So, a few years ago I heard an interesting rumor. Apparently, the head of a large pet food company would go into the annual shareholder's meeting with can of dog food. And he would eat the can of dog food. And this was his way of convincing them that if it was good enough for him, it was good enough for their pets. This strategy is now known as "dogfooding," and it's a common strategy in the business world. It doesn't mean everyone goes in and eats dog food, but businesspeople will use their own products to demonstrate that they feel -- that they're confident in them. Now, this is a widespread practice, but I think what's really interesting is when you find exceptions to this rule, when you find cases of businesses or people in businesses who don't use their own products. Turns out there's one industry where this happens in a common way, in a pretty regular way, and that is the screen-based tech industry.
Pár évvel ezelőtt hallottam egy érdekes sztorit. Egy nagy állateledel-gyártó cég igazgatója állítólag kezében egy doboz kutyatáppal ment be a részvényesek éves gyűlésére. Aztán megette. Így győzte meg a részvényeseket, hogy ha az étel elég jó neki, akkor elég jó a kedvenceiknek is. A stratégia ma "kutyatáp-módszerként" ismert, és gyakran alkalmazzák az üzleti életben. Persze nem minden vezető eszik kutyatápot, de az üzletemberek használják a termékeiket, hogy megmutassák, bíznak bennük. Elterjedt módszerről van szó, de én azt hiszem, érdekesebb, amikor kivételt találunk a szabály alól – amikor egy üzletember nem használja a cége termékeit. Mint kiderült, ez különösen gyakori egy bizonyos területen, mégpedig a képernyős technológiák területén.
So, in 2010, Steve Jobs, when he was releasing the iPad, described the iPad as a device that was "extraordinary." "The best browsing experience you've ever had; way better than a laptop, way better than a smartphone. It's an incredible experience." A couple of months later, he was approached by a journalist from the New York Times, and they had a long phone call. At the end of the call, the journalist threw in a question that seemed like a sort of softball. He said to him, "Your kids must love the iPad." There's an obvious answer to this, but what Jobs said really staggered the journalist. He was very surprised, because he said, "They haven't used it. We limit how much technology our kids use at home."
2010-ben, amikor először piacra dobta, Steve Jobs egészen különleges eszközként mutatta be az iPadet. "Sosem volt még ekkora élmény a böngészés; iPaden böngészni jobb, mint laptopon vagy okostelefonon. Hihetetlen élmény!" Pár hónappal később megkereste őt egy újságíró a New York Timestól, és hosszan beszéltek telefonon. A beszélgetés végén az újságíró bedobott egy látszólag egyszerű megjegyzést: "A gyerekei bizonyára imádják az iPadet." A válasz erre nyilvánvaló, ám Steve Jobs felelete megdöbbentette az újságírót. Megdöbbentette, mert Jobs azt felelte: "Nem használnak iPadet. Korlátozzuk, hogy mennyi időt töltenek képernyők előtt."
This is a very common thing in the tech world. In fact, there's a school quite near Silicon Valley called the Waldorf School of the Peninsula, and they don't introduce screens until the eighth grade. What's really interesting about the school is that 75 percent of the kids who go there have parents who are high-level Silicon Valley tech execs. So when I heard about this, I thought it was interesting and surprising, and it pushed me to consider what screens were doing to me and to my family and the people I loved, and to people at large.
A technológiai iparban gyakori jelenség ez. Van például egy iskola a Szilícium-völgy közelében, a Félszigeti Waldorf Iskola, ahol a gyerekek először a 8. osztályban ülnek képernyő elé. Ami igazán érdekes, hogy az iskola tanulóinak 75%-a szilícium-völgyi tech-vezérek gyermeke. Amikor ezt meghallotttam, gondoltam, ez érdekes és meglepő, és arra késztetett, hogy átgondoljam, mit művelnek a képernyők velem, a családommal, a szeretteimmel, és általában mindenkivel.
So for the last five years, as a professor of business and psychology, I've been studying the effect of screens on our lives. And I want to start by just focusing on how much time they take from us, and then we can talk about what that time looks like. What I'm showing you here is the average 24-hour workday at three different points in history: 2007 -- 10 years ago -- 2015 and then data that I collected, actually, only last week. And a lot of things haven't changed all that much. We sleep roughly seven-and-a-half to eight hours a day; some people say that's declined slightly, but it hasn't changed much. We work eight-and-a-half to nine hours a day. We engage in survival activities -- these are things like eating and bathing and looking after kids -- about three hours a day.
