Τα παρακάτω είναι απόψεις μου και δεν αντανακλούν τις απόψεις και πολιτικές κανενός εισαγγελέα.
The following are my opinions, and do not reflect the opinions or policies of any particular prosecutor's office.
(Γέλια)
(Laughter)
Είμαι εισαγγελέας. Πιστεύω στο νόμο και την τάξη. Είμαι υιοθετημένος γιος ενός αστυνομικού, ενός πεζοναύτη και μιας κομμώτριας. Πιστεύω στην υπευθυνότητα και στο ότι θα πρέπει όλοι να είμαστε ασφαλείς στις κοινότητές μας. Λατρεύω τη δουλειά μου και τους ανθρώπους της. Πιστεύω ότι είναι δική μας ευθύνη να την κάνουμε καλύτερα.
I am a prosecutor. I believe in law and order. I am the adopted son of a police officer, a Marine and a hairdresser. I believe in accountability and that we should all be safe in our communities. I love my job and the people that do it. I just think that it's our responsibility to do it better.
Σηκώνοντας χέρια, πόσοι από εσάς μέχρι την ηλικία των 25 είτε είχατε προκαλέσει κάποιο πρόβλημα στο σχολείο, είτε πήγατε κάπου που σας είχαν απαγορεύσει ρητά, είτε ήπιατε αλκοόλ πριν τη νόμιμη ηλικία;
By a show of hands, how many of you, by the age of 25, had either acted up in school, went somewhere you were specifically told to stay out of, or drank alcohol before your legal age?
(Γέλια)
(Laughter)
Εντάξει.
All right.
Πόσοι από εσάς κάνατε κάποια κλοπή, δοκιμάσατε κάποιο απαγορευμένο ναρκωτικό ή μπλέξατε σε σωματικό καυγά - ναι, ακόμα και με τα αδέρφια σας; Πόσοι από εσάς περάσατε μια μέρα στη φυλακή για οποιαδήποτε απ' αυτές τις αποφάσεις; Πόσοι από εσάς εδώ σήμερα πιστεύετε ότι είστε κίνδυνος για την κοινωνία ή ότι πρέπει να σας χαρακτηρίζουν οι πράξεις της εφηβείας σας;
How many of you shoplifted, tried an illegal drug or got into a physical fight -- yes, even with a sibling? Now, how many of you ever spent one day in jail for any of those decisions? How many of you sitting here today think that you're a danger to society or should be defined by those actions of youthful indiscretion?
(Γέλια)
(Laughter)
Το πιάσατε το νόημα.
Point taken.
Όταν μιλάμε για ποινική αναμόρφωση, συνήθως επικεντρωνόμαστε σε μερικά πράγματα, και για αυτά θα σας μιλήσω σήμερα. Πρώτα, όμως, αφού με εμπιστευτήκατε, θα σας κάνω μια εξομολόγηση. Πήγα στη Νομική για να βγάλω χρήματα. Δεν με ενδιέφερε να είμαι στο δημόσιο, δεν με ενδιέφερε το ποινικό δίκαιο, και σίγουρα δεν πίστευα ποτέ ότι θα γινόμουν εισαγγελέας.
When we talk about criminal justice reform, we often focus on a few things, and that's what I want to talk to you about today. But first I'm going to -- since you shared with me, I'm going to give you a confession on my part. I went to law school to make money. I had no interest in being a public servant, I had no interest in criminal law, and I definitely didn't think that I would ever be a prosecutor.
Στο τέλος του πρώτου έτους στη Νομική, έκανα πρακτική στον τομέα Ρόξμπερι του Δημοτικού Δικαστηρίου της Βοστόνης. Ήξερα το Ρόξμπερι σαν μια φτωχή γειτονιά της Βοστόνης, που μαστίζεται από βία με όπλα και εγκλήματα με ναρκωτικά. Η ζωή μου και η νομική μου καριέρα άλλαξαν την πρώτη μέρα της πρακτικής μου. Μπήκα στo δικαστήριο και είδα ανθρώπους σε μια αίθουσα που ένας-ένας θα πλησίαζαν την έδρα για να πουν μόνο μια λέξη: «Αθώος». Ήταν κυρίως έγχρωμοι. Και μετά ο δικαστής, η υπεράσπιση και ο εισαγγελέας θα έπαιρναν σημαντικές αποφάσεις για τον άνθρωπο αυτό χωρίς την άποψή του. Ήταν κυρίως λευκοί. Καθώς προσέγγιζαν ένας-ένας την έδρα, σκεφτόμουν: Πώς έφτασαν εδώ; Ήθελα να μάθω την ιστορία τους. Και καθώς ο εισαγγελέας διάβαζε τη δικογραφία κάθε υπόθεσης, σκεφτόμουν: Θα μπορούσαμε να το είχαμε προβλέψει αυτό. Μπορούσε να είχε αποτραπεί. Όχι γιατί ήμουν ειδικός στο ποινικό δίκαιο αλλά επειδή ήταν κοινή λογική.
