So, a few years ago I heard an interesting rumor. Apparently, the head of a large pet food company would go into the annual shareholder's meeting with can of dog food. And he would eat the can of dog food. And this was his way of convincing them that if it was good enough for him, it was good enough for their pets. This strategy is now known as "dogfooding," and it's a common strategy in the business world. It doesn't mean everyone goes in and eats dog food, but businesspeople will use their own products to demonstrate that they feel -- that they're confident in them. Now, this is a widespread practice, but I think what's really interesting is when you find exceptions to this rule, when you find cases of businesses or people in businesses who don't use their own products. Turns out there's one industry where this happens in a common way, in a pretty regular way, and that is the screen-based tech industry.
Pred pár rokmi som počul zaujímavú fámu. Riaditeľ jednej veľkej spoločnosti na krmivo pre zvieratá prišiel na výročnú schôdzu akcionárov s plechovkou krmiva pre psa a vraj ho tam zjedol. Týmto chcel presvedčiť akcionárov, že ak je to dobré pre neho, je to dobré aj pre ich zvieratká. Táto stratégia je dnes známa ako „dogfooding“ (testovanie na sebe), a je bežná vo svete obchodu. Neznamená, že každý je krmivo pre psa, ale že ľudia v biznise používajú svoje vlastné produkty, aby ukázali, že im dôverujú. Toto je rozšírená prax, ale skutočne zaujímavé je, ak nájdeme výnimku z tohto pravidla, ak nájdeme prípad ľudí v biznise, ktorí nepoužívanú vlastné produkty. Ukázalo sa, že v jednom priemyselnom odvetví sa to bežne stáva, a to celkom pravidelne. Je to technický priemysel používajúci obrazovky.
So, in 2010, Steve Jobs, when he was releasing the iPad, described the iPad as a device that was "extraordinary." "The best browsing experience you've ever had; way better than a laptop, way better than a smartphone. It's an incredible experience." A couple of months later, he was approached by a journalist from the New York Times, and they had a long phone call. At the end of the call, the journalist threw in a question that seemed like a sort of softball. He said to him, "Your kids must love the iPad." There's an obvious answer to this, but what Jobs said really staggered the journalist. He was very surprised, because he said, "They haven't used it. We limit how much technology our kids use at home."
A tak, v roku 2010, kedy Steve Jobs uvádzal na trh iPad, opísal toto zariadenia ako „mimoriadne“. „Najlepší zážitok z prehliadania webu, aký ste kedy mali, oveľa lepší než laptop, oveľa lepší než smartfón. Neuveriteľný zážitok.“ O niekoľko mesiacov mu zavolal novinár z New York Times a dlho sa rozprávali. Na konci položil novinár na prvý pohľad veľmi jednoduchú otázku. Povedal: „Vaše deti iPad určite milujú.“ Na čo existuje zrejmá odpoveď, ale to, čo Jobs povedal, novinára skutočne zarazilo. Bol veľmi prekvapený, pretože povedal: „Oni ho ešte nepoužili. Našim deťom dovolíme používať iba isté množstvo technológií.“
This is a very common thing in the tech world. In fact, there's a school quite near Silicon Valley called the Waldorf School of the Peninsula, and they don't introduce screens until the eighth grade. What's really interesting about the school is that 75 percent of the kids who go there have parents who are high-level Silicon Valley tech execs. So when I heard about this, I thought it was interesting and surprising, and it pushed me to consider what screens were doing to me and to my family and the people I loved, and to people at large.
Toto je bežné vo svete technológií. Blízko Silicon Valley sa nachádza škola s názvom Peninsulská Waldorfská škola, kde žiaci používajú zariadenia s obrazovkou až v ôsmom ročníku. Skutočne zaujímavé je, že rodičia 75 percent detí, ktoré ju navštevujú, sú vysokovzdelaní technickí experti v Silicon Valley. Keď som to počul, prekvapilo ma to a zaujalo a primälo zamyslieť sa nad tým, ako obrazovky pôsobia na mňa, moju rodinu, na ľudí, ktorých mám rád, a na ľudí všeobecne.
So for the last five years, as a professor of business and psychology, I've been studying the effect of screens on our lives. And I want to start by just focusing on how much time they take from us, and then we can talk about what that time looks like. What I'm showing you here is the average 24-hour workday at three different points in history: 2007 -- 10 years ago -- 2015 and then data that I collected, actually, only last week. And a lot of things haven't changed all that much. We sleep roughly seven-and-a-half to eight hours a day; some people say that's declined slightly, but it hasn't changed much. We work eight-and-a-half to nine hours a day. We engage in survival activities -- these are things like eating and bathing and looking after kids -- about three hours a day.
