Ο φιλόσοφος Ντιούι παρατήρησε ότι ένα κοινό ζήτημα συνίσταται μέσω συζήτησης και διαλόγου. Αν πρόκειται να θέσουμε σε αμφισβήτηση την τυραννία των υποθέσεων και να αποφύγουμε τη δόξα, το βασίλειο του αδιαμφισβήτητου, τότε θα πρέπει να είμαστε πρόθυμοι να υποβάλλουμε τις υποθέσεις μας σε διάλογο και συζήτηση. Σε αυτό το πνεύμα θα ήθελα να ασχοληθώ με ένα από τα κρισιμότερα σύγχρονα ζητήματα και συγκεκριμένα με το πώς μπορούν να κινητοποιηθούν διάφορες μορφές κεφαλαίου για τη δημιουργία του κράτους.
A public, Dewey long ago observed, is constituted through discussion and debate. If we are to call the tyranny of assumptions into question, and avoid doxa, the realm of the unquestioned, then we must be willing to subject our own assumptions to debate and discussion. It is in this spirit that I join into a discussion of one of the critical issues of our time, namely, how to mobilize different forms of capital for the project of state building.
Για να οριοθετήσουμε τις υποθέσεις μας: 150 χρόνια μετά, ο καπιταλισμός έχει γίνει αποδεκτός και το ίδιο έχει γίνει και με τη δημοκρατία. Αν ρίχναμε μια ματιά στον κόσμο του 1945 και εξετάζαμε το χάρτη των καπιταλιστικών οικονομιών και των δημοκρατικών πολιτειών, θα βλέπαμε ότι αυτές ήταν η εξαίρεση και όχι ο κανόνας. Το ερώτημα ωστόσο σήμερα είναι ποια θα πρέπει να είναι η μορφή καπιταλισμού και ποια η μορφή δημοκρατικής συμμετοχής. Αλλά πρέπει να ομολογήσουμε ότι αυτή η δεδομένη στιγμή έχει επιδράσει στη δημιουργία μιας σπάνιας συμφωνίας απόψεων. Και αυτό παρέχει πρόσφορο έδαφος για να ληφθεί μιας μορφής δράση, διότι η συναίνεση της κάθε χρονικής στιγμής μας επιτρέπει να δράσουμε. Και είναι απαραίτητο, ανεξάρτητα με το πόσο εύθραυστη ή προσωρινή είναι η συναίνεση, να μπορέσουμε να προχωρήσουμε στο μέλλον.
To put the assumptions very clearly: capitalism, after 150 years, has become acceptable, and so has democracy. If we looked in the world of 1945 and looked at the map of capitalist economies and democratic polities, they were the rare exception, not the norm. The question now, however, is both about which form of capitalism and which type of democratic participation. But we must acknowledge that this moment has brought about a rare consensus of assumptions. And that provides the ground for a type of action, because consensus of each moment allows us to act. And it is necessary, no matter how fragile or how provisional our consensus, to be able to move forward.
Αλλά η πλειοψηφία του κόσμου δεν επωφελείται ούτε από τον καπιταλισμό, ούτε από τα δημοκρατικά καθεστώτα. Η πλειοψηφία της υφηλίου αντιλαμβάνεται το κράτος ως καταπιεστικό, ως έναν οργανισμό που σχετίζεται με την άρνηση των δικαιωμάτων, με την άρνηση της δικαιοσύνης, παρά για την απονομή της. Σύμφωνα με όσα βιώσαμε με τον καπιταλισμό, υπάρχουν δύο πτυχές του τις οποίες αντιλαμβάνεται η υφήλιος. Πρώτον, η μεταλλευτική βιομηχανία. Ματωμένα διαμάντια, λαθραία σμαράγδια, ξυλεία, αφαιρούνται κατευθείαν από τους φτωχότερους. Δεύτερον, η τεχνική βοήθεια. Ο όρος «τεχνική βοήθεια» μπορεί να σας σοκάρει αλλά είναι η χειρότερη μορφή του σημερινού άσχημου προσώπου των αναπτυγμένων χωρών προς τις αναπτυσσόμενες. Δεκάδες δισεκατομμυρίων δολαρίων υποτίθεται ότι δαπανώνται για την κατάρτιση ανθρώπινου δυναμικού από ανθρώπους που αμείβονται έως και με 1.500 δολάρια ημερησίως και οι οποίοι είναι ανίκανοι να σκεφθούν δημιουργικά ή συστηματικά.