Near the end of my first year of law school, I got an internship in the Roxbury Division of Boston Municipal Court. I knew of Roxbury as an impoverished neighborhood in Boston, plagued by gun violence and drug crime. My life and my legal career changed the first day of that internship. I walked into a courtroom, and I saw an auditorium of people who, one by one, would approach the front of that courtroom to say two words and two words only: "Not guilty." They were predominately black and brown. And then a judge, a defense attorney and a prosecutor would make life-altering decisions about that person without their input. They were predominately white. As each person, one by one, approached the front of that courtroom, I couldn't stop but think: How did they get here? I wanted to know their stories. And as the prosecutor read the facts of each case, I was thinking to myself, we could have predicted that. That seems so preventable... not because I was an expert in criminal law, but because it was common sense.
Κατά τη διάρκεια της πρακτικής, άρχισα να αναγνωρίζω ανθρώπους στο ακροατήριο, όχι γιατί ήταν εγκληματικοί εγκέφαλοι, αλλά επειδή είχαν έρθει για να τους βοηθήσουμε και εμείς τους διώχναμε χωρίς βοήθεια.
Over the course of the internship, I began to recognize people in the auditorium, not because they were criminal masterminds but because they were coming to us for help and we were sending them out without any.
Το δεύτερο έτος της Νομικής δούλεψα ως βοηθός ενός δικηγόρου υπεράσπισης, και σε αυτή την εμπειρία συνάντησα πολλούς νέους κατηγορούμενους για φόνο. Ακόμα και στα «χειρότερα», είδα ανθρώπινες ιστορίες. Όλοι είχαν παιδικά τραύματα. Θυματοποίηση, φτώχεια, απώλεια, αποσύνδεση από το σχολείο, αλληλεπίδραση με την αστυνομία και το ποινικό σύστημα από νωρίς, που όλα τους οδήγησαν σε μια θέση στο δικαστήριο. Όσοι καταδικάζονταν για φόνο θα πέθαιναν στη φυλακή, και κατά τη διάρκεια των συναντήσεων με αυτούς τους ανθρώπους, δεν καταλάβαινα γιατί ξοδεύαμε τόσα χρήματα για να κρατήσουμε αυτό το άτομο στη φυλακή για τα επόμενα 80 χρόνια όταν θα μπορούσαμε να τα είχαμε επενδύσει νωρίτερα και ίσως να είχαμε αποτρέψει να συμβεί αυτό εξαρχής.
My second year of law school I worked as a paralegal for a defense attorney, and in that experience I met many young men accused of murder. Even in our "worst," I saw human stories. And they all contained childhood trauma, victimization, poverty, loss, disengagement from school, early interaction with the police and the criminal justice system, all leading to a seat in a courtroom. Those convicted of murder were condemned to die in prison, and it was during those meetings with those men that I couldn't fathom why we would spend so much money to keep this one person in jail for the next 80 years when we could have reinvested it up front, and perhaps prevented the whole thing from happening in the first place.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Το τρίτο έτος της Νομικής, υπερασπίστηκα κατηγορούμενους για μικρά εγκλήματα. Κυρίως πνευματικά ασθενείς, άστεγους, αλκοολικούς, που όλοι χρειάζονταν βοήθεια. Έρχονταν σε εμάς και τους διώχναμε χωρίς να τους βοηθήσουμε. Χρειάζονταν τη βοήθειά μας. Αλλά δεν τους την δίναμε. Κατηγορούνταν, δικάζονταν και υπερασπίζονταν από ανθρώπους που δεν ήξεραν τίποτα γι' αυτούς.
