Πριν μερικά χρόνια, έκανα μπάρμπεκιου με την οικογένειά μου και τους φίλους μου. Όπως συνήθως, μιλούσαμε για τον καιρό, το καλό φαγητό ή τηλεοπτικές σειρές. Τίποτα λοιπόν το ασυνήθιστο. Ώσπου ένας παρευρισκόμενος ανέφερε χαλαρά πως δεν έκανε σεξ με τη γυναίκα του εδώ και αρκετό καιρό. Όπως φαντάζεστε, ακολούθησε μια αμήχανη σιωπή. Μέχρι που ένα εξάχρονο αγόρι, που ήταν εκεί με τους γονείς του, ξεφούρνισε ότι οι γονείς του κάνουν πολύ σεξ και ότι τους άκουγε συνέχεια. Και τότε, το μπάρμπεκιου συνεχίστηκε σαν να μην έγινε τίποτα.
Now, a few years back, I was having a barbecue with friends and family. As usual, we talked about the weather, the good food or TV shows to watch. So nothing out of the ordinary until one attendee casually mentioned that he and his wife hadn't had sex in a long time. As you can imagine, what followed was an awkward silence. Until a six-year-old boy attending the barbecue with his parents blurted out that his parents had lots of sex and he could hear them all the time. And then the barbecue continued as if nothing had happened.
Λοιπόν, όταν δεν κάνω μπάρμπεκιου, ερευνώ πώς αλληλεπιδρούν οι άνθρωποι και πώς αυτή η αλληλεπίδρασή τους συνδέεται με την τεχνολογία. Οπότε, δεν ήταν διόλου παράξενο, ύστερα από αυτήν τη μοναδική κοινωνική αλληλεπίδραση στο μπάρμπεκιου, που έφυγα αναρωτώμενη γιατί εμείς, το κοινό, αγνοήσαμε αυτά που μοιράστηκε ο ενήλικας τόσο ανοιχτά μαζί μας εκείνο το βράδυ. Οπότε, προς τι η σιωπή κι έπειτα το γέλιο στο σχόλιο του παιδιού; Λοιπόν, και τα δύο παραβιάζουν έναν κοινωνικό κανόνα: Ποτέ δεν μιλάμε για το σεξ, τα λεφτά ή την πολιτική στο δείπνο. Υποθέτουμε πως ένας ενήλικας γνωρίζει και τηρεί τον κανόνα αυτόν. Οπότε, όταν αυτές οι προσδοκίες χαλάνε, τιμωρούμε κατάλληλα τον παραβάτη– στην περίπτωση μας με αδιαφορία. Όταν, όμως, ένα παιδί παραβιάζει τον κανόνα, το αποδίδουμε στην αφελή κατανόηση των κοινωνικών μας τρόπων και τουλάχιστον μέχρι κάποια ηλικία, δεν του βάζουμε τιμωρίες ανοιχτά.
Now, when I'm not having barbecues, I am researching how people interact with each other and how that transfers to their interactions with technologies, so not all too surprisingly, after this very unique social interaction at the barbecue, I was left wondering why we, the audience, were so greatly ignoring what the adult so openly shared with us that evening. So why the silence and then the laughter at the boy's comment? Well, both of them were breaking a social rule: never talk about sex, money or politics at a dinner table. We assume that an adult knows this rule and sticks to it. So when such expectations are broken, we sanction the offender accordingly -- in our case, with ignorance. When a child, however, breaks such a rule, we attribute this to their naive understanding of our social manners and up to a certain age at least, do not openly sanction them for it.
Προφανώς, δεν υπάρχει επίσημο εγχειρίδιο για κοινωνικά αποδεκτές συμπεριφορές ή και για κοινωνικά αποδεκτά θέματα για το δείπνο. Βασικά, οι κοινωνικοί μας κανόνες είναι συνήθως άγραφοι κώδικες τρόπων και αλλάζουν με τον καιρό όπως αλλάζουμε και μαθαίνουμε κι εμείς σαν κοινωνία. Λιγότερο από έναν χρόνο πριν, θεωρούνταν αγενές να μην κάνεις χειραψία όταν συστήνεσαι σε κάποιον. Μερικούς μήνες μετά την παγκόσμια εξάπλωση του κορονοϊού, η χειραψία μπορεί να αποτελέσει προϊόν αποδοκιμασίας κι ίσως ένα κομμάτι του παρελθόντος.