But the majority of the world neither benefits from capitalism nor from democratic systems. Most of the globe experiences the state as repressive, as an organization that is concerned about denial of rights, about denial of justice, rather than provision of it. And in terms of experience of capitalism, there are two aspects that the rest of the globe experiences. First, extractive industry. Blood diamonds, smuggled emeralds, timber, that is cut right from under the poorest. Second is technical assistance. And technical assistance might shock you, but it's the worst form of -- today -- of the ugly face of the developed world to the developing countries. Tens of billions of dollars are supposedly spent on building capacity with people who are paid up to 1,500 dollars a day, who are incapable of thinking creatively, or organically.
Επόμενη σκέψη - και φυσικά τα γεγονότα της 7ης Ιουλίου, εκφράζω τη βαθιά μου συμπαράσταση, και πριν από αυτά, η 11η Σεπτεμβρίου - μας υπενθυμίζουν ότι δεν ζούμε σε τρεις διαφορετικούς κόσμους. Ζούμε σε ένα και μόνο κόσμο. Αυτό όμως λέγεται εύκολα. Αλλά δεν αντιμετωπίζουμε τις επιπτώσεις αυτού του ενός κόσμου στον οποίο ζούμε όλοι. Αν όλοι θέλουμε να ζούμε και να έχουμε ένα μόνο κόσμο, τότε αυτός ο κόσμος δεν πρέπει να βασίζεται στα τεράστια πορτοφόλια του αποκλεισμού για τους πολλούς και της καλής ζωής για τους λίγους. Πρέπει πλέον να δούμε τις προϋποθέσεις ενός πραγματικά παγκόσμιου κόσμου σχετικά με ένα πεδίο δικαιωμάτων και ευθυνών που ισχύουν σε παγκόσμια βάση. Ειδάλλως θα έχουμε χάσει αυτή την ιστορική ευκαιρία που έχουμε επιτύχει συναίνεση τόσο πολιτική, όσο και οικονομική.
Next assumption -- and of course the events of July 7, I express my deep sympathy, and before that, September 11 -- have reminded us we do not live in three different worlds. We live in one world. But that's easily said. But we are not dealing with the implications of the one world that we are living in. And that is that if we want to have one world, this one world cannot be based on huge pockets of exclusion, and then inclusion for some. We must now finally come to think about the premises of a truly global world, in relationship to the regime of rights and responsibilities and accountabilities that are truly global in scope. Otherwise we will be missing this open moment in history, where we have a consensus on both the form of politics and the form of economics.
Ποιους από αυτούς τους οργανισμούς θα επιλέξουμε; Υφίστανται τρεις κρίσιμοι τομείς: οικονομία, κοινωνία και κράτος. Δεν θα ασχοληθώ με τους δύο πρώτους, παρά μόνο για να πω ότι η άκριτη μεταφορά υποθέσεων από ένα πλαίσιο σε ένα άλλο μπορεί να αποτελεί μόνο βάση καταστροφής. Τα Οικονομικά που διδάσκονται στα περισσότερα από τα κορυφαία πανεπιστήμια είναι πρακτικά άχρηστα στην περίπτωσή μου. Η χώρα μου κυριαρχείται από μια οικονομία ναρκωτικών και από τη μαφία. Τα εγχειρίδια οικονομικών δεν ανταποκρίνονται στη δική μου περίπτωση, και έχω ελάχιστες συστάσεις από τον οποιοδήποτε για το πώς να εγκαταστήσω μια νόμιμη οικονομία. Η φτώχεια της γνώσης μας πρέπει να αποτελέσει την αρχική βάση για να προχωρήσουμε, και όχι η επιβολή του πλαισίου που λειτουργεί στη βάση των μαθηματικών μοντέλων, για τα οποία τρέφω μεγάλο σεβασμό. Οι συνάδελφοί μου στο Τζονς Χόπκινς ήταν από τους καλύτερους στον τομέα αυτό.
What is one of these organizations to pick? We have three critical terms: economy, civil society and the state. I will not deal with those first two, except to say that uncritical transfer of assumptions, from one context to another, can only make for disaster. Economics taught in most of the elite universities are practically useless in my context. My country is dominated by drug economy and a mafia. Textbook economics does not work in my context, and I have very few recommendations from anybody as to how to put together a legal economy. The poverty of our knowledge must become the first basis of moving forward, and not imposition of the framework that works on the basis of mathematical modeling, for which I have enormous respect. My colleagues at Johns Hopkins were among the best.
