φορές παραπάνω. Έτσι την πρώτη εβδομάδα που δουλέψαμε, πετύχαμε την μείωση της τιμής στα 500 δολάρια. Και έτσι ξαφνικά, μπορούσαν να σώσουν επταπλάσιες ζωές με τα ίδια χρήματα.
You saw one reference to that in what we were able to do with AIDS drugs. And I want to say that the head of our AIDS effort, and the person who also is primarily active in the wish I'll make tonight, Ira Magaziner, is here with me and I want to thank him for everything he's done. He's over there. (Applause) When I got out of office and was asked to work, first in the Caribbean, to try to help deal with the AIDS crisis, generic drugs were available for about 500 dollars a person a year. If you bought them in vast bulks, you could get them at a little under 400 dollars. The first country we went to work in, the Bahamas, was paying 3,500 dollars for these drugs. The market was so terribly disorganized that they were buying this medicine through two agents who were gigging them sevenfold. So the very first week we were working, we got the price down to 500 dollars. And all of a sudden, they could save seven times as many lives for the same amount of money.
Έπειτα πήγαμε να εργαστούμε με τους κατασκευαστές των φαρμάκων κατά του AIDS ένας από τους οποίους αναφέρθηκε στο φιλμ, και διαπραγματευθήκαμε μια τελείως διαφορετική επιχειρηματική στρατηγική. Γιατί ακόμη και στα 500 δολάρια, αυτά τα φάρμακα διακινούνταν στην αγορά με μεγάλο κόστος, χαμηλή παραγωγή και αβέβαιη πληρωμή. Έτσι εργαστήκαμε για να βελτιώσουμε την παραγωγικότητα της επιχείρησης και τον εφοδιασμό και κατορθώσαμε να έχουμε χαμηλό κόστος, υψηλή παραγωγή και ασφαλή πληρωμή. Αστειευόμουν ότι συνεισφέραμε κυρίως στην μάχη κατά του AIDS με το να αλλάξουμε την στρατηγική των κατασκευαστών από μια στρατηγική ενός κοσμηματοπωλείου σε στρατηγική ενός παντοπωλείου. Αλλά η τιμή πήγε από τα 500 δολάρια στα 140. Και πολύ σύντομα, η μέση τιμή ήταν 192 δολάρια. Τώρα πλεον βρίσκεται στα 100 δολάρια. Το παιδικό φάρμακο κόστιζε 600 δολάρια, επειδή κανείς δεν είχε χρήματα να το αγοράσει. Το διαπραγματευτήκαμε και η τιμή του έπεσε στα 190. Έπειτα, οι Γάλλοι επέβαλλαν τον περίφημα σχεδιασμένο αεροπορικό φόρο για να δημιουργήσουν το λεγόμενο UNITAID, σ'αυτό συνέβαλλαν και άλλες χώρες. Το παιδικό φάρμακο κοστίζει τώρα ετησίως 60 δολάρια ανά άτομο.
Then we went to work with the manufacturers of AIDS medicines, one of whom was cited in the film, and negotiated a whole different change in business strategy, because even at 500 dollars, these drugs were being sold on a high-margin, low-volume, uncertain-payment basis. So we worked on improving the productivity of the operations and the supply chain, and went to a low-margin, high-volume, absolutely certain-payment business. I joked that the main contribution we made to the battle against AIDS was to get the manufacturers to change from a jewelry store to a grocery store strategy. But the price went to 140 dollars from 500. And pretty soon, the average price was 192 dollars. Now we can get it for about 100 dollars. Children's medicine was 600 dollars, because nobody could afford to buy any of it. We negotiated it down to 190. Then, the French imposed their brilliantly conceived airline tax to create a something called UNITAID, got a bunch of other countries to help. That children's medicine is now 60 dollars a person a year.
