So, a few years ago I heard an interesting rumor. Apparently, the head of a large pet food company would go into the annual shareholder's meeting with can of dog food. And he would eat the can of dog food. And this was his way of convincing them that if it was good enough for him, it was good enough for their pets. This strategy is now known as "dogfooding," and it's a common strategy in the business world. It doesn't mean everyone goes in and eats dog food, but businesspeople will use their own products to demonstrate that they feel -- that they're confident in them. Now, this is a widespread practice, but I think what's really interesting is when you find exceptions to this rule, when you find cases of businesses or people in businesses who don't use their own products. Turns out there's one industry where this happens in a common way, in a pretty regular way, and that is the screen-based tech industry.
Acum câţiva ani am auzit un zvon interesant. Liderul unei mari firme de mâncare pentru animale a mers la o ședință anuală cu acționarii cu o conservă de mâncare pentru câini. Și a mâncat conserva. Și ăsta era modul lui de a-i convinge că dacă era bună pentru el, e bună și pentru animalele lor. Această strategie e cunoscută acum ca „dogfooding" și este o strategie comună în lumea afacerilor. Nu înseamnă că toți intră și mănâncă mâncare de câini, dar afaceriștii vor folosi produsele lor să demonstreze că sunt... încrezători în ele. Asta e o practică larg răspândită, dar cred că ceea ce este interesant e când găsești excepții de la această regulă, când găsești cazuri de afaceri sau afaceriști care nu folosesc produsele lor. Se pare că e o industrie unde asta se întâmplă în mod normal, destul de des, și asta este industria tech bazată pe ecran.
So, in 2010, Steve Jobs, when he was releasing the iPad, described the iPad as a device that was "extraordinary." "The best browsing experience you've ever had; way better than a laptop, way better than a smartphone. It's an incredible experience." A couple of months later, he was approached by a journalist from the New York Times, and they had a long phone call. At the end of the call, the journalist threw in a question that seemed like a sort of softball. He said to him, "Your kids must love the iPad." There's an obvious answer to this, but what Jobs said really staggered the journalist. He was very surprised, because he said, "They haven't used it. We limit how much technology our kids use at home."
Așadar, în 2010, Steve Jobs, pe când lansa iPad-ul, l-a descris ca fiind un dispozitiv care era „extraordinar". „Cea mai bună experiență de navigare de până acum; mult mai bun ca un laptop, mult mai bun ca un smartphone. Este o experiență incredibilă." Câteva luni mai târziu, el a fost abordat de un jurnalist de la New York Times, și au avut o lungă discuție. La sfârșitul discuției, jurnalistul i-a pus o întrebare mai personală. I-a spus: „Copiii voștri probabil că iubesc iPadul." Era un răspuns clar, dar ceea ce Jobs i-a spus l-a uimit pe jurnalist. A fost foarte surprins, pentru că a spus: „Nu l-au folosit. Noi controlăm câtă tehnologie folosesc copiii noștri acasă."
This is a very common thing in the tech world. In fact, there's a school quite near Silicon Valley called the Waldorf School of the Peninsula, and they don't introduce screens until the eighth grade. What's really interesting about the school is that 75 percent of the kids who go there have parents who are high-level Silicon Valley tech execs. So when I heard about this, I thought it was interesting and surprising, and it pushed me to consider what screens were doing to me and to my family and the people I loved, and to people at large.
Acesta este un lucru foarte obișnuit în lumea tech. Există chiar o școală, aproape de Silicon Valley numită Waldorf School of the Peninsula, și ei nu introduc ecrane până în clasa a opta. Ce e foarte interesant la școală asta e că 75% din copiii care merg acolo au părinți care sunt înalți manageri tech în Silicon Valley. Deci când am auzit asta, m-am gândit că era interesant și suprinzător, și m-a făcut să realizez ce impact au ecranele asupra mea, a familiei mele și persoanelor iubite, și oamenilor în general.
So for the last five years, as a professor of business and psychology, I've been studying the effect of screens on our lives. And I want to start by just focusing on how much time they take from us, and then we can talk about what that time looks like. What I'm showing you here is the average 24-hour workday at three different points in history: 2007 -- 10 years ago -- 2015 and then data that I collected, actually, only last week. And a lot of things haven't changed all that much. We sleep roughly seven-and-a-half to eight hours a day; some people say that's declined slightly, but it hasn't changed much. We work eight-and-a-half to nine hours a day. We engage in survival activities -- these are things like eating and bathing and looking after kids -- about three hours a day.
