The following are my opinions, and do not reflect the opinions or policies of any particular prosecutor's office.
Wat volgt, zijn mijn standpunten, niet de standpunten of het beleid van enig specifiek parket.
(Laughter)
(Gelach)
I am a prosecutor. I believe in law and order. I am the adopted son of a police officer, a Marine and a hairdresser. I believe in accountability and that we should all be safe in our communities. I love my job and the people that do it. I just think that it's our responsibility to do it better.
Ik ben openbaar aanklager en geloof in de handhaving van de wet. Ik ben de geadopteerde zoon van een politieman, marinier en een kapster. Ik geloof in verantwoordingsplicht en dat iedereen veilig zou moeten zijn in onze samenleving. Ik hou van mijn werk en de mensen die het doen. Ik geloof alleen dat we het beter zouden moeten doen.
By a show of hands, how many of you, by the age of 25, had either acted up in school, went somewhere you were specifically told to stay out of, or drank alcohol before your legal age?
Steek je hand op, hoevelen van jullie hadden op je vijfentwintigste ofwel stampei gemaakt op school, je op duidelijk verboden terrein begeven, of alcohol gedronken terwijl je er te jong voor was.
(Laughter)
(Gelach)
All right.
Oké.
How many of you shoplifted, tried an illegal drug or got into a physical fight -- yes, even with a sibling? Now, how many of you ever spent one day in jail for any of those decisions? How many of you sitting here today think that you're a danger to society or should be defined by those actions of youthful indiscretion?
Hoevelen van jullie jatten uit winkels, probeerden drugs, of raakten verzeild in een vechtpartij, zelfs met broers of zussen. Hoevelen van jullie hebben één dag in de cel doorgebracht vanwege zo'n beslissing? Hoevelen van jullie vinden jezelf een gevaar voor de samenleving, of dat zulke jeugdzonden je moeten blijven worden aangerekend?
(Laughter)
(Gelach)
Point taken.
Dat is duidelijk.
When we talk about criminal justice reform, we often focus on a few things, and that's what I want to talk to you about today. But first I'm going to -- since you shared with me, I'm going to give you a confession on my part. I went to law school to make money. I had no interest in being a public servant, I had no interest in criminal law, and I definitely didn't think that I would ever be a prosecutor.
Als we het hebben over hervorming van het strafrecht, letten we vaak op slechts een paar dingen, en daarover wil ik het vandaag hebben. Maar allereerst ... jullie hebben je blootgegeven; ik zal eveneens een bekentenis afleggen. Ik ging rechten studeren om rijk te worden. Voor de overheid werken interesseerde me niet, strafrecht evenmin, en ik verwachtte al helemaal niet ooit aanklager te worden.
Near the end of my first year of law school, I got an internship in the Roxbury Division of Boston Municipal Court. I knew of Roxbury as an impoverished neighborhood in Boston, plagued by gun violence and drug crime. My life and my legal career changed the first day of that internship. I walked into a courtroom, and I saw an auditorium of people who, one by one, would approach the front of that courtroom to say two words and two words only: "Not guilty." They were predominately black and brown. And then a judge, a defense attorney and a prosecutor would make life-altering decisions about that person without their input. They were predominately white. As each person, one by one, approached the front of that courtroom, I couldn't stop but think: How did they get here? I wanted to know their stories. And as the prosecutor read the facts of each case, I was thinking to myself, we could have predicted that. That seems so preventable... not because I was an expert in criminal law, but because it was common sense.
Tegen het einde van mijn eerste studiejaar ging ik stage lopen in het kantongerecht van de wijk Roxbury in Boston. Ik kende Roxbury als een armoedige wijk in Boston, geplaagd door vuurwapengeweld en drugs. Mijn leven en juridische loopbaan veranderden die eerste stagedag. Ik liep een rechtszaal binnen en zag een hoorzaal vol mensen die een voor een naar voren kwamen om slechts twee woorden te zeggen: "Niet schuldig." Ze waren overwegend zwart en bruin. Een rechter, een advocaat en een aanklager namen vervolgens levensveranderende beslissingen over die persoon, zonder hun inspraak. Zij waren overwegend blank. Terwijl elke persoon naar voren liep in die rechtzaal, dacht ik voortdurend: hoe zijn zij hier beland? Ik wilde hun verhalen kennen. Terwijl de aanklager de feiten voorlas in elke zaak, dacht ik bij mezelf: dat hadden we kunnen voorspellen. Dat lijkt zo makkelijk te voorkomen. Niet omdat ik strafrechtexpert was: mijn gezonde verstand zei dat.