Το μόνο που μας κρατά από το να σώζουμε τις ζωές όλων όσων χρειάζονται το φάρμακο για να ζήσουν είναι η απουσία των συστημάτων διάγνωσης, θεραπείας και φροντίδας για τους ανθρώπους, καθώς και η χορήγηση του φαρμάκου. Ξεκινήσαμε μια πρωτοβουλία για την παιδική παχυσαρκία με τoν Αμερικανικό Καρδιολογικό Σύλλογο. Προσπαθήσαμε να κάνουμε το ίδιο διαπραγματευόμενοι δικαιώματα με βιομηχανίες αναψυκτικών και έτοιμων φαγητών για να μειώσουν τις θερμίδες, και άλλα επικίνδυνα συστατικά στα τρόφιμα, που προμηθεύονται τα παιδιά μας στα σχολεία. Απλά αρχίσαμε να αναδιοργανώνουμε την αγορά. Κα σκέφτηκα πως σε αυτό το μη κυβερνητικό κόσμο, κάποιος χρειάζεται να σκεφτεί πως οργανώνονται οι αγορές δημοσίων αγαθών. Και αυτό είναι που προσπαθούμε να κάνουμε, δουλεύουμε μαζί με μεγάλες ομάδες πόλεων για να πολεμήσουμε την κλιματική αλλαγή να διαπραγματευτούμε μεγάλες, εμπορικές συναλλαγές που θα επιτρέπουν στις πόλεις οι οποίες παράγουν το 75% των αερίων του θερμοκηπίου να μειώσουν δραστικά και άμεσα τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου με τέτοιο τρόπο που να είναι καλός οικονομικά. Όλη αυτή η συζήτηση, λες και πρόκειται για κάποιο οικονομικό βάρος, παραμένει μυστήριο για μένα. Θεωρώ ότι επιτυγχάνεται πολύ εύκολα.
The only thing that is keeping us from basically saving the lives of everybody who needs the medicine to stay alive are the absence of systems necessary to diagnose, treat and care for people and deliver this medicine. We started a childhood obesity initiative with the Heart Association in America. We tried to do the same thing by negotiating industry-right deals with the soft drink and the snack food industry to cut the caloric and other dangerous content of food going to our children in the schools. We just reorganized the markets. And it occurred to me that in this whole non-governmental world, somebody needs to be thinking about organizing public goods markets. And that is now what we're trying to do, and working with this large cities group to fight climate change, to negotiate huge, big, volume deals that will enable cities which generate 75 percent of the world's greenhouse gases, to drastically and quickly reduce greenhouse gas emissions in a way that is good economics. And this whole discussion as if it's some sort of economic burden, is a mystery to me. I think it's a bird's nest on the ground.
Όταν ο Αλ Γκορ κέρδισε επάξια το Όσκαρ για την ταινία " Μια Άβολη Αλήθεια", ενθουσιάστηκα, αλλά τον παρότρυνα να δημιουργήσει γρήγορα και μια δεύτερη ταινία. Για όσους έχουν παρακολουθήσει την ταινία "Μια Άβολη Αλήθεια," η πιο σημαντική παρουσίαση στην ομιλία του Αλ Γκορ, είναι η τελευταία, η οποία δείχνει που καταλήγουν τα αέρια του θερμοκηπίου εαν δεν κάνουμε κάτι, να που θα καταλήξουν. Και έπειτα υπάρχουν έξι διαφορετικές κατηγορίες πραγμάτων που μπορούμε να κάνουμε για να αλλάξουμε αυτή την τροχιά. Χρειαζόμαστε μια ταινία με αυτές τις έξι κατηγορίες. Και πρέπει όλοι σας να την εμπεδώσετε και να οργανώσετε τις ζωές σας σύμφωνα με αυτή Οπότε προσπαθούμε να κάνουμε αυτό.
When Al Gore won his well-deserved Oscar for the "Inconvenient Truth" movie, I was thrilled, but I had urged him to make a second movie quickly. For those of you who saw "An Inconvenient Truth," the most important slide in the Gore lecture is the last one, which shows here's where greenhouse gases are going if we don't do anything, here's where they could go. And then there are six different categories of things we can do to change the trajectory. We need a movie on those six categories. And all of you need to have it embedded in your brains and to organize yourselves around it. So we're trying to do that.
Η οργάνωση των αγορών είναι κάτι που προσπαθούμε να κάνουμε. Τώρα πήγαμε στο επόμενο βήμα, και αυτό οδηγεί στην ευχή μου. Η εμπειρία μου στο να δουλεύω σε αναπτυσσόμενες χώρες λέει ότι ενώ τα πρωτοσέλιδα μπορεί να...τα απαισιόδοξα πρωτοσέλιδα μπορεί να λένε δεν μπορούμε να κάνουμε το ένα ή το άλλο λόγω της διαφθοράς, θεωρώ ότι η έλλειψη υποδομής είναι πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα στις φτωχές χώρες από την διαφθορά, και συντηρεί τη διαφθορά. Τώρα έχουμε τα χρήματα, για να διαθέσουμε τα φάρματα κατά του AIDS σε όλο τον κόσμο, σε ανθρώποθς που δεν μπορούσαμε να φτάσουμε. Σήμερα αυτές οι χαμηλές τιμές είναι διαθέσιμες σε 25 χώρες στις οποίες δουλεύουμε και συνολικά σε 62 χώρες. Περίπου 550,000 άνθρωποι επωφελούνται από αυτά. Αλλά τα χρήματα είναι εκεί για να προσεγγίσουν άλλους. Τα συστήματα δεν είναι εκεί για να προσεγγίσουμε τους ανθρώπους.