Δεύτερον, αντί να διεξάγουμε ατέλειωτες συζητήσεις για το τι συνιστά τη δομή του κράτους, γιατί δεν εξετάζουμε απλά ποιες είναι οι λειτουργίες που θα πρέπει να επιτελεί ένα κράτος του 21ου αιώνα; Η Κλαιρ Λόκχαρτ και γω γράφουμε ένα βιβλίο γι' αυτό - ελπίζουμε να μοιραστούμε τις απόψεις μας μαζί σας - και τρίτον, θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε ένα πίνακα για να μετρήσουμε συγκριτικά το πόσο επιτυχώς θα εφαρμόζονταν οι συγκεκριμένες λειτουργίες στις οποίες θα συμφωνήσουμε σε διάφορα μέρη.
Second, instead of debating endlessly about what is the structure of the state, why don't we simplify and say, what are a series of functions that the state in the 21st century must perform? Clare Lockhart and I are writing a book on this; we hope to share that much widely with -- and third is that we could actually construct an index to measure comparatively how well these functions that we would agree on are being performed in different places.
Ποιες είναι λοιπόν αυτές οι λειτουργίες; Προτείνουμε δέκα. Κι αυτές είναι, το μονοπώλιο της νόμιμης βίας, ο διοικητικός έλεγχος, η διαχείριση των δημοσιονομικών, η επένδυση σε ανθρώπινο δυναμικό, η παροχή πολιτικών δικαιωμάτων, η παροχή υποδομών, η διαχείριση των υλικών και άυλων πόρων ενός κράτους μέσω ενός ρύθμισης, η δημιουργία αγοράς, οι διεθνείς Συμφωνίες, συμπεριλαμβανομένου του δημόσιου δανεισμού, και τέλος - και σημαντικότερου - της έννομης τάξης.
So what are these functions? We propose 10. And it's legitimate monopoly of means of violence, administrative control, management of public finances, investment in human capital, provision of citizenship rights, provision of infrastructure, management of the tangible and intangible assets of the state through regulation, creation of the market, international agreements, including public borrowing, and then, most importantly, rule of law.
Δε θα επεκταθώ. Ελπίζω οι ερωτήσεις σας να μου δώσουν αυτή την ευκαιρία. Αυτός είναι ένας εφικτός στόχος, κυρίως επειδή, εν αντιθέσει με την αντίληψη των περισσοτέρων, θα διαφωνούσα στο κατά πόσο ξέρουμε πώς να τον υλοποιήσουμε. Ποιος θα φανταζόταν ότι η Γερμανία θα ήταν σήμερα ενωμένη ή δημοκρατική, κοιτώντας την από τη σκοπιά της Οξφόρδης του 1943; Αλλά ο κόσμος στην Οξφόρδη προετοιμάστηκε για μια δημοκρατική Γερμανία και ασχολήθηκε με το σχεδιασμό της. Υπάρχουν πολλά τέτοια παραδείγματα.
I won't elaborate. I hope the questions will give me an opportunity. This is a feasible goal, basically because, contrary to widespread assumption, I would argue that we know how to do this. Who would have imagined that Germany would be either united or democratic today, if you looked at it from the perspective of Oxford of 1943? But people at Oxford prepared for a democratic Germany and engaged in planning. And there are lots of other examples.
Λοιπόν, για να το κάνουμε αυτό πρέπει να επανεξετάσουμε την έννοια του κεφαλαίου. Η λιγότερο σημαντική μορφή κεφαλαίου, σε αυτό το πρόγραμμα, είναι το χρηματικό κεφάλαιο, το χρήμα. Το χρήμα δεν είναι κεφάλαιο στις περισσότερες από τις αναπτυγμένες χώρες. Είναι απλώς νόμισμα. Τούτο διότι το χρήμα στερείται των ιδρυτικών, οργανωτικών και διαχειριστικών μορφών για να μετατραπεί σε κεφάλαιο. Και αυτό που απαιτείται είναι ένας συνδυασμός φυσικού, θεσμικού και ανθρώπινου κεφαλαίου. Και η ασφάλεια φυσικά είναι ουσιώδους σημασίας όσο είναι και η πληροφορία.
Now in order to do this -- and this brings this group -- we have to rethink the notion of capital. The least important form of capital, in this project, is financial capital -- money. Money is not capital in most of the developing countries. It's just cash. Because it lacks the institutional, organizational, managerial forms to turn it into capital. And what is required is a combination of physical capital, institutional capital, human capital -- and security, of course, is critical, but so is information.
