Είναι υπέροχο να βρίσκομαι σε μια αίθουσα με τόσο πολλούς ανθρώπους ύστερα από τόσο καιρό. Τα τελευταία χρόνια, μου κρατούν συντροφιά νέα είδη που τυχαίνει να ζουν στον αέρα. Θα ήθελα να γνωρίσετε τον αερόβιο φίλο μου.
It’s wonderful to be in a room with so many humans after all this time. In the last few years, I've been keeping company with a new species that happens to live in the air. And I'd like you all to meet my aerobe friend.
(Μουσική)
(Music)
(Τέλος μουσικής)
(Music ends)
(Επευφημίες και χειροκρότημα)
(Cheers and applause)
Συγκινούμαι κάθε φορά που το βλέπω να πετά.
I get emotional every time I see it fly.
Στη δουλειά μου ως καλλιτέχνιδα, κάνω πολλές ερωτήσεις σχετικά με τον κόσμο γύρω μου. Επειδή τα προβλήματα του κόσμου δεν έχουν εύκολες λύσεις, πιστεύω ότι είναι σημαντικό να κάνουμε τις σωστές ερωτήσεις. Γιατί οι τεχνολογίες μας μάς προκαλούν τόσο πολύ φόβο; Γιατί οι ζωές μας, σήμερα, είναι τόσο αποξενωμένες, ενώ οι τεχνολογίες υποτίθεται πως βελτιώνουν τη ζωή μας; Γιατί νιώθουμε τόσο αποκομμένοι ενώ οι εφευρέσεις μας προορίζονται να μας συνδέουν μεταξύ μας;
In my work as an artist, I ask a lot of questions about the world around me. While the problems of the world don't have easy solutions, I think it's as important to ask the right questions. Why do our technologies instill so much fear in us? Why do our lives today feel so alienating, when our technologies are supposed to improve our lives? And why do we feel so disconnected, when our inventions are meant to connect each and every one of us?
Το έργο μου αφορά την εξέλιξη, τη βιολογία και τις αισθήσεις. Ενδιαφέρομαι για το πώς οι οργανισμοί αποτελούνται από διαφορετικές μορφές ζωής, όπως τα βακτήρια, οι μύκητες και οι ιοί. Επίσης, πώς γίνονται διαφορετικές χημικές και μοριακές αλληλεπιδράσεις κάθε φορά που απλώς παίρνουμε μια ανάσα.
My artwork deals with evolution, biology and the senses. I'm interested in how organisms are composed of different life-forms, such as bacteria, fungi and viruses ... but also how different chemical and molecular interactions can happen whenever we simply take a breath.
Πάντα θεωρούσα ότι η σύγχρονη τεχνολογία είναι αρκετά περιοριστική εξαιτίας του πόσο ψυχρή και επίπεδη είναι. Τι θα γινόταν αν οι μηχανές μας μπορούσαν να είναι πιο ολιστικές; Τι θα γινόταν αν οι μηχανές σχετίζονταν με εμάς με πιο ολιστικό τρόπο; Τι θα γινόταν αν οι μηχανές ήταν κάτι παραπάνω από εργαλεία και ήταν ενός νέου τύπου συντροφικό είδος; Πιστεύω ότι πρέπει να αποδεχτούμε ότι είμαστε συμβιωτικά όντα, και να σχεδιάσουμε μηχανές που να το αντανακλούν. Τι θα γινόταν αν ο κόσμος κατοικούνταν από μηχανές που θα έμοιαζαν με ζώα και φυτά, αντί με κάτι που θα έβρισκες σε ένα εργοστάσιο; Αυτή η εξερεύνηση μπορεί να μας μάθει πάρα πολλά για τη ζωή, σε όλες τις απέραντες πολυπλοκότητές της.
So I've always found modern technology to be quite limiting because of how cold and flat it is. But what if our machines could be more holistic? And what if our machines could relate to us in a more holistic way? And what if our machines could be more than just our tools, and instead, a new type of companion species? I believe we need to embrace who we are as symbiotic living beings, and design machines to reflect this. What if the world was populated by machines that were more like animals and plants, instead of something you'd find in a factory? This exploration could teach us so much more about life, in all its vast complexities.
Αυτές οι ιδέες μπορεί να ακούγονται σαν επιστημονική φαντασία, αλλά ο σκοπός μου ως καλλιτέχνιδα είναι να δημιουργώ πιθανότητες άλλων κόσμων και άλλων τρόπων ζωής και ύπαρξης έστω και στιγμιαία.
