Είμαι πολύ, πολύ χαρούμενος που βρίσκομαι ανάμεσα στα πιο -- τα φώτα στα μάτια είναι πολύ ενοχλητικά και αντανακλώνται στα γυαλιά μου. Είναι μεγάλη μου χαρά και τιμή να βρίσκομαι ανάμεσα σε πολύ καινοτόμους και ευφυείς ανθρώπους. Άκουσα τους τρεις τελευταίους ομιλητές, και μαντέψτε τι έγινε! Ότι είχα προγραμματίσει να πω, το είπαν εδώ και φαίνεται σαν να μην έχω τίποτα άλλο να πω.
I am very, very happy to be amidst some of the most -- the lights are really disturbing my eyes and they're reflecting on my glasses. I am very happy and honored to be amidst very, very innovative and intelligent people. I have listened to the three previous speakers, and guess what happened? Every single thing I planned to say, they have said it here, and it looks and sounds like I have nothing else to say.
(Γέλια)
(Laughter)
Αλλά υπάρχει μια παροιμία στον πολιτισμό μου: αν ένα άνθος αφήσει το δέντρο χωρίς να πει κάτι, τότε αυτό είναι ένα νέο άνθος. Γι' αυτό θα -μιας και δεν είμαι νέος αλλά πολύ μεγάλος- θα πω κάτι, παρόλα αυτά.
But there is a saying in my culture that if a bud leaves a tree without saying something, that bud is a young one. So, I will -- since I am not young and am very old, I still will say something.
Φιλοξενούμε αυτό το συνέδριο σε μια πολύ κατάλληλη στιγμή διότι ένα άλλο συνέδριο πραγματοποιείται στο Βερολίνο. Είναι η σύνοδος κορυφής των G8. Οι G8 προτείνουν ότι η λύση στα προβλήματα της Αφρικής πρέπει να είναι η μαζική αύξηση των ενισχύσεων, κάτι ανάλογο με το Σχέδιο Μάρσαλ. Δυστυχώς, εγώ προσωπικά δεν πιστεύω στο Σχέδιο Μάρσαλ. Πρώτον, επειδή έχουν υπερεκτιμηθεί τα οφέλη από το σχέδιο Μάρσαλ. Οι μεγαλύτεροι αποδέκτες ήταν η Γερμανία και η Γαλλία, και ήταν μόνο 2,5 % του ΑΕΠ τους. Μια μέση αφρικανική χώρα δέχεται ξένη βοήθεια της τάξης του 13-15 % του ΑΕΠ της και αυτό είναι μια άνευ προηγουμένου μεταφορά οικονομικών πόρων από τις πλούσιες προς τις φτωχές χώρες.
We are hosting this conference at a very opportune moment, because another conference is taking place in Berlin. It is the G8 Summit. The G8 Summit proposes that the solution to Africa's problems should be a massive increase in aid, something akin to the Marshall Plan. Unfortunately, I personally do not believe in the Marshall Plan. One, because the benefits of the Marshall Plan have been overstated. Its largest recipients were Germany and France, and it was only 2.5 percent of their GDP. An average African country receives foreign aid to the tune of 13, 15 percent of its GDP, and that is an unprecedented transfer of financial resources from rich countries to poor countries.
Υπάρχουν όμως δύο πράγματα που πρέπει να συνδέσουμε. Πώς τα δυτικά μέσα καλύπτουν την Αφρική και τις συνέπειες της κάλυψης αυτής. Προβάλλοντας απόγνωση, αδυναμία και έλλειψη κάθε ελπίδας, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης λένε την αλήθεια για την Αφρική, και μόνο την αλήθεια. Ωστόσο, τα μέσα ενημέρωσης δεν μας λένε όλη την αλήθεια. Επειδή η απελπισία, ο εμφύλιος πόλεμος, η πείνα και ο λιμός, παρόλο που είναι κομμάτια της αφρικανικής πραγματικότητας μας, δεν είναι η μόνη πραγματικότητα. Και δεύτερον, είναι η μικρότερη πραγματικότητα.
But I want to say that there are two things we need to connect. How the media covers Africa in the West, and the consequences of that. By displaying despair, helplessness and hopelessness, the media is telling the truth about Africa, and nothing but the truth. However, the media is not telling us the whole truth. Because despair, civil war, hunger and famine, although they're part and parcel of our African reality, they are not the only reality. And secondly, they are the smallest reality.