A tak som, ako profesor biznisu a psychológie, posledných päť rokov študoval účinky obrazovky na naše životy. Najskôr by som sa rád zameral na to, o koľko času nás oberajú, a potom si povieme, ako tento čas vyzerá. Tu vidíte priemerný 24-hodinový pracovný deň v troch rôznych obdobiach v minulosti: 2007 – pred desiatimi rokmi, 2015 a údaje z minulého týždňa. Až tak veľa sa toho nezmenilo. Spávame zhruba sedem a pol až osem hodín denne. Niekto hovorí, že to trochu klesá, ale nie až tak veľmi. Pracujeme osem a pol až deväť hodín denne. Tri hodiny denne sa venujeme aktivitám, ktoré nás držia pri živote: jeme, umývame sa a staráme sa o deti.
That leaves this white space. That's our personal time. That space is incredibly important to us. That's the space where we do things that make us individuals. That's where hobbies happen, where we have close relationships, where we really think about our lives, where we get creative, where we zoom back and try to work out whether our lives have been meaningful. We get some of that from work as well, but when people look back on their lives and wonder what their lives have been like at the end of their lives, you look at the last things they say -- they are talking about those moments that happen in that white personal space. So it's sacred; it's important to us.
Zostáva tento biely priestor. To je náš osobný čas. Tento priestor je pre nás nesmierne dôležitý. Tu robíme veci, ktorými sa líšime od ostatných. Tu sa venujeme koníčkom, vytvárame si blízke vzťahy, kde sa zamýšľame nad svojimi životmi, kde tvoríme, kde sa pozeráme za seba a skúmame, či náš život má nejaký zmysel. Istý zmysel vidíme v práci. Ale keď sa ľudia na sklonku života obzerajú za seba a uvažujú, aký bol ich život, posledné, o čom hovoria, sú momenty, ktoré sa odohrali v tomto bielom osobnom priestore. Takže je posvätný, pre nás dôležitý. Teraz vám ukážem,
Now, what I'm going to do is show you how much of that space is taken up by screens across time. In 2007, this much. That was the year that Apple introduced the first iPhone. Eight years later, this much. Now, this much. That's how much time we spend of that free time in front of our screens. This yellow area, this thin sliver, is where the magic happens. That's where your humanity lives. And right now, it's in a very small box.
koľko nám z tohto priestoru, ako plynul čas, obsadili obrazovky. V roku 2007 toľkoto. To bol rok, v ktorom Apple predstavil prvý iPhone. O osem rokov neskôr toľko. Teraz, takto veľa. Toto je časť nášho voľného času, ktorú trávime pred obrazovkou. V tejto žltej oblasti, v tomto úzkom úseku, sa deje niečo zázračné. Tu prežíva naša ľudskosť. A práve teraz je v tomto malom okienku.
So what do we do about this? Well, the first question is: What does that red space look like? Now, of course, screens are miraculous in a lot of ways. I live in New York, a lot of my family lives in Australia, and I have a one-year-old son. The way I've been able to introduce them to him is with screens. I couldn't have done that 15 or 20 years ago in quite the same way. So there's a lot of good that comes from them.
Takže, čo s tým urobíme? Opýtajme sa najskôr, ako tá červená časť vyzerá. Samozrejme, obrazovky sú jedinečné z mnohých aspektov. Žijem v New Yorku, veľká časť mojej rodiny žije v Austrálii. Mám jednoročného syna. Jediný spôsob, ako mu ich predstaviť, je prostredníctvom obrazovky. To by som pred 15 alebo 20 rokmi urobiť nemohol. Takže veľa užitočného pochádza z obrazoviek.
One thing you can do is ask yourself: What goes on during that time? How enriching are the apps that we're using? And some are enriching. If you stop people while they're using them and say, "Tell us how you feel right now," they say they feel pretty good about these apps -- those that focus on relaxation, exercise, weather, reading, education and health. They spend an average of nine minutes a day on each of these. These apps make them much less happy. About half the people, when you interrupt them and say, "How do you feel?" say they don't feel good about using them. What's interesting about these -- dating, social networking, gaming, entertainment, news, web browsing -- people spend 27 minutes a day on each of these. We're spending three times longer on the apps that don't make us happy. That doesn't seem very wise.
Môžeme sa spýtať samých seba: Čo sa deje počas tohto času? Ako nás obohacujú aplikácie, ktoré používame? A niektoré také sú. Ak sa spýtate ľudí počas ich používania, ako sa práve cítia, povedia, že majú dobrý pocit z aplikácií, ktoré sa zameriavajú na relax, cvičenie, počasie, čítanie, vzdelávanie a zdravie. Na každej z týchto trávia v priemere deväť minút denne. Tieto aplikácie robia ľudí menej šťastnými. Približne polovica ľudí na otázku ako sa cítia, odpovie, že z ich používania nemá dobrý pocit. Čo je zaujímavé, ľudia na každej z týchto: zoznamky, sociálne siete, hry, zábava, správy, webové prehliadače, trávia 27 minút denne. Trávime trikrát viac času na aplikáciách, ktoré nám neprinášajú radosť. To nie je veľmi rozumné.
