Το πρώτο πράγμα που θέλω να κάνω, είναι να σας ευχαριστήσω όλους. Το δεύτερο, είναι να σας συστήσω τον συσσυγγραφέα μου, αγαπητό φίλο και συνδιδάσκαλο. Ο Κεν κι εγώ δουλεύουμε μαζί σχεδόν 40 χρόνια. Αυτός εκεί είναι ο Κεν Σάρπ.
The first thing I want to do is say thank you to all of you. The second thing I want to do is introduce my co-author and dear friend and co-teacher. Ken and I have been working together for almost 40 years. That's Ken Sharpe over there.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Υπάρχει μεταξύ πολλών ανθρώπων - σ' εμένα αλλά και στους περισσότερους με τους οποίους μιλώ -- ένα είδος συλλογικής δυσαρέσκειας για τον τρόπο που δουλεύουν τα πράγματα, για τον τρόπο που λειτουργούν τα θεσμικά μας όργανα. Οι δάσκαλοι των παιδιών μας φαίνεται να τ' απογοητεύουν. Οι γιατροί μας δεν ξέρουν ποιοι στο καλό είμαστε και δεν έχουν αρκετό χρόνο για μας. Σίγουρα δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε τους τραπεζίτες, και σίγουρα δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε τους χρηματιστές. Οδήγησαν σχεδόν σε κατάρρευση, ολόκληρο το χρηματοοικονομικό μας σύστημα. Ακόμη κι όταν πρόκειται για τη δική μας εργασία, πολύ συχνά, πιάνουμε τους εαυτούς μας να πρέπει να διαλέξουν μεταξύ αυτού που νομίζουμε ότι είναι το σωστό και αυτού που είναι αναμενόμενο, ή επιβεβλημένο, ή επικερδές. Έτσι όπου και να κοιτάξουμε, σχεδόν σε όλους τους τομείς, ανησυχούμε πως οι άνθρωποι στους οποίους στηριζόμαστε δεν έχουν κατά νου το συμφέρον μας. Ή αν έχουν κατά νου το συμφέρον μας, ανησυχούμε πως δεν μας γνωρίζουν αρκετά καλά ώστε να καταλάβουν τι πρέπει να κάνουν για να μας επιτρέψουν να διασφαλίσουμε αυτό το συμφέρον. Δεν μας καταλαβαίνουν. Δεν έχουν το χρόνο να μας γνωρίσουν.
So there is among many people -- certainly me and most of the people I talk to -- a kind of collective dissatisfaction with the way things are working, with the way our institutions run. Our kids' teachers seem to be failing them. Our doctors don't know who the hell we are, and they don't have enough time for us. We certainly can't trust the bankers, and we certainly can't trust the brokers. They almost brought the entire financial system down. And even as we do our own work, all too often, we find ourselves having to choose between doing what we think is the right thing and doing the expected thing, or the required thing, or the profitable thing. So everywhere we look, pretty much across the board, we worry that the people we depend on don't really have our interests at heart. Or if they do have our interests at heart, we worry that they don't know us well enough to figure out what they need to do in order to allow us to secure those interests. They don't understand us. They don't have the time to get to know us.
Υπάρχουν δύο ειδών αντιδράσεις σε αυτού του είδους τη συλλογική δυσαρέσκεια. Αν τα πράγματα δεν πάνε καλά, η πρώτη αντίδραση είναι: Ας βάλουμε περισσότερους κανονισμούς, ας δημιουργήσουμε ένα σύνολο λεπτομερών διαδικασιών ώστε να διασφαλίσουμε ότι οι άνθρωποι θα κάνουν το σωστό. Δώστε στους δασκάλους γραπτές οδηγίες ν' ακολουθούν μες στην τάξη, ώστε ακόμη κι όταν δεν γνωρίζουν τι κάνουν και δεν ενδιαφέρονται για την ευημερία των παιδιών μας, όσο ακολουθούν τις οδηγίες, τουλάχιστον τα παιδιά μας θα μορφωθούν. Δώστε στους δικαστές μια λίστα υποχρεωτικών ποινών για να επιβάλλουν στα εγκλήματα, ώστε να μην χρειάζεται να στηρίζεστε στην προσωπική τους κρίση. Αντ' αυτού, το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να κοιτάξουν στη λίστα ποια ποινή ταιριάζει σε ποιο αδίκημα. Επιβάλετε όρια στο τι μπορούν να χρεώνουν οι εταιρίες πιστωτικών καρτών σε τόκους και τι μπορούν να χρεώνουν σε τέλη. Όλο και περισσότεροι κανόνες για να μας προστατεύουν από τα αδιάφορα και ασυγκίνητα θεσμικά όργανα, με τα οποία έχουμε να κάνουμε.
There are two kinds of responses that we make to this sort of general dissatisfaction. If things aren't going right, the first response is: let's make more rules, let's set up a set of detailed procedures to make sure that people will do the right thing. Give teachers scripts to follow in the classroom, so even if they don't know what they're doing and don't care about the welfare of our kids, as long as they follow the scripts, our kids will get educated. Give judges a list of mandatory sentences to impose for crimes, so that you don't need to rely on judges using their judgment. Instead, all they have to do is look up on the list what kind of sentence goes with what kind of crime. Impose limits on what credit card companies can charge in interest and on what they can charge in fees. More and more rules to protect us against an indifferent, uncaring set of institutions we have to deal with.
Ή - ή μάλλον Και - σε συνδυασμό με τους κανόνες, ας δούμε αν μπορούμε να σκεφτούμε μερικά πραγματικά έξυπνα κίνητρα έτσι ώστε, ακόμη κι όταν οι άνθρωποι με τους οποίους έχουμε να κάνουμε δεν θέλουν ιδιαίτερα να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά μας, να είναι προς όφελός τους να τα εξυπηρετήσουν· τα μαγικά κίνητρα που θα βάλουν τους ανθρώπους να κάνουν το σωστό ακόμη και για καθαρά ιδιοτελείς σκοπούς. Έτσι, προσφέρουμε μπόνους στους δασκάλους αν τα παιδιά στα οποία διδάσκουν βγάλουν ικανοποιητικούς βαθμούς σε αυτά τα μεγάλα τεστ που χρησιμοποιούνται για την αξιολόγηση της ποιότητας του σχολικού συστήματος.
