Στον δρόμο των νεαρών Αμερικάνων προς την ενηλικίωση δύο θεσμοί επιβλέπουν το ταξίδι. Ο πρώτος είναι ο πολυσυζητημένος: το κολέγιο. Κάποιοι ίσως θυμάστε τον ενθουσιασμό που νιώσατε όταν πρωτοφύγατε για το κολέγιο. Κάποιοι ίσως είστε στο κολέγιο τώρα και νιώθετε τον ενθουσιασμό αυτή την στιγμή.
On the path that American children travel to adulthood, two institutions oversee the journey. The first is the one we hear a lot about: college. Some of you may remember the excitement that you felt when you first set off for college. Some of you may be in college right now and you're feeling this excitement at this very moment.
Το κολέγιο έχει κάποιες αδυναμίες. Είναι ακριβό κι αφήνει τους νέους με χρέη. Αλλά γενικά είναι ένας αρκετά καλός δρόμος. Οι νέοι βγαίνουν από το κολέγιο με υπερηφάνεια και υπέροχους φίλους και πολλές γνώσεις σχετικά με τον κόσμο. Και ακόμα καλύτερα, με περισσότερες ευκαιρίες στην αγορά εργασίας σε σύγκριση με πριν.
College has some shortcomings. It's expensive; it leaves young people in debt. But all in all, it's a pretty good path. Young people emerge from college with pride and with great friends and with a lot of knowledge about the world. And perhaps most importantly, a better chance in the labor market than they had before they got there.
Σήμερα θέλω να σας μιλήσω για τον δεύτερο θεσμό που επιβλέπει το ταξίδι από την παιδική ηλικία στην ενηλικίωση στις ΗΠΑ. Αυτός ο θεσμός είναι η φυλακή. Σ' αυτό το ταξίδι οι νέοι συναναστρέφονται με υπεύθυνους αναστολής αντί για δασκάλους. Πάνε σε δικαστικές συνεδριάσεις αντί για μάθημα. Αντί για πρωτοετείς στο εξωτερικό πηγαίνουν σε κρατικό σωφρονιστικό ίδρυμα. Βγαίνουν από την ηλικία των 20, όχι με πτυχίο οικονομικών ή φιλολογίας, αλλά με ποινικό μητρώο.
Today I want to talk about the second institution overseeing the journey from childhood to adulthood in the United States. And that institution is prison. Young people on this journey are meeting with probation officers instead of with teachers. They're going to court dates instead of to class. Their junior year abroad is instead a trip to a state correctional facility. And they're emerging from their 20s not with degrees in business and English, but with criminal records.
Αυτός ο θεσμός μας κοστίζει επίσης πολλά, περίπου 40.000 δολάρια ετησίως για να στείλουμε έναν νεό στη φυλακή του Νιού Τζέρσεϊ. Εδώ όμως οι φορολογούμενοι πληρώνουν τον λογαριασμό και αυτό που παίρνουν τα παιδιά είναι ένα κρύο κελί στη φυλακή και ένα μόνιμο στίγμα όταν γυρίζουν σπίτι και ψάχνουν για δουλειά.
This institution is also costing us a lot, about 40,000 dollars a year to send a young person to prison in New Jersey. But here, taxpayers are footing the bill and what kids are getting is a cold prison cell and a permanent mark against them when they come home and apply for work.
Όλο και περισσότερα παιδιά κάνουν αυτό το ταξίδι προς την ενηλικίωση όπως ποτέ πριν στις Ηνωμένες Πολιτείες κι αυτό επειδή τα τελευταία 40 χρόνια το ποσοστό εγκλεισμών αυξήθηκε κατά 700%. Έχω μια διαφάνεια γι' αυτή την ομιλία. Εδώ είναι. Εδώ είναι το ποσοστό εγκλεισμών, περίπου 716 άνθρωποι ανά 100.000 πληθυσμού. Εδώ είναι οι χώρες του ΟΟΣΑ.
There are more and more kids on this journey to adulthood than ever before in the United States and that's because in the past 40 years, our incarceration rate has grown by 700 percent. I have one slide for this talk. Here it is. Here's our incarceration rate, about 716 people per 100,000 in the population. Here's the OECD countries.