My third year of law school, I defended people accused of small street crimes, mostly mentally ill, mostly homeless, mostly drug-addicted, all in need of help. They would come to us, and we would send them away without that help. They were in need of our assistance. But we weren't giving them any. Prosecuted, adjudged and defended by people who knew nothing about them.
Η απίστευτη αναποτελεσματικότητα ήταν που με οδήγησε στο ποινικό δίκαιο. Η αδικία με έκανε να θέλω να γίνω συνήγορος υπεράσπισης. Η δυναμική που συνειδητοποίησα με έκανε να γίνω εισαγγελέας.
The staggering inefficiency is what drove me to criminal justice work. The unfairness of it all made me want to be a defender. The power dynamic that I came to understand made me become a prosecutor.
Δεν θέλω να ξοδέψω χρόνο μιλώντας για το πρόβλημα. Ξέρουμε ότι το ποινικό σύστημα θέλει αναμόρφωση, ότι υπάρχουν 2,3 εκατομμύρια άνθρωποι στις Αμερικάνικες φυλακές και ότι έχουμε παγκοσμίως τους περισσότερους φυλακισμένους. Ξέρουμε πως υπάρχουν άλλα 7 εκατομμύρια υπό επιτήρηση ή αναστολή, ξέρουμε ότι το ποινικό σύστημα δικαιοσύνης επηρεάζει δυσανάλογα τους έγχρωμους, ειδικά τους φτωχούς έγχρωμους. Ξέρουμε ότι παντού υπάρχουν αποτυχίες του συστήματος που φέρνουν ανθρώπους στα δικαστήρια. Αλλά αυτό που δεν συζητάμε είναι πόσο ανέτοιμοι είναι οι εισαγγελείς μας για να τους υποδεχτούν. Όταν μιλάμε για αναμόρφωση του συστήματος, εμείς, ως κοινωνία, εστιάζουμε σε τρία πράγματα. Παραπονιόμαστε, τουιτάρουμε, διαμαρτυρόμαστε για την αστυνομία, για τους νόμους και για τη φυλακή. Σπάνια -αν ποτέ- αναφερόμαστε στον εισαγγελέα.
I don't want to spend a lot of time talking about the problem. We know the criminal justice system needs reform, we know there are 2.3 million people in American jails and prisons, making us the most incarcerated nation on the planet. We know there's another seven million people on probation or parole, we know that the criminal justice system disproportionately affects people of color, particularly poor people of color. And we know there are system failures happening everywhere that bring people to our courtrooms. But what we do not discuss is how ill-equipped our prosecutors are to receive them. When we talk about criminal justice reform, we, as a society, focus on three things. We complain, we tweet, we protest about the police, about sentencing laws and about prison. We rarely, if ever, talk about the prosecutor.
Το φθινόπωρο του 2009, ένας νέος συνελήφθη από το Αστυνομικό Τμήμα της Βοστόνης. Ήταν 18 ετών, αφροαμερικανός και πήγαινε τρίτη λυκείου σε δημόσιο σχολείο. Ήθελε να περάσει στο πανεπιστήμιο, αλλά η δουλειά του -ημιαπασχόληση με κατώτατο μισθό- δεν του απέφερε αρκετά για να γραφτεί στη σχολή. Παίρνοντας κακές αποφάσεις, έκλεψε 30 υπολογιστές από ένα κατάστημα και τους πούλησε στο διαδίκτυο. Αυτό οδήγησε στη σύλληψή του και σε κατηγορίες 30 κακουργημάτων. Ο πιθανός χρόνος φυλάκισης ήταν αυτό που άγχωνε περισσότερο τον Κρίστοφερ. Αλλά αυτό που δεν κατανοούσε ήταν ο αντίκτυπος που θα είχε ένα ποινικό μητρώο στο μέλλον του.
In the fall of 2009, a young man was arrested by the Boston Police Department. He was 18 years old, he was African American and he was a senior at a local public school. He had his sights set on college but his part-time, minimum-wage job wasn't providing the financial opportunity he needed to enroll in school. In a series of bad decisions, he stole 30 laptops from a store and sold them on the Internet. This led to his arrest and a criminal complaint of 30 felony charges. The potential jail time he faced is what stressed Christopher out the most. But what he had little understanding of was the impact a criminal record would have on his future.