Over the course of the internship, I began to recognize people in the auditorium, not because they were criminal masterminds but because they were coming to us for help and we were sending them out without any.
Gedurende die stage begon ik mensen te herkennen in de hoorzaal, niet omdat het topcriminelen waren maar omdat ze naar ons kwamen voor hulp en wij hen wegstuurden zonder die hulp.
My second year of law school I worked as a paralegal for a defense attorney, and in that experience I met many young men accused of murder. Even in our "worst," I saw human stories. And they all contained childhood trauma, victimization, poverty, loss, disengagement from school, early interaction with the police and the criminal justice system, all leading to a seat in a courtroom. Those convicted of murder were condemned to die in prison, and it was during those meetings with those men that I couldn't fathom why we would spend so much money to keep this one person in jail for the next 80 years when we could have reinvested it up front, and perhaps prevented the whole thing from happening in the first place.
Mijn tweede studiejaar werkte ik als juridisch medewerker van een advocaat en tijdens die ervaring ontmoette ik vele jonge mannen beschuldigd van moord. Zelfs in de 'ergsten' scholen menselijke verhalen. Allemaal bevatten ze jeugdtrauma, slachtofferschap, armoede, verlies, spijbelen, op jonge leeftijd in aanraking komen met politie en justitie, wat allemaal voerde naar een plek in een rechtszaal. Veroordeelden wegens moord werden opgesloten tot hun dood, en tijdens die bijeenkomsten met die mannen kon ik me niet voorstellen waarom we zoveel geld uitgeven om deze ene persoon de komende 80 jaar op te sluiten, als we het vooraf hadden kunnen investeren en zo wellicht de hele zaak hadden kunnen voorkomen.
(Applause)
(Applaus)
My third year of law school, I defended people accused of small street crimes, mostly mentally ill, mostly homeless, mostly drug-addicted, all in need of help. They would come to us, and we would send them away without that help. They were in need of our assistance. But we weren't giving them any. Prosecuted, adjudged and defended by people who knew nothing about them.
Tijdens mijn derde jaar rechten verdedigde ik mensen beschuldigd van kleine vergrijpen. Ze waren meestal geestesziek, dakloos en drugsverslaafd, en allen hulpbehoevend. Zij kwamen naar ons en wij stuurden hen weg zonder die hulp. Zij hadden onze begeleiding nodig. Wij gaven helemaal niets. Aangeklaagd, beoordeeld en verdedigd door mensen die niets van hen wisten.
The staggering inefficiency is what drove me to criminal justice work. The unfairness of it all made me want to be a defender. The power dynamic that I came to understand made me become a prosecutor.
De onthutsende inefficiëntie is wat mij richting strafrecht dreef. De ongerechtigheid maakte dat ik advocaat van de verdediging wilde zijn. Het krachtenspel dat ik begon te zien, maakte mij tot aanklager.
I don't want to spend a lot of time talking about the problem. We know the criminal justice system needs reform, we know there are 2.3 million people in American jails and prisons, making us the most incarcerated nation on the planet. We know there's another seven million people on probation or parole, we know that the criminal justice system disproportionately affects people of color, particularly poor people of color. And we know there are system failures happening everywhere that bring people to our courtrooms. But what we do not discuss is how ill-equipped our prosecutors are to receive them. When we talk about criminal justice reform, we, as a society, focus on three things. We complain, we tweet, we protest about the police, about sentencing laws and about prison. We rarely, if ever, talk about the prosecutor.
Over het probleem wil ik kort zijn. We weten dat het strafrechtsysteem hervormd moet worden, dat 2,3 miljoen mensen in de VS opgesloten zitten, wat ons wereldkampioen opsluiten maakt. We weten dat er nog eens zeven miljoen mensen voorwaardelijk vrij zijn, dat het strafrechtsysteem disproportioneel veel gekleurde mensen treft en met name armen. We weten dat op talloze plekken het systeem faalt, waardoor mensen in onze rechtszalen belanden. Maar waar we niet over praten is hoe slecht onze aanklagers hen kunnen opvangen. Als we praten over strafrecht, richten we ons als samenleving op drie dingen. We klagen, tweeten en protesteren over de politie, over de strafmaat en over gevangenissen. Zelden of nooit praten we over de aanklager.