Η Αφρική έχει 53 έθνη. Έχουμε εμφυλίους πολέμους μόνο σε έξι χώρες, που σημαίνει ότι τα μέσα ενημέρωσης καλύπτουν μόνο έξι χώρες. Η Αφρική έχει τεράστιες δυνατότητες που ποτέ δεν βρίσκουν διέξοδο απ' το δίχτυ της απελπισίας και της αδυναμίας που τα Δυτικά μέσα παρουσιάζουν ευρέως στο κοινό τους. Αλλά το αποτέλεσμα αυτής της παρουσίασης είναι ότι απευθύνεται στη συμπάθεια. Απευθύνεται στη λύπηση και σε κάτι που ονομάζεται φιλανθρωπία. Κατά συνέπεια, η Δυτική άποψη για το οικονομικό δίλημμα της Αφρικής είναι σε λάθος πλαίσιο. Το λάθος πλαίσιο είναι προϊόν της σκέψης ότι η Αφρική είναι ένα μέρος απελπισίας. Τι πρέπει να κάνουμε γι' αυτό; Θα πρέπει να δώσουμε τροφή στους πεινασμένους. Θα πρέπει να παραδώσουμε φάρμακα στους αρρώστους, να στείλουμε ειρηνευτικά στρατεύματα στην υπηρεσία όσων αντιμετωπίζουν εμφύλιο πόλεμο. Και μ' αυτή τη διαδικασία η Αφρική έχει απογυμνωθεί από εσωτερική πρωτοβουλία.
Africa has 53 nations. We have civil wars only in six countries, which means that the media are covering only six countries. Africa has immense opportunities that never navigate through the web of despair and helplessness that the Western media largely presents to its audience. But the effect of that presentation is, it appeals to sympathy. It appeals to pity. It appeals to something called charity. And, as a consequence, the Western view of Africa's economic dilemma is framed wrongly. The wrong framing is a product of thinking that Africa is a place of despair. What should we do with it? We should give food to the hungry. We should deliver medicines to those who are ill. We should send peacekeeping troops to serve those who are facing a civil war. And in the process, Africa has been stripped of self-initiative.
Θέλω να πω ότι είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε ότι η Αφρική έχει βασικές αδυναμίες. Από την άλλη, έχει ευκαιρίες και πολλές δυνατότητες. Πρέπει ν' αλλάξουμε το πλαίσιο της πρόκλησης που αντιμετωπίζει η Αφρική, από μια πρόκληση απόγνωσης, απόγνωση που λέγεται μείωση της φτώχειας, σε μια πρόκληση ελπίδας. Μια τέτοια πρόκληση ελπίδας, ως πλαίσιο, είναι δημιουργία αξίας. Η πρόκληση που αντιμετωπίζουν όλοι όσοι ενδιαφέρονται για την Αφρική δεν είναι η πρόκληση της μείωσης της φτώχειας. Θα πρέπει να είναι μια πρόκληση για τη δημιουργία πλούτου.
I want to say that it is important to recognize that Africa has fundamental weaknesses. But equally, it has opportunities and a lot of potential. We need to reframe the challenge that is facing Africa, from a challenge of despair, which is called poverty reduction, to a challenge of hope. We frame it as a challenge of hope, and that is worth creation. The challenge facing all those who are interested in Africa is not the challenge of reducing poverty. It should be a challenge of creating wealth.
Μόλις αλλάξουμε τα δύο αυτά πράγματα. Αν πείτε ότι οι Αφρικανοί είναι φτωχοί και χρειάζονται μείωσης της φτώχειας, έχετε το διεθνές καρτέλ των καλών προθέσεων να κινείται προς την ήπειρο. Με τι; Φάρμακα για τους φτωχούς, επισιτιστική βοήθεια γι' αυτούς που πεινούν, και ειρηνευτικές δυνάμεις για εκείνους που αντιμετωπίζουν εμφύλιο πόλεμο. Και στη διαδικασία αυτή τίποτα δεν είναι πραγματικά παραγωγικό επειδή αντιμετωπίζετε τα συμπτώματα, όχι οι αιτίες των θεμελιωδών προβλημάτων της Αφρικής. Στέλνοντας κάποιον στο σχολείο και παρέχοντας του φάρμακα, κυρίες και κύριοι, δεν δημιουργείται πλούτος γι' αυτόν. Ο πλούτος είναι συνάρτηση του εισοδήματος και προέρχεται από την εύρεση μιας επικερδούς εμπορικής ευκαιρίας ή μιας καλοπληρωμένης δουλειάς.