Așa că în ultimii cinci ani, ca profesor de afaceri și psihologie, am studiat efectul ecranelor asupra vieții noastre. Și vreau să încep prin a mă concentra la cât de mult timp ne ocupă și apoi vom vorbi despre ce se întâmplă în acest timp. Ce vă arăt aici e o zi obișnuită de muncă de 24 de ore în 3 momente diferite din istorie: 2007 —10 ani în urmă — 2015 și apoi date adunate, de fapt, abia săptămâna trecută. Multe lucruri nu s-au schimbat atât de mult. Dormim între șapte ore și jumătate și opt ore pe zi; unii spun că e o mică scădere, dar nu-i o mare schimbare. Muncim opt și jumătate, nouă ore pe zi. Derulăm activități de supraviețuire — cum ar fi mâncatul, spălatul și îngrijirea copiilor — cam trei ore pe zi.
That leaves this white space. That's our personal time. That space is incredibly important to us. That's the space where we do things that make us individuals. That's where hobbies happen, where we have close relationships, where we really think about our lives, where we get creative, where we zoom back and try to work out whether our lives have been meaningful. We get some of that from work as well, but when people look back on their lives and wonder what their lives have been like at the end of their lives, you look at the last things they say -- they are talking about those moments that happen in that white personal space. So it's sacred; it's important to us.
Astfel, rămâne acest spațiu alb. Acesta este timpul nostru liber. Acest spațiu este incredibil de important pentru noi. Acesta e spațiul în care facem lucruri care ne fac unici. Aici apar hobby-urile, avem relațiile apropiate, ne gândim cu adevărat la viețile noastre, devenim creativi, reflectăm și încercăm să ne dăm seama dacă viața noastră a fost semnificativă. Obținem ceva asemănător și din muncă, dar când oamenii își privesc trecutul și se întreabă cum a fost viața lor la sfârșitul zilelor, te uiți la ultimele lucruri spuse - ei vorbesc despre momentele apărute în acel spațiu alb, personal. Deci, este sacru; e important pentru noi.
Now, what I'm going to do is show you how much of that space is taken up by screens across time. In 2007, this much. That was the year that Apple introduced the first iPhone. Eight years later, this much. Now, this much. That's how much time we spend of that free time in front of our screens. This yellow area, this thin sliver, is where the magic happens. That's where your humanity lives. And right now, it's in a very small box.
Acum vă voi arăta cât de mult din acel spațiu este luat de ecrane în decursul timpului. În 2007, atât de mult. Acesta a fost anul când Apple a introdus primul iPhone. Opt ani mai târziu, atât de mult. Acum, atât de mult. Atât de mult timp, din acel timp liber îl petrecem în fața ecranelor. Zona asta galbenă, această bandă subțire, e unde se întâmplă magia. Aici se află umanitatea voastră. Și acum, este într-o cutie foarte mică.
So what do we do about this? Well, the first question is: What does that red space look like? Now, of course, screens are miraculous in a lot of ways. I live in New York, a lot of my family lives in Australia, and I have a one-year-old son. The way I've been able to introduce them to him is with screens. I couldn't have done that 15 or 20 years ago in quite the same way. So there's a lot of good that comes from them.
Deci ce facem în privința asta? Ei bine, prima întrebare este: Cum arată acest spațiu roșu? Într-adevăr, ecranele sunt miraculoase în multe privințe. Trăiesc în New York, mare parte din familia mea stă în Australia, și am un fiu de un an. Felul în care am reușit să le fac cunoștință a fost prin ecrane. Nu puteam face asta acum 15 sau 20 de ani în acest mod. Deci sunt multe părți bune care vin cu ele.
One thing you can do is ask yourself: What goes on during that time? How enriching are the apps that we're using? And some are enriching. If you stop people while they're using them and say, "Tell us how you feel right now," they say they feel pretty good about these apps -- those that focus on relaxation, exercise, weather, reading, education and health. They spend an average of nine minutes a day on each of these. These apps make them much less happy. About half the people, when you interrupt them and say, "How do you feel?" say they don't feel good about using them. What's interesting about these -- dating, social networking, gaming, entertainment, news, web browsing -- people spend 27 minutes a day on each of these. We're spending three times longer on the apps that don't make us happy. That doesn't seem very wise.