In the fall of 2009, a young man was arrested by the Boston Police Department. He was 18 years old, he was African American and he was a senior at a local public school. He had his sights set on college but his part-time, minimum-wage job wasn't providing the financial opportunity he needed to enroll in school. In a series of bad decisions, he stole 30 laptops from a store and sold them on the Internet. This led to his arrest and a criminal complaint of 30 felony charges. The potential jail time he faced is what stressed Christopher out the most. But what he had little understanding of was the impact a criminal record would have on his future.
In de herfst van 2009 werd een jongeman gearresteerd door de politie van Boston. Hij was 18 jaar oud, zwart, en zat in de hoogste klas van de middelbare school. Hij wilde graag studeren maar zijn deeltijdbaan tegen minimumloon bood onvoldoende middelen om zich in te schrijven. In een serie slechte beslissingen stal hij 30 laptops uit een winkel en verkocht ze op internet. Dit leidde tot zijn arrestatie en een aanklacht met 30 zware vergrijpen. De potentiële gevangenisstraf baarde Christopher de meeste zorgen. Wat hij echter niet besefte, was hoeveel impact een strafblad zou hebben op zijn toekomst.
I was standing in arraignments that day when Christopher's case came across my desk. And at the risk of sounding dramatic, in that moment, I had Christopher's life in my hands. I was 29 years old, a brand-new prosecutor, and I had little appreciation for how the decisions I would make would impact Christopher's life. Christopher's case was a serious one and it needed to be dealt with as such, but I didn't think branding him a felon for the rest of his life was the right answer.
Voor de tenlastelegging belandde Christophers zaak op mijn bureau en zonder dramatisch te willen klinken: op dat moment hield ik Christophers leven in mijn handen. Ik was 29 jaar, een kersverse aanklager, en ik had weinig besef van hoe mijn beslissingen Christophers leven zouden bepalen. Dit was een serieuze zaak die als zodanig behandeld moest worden, maar hem permanent te brandmerken als misdadiger was volgens mij niet het antwoord.
For the most part, prosecutors step onto the job with little appreciation of the impact of our decisions, regardless of our intent. Despite our broad discretion, we learn to avoid risk at all cost, rendering our discretion basically useless. History has conditioned us to believe that somehow, the criminal justice system brings about accountability and improves public safety, despite evidence to the contrary. We're judged internally and externally by our convictions and our trial wins, so prosecutors aren't really incentivized to be creative at our case dispositions, or to take risks on people we might not otherwise. We stick to an outdated method, counterproductive to achieving the very goal that we all want, and that's safer communities.
Vaak doen aanklagers hun werk met weinig besef van de impact van onze beslissingen, ongeacht onze intentie. Ondanks grote beoordelingsmarge leren we risico koste wat kost te mijden, wat onze beoordelingsmarge praktisch tenietdoet. We zijn historisch geconditioneerd te geloven dat het strafrechtsysteem verantwoordingsplicht schept en openbare veiligheid bevorderd, ondanks bewijs van het tegendeel. We worden intern en extern beoordeeld op aantallen veroordelingen zodat aanklagers niet worden aangespoord creatief te zijn bij hun beslissingen, of om uitzonderlijke risico's aan te gaan voor mensen. We handhaven een verouderde werkwijze die haaks staat op het doel dat wij allemaal beogen: veiligere gemeenschappen.
Yet most prosecutors standing in my space would have arraigned Christopher. They have little appreciation for what we can do. Arraigning Christopher would give him a criminal record, making it harder for him to get a job, setting in motion a cycle that defines the failing criminal justice system today. With a criminal record and without a job, Christopher would be unable to find employment, education or stable housing. Without those protective factors in his life, Christopher would be more likely to commit further, more serious crime. The more contact Christopher had with the criminal justice system, the more likely it would be that he would return again and again and again -- all at tremendous social cost to his children, to his family and to his peers. And, ladies and gentlemen, it is a terrible public safety outcome for the rest of us.