So organizing these markets is one thing we try to do. Now we have taken on a second thing, and this gets to my wish. It has been my experience in working in developing countries that while the headlines may all be -- the pessimistic headlines may say, well, we can't do this, that or the other thing because of corruption -- I think incapacity is a far bigger problem in poor countries than corruption, and feeds corruption. We now have the money, given these low prices, to distribute AIDS drugs all over the world to people we cannot presently reach. Today these low prices are available in the 25 countries where we work, and in a total of 62 countries, and about 550,000 people are getting the benefits of them. But the money is there to reach others. The systems are not there to reach the people.
Οπότε αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε είναι να δουλέψουμε στη Ρουάντα και μετά στο Μαλάουι καθώς και σε άλλα μέρη αλλά θέλω να μιλήσω για τη Ρουάντα απόψε-- προσπαθούμε να αναπτύξουμε ένα μοντέλο αγροτικής υγειονομικής περίθαλψης σε μια πολύ φτωχή περιοχή για να αντιμετωπίσει το AIDS, τη φυματίωση, την ελονοσία και άλλες λοιμώδεις ασθένειες, τη μητρική και παιδική φροντίδα και μια σειρά θεμάτων υγείας που φτωχοί άνθρωποι αντιμετωπίζουν σε έναν αναπτυσσόμενο κόσμο, τα οποία μπορούν να εφαρμοστούν σε όλη τη Ρουάντα, και μετά να αποτελέσουν ένα μοντέλο που θα μπορούσε να εφαρμοστεί σε οποιαδήποτε άλλη φτωχή χώρα του κόσμου.
So what we have been trying to do, working first in Rwanda and then in Malawi and other places -- but I want to talk about Rwanda tonight -- is to develop a model for rural health care in a very poor area that can be used to deal with AIDS, TB, malaria, other infectious diseases, maternal and child health, and a whole range of health issues poor people are grappling with in the developing world, that can first be scaled for the whole nation of Rwanda, and then will be a model that could literally be implemented in any other poor country in the world.
Το ερώτημα είναι ένα: Θα αποδόσει θα αναπτυχθεί--θα παρέχει περίθαλψη υψηλής ποιότητας; Και δεύτερον, θα γίνει με τέτοιο κόστος, που θα επιτρέπει στη χώρα να συντηρήσει ένα σύστημα υγείας χωρίς εξωτερικές δωρεές μετά από πέντε ή δέκα χρόνια; Γιατί όσο πιο πολύ ασχολούμαι με αυτά τα προβλήματα, τόσο πιο πολύ πεπεισμένος είμαι ότι οφείλουμε-- ανεξάρτητα εάν μιλάμε για θέματα οικονομικά, υγείας, εκπαίδευσης -- να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις. Η απουσία λειτουργικών συστημάτων δημιουργεί προβλήματα και γι'αυτό είμαστε απόψε εδώ. Αναλογιζόμενοι την πορεία της ζωής σας, όσα εμπόδια κι αν χρειάστηκε να υπερπηδήσετε, σε κρίσιμες περιόδους πάντα γνωρίζατε οτι υπήρχε ένας προβλέψιμος σύνδεσμος μεταξύ της προσπάθειάς σας και του αποτελέσματος που είχατε πετύχει. Σε έναν κόσμο που δεν είναι οργανωμένος, που επικρατεί χάος, όλα μετατρέπονται σε αγώνα ανταρτών, και αυτή η προβλεψημότητα δεν υπάρχει. Γίνεται σχεδόν αδύνατο να σώσεις ζωές, να εκπαιδεύσεις τα παιδιά, να αναπτύξεις την οικονομία.
And the test is: one, will it do the job? Will it provide high quality care? And two, will it do it at a price that will enable the country to sustain a health care system without foreign donors after five to 10 years? Because the longer I deal with these problems, the more convinced I am that we have to -- whether it's economics, health, education, whatever -- we have to build systems. And the absence of systems that function break the connection which got you all in this seat tonight. You think about whatever your life has been, however many obstacles you have faced in your life, at critical junctures you always knew there was a predictable connection between the effort you exerted and the result you achieved. In a world with no systems, with chaos, everything becomes a guerilla struggle, and this predictability is not there. And it becomes almost impossible to save lives, educate kids, develop economies, whatever.