Ήμουν στις καταγγελίες τη μέρα που έφτασε η υπόθεση του Κρίστοφερ στα χέρια μου, και ρισκάροντας να ακουστώ δραματικός, εκείνη τη στιγμή είχα τη ζωή του Κρίστοφερ στα χέρια μου. Ήμουν 29 ετών, νέος εισαγγελέας, και δεν μπορούσα να εκτιμήσω επαρκώς πώς οι αποφάσεις που θα έπαιρνα θα επηρέαζαν τη ζωή του Κρίστοφερ. Η υπόθεση του Κρίστοφερ ήταν σοβαρή και έπρεπε να αντιμετωπιστεί ως τέτοια, αλλά δεν πίστευα πως να τον στιγματίσω με ένα κακούργημα ήταν η σωστή απάντηση.
I was standing in arraignments that day when Christopher's case came across my desk. And at the risk of sounding dramatic, in that moment, I had Christopher's life in my hands. I was 29 years old, a brand-new prosecutor, and I had little appreciation for how the decisions I would make would impact Christopher's life. Christopher's case was a serious one and it needed to be dealt with as such, but I didn't think branding him a felon for the rest of his life was the right answer.
Κατά κύριο λόγο, οι εισαγγελείς εργαζόμαστε χωρίς να εκτιμούμε ιδιαίτερα τον αντίκτυπο των αποφάσεών μας, ασχέτως της πρόθεσής μας. Παρά την ευρεία διακριτική ευχέρεια που μας δίνεται, μαθαίνουμε να αποφεύγουμε το ρίσκο πάσει θυσία, καθιστώντας την διακριτική ευχέρεια σχεδόν άχρηστη. Η ιστορία μας έχει κάνει να πιστεύουμε ότι κάπως, το ποινικό σύστημα δικαίου φέρνει υπευθυνότητα, ενισχύει την δημόσια ασφάλεια, παρά τις αποδείξεις για το αντίθετο. Κρινόμαστε εσωτερικά και εξωτερικά από τις καταδίκες μας και τις νίκες μας, έτσι οι εισαγγελείς δεν έχουμε κίνητρο ώστε να είμαστε δημιουργικοί στις θέσεις των υποθέσεών μας, τις ρυθμίσεις, ή να ρισκάρουμε με ανθρώπους που δεν θα ρισκάραμε αλλιώς. Εμμένουμε σε μια παλιά μέθοδο, που δεν βοηθάει να επιτύχουμε τον απώτερο στόχο μας, που είναι οι ασφαλέστερες κοινότητες.
For the most part, prosecutors step onto the job with little appreciation of the impact of our decisions, regardless of our intent. Despite our broad discretion, we learn to avoid risk at all cost, rendering our discretion basically useless. History has conditioned us to believe that somehow, the criminal justice system brings about accountability and improves public safety, despite evidence to the contrary. We're judged internally and externally by our convictions and our trial wins, so prosecutors aren't really incentivized to be creative at our case dispositions, or to take risks on people we might not otherwise. We stick to an outdated method, counterproductive to achieving the very goal that we all want, and that's safer communities.
Οι περισσότεροι εισαγγελείς στη θέση μου θα κλήτευαν τον Κρίστοφερ. Έχουν λίγη εκτίμηση για το τι μπορούμε να κάνουμε. Κλητεύοντας τον Κρίστοφερ θα αποκτούσε ένα ποινικό μητρώο, που θα τον δυσκόλευε να βρει δουλειά, θα έθετε σε κίνηση ένα κύκλο που καθορίζει την αποτυχία του σημερινού ποινικού συστήματος. Με ποινικό μητρώο και χωρίς δουλειά, ο Κρίστοφερ θα αδυνατούσε να βρει εργασία, εκπαίδευση ή σταθερό σπίτι. Χωρίς αυτούς τους προστατευτικούς παράγοντες ο Κρίστοφερ θα είχε περισσότερες πιθανότητες να διαπράξει άλλα εγκλήματα. Όση περισσότερη επαφή θα είχε με το σύστημα δικαιοσύνης, τόσο πιο πιθανό θα ήταν να επιστρέψει ξανά και ξανά και ξανά. Με τεράστιο κοινωνικό κόστος στα παιδιά του, στην οικογένειά του και στον περίγυρό του. Κυρίες και κύριοι, αυτό είναι ένα απαίσιο αποτέλεσμα της δημόσιας ασφάλειας για όλους μας.