Toch zouden de meeste aanklagers Christopher vervolgd hebben. Ze hebben weinig besef van onze mogelijkheden. Christopher vervolgen zou hem een strafblad geven, wat een baan vinden bemoeilijkt en een cyclus in gang zet die ons huidige falende strafrechtsysteem kenmerkt. Met een strafblad en zonder baan zou Christopher geen kans maken op werk, opleiding of goede huisvesting. Zonder die beschermende factoren in zijn leven zou Christopher eerder geneigd zijn tot nog meer en ernstiger misdaden. Hoe meer contact hij zou hebben met het strafrechtsysteem, des te groter de kans dat hij terug zou keren, keer op keer... met enorme sociale gevolgen voor zijn kinderen, gezin en voor anderen zoals hij. Dames en heren, daar is onze maatschappelijke veiligheid uiteindelijk de dupe van.
When I came out of law school, I did the same thing as everybody else. I came out as a prosecutor expected to do justice, but I never learned what justice was in my classes -- none of us do. None of us do.
Toen ik afgestudeerd was, deed ik hetzelfde als iedereen. Ik verwachtte als aanklager bij te dragen aan gerechtigheid maar had tijdens mijn studie nooit geleerd wat dat was. Niemand leert dat.
And yet, prosecutors are the most powerful actors in the criminal justice system. Our power is virtually boundless. In most cases, not the judge, not the police, not the legislature, not the mayor, not the governor, not the President can tell us how to prosecute our cases. The decision to arraign Christopher and give him a criminal record was exclusively mine. I would choose whether to prosecute him for 30 felonies, for one felony, for a misdemeanor, or at all. I would choose whether to leverage Christopher into a plea deal or take the case to trial, and ultimately, I would be in a position to ask for Christopher to go to jail. These are decisions that prosecutors make every day unfettered, and we are unaware and untrained of the grave consequences of those decisions.
Toch zijn aanklagers de machtigste spelers in het strafrechtsysteem. Onze macht is vrijwel grenzeloos. Doorgaans kan noch de rechter, noch de politie of de wetgever noch de burgemeester, gouverneur of president ons vertellen hoe we moeten vervolgen. De beslissing om Christopher te dagen en hem een strafblad te geven lag volledig bij mij. Ik kon kiezen hem aan te klagen voor 30 zware vergrijpen, of één, of voor een klein vergrijp, of helemaal niet. Ik kon Christopher voordragen voor een minnelijke schikking of de zaak voor laten komen, en uiteindelijk zou ik de macht hebben om te vragen dat hij gevangen zou worden gezet. Dit zijn beslissingen die aanklagers dagelijks vrijelijk nemen zonder enig besef of opleiding over de verreikende gevolgen van die beslissingen.
One night this past summer, I was at a small gathering of professional men of color from around the city. As I stood there stuffing free finger sandwiches into my mouth, as you do as public servant --
Op een recente zomeravond was ik bij een kleine bijeenkomst van gekleurde professionals uit mijn stad. Terwijl ik daar gratis hapjes in mijn mond stond te proppen, zoals ambtenaren doen, (Gelach)
(Laughter)
zag ik aan de overkant van de ruimte
I noticed across the room, a young man waving and smiling at me and approaching me. And I recognized him, but I couldn't place from where, and before I knew it, this young man was hugging me. And thanking me. "You cared about me, and you changed my life." It was Christopher.
een jongeman zwaaien en lachend in mijn richting lopen. Ik herkende hem, maar wist niet waarvan, en voordat ik er erg in had, stond hij met zijn armen om me heen. Hij bedankte me: "Jij gaf om me en je veranderde mijn leven." Het was Christopher.
See, I never arraigned Christopher. He never faced a judge or a jail, he never had a criminal record. Instead, I worked with Christopher; first on being accountable for his actions, and then, putting him in a position where he wouldn't re-offend. We recovered 75 percent of the computers that he sold and gave them back to Best Buy, and came up with a financial plan to repay for the computers we couldn't recover. Christopher did community service. He wrote an essay reflecting on how this case could impact his future and that of the community. He applied to college, he obtained financial aid, and he went on to graduate from a four-year school.
Ik had hem niet vervolgd. Hij zag nooit een rechter of gevangenis en kreeg geen strafblad. In plaats daarvan werkte ik met hem. Allereerst om verantwoording te nemen voor zijn acties, en hem daarna in een positie te krijgen waarin hij niet zou recidiveren. We konden 75% van de verkochte computers opsporen, gaven die terug aan Best Buy en maakten een financieel plan om de andere computers terug te betalen. Christopher kreeg een werkstraf. Hij schreef een essay over hoe deze zaak zijn toekomst kon beïnvloeden en die van de gemeenschap. Hij schreef zich in op een universiteit, kreeg financiële hulp en studeerde na vier jaar af.
