A public, Dewey long ago observed, is constituted through discussion and debate. If we are to call the tyranny of assumptions into question, and avoid doxa, the realm of the unquestioned, then we must be willing to subject our own assumptions to debate and discussion. It is in this spirit that I join into a discussion of one of the critical issues of our time, namely, how to mobilize different forms of capital for the project of state building.
Społeczeństwo, jak dawno zauważył Dewey, jest tworzone przez dyskusje i debaty. Jeżeli mamy podważyć dominujące założenia i uniknąć doksy, domeny niekwestionowalności, to musimy być gotowi na poddanie własnych założeń debacie i dyskusji. Właśnie w tym duchu podejmuję dyskusję o jednym z najważniejszych tematów naszych czasów, a mianowicie, jak mobilizować różne formy kapitału na potrzeby budowania państwa.
To put the assumptions very clearly: capitalism, after 150 years, has become acceptable, and so has democracy. If we looked in the world of 1945 and looked at the map of capitalist economies and democratic polities, they were the rare exception, not the norm. The question now, however, is both about which form of capitalism and which type of democratic participation. But we must acknowledge that this moment has brought about a rare consensus of assumptions. And that provides the ground for a type of action, because consensus of each moment allows us to act. And it is necessary, no matter how fragile or how provisional our consensus, to be able to move forward.
Jasno przedstawię założenia: kapitalizm po 150 latach stał się akceptowalny, tak jak i demokracja. Gdybyśmy spojrzeli na świat z 1945 roku i na mapę gospodarek kapitalistycznych i ustrojów demokratycznych, to były one rzadkimi wyjątkamia, a nie normą. Teraz ważna jest kwestia wyboru formy kapitalizmu i wyboru rodzaju uczestnictwa w demokracji. Jednocześnie trzeba przyznać, że do tej sytuacji doszło dzięku rzadkiemu konsensusowi założeń, który stworzył odpowiednie warunki do pewnego rodzaju działalności, gdyż to konsensus danej chwili pozwala nam na działanie. I ten konsensus jest konieczny, nawet jeśli jest kruchy albo tymczasowy, żebyśmy mogli iść naprzód.
But the majority of the world neither benefits from capitalism nor from democratic systems. Most of the globe experiences the state as repressive, as an organization that is concerned about denial of rights, about denial of justice, rather than provision of it. And in terms of experience of capitalism, there are two aspects that the rest of the globe experiences. First, extractive industry. Blood diamonds, smuggled emeralds, timber, that is cut right from under the poorest. Second is technical assistance. And technical assistance might shock you, but it's the worst form of -- today -- of the ugly face of the developed world to the developing countries. Tens of billions of dollars are supposedly spent on building capacity with people who are paid up to 1,500 dollars a day, who are incapable of thinking creatively, or organically.
Ale większość świata nie może cieszyć się kapitalizmem ani demokracją. Większość świata doświadcza państwa jako formy represji, jako organizacji, która raczej pozbawia praw, odmawia sprawiedliwości, niż je zapewnia. Doświadczanie kapitalizmu znane jest reszcie świata w dwóch formach. Pierwsza: przemysł wydobywczy. Krwawe diamenty, przemycane szmaragdy, drzewa wycinane prosto spod nosów najbiedniejszych. Druga to pomoc techniczna. Może to was zaskoczyć, ale jest to najgorsza forma, odrażająca strona, z której świat rozwinięty pokazuje się krajom rozwijającym się. Dziesiątki miliardów dolarów są rzekomo wydawane na tworzenie możliwości rozwoju dla ludzi zarabiających do 1 500 dolarów dziennie, którzy nie są w stanie myśleć kreatywnie, ani rozwojowo.
Next assumption -- and of course the events of July 7, I express my deep sympathy, and before that, September 11 -- have reminded us we do not live in three different worlds. We live in one world. But that's easily said. But we are not dealing with the implications of the one world that we are living in. And that is that if we want to have one world, this one world cannot be based on huge pockets of exclusion, and then inclusion for some. We must now finally come to think about the premises of a truly global world, in relationship to the regime of rights and responsibilities and accountabilities that are truly global in scope. Otherwise we will be missing this open moment in history, where we have a consensus on both the form of politics and the form of economics.