Once we change those two things -- if you say the Africans are poor and they need poverty reduction, you have the international cartel of good intentions moving onto the continent, with what? Medicines for the poor, food relief for those who are hungry, and peacekeepers for those who are facing civil war. And in the process, none of these things really are productive because you are treating the symptoms, not the causes of Africa's fundamental problems. Sending somebody to school and giving them medicines, ladies and gentlemen, does not create wealth for them. Wealth is a function of income, and income comes from you finding a profitable trading opportunity or a well-paying job.
Τώρα που θ' αρχίσουμε να μιλάμε για τη δημιουργία πλούτου στην Αφρική, η δεύτερη πρόκληση μας θα είναι, ποιοι είναι οι πλουτοπαραγωγικοί παράγοντες σε μια κοινωνία; Πρόκειται για επιχειρηματίες. [Ασαφές] μας είπαν ότι είναι πάντοτε περίπου 4% του πληθυσμού, αλλά 16% αυτών είναι μιμητές. Κι αυτοί επιτυγχάνουν στο έργο της επιχειρηματικότητας. Λοιπόν, πού θα πρέπει να τοποθετήσουμε χρήματα; Εκεί που μπορούν να αναπτυχθούν παραγωγικά. Στήριξη των ιδιωτικών επενδύσεων -εγχώριων και ξένων- στην Αφρική. Υποστήριξη των ερευνητικών ιδρυμάτων, αφού η γνώση είναι σημαντικός παράγοντας δημιουργίας πλούτου.
Now, once we begin to talk about wealth creation in Africa, our second challenge will be, who are the wealth-creating agents in any society? They are entrepreneurs. [Unclear] told us they are always about four percent of the population, but 16 percent are imitators. But they also succeed at the job of entrepreneurship. So, where should we be putting the money? We need to put money where it can productively grow. Support private investment in Africa, both domestic and foreign. Support research institutions, because knowledge is an important part of wealth creation.
Αλλά τι κάνει η διεθνής κοινότητα βοήθειας με την Αφρική σήμερα; Ρίχνουν μεγάλα χρηματικά ποσά για την πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας, για την πρωτοβάθμια εκπαίδευση, για επισιτιστική βοήθεια. Ολόκληρη η ήπειρος έχει μετατραπεί σε ένα μέρος απόγνωσης, που έχει ανάγκη από φιλανθρωπία. Κυρίες και κύριοι, μπορεί κάποιος από εσάς να μου πει ένα γείτονα, ένα φίλο, ένα συγγενή που γνωρίζετε, ο οποίος έγινε πλούσιος δεχόμενος φιλανθρωπίες; Βαστώντας το δοχείο της επαιτείας και λαμβάνοντας ελεημοσύνη; Υπάρχει κάποιος από εσάς στο κοινό που να έχει τέτοιο πρόσωπο; Γνωρίζει κάποιος από εσάς μια χώρα που αναπτύχθηκε λόγω της γενναιοδωρίας και της καλοσύνης κάποιας άλλης; Λοιπόν, αφού δεν βλέπω κάποιο χέρι, φαίνεται ότι η δήλωσή μου είναι αληθής.
But what is the international aid community doing with Africa today? They are throwing large sums of money for primary health, for primary education, for food relief. The entire continent has been turned into a place of despair, in need of charity. Ladies and gentlemen, can any one of you tell me a neighbor, a friend, a relative that you know, who became rich by receiving charity? By holding the begging bowl and receiving alms? Does any one of you in the audience have that person? Does any one of you know a country that developed because of the generosity and kindness of another? Well, since I'm not seeing the hand, it appears that what I'm stating is true.
Bono: Ναι!
(Bono: Yes!)
Andrew Mwenda: Βλέπω ότι ο Bono λέει ότι γνωρίζει μια χώρα. Ποια χώρα είναι αυτή;
Andrew Mwenda: I can see Bono says he knows the country. Which country is that?
Bono: Είναι ένα ιρλανδικό όνομα.
(Bono: It's an Irish land.)
(Γέλια)
(Laughter)
Bono: [Ασαφές]
(Bono: [unclear])
Σε ευχαριστώ πάρα πολύ. Αλλά επιτρέψτε μου να πω: Εξωτερικοί παράγοντες μπορεί μόνο να σας παρουσιάσουν μια ευκαιρία. Η ικανότητα να αξιοποιήσετε αυτή την ευκαιρία και να την μετατρέψετε σε πλεονέκτημα εξαρτάται από την εσωτερική ικανότητα σας. Η Αφρική έχει λάβει πολλές ευκαιρίες, πολλές από αυτές δεν έχουν ωφελήσει πολύ. Γιατί; Επειδή μας λείπει το εσωτερικό θεσμικό και πολιτικό πλαίσιο που μπορεί να μας καταστήσει ικανούς να επωφεληθούμε από τις εξωτερικές σχέσεις μας. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα.