Clearly, there is no official rule book for socially appropriate behaviors or even socially accepted dinner topics. In fact, our social norms are usually unwritten codes of conduct, and they change over time as we as a society change and learn. Less than a year ago, for instance, it was considered impolite not to shake hands when introducing yourself to someone. A few months and the worldwide spread of the coronavirus later and shaking hands may be something to be frowned upon and maybe even a thing of the past.
Ο τρόπος που μαθαίνουμε τότε τους κοινωνικούς κανόνες είναι κυρίως μέσω των κοινωνικών επιβραβεύσεων και των τιμωριών. Τώρα, ως κοινωνικά ζώα, στοχεύουμε στην κοινωνική αποδοχή κι αποφεύγουμε την αποδοκιμασία των άλλων. Οπότε, δρούμε με έναν κοινωνικά αποδεκτό τρόπο και παρουσιαζόμαστε στους άλλους με έναν κοινωνικά επιθυμητό τρόπο. Θέλουμε να μας βλέπουν ως άτομα που είναι έξυπνα, επιτυχημένα αθλητικά και ενεργητικά, δημιουργικά, εμπαθή και αν γίνεται όλα μαζί. Μέσω των κοινωνικών δικτύων, η προσπάθειά μας για κοινωνική αποδοχή, και μαζί μ′ αυτό η ανάγκη μας για αυτοπαρουσίαση και τελειότητα έχει εκτοξευθεί.
The way we learn these social rules then is mostly by social rewards and social punishments. Now, as social animals, we aim for social approval and want to avoid other's disapproval. So we act in a way that is socially accepted and present ourselves in a socially desirable way to others. So we want to be seen as an individual that is smart, successful, sporty and active, creative, empathic and possibly all that at once. Now, through social media, our strive for social approval, and with it, our need for self-presentation and perfection has skyrocketed.
Προφανώς, υπάρχει μια άλλη πλευρά σ′ αυτό. Σε οποιαδήποτε κοινωνική αλληλεπίδραση, δεν ψάχνουμε μόνο την έγκριση των άλλων, αλλά φοβόμαστε συνεχώς και την αποδοκιμασία τους όταν δεν ανταποκρινόμαστε στις προσδοκίες τους. Σκεφτείτε απλά έναν ενήλικο με προβλήματα ακράτειας ή εθισμό στα ναρκωτικά. Αν αυτός ή αυτή έπρεπε να μιλήσει σε έναν υγειονομικό, τι θα περιμένατε να βρει; Ή αν ένας στρατιώτης επέστρεφε από τον πόλεμο κι έπρεπε να μιλήσει για τους φόβους ή τα προβλήματα του, πιστεύετε ότι θα ανοίγονταν εύκολα;
Clearly, there is a flip side to all of this. In any social interaction, we do not only look for others' approval, but we also constantly fear other's disapproval when we cannot live up to their expectations. Just consider an adult with incontinence problems or a drug addiction. If he or she had to talk to a health care professional, what would you expect to find? Or if a soldier returned from combat and had to talk about their fears or problems, do you think they would open up easily?