One of the reasons we spend so much time on these apps that make us unhappy is they rob us of stopping cues. Stopping cues were everywhere in the 20th century. They were baked into everything we did. A stopping cue is basically a signal that it's time to move on, to do something new, to do something different. And -- think about newspapers; eventually you get to the end, you fold the newspaper away, you put it aside. The same with magazines, books -- you get to the end of a chapter, prompts you to consider whether you want to continue. You watched a show on TV, eventually the show would end, and then you'd have a week until the next one came. There were stopping cues everywhere. But the way we consume media today is such that there are no stopping cues. The news feed just rolls on, and everything's bottomless: Twitter, Facebook, Instagram, email, text messaging, the news. And when you do check all sorts of other sources, you can just keep going on and on and on.
Jedným z dôvodov, prečo na tých, ktoré nám nerobia radosť, trávime tak veľa času je, že chýba podnet, aby sme prestali. V dvadsiatom storočí boli takého podnety všade. Boli súčasťou všetkého, čo sme robili. Ide v podstate o signál, že je načase pohnúť sa ďalej, robiť niečo nové, niečo iné. Zoberte si také noviny. Napokon sa dostanete ku koncu, zložíte ich a odložíte preč. Tak isto je to s časopismi, knihami: dostanete sa na koniec kapitoly a zvažujete, či budete pokračovať. Pozeráte televíznu šou, ktorá napokon skončí a pokračovať bude až o týždeň. Tam všade sú podnety prestať. Dnes však konzumujeme médiá spôsobom, ako keby takéto podnety neexistovali. Tok noviniek stále pokračuje, všetko je bezodné: Twitter, Facebook, Instagram, e-mail, SMS, správy. A použitím ďalších rôznych zdrojov môžete takto pokračovať donekonečna. Isté inšpirácie, čo s tým urobiť, môžeme čerpať zo západnej Európy,
So, we can get a cue about what to do from Western Europe, where they seem to have a number of pretty good ideas in the workplace. Here's one example. This is a Dutch design firm. And what they've done is rigged the desks to the ceiling. And at 6pm every day, it doesn't matter who you're emailing or what you're doing, the desks rise to the ceiling.
kde uviedli na pracoviskách do praxe celkom pekné myšlienky. Tu je príklad jednej holandskej dizajnérskej firmy. Čo urobili je, že upevnili pracovné stoly k stropu. Každý večer o šiestej, bez ohľadu na to, komu píšete e-mail, alebo čo práve robíte, stoly sa vytiahnu ku stropu.
(Laughter)
(smiech)
(Applause)
(potlesk)
Four days a week, the space turns into a yoga studio, one day a week, into a dance club. It's really up to you which ones you stick around for. But this is a great stopping rule, because it means at the end of the day, everything stops, there's no way to work. At Daimler, the German car company, they've got another great strategy. When you go on vacation, instead of saying, "This person's on vacation, they'll get back to you eventually," they say, "This person's on vacation, so we've deleted your email. This person will never see the email you just sent."
Štyri dni v týždni sa tento priestor mení na joga štúdio, raz týždenne na tanečný klub. Je iba na vás, ktorého sa zúčastníte. Je to úžasné pravidlo, podnet prestať, pretože znamená, že na konci dňa všetko zastane, nepracuje sa. V nemeckej automobilke Daimler majú inú skvelú stratégiu. Keď niekto ide na dovolenku, namiesto oznamu: „Tento človek má dovolenku, ozve sa vám neskôr.“ oznámia: „Tento človek má dovolenku, váš e-mail bol zmazaný. Nikdy neuvidí e-mail, ktorý ste mu práve poslali.“
(Laughter)
(smiech)
"You can email back in a couple of weeks, or you can email someone else."
„Môžete mu poslať e-mail o pár týždňov alebo kontaktujte niekoho iného.“
(Laughter)
(smiech)
And so --
A tak...
(Applause)
(potlesk)
You can imagine what that's like. You go on vacation, and you're actually on vacation. The people who work at this company feel that they actually get a break from work.
Môžete si to predstaviť. Idete na dovolenku a naozaj na dovolenke ste. Ľudia, ktorí tu pracujú, cítia, že si naozaj môžu od práce oddýchnuť.