AM: Thank you very much. But let me tell you this. External actors can only present to you an opportunity. The ability to utilize that opportunity and turn it into an advantage depends on your internal capacity. Africa has received many opportunities. Many of them we haven't benefited much. Why? Because we lack the internal, institutional framework and policy framework that can make it possible for us to benefit from our external relations. I'll give you an example.
Σύμφωνα με τη συμφωνία του Κοτονού, παλαιότερα γνωστή ως Σύμβαση Λομέ, Οι Αφρικανικές χώρες έχουν τη δυνατότητα από την Ευρώπη εξαγωγής προϊόντων, ατελώς, στην αγορά της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η δική μου χώρα, η Ουγκάντα, έχει ποσόστωση για την εξαγωγή 50.000 μετρικούς τόνους ζάχαρης στην αγορά της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν έχουμε εξάγει ούτε ένα χιλιόγραμμο ακόμη. Εισάγουμε 50.000 τόνους ζάχαρης από τη Βραζιλία και την Κούβα. Δεύτερον, στο πλαίσιο του πρωτοκόλλου του βοείου κρέατος της εν λόγω συμφωνίας, οι Αφρικανικές χώρες που παράγουν βόειο κρέας έχουν ποσοστώσεις για την εξαγωγή του βοείου κρέατος, ατελώς, στην αγορά της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Καμία από αυτές τις χώρες, συμπεριλαμβανομένου και του πιο επιτυχημένου έθνους της Αφρικής, της Μποτσουάνα, δεν έχει φτάσει ποτέ την ποσόστωσή της.
Under the Cotonou Agreement, formerly known as the Lome Convention, African countries have been given an opportunity by Europe to export goods, duty-free, to the European Union market. My own country, Uganda, has a quota to export 50,000 metric tons of sugar to the European Union market. We haven't exported one kilogram yet. We import 50,000 metric tons of sugar from Brazil and Cuba. Secondly, under the beef protocol of that agreement, African countries that produce beef have quotas to export beef duty-free to the European Union market. None of those countries, including Africa's most successful nation, Botswana, has ever met its quota.
Γι 'αυτό θέλω να υποστηρίξω σήμερα ότι η θεμελιώδης πηγή της Αφρικανικής αδυναμίας να εμπλακεί με τον υπόλοιπο κόσμο σε μια πιο παραγωγική σχέση οφείλεται στο φτωχό θεσμικό και πολιτικό πλαίσιο. Και όλες οι μορφές παρέμβασης οφείλουν να στηρίζουν, την εξέλιξη των θεσμών εκείνων που δημιουργούν πλούτο, των θεσμών εκείνων που αυξάνουν την παραγωγικότητα. Πώς μπορούμε να αρχίσουμε κάτι τέτοιο και γιατί η ενίσχυση είναι κακό εργαλείο; Η ενίσχυση είναι κακό εργαλείο, και ξέρετε γιατί; Επειδή όλες οι κυβερνήσεις ανά τον κόσμο έχουν ανάγκη χρήματα για να επιβιώσουν. Τα χρήματα είναι αναγκαία για ένα απλό πράγμα όπως η τήρηση του νόμου και της τάξης. Πρέπει να πληρώσετε στρατό και αστυνομία για να επιβάλλουν το νόμο και την τάξη. Και επειδή πολλές από τις κυβερνήσεις μας είναι κάπως δικτατορικές, χρειάζονται πραγματικά το στρατό για να κοπανάει την αντιπολίτευση. Το δεύτερο πράγμα που χρειάζεστε είναι να πληρώσετε τους πολιτικούς παράγοντες Γιατί πρέπει οι άνθρωποι να στηρίζουν την κυβέρνησή τους; Διότι τους δίνει καλοπληρωμένες θέσεις εργασίας. Ή, σε πολλές χώρες της Αφρικής, ανεπίσημες ευκαιρίες να επωφεληθούν από τη διαφθορά.
So, I want to argue today that the fundamental source of Africa's inability to engage the rest of the world in a more productive relationship is because it has a poor institutional and policy framework. And all forms of intervention need support, the evolution of the kinds of institutions that create wealth, the kinds of institutions that increase productivity. How do we begin to do that, and why is aid the bad instrument? Aid is the bad instrument, and do you know why? Because all governments across the world need money to survive. Money is needed for a simple thing like keeping law and order. You have to pay the army and the police to show law and order. And because many of our governments are quite dictatorial, they need really to have the army clobber the opposition. The second thing you need to do is pay your political hangers-on. Why should people support their government? Well, because it gives them good, paying jobs, or, in many African countries, unofficial opportunities to profit from corruption.