Kolejne założenie: wydarzenia z 7 lipca, co do których wyrażam głębokie współczucie, i wcześniejsze z 11 września przypomniały nam, że nie żyjemy w trzech odmiennych światach. Żyjemy we wspólnym świecie. Ale łatwo się tak mówi tylko jeśli nie zajmujemy się wnioskami płynącymi z tego, że żyjemy we wspólnym świecie. A one mówią, że jeżeli chcemy wspólnego świata, to nie może on być oparty na wielkich obszarach wykluczenia oraz wybiórczej przynależności innych. Musimy w końcu zacząć myśleć o podstawach prawdziwie globalnego świata, w zakresie zestawu praw i obowiązków oraz odpowiedzialności, które będą obowiązywać cały świat. W przeciwnym wypadku przegapimy tę historyczną okazję, kiedy mamy konsensus zarówno co do formy polityki, jak i formy gospodarki.
What is one of these organizations to pick? We have three critical terms: economy, civil society and the state. I will not deal with those first two, except to say that uncritical transfer of assumptions, from one context to another, can only make for disaster. Economics taught in most of the elite universities are practically useless in my context. My country is dominated by drug economy and a mafia. Textbook economics does not work in my context, and I have very few recommendations from anybody as to how to put together a legal economy. The poverty of our knowledge must become the first basis of moving forward, and not imposition of the framework that works on the basis of mathematical modeling, for which I have enormous respect. My colleagues at Johns Hopkins were among the best.
Którą z tych kwestii mam omówić? Są trzy kluczowe pojęcia: gospodarka społeczeństwo obywatelskie oraz państwo. Nie będę omawiał pierwszych dwóch, wspomnę tylko że bezkrytyczne przeniesienie założeń z jednego kontekstu do innego prowadzi prosto do katastrofy. Ekonomia, w formie wykładanej w elitarnych szkołach jest dla mnie całkiem bezużyteczna. W moim kraju dominuje przemysł narkotykowy i mafia. Podręcznikowa ekonomia w tym kontekście zawodzi, i mam bardzo mało sugestii od kogokolwiek co do tego, jak zbudować legalną gospodarkę. To niedostatek naszej wiedzy musi stać się pierwszym polem parcia naprzód, a nie narzucona struktura, opracowana na podstawie modelowania matematycznego, które oczywiście szanuję - moi przyjaciele z Uniwersytetu Johna Hopkinsa są w niej jednymi z lepszych.
Second, instead of debating endlessly about what is the structure of the state, why don't we simplify and say, what are a series of functions that the state in the 21st century must perform? Clare Lockhart and I are writing a book on this; we hope to share that much widely with -- and third is that we could actually construct an index to measure comparatively how well these functions that we would agree on are being performed in different places.
Po drugie, zamiast debatować w nieskończoność o faktycznej strukturze państwa, może powinniśmy po prostu określić, jakie zestawy funkcji powinno spełniać państwo w XXI wieku? Razem z Clare Lockhart piszemy na ten temat książkę, i mamy nadzieję rozwinąć w niej ten temat. A po trzecie - jesteśmy w stanie stworzyć wskaźnik, który pozwoli nam porównać, jak dobrze te ustalone funkcje są realizowane w różnych krajach.
So what are these functions? We propose 10. And it's legitimate monopoly of means of violence, administrative control, management of public finances, investment in human capital, provision of citizenship rights, provision of infrastructure, management of the tangible and intangible assets of the state through regulation, creation of the market, international agreements, including public borrowing, and then, most importantly, rule of law.