But of course, that doesn't tell us much about what we should do at home in our own lives, so I want to make some suggestions. It's easy to say, between 5 and 6pm, I'm going to not use my phone. The problem is, 5 and 6pm looks different on different days. I think a far better strategy is to say, I do certain things every day, there are certain occasions that happen every day, like eating dinner. Sometimes I'll be alone, sometimes with other people, sometimes in a restaurant, sometimes at home, but the rule that I've adopted is: I will never use my phone at the table. It's far away, as far away as possible. Because we're really bad at resisting temptation. But when you have a stopping cue that, every time dinner begins, my phone goes far away, you avoid temptation all together.
Ale to nám samozrejme nehovorí, čo máme robiť doma, vo vlastnom živote, a tak tu je zopár tipov. Je ľahké povedať: večer, medzi 5. a 6. hodinou, nebudem používať mobil. Ale 5. a 6. hodina vyzerá každý deň inak. Myslím si, že oveľa lepšie je povedať: Urobím isté veci pri istých príležitostiach, ktoré sa opakujú každý deň, napríklad pri večeri. Niekedy budem sám, niekedy s inými ľuďmi, niekedy v reštaurácii, niekedy doma, ale pravidlo, ktoré som prijal, je: Nikdy pri stole nepoužijem mobil. Odložím ho tak ďaleko, ako je to len možné. Pretože nevieme odolať pokušeniu. Ale keď odložíte mobil nabok vždy, keď sa začne večera, pokušeniu sa úplne vyhnete. Spočiatku to bolí.
At first, it hurts. I had massive FOMO.
Prežíval som obrovský FOMO (strach, že mi niečo ujde).
(Laughter)
I struggled.
Zápasil som.
But what happens is, you get used to it. You overcome the withdrawal the same way you would from a drug, and what happens is, life becomes more colorful, richer, more interesting -- you have better conversations. You really connect with the people who are there with you. I think it's a fantastic strategy, and we know it works, because when people do this -- and I've tracked a lot of people who have tried this -- it expands. They feel so good about it, they start doing it for the first hour of the day in the morning. They start putting their phones on airplane mode on the weekend. That way, your phone remains a camera, but it's no longer a phone. It's a really powerful idea, and we know people feel much better about their lives when they do this.
Ale časom si na to zvyknete. Prekonáte abstinenčné príznaky rovnako, ako je to pri drogách, a život sa stane farebnejším, bohatším, zaujímavejším. Budete lepšie komunikovať s ľuďmi. Vytvoríte si skutočné väzby s ľuďmi, ktorí sú okolo vás. Myslím si, že to je fantastická stratégia, a vieme, že funguje, pretože keď sa ňou ľudia riadia, a viem o mnohých, ktorí ju vyskúšali, tak sa šíri ďalej. Vďaka nej sa cítia tak dobre, že sa ňou začnú riadiť každý deň od prvej rannej hodiny. Cez víkend si nastavujú mobily na režim lietadlo. Takto funguje ako fotoaparát, ale nie ako telefón. Je to veľmi účinné a vieme, že ľudia, ktorí to robia, cítia, že ich život je oveľa lepší.
So what's the take home here? Screens are miraculous; I've already said that, and I feel that it's true. But the way we use them is a lot like driving down a really fast, long road, and you're in a car where the accelerator is mashed to the floor, it's kind of hard to reach the brake pedal. You've got a choice. You can either glide by, past, say, the beautiful ocean scenes and take snaps out the window -- that's the easy thing to do -- or you can go out of your way to move the car to the side of the road, to push that brake pedal, to get out, take off your shoes and socks, take a couple of steps onto the sand, feel what the sand feels like under your feet, walk to the ocean, and let the ocean lap at your ankles. Your life will be richer and more meaningful because you breathe in that experience, and because you've left your phone in the car.
Takže čo by sme si mali pamätať? Ako som už povedal, obrazovky sú úžasné, a cítim, že to pravda je. Ale spôsob, akým ich používame, je ako dlhá rýchla jazda s plynovým pedálom stlačeným až k podlahe, keď je ťažké stúpiť na brzdu. Máte na výber. Môžete takto preletieť, povedzme, prekrásnou prímorskou krajinou a urobiť zopár rýchlych záberov z okna, čo je jednoduché, alebo môžete vybočiť zo smeru jazdy, aby ste zastavili pri krajnici, stlačiť brzdový pedál, vyjsť z auta, vyzuť sa, dať si dolu ponožky, urobiť zopár krokov po piesku, precítiť piesok pod nohami, vojsť do vody, nechať oceán, nech vám obmýva členky. Váš život bude bohatší a zmysluplnejší, pretože tento zážitok vás vnútorne naplní, a pretože ste nechali telefón v aute.
Thank you.
Ďakujem.
(Applause)
(potlesk)