Το άτομο που κατά την γνώμη μου, έχει κάνει την καλύτερη δουλειά στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης, δημιουργώντας ένα σύστημα σε μια πολύ φτωχή περιοχή, είναι ο Δρ. Πολ Φάρμερ, ο οποίος όπως πολλοί γνωρίζετε, έχει εργαστεί για πάνω από 20 χρόνια με την ομάδα του, "Συνεργάτες στην Υγεία", κυρίως στην Αϊτή από όπου και ξεκίνησε. Δούλεψαν επίσης και στη Ρωσία, στο Περού καθώς και σε άλλα μέρη του κόσμου. Όσο φτωχή κι αν είναι η Αϊτή, στην περιοχή που βρίσκεται η κλινική των αγροτών, και εξυπηρετούν μια πολύ μεγαλύτερη περιοχή από αυτή που είχαν υποδείξει ότι θα μπορούσαν να εξυπηρετήσουν, οι ειδικοί από το 1988 δεν έχει χαθεί ούτε μια ανθρώπινη ζωή από φυματίωση. Όντως πέτυχαν μια σειρά από θεαματικά ιατρικά αποτελέσματα. Όταν αποφασίσαμε να πάμε στη Ρουάντα, για να αυξήσουμε το κεφάλαια της χώρας και να καταπολεμήσουμε το AIDS, θέλαμε να κατασκευάσουμε ένα δίκτυο υγειονομικής περίθαλψης, μιας και είχε καταστραφεί κατά την περίοδο της γενοκτονίας το 1994, και το κατά κεφαλή εισόδημα παρέμενε κάτω από ένα δολάριο την ημέρα. Έτσι επικοινώνησα με τον Πολ Φάρμερ και τον ρώτησα εάν μπορούσε να βοηθήσει. Καθώς θεωρούσα οτι αν μπορούσαμε να αποδείξουμε ότι υπήρχε ένα μοντέλο στην Αϊτή, και ένα μοντέλο στη Ρουάντα που θα μπορούσαμε να εφαρμόσουμε σε όλη τη χώρα, πρώτον, θα ήταν καταπληκτικό για μία χώρα, που υπέφερε περισσότερο από όλους τα τελευταία 15 χρόνια, και δεύτερον, θα είχαμε κάτι που θα μπορούσε να υιοθετηθεί μετέπειτα, από άλλες φτωχές χώρες οπουδήποτε στον κόσμο. Έτσι ξεκινήσαμε να το πραγματοποιούμε.
The person, in my view, who has done the best job of this in the health care area, of building a system in a very poor area, is Dr. Paul Farmer, who, many of you know, has worked for now 20 years with his group, Partners in Health, primarily in Haiti where he started, but they've also worked in Russia, in Peru and other places around the world. As poor as Haiti is, in the area where Farmer's clinic is active -- and they serve a catchment area far greater than the medical professionals they have would indicate they could serve -- since 1988, they have not lost one person to tuberculosis, not one. And they've achieved a lot of other amazing health results. So when we decided to work in Rwanda on trying to dramatically increase the income of the country and fight the AIDS problem, we wanted to build a healthcare network, because it had been totally destroyed during the genocide in 1994, and the per capita income was still under a dollar a day. So I rang up, asked Paul Farmer if he would help. Because it seemed to me if we could prove there was a model in Haiti and a model in Rwanda that we could then take all over the country, number one, it would be a wonderful thing for a country that has suffered as much as any on Earth in the last 15 years, and number two, we would have something that could then be adapted to any other poor country anywhere in the world. And so we have set about doing that.
Ξεκινήσαμε να δουλεύουμε μαζί εδώ και 18 μήνες. σε μια περιοχή που ονομάζεται Νότια Καγιόνζα, η οποία είναι από τις πιο φτωχές περιοχές στη Ρουάντα, με μια ομάδα 400,000 ατόμων. Κυρίως εφαρμόζουμε ό,τι έκανε ο Πολ Φάρμερ στην Αϊτή, όπου και ανέπτυξε και εκπαίδευσε κοινοτικούς υγειονομικούς μισθωτούς υπαλλήλους που είναι σε θέση να αναγνωρίσουν τα προβλήματα υγείας, να διασφαλίσουν ότι οι άνθρωποι με AIDS ή φυματίωση, έχουν διαγνωστεί σωστά, και λαμβάνουν τα φάρμακά τους τακτικά, οι οποίοι εργάζονται για να εκπαιδεύσουν σε θέματα υγείας, καθαρό νερό και υγιεινή, παρέχοντας συμπληρώματα διατροφής και στέλνοντας ασθενείς σε ειδικούς εάν αντιμετωπίζουν προβλήματα με την ανάλογη κρισιμότητα. Οι διαδικασίες έχουν εξελιχθεί, όπως είπα, από τον Πολ Φάρμερ και την ομάδα του, σε ό,τι κάνουν στην αγροτική περιοχή της Αϊτής για πάνω από 20 χρόνια. Πρόσφατα, αξιολογήσαμε τις προσπάθειες των πρώτων 18 μηνών, στη Ρουάντα. Και τα αποτελέσματα ήταν τόσο καλά που η κυβέρνηση της Ρουάντα, συμφώνησε να υιοθετήσει το ίδιο μοντέλο σε όλη τη χώρα, και το υποστήριξε ένθερμα με όλες τις δυνάμεις της κυβέρνησης.