Επιπλέον, στη φυλακή στέλνουμε τα φτωχά παιδιά, πάρα πολλά προέρχονται από κοινότητες αφροαμερικανών και λατίνων, και τελικά η φυλακή στέκει σταθερό εμπόδιο στο δρόμο των νεαρών που προσπαθούν να εκπληρώσουν το Αμερικάνικο Όνειρο. Βασικά το πρόβλημα είναι λίγο χειρότερο γιατί όχι μόνο στέλνουμε φτωχόπαιδα στη φυλακή, τους φορτώνουμε με δικαστικά έξοδα, με περιορισμούς αναστολής και χάριτος, εντάλματα σύλληψης για μικροαδικήματα, τους βάζουμε σε κέντρα επανένταξης και κατ' οίκον περιορισμό, και τους ζητάμε να ανεχθούν τις αστυνομικές δυνάμεις που κάνουν εφόδους σε κοινότητες φτωχών εγχρώμων, όχι με σκοπό την προαγωγή της δημόσιας ασφάλειας, αλλά για να κάνουν κατηγορίες σύλληψης, για να γεμίσουν τα ταμεία του Δήμου.
What's more, it's poor kids that we're sending to prison, too many drawn from African-American and Latino communities so that prison now stands firmly between the young people trying to make it and the fulfillment of the American Dream. The problem's actually a bit worse than this 'cause we're not just sending poor kids to prison, we're saddling poor kids with court fees, with probation and parole restrictions, with low-level warrants, we're asking them to live in halfway houses and on house arrest, and we're asking them to negotiate a police force that is entering poor communities of color, not for the purposes of promoting public safety, but to make arrest counts, to line city coffers.
Αυτό είναι το κρυφό υπογάστριο του ιστορικού μας πειράματος στην ποινή: νεαροί που ανησυχούν ότι ανά πάσα στιγμή θα συλληφθούν χωρίς να δώσουν αφορμή. Όχι μόνο στον δρόμο, αλλά και στα σπίτια τους, στο σχολείο και στη δουλειά τους.
This is the hidden underside to our historic experiment in punishment: young people worried that at any moment, they will be stopped, searched and seized. Not just in the streets, but in their homes, at school and at work.
Ενδιαφέρθηκα γι' αυτό το άλλο μονοπάτι προς την ενηλικίωση όταν ήμουν κι εγώ φοιτήτρια κολεγίου στο Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Το πανεπιστήμιο βρίσκεται σε μια ιστορική αφροαμερικάνικη γειτονιά. Έτσι βλέπεις ταυτόχρονα αυτές τις δύο παράλληλες διαδρομές: τα παιδιά που φοιτούν στο ιδιωτικό πανεπιστήμιο της ελίτ, και τα παιδιά στις παρακείμενες γειτονιές, μερικά καταφέρνουν να εισαχθούν στο κολέγιο, και πολλά που στέλνονται στη φυλακή.
I got interested in this other path to adulthood when I was myself a college student attending the University of Pennsylvania in the early 2000s. Penn sits within a historic African-American neighborhood. So you've got these two parallel journeys going on simultaneously: the kids attending this elite, private university, and the kids from the adjacent neighborhood, some of whom are making it to college, and many of whom are being shipped to prison.
Ως δευτεροετής άρχισα να κάνω μαθήματα σε μια νεαρή κοπέλα στο γυμνάσιο που έμενε περίπου 10 λεπτά από το πανεπιστήμιο. Κάποια στιγμή ήρθε σπίτι ο ξάδερφός της από ένα κέντρο κράτησης ανηλίκων. Ήταν 15 χρονών, στην πρώτη γυμνασίου. Άρχισα να γνωρίζω αυτόν, την οικογένεια και τους φίλους του, και τον ρώτησα τι θα έλεγε να γράψω για τη ζωή του για την πτυχιακή μου στο κολέγιο. Αυτή η πτυχιακή εργασία έγινε διατριβή στο Πρίνστον και τώρα βιβλίο.
In my sophomore year, I started tutoring a young woman who was in high school who lived about 10 minutes away from the university. Soon, her cousin came home from a juvenile detention center. He was 15, a freshman in high school. I began to get to know him and his friends and family, and I asked him what he thought about me writing about his life for my senior thesis in college. This senior thesis became a dissertation at Princeton and now a book.