Or -- or maybe and -- in addition to rules, let's see if we can come up with some really clever incentives so that, even if the people we deal with don't particularly want to serve our interests, it is in their interest to serve our interest -- the magic incentives that will get people to do the right thing even out of pure selfishness. So we offer teachers bonuses if the kids they teach score passing grades on these big test scores that are used to evaluate the quality of school systems.
Κανόνες και κίνητρα -- καρότο και μαστίγιο. Περάσαμε ένα κάρο νόμους για τη ρύθμιση του χρηματοπιστωτικού κλάδου ως απάντηση στην πρόσφατη κατάρρευση. Υπάρχει ο νόμος Ντοντ-Φρανκ, υπάρχει η νέα Υπηρεσία για την Προστασία των Δικαιωμάτων των Καταναλωτών που για την ώρα διοικείται από την πίσω πόρτα από την Ελίζαμπεθ Γουόρεν. Ίσως αυτοί οι νόμοι πράγματι βελτιώσουν τον τρόπο συμπεριφοράς των εταιρειών χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών. Θα δούμε. Επιπλέον, αγωνιζόμαστε να βρούμε κάποιο τρόπο να δημιουργήσουμε κίνητρα για τους ανθρώπους του κλάδου των χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών που θα εντείνουν το ενδιαφέρον τους να εξυπηρετήσουν μακροπρόθεσμα συμφέροντα ακόμη και των δικών τους εταιρειών, αντί να εξασφαλίζουν βραχυπρόθεσμα κέρδη. Εάν βρούμε τα σωστά κίνητρα, θα κάνουν το σωστό, εγωιστικά όπως είπα, κι αν βρούμε τους σωστούς νόμους και κανονισμούς, δεν θα μας οδηγήσουν στον γκρεμό. Ο Κεν [Σάρπ] κι εγώ γνωρίζουμε με βεβαιότητα ότι πρέπει να σφίξουμε τα λουριά των τραπεζιτών. Αν εξάγεται κάποιο συμπέρασμα από την οικονομική κατάρρευση είναι αυτό.
Rules and incentives -- "sticks" and "carrots." We passed a bunch of rules to regulate the financial industry in response to the recent collapse. There's the Dodd-Frank Act, there's the new Consumer Financial Protection Agency that is temporarily being headed through the backdoor by Elizabeth Warren. Maybe these rules will actually improve the way these financial services companies behave. We'll see. In addition, we are struggling to find some way to create incentives for people in the financial services industry that will have them more interested in serving the long-term interests even of their own companies, rather than securing short-term profits. So if we find just the right incentives, they'll do the right thing -- as I said -- selfishly, and if we come up with the right rules and regulations, they won't drive us all over a cliff. And Ken [Sharpe] and I certainly know that you need to reign in the bankers. If there is a lesson to be learned from the financial collapse it is that.
Αλλά αυτό που πιστεύουμε, κι αυτό που υποστηρίζουμε στο βιβλίο, είναι πως δεν υπάρχει σύνολο κανονισμών· δεν έχει σημασία πόσο λεπτομερείς, και ειδικοί, πόσο προσεκτικά ελεγμένοι και επιβεβλημένοι, δεν υπάρχει σύνολο κανονισμών που θα φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Γιατί; Διότι οι τραπεζίτες είναι έξυπνοι άνθρωποι. Και, όπως το νερό, θα βρουν ρωγμές σε κάθε σύνολο κανόνων. Σχεδιάζεις ένα σύνολο κανόνων που θα εξασφαλίσει ότι ο συγκεκριμένος λόγος που το χρηματοπιστωτικό σύστημα σχεδόν κατέρρευσε δεν μπορεί να ξανασυμβεί. Είναι ανεκδιήγητα αφελές να νομίζεις ότι έχοντας μπλοκάρει αυτή την πηγή οικονομικής κατάρρευσης, έχεις μπλοκάρει όλες τις πιθανές αιτίες οικονομικής κατάρρευσης. Είναι μόνο θέμα χρόνου ως την επόμενη φορά και τότε θ' αναρωτιόμαστε πώς μπορεί να σταθήκαμε τόσο ανόητοι και να μην πάρουμε τα μέτρα μας.
But what we believe, and what we argue in the book, is that there is no set of rules, no matter how detailed, no matter how specific, no matter how carefully monitored and enforced, there is no set of rules that will get us what we need. Why? Because bankers are smart people. And, like water, they will find cracks in any set of rules. You design a set of rules that will make sure that the particular reason why the financial system "almost-collapse" can't happen again. It is naive beyond description to think that having blocked this source of financial collapse, you have blocked all possible sources of financial collapse. So it's just a question of waiting for the next one and then marveling at how we could have been so stupid as not to protect ourselves against that.
Αυτό που χρειαζόμαστε απεγνωσμένα, πάνω από, ή ταυτόχρονα με, τους κανονισμούς και τα αρκετά έξυπνα κίνητρα, είναι η αρετή, χρειαζόμαστε χαρακτήρα, χρειαζόμαστε ανθρώπους που θέλουν να κάνουν το σωστό. Συγκεκριμένα, η αρετή που χρειαζόμαστε πάνω απ' όλα είναι η αρετή που ο Αριστοτέλης ονόμασε πρακτική σοφία. Η πρακτική σοφία είναι η ηθική θέληση να κάνουμε το σωστό και η ηθική ικανότητα να βρίσκουμε ποιο είναι το σωστό. Ο Αριστοτέλης ενδιαφερόταν για τον τρόπο που εργάζονταν οι τεχνίτες γύρω του. Ήταν εντυπωσιασμένος με τον τρόπο που σκάρωναν νέες λύσεις για νέα προβλήματα - προβλήματα τα οποία δεν προσδοκούσαν. Ένα παράδειγμα είναι όταν είδε τους λιθοξόους να εργάζονται στο νησί της Λέσβου, και χρειάζονταν να μετρήσουν στρογγυλές κολόνες. Εάν το σκεφτείτε είναι πολύ δύσκολο να μετρήσεις στρογγυλές κολόνες, χρησιμοποιώντας χάρακα. Τι κάνουν λοιπόν; Διαμορφώνουν μια νέα λύση για το πρόβλημα. Δημιούργησαν έναν χάρακα που κάμπτεται, αυτό που στις μέρες μας ονομάζουμε μεζούρα - έναν εύκαμπτο κανόνα, έναν κανόνα ευλύγιστο. Ο Αριστοτέλης είπε, α-χα, εκτίμησαν ότι μερικές φορές για να σχεδιάσεις στρογγυλές κολόνες, χρειάζεται να κάμψεις τον κανόνα. Είπε πως όταν έχουμε να κάνουμε με άλλους ανθρώπους, χρειάζεται συχνά να κάμπτουμε τους κανόνες.