Το γεγονός είναι ότι, καμία κυβέρνηση στον κόσμο, με την εξαίρεση μερικών όπως αυτό του Ίντι Αμίν δεν μπορεί να εξαρτάται αποκλειστικά στην δύναμη ως εργαλείο διακυβέρνησης. Πολλές χώρες στην [ασαφές], χρειάζονται νομιμοποίηση. Για να την αποκτήσουν, οι κυβερνήσεις συχνά προσφέρουν αγαθά όπως πρωτοβάθμια εκπαίδευση, πρωτοβάθμια υγεία, δρόμοι, κατασκευή νοσοκομείων και κλινικών. Αν η δημοσιονομική επιβίωση μιας κυβέρνησης εξαρτάται από την αντλήση κεφαλαίων από τον ίδιο τον λαό της, τότε η αυτή κυβέρνηση οδηγείται από το συμφέρον της να κυβερνά με καλυτερο τρόπο. Θα καθήσει μαζί με αυτούς που δημιουργούν πλούτο. Θα συζητήσει μαζί τους το είδος των πολιτικών και των αναγκαίων θεσμών που θα επεκτείνουν το μέγεθος και το πεδίο των επιχειρήσεων, έτσι ώστε να συλλέξει περισσότερα φορολογικά έσοδα από αυτούς. Το πρόβλημα με την Αφρικανική ήπειρο και το πρόβλημα με τη βιομηχανία βοήθειας είναι ότι έχει στρεβλώσει τη δομή των κινήτρων που αντιμετωπίζουν οι κυβερνήσεις στην Αφρική. Το παραγωγικό περιθώριο στην αναζήτηση εσόδων από τις κυβέρνησης μας δεν βρίσκεται στην εγχώρια οικονομία, Βρίσκεται στους διεθνείς δωρητές.
The fact is no government in the world, with the exception of a few, like that of Idi Amin, can seek to depend entirely on force as an instrument of rule. Many countries in the [unclear], they need legitimacy. To get legitimacy, governments often need to deliver things like primary education, primary health, roads, build hospitals and clinics. If the government's fiscal survival depends on it having to raise money from its own people, such a government is driven by self-interest to govern in a more enlightened fashion. It will sit with those who create wealth. Talk to them about the kind of policies and institutions that are necessary for them to expand a scale and scope of business so that it can collect more tax revenues from them. The problem with the African continent and the problem with the aid industry is that it has distorted the structure of incentives facing the governments in Africa. The productive margin in our governments' search for revenue does not lie in the domestic economy, it lies with international donors.
Αντί να καθήσει με τους Ουγκαντιανούς --
Rather than sit with Ugandan --
(Χειροκροτήματα)
(Applause) --
Αντί να καθίσει με τους Ουγκαντιανούς επιχειρηματίες, με επιχειρηματίες απ' τη Γκάνα, με ηγέτες επιχειρήσεων από την Νότια Αφρική, οι κυβερνήσεις μας βρίσκουν παραγωγικό να συνομιλούν με το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα. Μπορώ να σας πω, ακόμη και αν έχετε δέκα διδακτορικά, δεν μπορείτε να ξεπεράσετε τον Bill Gates στην κατανόηση της βιομηχανίας υπολογιστών. Γιατί; Επειδή η γνώση που απαιτείται για να καταλάβετε τα απαραίτητα κίνητρα για την επέκταση μιας επιχείρησης, απαιτεί να ακούσετε τους ανθρώπους, τους φορείς του ιδιωτικού τομέα στην εν λόγω βιομηχανία.
rather than sit with Ugandan entrepreneurs, Ghanaian businessmen, South African enterprising leaders, our governments find it more productive to talk to the IMF and the World Bank. I can tell you, even if you have ten Ph.Ds., you can never beat Bill Gates in understanding the computer industry. Why? Because the knowledge that is required for you to understand the incentives necessary to expand a business -- it requires that you listen to the people, the private sector actors in that industry.