Πριν το τέλος του δεύτερου έτους μετακόμισα στη γειτονιά και πέρασα τα επόμενα έξι χρόνια
By the end of my sophomore year, I moved into the neighborhood and I spent the next six years
προσπαθώντας να δω τι αντιμετωπίζουν οι νέοι καθώς ενηλικιώνονται. Την πρώτη μου εβδομάδα στη γειτονιά, είδα δύο αγοράκια, πέντε και εφτά χρονών, να παίζουν ένα είδος κυνηγητού, όπου το μεγαλύτερο αγόρι κυνηγούσε το άλλο. Αυτός έκανε τον αστυνομικό. Όταν ο αστυνομικός έπιανε το μικρό αγόρι, το έριχνε στο έδαφος, του πέρναγε φανταστικές χειροπέδες, έπαιρνε ένα κέρμα από την τσέπη του παιδιού, λέγοντας «Αυτό κατάσχεται». Ρωτούσε το παιδί αν είχε πάνω του ναρκωτικά ή αν ήταν καταζητούμενος. Είδα πολλές φορές να παίζουν το παιχνίδι, κάποιες φορές τα παιδιά σταματούσαν να τρέχουν και ξάπλωναν στο έδαφος με τα χέρια πίσω από το κεφάλι τους, ή κόντρα σε έναν τοίχο. Τα παιδιά φώναζαν ο ένας στον άλλον, «Θα σε κλείσω μέσα, θα σε κλείσω μέσα, και δεν θα ξαναδείς το σπίτι σου!» Μια φορά είδα ένα εξάχρονο παιδί να κατεβάζει το παντελόνι ενός άλλου για να του κάνει σωματική έρευνα.
trying to understand what young people were facing as they came of age. The first week I spent in this neighborhood, I saw two boys, five and seven years old, play this game of chase, where the older boy ran after the other boy. He played the cop. When the cop caught up to the younger boy, he pushed him down, handcuffed him with imaginary handcuffs, took a quarter out of the other child's pocket, saying, "I'm seizing that." He asked the child if he was carrying any drugs or if he had a warrant. Many times, I saw this game repeated, sometimes children would simply give up running, and stick their bodies flat against the ground with their hands above their heads, or flat up against a wall. Children would yell at each other, "I'm going to lock you up, I'm going to lock you up and you're never coming home!" Once I saw a six-year-old child pull another child's pants down and try to do a cavity search.
Στους πρώτους 18 μήνες που έζησα στη γειτονιά κατέγραφα κάθε φορά που έβλεπα οποιαδήποτε επαφή της αστυνομίας με τους ανθρώπους που ήταν γείτονές μου. Έτσι στους πρώτους 18 μήνες είδα την αστυνομία να σταματά πεζούς ή ανθρώπους σε αυτοκίνητα, να τους ψάχνουν, να ελέγχουν τα ονόματά τους, να καταδιώκουν ανθρώπους στους δρόμους, να προσάγουν ανθρώπους για ανάκριση, ή να κάνουν συλλήψεις κάθε μέρα, με πέντε εξαιρέσεις. Πενήντα δύο φορές είδα την αστυνομία να σπάνε πόρτες, να κυνηγούν ανθρώπους μέσα από σπίτια ή να συλλαμβάνουν κάποιον στο σπίτι του. Δεκατέσσερις φορές μέσα σ' αυτόν τον ενάμιση χρόνο είδα την αστυνομία να ρίχνουν γροθιές, να πιάνουν από τον λαιμό, να κλωτσούν, να ποδοπατούν ή να χτυπούν νέους αφού τους είχαν πιάσει.
In the first 18 months that I lived in this neighborhood, I wrote down every time I saw any contact between police and people that were my neighbors. So in the first 18 months, I watched the police stop pedestrians or people in cars, search people, run people's names, chase people through the streets, pull people in for questioning, or make an arrest every single day, with five exceptions. Fifty-two times, I watched the police break down doors, chase people through houses or make an arrest of someone in their home. Fourteen times in this first year and a half, I watched the police punch, choke, kick, stomp on or beat young men after they had caught them.