Więc co to za funkcje? Proponujemy 10. Są to: legalny monopol na stosowanie przemocy, kontrola administracyjna, zarządzanie finansami publicznymi, inwestowanie w kapitał ludzki, zapewnianie praw obywatelskich, zapewnianie infrastruktury, zarządzanie materialnymi i niematerialnymi aktywami państwa poprzez regulowanie i tworzenie rynków, umowy międzynarodowe - w tym zaciąganie długu publicznego i, co najważniejsze, państwo prawa.
I won't elaborate. I hope the questions will give me an opportunity. This is a feasible goal, basically because, contrary to widespread assumption, I would argue that we know how to do this. Who would have imagined that Germany would be either united or democratic today, if you looked at it from the perspective of Oxford of 1943? But people at Oxford prepared for a democratic Germany and engaged in planning. And there are lots of other examples.
Nie będę tego teraz rozwijał. Ale chętnie odpowiem na wasze pytania. Ten cel można osiągnąć, ponieważ, wbrew powszechnej opinii twierdzę, że wiemy jak to zrobić. Kto by przypuszczał, że Niemcy będą zjednoczone i demokratyczne, patrząc z perspektywy Oksfordu w 1943 roku? Ale ludzie z Oksfordu przygotowywali się na demokratyczne Niemcy i rozpoczęli planowanie. Jest też wiele innych przykładów.
Now in order to do this -- and this brings this group -- we have to rethink the notion of capital. The least important form of capital, in this project, is financial capital -- money. Money is not capital in most of the developing countries. It's just cash. Because it lacks the institutional, organizational, managerial forms to turn it into capital. And what is required is a combination of physical capital, institutional capital, human capital -- and security, of course, is critical, but so is information.
Ale żeby to zrobić, i do tego was potrzebuję, musimy przemyśleć pojęcie "kapitału". W tym przedsięwzięciu najmniej ważną formą kapitału, jest kapitał finansowy - pieniądze. W krajach rozwijających się pieniądze nie są kapitałem. To tylko gotówka, ponieważ brakuje jej form instytucjonalnych, organizacyjnych i zarządczych, które zrobiły by z niej kapitał. Natomiast potrzebna jest mieszanka kapitału fizycznego, kapitału instytucjonalnego, kapitału ludzkiego i bezpieczeństwa, które jest bardzo ważne, tak jak i informacje.
Now, the issue that should concern us here -- and that's the challenge that I would like to pose to this group -- is again, it takes 16 years in your countries to produce somebody with a B.S. degree. It takes 20 years to produce somebody with a Ph.D. The first challenge is to rethink, fundamentally, the issue of the time. Do we need to repeat the modalities that we have inherited? Our educational systems are inherited from the 19th century. What is it that we need to do fundamentally to re-engage in a project, that capital formation is rapid? The absolute majority of the world's population are below 20, and they are growing larger and faster. They need different ways of being approached, different ways of being enfranchised, different ways of being skilled. And that's the first thing.
Ale kwestią, która powinna nas tutaj zajmować, a jest to także wzywanie, które chciałbym wam przedstawić, jest to, że w waszych krajach stworzenie kogoś z dyplomem licencjackim zajmuje 16 lat. Natomiast 20 lat zajmuje stworzenie kogoś z doktoratem. Pierwszym wyzwaniem jest przemyślenie od podstaw kwestii czasu. Czy musimy podążać za naszymi kulturowymi naleciałościami? Nasze systemy edukacji zostały ukształtowane w XIX wieku. Co takiego musimy zmienić u podstaw, by na nowo podjąć projekt szybkiego tworzenia kapitału? Większość ludzi na świecie ma poniżej 20 lat i przybywa ich coraz szybciej. Do nich trzeba podejść inaczej. W inny sposób dać im siłę. W inny sposób dać im umiejętności. To po pierwsze.
Second is, you're problem solvers, but you're not engaging your global responsibility. You've stayed away from the problems of corruption. You only want clean environments in which to function. But if you don't think through the problems of corruption, who will? You stay away from design for development. You're great designers, but your designs are selfish. It's for your own immediate use. The world in which I operate operates with designs regarding roads, or dams, or provision of electricity that have not been revisited in 60 years. This is not right. It requires thinking.