(Applause)
(Applaus)
After we finished hugging, I looked at his name tag, to learn that Christopher was the manager of a large bank in Boston. Christopher had accomplished -- and making a lot more money than me --
Toen we uitgeknuffeld waren, keek ik op zijn naamplaatje en zag dat hij manager was van een grote bank in Boston. Christopher had -- en een hoop meer verdiende dan ik --
(Laughter)
(Gelach)
He had accomplished all of this in the six years since I had first seen him in Roxbury Court. I can't take credit for Christopher's journey to success, but I certainly did my part to keep him on the path.
Hij had dit alles bereikt in de zes jaar sinds ik hem tegenkwam als aanklager. Zijn succes heeft Christopher niet aan mij te danken, maar ik heb wel het mijne gedaan om hem op de juiste weg te houden.
There are thousands of Christophers out there, some locked in our jails and prisons. We need thousands of prosecutors to recognize that and to protect them. An employed Christopher is better for public safety than a condemned one. It's a bigger win for all of us. In retrospect, the decision not to throw the book at Christopher makes perfect sense. When I saw him that first day in Roxbury Court, I didn't see a criminal standing there. I saw myself -- a young person in need of intervention. As an individual caught selling a large quantity of drugs in my late teens, I knew firsthand the power of opportunity as opposed to the wrath of the criminal justice system. Along the way, with the help and guidance of my district attorney, my supervisor and judges, I learned the power of the prosecutor to change lives instead of ruining them.
Er lopen duizenden Christophers rond. Sommigen van hen zitten in een cel. We hebben duizenden aanklagers nodig om dat in te zien en hen te beschermen. Een Christopher met een baan is beter voor de openbare veiligheid dan een met een strafblad. Iedereen wint daarbij. Terugkijkend was het volkomen logisch hem niet volgens het boekje te behandelen. Toen ik hem zag die eerste dag in Roxbury Court, zag ik geen crimineel, ik zag mezelf, een jonge persoon die hulp nodig had. Als tiener was ik betrapt op het verkopen van grote hoeveelheden drugs en kende dus uit ervaring de kracht van nieuwe kansen in tegenstelling tot de vergelding van het strafrechtsysteem. Gaandeweg leerde ik met hulp van mijn openbaar aanklager, mijn supervisor en rechters, de macht van de aanklagers kennen om levens te redden in plaats van verwoesten.
And that's how we do it in Boston. We helped a woman who was arrested for stealing groceries to feed her kids get a job. Instead of putting an abused teenager in adult jail for punching another teenager, we secured mental health treatment and community supervision. A runaway girl who was arrested for prostituting, to survive on the streets, needed a safe place to live and grow -- something we could help her with. I even helped a young man who was so afraid of the older gang kids showing up after school, that one morning instead of a lunchbox into his backpack, he put a loaded 9-millimeter. We would spend our time that we'd normally take prepping our cases for months and months for trial down the road by coming up with real solutions to the problems as they presented.
Zo doen we dat in Boston. We hielpen een vrouw die boodschappen stal om haar kinderen te voeden een baan vinden. In plaats van de cel in, stuurden we een mishandelde tiener die een andere tiener geslagen had naar veilige geestelijke zorg en maatschappelijke begeleiding. Een weggelopen meisje dat zich prostitueerde om te overleven op straat had een veilige plek nodig om te leven en groeien -- iets waarmee we haar konden helpen. Ik hielp zelfs een jongeman die zo bang was voor de oudere bendeleden die opdoken na schooltijd, dat hij op een ochtend in plaats van boterhammen een geladen pistool meenam. In plaats van ons voor te bereiden op zaken die pas maanden later zouden plaatsvinden, bedachten we nu oplossingen op actuele problemen.
Which is the better way to spend our time? How would you prefer your prosecutors to spend theirs? Why are we spending 80 billion dollars on a prison industry that we know is failing, when we could take that money and reallocate it into education, into mental health treatment, into substance abuse treatment and to community investment so we can develop our neighborhoods?