Το ζήτημα που θα πρέπει να μας απασχολήσει εδώ - και αυτή είναι η πρόκληση που θα ήθελα να θέσω - είναι και πάλι ότι απαιτούνται 16 χρόνια στις χώρες σας για να αποκτήσει κάποιος πτυχίο πανεπιστημίου. Απαιτούνται 20 χρόνια για να αποκτήσει κάποιος διδακτορικό τίτλο. Η πρώτη πρόκληση είναι να επανεξετάσουμε θεμελιωδώς το ζήτημα του χρόνου. Χρειάζεται να επαναλάβουμε τις δομές που έχουμε κληρονομήσει; Τα εκπαιδευτικά μας συστήματα αποτελούν κληρονομιά του 19ου αιώνα. Τι πρέπει να κάνουμε θεσμικά για να δεσμευτούμε σε ένα πρόγραμμα όπου η διαμόρφωση κεφαλαίου θα είναι τάχιστη; Η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού της γης είναι κάτω των 20 ετών και μεγαλώνουν ταχύτατα. Απαιτούνται διαφορετικοί τρόποι για να προσεγγιστούν, διαφορετικοί τρόποι για να πολιτικοποιηθούν, διαφορετικοί τρόποι για να καταρτιστούν. Κι αυτό είναι το πρώτο σημείο.
Now, the issue that should concern us here -- and that's the challenge that I would like to pose to this group -- is again, it takes 16 years in your countries to produce somebody with a B.S. degree. It takes 20 years to produce somebody with a Ph.D. The first challenge is to rethink, fundamentally, the issue of the time. Do we need to repeat the modalities that we have inherited? Our educational systems are inherited from the 19th century. What is it that we need to do fundamentally to re-engage in a project, that capital formation is rapid? The absolute majority of the world's population are below 20, and they are growing larger and faster. They need different ways of being approached, different ways of being enfranchised, different ways of being skilled. And that's the first thing.
Δεύτερον, είστε αυτοί που είστε αρμόδιοι για να λύνετε προβλήματα αλλά δεν αποδέχεστε την παγκόσμια ευθύνη σας. Έχετε αποστασιοποιηθεί από το πρόβλημα της διαφθοράς. Το μόνο που ζητάτε είναι καθαρό περιβάλλον εργασίας. Αλλά αν εσείς δεν εξετάζετε το πρόβλημα της διαφθοράς τότε ποιος θα το κάνει; Έχετε αποστασιοποιηθεί από τη διαμόρφωση συνθηκών ανάπτυξης. Είστε εξαιρετικοί σχεδιαστές, αλλά τα σχέδιά σας χαρακτηρίζονται από εγωισμό. Είναι για τη δική σας άμεση χρήση. Ο κόσμος στον οποίο ζω και λειτουργώ λειτουργεί με σχέδια για δρόμους ή φράγματα ή τροφοδοσία ηλεκτρισμού τα οποία δεν έχουν επανεξεταστεί τα τελευταία 60 χρόνια. Αυτό είναι λάθος και απαιτεί επανεξέταση.
Second is, you're problem solvers, but you're not engaging your global responsibility. You've stayed away from the problems of corruption. You only want clean environments in which to function. But if you don't think through the problems of corruption, who will? You stay away from design for development. You're great designers, but your designs are selfish. It's for your own immediate use. The world in which I operate operates with designs regarding roads, or dams, or provision of electricity that have not been revisited in 60 years. This is not right. It requires thinking.
Όμως, αυτό που χρειαζόμαστε περισσότερο απ' οτιδήποτε από σας είναι η φαντασία σας, για να μπορέσει να εφαρμοστεί σε προβλήματα κατά τον ίδιο τρόπο με τον οποίο πρέπει να λειτουργεί ένας μίμος. Και όπως μας έχει δείξει στο παρελθόν η εργασία πάνω στα παραδείγματα όπως η δουλειά του Τόμας Κουν, η σημαντική πρόοδος και οι νέες ανακαλύψεις συντελούνται μέσω της ανταλλαγής ιδεών και απόψεων. Και ελπίζω ότι θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε το ζήτημα της ανάπτυξης του κράτους και της ενδυνάμωσης της πλειοψηφίας των φτωχών (κρατών) του κόσμου, με τον τρόπο αυτό. Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
But, particularly, what we need more than anything else from this group is your imagination to be brought to bear on problems the way a meme is supposed to work. As the work on paradigms, long time ago showed -- Thomas Kuhn's work -- it's in the intersection of ideas that new developments -- true breakthroughs -- occur. And I hope that this group would be able to deal with the issue of state and development and the empowerment of the majority of the world's poor, through this means. Thank you. (Applause)
Κρις Άντερσον: Λοιπόν Ασράφ, μέχρι πρόσφατα ήσουν Υπουργός Οικονομικών του Αφγανιστάν, μιας χώρας που ήταν το επίκεντρο της παγκόσμιας ατζέντας. Θα τα καταφέρει η χώρα σου; Θα ακμάσει η δημοκρατία; Τι σε φοβίζει περισσότερο;
Chris Anderson: So, Ashraf, until recently, you were the finance minister of Afghanistan, a country right at the middle of much of the world's agenda. Is the country gonna make it? Will democracy flourish? What scares you most?