Στις κυβερνήσεις στην Αφρική, ως εκ τούτου έχει δοθεί η δυνατότητα από τη διεθνή κοινότητα για να αποφύγουν την εδραίωση παραγωγικών ρυθμίσεων με τους δικούς τους πολίτες, και άρα να τους επιτρέπεται να ξεκινούν ατέλειωτες διαπραγματεύσεις με το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα, και στη συνέχεια, είναι το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα που τους λέει τι χρειάζονται οι πολίτες. Με τον τρόπο αυτό, ο Αφρικανικός λαός, έχει παραγκωνιστεί από τη χάραξη πολιτικής, τον πολιτικό προσανατολισμό και διαδικασία υλοποίησης της πολιτικής στις χώρες μας. Έχουμε περιορισμένη επιρροή , διότι αυτός που πληρώνει τον μουσικό επιλέγει και την μελωδία. Το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα, και το καρτέλ των καλών προθέσεων στον κόσμο έχουν πάρει τα δικαιώματά μας ως πολίτες, κι αυτό που οι κυβερνήσεις μας κάνουν, εξαρτώμενες από τις ενισχύσεις, είναι να ακούν τους διεθνείς πιστωτές και όχι τους πολίτες τους.
Governments in Africa have therefore been given an opportunity, by the international community, to avoid building productive arrangements with your own citizens, and therefore allowed to begin endless negotiations with the IMF and the World Bank, and then it is the IMF and the World Bank that tell them what its citizens need. In the process, we, the African people, have been sidelined from the policy-making, policy-orientation, and policy- implementation process in our countries. We have limited input, because he who pays the piper calls the tune. The IMF, the World Bank, and the cartel of good intentions in the world has taken over our rights as citizens, and therefore what our governments are doing, because they depend on aid, is to listen to international creditors rather than their own citizens.
Αλλά θέλω να θέσω μια επισήμανση στο επιχείρημά μου, λέγοντας πως η βοήθεια δεν είναι πάντα καταστροφική. Ορισμένες ενισχύσεις έχουν χτίσει ένα νοσοκομείο, ταϊσει ένα πεινασμένο χωριό. Έχουν κατασκευάσει ένα δρόμο, και αυτός ο δρόμος μπορεί να έχει παίξει ένα πολύ θετικό ρόλο. Το λάθος της βιομηχανίας διεθνούς βοήθειας είναι να επιλέγει αυτά τα μεμονωμένα επιτυχημένα περιστατικά, να τα γενικεύει, να ξοδεύει δισεκατομμύρια και τρισεκατομμύρια δολάρια σε αυτά, και στη συνέχεια να τα εξαπλώνει σε ολόκληρο τον κόσμο, αγνοώντας τις ειδικές και μοναδικές συνθήκες σε ένα συγκεκριμένο χωριό, τις δεξιότητες, τις πρακτικές, τα πρότυπα και τις συνήθειες που επέτρεψε το μικρό σχέδιο ενισχύσεων να επιτύχει -- όπως στο χωριό Sauri στην Κένυα, όπου εργάζεται ο Τζέφρι Σακς -- και ως εκ τούτου γενικεύεται αυτή η εμπειρία σαν να ήταν η εμπειρία του καθενός.
But I want to put a caveat on my argument, and that caveat is that it is not true that aid is always destructive. Some aid may have built a hospital, fed a hungry village. It may have built a road, and that road may have served a very good role. The mistake of the international aid industry is to pick these isolated incidents of success, generalize them, pour billions and trillions of dollars into them, and then spread them across the whole world, ignoring the specific and unique circumstances in a given village, the skills, the practices, the norms and habits that allowed that small aid project to succeed -- like in Sauri village, in Kenya, where Jeffrey Sachs is working -- and therefore generalize this experience as the experience of everybody.
Οι ενισχύσεις αυξάνουν τους πόρους που διατίθενται για τις κυβερνήσεις, και αυτό καθιστά την εργασία σε μια κυβέρνηση την πιο επικερδή δραστηριότητα που μπορείτε να έχετε ως άτομο στην Αφρική, επιδιώκοντας μια καριέρα. Αυξάνοντας την πολιτική έλξη του κράτους, ιδίως στις εθνικά κατακερματισμένες κοινωνίες μας στην Αφρική, οι ενισχύσεις έχουν την τάση να οξύνουν τις εθνοτικές εντάσεις αφού τώρα κάθε εθνοτική ομάδα αγωνίζεται να εισέλθει στο κράτος για να αποκτήσει πρόσβαση στην πίτα της διεθνούς βοήθειας. Κυρίες και κύριοι, οι πιο δραστήριοι άνθρωποι στην Αφρική δε βρίσκουν ευκαιρίες για εμπόριο και εργασία στον ιδιωτικό τομέα διότι το θεσμικό και πολιτικό περιβάλλον είναι εχθρικό στις επιχειρήσεις. Οι κυβερνήσεις δεν το αλλάζουν. Γιατί; Επειδή δεν έχουν ανάγκη να μιλήσουν στους πολίτες τους. Μιλούν στους διεθνείς δωρητές. Έτσι, οι πιο επιχειρηματικοί Αφρικανοί καταλήγουν να εργάζονται για την κυβέρνηση, και αυτό έχει αυξήσει τις πολιτικές εντάσεις στις χώρες μας ακριβώς επειδή εξαρτώμαστε από την ενίσχυση.