Now, we started working together 18 months ago. And we're working in an area called Southern Kayonza, which is one of the poorest areas in Rwanda, with a group that originally includes about 400,000 people. We're essentially implementing what Paul Farmer did in Haiti: he develops and trains paid community health workers who are able to identify health problems, ensure that people who have AIDS or TB are properly diagnosed and take their medicine regularly, who work on bringing about health education, clean water and sanitation, providing nutritional supplements and moving people up the chain of health care if they have problems of the severity that require it. The procedures that make this work have been perfected, as I said, by Paul Farmer and his team in their work in rural Haiti over the last 20 years. Recently we did an evaluation of the first 18 months of our efforts in Rwanda. And the results were so good that the Rwandan government has now agreed to adopt the model for the entire country, and has strongly supported and put the full resources of the government behind it.
Θα αναφέρω λίγα από αυτά που κάνει η ομάδα μας, τα οποία είναι ενδεικτικά. Έχουμε περίπου 500 ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, που εργάζονται στο πρόγραμμα κατά του AIDS, κάποιοι από αυτούς αφιλοκερδώς, τους παρέχουμε απλά έξοδα μετακίνησης, στέγασης και διατροφής. Έχουμε φυσικά και άλλους που εργάζονται σε άλλα συναφή προγράμματα. Το επιχειρησιακό μας σχέδιο στη Ρουάντα, το ανέλαβε η Νταϊάνα Νομπλ, η οποία είναι μια ασυνήθιστα χαρισματική γυναίκα, αλλά όχι ασυνήθιστη για τους ανθρώπους που προθυμοποιήθηκαν να κάνουν αυτού του είδους τη δουλειά. Στα είκοσί της ήταν η νεότερη συνεργάτης των επιχειρήσεων Schroder στο Λονδίνο. 'Ηταν Διευθύνουσα σύμβουλος μια πετυχημένης διαδικτυακής επιχείρησης-- ξεκίνησε και δημιούργησε τις Επιχειρήσεις Reed Elsevier-- και στα 45 της αποφάσισε ότι ήθελε να ασχοληθεί με κάτι διαφορετικό στη ζωή της. Τώρα απασχολείται πλήρως και αμείβεται ελάχιστα. Η ίδια μαζί με μια ομάδα πρώην επιχειρηματιών δημιούργησαν ένα επιχειρησιακό σχέδιο, το οποίο μας επιτρέπει να κλιμακωθεί το σύστημα υγείας σε ολόκληρη τη χώρα. Και θα είναι αντάξιο με την ιδιωτική δουλειά που έκανε όταν είχε οικονομικό όφελος από αυτό.
I'll tell you a little bit about our team because it's indicative of what we do. We have about 500 people around the world working in our AIDS program, some of them for nothing -- just for transportation, room and board. And then we have others working in these other related programs. Our business plan in Rwanda was put together under the leadership of Diana Noble, who is an unusually gifted woman, but not unusual in the type of people who have been willing to do this kind of work. She was the youngest partner at Schroder Ventures in London in her 20s. She was CEO of a successful e-venture -- she started and built Reed Elsevier Ventures -- and at 45 she decided she wanted to do something different with her life. So she now works full-time on this for very little pay. She and her team of former business people have created a business plan that will enable us to scale this health system up for the whole country. And it would be worthy of the kind of private equity work she used to do when she was making a lot more money for it.
Όταν ήρθαμε σε αυτή την αγροτική περιοχή, το 45% των παιδιών κάτω των 5 ετών, δεν είχε σωστή ανάπτυξη εξαιτίας του υποσιτισμού. Από αυτά το 23% πέθαινε πριν γίνει καν 5 ετών. Η θνησιμότητα κατά τον τοκετό ήταν της τάξεως του 2,5%. Περισσότερο από το 15% των θανάτων ενηλίκων και παιδιών οφειλόταν σε εντερικά παράσιτα και διάρροια από το ακάθαρτο νερό και την ανεπαρκή υγιεινή, όλα εντελώς αποτρέψιμα και θεραπεύσιμα. Πάνω από το 13% των θανάτων οφειλόταν σε ασθένειες του αναπνευστικού, εξίσου αποτρέψιμες και θεραπεύσιμες. Και σε κανείς δεν λάμβανε θεραπεία για το AIDS και τη φυματίωση.