What we desperately need, beyond, or along with, better rules and reasonably smart incentives, is we need virtue. We need character. We need people who want to do the right thing. And in particular, the virtue that we need most of all is the virtue that Aristotle called "practical wisdom." Practical wisdom is the moral will to do the right thing and the moral skill to figure out what the right thing is. So Aristotle was very interested in watching how the craftsmen around him worked. And he was impressed at how they would improvise novel solutions to novel problems -- problems that they hadn't anticipated. So one example is he sees these stonemasons working on the Isle of Lesbos, and they need to measure out round columns. Well if you think about it, it's really hard to measure out round columns using a ruler. So what do they do? They fashion a novel solution to the problem. They created a ruler that bends, what we would call these days a tape measure -- a flexible rule, a rule that bends. And Aristotle said, "Hah, they appreciated that sometimes to design rounded columns, you need to bend the rule." And Aristotle said often in dealing with other people, we need to bend the rules.
Η ενασχόληση με άλλους ανθρώπους απαιτεί κάποιου είδους ελαστικότητα που κανένα σύνολο κανονισμών δεν μπορεί να καλύψει. Οι σοφοί άνθρωποι ξέρουν πότε και πώς να παρακάμπτουν τους κανονισμούς. Οι σοφοί άνθρωποι ξέρουν πώς να αυτοσχεδιάζουν. Έτσι όπως το συζητάμε εγώ και ο συσσυγραφέας μου ο Κεν, μοιάζουν με μουσικούς της Τζαζ· οι κανόνες είναι σαν τις νότες στο χαρτί, σου χρειάζονται για να ξεκινήσεις, αλλά έπειτα χορεύεις γύρω από τις γραμμένες νότες, ενώ σκαρφίζεσαι τον σωστό συνδυασμό για αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή με αυτή τη συγκεκριμένη ομάδα μουσικών. Έτσι για τον Αριστοτέλη, το είδος της ευελιξίας, του αυτοσχεδιασμού και της εύρεσης της εξαίρεσης του κανόνα που βλέπει κανείς στους επιδέξιους τεχνίτες είναι αυτό ακριβώς που χρειάζεται για να είναι κανείς επιδέξιος ηθικός τεχνίτης. Και κατά την αλληλεπίδραση με άλλους ανθρώπους, σχεδόν κάθε φορά, είναι το είδος της ευελιξίας που απαιτείται. Ο σοφός άνθρωπος γνωρίζει πότε να παρακάμπτει τους κανόνες. Ο σοφός άνθρωπος γνωρίζει πότε ν' αυτοσχεδιάσει. Και το κυριότερο, ο σοφός άνθρωπος εφαρμόζει τον αυτοσχεδιασμό και την παράκαμψη των νόμων στην υπηρεσία των ορθών σκοπών. Εάν παρακάμπτετε τους κανόνες και αυτοσχεδιάζετε κυρίως για να εξυπηρετήσετε τον εαυτό σας, το αποτέλεσμα είναι η αδίστακτη εκμετάλλευση των άλλων. Έχει σημασία λοιπόν να εφαρμόζετε τη σοφή αυτή πρακτική στην υπηρεσία των άλλων και όχι για την εξυπηρέτηση του εαυτού σας. Έτσι η επιθυμία να κάνουμε το σωστό είναι εξίσου σημαντική με την ηθική ικανότητα του αυτοσχεδιασμού και της εύρεσης των εξαιρέσεων. Μαζί συνιστούν την πρακτική σοφία, που ο Αριστοτέλης πίστευε πως ήταν η ύψιστη αρετή.
Dealing with other people demands a kind of flexibility that no set of rules can encompass. Wise people know when and how to bend the rules. Wise people know how to improvise. The way my co-author , Ken, and I talk about it, they are kind of like jazz musicians. The rules are like the notes on the page, and that gets you started, but then you dance around the notes on the page, coming up with just the right combination for this particular moment with this particular set of fellow players. So for Aristotle, the kind of rule-bending, rule exception-finding and improvisation that you see in skilled craftsmen is exactly what you need to be a skilled moral craftsman. And in interactions with people, almost all the time, it is this kind of flexibility that is required. A wise person knows when to bend the rules. A wise person knows when to improvise. And most important, a wise person does this improvising and rule-bending in the service of the right aims. If you are a rule-bender and an improviser mostly to serve yourself, what you get is ruthless manipulation of other people. So it matters that you do this wise practice in the service of others and not in the service of yourself. And so the will to do the right thing is just as important as the moral skill of improvisation and exception-finding. Together they comprise practical wisdom, which Aristotle thought was the master virtue.