Yet most prosecutors standing in my space would have arraigned Christopher. They have little appreciation for what we can do. Arraigning Christopher would give him a criminal record, making it harder for him to get a job, setting in motion a cycle that defines the failing criminal justice system today. With a criminal record and without a job, Christopher would be unable to find employment, education or stable housing. Without those protective factors in his life, Christopher would be more likely to commit further, more serious crime. The more contact Christopher had with the criminal justice system, the more likely it would be that he would return again and again and again -- all at tremendous social cost to his children, to his family and to his peers. And, ladies and gentlemen, it is a terrible public safety outcome for the rest of us.
Όταν τελείωσα τη Νομική, έκανα το ίδιο με όλους τους άλλους. Αποφοίτησα ως εισαγγελέας που θα απέδιδε δικαιοσύνη, αλλά ποτέ δεν έμαθα στη σχολή τι είναι δικαιοσύνη. Κανείς δεν το μαθαίνει. Κανείς δεν το μαθαίνει.
When I came out of law school, I did the same thing as everybody else. I came out as a prosecutor expected to do justice, but I never learned what justice was in my classes -- none of us do. None of us do.
Και όμως, οι εισαγγελείς είναι οι πιο ισχυροί παράγοντες του ποινικού συστήματος δικαιοσύνης. Η δύναμή μας είναι θεωρητικά απεριόριστη. Στις περισσότερες περιπτώσεις, ούτε ο δικαστής, ούτε η αστυνομία, ούτε η νομοθεσία, ο δήμαρχος, ο κυβερνήτης ή ο Πρόεδρος μπορούν να μας πουν πώς να ασκήσουμε δίωξη. Η απόφαση να κλητεύσω τον Κρίστοφερ και να τον στιγματίσω ήταν αποκλειστικά δική μου. Είχα την επιλογή να τον διώξω για 30 κακουργήματα, για ένα κακούργημα, για παράπτωμα, ή για τίποτα απολύτως. Θα επέλεγα εάν θα επηρέαζα τον Κρίστοφερ να έρθει σε συμφωνία ή να πάω την υπόθεση σε δίκη, και τελικά, θα ήμουν σε θέση να ζητήσω από τον Κρίστοφερ να πάει φυλακή. Αυτές είναι αποφάσεις που απρόσκοπτα παίρνουμε οι εισαγγελείς καθημερινά, και δεν έχουμε επίγνωση, ούτε έχουμε εκπαιδευτεί για τις σοβαρές συνέπειες αυτών των αποφάσεων.
And yet, prosecutors are the most powerful actors in the criminal justice system. Our power is virtually boundless. In most cases, not the judge, not the police, not the legislature, not the mayor, not the governor, not the President can tell us how to prosecute our cases. The decision to arraign Christopher and give him a criminal record was exclusively mine. I would choose whether to prosecute him for 30 felonies, for one felony, for a misdemeanor, or at all. I would choose whether to leverage Christopher into a plea deal or take the case to trial, and ultimately, I would be in a position to ask for Christopher to go to jail. These are decisions that prosecutors make every day unfettered, and we are unaware and untrained of the grave consequences of those decisions.
Πέρσι το καλοκαίρι, ήμουν σε μια μικρή συγκέντρωση έγχρωμων επαγγελματιών από όλη την πόλη. Καθώς καθόμουν και μπουκωνόμουν με δωρεάν σάντουιτς, όπως όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι,
One night this past summer, I was at a small gathering of professional men of color from around the city. As I stood there stuffing free finger sandwiches into my mouth, as you do as public servant --
(Γέλια)
(Laughter)
παρατήρησα στο δωμάτιο, ένα νεαρό να με χαιρετάει χαμογελώντας και να με προσεγγίζει. Τον γνώριζα αλλά δεν θυμόμουν από πού, και πριν το καταλάβω, αυτός ο νεαρός με αγκάλιασε. Και με ευχαριστούσε. «Νοιάστηκες για μένα και μου άλλαξες τη ζωή». Ήταν ο Κρίστοφερ.