When we came to this rural area, 45 percent of the children under the age of five had stunted growth due to malnutrition. 23 percent of them died before they reached the age of five. Mortality at birth was over two-and-a-half percent. Over 15 percent of the deaths among adults and children occurred because of intestinal parasites and diarrhea from dirty water and inadequate sanitation -- all entirely preventable and treatable. Over 13 percent of the deaths were from respiratory illnesses -- again, all preventable and treatable. And not a single soul in this area was being treated for AIDS or tuberculosis.
Μέσα στους πρώτους 18 μήνες, κατορθώσαμε να παρέχουμε θεραπεία σε 2000 ανθρώπους για AIDS. Μιλάμε δηλαδή για το 80% των ανθρώπων με ανάγκη για θεραπεία στην περιοχή. Ακούστε κι αυτό: Λιγότερο από το 1/4 του 1% αυτών που δέχονταν θεραπεία, έπαυσε να παίρνει το φάρμακο ή αλλιώς παρέλειπε την θεραπεία. Οι αριθμοί είναι χαμηλότεροι από αυτούς των Η.Π.Α. Λιγότερο από τα 3/10 του 1% χρειάστηκε να χρησιμοποιήσουν πιο ακριβά φάρμακα. 400,000 έγκυες δέχονται συμβουλές και θα γεννήσουν για πρώτη φορά σε ένα οργανωμένο σύστημα υγείας. Μιλάμε δηλαδή για το 43% όλων των εγκύων. Το 40% όλων αυτών των ανθρώπων-- Είπα 400,000. Ήθελα να πω 40,000. Το 40% όλων όσων χρειάζονται θεραπεία για την φυματίωση, την έχουν τώρα-- μέσα σε μόλις 18 μήνες, ξεκινώντας από το μηδέν. Το 43% των παιδιών με ανάγκη για ένα πρόγραμμα βρεφικής διατροφής για να εμποδίσουμε τον υποσιτισμό και τον πρόωρο θάνατο έχουν τα συμπληρώματα διατροφής που χρειάζονται για να ζήσουν και να μεγαλώσουν.
Within the first 18 months, the following things happened: we went from zero to about 2,000 people being treated for AIDS. That's 80 percent of the people who need treatment in this area. Listen to this: less than four-tenths of one percent of those being treated stopped taking their medicine or otherwise defaulted on treatment. That's lower than the figure in the United States. Less than three-tenths of one percent had to transfer to the more expensive second-line drugs. 400,000 pregnant women were brought into counseling and will give birth for the first time within an organized healthcare system. That's about 43 percent of all the pregnancies. About 40 percent of all the people -- I said 400,000. I meant 40,000. About 40 percent of all the people who need TB treatment are now getting it -- in just 18 months, up from zero when we started. 43 percent of the children in need of an infant feeding program to prevent malnutrition and early death are now getting the food supplements they need to stay alive and to grow.