Θα σας δώσω ένα παράδειγμα σοφής πρακτικής στην πράξη. Είναι η περίπτωση του Μάικλ. Ο Μάικλ είναι ένας νέος άνδρας. Είχε μια χαμηλόμισθη απασχόληση. Συντηρούσε τη γυναίκα και το παιδί του, και το παιδί πήγαινε στο κοινοτικό σχολείο. Έπειτα έχασε τη δουλειά του. Πανικοβλήθηκε για το αν θα ήταν σε θέση να συντηρήσει την οικογένειά του. Ένα βράδυ, ήπιε λίγο παραπάνω, και λήστεψε έναν οδηγό ταξί - πήρε 50 δολάρια. Τον λήστεψε με την απειλή όπλου. Ήταν ένα πλαστικό πιστόλι. Συνελήφθη, δικάστηκε και καταδικάστηκε. Ο ποινικός κώδικας της Πενσιλβάνια ορίζει ελάχιστη ποινή για εγκλήματα σαν αυτό δύο χρόνια φυλάκισης, 24 μήνες. Η Λόις Φόρερ, η δικαστίνα που ανέλαβε την υπόθεση, σκέφτηκε ότι αυτό δεν είχε νόημα. Δεν είχε διαπράξει άλλο αδίκημα στο παρελθόν. Ήταν υπεύθυνος σύζυγος και πατέρας. Ήρθε αντιμέτωπος με απελπιστικές περιστάσεις. Θα κατέστρεφε μια οικογένεια, αν επέβαλε το νόμο. Έτσι αυτοσχεδίασε μια ποινή -- 11 μήνες. Και όχι μόνο αυτό, φρόντισε να αποφυλακίζεται κάθε μέρα για να εργαστεί. Περνάς τη νύχτα στη φυλακή και την ημέρα διατηρείς μια θέση εργασίας. Αυτό έκανε. Εξέτισε την ποινή του. Επανόρθωσε και βρήκε νέα δουλειά. Και η οικογένεια ενώθηκε.
So I'll give you an example of wise practice in action. It's the case of Michael. Michael's a young guy. He had a pretty low-wage job. He was supporting his wife and a child, and the child was going to parochial school. Then he lost his job. He panicked about being able to support his family. One night, he drank a little too much, and he robbed a cab driver -- stole 50 dollars. He robbed him at gunpoint. It was a toy gun. He got caught. He got tried. He got convicted. The Pennsylvania sentencing guidelines required a minimum sentence for a crime like this of two years, 24 months. The judge on the case, Judge Lois Forer thought that this made no sense. He had never committed a crime before. He was a responsible husband and father. He had been faced with desperate circumstances. All this would do is wreck a family. And so she improvised a sentence -- 11 months, and not only that, but release every day to go to work. Spend your night in jail, spend your day holding down a job. He did. He served out his sentence. He made restitution and found himself a new job. And the family was united.
Φαινόταν να βρίσκεται στο δρόμο προς μια αξιοπρεπή ζωή - ένα αίσιο τέλος στην ιστορία με τη χρήση σοφού αυτοσχεδιασμού από μια σοφή δικαστίνα. Αποδείχτηκε όμως στη συνέχεια πως ο κατήγορος δεν ήταν ευχαριστημένος που η δικαστίνα Φόρερ αγνόησε τον ποινικό κώδικα και κατά κάποιο τρόπο επινόησε δικό της, γι' αυτό άσκησε έφεση. Ζήτησε την υποχρεωτική ελάχιστη ποινή για ένοπλη ληστεία. Είχε στο κάτω-κάτω ένα πλαστικό πιστόλι. Η υποχρεωτική ελάχιστη ποινή για ένοπλη ληστεία είναι πέντε χρόνια. Κέρδισε την έφεση. Ο Μάικλ καταδικάστηκε σε πέντε χρόνια φυλάκισης. Η δικαστίνα Φόρερ έπρεπε να ακολουθήσει το νόμο. Παρεμπιπτόντως, αυτή η έφεση επιβλήθηκε αφού είχε εκτίσει την ποινή του, έτσι ήταν έξω, δούλευε και φρόντιζε την οικογένειά του κι έπρεπε να γυρίσει στη φυλακή. Η δικαστίνα Φόρερ, έκανε αυτό που της ζητήθηκε κι έπειτα εγκατέλειψε την έδρα. Και ο Μάικλ εξαφανίστηκε. Αυτό είναι λοιπόν ένα παράδειγμα πρακτικής σοφίας, αλλά και ανατροπής της σοφίας από νόμους που προορίζονται φυσικά, να κάνουν καλύτερα τα πράγματα.
And it seemed on the road to some sort of a decent life -- a happy ending to a story involving wise improvisation from a wise judge. But it turned out the prosecutor was not happy that Judge Forer ignored the sentencing guidelines and sort of invented her own, and so he appealed. And he asked for the mandatory minimum sentence for armed robbery. He did after all have a toy gun. The mandatory minimum sentence for armed robbery is five years. He won the appeal. Michael was sentenced to five years in prison. Judge Forer had to follow the law. And by the way, this appeal went through after he had finished serving his sentence, so he was out and working at a job and taking care of his family and he had to go back into jail. Judge Forer did what she was required to do, and then she quit the bench. And Michael disappeared. So that is an example, both of wisdom in practice and the subversion of wisdom by rules that are meant, of course, to make things better.
Αναλογιστείτε τώρα την κα Ντιούι. Είναι δασκάλα σε ένα δημοτικό σχολείο του Τέξας. Μια μέρα βρέθηκε να παρακολουθεί έναν σύμβουλο που προσπαθούσε να βοηθήσει τους δασκάλους να αυξήσουν τη βαθμολογία των παιδιών στα διαγωνίσματα, ώστε το σχολείο να περιέλθει στην ελίτ κατηγορία σε ποσοστό παιδιών που επιτυγχάνουν σε δύσκολα τεστ. Τα σχολεία στο Τέξας ανταγωνίζονται να επιτύχουν τέτοια ορόσημα και υπάρχουν μπόνους και άλλα καλούδια εάν νικήσεις τα άλλα σχολεία. Να λοιπόν η συμβουλή του ειδικού: Πρώτα απ' όλα, μην σπαταλάτε το χρόνο σας με τα παιδιά που θα περάσουν το τεστ έτσι κι αλλιώς. Δεύτερον, μην σπαταλάτε το χρόνο σας με τα παιδιά που δεν μπορούν να περάσουν το τεστ ό,τι και να κάνετε. Τρίτον, μην σπαταλάτε το χρόνο σας με τα παιδιά που μετακόμισαν στην περιοχή πολύ αργά για να ληφθούν υπόψιν οι βαθμοί τους. Εστιάστε όλο το χρόνο και την προσοχή σας στα παιδιά που βρίσκονται στο μεταίχμιο, τις λεγόμενες οριακές περιπτώσεις - εκείνα που η παρέμβασή σας, μπορεί να τα κάνει να φτάσουν λίγο πάνω από τη γραμμή της επιτυχίας. H κα Ντιούι το άκουσε αυτό και κούνησε απελπισμένη το κεφάλι της την ίδια ώρα που οι συνάδερφοί της πανηγύριζαν μεταξύ τους και έγνεφαν επιδοκιμαστικά. Σαν να πήγαιναν να παίξουν ποδόσφαιρο. Η κα Ντιούι, δεν έγινε δασκάλα γι' αυτό.