I noticed across the room, a young man waving and smiling at me and approaching me. And I recognized him, but I couldn't place from where, and before I knew it, this young man was hugging me. And thanking me. "You cared about me, and you changed my life." It was Christopher.
Βλέπετε, ποτέ δεν τον κλήτευσα. Δεν είδε ποτέ δικαστή ή φυλακή, δεν απέκτησε ποτέ ποινικό μητρώο. Αντί γι' αυτό, συνεργάστηκα μαζί του, αρχικά για να αναλάβει τις ευθύνες του, και μετά τον έφερα σε μια θέση που δεν θα παρανομούσε ξανά. Ανακτήσαμε το 75% των υπολογιστών που πούλησε, τους επέστρεψε, και έκανε διακανονισμό για να ξεπληρώσει τους υπόλοιπους υπολογιστές. Ο Κρίστοφερ έκανε κοινωνική εργασία. Έγραψε μια έκθεση για το πώς η υπόθεσή του θα μπορούσε να επηρεάσει το μέλλον του και αυτό της κοινότητας. Έκανε αίτηση σε κολέγιο, πήρε οικονομική βοήθεια, και συνέχισε αποφοιτώντας από ένα σχολείο τετραετίας.
See, I never arraigned Christopher. He never faced a judge or a jail, he never had a criminal record. Instead, I worked with Christopher; first on being accountable for his actions, and then, putting him in a position where he wouldn't re-offend. We recovered 75 percent of the computers that he sold and gave them back to Best Buy, and came up with a financial plan to repay for the computers we couldn't recover. Christopher did community service. He wrote an essay reflecting on how this case could impact his future and that of the community. He applied to college, he obtained financial aid, and he went on to graduate from a four-year school.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Τελειώνοντας τις αγκαλιές, κοίταξα το ταμπελάκι του και έμαθα ότι είναι διευθυντής σε μια μεγάλη τράπεζα στη Βοστόνη. Ο Κρίστοφερ είχε καταφέρει να βγάζει περισσότερα χρήματα από μένα.
After we finished hugging, I looked at his name tag, to learn that Christopher was the manager of a large bank in Boston. Christopher had accomplished -- and making a lot more money than me --
(Γέλια)
(Laughter)
Τα είχε καταφέρει όλα αυτά στα έξι χρόνια από όταν τον είδα στο δικαστήριο του Ρόξμπερι. Δεν παίρνω τα εύσημα για το ταξίδι του προς την επιτυχία, αλλά σίγουρα έκανα αυτό που μπορούσα για να τον κρατήσω στο σωστό δρόμο.
He had accomplished all of this in the six years since I had first seen him in Roxbury Court. I can't take credit for Christopher's journey to success, but I certainly did my part to keep him on the path.
Υπάρχουν χιλιάδες Κρίστοφερ εκεί έξω, κάποιοι κλεισμένοι στις φυλακές μας. Χρειαζόμαστε χιλιάδες εισαγγελείς να το αναγνωρίσουν αυτό και να τους προστατέψουν. Ένας εργαζόμενος Κρίστοφερ είναι ασφαλέστερος από έναν καταδικασμένο. Είναι μια μεγαλύτερη νίκη για όλους μας. Εκ των υστέρων, η απόφαση να μην καταδικάσω τον Κρίστοφερ έχει απόλυτη λογική. Όταν τον είδα την πρώτη μέρα στο δικαστήριο, δεν είδα έναν εγκληματία. Είδα εμένα, έναν νεαρό, που είχε ανάγκη την παρέμβαση κάποιου. Ως κάποιος που τον είχαν πιάσει να πουλάει μεγάλη ποσότητα ναρκωτικών στην εφηβεία του, ήξερα από πρώτο χέρι τη δύναμη της ευκαιρίας σε αντίθεση με την οργή του ποινικού συστήματος δικαιοσύνης. Στην πορεία, με τη βοήθεια και καθοδήγηση του περιφερειακού εισαγγελέα, του επιτηρητή μου και των δικαστών, έμαθα τη δύναμη του εισαγγελέα να αλλάζει ζωές αντί να τις καταστρέφει.