Ξεκινήσαμε το πρώτο πρόγραμμα θεραπείας κατά της ελονοσίας. Οι ασθενείς βρίσκονται σε νοσοκομείο το οποίο είχε καταστραφεί εξαιτίας της γενοκτονίας, το οποίο και ανακαινίσαμε μαζί με άλλες 4 κλινικές, εξοπλισμένες με ηλιακές γεννήτριες ρεύματος και τεχνολογικά άρτια εργαστήρια. Τώρα θεραπεύουμε 325 άτομα το μήνα, παρά το γεγονός ότι περίπου το 100% των ασθενών με AIDS λαμβάνουν θεραπεία στο σπίτι. Το πιο σημαντικό ζήτημα είναι ότι εφαρμόζοντας το μοντέλο του Πολ Φάρμερ, χρησιμοποιώντας κοινοτικό προσωπικό υγείας, εκτιμούμε ότι αυτό το σύστημα θα μπορεί να εφαρμοστεί σε όλη τη Ρουάντα, κοστίζοντας περίπου 5 με 6% του ΑΕΠ, και ότι η κυβέρνηση θα το διατηρήσει χωρίς να στηρίζεται σε εξωτερική βοήθεια μετά από 5 ή 6 χρόνια. Και για όσους γνωρίζουν από οικονομικά υγεινομικής περίθαλψης, θα ξέρετε ότι όλες οι πλούσιες χώρες διαθέτουν 9 με 10% του ΑΕΠ για την υγεία, με εξαίρεση τις Η.Π.Α που διαθέτει το 16%, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. (Γέλια)
We've started the first malaria treatment programs they've ever had there. Patients admitted to a hospital that was destroyed during the genocide that we have renovated along with four other clinics, complete with solar power generators, good lab technology. We now are treating 325 people a month, despite the fact that almost 100 percent of the AIDS patients are now treated at home. And the most important thing is because we've implemented Paul Farmer's model, using community health workers, we estimate that this system could be put into place for all of Rwanda for between five and six percent of GDP, and that the government could sustain that without depending on foreign aid after five or six years. And for those of you who understand healthcare economics you know that all wealthy countries spend between nine and 11 percent of GDP on health care, except for the United States, we spend 16 -- but that's a story for another day. (Laughter)
Τώρα συνεργαζόμαστε με την οργάνωση "Συνεργάτες στην Υγεία" και το Υπουργείο Υγείας της Ρουάντα και το ίδρυμά μας σκοπεύει να προωθήσει αυτό το σύστημα. Έχουμε επίσης ξεκινήσει να το εφαρμόζουμε στο Μαλάουι και στο Λεσότο. Παρόμοιες ενέργειες γίνονται και στην Τανζανία, στη Μοζαμβίκη, στην Κένυα και την Αιθιοπία με άλλους συνεργάτες που προσπαθούν να πετύχουν ακριβώς το ίδιο, για να σώσουν όσες περισσότερες ζωές μπορούν, πιο γρήγορα, αλλά να το κάνουν με συστηματικό τρόπο για να μπορέσει να απλωθεί παγκοσμίως, και έπειτα να υπάρχει ένα μοντέλο που να μπορεί να εφαρμοστεί σε κάθε χώρα του κόσμου. Χρειαζόμαστε την άμεση επένδυση για να εκπαιδεύσουμε γιατρούς, νοσοκόμες, διοικήσεις υγείας και κοινοτικούς υγειονομικούς υπαλλήλους σε όλη την χώρα, να εφαρμόσουμε την τεχνολογία, την ηλιακή ενέργεια, το νερό και την υγιεινή και να έχουμε υποδομές στη μεταφορά. Αλλά μέσα σε πέντε με δέκα χρόνια, θα μειώσουμε την ανάγκη για εξωτερική βοήθεια ώσπου σταδιακά να καταργηθεί τελείως.
We're now working with Partners in Health and the Ministry of Health in Rwanda and our Foundation folks to scale this system up. We're also beginning to do this in Malawi and Lesotho. And we have similar projects in Tanzania, Mozambique, Kenya and Ethiopia with other partners trying to achieve the same thing: to save as many lives as quickly as we can, but to do it in a systematic way that can be implemented nationwide and then with a model that can be implemented in any country in the world. We need initial upfront investment to train doctors, nurses, health administration and community health workers throughout the country, to set up the information technology, the solar energy, the water and sanitation, the transportation infrastructure. But over a five- to 10-year period, we will take down the need for outside assistance and eventually it will be phased out.
Η ευχή μου είναι να έχουμε βοήθεια από το TED και να μας βοηθήσει να δημιουργήσουμε, ένα σύστημα αγροτικής υγείας, υψηλής ποιότητας σε φτωχές χώρες όπως η Ρουάντα, που θα μπορούσε να αποτελέσει πρότυπο για την Αφρική, και για οποιαδήποτε άλλη φτωχή χώρα σε όλο τον κόσμο. Πιστεύω ότι έτσι θα βοηθήσουμε στη δημιουργία ενός ολοκληρωμένου κόσμου, με περισσότερους συμπορευτές και λιγότερους τρομοκράτες, με περισσότερους παραγωγικούς πολίτες και λιγότερους εχθρούς, ένα μέρος στο οποίο θα θέλαμε να μεγαλώσουν τα παιδιά και τα εγγόνια μας. Ήταν τιμή για μένα, να δουλέψω κυρίως στη Ρουάντα στην οποία έχουμε ένα μεγαλειώδες έργο οικονομικής ανάπτυξης σε συνεργασία με τον Σερ Τομ Χάντερ, τον Σκωτσέζο φιλάνθρωπο, με τον οποίο πέρυσι, χρησιμοποιώντας το ίδιο σχέδιο με τα φάρμακα κατά του AIDS, μειώσαμε το κόστος των φυτοφαρμάκων και τα επιτόκια στα μικροπιστοτικά δάνεια κατά 30% επιτυγχάνοντας αύξηση 300 με 400 τοις εκατό στις αποδόσεις των καλλιεργειών μαζί με τους αγρότες.