Aid increases the resources available to governments, and that makes working in a government the most profitable thing you can have, as a person in Africa seeking a career. By increasing the political attractiveness of the state, especially in our ethnically fragmented societies in Africa, aid tends to accentuate ethnic tensions as every single ethnic group now begins struggling to enter the state in order to get access to the foreign aid pie. Ladies and gentlemen, the most enterprising people in Africa cannot find opportunities to trade and to work in the private sector because the institutional and policy environment is hostile to business. Governments are not changing it. Why? Because they don't need to talk to their own citizens. They talk to international donors. So, the most enterprising Africans end up going to work for government, and that has increased the political tensions in our countries precisely because we depend on aid.
Να επισημάνω πως εξίσου σημαντικό είναι ότι τα τελευταία 50 χρόνια η Αφρική λαμβάνει ολοένα και μεγαλύτερη ενίσχυση από τη διεθνή κοινότητα με τη μορφή τεχνικής βοήθειας, οικονομικής βοήθειας και με όλες τις άλλες μορφές ενισχύσης. Μεταξύ 1960 και 2003 η ήπειρός μας έλαβε 600 δισεκατομμύρια δολάρια βοήθειας, και ακόμη μας λένε ότι υπάρχει μεγάλη φτώχεια στην Αφρική. Που έχουν πάει όλες οι ενισχύσεις;
I also want to say that it is important for us to note that, over the last 50 years, Africa has been receiving increasing aid from the international community, in the form of technical assistance, and financial aid, and all other forms of aid. Between 1960 and 2003, our continent received 600 billion dollars of aid, and we are still told that there is a lot of poverty in Africa. Where has all the aid gone?
Θέλω να χρησιμοποιήσω το παράδειγμα της χώρας μου, της Ουγκάντα και το είδος της δομής των κινήτρων που η ενίσχυση δημιούργησε εκεί. Ο προϋπολογισμός του 2006-2007, προβλέπει έσοδα 2,5 τρισεκατομμύρια σελίνια. Η αναμενόμενη εξωτερική βοήθεια: 1,9 τρισ. Επαναλαμβανόμενες δαπάνες της Ουγκάντα - ως επαναλαμβανόμενες τι εννοώ; Είδη πρώτης ανάγκης--είναι 2,6 τρισ. Γιατί η κυβέρνηση της Ουγκάντα προϋπολογίζει δαπάνες 110 % των ιδίων εσόδων τις; Επειδή υπάρχει κάποιος που ονομάζεται εξωτερική βοήθεια που συμβάλλει σ' αυτό. Αλλά αυτό δείχνει ότι η κυβέρνηση της Ουγκάντα δεν έχει δεσμευθεί να δαπανά σύμφωνα με τα έσοδά της, να κάνε παραγωγικές επενδύσεις, αλλά μάλλον αφιερώνει τα έσοδα αυτά για την πληρωμή των δομών των δημόσιων δαπανών. Η δημόσια διοίκηση, η οποία είναι σε μεγάλο βαθμό πελατειακή, παίρνει 690 δισ. Ο στρατός, 380 δισ. Η γεωργία, που απασχολεί 18 % των πολιτών μας που ζουν στη φτώχεια, παίρνει μόνο 18 δισ. ευρώ. Το εμπόριο και η βιομηχανία λαμβάνουν 43 δισεκατομμύρια. Επιτρέψτε μου τώρα να σας δείξω τι αποτελεί τις δημόσιες δαπάνες -- μάλλον, τις δαπάνες της δημόσιας διοίκησης - στην Ουγκάντα; Ορίστε. 70 υπουργοί, 114 προεδρικοί σύμβουλοι -- οι οποίοι παρεπιπτόντως δεν βλέπουν ποτέ τον Πρόεδρο, παρά μόνο στην τηλεόραση.