Μία ομάδα ερευνητών του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας αυτό εξέτασε. Κοίταξαν τα δεδομένα από τον αμερικανικό στρατό. Παραδοσιακά, οι στρατιώτες έπρεπε να δίνουν συνέντευξη σε έναν γιατρό όταν επέστρεφαν από τη μάχη για να ελέγξουν αν όλα είναι καλά. Τώρα, περιέργως, οι ερευνητές βρήκαν πως οι στρατιώτες δεν ανέφεραν σχεδόν καθόλου προβλήματα μετά την επιστροφή τους. Φυσικά πολλοί ήταν απολύτως καλά, αλλά οι ερευνητές υποπτεύθηκαν ότι πολλοί στρατιώτες δεν τολμούσαν να μοιραστούν ανοιχτά τα προβλήματα τους. Στην τελική, οι στρατιώτες εκπαιδεύονται να είναι δυνατά και γενναία άτομα που μαθαίνουν να μη δείχνουν καμία αδυναμία. Οπότε, το να παραδεχτούν ανοιχτά ότι έχουν προβλήματα υγείας, ότι δεν κοιμούνται ή ότι βλέπουν εφιάλτες, δεν είναι κάτι εύκολο για τους στρατιώτες. Το ερώτημα που τίθεται τελικά είναι πώς μπορούμε να βοηθήσουμε τα άτομα να ανοίγονται πιο εύκολα και να ανησυχούν λιγότερο για την κριτική των άλλων; Θυμηθείτε λοιπόν αυτό που είπα νωρίτερα. Προσδοκούμε την κοινωνική αξιολόγηση σε οποιαδήποτε κοινωνική αλληλεπίδραση. Τι θα λέγατε να αφαιρέσουμε το «κοινωνικό» από την αλληλεπίδραση; Αυτό ακριβώς έκανε η ομάδα στην Αμερική. Για την ακρίβεια, ανέπτυξαν έναν εικονικό συνεντευξιαστή, τον SimSensei.
A team of USC researchers examined just that. So they looked at the data from the US Army. Traditionally, soldiers had to be interviewed by a human health care professional when returning from combat to check if everything is OK. Now, interestingly, the researchers found that soldiers hardly reported any problems after their returns. Surely many of them were truly fine, but the researchers also suspected that many soldiers did not dare to share their problems openly. After all, soldiers are trained to be strong and brave individuals that learn not to show any weaknesses. So openly admitting to have health problems, to have trouble sleeping or to have nightmares is not something easy to do for soldiers. The question then ultimately becomes how can we help individuals open up more easily and worry less about the judgment of others? Well, remember what I said earlier. We expect social evaluation in any social interaction. So how about we remove the social from the interaction? This is exactly what the team in the US did. In fact, they developed a virtual interviewer called SimSensei.
O SimSensei είναι ένα ψηφιακό άβαταρ που έχει ανθρώπινη εμφάνιση και αλληλεπιδρά με τους πελάτες μέσω φυσικών συζητήσεων. Τώρα, επιστρέφοντας από τη μάχη, οι στρατιώτες έδιναν συνέντευξη στο ψηφιακό άβαταρ αντί για τον επαγγελματία άνθρωπο. Και τι συνέβη; Λοιπόν, μόλις συστήθηκε ο SimSensei, οι στρατιώτες δήλωναν περισσότερα προβλήματα υγείας, όπως το να βλέπουν εφιάλτες και να έχουν πρόβλημα ύπνου. Οι μηχανές μπορούν να αφαιρέσουν το κοινωνικό από την εξίσωση και να ανοιχτούν οι άνθρωποι πιο εύκολα.
So SimSensei is a digital avatar that has a humanlike appearance and can interact with clients through natural conversations. Now, when returning from combat, soldiers were now interviewed by the digital avatar instead of that human health care professional. And what happened? Well, once SimSensei was introduced, soldiers reported more health problems, like having nightmares or trouble sleeping. So machines can help remove the social from the equation and help people open up more easily.
Αλλά προσοχή, δεν δημιουργούνται όλες οι μηχανές ίσες. Λαμβάνοντας υπόψη την τεράστια εξέλιξη των τεχνολογιών όπως τα γραφικά υπολογιστή ή την επεξεργασία φυσικής γλώσσας, οι μηχανές γίνονται όλο και πιο ανθρώπινες. Τελικά, προκύπτει το εξής ερώτημα, ποιους κανόνες εφαρμόζουμε σ′ αυτές τις αλληλεπιδράσεις; Εφαρμόζουμε ακόμη κοινωνικούς κανόνες όταν αλληλεπιδρούμε με ανθρώπινες μηχανές; Αρχίζουμε να ανησυχούμε πάλι για τον κοινωνικό σχολιασμό; Αυτό ακριβώς εξετάζω στην έρευνα μου.
But careful, not all machines are created equal. Considering the tremendous advancements in technologies like computer graphics or natural language processing, machines have become increasingly humanlike. The question then ultimately becomes, which rules do we apply in these interactions? Do we still apply social rules when we interact with humanlike machines? So do we start to worry about social judgment again? This is exactly what I examine in my research.