There are thousands of Christophers out there, some locked in our jails and prisons. We need thousands of prosecutors to recognize that and to protect them. An employed Christopher is better for public safety than a condemned one. It's a bigger win for all of us. In retrospect, the decision not to throw the book at Christopher makes perfect sense. When I saw him that first day in Roxbury Court, I didn't see a criminal standing there. I saw myself -- a young person in need of intervention. As an individual caught selling a large quantity of drugs in my late teens, I knew firsthand the power of opportunity as opposed to the wrath of the criminal justice system. Along the way, with the help and guidance of my district attorney, my supervisor and judges, I learned the power of the prosecutor to change lives instead of ruining them.
Και αυτό κάνουμε στη Βοστόνη. Βοηθήσαμε μια γυναίκα που συνελήφθη επειδή έκλεβε για να ταΐσει τα παιδιά της να βρει δουλειά. Αντί να βάλουμε έναν κακοποιημένο έφηβο σε φυλακή ενηλίκων επειδή χτύπησε κάποιον άλλο έφηβο, του εξασφαλίσαμε ψυχιατρική βοήθεια και επίβλεψη στην κοινότητα. Ένα άστεγο κορίτσι που συνελήφθη επειδή εκπορνευόταν για να επιβιώσει, χρειαζόταν ένα ασφαλές μέρος να μείνει και να μεγαλώσει, κάτι με το οποίο μπορέσαμε να τη βοηθήσουμε. Βοήθησα ακόμα και έναν νεαρό που φοβόταν τόσο πολύ τις μεγαλύτερες συμμορίες μετά το σχολείο, που ένα πρωί αντί να βάλει φαγητό στην τσάντα του, έβαλε ένα γεμάτο όπλο 9 χιλιοστών. Ξοδεύαμε τον χρόνο που συνήθως χρειαζόμαστε για να προετοιμάσουμε για μήνες τη δίκη που θα ακολουθούσε, βρίσκοντας αληθινές λύσεις στα προβλήματα που παρουσιάζονταν.
And that's how we do it in Boston. We helped a woman who was arrested for stealing groceries to feed her kids get a job. Instead of putting an abused teenager in adult jail for punching another teenager, we secured mental health treatment and community supervision. A runaway girl who was arrested for prostituting, to survive on the streets, needed a safe place to live and grow -- something we could help her with. I even helped a young man who was so afraid of the older gang kids showing up after school, that one morning instead of a lunchbox into his backpack, he put a loaded 9-millimeter. We would spend our time that we'd normally take prepping our cases for months and months for trial down the road by coming up with real solutions to the problems as they presented.
Ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να ξοδεύουμε το χρόνο μας; Πώς θα προτιμούσατε εσείς να τον ξοδεύουν οι εισαγγελείς; Γιατί ξοδεύουμε 80 δισεκατομμύρια δολάρια στη βιομηχανία των φυλακών ξέροντας ότι αποτυγχάνει, όταν θα μπορούσαμε να τα πάρουμε και να τα διανείμουμε στην εκπαίδευση, στην θεραπεία ψυχικής υγείας, την αντιμετώπιση χρήσης ουσιών και επενδύοντας στις κοινότητες ώστε να βελτιώσουμε τις γειτονιές μας;
Which is the better way to spend our time? How would you prefer your prosecutors to spend theirs? Why are we spending 80 billion dollars on a prison industry that we know is failing, when we could take that money and reallocate it into education, into mental health treatment, into substance abuse treatment and to community investment so we can develop our neighborhoods?
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Γιατί θα έπρεπε να σας νοιάζει αυτό; Πρώτον, ξοδεύουμε πολλά χρήματα. Δικά μας χρήματα. Κοστίζει 109.000 δολάρια σε κάποιες πολιτείες η ετήσια φυλάκιση ενός εφήβου, με 60% πιθανότητες αυτό το άτομο να επιστρέψει ξανά εκεί. Αυτό είναι μια τραγική απόδοση επένδυσης.
So why should this matter to you? Well, one, we're spending a lot of money. Our money. It costs 109,000 dollars in some states to lock up a teenager for a year, with a 60 percent chance that that person will return to the very same system. That is a terrible return on investment.
Δεύτερον: Αυτό είναι το σωστό. Εάν οφείλεται στους εισαγγελείς μέρος της δημιουργίας του προβλήματος, επιβάλλεται να βρούμε εμείς λύση με τη βοήθεια κλάδων που έχουν ήδη τα στοιχεία και έχουν κάνει την έρευνα για λογαριασμό μας.