Now consider Ms. Dewey. Ms. Dewey's a teacher in a Texas elementary school. She found herself listening to a consultant one day who was trying to help teachers boost the test scores of the kids, so that the school would reach the elite category in percentage of kids passing big tests. All these schools in Texas compete with one another to achieve these milestones, and there are bonuses and various other treats that come if you beat the other schools. So here was the consultant's advice: first, don't waste your time on kids who are going to pass the test no matter what you do. Second, don't waste your time on kids who can't pass the test no matter what you do. Third, don't waste your time on kids who moved into the district too late for their scores to be counted. Focus all of your time and attention on the kids who are on the bubble, the so-called "bubble kids" -- kids where your intervention can get them just maybe over the line from failing to passing. So Ms. Dewey heard this, and she shook her head in despair while fellow teachers were sort of cheering each other on and nodding approvingly. It's like they were about to go play a football game. For Ms. Dewey, this isn't why she became a teacher.
Εγώ και ο Κεν δεν είμαστε αφελείς, καταλαβαίνουμε ότι χρειάζεται να έχουμε κανόνες. Ότι χρειάζεται να έχουμε κίνητρα. Οι άνθρωποι πρέπει να κερδίζουν τα προς το ζην. Αλλά το πρόβλημα με την εμπιστοσύνη στους κανόνες και τα κίνητρα είναι πως διαφθείρουν την επαγγελματική δραστηριότητα. Την διαφθείρουν με δύο τρόπους. Πρώτον, διαφθείρουν τους ανθρώπους που απασχολούνται με τη δραστηριότητα. Η δικαστίνα Φόρερ, παραιτήθηκε, και η κα Ντιούι αποκαρδιώθηκε παντελώς. Δεύτερον, διαφθείρουν την ίδια τη δραστηριότητα. Διαφθείρεται το ίδιο το επάγγελμα, και οι επαγγελματίες. Όταν εκμεταλλεύεσαι τα κίνητρα για να βάλεις τους ανθρώπους να κάνουν το σωστό, δημιουργούνται άνθρωποι εθισμένοι στα κίνητρα. Δηλαδή δημιουργούνται άτομα που κάνουν πράγματα μόνο εξ' αιτίας των κινήτρων.
Now Ken and I are not naive, and we understand that you need to have rules. You need to have incentives. People have to make a living. But the problem with relying on rules and incentives is that they demoralize professional activity, and they demoralize professional activity in two senses. First, they demoralize the people who are engaged in the activity. Judge Forer quits, and Ms. Dewey in completely disheartened. And second, they demoralize the activity itself. The very practice is demoralized, and the practitioners are demoralized. It creates people -- when you manipulate incentives to get people to do the right thing -- it creates people who are addicted to incentives. That is to say, it creates people who only do things for incentives.
Το εντυπωσιακό μ' αυτό είναι πως οι ψυχολόγοι το γνωρίζουν εδώ και 30 χρόνια. Γνωρίζουν τις αρνητικές συνέπειες της προσφοράς κινήτρων παντού εδώ και 30 χρόνια. Ξέρουμε πως αν ανταμείβεις τα παιδιά για να ζωγραφίζουν, παύουν να ενδιαφέρονται για τη ζωγραφική και νοιάζονται μόνο για την ανταμοιβή. Αν τα ανταμείβεις για να διαβάζουν βιβλία, παύουν να ενδιαφέρονται γι' αυτό που υπάρχει στα βιβλία και νοιάζονται μόνο για το πόσο μεγάλα είναι. Αν ανταμείβεις τους δασκάλους για τους βαθμούς των διαγωνισμάτων, παύουν να ενδιαφέρονται για την εκπαίδευση και νοιάζονται μόνο για την προετοιμασία των διαγωνισμάτων. Εάν ήθελες ν' ανταμείψεις τους γιατρούς για να κάνουν περισσότερες επεμβάσεις - πράγμα που ισχύει σήμερα - θα έκαναν περισσότερες. Αν αντίθετα τους ανταμείψεις για να κάνουν λιγότερες επεμβάσεις, θα κάνουν λιγότερες. Αυτό που θέλουμε φυσικά, είναι γιατρούς που κάνουν όσες ακριβώς επεμβάσεις χρειάζεται και κάνουν όσες χρειάζεται για το σωστό λόγο - δηλαδή, για να εξυπηρετήσουν την καλή υγεία των ασθενών τους. Οι ψυχολόγοι το γνωρίζουν αυτό εδώ και δεκαετίες, και έχει έρθει ο καιρός για όσους χαράσσουν πολιτική, ν' αρχίσουν να προσέχουν και ν' ακούνε τους ψυχολόγους λίγο παραπάνω απ' ό,τι τους οικονομολόγους.
Now the striking thing about this is that psychologists have known this for 30 years. Psychologists have known about the negative consequences of incentivizing everything for 30 years. We know that if you reward kids for drawing pictures, they stop caring about the drawing and care only about the reward. If you reward kids for reading books, they stop caring about what's in the books and only care about how long they are. If you reward teachers for kids' test scores, they stop caring about educating and only care about test preparation. If you were to reward doctors for doing more procedures -- which is the current system -- they would do more. If instead you reward doctors for doing fewer procedures, they will do fewer. What we want, of course, is doctors who do just the right amount of procedures and do the right amount for the right reason -- namely, to serve the welfare of their patients. Psychologists have known this for decades, and it's time for policymakers to start paying attention and listen to psychologists a little bit, instead of economists.