Με τους συνεργάτες μου, έχουμε εφεύρει μια σειρά chatbot. Αυτά είναι προγραμματισμένα να μιμούνται συζητήσεις σε μορφή κειμένου και σχεδιάστηκαν να είναι είτε περισσότερο κοινωνικά και ανθρώπινα είτε πιο πολύ λειτουργικά και μηχανικά. Οπότε, για παράδειγμα, τα ανθρώπινα μας μποτ χρησιμοποιούν τις λεγόμενες δυσχέρειες ταχύτητας και κοινωνικά γλωσσικά σήματα, όπως τα «ωχ»,«αχα», «χμ» που μας αρέσει να χρησιμοποιούμε στις συζητήσεις μας για να δηλώσουμε την παρουσία μας στους συνομιλητές μας. Αντίθετα, τα μποτ που είναι πιο μηχανικά δεν έχουν τέτοια γλωσσικά σήματα και απλώς συζητούσαν. Αφού μας ενδιέφερε να δούμε πόσο θα ανοίγονταν οι άνθρωποι σ′ αυτούς τους διαφορετικούς διαλόγους, ρωτάμε τους συμμετέχοντες μερικές ερωτήσεις, οι οποίες γίνονται σταδιακά όλο και πιο προσωπικές μέχρι που θα ζητούσαμε από τους συμμετέχοντες να μοιραστούν πιθανόν πολύ ευαίσθητες προσωπικές πληροφορίες.
Together with colleagues, we have developed a series of chatbots. These chatbots were programmed to simulate text-based conversations and they were designed to be either very social and humanlike or very functional and machine-like. So, for instance, our humanlike bots use so-called speed disfluencies and social language cues, like these "ohos", "ahas", "hmms" we humans love to use in our conversations to signal our presence to conversation partners. In contrast, our machine-like bots lacked such social cues and simply kept to the talking points. Since we were interested in how much people would open up in these different conversations, we ask participants a number of questions, which gradually grew more and more personal, up to the point where we would ask participants to share possibly very delicate information about themselves.
Λαμβάνοντας υπόψη τα ευρήματα παλαιότερων ερευνών, όπως εκείνο από τον αμερικανικό στρατό στο παρελθόν, περιμέναμε πως οι άνθρωποι θα εφάρμοζαν περισσότερους κοινωνικούς κανόνες στις αλληλεπιδράσεις τους μ′ αυτά τα ανθρώπινα μποτ και θα φέρονταν ανάλογα. Τι βρήκαμε; Λοιπόν, ακριβώς αυτό. Οι συμμετέχοντες που έρχονταν σε επαφή με τα ανθρώπινα μποτ ανησυχούσαν περισσότερο για την κοινωνική κριτική κι ως αποτέλεσμα αυτής της κοινωνικής ανησυχίας παρείχαν περισσότερες κοινωνικά επιθυμητές απαντήσεις.
Now, considering the findings from prior research, such as the one from the US Army before, we expected that people would apply more social rules in their interactions with these humanlike bots and act accordingly. So what did we find? Well, exactly that. So participants interacting with our humanlike bots were more concerned about social evaluation and as a result of this social apprehension, they also gave more socially desirable responses.
Θα σας δώσω ένα παράδειγμα. Μία από τις πιο ευαίσθητες ερωτήσεις που κάναμε στους συμμετέχοντες αφορούσε τον αριθμό των προηγούμενων ερωτικών τους συντρόφων. Στην επαφή με τα ανθρώπινα μας μποτ, οι άντρες δήλωναν αρκετά περισσότερους ερωτικούς συντρόφους, και οι γυναίκες αρκετά λιγότερους από εκείνους που αλληλεπιδρούσαν με τα μηχανικά μας bot. Τι μας λέει αυτό; Ότι οι άνδρες θέλουν να φαίνονται καλοί με το να έχουν περισσότερους συντρόφους, κι οι γυναίκες λιγότερους. Προφανώς, αυτό λέει ήδη πολλά για το τι θεωρούν τα διαφορετικά φύλα κοινωνικά επιθυμητό και πώς οι κοινωνικές μας προσδοκίες διαφέρουν ανάμεσα στα φύλα. Αλλά αυτό ανοίγει ένα καινούργιο θέμα που θα αφήσω να συζητήσουν άλλοι ειδικοί.