Σιγά σιγά γνώρισα δύο αδέρφια, τον Τσακ και τον Τιμ. Ο Τσακ ήταν 18 όταν γνωριστήκαμε, στην τρίτη γυμνασίου. Έπαιζε στη σχολική ομάδα μπάσκετ και έπαιρνε αρκετά καλούς βαθμούς. Ο μικρότερος αδερφός του, ο Τιμ, ήταν 10 χρονών. Ο Τιμ αγαπούσε τον Τσακ, τον ακολουθούσε συνέχεια, και είχε τον Τσακ σαν είδωλο. Ζούσαν με τη μαμά και τον παππού τους σε ένα διώροφο σπίτι με γκαζόν μπροστά και βεράντα πίσω. Η μαμά τους πάλευε με την εξάρτηση καθώς μεγάλωναν τα παιδιά. Δεν μπόρεσε ποτέ να κρατήσει μια δουλειά για πολύ. Η σύνταξη του παππού τους στήριζε την οικογένεια, και δεν έφτανε να καλύψει φαγητό και ρούχα και σχολικά είδη για παιδιά στην ανάπτυξη. Η οικογένεια τα έφερνε βόλτα δύσκολα.
Bit by bit, I got to know two brothers, Chuck and Tim. Chuck was 18 when we met, a senior in high school. He was playing on the basketball team and making C's and B's. His younger brother, Tim, was 10. And Tim loved Chuck; he followed him around a lot, looked to Chuck to be a mentor. They lived with their mom and grandfather in a two-story row home with a front lawn and a back porch. Their mom was struggling with addiction all while the boys were growing up. She never really was able to hold down a job for very long. It was their grandfather's pension that supported the family, not really enough to pay for food and clothes and school supplies for growing boys. The family was really struggling.
Έτσι όταν γνωριστήκαμε ο Τσακ ήταν στην τρίτη γυμνασίου. Μόλις είχε γίνει 18 χρονών. Εκείνο τον χειμώνα, ένα παιδί στο προαύλιο αποκάλεσε τη μαμά του Τσακ χασικλού πόρνη. Ο Τσακ του έχωσε το πρόσωπο στο χιόνι και η ασφάλεια του σχολείου τον συνέλαβε για βιαιοπραγία. Το άλλο παιδί ήταν μια χαρά την επόμενη μέρα. Νομίζω ότι η μόνο περηφάνια του είχε τσαλακωθεί λίγο παραπάνω.
So when we met, Chuck was a senior in high school. He had just turned 18. That winter, a kid in the schoolyard called Chuck's mom a crack whore. Chuck pushed the kid's face into the snow and the school cops charged him with aggravated assault. The other kid was fine the next day, I think it was his pride that was injured more than anything.
Αλλά αφού ο Τσακ ήταν 18, η κατηγορία της βιαιοπραγίας τον έστειλε σε μια φυλακή ενηλίκων στην Στέιτ Ρόουντ της βορειοανατολικής Φιλαδέλφεια, όπου έμεινε, αδυνατώντας να πληρώσει εγγύηση ενώ η ημερομηνία της δίκης έπαιρνε συνεχώς αναβολή καθ' όλη τη διάρκεια του σχολικού έτους. Τελικά, κατά το τέλος του έτους ο δικαστής της υπόθεσης επίθεσης απέρριψε τις περισσότερες κατηγορίες και ο Τσακ ήρθε σπίτι με μόνο μερικές εκατοντάδες δολάρια για δικαστικά έξοδα να τον βαραίνουν. Ο Τιμ χάρηκε πολύ εκείνη την ημέρα.
But anyway, since Chuck was 18, this agg. assault case sent him to adult county jail on State Road in northeast Philadelphia, where he sat, unable to pay the bail -- he couldn't afford it -- while the trial dates dragged on and on and on through almost his entire senior year. Finally, near the end of this season, the judge on this assault case threw out most of the charges and Chuck came home with only a few hundred dollars' worth of court fees hanging over his head. Tim was pretty happy that day.
Το επόμενο φθινόπωρο ο Τσακ προσπάθησε να ξαναγραφτεί στην τάξη αλλά η γραμματεία του είπε ότι ήταν 19 χρονών, άρα πολύ μεγάλος για επανεγγραφή. Κατόπιν ο δικαστής της υπόθεσής του έβγαλε ένταλμα σύλληψης γι' αυτόν επειδή δεν μπορούσε να πληρώσει τα 200 ευρώ των δικαστικών εξόδων που έγιναν ληξιπρόθεσμα λίγες εβδομάδες μετά τη λήξη της υπόθεσης. Έγινε κάποιος που παράτησε το σχολείο και ζούσε κυνηγημένος.