Δεν χρειάζεται να είναι έτσι τα πράγματα. Πιστεύουμε, ο Κεν κι εγώ, ότι υπάρχουν πραγματικές πηγές ελπίδας. Αναγνωρίζουμε ένα σύνολο ανθρώπων σε όλες αυτές τις πρακτικές που ονομάζουμε πολυμήχανους παράνομους. Αυτοί είναι οι άνθρωποι οι οποίοι, παρόλο που αναγκάζονται να λειτουργούν σ' ένα σύστημα που απαιτεί τήρηση των κανόνων και δημιουργεί κίνητρα, βρίσκουν τρόπο να παρακάμπτουν τους κανόνες, βρίσκουν τρόπο να τους ανατρέπουν. Υπάρχουν δάσκαλοι που έχουν οδηγίες ν' ακολουθήσουν, και ξέρουν πως αν ακολουθήσουν αυτές τις οδηγίες, τα παιδιά δεν θα μάθουν τίποτα. Αυτό που κάνουν, είναι ν' ακολουθούν τις οδηγίες, αλλά στα γρήγορα κι εξοικονομούν μικρές δόσεις χρόνου κατά τις οποίες διδάσκουν με τρόπο που γνωρίζουν πως είναι αποτελεσματικός. Αυτοί είναι μικροί, συνηθισμένοι, καθημερινοί ήρωες, και είναι ιδιαίτερα αξιοθαύμαστοι, αλλά δεν υπάρχει τρόπος να διατηρήσουν αυτού του είδους τη δραστηριότητα αντιμετωπίζοντας ένα σύστημα που είτε τους εκριζώνει είτε τους συνθλίβει.
And it doesn't have to be this way. We think, Ken and I, that there are real sources of hope. We identify one set of people in all of these practices who we call canny outlaws. These are people who, being forced to operate in a system that demands rule-following and creates incentives, find away around the rules, find a way to subvert the rules. So there are teachers who have these scripts to follow, and they know that if they follow these scripts, the kids will learn nothing. And so what they do is they follow the scripts, but they follow the scripts at double-time and squirrel away little bits of extra time during which they teach in the way that they actually know is effective. So these are little ordinary, everyday heroes, and they're incredibly admirable, but there's no way that they can sustain this kind of activity in the face of a system that either roots them out or grinds them down.
Οι πολυμήχανοι παράνομοι είναι καλύτεροι απ' το τίποτα, αλλά είναι δύσκολο να φανταστούμε έναν πολυμήχανο παράνομο ν' αντέχει για απεριόριστο χρονικό διάστημα. Περισσότερο ελπιδοφόροι είναι αυτοί που ονομάζουμε μεταρρυθμιστές. Είναι οι άνθρωποι που δεν κοιτούν ν' αποφύγουν τους κανόνες του συστήματος, αλλά να μεταμορφώσουν το σύστημα, και μιλάμε για αρκετούς. Ένας συγκεκριμένα είναι ο δικαστής Ρόμπερτ Ράσελ. Μια μέρα ήρθε αντιμέτωπος με την υπόθεση του Γκάρι Πέτενγκιλ. Ο Πέτενγκιλ ήταν 23ων ετών παλαίμαχος που είχε σχεδιάσει να κάνει καριέρα στο στρατό, αλλά στη συνέχεια υπέστη σοβαρό τραυματισμό στη ράχη του, στο Ιράκ, κι αυτό τον υποχρέωσε να πάρει απαλλαγή για λόγους υγείας. Ήταν παντρεμένος, περίμενε το τρίτο παιδί του, έπασχε από Μετατραυματική Διαταραχή κι επαναλαμβανόμενους εφιάλτες, όταν άρχισε να χρησιμοποιεί μαριχουάνα για να απαλύνει τα συμπτώματα. Λόγω της ράχης του, μπορούσε να βρει δουλειά μόνο σε ημιαπασχόληση, άρα δεν κέρδιζε αρκετά για να βάζει φαγητό στο τραπέζι και να φροντίζει την οικογένειά του. Άρχισε λοιπόν να πουλάει μαριχουάνα. Συνελήφθη σε έφοδο για ναρκωτικά. Έδιωξαν την οικογένειά του από το διαμέρισμά τους, και το σύστημα πρόνοιας απειλούσε να του πάρει τα παιδιά.
So canny outlaws are better than nothing, but it's hard to imagine any canny outlaw sustaining that for an indefinite period of time. More hopeful are people we call system-changers. These are people who are looking not to dodge the system's rules and regulations, but to transform the system, and we talk about several. One in particular is a judge named Robert Russell. And one day he was faced with the case of Gary Pettengill. Pettengill was a 23-year-old vet who had planned to make the army a career, but then he got a severe back injury in Iraq, and that forced him to take a medical discharge. He was married, he had a third kid on the way, he suffered from PTSD, in addition to the bad back, and recurrent nightmares, and he had started using marijuana to ease some of the symptoms. He was only able to get part-time work because of his back, and so he was unable to earn enough to put food on the table and take care of his family. So he started selling marijuana. He was busted in a drug sweep. His family was kicked out of their apartment, and the welfare system was threatening to take away his kids.