Az elmúlt öt évben az üzleti tanulmányok és a pszichológia professzoraként tanulmányoztam a képernyők hatását az életünkre. Először arra térek ki, mennyi időnket rabolják el, majd rátérek arra, hogy hogy fest ez az idő. Itt egy átlagos 24 órás munkanapot látnak három különböző időpontban: 2007-ben – 10 évvel ezelőtt –, 2015-ben és ma – ezek az adatok alig egy héttel ezelőttiek. Rengeteg dolog kb. ugyanolyan maradt. Nagyjából 7,5-8 órát alszunk naponta; egyesek szerint kicsit kevesebbet, mint régen, de nincs nagy változás. Naponta 8,5-9 órát dolgozunk. Aztán jön a létfenntartás: eszünk, tisztálkodunk, gyereket nevelünk – kb. napi három órában.
That leaves this white space. That's our personal time. That space is incredibly important to us. That's the space where we do things that make us individuals. That's where hobbies happen, where we have close relationships, where we really think about our lives, where we get creative, where we zoom back and try to work out whether our lives have been meaningful. We get some of that from work as well, but when people look back on their lives and wonder what their lives have been like at the end of their lives, you look at the last things they say -- they are talking about those moments that happen in that white personal space. So it's sacred; it's important to us.
Végül ennyi időnk marad. Ez a saját időnk. Ez az idő hihetetlenül fontos. Ilyenkor foglalkozunk azzal, ami egyéniséggé tesz minket. Ilyenkor hódolunk a hobbinknak, töltünk időt barátokkal, gondolkodunk el az életünkön, alkotunk valamit; ilyenkor próbálunk rájönni, értelmes életet élünk-e. Munka közben is megtörténik ilyesmi, de amikor a halálhoz közeledve az emberek visszatekintenek, és elmerengenek az életen, az utolsó területre koncentrálnak – arról beszélnek, ami a saját időben történt. Ez az idő szent; nagyon fontos számunkra.
Now, what I'm going to do is show you how much of that space is taken up by screens across time. In 2007, this much. That was the year that Apple introduced the first iPhone. Eight years later, this much. Now, this much. That's how much time we spend of that free time in front of our screens. This yellow area, this thin sliver, is where the magic happens. That's where your humanity lives. And right now, it's in a very small box.
Megmutatom, mennyit vesznek el a saját időnkből a képernyők. 2007-ben ennyit vettek el. Akkor jelent meg az első iPhone. 8 évvel később: ennyit. Most pedig ennyit. A szabad időnkből ennyit töltünk képernyők előtt. Ezen a kis vékony sárga területen történik a varázslat. Itt él az emberségünk. Most éppen egy nagyon kicsi dobozban.
So what do we do about this? Well, the first question is: What does that red space look like? Now, of course, screens are miraculous in a lot of ways. I live in New York, a lot of my family lives in Australia, and I have a one-year-old son. The way I've been able to introduce them to him is with screens. I couldn't have done that 15 or 20 years ago in quite the same way. So there's a lot of good that comes from them.
Mit kezdjünk a helyzettel? Az első kérdés: Hogy néz ki ez a piros terület? A képernyők, persze, csodálatosak, számos tekintetben. New Yorkban élek, a családom nagy része Ausztráliában, és van egy egyéves fiam. A fiamat képernyőkön keresztül tudtam bemutatni a családomnak. 15 vagy 20 éve nem lett volna lehetőség erre ugyanilyen módon. Sok jót kapunk a képernyőktől.
One thing you can do is ask yourself: What goes on during that time? How enriching are the apps that we're using? And some are enriching. If you stop people while they're using them and say, "Tell us how you feel right now," they say they feel pretty good about these apps -- those that focus on relaxation, exercise, weather, reading, education and health. They spend an average of nine minutes a day on each of these. These apps make them much less happy. About half the people, when you interrupt them and say, "How do you feel?" say they don't feel good about using them. What's interesting about these -- dating, social networking, gaming, entertainment, news, web browsing -- people spend 27 minutes a day on each of these. We're spending three times longer on the apps that don't make us happy. That doesn't seem very wise.