Te-ai putea întreba: Ce se întâmplă în acel timp? Cât de utile sunt aplicațiile pe care le folosim? Unele chiar sunt utile. Dacă oprești lumea când folosește o aplicație și întrebi: „Spune-mi cum te simți acum", vor zice că au o părere bună despre aplicațiile referitoare la relaxare, sport, meteo, lectură, educație și sănătate. Petrec cam nouă minute pe zi pentru fiecare Aceste aplicații îi fac mult mai puțin fericiți. Cam jumătate din oameni, când îi întrerupi și-ntrebi: „Cum te simți?", spun că nu se simt bine că le folosesc. Ce e interesant despre astea — dating, rețele sociale, jocuri, divertisment, știri, navigare pe internet — oamenii petrec 27 de minute pe zi pentru fiecare. Petrecem de trei ori mai mult timp pe aplicațiile care ne fac nefericiți. Asta nu pare prea ințelept.
One of the reasons we spend so much time on these apps that make us unhappy is they rob us of stopping cues. Stopping cues were everywhere in the 20th century. They were baked into everything we did. A stopping cue is basically a signal that it's time to move on, to do something new, to do something different. And -- think about newspapers; eventually you get to the end, you fold the newspaper away, you put it aside. The same with magazines, books -- you get to the end of a chapter, prompts you to consider whether you want to continue. You watched a show on TV, eventually the show would end, and then you'd have a week until the next one came. There were stopping cues everywhere. But the way we consume media today is such that there are no stopping cues. The news feed just rolls on, and everything's bottomless: Twitter, Facebook, Instagram, email, text messaging, the news. And when you do check all sorts of other sources, you can just keep going on and on and on.
Motivul pentru care petrecem atât timp pe aplicațiile care ne fac nefericiți este că ne fură semnalul de oprire Semnalele de oprire erau peste tot în secolul XX. Erau implementate în tot ce făceam. Un semnal de oprire este practic semnul că trebuie să mergem mai departe să facem ceva nou, să facem ceva diferit. Gândiți-vă la ziar; până la urmă ajungi la finalul lui, îl împături și îl pui deoparte. La fel cu revistele sau cărțile - ajungi la finalul capitolului, apoi te întrebi dacă dorești să continui. Urmărești o emisiune la TV, până la urmă se încheie, apoi durează o săptămână până la următoarea emisiune. Existau semnale de oprire peste tot. Dar la cum consumăm conținut media astăzi, semnalele de oprire nu mai există. Șirul știrilor curge continuu și toate sunt fără capăt: Twitter, Facebook, Instagram, email-ul, mesajele text, știrile. Și când verifici tot felul de alte surse, poți să tot continui la nesfârșit.
So, we can get a cue about what to do from Western Europe, where they seem to have a number of pretty good ideas in the workplace. Here's one example. This is a Dutch design firm. And what they've done is rigged the desks to the ceiling. And at 6pm every day, it doesn't matter who you're emailing or what you're doing, the desks rise to the ceiling.
Am putea primi un semnal din Europa de Vest despre ce e de făcut, unde se pare că la serviciu oamenii au idei destul de bune. Iată un exemplu. Asta e o firmă de design olandeză. Soluția lor a fost să lege birourile de tavan. Zilnic, la ora 6 pm, nu contează cui îi trimiți un email sau ce faci, birourile se ridică la tavan.
(Laughter)
(Râsete)
(Applause)
(Aplauze)
Four days a week, the space turns into a yoga studio, one day a week, into a dance club. It's really up to you which ones you stick around for. But this is a great stopping rule, because it means at the end of the day, everything stops, there's no way to work. At Daimler, the German car company, they've got another great strategy. When you go on vacation, instead of saying, "This person's on vacation, they'll get back to you eventually," they say, "This person's on vacation, so we've deleted your email. This person will never see the email you just sent."
Patru zile pe săptămână, biroul devine sală de yoga, o zi pe săptămână, club de dans. Depinde doar de tine pentru care din ele optezi. Dar e un minunat semnal de oprire, pentru că înseamnă că la finalul zilei, totul se oprește, nu mai poți munci. La Daimler, firma germană auto, au altă strategie. Când cineva pleacă în concediu, în loc să spună: „Această persoană e în concediu, te va contacta el", ei spun: „Această persoană e în concediu, așa că v-am șters email-ul. Persoana asta nu va vedea niciodată acest email"
(Laughter)
(Râsete)
"You can email back in a couple of weeks, or you can email someone else."
„Puteți reveni cu un email peste câteva săptămâni sau puteți vorbi cu altcineva.”
(Laughter)
(Râsete)
And so --
Așa că...
(Applause)
(Aplauze)
You can imagine what that's like. You go on vacation, and you're actually on vacation. The people who work at this company feel that they actually get a break from work.
Vă puteți imagina ce înseamnă asta. Pleci în concediu și chiar ești în concediu. Oamenii care lucrează la firma asta simt cu adevărat că fac o pauză.