Με την τυπική ποινική διαδικασία, η μόνη επιλογή που θα είχε ο δικαστής Ράσελ, θα ήταν να καταδικάσει τον Πέτενγκιλ σε μακροχρόνια φυλάκιση ως διακινητή ναρκωτικών. Αλλά ο δικαστής Ράσελ είχε εναλλακτική. Κι αυτό, επειδή βρισκόταν σε ειδικό δικαστήριο. Σ' ένα δικαστήριο που ονομάζεται Δικαστήριο των Βετεράνων. Το Δικαστήριο των Βετεράνων - το πρώτο στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο δικαστής Ράσελ, το δημιούργησε αποκλειστικά για βετεράνους που είχαν παραβιάσει τον νόμο. Το δημιούργησε ακριβώς επειδή οι υποχρεωτικοί ποινικοί νόμοι αφαιρούν την προσωπική κρίση, από τη δικαστική απόφαση. Κανείς δεν ήθελε οι μη βίαιοι παραβάτες - και ειδικά οι μη βίαιοι παραβάτες που ήταν βετεράνοι - να ρίχνονται στη φυλακή. Ήθελαν να κάνουν κάτι γι' αυτό που όλοι γνωρίζουμε, το φαινόμενο της ανατροφοδότησης του συστήματος ποινικού δικαίου. Αυτό που έκανε το Δικαστήριο των Βετεράνων, ήταν να αντιμετωπίσει κάθε εγκληματία σαν μεμονωμένο άτομο. Προσπάθησε να μπει στα προβλήματά τους, να επινοήσει απαντήσεις στα εγκλήματά τους που τους βοήθησαν να αποκατασταθούν, και δεν τους ξέχασε μετά την ετυμηγορία. Έμεινε μαζί τους, να τους παρακολουθεί, φροντίζοντας να μείνουν πιστοί σε όποιο σχέδιο είχαν αναπτύξει από κοινού για να ξεπεράσουν το σκόπελο.
Under normal sentencing procedures, Judge Russell would have had little choice but to sentence Pettengill to serious jail-time as a drug felon. But Judge Russell did have an alternative. And that's because he was in a special court. He was in a court called the Veterans' Court. In the Veterans' Court -- this was the first of its kind in the United States. Judge Russell created the Veterans' Court. It was a court only for veterans who had broken the law. And he had created it exactly because mandatory sentencing laws were taking the judgment out of judging. No one wanted non-violent offenders -- and especially non-violent offenders who were veterans to boot -- to be thrown into prison. They wanted to do something about what we all know, namely the revolving door of the criminal justice system. And what the Veterans' Court did, was it treated each criminal as an individual, tried to get inside their problems, tried to fashion responses to their crimes that helped them to rehabilitate themselves, and didn't forget about them once the judgment was made. Stayed with them, followed up on them, made sure that they were sticking to whatever plan had been jointly developed to get them over the hump.
Υπάρχουν σήμερα 22 πόλεις που έχουν Δικαστήρια Βετεράνων, σαν αυτό. Γιατί εξαπλώθηκε αυτή η ιδέα; Ένας λόγος είναι πως ο δικαστής Ράσελ έχει δει πλέον 108 Βετεράνους στο Δικαστήριό του ως το Φεβρουάριο ετούτης της χρονιάς, και από τους 108, μαντέψτε πόσοι παρασύρθηκαν από από την "περιστρεφόμενη πόρτα" της δικαιοσύνης, πίσω στη φυλακή. Ούτε ένας. Κανένας. Καθένας θα γοητευόταν από ένα σύστημα ποινικού δικαίου που έχει τέτοιο ρεκόρ. Να λοιπόν ένας μεταρρυθμιστής, και φαίνεται να είναι κολλητικό.
There are now 22 cities that have Veterans' Courts like this. Why has the idea spread? Well, one reason is that Judge Russell has now seen 108 vets in his Veterans' Court as of February of this year, and out of 108, guess how many have gone back through the revolving door of justice into prison. None. None. Anyone would glom onto a criminal justice system that has this kind of a record. So here's is a system-changer, and it seems to be catching.
Υπάρχει ένας τραπεζίτης που δημιούργησε μια κερδοσκοπική κοινοτική τράπεζα που ενθαρρύνει τους τραπεζίτες - ξέρω πως είναι απίστευτο - ενθαρρύνει όσους εργάζονται εκεί να κάνουν το σωστό βοηθώντας τους χαμηλόμισθους πελάτες τους. Η τράπεζα βοήθησε να χρηματοδοτηθεί η ανοικοδόμηση αυτού που κάποτε ήταν μια ετοιμοθάνατη κοινότητα. Παρόλο που τυπικά οι δανειολήπτες τους ήταν υψηλού κινδύνου, η αρχική τιμή ήταν εξαιρετικά χαμηλή. Η τράπεζα είχε κέρδος. Οι τραπεζίτες παρέμειναν με τους αρχικούς δανειολήπτες. Δεν δάνεισαν και έπειτα πούλησαν τα δάνεια. Εξυπηρέτησαν τα δάνεια. Φρόντισαν ώστε οι δανειολήπτες τους να είναι εντάξει με τις πληρωμές. Το τραπεζικό σύστημα δεν ήταν πάντα όπως διαβάζουμε σήμερα στις εφημερίδες. Ακόμη και η Γκόλντμαν Σακς κάποτε εξυπηρετούσε τους πελάτες, πριν μετατραπεί σε ένα ίδρυμα που εξυπηρετεί μόνο τον εαυτό του. Το τραπεζικό σύστημα δεν ήταν πάντα έτσι, και δεν υπάρχει λόγος να είναι έτσι.
There's a banker who created a for-profit community bank that encouraged bankers -- I know this is hard to believe -- encouraged bankers who worked there to do well by doing good for their low-income clients. The bank helped finance the rebuilding of what was otherwise a dying community. Though their loan recipients were high-risk by ordinary standards, the default rate was extremely low. The bank was profitable. The bankers stayed with their loan recipients. They didn't make loans and then sell the loans. They serviced the loans. They made sure that their loan recipients were staying up with their payments. Banking hasn't always been the way we read about it now in the newspapers. Even Goldman Sachs once used to serve clients, before it turned into an institution that serves only itself. Banking wasn't always this way, and it doesn't have to be this way.