Po drugie, wy umiecie rozwiązywać problemy, ale uciekacie od odpowiedzialności za losy świata. Nie zajmujecie się problemami wynikającymi z korupcji. Checie po prostu mieć dobre warunki do działania. Ale jeżeli wy nie wymyślicie, jak rozwiązać problem korupcji, to kto to zrobi? Nie zajmujecie się projektowaniem możliwości rozwoju. Jesteście świetnymi projektantami, ale wasze projekty są egoistyczne. Są tylko dla waszego natychmiastowego użytku. Świat w którym ja działam, opiera się na projektach dotyczących dróg, zapór wodnych i dostaw prądu, które nie były aktualizowane od 60 lat. Tak nie powinno być. To wymaga przemyślenia.
But, particularly, what we need more than anything else from this group is your imagination to be brought to bear on problems the way a meme is supposed to work. As the work on paradigms, long time ago showed -- Thomas Kuhn's work -- it's in the intersection of ideas that new developments -- true breakthroughs -- occur. And I hope that this group would be able to deal with the issue of state and development and the empowerment of the majority of the world's poor, through this means. Thank you. (Applause)
Szczególnie potrzebujemy, właśnie od waszej grupy, zaprzężenia waszej wyobraźni do rozwiązywania problemów, na tej zasadzie, jak miałyby działać memy. Jak już dawno pokazały badania nad paradygmatami, prace Thomasa Kuhna, to w miejscu stykania się pomysłów pojawiają się nowe rozwiązania i następują prawdziwe przełomy. Mam nadzieję, że to wy będziecie w stanie poradzić sobie z kwestią państwa, rozwoju i ich zastosowania tak, aby dać siłę działania większości biednych tego świata. Dziękuję. (Oklaski)
Chris Anderson: So, Ashraf, until recently, you were the finance minister of Afghanistan, a country right at the middle of much of the world's agenda. Is the country gonna make it? Will democracy flourish? What scares you most?
Chris Anderson: A więc, Ashraf, do niedawna byłeś ministrem finansów Afganistanu, kraju w samym centrum zainteresowania większości świata. Czy twojemu krajowi się powiedzie? Czy rozwinie się demokracja? Co cię najbardziej niepokoi?
Ashraf Ghani: What scares me most is -- is you, lack of your engagement. (Laughter) You asked me. You know I always give the unconventional answer. No. But seriously, the issue of Afghanistan first has to be seen as, at least, a 10- to 20-year perspective. Today the world of globalization is on speed. Time has been compressed. And space does not exist for most people. But in my world -- you know, when I went back to Afghanistan after 23 years, space had expanded. Every conceivable form of infrastructure had broken down. I rode -- traveled -- travel between two cities that used to take three hours now took 12. So the first is when the scale is that, we need to recognize that just the simple things that are infrastructure -- it takes six years to deliver infrastructure. In our world. Any meaningful sort of thing. But the modality of attention, or what is happening today, what's happening tomorrow.
Ashraf Ghani: Najbardziej martwicie mnie wy, wasz brak zaangażowania. (Śmiech) To ty zacząłeś, choć wiesz, że zawsze odpowiadam niekonwencjonalnie. Ale na poważnie, kwestię Afganistanu przede wszystkim trzeba rozpatrywać w perspektywie co najmniej 10 - 20 lat. Dzisiaj globalizacja mknie do przodu. Czas jest skompresowany, a odległości nie istnieją - dla większości ludzi. Ale w moim świecie, kiedy wróciłem do Afganistanu po 23 latach, przestrzeń się rozszerzyła. Każda możliwa forma infrastruktury uległa zniszczeniu. Kiedyś przejazd między dwoma miastami zajmował mi trzy godziny, a teraz - 12. Więc przy takiej skali zmian musimy zauważyć, że zbudowanie takiej prostej rzeczy, jak infrastruktura, wymaga sześciu lat w naszym świecie. I tak jest z wszystkimi ważnymi rzeczami. Ale modalność uwagi, sprawia, że patrzymy tylko na to, co się dzieje dzisiaj, co będzie jutro.