Number two: it's the right thing to do. If prosecutors were a part of creating the problem, it's incumbent on us to create a solution and we can do that using other disciplines that have already done the data and research for us.
Και τρίτον: Η φωνή σας και η ψήφος σας μπορούν να τα κάνουν αυτά πράξη. Στις επόμενες εκλογές περιφερειακού εισαγγελέα της δικαιοδοσίας σας, ρωτήστε τους υποψηφίους: Πρώτον: Τι κάνετε για να νοιώσω εγώ και οι γείτονές μου ασφαλείς; Δεύτερον: Ποια στοιχεία συγκεντρώνετε και πώς εκπαιδεύετε τους εισαγγελείς σας για να σιγουρευτείτε ότι θα έχει αποτέλεσμα; Τρίτον: Αν δεν είναι αποτελεσματικό για όλους τι θα κάνετε να το διορθώσετε; Εάν δεν μπορούν να απαντήσουν, δεν πρέπει να κάνουν αυτή τη δουλειά.
And number three: your voice and your vote can make that happen. The next time there's a local district attorney's election in your jurisdiction, ask candidates these questions. One: What are you doing to make me and my neighbors safer? Two: What data are you collecting, and how are you training your prosecutors to make sure that it's working? And number three: If it's not working for everybody, what are you doing to fix it? If they can't answer the questions, they shouldn't be doing the job.
Όσοι από εσάς σηκώσατε το χέρι σας στην αρχή της ομιλίας μου είστε ένα ζωντανό παράδειγμα της δύναμης της ευκαιρίας, της παρέμβασης, της στήριξης και της αγάπης. Ενώ όλοι σας μπορεί να αντιμετωπίσατε την δική σας τιμωρία για οποιοδήποτε αδίκημα διαπράξατε, σχεδόν κανένας σας δεν χρειαζόταν να φυλακιστεί για να γίνετε αυτό που είστε σήμερα: κάποια από τα μεγαλύτερα μυαλά του πλανήτη.
Each one of you that raised your hand at the beginning of this talk is a living, breathing example of the power of opportunity, of intervention, of support and of love. While each of you may have faced your own brand of discipline for whatever malfeasances you committed, barely any of you needed a day in jail to make you the people that you are today -- some of the greatest minds on the planet.
Κάθε μέρα, χιλιάδες φορές, εισαγγελείς στις Ηνωμένες Πολιτείες χειρίζονται μια δύναμη τόσο ισχυρή που μπορεί να φέρει την καταστροφή τόσο γρήγορα όσο μπορεί να φέρει και την ευκαιρία, την παρέμβαση, τη στήριξη, και, ναι, ακόμα και την αγάπη. Αυτές οι ιδιότητες είναι γνωρίσματα μιας δυνατής κοινότητας, και μια δυνατή κοινότητα είναι ασφαλής. Εάν οι κοινότητες μας είναι διαλυμένες, μην αφήσετε τους δικηγόρους να τις φτιάξουν με ξεπερασμένες, άκαρπες, ακριβές μεθόδους.
Every day, thousands of times a day, prosecutors around the United States wield power so great that it can bring about catastrophe as quickly as it can bring about opportunity, intervention, support and yes, even love. Those qualities are the hallmarks of a strong community, and a strong community is a safe one. If our communities are broken, don't let the lawyers that you elect fix them with outdated, inefficient, expensive methods.
Απαιτήστε περισσότερα. Ψηφίστε για εισαγγελέα εκείνον που βοηθάει τους ανθρώπους να μένουν εκτός φυλακών.
Demand more; vote for the prosecutor who's helping people stay out of jail, not putting them in. Demand better.
Απαιτήστε το καλύτερο. Το αξίζετε εσείς, τα παιδιά σας, οι άνθρωποι που είναι δεμένοι με το σύστημα, αλλά κυρίως, το απαιτούμε εμείς που έχουμε ορκιστεί να αποδίδουμε δικαιοσύνη.
You deserve it, your children deserve it, the people who are tied up in the system deserve it, but most of all, the people that we are sworn to protect and do justice for demand it.
Εμείς πρέπει και επιβάλλεται να πράξουμε καλύτερα.
We must, we must do better.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Σας ευχαριστώ πολύ.
Thank you very much.