These ideas might sound like mere science fiction, but my mission as an artist is to create possibilities of other worlds, and other ways of living and being, even if just for a moment.
Όταν με προσκάλεσαν να φανταστώ μια εγκατάσταση πλήρους κλίμακας στην Τέιτ Μόντερν του Λονδίνου, αποφάσισα να κάνω αυτόν τον κόσμο που περιγράφω, πραγματικότητα. Ο χώρος της πινακοθήκης είναι απέραντος. Ήξερα αμέσως ότι ήθελα να τον μεταμορφώσω σε ένα ενυδρείο μηχανών. Αναρωτήθηκα: Πώς θα ήταν να ζω σε έναν κόσμο με μηχανές που θα μπορούσαν να ζουν στη φύση και να εξελίσσονται μόνες τους; Για να εξερευνήσω αυτό το ερώτημα, δημιούργησα δύο νέα είδη μηχανών που αποκαλώ «αερόβια». Ελευθέρωσα 12 αερόβια στον χώρο της πινακοθήκης ώστε να μπορέσουν να δημιουργήσουν το δικό τους οικοσύστημα. Για να ελαχιστοποιήσουμε τις ανθρωποκεντρικές μας προκαταλήψεις, και να αποφύγουμε την απομίμηση της ανθρώπινης μορφής, η ομάδα μου και εγώ κοιτάξαμε τον φυσικό κόσμο και εμπνευστήκαμε από πλάσματα όπως η κτενοφόρος μέδουσα και το μανιτάρι «χαίτη του λιονταριού». Μελετήσαμε, επίσης, το πεδίο της μαλακής ρομποτικής και δώσαμε ζωή στα αερόβια σχεδιάζοντάς τα με ρευστή κίνηση σε μια φόρμα ελαφρύτερη από τον αέρα.
So when I was invited to imagine a large-scale installation at the Tate Modern in London, I decided to make this world I'm describing a reality. The museum space is incredibly vast, and I knew right away that I wanted to transform it into an aquarium of machines. I asked myself, "What would it feel like to live in the world with machines that could live in the wild and evolve on their own?" To explore this question, I created two new machine species that I call "aerobes." I released 12 aerobes into the museum space so they could form their own small ecosystem. In order to minimize our human-centric biases, and to steer clear of simply mimicking the human form, I worked with my team to look at the natural world, and we were inspired by creatures like the comb jellyfish and the lion's mane mushroom. We also looked deeply into the field of soft robotics, and ultimately brought the aerobes to life by designing them with fluid movement and lighter-than-air construction.
Όταν κοιτάς αυτά τα αερόβια, σου δίνεται μια αίσθηση σχεδόν αντίθετη από αυτή του παράδοξου. Ξέρεις ότι είναι μηχανικά, και, όμως, τα νιώθεις ζωντανά. Νιώθεις σαν να έχεις πλάι σου μια μαγική και απόμακρη μορφή ζωής. Σαν να κολυμπάς δίπλα σε μια μεγάπτερη φάλαινα. Έχουν επιβλητικό μέγεθος. Ωστόσο, εμπνέουν ένα συναίσθημα δέους αντί για φόβου. Αισθάνεσαι ότι σχεδόν ζουν, και αυτό σε κάνει να θέλεις να είσαι μαζί τους. Να τα βλέπεις να τα καταφέρνουν.
When you look at these aerobes, it gives you a feeling almost opposite to the uncanny valley. You know that they're mechanical, yet they feel palpably alive. You feel like you might be next to some majestic and remote life-form. Like swimming next to a humpback whale. Their size is imposing ... yet they inspire an emotion closer to awe than to fear. You sense that they're almost living, and it makes you want to embrace and coexist with them, to see them truly succeed.