Second is, when a country has been subjected to one of the most immense, brutal forms of exercise of power -- we had the Red Army for 10 continuous years, 110,000 strong, literally terrorizing. The sky: every Afghan sees the sky as a source of fear. We were bombed practically out of existence. Then, tens of thousands of people were trained in terrorism -- from all sides. The United States, Great Britain, joined for instance, Egyptian intelligence service to train thousands of people in resistance and urban terrorism. How to turn a bicycle into an instrument of terror. How to turn a donkey, a carthorse, anything. And the Russians, equally. So, when violence erupts in a country like Afghanistan, it's because of that legacy. But we have to understand that we've been incredibly lucky. I mean, I really can't believe how lucky I am here, standing in front of you, speaking. When I joined as finance minister, I thought that the chances of my living more than three years would not be more than five percent. Those were the risks. They were worth it.
Po drugie, kiedy jakiś kraj stał się ofiarą jednego z największych, najbrutalniejszych najazdów - mieliśmy u siebie Armię Czerwoną przez 10 kolejnych lat, w sile 110 000 żołnierzy. Dosłownie siali terror z przestworzy: dla każdego Afgańczyka niebo jest źródłem lęku. Zostaliśmy zbombardowani prawie na śmierć. Potem dziesiątki tysięcy ludzi zostało przeszkolonych na terrorsytów przez wszystkie strony konfliktu. Przykładowo, USA i Wielka Brytania pomogły egipskim służbom specjalnym w przeszkoleniu tysięcy ludzi w partyzantce i miejskim terroryźmie. Jak zrobić z roweru narzędzie terroru. Albo z osła, konia pociągowego, czegokolwiek. Tak samo Rosjanie. A więc, kiedy wybucha przemoc w kraju takim, jak Afganistan, to właśnie przez taką historię. Ale musimy też zrozumieć, że mamy nieprawdopodobne szczęście. Naprawdę nie mogę uwierzyć jakie mam szczęście, że stoję tu dzisiaj przed wami i mogę do was mówić. Kiedy zostałem ministrem finansów, to sądziłem, że moje szanse na przeżycie więcej niz 3 lat wynoszą nie więcej niż 5 procent. Takie było ryzyko. Ale było warto.
I think we can make it, and the reason we can make it is because of the people. You see, because, I mean -- I give you one statistic. 91 percent of the men in Afghanistan, 86 percent of the women, listen to at least three radio stations a day. In terms of their discourse, in terms of their sophistication of knowledge of the world, I think that I would dare say, they're much more sophisticated than rural Americans with college degrees and the bulk of Europeans -- because the world matters to them. And what is their predominant concern? Abandonment. Afghans have become deeply internationalist.
Myślę, że może nam się udać, a to głównie dzięki ludziom. Podam wam pewną informację statystyczną: w Afganistanie 91 procent mężczyzn i 86 procent kobiet słucha co najmniej trzech stacji radiowych dziennie. Poziom ich uczestnictwa w dyskursie i poziom wyrafinowania ich wiedzy o świecie jest, śmiem twierdzić, o wiele wyższy niż u mieszkających na wsi Amerykanów z licencjatami i znacznej części Europejczyków. Ponieważ świat jest dla nich ważny. A co ich najbardziej martwi? Opuszczenie. Afgańczycy stali się bardzo kosmopolityczni.
You know, when I went back in December of 2001, I had absolutely no desire to work with the Afghan government because I'd lived as a nationalist. And I told them -- my people, with the Americans here -- separate. Yes, I have an advisory position with the U.N. I went through 10 Afghan provinces very rapidly. And everybody was telling me it was a different world. You know, they engage. They see engagement, global engagement, as absolutely necessary to the future of the ordinary people. And the thing that the ordinary Afghan is most concerned with is -- Clare Lockhart is here, so I'll recite a discussion she had with an illiterate woman in Northern Afghanistan. And that woman said she didn't care whether she had food on her table. What she worried about was whether there was a plan for the future, where her children could really have a different life. That gives me hope. CA: How is Afghanistan going to provide alternative income to the many people who are making their living off the drugs trade?