The next fall, Chuck tried to re-enroll as a senior, but the school secretary told him that he was then 19 and too old to be readmitted. Then the judge on his assault case issued him a warrant for his arrest because he couldn't pay the 225 dollars in court fees that came due a few weeks after the case ended. Then he was a high school dropout living on the run.
Η πρώτη σύλληψη του Τιμ ήρθε αργότερα εκείνο το χρόνο αφού έγινε 11 χρονών. Ο Τσακ είχε καταφέρει να ακυρωθεί το ένταλμα σύλληψης κι είχε μπει σε ρύθμιση πληρωμής για τα δικαστικά έξοδα και πήγαινε τον Τιμ στο σχολείο με το αυτοκίνητο της κοπέλας του. Ένας αστυνομικός τους σταματάει, ελέγχει τις πινακίδες και το αυτοκίνητο βγαίνει ότι έχει κλαπεί στην Καλιφόρνια. Ο Τσακ δεν έχει ιδέα πότε είχε κλαπεί το αυτοκίνητο. Ο θείος της κοπέλας του το αγόρασε σε δημοπρασία μεταχειρισμένων στη βορειοανατολική Φιλαδέλφεια. Ο Τσακ και ο Τιμ δεν έχουν βγει ποτέ από την πολιτεία, δεν συζητάμε καν να έχουν πάει στην Καλιφόρνια. Ασχέτως αυτών, οι αστυνομικοί στο τμήμα απαγγέλλουν κατηγορία στον Τσακ για αποδοχή προϊόντων εγκλήματος. Τότε ένα δικαστής ανηλίκων, λίγες μέρες μετά, κατηγορεί τον Τιμ, 11 χρονών, για συνεργία σε αποδοχή προϊόντων εγκλήματος και τον θέτει υπό επιτήρηση με τριετή αναστολή. Με την απειλή της αναστολής πάνω από το κεφάλι του,
Tim's first arrest came later that year after he turned 11. Chuck had managed to get his warrant lifted and he was on a payment plan for the court fees and he was driving Tim to school in his girlfriend's car. So a cop pulls them over, runs the car, and the car comes up as stolen in California. Chuck had no idea where in the history of this car it had been stolen. His girlfriend's uncle bought it from a used car auction in northeast Philly. Chuck and Tim had never been outside of the tri-state, let alone to California. But anyway, the cops down at the precinct charged Chuck with receiving stolen property. And then a juvenile judge, a few days later, charged Tim, age 11, with accessory to receiving a stolen property and then he was placed on three years of probation. With this probation sentence hanging over his head,
ο Τσακ κάθεται με τον αδερφό του κι αρχίζει να τον μαθαίνει πώς να ξεφεύγει από την αστυνομία. Κάθονται μαζί στην πίσω βεράντα που βλέπει σε κοινόχρηστο μονοπάτι και ο Τσακ μαθαίνει τον Τιμ να αναγνωρίζει περιπολικά με συμβατικές πινακίδες, τι να κάνει και πού να κρυφτεί σε νυχτερινή επιδρομή της αστυνομίας.
Chuck sat his little brother down and began teaching him how to run from the police. They would sit side by side on their back porch looking out into the shared alleyway and Chuck would coach Tim how to spot undercover cars, how to negotiate a late-night police raid, how and where to hide.
