London, 1928: a group of mold spores surf a breeze through a lab.
Londres, 1928:
They drift onto a petri dish, and when they land, they germinate a medical revolution. This lab belongs to Alexander Fleming, a Scottish scientist investigating the properties of infectious bacteria. At this time, Fleming is away on vacation. When he returns, he finds a colony of mold growing on a petri dish he’d forgotten to place in his incubator. And around this colony of mold is a zone completely and unexpectedly clear of bacteria.
un conxunto de esporas de mofo espállanse co vento nun laboratorio. Voan ata unha placa de Petri e, ao pousarse, fan xerminar unha revolución médica. O laboratorio pertence a Alexander Fleming, un científico escocés que investiga as propiedades das bacterias infecciosas. Neste intre, Fleming atópase de vacacións. Ao volver, observa unha colonia de mofo que medrou nunha placa de Petri que el mesmo deixara fóra da incubadora. Arredor desa colonia de mofo, obsérvase unha zona inesperadamente baleira de bacterias.
In studying this mysterious phenomenon, Fleming came to realize that the mold was secreting some kind of compound that was killing the bacteria. The mold was a species in the Penicillium genus, so Fleming dubbed the antibacterial compound “penicillin.”
Estudando este misterioso fenómeno, Fleming decatouse de que o mofo liberaba ao medio un compoñente que estaba matando as bacterias. O mofo pertencía a unha especie do xénero <i>Penicillium</i>, polo que lle chamou “penicilina” a este compoñente antibacteriano.
What Fleming stumbled upon was a microbial defense system. The penicillium mold constantly produces penicillin in order to defend itself from threats, such as nearby bacterial colonies that might consume its resources. Penicillin destroys many types of bacteria by disrupting synthesis of their cell walls. These walls get their strength from a thick, protective mesh of sugars and amino acids, that are constantly being broken down and rebuilt. Penicillin binds to one of the compounds that weaves this mesh together and prevents the wall from being reconstructed at a critical phase. Meanwhile, penicillin stimulates the release of highly reactive molecules that cause additional damage. Eventually, the cell’s structure breaks down completely. This two-pronged attack is lethal to a wide range of bacteria, whether in petri-dishes, our bodies, or elsewhere. It’s not, however, harmful to our own cells, because those don’t have cell walls.
O que Fleming estaba presenciando era un mecanismo de defensa microbiano. O mofo de <i>Penicillium</i> produce penicilina constantemente co obxectivo de defenderse ante as ameazas, como serían colonias de bacterias veciñas que poderían esgotar os seus recursos. A penicilina pode destruír diferentes tipos de bacterias interrompendo a síntese das súas paredes celulares. A resistencia destas débese a unha rede grosa e protectora de azucres e aminoácidos que está en continua remodelación. A penicilina únese a un dos compoñentes que manteñen esta rede intacta e así evita que a parede celular se reconstrúa tras unha situación crítica. Ao mesmo tempo, a penicilina estimula a liberación de moléculas moi reactivas que causan outros danos a maiores. Finalmente, a estrutura celular rompe por completo. Este ataque a dúas bandas é letal para un grande abano de bacterias, xa sexa en placas de Petri, no noso organismo ou noutro lugar. Non obstante, non é prexudicial para as nosas propias células, posto que estas non presentan paredes celulares.
For a decade or so after Fleming’s discovery, penicillin remained a laboratory curiosity. But during World War II, researchers figured out how to isolate the active compound and grow the mold in larger quantities. They then went on to win the Nobel Prize for their work. Teams at Oxford and several American drug companies continued development, and within a few years it was commercially available. Penicillin and similar compounds quickly transformed the treatment of infections. For the time being, they remain some of the most important, life-saving antibiotics used in medicine.
Aínda tras unha década ou máis dende o achado de Fleming, a penicilina seguía sendo unha curiosidade de laboratorio. Mais durante a Segunda Guerra Mundial, diferentes investigadores descubriron como illar este composto activo e permitir o crecemento do mofo en grandes cantidades. Foi por esta razón que acabaron por recibir o Premio Nobel. Grupos de Oxford e empresas farmacéuticas estadounidenses seguiron investigando e, nuns anos, lograron que estivese dispoñible comercialmente. A penicilina e compostos similares axiña transformaron o tratamento das infeccións. Hoxe en día, constitúen algúns dos antibióticos máis importantes e vitais que se empregan na medicina.
However, the more we use any antibiotic, the more bacteria evolve resistance to it. In the case of penicillin, some bacteria produce compounds that can break down the key structure that interferes with cell wall synthesis. As antibiotic use has increased, more and more bacteria have evolved this defense, making these antibiotics ineffective against a growing number of bacterial infections. This means it’s essential that doctors not overprescribe the drug.
Con todo, canto máis os empregamos, máis resistencia adquiren as bacterias. No caso da penicilina, algunhas bacterias producen compostos que poden atacar a estrutura principal que interfire na síntese das paredes celulares. Co aumento do uso dos antibióticos, cada vez máis bacterias perfeccionan os seus mecanismos de defensa, e fan que estes sexan pouco ou nada eficaces fronte ao incremento do número de infeccións bacterianas. Isto implica que os médicos deben ter coidado co abuso da súa prescrición.
Meanwhile, 5 to 15% of patients in developed countries self-identify as allergic to penicillin, making it the most commonly reported drug allergy. However, the vast majority— over 90%— of people who think they’re allergic to penicillin actually are not. Why the misperception? Many patients acquire the allergy label as children, when a rash appears after they’re treated for an infection with penicillin or closely related drugs. The rash is often blamed on penicillin, while the more likely culprit is the original infection, or a reaction between the infection and the antibiotic. However, genuine penicillin allergies, where our immune systems mistake penicillin for an attacker, do occur rarely and can be very dangerous. So if you think you’re allergic but don’t know for sure, your best bet is to visit an allergist. They’ll complete an evaluation that’ll confirm whether or not you have the allergy.
Mentres tanto, entre un 5 e un 15 % dos pacientes de países desenvolvidos presentan alerxia á penicilina, o que a converte nunha das alerxias máis frecuentes do mundo. Porén, a maioría das persoas, sobre un 90 %, que pensan que son alérxicas en realidade non o son. Cal é a causa desta confusión? A moitos pacientes diagnostícaselles esta alerxia na infancia debido á aparición de erupcións cutáneas tras o tratamento con penicilina ou fármacos semellantes. A causa destas erupcións achácase á penicilina, aínda que o máis probable é que se deba á infección orixinal ou ben a unha reacción entre a infección e o propio antibiótico. Con todo, as auténticas reaccións alérxicas á penicilina, nas que os nosos sistemas inmunitarios confunden este antibiótico cun ataque, malia que son pouco comúns, poden chegar a ser moi perigosas. Se sospeitas que tes esta alerxia pero non o tes claro, o mellor é que visites un alergólogo. Este levará a cabo unha avaliación do caso e confirmará se tes esta alerxia.
Even if you do have a penicillin allergy, your immune cells that react to the drug may lose their ability to recognize it. In fact, about 80% of people who are allergic to penicillin outgrow their allergy within ten years. This is great news for people who currently identify as allergic to penicillin; the drug may one day save their lives, as it has done for so many others.
Mesmo tendo alerxia á penicilina, as células inmunitarias encargadas de recoñecela poden perder esa capacidade. De feito, sobre o 80 % das persoas con esta alerxia deixan de presentala aos dez anos. Son novas excelentes para aqueles que, efectivamente, son alérxicos á penicilina; o antibiótico podería algún día salvarlles a vida,