Érdemes feltenni a kérdést: Mi történik ez alatt az idő alatt? Mennyire gazdagítanak minket az alkalmazásaink? Némelyik gazdagít. Ha megkérdezünk embereket, hogy érzik magukat egy app használata közben, azt felelik, élvezik az appokat, amelyek a pihenést vagy sportolást segítik, időjárást jeleznek, amelyekből tanulhatnak valamit. Az emberek átlagosan napi 9 percet töltenek ezek mindegyikével. Ám vannak appok, amelyek kevésbé tesznek boldoggá. Az emberek kb. fele azt feleli, nem érzi jól magát, amikor ezeket használja. Ami érdekes ezekben – a párkereső, közösségi, játék-, szórakoztató, hír- és böngészőalkalmazásokban -, hogy átlag napi 27 percet töltünk ezek mindegyikén. Háromszor annyi időt töltünk olyasmivel, amitől boldogtalanok leszünk. Ez nem tűnik nagyon bölcs dolognak.
One of the reasons we spend so much time on these apps that make us unhappy is they rob us of stopping cues. Stopping cues were everywhere in the 20th century. They were baked into everything we did. A stopping cue is basically a signal that it's time to move on, to do something new, to do something different. And -- think about newspapers; eventually you get to the end, you fold the newspaper away, you put it aside. The same with magazines, books -- you get to the end of a chapter, prompts you to consider whether you want to continue. You watched a show on TV, eventually the show would end, and then you'd have a week until the next one came. There were stopping cues everywhere. But the way we consume media today is such that there are no stopping cues. The news feed just rolls on, and everything's bottomless: Twitter, Facebook, Instagram, email, text messaging, the news. And when you do check all sorts of other sources, you can just keep going on and on and on.
Az egyik ok, amiért ilyen sok időt töltünk ezekkel az appokkal, hogy nincsenek stoptáblák. Stoptáblákkal volt tele a 20. század. Az élet minden területén jelen voltak. A stoptábla olyan jel, amely figyelmeztet, hogy ideje megállni, valami újba, valami másba kezdeni. Gondoljanak az újságokra; előbb-utóbb kiolvassuk az újságot, összehajtjuk és félretesszük. Ugyanez van a magazinokkal és könyvekkel – a fejezet végére érünk, s elgondolkodunk, akarunk-e még tovább olvasni. Ha megnéztünk egy műsort a tévében, az epizód véget ért, és várni kellett egy hetet a következőre. Mindenütt stoptáblák voltak. Ma viszont stoptáblák nélkül fogyasztjuk a médiatartalmakat. A hírfolyam egyre ömlik, sosem érünk a végére se a Twitternek, se a Facebooknak, se az Instának, se az emailnek, se az üzeneteknek, se a híreknek. És ha más forrásokra is kíváncsiak vagyunk, a végtelenségig folytathatjuk a böngészést.
So, we can get a cue about what to do from Western Europe, where they seem to have a number of pretty good ideas in the workplace. Here's one example. This is a Dutch design firm. And what they've done is rigged the desks to the ceiling. And at 6pm every day, it doesn't matter who you're emailing or what you're doing, the desks rise to the ceiling.
Tanulhatunk valamit Nyugat-Európától, ahol számos jó megoldást vezettek be a munkahelyeken. Itt egy példa egy holland dizájncégtől. A mennyezethez rögzítették az íróasztalakokat. Minden este hatkor, mindegy, hogy milyen email vagy feladat közepén jár valaki, az íróasztal felemelkedik.
(Laughter)
(Nevetés)
(Applause)
(Taps)
Four days a week, the space turns into a yoga studio, one day a week, into a dance club. It's really up to you which ones you stick around for. But this is a great stopping rule, because it means at the end of the day, everything stops, there's no way to work. At Daimler, the German car company, they've got another great strategy. When you go on vacation, instead of saying, "This person's on vacation, they'll get back to you eventually," they say, "This person's on vacation, so we've deleted your email. This person will never see the email you just sent."
A hét négy napján az iroda jógastúdióvá változik, egy napján pedig diszkóvá. Mindenki eldöntheti, melyik esemény miatt marad benn. Ez egy remek stoptábla, mert jelzi, hogy vége a napnak, minden megáll, lehetetlen tovább dolgozni. A német autógyárnál, a Daimlernél másik remek módszert követnek. Ha valaki szabadságra megy, a vakációértesítő nem azt közli: "Ha visszajöttem, válaszolok", hanem azt: "A kolléga szabadságon van, levelét töröltük. Sosem fogja látni ezt a levelet."