Wiecie, kiedy wróciłem tam w grudniu 2001 roku, nie miałem najmniejszej ochoty na pracę z afgańskim rządem. Ponieważ byłem nacjonalistą. Powiedziałem im: moi rodacy - tutaj, amerykanie - tam, osobno. I tak dalej. Tak, jestem doradcą ONZ. Ale od razu odwiedziłem 10 afgańskich prowincji i każdy powtarzał mi, że to jest całkiem inny świat. Oni się angażują. Uznają, że zaangażowanie świata jest absolutnie konieczne dla przyszłości zwykłych ludzi. A sprawa, o którą najbardziej martwią się zwykli Afgańczycy to... jest tu z nami Clare Lockhart, więc przytoczę fragment jej rozmowy z niepiśmienną kobietą z północnego Afganistanu. Ta kobieta powiedziała, że nie obchodzi jej to, czy będzie miała co włożyć do garnka, ale martwi ją to, czy jest jakiś plan na przyszłość, który pozwoliłby jej dzieciom prowadzić inne życie. To napawa mnie nadzieją. CA: Jak Afganistan zamierza zapewnić inne źródło dochodów tym licznym ludziom, którzy utrzymują się z handlu narkotykami?
AG: Certainly. Well, the first is, instead of sending a billion dollars on drug eradication and paying it to a couple of security companies, they should give this hundred billion dollars to 50 of the most critically innovative companies in the world to ask them to create one million jobs. The key to the drug eradication is jobs. Look, there's a very little known fact: countries that have a legal average income per capita of 1,000 dollars don't produce drugs.
AG: Cóż, po pierwsze, zamiast wydawać miliardy dolarów na niszczenie narkotyków, które to pieniądze trafiają do paru firm ochroniarskich, powinno się skierować te setki miliardów dolarów do 50 najbardziej istotnie innowacyjnych przedsiębiorstw na świecie i poprosić je o stworzenie miliona miejsc pracy. Tylko miejsca pracy zniszczą handel narkotykowy. Jest sprawą mało znaną, że kraje z legalnym średnim dochodem powyżej 1000 dolarów na osobę nie są producentami narkotyków.
Second, textile. Trade is the key, not aid. The U.S. and Europe should give us a zero percent tariff. The textile industry is incredibly mobile. If you want us to be able to compete with China and to attract investment, we could probably attract four to six billion dollars quite easily in the textile sector, if there was zero tariffs -- would create the type of job. Cotton does not compete with opium; a t-shirt does. And we need to understand, it's the value chain. Look, the ordinary Afghan is sick and tired of hearing about microcredit. It is important, but what the ordinary women and men who engage in micro-production want is global access. They don't want to sell to the charity bazaars that are only for foreigners -- and the same bloody shirt embroidered time and again. What we want is a partnership with the Italian design firms. Yeah, we have the best embroiderers in the world! Why can't we do what was done with northern Italy? With the Put Out system? So I think economically, the critical issue really is to now think through.