Θέλω να φανταστείτε για λίγο πώς θα ήταν οι ζωές του Τιμ και του Τσακ αν ζούσαν σε μια γειτονιά όπου τα παιδιά πηγαίνουν στο κολέγιο και όχι στη φυλακή. Μια γειτονιά σαν αυτή όπου μεγάλωσα εγώ. Εντάξει, μπορεί να πείτε. Αλλά ο Τσακ και ο Τιμ, τέτοια παιδιά διαπράττουν εγκλήματα! Δεν τους αξίζει να είναι στη φυλακή; Δεν τους αξίζει να ζουν με τον φόβο της σύλληψης; Η απάντησή μου θα ήταν «Όχι». Δεν τους αξίζει. Και σίγουρα όχι για τα ίδια πράγματα που άλλοι πιο προνομιούχοι νεαροί κάνουν ατιμώρητα. Αν ο Τσακ πήγαινε στο δικό μου Γυμνάσιο εκείνος ο καυγάς στο προαύλιο θα είχε λήξει εκεί όπως ένας απλός καυγάς του προαυλίου. Δεν θα είχε εξελιχθεί σε βιαιοπραγία με σωματικές βλάβες. Ούτε ένα παιδί από όσα πήγαμε μαζί στο κολέγιο δεν έχει ποινικό μητρώο. Ούτε ένας. Φανταστείτε όμως πόσοι θα είχαν εάν η αστυνομία τους είχε σταματήσει και τους έψαχνε για ναρκωτικά καθώς έμπαιναν στην τάξη; Ή αν έκαναν επιδρομή μεσάνυχτα στα πάρτι της αδελφότητας;
I want you to imagine for a second what Chuck and Tim's lives would be like if they were living in a neighborhood where kids were going to college, not prison. A neighborhood like the one I got to grow up in. Okay, you might say. But Chuck and Tim, kids like them, they're committing crimes! Don't they deserve to be in prison? Don't they deserve to be living in fear of arrest? Well, my answer would be no. They don't. And certainly not for the same things that other young people with more privilege are doing with impunity. If Chuck had gone to my high school, that schoolyard fight would have ended there, as a schoolyard fight. It never would have become an aggravated assault case. Not a single kid that I went to college with has a criminal record right now. Not a single one. But can you imagine how many might have if the police had stopped those kids and searched their pockets for drugs as they walked to class? Or had raided their frat parties in the middle of the night?
Εντάξει, θα λέγατε. Αυτό όμως το υψηλό ποσοστό φυλάκισης δεν εξηγεί κατά μέρος τα χαμηλά ποσοστά εγκληματικότητας; Τα εγκλήματα μειώθηκαν. Καλό αυτό. Φυσικά και είναι καλό αυτό. Τα εγκλήματα μειώθηκαν. Μειώθηκαν κατακόρυφα στις προηγούμενες δύο δεκαετίες. Αλλά σύμφωνα με επιτροπή ακαδημαϊκών, που συγκλήθηκε πέρυσι από την Εθνική Ακαδημία Επιστημών, η σχέση μεταξύ των ιστορικά υψηλών ποσοστών φυλάκισης και των χαμηλών ποσοστών εγκληματικότητας είναι αρκετά χαλαρή. Αποδεικνύεται ότι η εγκληματικότητα κυμαίνεται άσχετα με το πόσους νέους στέλνουμε στη φυλακή.
Okay, you might say. But doesn't this high incarceration rate partly account for our really low crime rate? Crime is down. That's a good thing. Totally, that is a good thing. Crime is down. It dropped precipitously in the '90s and through the 2000s. But according to a committee of academics convened by the National Academy of Sciences last year, the relationship between our historically high incarceration rates and our low crime rate is pretty shaky. It turns out that the crime rate goes up and down irrespective of how many young people we send to prison.
Τείνουμε να βλέπουμε τη δικαιοσύνη λίγο στενόμυαλα: καλός και κακός, αθώος και ένοχος. Δεν είναι δικαιοσύνη να καταδικάζεσαι άδικα. Έτσι, αν καταδικάζεσαι για κάτι που πράγματι έκανες, θα πρέπει να τιμωρηθείς γι' αυτό. Υπάρχουν αθώοι και ένοχοι άνθρωποι, υπάρχουν θύματα και υπάρχουν και δράστες. Ίσως θα έπρεπε να σκεφτόμαστε με λίγο πιο ανοιχτό μυαλό.
We tend to think about justice in a pretty narrow way: good and bad, innocent and guilty. Injustice is about being wrongfully convicted. So if you're convicted of something you did do, you should be punished for it. There are innocent and guilty people, there are victims and there are perpetrators. Maybe we could think a little bit more broadly than that.