I want to use the example of my own country, called Uganda, and the kind of structure of incentives that aid has brought there. In the 2006-2007 budget, expected revenue: 2.5 trillion shillings. The expected foreign aid: 1.9 trillion. Uganda's recurrent expenditure -- by recurrent what do I mean? Hand-to-mouth is 2.6 trillion. Why does the government of Uganda budget spend 110 percent of its own revenue? It's because there's somebody there called foreign aid, who contributes for it. But this shows you that the government of Uganda is not committed to spending its own revenue to invest in productive investments, but rather it devotes this revenue to paying structure of public expenditure. Public administration, which is largely patronage, takes 690 billion. The military, 380 billion. Agriculture, which employs 18 percent of our poverty-stricken citizens, takes only 18 billion. Trade and industry takes 43 billion. And let me show you, what does public expenditure -- rather, public administration expenditure -- in Uganda constitute? There you go. 70 cabinet ministers, 114 presidential advisers, by the way, who never see the president, except on television.
(Γέλια)
(Laughter)
(Χειροκροτήμα)
(Applause)
Και όταν τον βλέπουν φυσικά, είναι σε δημόσιες εκδηλώσεις σαν κι αυτή. Ακόμη και εκεί, είναι αυτός που τους συμβουλεύει.
And when they see him physically, it is at public functions like this, and even there, it is him who advises them.
(Γέλια)
(Laughter)
Έχουμε 81 μονάδες τοπικής αυτοδιοίκησης, κάθε τοπική αυτοδιοίκηση είναι οργανωμένη όπως και η κεντρική κυβέρνηση -- γραφειοκρατία, υπουργικό συμβούλιο, κοινοβούλιο, και πολλές θέσεις εργασίας για πολιτικούς παρατρεχάμενους. Υπήρχαν 56, και όταν ο Πρόεδρος μας ήθελε να τροποποιήσει το σύνταγμα και να καταργήσει το όριο θητείας, έπρεπε να δημιουργήσει 25 νέες περιοχές, έτσι τώρα υπάρχουν 81. 333 μέλη του κοινοβουλίου. Χρειάζεται το γήπεδο του Wembley για να φιλοξενήσει κοινοβούλιο μας. 134 επιτροπές και ημιαυτόνομοι κυβερνητικοί φορείς, οι οποίοι έχουν διευθυντές και αυτοκίνητα και - και το τελευταίο πράγμα, αυτό απευθύνεται στον κ. Bono. Στο έργο του, ίσως να μας βοηθήσει.
We have 81 units of local government. Each local government is organized like the central government -- a bureaucracy, a cabinet, a parliament, and so many jobs for the political hangers-on. There were 56, and when our president wanted to amend the constitution and remove term limits, he had to create 25 new districts, and now there are 81. Three hundred thirty-three members of parliament. You need Wembley Stadium to host our parliament. One hundred thirty-four commissions and semi-autonomous government bodies, all of which have directors and the cars. And the final thing, this is addressed to Mr. Bono. In his work, he may help us on this.
Μια πρόσφατη μελέτη της κυβέρνησης της Ουγκάντα αποκάλυψε ότι υπάρχουν 3.000 τετρακίνητα οχήματα στην έδρα του Υπουργού Υγείας. Η Ουγκάντα έχει 961 επαρχίες, η κάθε μια από αυτές με ένα ιατρείο, εκ των οποίων κανένα δεν έχει ασθενοφόρο. Έτσι, τα τετρακίνητα οχήματα στα επιτελεία οδηγούν τους υπουργούς, τους μόνιμους γραμματείς, τους γραφειοκράτες και τους γραφειοκράτες της διεθνούς βοήθειας που εργάζονται σε έργα ενίσχυσης, ενώ οι φτωχοί πεθαίνουν χωρίς ασθενοφόρα και ιατρική βοήθεια.
A recent government of Uganda study found that there are 3,000 four-wheel drive motor vehicles at the Minister of Health headquarters. Uganda has 961 sub-counties, each of them with a dispensary, none of which has an ambulance. So, the four-wheel drive vehicles at the headquarters drive the ministers, the permanent secretaries, the bureaucrats and the international aid bureaucrats who work in aid projects, while the poor die without ambulances and medicine.
Τέλος, θέλω να πω ότι πριν έρθω εδώ να μιλήσω, μου είπαν πως η αρχή του TEDGlobal είναι ότι μια καλή ομιλία πρέπει να είναι σαν μίνι φούστα -- αρκετά μικρή για να προκαλέσει το ενδιαφέρον, αλλά αρκετά μεγάλη για να καλύψει το θέμα. Ελπίζω να το πέτυχα.
Finally, I want to say that before I came to speak here, I was told that the principle of TEDGlobal is that the good speech should be like a miniskirt. It should be short enough to arouse interest, but long enough to cover the subject. I hope I have achieved that.
(Γέλια)
(Laughter)
Σας ευχαριστώ πολύ.
Thank you very much.
(Χειροκροτήμα)
(Applause)