Po drugie: włókiennictwo. Kluczem jest handel, a nie pomoc zagraniczna. USA i Europa powinny znieść cło na nasze towary. Przemysł włókienniczy jest bardzo mobilny. Jeśli chcecie, byśmy przyciągali inwestycje i konkurowali z Chinami, to pewnie moglibyśmy przyciągnąć 4 - 6 miliardów dolarów inwestycji we włókiennictwo, gdyby cło zostało zniesione. To stworzyłoby miejsca pracy. Bawełna nie jest w stanie konkurować z opium, ale koszulki - tak. Musimy zrozumieć, że ważny jest łańcuch wartości. Przeciętny Afgańczyk ma już szczerze dość słuchania o mikropożyczkach. One są ważne, ale ludzie zajmujący się mikro-produkcją przede wszystkim potrzebują globalnego dostępu. Oni nie chcą handlować na bazarach charytatywnych tylko dla cudzoziemców tą samą cholerną koszulką wyszywaną raz za razem. Wolelibyśmy współpracę z włoskimi domami mody. Tak, mamy najlepszych krawców na świecie! Czemu nie możemy robić tak, jak Włosi? Z systemem Put-Out? Sądzę, że najważniejsze teraz jest, żeby to porządnie przemyśleć pod kątem ekonomii.
And what I will say here is that aid doesn't work. You know, the aid system is broken. The aid system does not have the knowledge, the vision, the ability. I'm all for it; after all, I raised a lot of it. Yeah, to be exact, you know, I managed to persuade the world that they had to give my country 27.5 billion. They didn't want to give us the money.
Chcę teraz podkreślić, że pomoc nie działa. System pomocy międzynarodowej jest zepsuty. System pomocy nie ma koniecznej wiedzy, wizji ani możliwości. Popieram ją, bo w końcu dużo jej sprowadziłem. Tak dokładnie, to udało mi się przekonać świat, że musi dać mojemu krajowi 27,5 milardów dolarów. Nie chcieli nam dawać pieniędzy.
CA: And it still didn't work?
CA: I to nic nie dało?
AG: No. It's not that it didn't work. It's that a dollar of private investment, in my judgment, is equal at least to 20 dollars of aid, in terms of the dynamic that it generates. Second is that one dollar of aid could be 10 cents; it could be 20 cents; or it could be four dollars. It depends on what form it comes, what degrees of conditionalities are attached to it. You know, the aid system, at first, was designed to benefit entrepreneurs of the developed countries, not to generate growth in the poor countries. And this is, again, one of those assumptions -- the way car seats are an assumption that we've inherited in governments, and doors. You would think that the US government would not think that American firms needed subsidizing to function in developing countries, provide advice, but they do. There's an entire weight of history vis-a-vis aid that now needs to be reexamined. If the goal is to build states that can credibly take care of themselves -- and I'm putting that proposition equally; you know I'm very harsh on my counterparts -- aid must end in each country in a definable period. And every year there must be progress on mobilization of domestic revenue and generation of the economy. Unless that kind of compact is entered into, you will not be able to sustain the consensus.
AG: Nie. Nie tyle, że nic nie dało, tylko każdy dolar inwestycji prywatnej, według mnie, jest równy co najmniej 20 dolarom pomocy, jeśli chodzi o tworzone zmiany. Po drugie: jeden dolar pomocy może być warty 10 centów albo 20 centów, albo aż cztery dolary, w zależności od formy w jakiej jest przyznany, jakie są warunki jego otrzymania. System pomocy międzynarodowej był początkowo stworzony, żeby pomagać przedsiębiorcom z krajów rozwiniętych, a nie żeby pobudzać wzrost w biednych państwach. I to jest kolejne z takich założeń, tak jak fotele samochodowe są założeniem, które dostaliśmy od państwa - drzwi też. Możnaby sądzić, że rząd USA nie będzie uważał za konieczne wspomagania amerykańskich firm w działalności w krajach rozwijających się, ale wspomaga. Jest masa zaszłości historycznych związanych z pomocą, którym trzeba się na nowo przyjrzeć. Jeśli celem jest budowanie państw, które są w stanie zadbać same o siebie i obowiązuje tu równość w stosunku do wszystkich - jestem surowy w stosunku do moich odpowiedników w innych krajach, to trzeba zakończyć pomoc międzynarodową dla każdego kraju - i to w ścisłych terminach. I każdego roku musi następować rozwój tworzenia krajowej bazy podatkowej i tworzenia gospodarki. Bez stworzenia takiego porozumienia, nie będziemy w stanie utrzymać konsensusu.