Υπάρχουν τέτοια παραδείγματα στην ιατρική - ιατροί στο Χάρβαρντ που προσπαθούν να μεταμορφώσουν την ιατρική εκπαίδευση, ώστε να μην δείχνει σημάδια ηθικής διάβρωσης και απώλεια ενσυναίσθησης, η οποία χαρακτηρίζει τους περισσότερους φοιτητές ιατρικής κατά τη διάρκεια της ιατρικής τους εκπαίδευσης. Το κάνουν, δίνοντας σε τριτοετείς φοιτητές ιατρικής ασθενείς τους οποίους παρακολουθούν για έναν ολόκληρο χρόνο. Έτσι οι ασθενείς παύουν να είναι ένα σύστημα οργάνων, και ασθενειών· είναι άνθρωποι, άνθρωποι με ζωές. Για να είσαι αποτελεσματικός γιατρός, θα πρέπει να θεραπεύεις ανθρώπους με ζωές, όχι απλά ασθένειες. Εκτός αυτού, που φυσικά έχει πάρα πολλές διακυμάνσεις, η καθοδήγηση ενός φοιτητή από τον άλλο, και όλων των φοιτητών από τους γιατρούς, θα έχει ως αποτέλεσμα μια γενιά ιατρών -ελπίζουμε, που έχουν χρόνο για τους ανθρώπους που θεραπεύουν. Θα δούμε.
So there are examples like this in medicine -- doctors at Harvard who are trying to transform medical education, so that you don't get a kind of ethical erosion and loss of empathy, which characterizes most medical students in the course of their medical training. And the way they do it is to give third-year medical students patients who they follow for an entire year. So the patients are not organ systems, and they're not diseases; they're people, people with lives. And in order to be an effective doctor, you need to treat people who have lives and not just disease. In addition to which there's an enormous amount of back and forth, mentoring of one student by another, of all the students by the doctors, and the result is a generation -- we hope -- of doctors who do have time for the people they treat. We'll see.
Υπάρχουν πολλά παραδείγματα σαν αυτά για τα οποία μιλάμε. Καθένα απ' αυτά δείχνει ότι είναι πιθανό ο χαρακτήρας να χτιστεί και να γαλουχηθεί κι ένα επάγγελμα να διατηρηθεί αληθινό προς τον σκοπό του - αυτό που ο Αριστοτέλης θα ονόμαζε: σωστή τελείωση του σκοπού. Ο Κεν κι εγώ πιστεύουμε ότι αυτό θέλουν στην πραγματικότητα οι επαγγελματίες. Οι άνθρωποι θέλουν να έχουν τη δυνατότητα να είναι ενάρετοι. Θέλουν να τους επιτρέπεται να κάνουν το σωστό. Δεν θέλουν να αισθάνονται σαν να πρέπει να πλυθούν για να βγάλουν κάθε μέρα από πάνω τους την ηθική λέρα όταν γυρίζουν σπίτι από τη δουλειά.
So there are lots of examples like this that we talk about. Each of them shows that it is possible to build on and nurture character and keep a profession true to its proper mission -- what Aristotle would have called its proper telos. And Ken and I believe that this is what practitioners actually want. People want to be allowed to be virtuous. They want to have permission to do the right thing. They don't want to feel like they need to take a shower to get the moral grime off their bodies everyday when they come home from work.
Ο Αριστοτέλης πίστευε πως η πρακτική σοφία ήταν το κλειδί της ευτυχίας και είχε δίκιο. Γίνεται πολύ έρευνα τώρα στην ψυχολογία για αυτά που μας κάνουν ευτυχισμένους, και τα δύο πράγματα που ξεχωρίζουν σε όλες τις έρευνες - ξέρω πως θα σας σοκάρει αυτό - τα δύο πράγματα που μετράνε περισσότερο στην ευτυχία είναι η αγάπη και η εργασία. Αγάπη: Το να διαχειρίζεσαι με επιτυχία τις σχέσεις με τους ανθρώπους που είναι κοντά σου και με τις κοινότητες των οποίων είσαι μέλος. Εργασία: Η ενασχόληση με δραστηριότητες που έχουν νόημα και προσφέρουν ικανοποίηση. Εάν τα έχεις αυτά, καλές και στενές σχέσεις με άλλους ανθρώπους, εργασία που έχει νόημα και σε ολοκληρώνει, δεν χρειάζεσαι σχεδόν τίποτ' άλλο.
Aristotle thought that practical wisdom was the key to happiness, and he was right. There's now a lot of research being done in psychology on what makes people happy, and the two things that jump out in study after study -- I know this will come as a shock to all of you -- the two things that matter most to happiness are love and work. Love: managing successfully relations with the people who are close to you and with the communities of which you are a part. Work: engaging in activities that are meaningful and satisfying. If you have that, good close relations with other people, work that's meaningful and fulfilling, you don't much need anything else.
Για να αγαπάς καλά και να εργάζεσαι καλά, χρειάζεσαι σοφία. Οι κανόνες και τα κίνητρα δεν σου λένε πώς να είσαι καλός φίλος, καλός γονιός, πώς να είσαι καλός σύζυγος, ή πώς να είσαι καλός γιατρός και δικηγόρος ή δάσκαλος. Οι κανόνες και τα κίνητρα δεν αντικαθιστούν τη σοφία. Πράγματι ισχυριζόμαστε πως δεν υπάρχει υποκατάστατο για τη σοφία. Η πρακτική σοφία δεν απαιτεί ηρωικές πράξεις ή αυτοθυσία από τη μεριά των επαγγελματιών. Δίνοντάς μας τη θέληση και την ικανότητα να κάνουμε το σωστό - να κάνουμε καλό σε άλλους - η πρακτική σοφία μας δίνει επίσης τη θέληση και την ικανότητα να κάνουμε καλό στους εαυτούς μας.
Well, to love well and to work well, you need wisdom. Rules and incentives don't tell you how to be a good friend, how to be a good parent, how to be a good spouse, or how to be a good doctor or a good lawyer or a good teacher. Rules and incentives are no substitutes for wisdom. Indeed, we argue, there is no substitute for wisdom. And so practical wisdom does not require heroic acts of self-sacrifice on the part of practitioners. In giving us the will and the skill to do the right thing -- to do right by others -- practical wisdom also gives us the will and the skill to do right by ourselves.
Ευχαριστώ.
Thanks.
(Χειροκρότημα)
(Applause)