Ασράφ Γκάνι: Αυτό που με φοβίζει περισσότερο είναι η έλλειψη της στήριξής σου. (Γέλια) Με ρώτησες και ξέρεις ότι δίνω αντισυμβατικές απαντήσεις. Σοβαρά τώρα, το ζήτημα του Αφγανιστάν πρέπει να το δούμε καταρχήν με μία προοπτική δέκα ή είκοσι ετών. Σήμερα, ο κόσμος της παγκοσμιοποιήσης αναπτύσσεται ταχύτατα. Ο χρόνος έχει συμπιεστεί και ο χώρος δεν υπάρχει για τους περισσότερους ανθρώπους. Αλλά στον δικό μου κόσμο - όπως ξέρετε, επέστρεψα στο Αφγανιστάν μετά από 23 χρόνια - ο χώρος έχει επεκταθεί. Οποιαδήποτε αντιληπτή μορφή υποδομής έχει διαλυθεί. Όταν η οδήγηση μεταξύ δύο πόλεων διαρκούσε περίπου τρεις ώρες, τώρα απαιτεί δώδεκα. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουμε όταν αντιμετωπίζουμε ζητήματα αυτής της κλίμακας είναι να αναγνωρίσουμε ότι απλά ζητήματα, όπως οι υποδομές, μας παίρνουν έξι χρόνια για να τα επιτύχουμε. Και στον κόσμο μας αυτό συμβαίνει με οτιδήποτε έχει νόημα. Η αίσθηση της προσοχής, ή το τι συμβαίνει σήμερα, το τι θα συμβεί αύριο.
Ashraf Ghani: What scares me most is -- is you, lack of your engagement. (Laughter) You asked me. You know I always give the unconventional answer. No. But seriously, the issue of Afghanistan first has to be seen as, at least, a 10- to 20-year perspective. Today the world of globalization is on speed. Time has been compressed. And space does not exist for most people. But in my world -- you know, when I went back to Afghanistan after 23 years, space had expanded. Every conceivable form of infrastructure had broken down. I rode -- traveled -- travel between two cities that used to take three hours now took 12. So the first is when the scale is that, we need to recognize that just the simple things that are infrastructure -- it takes six years to deliver infrastructure. In our world. Any meaningful sort of thing. But the modality of attention, or what is happening today, what's happening tomorrow.
Δεύτερον, όταν μια χώρα υπόκειται σε μια από τις πιο απέραντες και σκληρές μορφές εξουσίας - είχαμε τον Κόκκινο Στρατό για δέκα συναπτά έτη, 110.000 άντρες οι οποίοι κυριολεκτικά τρομοκρατούσαν. Ο ουρανός: ο κάθε Αφγανός βλέπει τον ουρανό ως πηγή φόβου. Βομβαρδιστήκαμε ουσιαστικά μέχρι εξαφάνισης. Στη συνέχεια, δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι από όλες τις πλευρές, εκπαιδεύτηκαν στην τρομοκρατία. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, το Ηνωμένο Βασίλειο, συνεργάζονται, για παράδειγμα με τη Μυστική Υπηρεσία της Αιγύπτου για να εκπαιδεύσουν χιλιάδες ανθρώπους στην αντίσταση και στην αστική τρομοκρατία. Πως να μετατρέψεις ένα ποδήλατο σε ένα όργανο τρόμου. Ένα γάιδαρο, ένα κάρο, οτιδήποτε. Και οι Ρώσοι πράξανε ανάλογα. Όταν λοιπόν παρουσιάζεται έκρηξη βίας σε μια χώρα όπως το Αφγανιστάν, συμβαίνει εξαιτίας αυτής της κληρονομιάς. Αλλά πρέπει να αντιληφθούμε πως έχουμε σταθεί υπέρμετρα τυχεροί. Εννοώ ότι έχω σταθεί υπέρμετρα τυχερός και μόνο που στέκομαι μπροστά σας. Όταν ανέλαβα τα κάθηκοντά μου ως Υπουργός Οικονομικών πίστευα ότι οι πιθανότητες να επιβιώσω πέρα από τρία χρόνια δεν μπορούσαν να είναι περισσότερες από πέντε τις εκατό. Αυτοί ήταν οι κίνδυνοι. Αλλά άξιζε.