Wat is een betere tijdsbesteding? Hoe zou jij willen dat je aanklager zijn tijd besteedt? Waarom geven we 70 miljard euro uit aan een gevangenissysteem waarvan we weten dat het faalt, als we dat geld konden stoppen in onderwijs, geestelijke gezondheidszorg, verslavingszorg en sociaal werk zodat we onze wijken kunnen ontwikkelen?
(Applause)
(Applaus)
So why should this matter to you? Well, one, we're spending a lot of money. Our money. It costs 109,000 dollars in some states to lock up a teenager for a year, with a 60 percent chance that that person will return to the very same system. That is a terrible return on investment.
Waarom gaat dit jou aan? Ten eerste geven we veel geld uit. Ons geld. In sommige staten kost het 95.000 euro om een tiener een jaar lang op te sluiten, met 60% kans dat die persoon zal recidiveren. Dat is een treurig rendement.
Number two: it's the right thing to do. If prosecutors were a part of creating the problem, it's incumbent on us to create a solution and we can do that using other disciplines that have already done the data and research for us.
Ten tweede: het is het juiste om te doen. Als aanklagers hebben bijgedragen aan het probleem, is het aan ons een oplossing te creëren. We kunnen steunen op andere disciplines die alle onderzoek al hebben gedaan.
And number three: your voice and your vote can make that happen. The next time there's a local district attorney's election in your jurisdiction, ask candidates these questions. One: What are you doing to make me and my neighbors safer? Two: What data are you collecting, and how are you training your prosecutors to make sure that it's working? And number three: If it's not working for everybody, what are you doing to fix it? If they can't answer the questions, they shouldn't be doing the job.
Ten derde: jouw stem en stemgedrag kunnen dat bewerkstelligen. Bij de volgende verkiezingen voor officieren van justitie in jouw kiesdistrict, kun je deze vragen stellen: 1. Wat doet u voor de veiligheid van mij en mijn buren? 2. Welke gegevens verzamelt u, en hoe traint u uw aanklagers om zeker te gaan dat het werkt? 3. Als het niet voor iedereen werkt, wat doet u dan om dat op te lossen? Als ze die vragen niet kunnen beantwoorden, zijn ze niet geschikt voor die baan.
Each one of you that raised your hand at the beginning of this talk is a living, breathing example of the power of opportunity, of intervention, of support and of love. While each of you may have faced your own brand of discipline for whatever malfeasances you committed, barely any of you needed a day in jail to make you the people that you are today -- some of the greatest minds on the planet.
Ieder van jullie die in het begin zijn hand opstak, is het levende bewijs van de kracht van kansen, van ingrijpen, van steun en van liefde. Hoewel ieder van jullie wellicht op eigen wijze gestraft is voor de misstappen die je beging, hoefde vrijwel niemand een dag in de cel door te brengen om jullie te maken tot wie je vandaag bent: de knapste koppen op aarde.
Every day, thousands of times a day, prosecutors around the United States wield power so great that it can bring about catastrophe as quickly as it can bring about opportunity, intervention, support and yes, even love. Those qualities are the hallmarks of a strong community, and a strong community is a safe one. If our communities are broken, don't let the lawyers that you elect fix them with outdated, inefficient, expensive methods.
Duizenden keren per dag oefenen aanklagers in de VS een macht uit die zo groot is dat ze even makkelijk catastrofaal kan zijn als dat ze kan leiden tot kansen, ingrijpen, ondersteuning en, inderdaad, zelfs liefde. Deze kwaliteiten zijn de kenmerken van een sterke gemeenschap, en een sterke gemeenschap is een veilige. Laat kapotte gemeenschappen niet repareren door juristen met achterhaalde, inefficiënte, dure methoden. Eis meer; stem op de aanklager die mensen uit de cel houdt
Demand more; vote for the prosecutor who's helping people stay out of jail, not putting them in.
in plaats van ze erin te stoppen. Eis iets beters.
Demand better. You deserve it, your children deserve it, the people who are tied up in the system deserve it, but most of all, the people that we are sworn to protect and do justice for demand it.
Jij verdient het, je kinderen verdienen het, de mensen gevangen in het systeem verdienen het, maar bovenal, de mensen die wij gezworen zijn te beschermen eisen het.
We must, we must do better.
We moeten ... we moeten het beter doen.
Thank you.
Dank je wel.
(Applause)
(Applaus)
Thank you.
Dank je wel.
(Applause)
(Applaus)
Thank you very much.
Hartelijk bedankt.