My wish is that TED assist us in our work and help us to build a high-quality rural health system in a poor country, Rwanda, that can be a model for Africa, and indeed, for any poor country anywhere in the world. My belief is that this will help us to build a more integrated world with more partners and fewer terrorists, with more productive citizens and fewer haters, a place we'd all want our kids and our grandchildren to grow up in. It has been an honor for me, particularly, to work in Rwanda where we also have a major economic development project in partnership with Sir Tom Hunter, the Scottish philanthropist, where last year we, using the same thing with AIDS drugs, cut the cost of fertilizer and the interest rates on microcredit loans by 30 percent and achieved three- to four-hundred percent increases in crop yields with the farmers.
Αυτοί οι άνθρωποι πέρασαν πολλά και κανείς από εμάς, πιο πολύ εγώ, δεν τους βοήθησε, όταν βρίσκονταν ένα βήμα πριν αρχίσουν να καταστρέφουν ο ένας τον άλλο. Αυτό αλλάζει τώρα, το ξεπερνούν και πορεύονται προς το μέλλον. Το κάνουμε αυτό με έναν υπεύθυνο και περιβαλλοντικό τρόπο. Προσπαθώ με όλες μου τις δυνάμες να τους πείσω να μην δημιουργήσουν σύστημα ηλεκτροδότησης, στο 35% των ανθρώπων που δεν έχει πρόσβαση σε αυτό, αλλά να το πετύχουν με καθαρή ενέργεια και να έχουν σωστά προγράμματα αναδάσωσης. Οι κάτοικοι στη Ρουάντα, είναι εξαιρετικοί, κύριε Γουίλσον στο να διατηρούν το έδαφος. Υπάρχουν κάποιοι από τις αγροτικές οικογένειες του νότου-- το πρώτο πράγμα που έκανα όταν έφτασα εκεί ήταν να γονατίσω και να σκάψω το χώμα για να δω τι είχαν κάνει με αυτό.
These people have been through a lot and none of us, most of all me, helped them when they were on the verge of destroying each other. We're undoing that now, and they are so over it and so into their future. We're doing this in an environmentally responsible way. I'm doing my best to convince them not to run the electric grid to the 35 percent of the people that have no access, but to do it with clean energy. To have responsible reforestation projects, the Rwandans, interestingly enough, have been quite good, Mr. Wilson, in preserving their topsoil. There's a couple of guys from southern farming families -- the first thing I did when I went out to this place was to get down on my hands and knees and dig in the dirt and see what they'd done with it.
Μας δίνεται μια ευκαρία να αποδείξουμε ότι μια χώρα που σχεδόν αυτοσφαγιάστηκε μέχρι εξόντωσης μπορεί να εφαρμόσει την συμφιλίωση, να αναδιοργανωθεί, να επικεντρωθεί στο αύριο και να παρέχει ουσιαστική, ποιοτική υγειονομική περίθαλψη με ελάχιστη εξωτερική βοήθεια. Είμαι ευγνώμων γι' αυτό το βραβείο και θα το χρησιμοποιήσω γι' αυτό το σκοπό. Καλό θα ήταν να είχαμε περισσότερη βοήθεια σε αυτό που κάνουμε, απλά σκεφτείτε τι θα σήμαινε εάν μπορούσαμε να έχουμε ένα άριστο σύστημα υγείας στη Ρουάντα-- σε μια χώρα που το μέσο ημερήσιο εισόδημα είναι λιγότερο από 1 δολάριο, ένα σύστημα που θα μπορούσε να σώσει εκατομμύρια ζωές τις επόμενες δεκαετίες, εάν εφαρμοζόταν σε παρόμοιες χώρες σε όλο τον κόσμο. Αξίζει τον κόπο και πιστεύω ότι θα πετύχει. Σας ευχαριστώ, ο Θεός να είναι μαζί σας. (Χειροκρότημα)
We have a chance here to prove that a country that almost slaughtered itself out of existence can practice reconciliation, reorganize itself, focus on tomorrow and provide comprehensive, quality health care with minimal outside help. I am grateful for this prize, and I will use it to that end. We could use some more help to do this, but think of what it would mean if we could have a world-class health system in Rwanda -- in a country with a less-than-one-dollar-a-day-per-capita income, one that could save hundreds of millions of lives over the next decade if applied to every similarly situated country on Earth. It's worth a try and I believe it would succeed. Thank you and God bless you. (Applause)