Second is, when a country has been subjected to one of the most immense, brutal forms of exercise of power -- we had the Red Army for 10 continuous years, 110,000 strong, literally terrorizing. The sky: every Afghan sees the sky as a source of fear. We were bombed practically out of existence. Then, tens of thousands of people were trained in terrorism -- from all sides. The United States, Great Britain, joined for instance, Egyptian intelligence service to train thousands of people in resistance and urban terrorism. How to turn a bicycle into an instrument of terror. How to turn a donkey, a carthorse, anything. And the Russians, equally. So, when violence erupts in a country like Afghanistan, it's because of that legacy. But we have to understand that we've been incredibly lucky. I mean, I really can't believe how lucky I am here, standing in front of you, speaking. When I joined as finance minister, I thought that the chances of my living more than three years would not be more than five percent. Those were the risks. They were worth it.
Πιστεύω ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε και ο λόγος που μπορούμε είναι ο ίδιος ο λαός. Για να το κατανοήσετε θα σας δώσω ένα στατιστικό στοιχείο, 91% των ανδρών στο Αφγανιστάν και 86% των γυναικών είναι ακροατές τουλάχιστον τριών ραδιοσταθμών ημερησίως. Σε όρους ομιλίας και σε όρους κουλτούρας και κατανόησης του κόσμου, νομίζω ότι θα τολμούσα να πω, ότι έχουν πολύ περισσότερη κουλτούρα από τους επαρχιώτες Αμερικάνους με πανεπιστημιακά πτυχία και μια μεγάλη μάζα των Ευρωπαίων, διότι ο κόσμος έχει σημασία γι' αυτούς. Και ξέρετε ποια είναι η μεγαλύτερή τους ανησυχία; Η εγκατάλειψη. Οι Αφγανοί έχουν γίνει βαθιά διεθνιστές.
I think we can make it, and the reason we can make it is because of the people. You see, because, I mean -- I give you one statistic. 91 percent of the men in Afghanistan, 86 percent of the women, listen to at least three radio stations a day. In terms of their discourse, in terms of their sophistication of knowledge of the world, I think that I would dare say, they're much more sophisticated than rural Americans with college degrees and the bulk of Europeans -- because the world matters to them. And what is their predominant concern? Abandonment. Afghans have become deeply internationalist.
Ξέρετε, τον Δεκέμβριο του 2001, όταν επέστρεψα, δεν είχα απολύτως καμία διάθεση να εργαστώ για την αφγανική κυβέρνηση, επειδή ζούσα ως εθνικιστής. Έλεγα, οι δικοί μου άνθρωποι εδώ, οι Αμερικάνοι εκεί, έκανα διαχωρισμούς. Ναι, κατέχω μια θέση συμβούλου στον Ο.Η.Ε. Επισκέφθηκα στα γρήγορα δέκα επαρχίες στο Αφγανιστάν και όλοι μου λέγαν ότι ο κόσμος ήταν διαφορετικός. Ξέρετε, ασχολούνται. Βλέπουν την ενασχόληση με τα παγκόσμια ζητήματα ως απολύτως αναγκαία για το μέλλον των απλών ανθρώπων. Αυτό που ανησυχεί περισσότερο το μέσο Αφγανό είναι - η Κλαιρ Λόκχαρτ είναι εδώ - οπότε θα σας διηγηθώ ένα διάλογο που είχε με μια αναλφάβητη γυναίκα στο Βόρειο Αφγανιστάν. Αυτή η γυναίκα έλεγε ότι δεν την ενδιέφερε αν είχε φαγητό στο τραπέζι της. Αυτό που την ενδιέφερε ήταν αν υπήρχε ένα σχέδιο για το μέλλον, αν τα παιδιά της θα μπορούσαν να έχουν μια διαφορετική ζωή. Αυτό μου δίνει ελπίδα. ΚΑ: Πώς σκοπεύει το Αφγανιστάν να προσφέρει εναλλακτικές πηγές εισοδήματος για το μεγάλο αυτό αριθμό ανθρώπων που ζουν από το εμπόριο ναρκωτικών;
You know, when I went back in December of 2001, I had absolutely no desire to work with the Afghan government because I'd lived as a nationalist. And I told them -- my people, with the Americans here -- separate. Yes, I have an advisory position with the U.N. I went through 10 Afghan provinces very rapidly. And everybody was telling me it was a different world. You know, they engage. They see engagement, global engagement, as absolutely necessary to the future of the ordinary people. And the thing that the ordinary Afghan is most concerned with is -- Clare Lockhart is here, so I'll recite a discussion she had with an illiterate woman in Northern Afghanistan. And that woman said she didn't care whether she had food on her table. What she worried about was whether there was a plan for the future, where her children could really have a different life. That gives me hope. CA: How is Afghanistan going to provide alternative income to the many people who are making their living off the drugs trade?