Let me give you an example. One of the most delicate questions that we asked participants was the number of prior sex partners they had had. When interacting with our humanlike bot, men reported to have significantly more prior sex partners and women reported to have significantly less than those men and women interacting with our mechanistic bot. So what does this all tell us? Well, first, men want to look good by having more prior sex partners and women by having less. Clearly, this already says a lot about what the different sexes consider socially desirable and how our expectations in society still differ across genders. But this opens up a whole new topic that I will better leave for other experts to discuss.
Δεύτερον, και ίσως το πιο σημαντικό, από την ψυχολογία του καταναλωτισμού. Οι άνθρωποι ανοίγονται πιο εύκολα όταν έρχονται σε επαφή με μηχανές που είναι ακριβώς μόνο αυτό: μηχανές. Σήμερα, πολύς ιδρώτας, δάκρυα και λεφτά ρίχνονται στη δημιουργία μηχανών που είναι πανομοιότυπες μ′ εμάς. Αυτή η έρευνα μπορεί να δείξει πως το να αφήνεις ενίοτε τις μηχανές να είναι απλώς μηχανές είναι καλό.
Second, and maybe more importantly, from a consumer psychology perspective. People open up more easily when they interact with machines that are apparently just that -- machines. Today, a lot of sweat, money and tears is put into making machines basically indistinguishable from us. Now, this research can show that sometimes letting a machine be a machine is actually a good thing.
Το οποίο με οδηγεί στο τρίτο μου θέμα. Αυτές οι αλληλεπιδράσεις με μηχανές έχουν κατακριθεί ιδιαίτερα κατά καιρούς. Οπότε, ίσως να έχετε ακούσει ότι η Siri, η Alexa και άλλες κάνουν τα παιδιά σας αγενή ή ανάγωγα. Ευελπιστώ αυτή η έρευνα να σας δείξει ένα σπουδαίο θετικό αυτών των αλληλεπιδράσεων με μηχανές. Στην εποχή των κοινωνικών δικτύων και στο συνεχές κυνήγι του επόμενο «like» οι μηχανές μπορούν να μας δώσουν ενήλικες– να μας βοηθήσουν να ξαναβρούμε το παιδί μέσα μας και να δώσουν στη συνεχή μας ανάγκη για αυτοπαρουσίαση και τελειότητα ένα διάλειμμα. Για μια φορά, δεν χρειάζεται να ανησυχούμε αν ο αριθμός των προηγούμενων ερωτικών συντρόφων είναι μεγάλος ή μικρός κι αντ′ αυτού είναι μια χαρά να είμαστε απλώς ο εαυτός μας.
Which brings me to my third point. These machine interactions have been highly criticized at times. So you may have heard that Siri, Alexa or others make your kids rude or impolite. Hopefully, this research can show you a great upside of these machine interactions. In times of social media and our constant hunt for the next “like,” machines can give us grownups -- help us find that inner child again and give our constant need for self-presentation and perfection a time-out. For once, we do not need to worry if the number of prior sex partners is too high or too low, and instead it is OK to simply be who we are.
Εν τέλει, πιστεύω πως αυτές οι μηχανές μπορούν να μας υπενθυμίσουν ένα βασικό στοιχείο που κάνει κάποιον καλό συνομιλητή: το να μην φέρεται επικριτικά. Την επόμενη φορά που μπορεί να συναντήσετε μια ιδιαίτερη κοινωνική κατάσταση όπως τη δική μου στο μπάρμπεκιου προσπαθήστε να μην είστε επικριτικοί όταν κάποιος άλλος μοιράζεται ανοιχτά τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τα προβλήματα του μαζί σας. Ήδη πολλές μηχανές το κάνουν, κι ίσως θα έπρεπε να το κάνουμε κι εμείς.
Ultimately, then, I think that these machines can remind us of a central element of what makes a good conversation partner: being nonjudgmental. so the next time you might encounter a unique social situation like mine at the barbecue, try to be less judgmental when another person openly shares their thoughts, feelings and problems with you. Many machines do this already, and maybe so should we.
Σας ευχαριστώ πολύ.
Thank you very much.