Αυτή τη στιγμή, ζητάμε από παιδιά που ζουν στις πιο προβληματικές γειτονιές, με τους λιγότερους οικογενειακούς πόρους, που φοιτούν στα χειρότερα σχολεία της χώρας, που δεινοπαθούν στην αγορά εργασίας, που ζουν σε γειτονιές όπου η βία είναι καθημερινό πρόβλημα, τους ζητάμε να κάνουν το ακατόρθωτο - βασικά να μην υποπέσουν ποτέ σε σφάλμα.
Right now, we're asking kids who live in the most disadvantaged neighborhoods, who have the least amount of family resources, who are attending the country's worst schools, who are facing the toughest time in the labor market, who are living in neighborhoods where violence is an everyday problem, we're asking these kids to walk the thinnest possible line -- to basically never do anything wrong.
Γιατί δεν παρέχουμε υποστήριξη στα νέα παιδιά με αυτά τα προβλήματα; Γιατί το μόνο που τους προσφέρουμε είναι χειροπέδες, φυλάκιση και ζωή φυγόδικου; Δεν μπορούμε να φανταστούμε κάτι καλύτερο; Δεν μπορούμε να φανταστούμε ένα σύστημα ποινικής δικαιοσύνης που προωθεί το σωφρονισμό, την πρόληψη και την κοινωνική ένταξη, αντί για την τιμωρία; (Χειροκρότημα) Ένα σύστημα ποινικής δικαιοσύνης που αναγνωρίζει τον κοινωνικό αποκλεισμό που αντιμετωπίζουν οι έγχρωμοι και φτωχοί στις ΗΠΑ, και το οποίο δεν προάγει ή διαιωνίζει αυτόν τον αποκλεισμό. (Χειροκρότημα) Τέλος, ένα σύστημα ποινικής δικαιοσύνης που να εμπιστεύεται τους μαύρους νεαρούς αντί να τους θεωρεί ως τον εχθρό που χρειάζεται να περιοριστεί. (Χειροκρότημα)
Why are we not providing support to young kids facing these challenges? Why are we offering only handcuffs, jail time and this fugitive existence? Can we imagine something better? Can we imagine a criminal justice system that prioritizes recovery, prevention, civic inclusion, rather than punishment? (Applause) A criminal justice system that acknowledges the legacy of exclusion that poor people of color in the U.S. have faced and that does not promote and perpetuate those exclusions. (Applause) And finally, a criminal justice system that believes in black young people, rather than treating black young people as the enemy to be rounded up. (Applause)
Τα καλά νέα είναι ότι ήδη το κάνουμε. Πριν από μερικά χρόνια η Μισέλ Αλεξάντερ έγραψε το βιβλίο «Ο νέος Τζιμ Κρόου» που κατάφερε τους Αμερικάνους να δουν τον εγκλεισμό ως πρόβλημα πολιτικών δικαιωμάτων με πρωτόγνωρες ιστορικές διαστάσεις. Ο πρόεδρος Ομπάμα και ο γενικός εισαγγελέας Έρικ Χόλντερ στράφηκαν σθεναρά υπέρ της αναμόρφωσης στην επιβολή ποινών, υπέρ της ανάγκης αντιμετώπισης φυλετικών ανισοτήτων κατά την φυλάκιση. Βλέπουμε σε πολλές πολιτείες να καταργούν τον ανέγκλιτο επιτόπιο έλεγχο υπόπτου ως παραβίαση των δικαιωμάτων των πολιτών. Πόλεις και πολιτείες αποποινικοποιούν την κατοχή μαριχουάνας. Η Νέα Υόρκη, το Νιου Τζέρσεϊ και η Καλιφόρνια μειώνουν τον αριθμό των κρατουμένων, κλείνοντας φυλακές, ενώ παράλληλα έχουν μεγάλη μείωση στην εγκληματικότητα. Και το Τέξας μπήκε στο παιχνίδι, επίσης κλείνοντας φυλακές και επενδύοντας στην εκπαίδευση. Αυτή η παράξενη συμμαχία δεξιών και αριστερών, αποτελούμενη από πρώην κρατούμενους και συντηρητικούς οικονομολόγους, από ακτιβιστές για τα πολιτικά δικαιώματα και από φιλελεύθερους, από νέους που βγαίνουν στους δρόμους διαμαρτυρόμενοι για την αστυνομική βία κατά άοπλων μαύρων νεαρών, και μεγαλύτεροι, πιο εύποροι άνθρωποι - κάποιο είστε εδώ στο ακροατήριο - που χρηματοδοτούν γενναία πρωτοβουλίες κατά της φυλάκισης. Σε ένα βαθιά διχασμένο Κογκρέσο, το έργο της αναμόρφωσης του συστήματος ποινικής δικαιοσύνης είναι σχεδόν το μοναδικό πράγμα όπου δεξιοί και αριστεροί συγκλίνουν.