Ήθελα τα αερόβια να δίνουν μια αίσθηση ελευθερίας και απροβλεψιμότητας. Εργάστηκα με την ομάδα μου για να δημιουργήσουμε την αποκαλούμενη προσομοίωση τεχνητής ζωής. Το λογισμικό επιτρέπει σε κάθε αερόβιο να αναπτύξει μοναδική συμπεριφορά και να αντιδρά αυτόνομα στο περιβάλλον του. Τα αερόβια εξελίσσουν την προσωπικότητά τους καθώς αλληλεπιδρούν μαθαίνοντας το ένα από το άλλο. Όσο πιο πολύ τα έχουμε στον αέρα τόσο περισσότερο γνωρίζουμε τις ξεχωριστές τους προσωπικότητες και την απαλή τους φύση. Ήταν πολύ σημαντικό για μένα τα αερόβια να έχουν τον δικό τους αισθητηριακό κόσμο. Μεγάλο μέρος της ΤΝ λειτουργεί σαν μυαλό χωρίς σώμα. Αλλά όλα τα ζωντανά πλάσματα, από το ταπεινό τσιμπούρι ως τον αθόρυβο πάνθηρα, μαθαίνουν τον κόσμο μέσω των σωμάτων και των αισθήσεών τους. Τα αερόβια βλέπουν το ένα το άλλο μέσω ραδιοκυμάτων υψηλής συχνότητας, και χρησιμοποιούν θερμική ανίχνευση για να εντοπίζουν άλλα ζωντανά πλάσματα στο περιβάλλον τους. Ένα αερόβιο μπορεί να είναι περίεργο για το θερμικό σας αποτύπωμα και να πετάξει για να σας χαιρετήσει και να σας φλερτάρει, ενώ άλλα είναι πιο ντροπαλά και ίσως κάνουν το παν για να αποφύγουν το πλήθος.
I wanted the aerobes to have a sense of freedom and unpredictability, so I worked with my team to create what is called an artificial life simulation. This software allows each aerobe to develop unique behaviors and to respond autonomously to its environment. The aerobes evolve their personalities as they interact and learn from each other. The more we flew them, the more we got to know their distinct personalities and their gentle nature. It was very important for me that the aerobes had their own sensory world. Most AI functions like a mind without a body. But all living creatures, from the humble tick to the stealthy panther, learn about the world through their bodies and their senses. These aerobes perceive each other through high-frequency radio waves, and they use thermal sensing to detect other living creatures in their environment. An aerobe might be curious about your heat signature, and fly over to greet and flirt with you, while other aerobes are more shy and might go out of their way to avoid a crowd.
Πώς μπορούν αυτές οι μηχανές να συνυπάρξουν με τους ανθρώπους; Πώς θα μοιάζει αυτός ο κόσμος; Αυτός ο κόσμος μπορεί να δει τις μηχανές και τους ανθρώπους να δημιουργούν νέες οικειότητες και διαφορετικές οπτικές. Ελπίζω πως τα αερόβια θα μας βοηθήσουν να δώσουμε αξία σε έναν ποικίλο τρόπο ζωής και ύπαρξης. Ο σκοπός τους δεν είναι να μας ανταγωνιστούν ή να μας επιβληθούν, αλλά να μας κάνουν να αναρωτηθούμε πώς μπορεί να μοιάζει ένα αρμονικό μέλλον.
How will these machines and humans be together in the world? What will this world look like? This world may see machines and humans generating new intimacies and alternate perspectives. My hope is that these aerobes will help us appreciate a more diverse way of living and being. Their purpose is not to compete with us or to dominate us, but to ask what a more compatible future could look like.
Όλοι μας συμμετέχουμε σ′ αυτήν τη συζήτηση για τις τεχνολογίες. Μπορούμε, άραγε, να κάνουμε τις μηχανές να καθρεφτίζουν καλύτερα τη βιολογική μας πραγματικότητα; Ελπίζω ειλικρινά πως θα αναλογιστείτε ότι οι μηχανές μπορεί να είναι παραπάνω από αυτό που γνωρίζουμε και πως μπορεί να ενσωματώσουν τη σοφία της βιολογίας. Αυτό το έργο είναι ένα έργο για όλους. Για να φανταστούμε διαφορετικούς κόσμους και διαφορετικό μέλλον.
We all have a stake in this conversation about technologies. Can we actively align machines to better reflect our biological reality? I sincerely hope that you'll consider that machines can be so much more than what we've known, and how they might embody a wisdom drawn from biology. This project is a project for everybody, to imagine different worlds and different futures.
Δεν είναι πολύ αργά να αλλάξουμε την εξέλιξη των μηχανών και να σκεφτούμε νέους στόχους, όπου άνθρωποι και μηχανές μπορούν να συνυπάρξουν με έναν πιο συμπονετικό τρόπο. Πιστεύω πως αυτή πρέπει να είναι η βάση της συζήτησής μας.
It's not too late to change machine evolution and to consider new goals, where machines and humans can coexist in a more compassionate way. I believe this is where we can start the conversation.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
(Μουσική)
(Music)
(Τέλος μουσικής)
(Music ends)
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Επευφημίες και χειροκροτήματα)
(Cheers and applause)