ΑΓ: Μάλιστα. Πρώτον, αντί να διατίθενται δισεκατομμύρια δολάρια για την εξάλειψη των ναρκωτικών και για τη χρηματοδότηση μερικών εταιριών παροχής υπηρεσιών ασφαλείας, θα έπρεπε να δοθούν αυτά τα εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια σε πενήντα από τις πιο κρίσιμα καινοτόμες εταιρίες στον κόσμο και να τους ζητηθεί να δημιουργήσουν ένα εκατομμύριο θέσεις εργασίας. Το κλειδί για την εξάλειψη των ναρκωτικών είναι η δημιουργία θέσεων εργασίας. Κοιτάξτε, υπάρχει ένα γεγονός που είναι ελάχιστα γνωστό: Στις χώρες τις οποίες το μέσο νόμιμο κατά κεφαλήν εισόδημα είναι 1.000 δολάρια δεν παράγονται ναρκωτικά.
AG: Certainly. Well, the first is, instead of sending a billion dollars on drug eradication and paying it to a couple of security companies, they should give this hundred billion dollars to 50 of the most critically innovative companies in the world to ask them to create one million jobs. The key to the drug eradication is jobs. Look, there's a very little known fact: countries that have a legal average income per capita of 1,000 dollars don't produce drugs.
Δεύτερον, υφάσματα. Το κλειδί είναι το εμπόριο και όχι η ανθρωπιστική βοήθεια. Οι Η.Π.Α. και η Ευρώπη πρέπει να καταργήσουν τους δασμούς σε μας. Η βιομηχανία υφασμάτων είναι φοβερά ευέλικτη. Αν θέλετε να μπορούμε να ανταγωνιστούμε την Κίνα και να προσελκύσουμε επενδύσεις, θα μπορούσαμε πιθανότατα να προσελκύσουμε τέσσερα με έξι δισεκατομμύρια δολάρια στον τομέα των υφασμάτων αρκετά εύκολα, εφόσον δεν υπήρχαν δασμοί, και θα μπορούσαν να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας. Το βαμβάκι δεν ανταγωνίζεται το όπιο, αλλά το μπλουζάκι το κάνει. Πρέπει να κατανοήσουμε την αλυσίδα αξίας. Κοιτάξτε, ο μέσος Αφγανός έχει βαρεθεί να ακούει για τη μικροπίσωση. Είναι σημαντικό, αλλά αυτό που θέλουν οι καθημερινοί άνθρωποι που ασχολούνται με την μικρο-παραγωγή είναι πρόσβαση στις παγκόσμιες αγορές. Δεν θέλουν να πωλούν τα προϊόντα τους σε φιλανθρωπικές αγορές, που απευθύνονται μόνο σε ξένους, και το ίδιο ματωμένο μπλουζάκι να κεντιέται ξανά και ξανά. Αυτό που ζητάμε είναι συνεργασία με τις ιταλικές σχεδιαστικές φίρμες. Ναι, έχουμε τους καλύτερους κεντητές στον κόσμο! Γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε αυτό που γινόταν στη Βόρεια Ιταλία; Αναφέρομαι στα βιοτεχνικά εργαστήρια. Λοιπόν, σκεπτόμενος οικονομικά, το κρίσιμο ζήτημα εδώ είναι να συλλογιστούμε
Second, textile. Trade is the key, not aid. The U.S. and Europe should give us a zero percent tariff. The textile industry is incredibly mobile. If you want us to be able to compete with China and to attract investment, we could probably attract four to six billion dollars quite easily in the textile sector, if there was zero tariffs -- would create the type of job. Cotton does not compete with opium; a t-shirt does. And we need to understand, it's the value chain. Look, the ordinary Afghan is sick and tired of hearing about microcredit. It is important, but what the ordinary women and men who engage in micro-production want is global access. They don't want to sell to the charity bazaars that are only for foreigners -- and the same bloody shirt embroidered time and again. What we want is a partnership with the Italian design firms. Yeah, we have the best embroiderers in the world! Why can't we do what was done with northern Italy? With the Put Out system? So I think economically, the critical issue really is to now think through.