The good news is that we already are. A few years ago, Michelle Alexander wrote "The New Jim Crow," which got Americans to see incarceration as a civil rights issue of historic proportions in a way they had not seen it before. President Obama and Attorney General Eric Holder have come out very strongly on sentencing reform, on the need to address racial disparity in incarceration. We're seeing states throw out Stop and Frisk as the civil rights violation that it is. We're seeing cities and states decriminalize possession of marijuana. New York, New Jersey and California have been dropping their prison populations, closing prisons, while also seeing a big drop in crime. Texas has gotten into the game now, also closing prisons, investing in education. This curious coalition is building from the right and the left, made up of former prisoners and fiscal conservatives, of civil rights activists and libertarians, of young people taking to the streets to protest police violence against unarmed black teenagers, and older, wealthier people -- some of you are here in the audience -- pumping big money into decarceration initiatives In a deeply divided Congress, the work of reforming our criminal justice system is just about the only thing that the right and the left are coming together on.
Δεν πίστευα ότι θα έβλεπα στη ζωή μου αυτό το πολιτικό κίνημα. Νομίζω ότι πολλοί άνθρωποι που εργάζονταν ακούραστα γράφοντας για τις αιτίες και τις συνέπειες των ιστορικά υψηλών ποσοστών φυλάκισης δεν πίστευαν ότι θα ζούσαμε ποτέ αυτή την στιγμή. Το ερώτημα για εμάς τώρα είναι, πόσο μπορούμε να το εκμεταλλευτούμε; Πόσα μπορούμε να αλλάξουμε;
I did not think I would see this political moment in my lifetime. I think many of the people who have been working tirelessly to write about the causes and consequences of our historically high incarceration rates did not think we would see this moment in our lifetime. The question for us now is, how much can we make of it? How much can we change?
Θέλω να κλείσω με ένα κάλεσμα προς τους νέους ανθρώπους, τους νέους στα κολέγια και τους νέους που αγωνίζονται να μείνουν έξω από τη φυλακή ή να επιβιώσουν στη φυλακή και να γυρίσουν σπίτι. Αυτοί οι δρόμοι προς την ενηλικίωση μοιάζουν να απέχουν έτη φωτός μεταξύ τους, αλλά οι νέοι που συμμετέχουν στους δύο αυτούς θεσμούς που μας μεταφέρουν προς την ενηλικίωση, έχουν ένα πράγμα κοινό: Και οι δύο μπορούν να ηγηθούν στο έργο της αναμόρφωσης της ποινικής δικαιοσύνης. Οι νέοι πάντα έμπαιναν μπροστά στον αγώνα για ίσα δικαιώματα, τον αγώνα για αξιοπρέπεια σε περισσότερους ανθρώπους και μια ευκαιρία να παλέψουν για την ελευθερία. Η αποστολή για τη γενιά των νεαρών που ενηλικιώνονται σε μια στιγμή, που μπορεί να επιφέρει ριζικές αλλαγές, είναι να βάλουν ένα τέλος στις μαζικές φυλακίσεις και να χτίσουν ένα νέο σύστημα ποινικής δικαιοσύνης με έμφαση στη λέξη δικαιοσύνη.
I want to end with a call to young people, the young people attending college and the young people struggling to stay out of prison or to make it through prison and return home. It may seem like these paths to adulthood are worlds apart, but the young people participating in these two institutions conveying us to adulthood, they have one thing in common: Both can be leaders in the work of reforming our criminal justice system. Young people have always been leaders in the fight for equal rights, the fight for more people to be granted dignity and a fighting chance at freedom. The mission for the generation of young people coming of age in this, a sea-change moment, potentially, is to end mass incarceration and build a new criminal justice system, emphasis on the word justice. Thanks.
Ευχαριστώ.
(Applause)
(Χειροκρότημα)