But of course, that doesn't tell us much about what we should do at home in our own lives, so I want to make some suggestions. It's easy to say, between 5 and 6pm, I'm going to not use my phone. The problem is, 5 and 6pm looks different on different days. I think a far better strategy is to say, I do certain things every day, there are certain occasions that happen every day, like eating dinner. Sometimes I'll be alone, sometimes with other people, sometimes in a restaurant, sometimes at home, but the rule that I've adopted is: I will never use my phone at the table. It's far away, as far away as possible. Because we're really bad at resisting temptation. But when you have a stopping cue that, every time dinner begins, my phone goes far away, you avoid temptation all together.
Bineînțeles, asta nu ne spune multe despre ce trebuie să facem acasă, în viața privată, și aș dori să fac niște sugestii. E ușor de spus, între 17:00 și 18:00, nu voi folosi telefonul mobil. Problema e că acest interval orar arată diferit în fiecare zi. Cred că o strategie mult mai bună e să spui: Fac anumite lucruri zilnic, există anumite lucruri care se întâmplă zilnic, cum ar fi cina. Uneori voi fi singur, uneori împreună cu alții, câteodată la restaurant, câteodată acasă, dar regula pe care am adoptat-o este: Nu voi folosi telefonul la masă. Va fi foarte departe, cât mai departe posibil. Pentru că suntem slabi în fața tentației. Dar când ai regula ca la începutul cinei să pui telefonul deoparte, eviți toate tentațiile.
At first, it hurts. I had massive FOMO.
La început e greu. Mi-era frică să nu ratez ceva între timp.
(Laughter)
(Râsete)
I struggled.
Am făcut eforturi.
But what happens is, you get used to it. You overcome the withdrawal the same way you would from a drug, and what happens is, life becomes more colorful, richer, more interesting -- you have better conversations. You really connect with the people who are there with you. I think it's a fantastic strategy, and we know it works, because when people do this -- and I've tracked a lot of people who have tried this -- it expands. They feel so good about it, they start doing it for the first hour of the day in the morning. They start putting their phones on airplane mode on the weekend. That way, your phone remains a camera, but it's no longer a phone. It's a really powerful idea, and we know people feel much better about their lives when they do this.
Dar până la urmă te obișnuiești. Învingi sevrajul ca și în cazul unui drog, și realizezi că viața devine plină de culoare, mai bogată, mai interesantă - ai parte de conversații mai bune. Creezi o legătură cu oamenii care te înconjoară. Cred că e o strategie fantastică, și știm că funcționează, deoarece când facem asta — și am urmărit mulți oameni care au încercat asta — se extinde. Ei se simt atât de bine, încât o fac de la prima oră a dimineții. Încep să-și pună telefoanele pe „silențios” în weekend. Astfel, telefonul devine doar camera foto, nu mai este telefon. E o idee foarte puternică, și știm că oamenii sunt mai fericiți când fac asta.
So what's the take home here? Screens are miraculous; I've already said that, and I feel that it's true. But the way we use them is a lot like driving down a really fast, long road, and you're in a car where the accelerator is mashed to the floor, it's kind of hard to reach the brake pedal. You've got a choice. You can either glide by, past, say, the beautiful ocean scenes and take snaps out the window -- that's the easy thing to do -- or you can go out of your way to move the car to the side of the road, to push that brake pedal, to get out, take off your shoes and socks, take a couple of steps onto the sand, feel what the sand feels like under your feet, walk to the ocean, and let the ocean lap at your ankles. Your life will be richer and more meaningful because you breathe in that experience, and because you've left your phone in the car.
Deci care este învățătura? Ecranele sunt miraculoase; am spus asta deja, și cred că este adevărat. Dar modul în care le folosim seamănă cu o șosea lungă și foarte rapidă, și noi suntem într-o mașină în care accelerația e blocată la podea, e destul de greu să ajungi la frână. Ai de făcut o alegere. Poți zbura pe lângă priveliștea superbă a oceanului, de exemplu, și arunci câte un ochi pe geam când și când, asta e calea ușoară, sau te poți opri din drumul tău, poți trage mașina pe marginea drumului, apeși frâna, te dai jos, îți dai jos pantofii și ciorapii, faci câțiva pași pe nisip, să simți nisipul sub tălpi, mergi spre ocean, și lași apa să-ți cuprindă gleznele. Viața ta va fi mai bogată și mai semnificativă pentru că absorbi acea experiență, și pentru că ți-ai lăsat telefonul în mașină.
Thank you.
Mulțumesc.
(Applause)
(Aplauze)