ότι η ανθρωπιστική βοήθεια δεν έχει αποτέλεσμα. Όπως γνωρίζετε, το σύστημα χορήγησης ανθρωπιστικής βοήθειας είναι προβληματικό. Το σύστημα χορήγησης ανθρωπιστικής βοήθειας στερείται γνώσης, οράματος, ικανότητας. Το υποστηρίζω. Άλλωστε προκάλεσα τη χορήγηση αρκετής απ' αυτή. Για να είμαι ακριβής κατάφερα να πείσω τον κόσμο να χορηγήσει στη χώρα μου 27,5 δισεκατομμύρια. Δεν θέλανε να μας δώσουνε τα χρήματα.
And what I will say here is that aid doesn't work. You know, the aid system is broken. The aid system does not have the knowledge, the vision, the ability. I'm all for it; after all, I raised a lot of it. Yeah, to be exact, you know, I managed to persuade the world that they had to give my country 27.5 billion. They didn't want to give us the money.
ΚΑ: Και παρόλα αυτά δεν είχε αποτέλεσμα;
CA: And it still didn't work?
ΑΓ: Όχι. Δεν είναι ότι δεν είχε αποτέλεσμα. Είναι ότι ένα δολάριο προσωπικής επένδυσης, κατά τη γνώμη μου, ισούται με τουλάχιστον είκοσι δολάρια βοήθειας, σε όρους δυναμικής που παράγει. Δεύτερον, αυτό το ένα δολάριο ανθρωπιστικής βοήθειας θα μπορούσε να είναι δέκα σεντς, θα μπορούσε να είναι είκοσι σεντς, ή θα μπορούσε να είναι τέσσερα δολάρια. Εξαρτάται με το ποια μορφή παίρνει και και με ποιους όρους παρέχεται. Ξέρετε, το σύστημα χορήγησης ανθρωπιστικής βοήθειας ήταν αρχικά σχεδιασμένο για να επωφελούνται οι επιχειρηματίες στις αναπτυγμένες χώρες και όχι για να παράγεται πλούτος στις φτωχές χώρες. Και αυτή είναι και πάλι μία από τις υποθέσεις - όπως οι πόρτες και τα καθίσματα στα αυτοκίνητα - που έχουμε κληρονομήσει από τις κυβερνήσεις. Θα θεωρούσατε ότι η Αμερικανική Κυβέρνηση δεν θα σκεπτόταν ότι οι Αμερικανικές εταιρίες χρειαζόταν επιχορηγήσεις για να δράσουν στις αναπτυγμένες χώρες, για να παράσχουν συμβουλές, αλλά χρειάζονται. Υπάρχει μια ολόκληρη λογική στην ιστορία της παροχής πρόσωπο με πρόσωπο ανθρωπιστικής βοήθειας η οποία πρέπει τώρα να επανεξεταστεί. Αν ο στόχος είναι η δημιουργία κράτους το οποίο να μπορεί αξιόπιστα να καλύπτει τις ανάγκες των υπηκόων του και θέτοντας το ζήτημα στη σωστή βάση, ξέρετε ότι είμαι σκληρός με τους ομολόγους μου, η ανθρωπιστική βοήθεια πρέπει να σταματά για κάθε χώρα σε μία καθορισμένη χρονική περίοδο. Κάθε χρόνο πρέπει να σημειώνεται πρόοδος στην κινητοποίηση του εγχώριου εισοδήματος και στην ανάπτυξη της οικονομίας. Αν δεν ισχύσουν τα προαναφερθέντα θα είναι βιώσιμη η επιτευχθείσα συναίνεση.
AG: No. It's not that it didn't work. It's that a dollar of private investment, in my judgment, is equal at least to 20 dollars of aid, in terms of the dynamic that it generates. Second is that one dollar of aid could be 10 cents; it could be 20 cents; or it could be four dollars. It depends on what form it comes, what degrees of conditionalities are attached to it. You know, the aid system, at first, was designed to benefit entrepreneurs of the developed countries, not to generate growth in the poor countries. And this is, again, one of those assumptions -- the way car seats are an assumption that we've inherited in governments, and doors. You would think that the US government would not think that American firms needed subsidizing to function in developing countries, provide advice, but they do. There's an entire weight of history vis-a-vis aid that now needs to be reexamined. If the goal is to build states that can credibly take care of themselves -- and I'm putting that proposition equally; you know I'm very harsh on my counterparts -- aid must end in each country in a definable period. And every year there must be progress on mobilization of domestic revenue and generation of the economy. Unless that kind of compact is entered into, you will not be able to sustain the consensus.