(Laughter)
(Nevetés)
"You can email back in a couple of weeks, or you can email someone else."
"Kérjük, írjon újra néhány hét múlva, vagy írjon valaki másnak."
(Laughter)
(Nevetés)
And so --
Így hát –
(Applause)
(Taps)
You can imagine what that's like. You go on vacation, and you're actually on vacation. The people who work at this company feel that they actually get a break from work.
Képzelhetik, milyen jó lehet ez! Ha valaki szabadságra megy, tényleg szabadságon van. Az itt dolgozók valóban úgy érezhetik, maguk mögött hagyhatják a munkát.
But of course, that doesn't tell us much about what we should do at home in our own lives, so I want to make some suggestions. It's easy to say, between 5 and 6pm, I'm going to not use my phone. The problem is, 5 and 6pm looks different on different days. I think a far better strategy is to say, I do certain things every day, there are certain occasions that happen every day, like eating dinner. Sometimes I'll be alone, sometimes with other people, sometimes in a restaurant, sometimes at home, but the rule that I've adopted is: I will never use my phone at the table. It's far away, as far away as possible. Because we're really bad at resisting temptation. But when you have a stopping cue that, every time dinner begins, my phone goes far away, you avoid temptation all together.
Ez persze nem sokat segít abban, mit tehetünk otthon, a saját életünkben, úgyhogy javaslok pár dolgot. Mondhatjuk például, hogy délután 5 és 6 között nem használjuk a telefonunkat. Ezzel az a gond, hogy az 5 és 6 óra mindennap más. Szerintem jobb arra koncentrálni, amit mindennap csinálunk. Vannak naponta ismétlődő dolgok, mint például a vacsora. Néha egyedül vacsorázom, néha társaságban, néha étteremben, néha otthon, ám azt a szabályt követem, hogy sosem használom a telefont vacsora közben. Elteszem valahova, amilyen messzire csak lehet, mert nehéz ellenállni a kísértésnek. Ha viszont bevezetek egy stoptáblát, hogy amint vacsorához ülök, elteszem a telefont, elkerülöm a kísértést.
At first, it hurts. I had massive FOMO.
Ez először fájdalmas. Úgy éreztem, lemaradok valamiről.
(Laughter)
(Nevetés)
I struggled.
Küzdöttem.
But what happens is, you get used to it. You overcome the withdrawal the same way you would from a drug, and what happens is, life becomes more colorful, richer, more interesting -- you have better conversations. You really connect with the people who are there with you. I think it's a fantastic strategy, and we know it works, because when people do this -- and I've tracked a lot of people who have tried this -- it expands. They feel so good about it, they start doing it for the first hour of the day in the morning. They start putting their phones on airplane mode on the weekend. That way, your phone remains a camera, but it's no longer a phone. It's a really powerful idea, and we know people feel much better about their lives when they do this.
Ám hozzá lehet szokni. Ugyanúgy le lehet jönni a szerről, mint egy drogról, és az élet hirtelen színesebb, gazdagabb, érdekesebb lesz – jobb beszélgetéseket folytatunk. Valóban kapcsolatba kerülünk a körülöttünk lévőkkel. Szerintem ez kiváló stratégia, és tudjuk, hogy működik, mert ha valaki kipróbálja – és sok emberrel beszéltem, aki kipróbálta –, egyre terjed a hatása. Olyan jó érzés, hogy az ember elkezdi a módszert követni a nap első órájában is. Hétvégenként repülős üzemmódra állítja a telefont. Így a telefon továbbra is működik fényképezőgépként, de telefonként nem. Rendkívül hatásos ötlet ez, és az emberek sokkal jobbnak érzik az életüket ilyenkor.
So what's the take home here? Screens are miraculous; I've already said that, and I feel that it's true. But the way we use them is a lot like driving down a really fast, long road, and you're in a car where the accelerator is mashed to the floor, it's kind of hard to reach the brake pedal. You've got a choice. You can either glide by, past, say, the beautiful ocean scenes and take snaps out the window -- that's the easy thing to do -- or you can go out of your way to move the car to the side of the road, to push that brake pedal, to get out, take off your shoes and socks, take a couple of steps onto the sand, feel what the sand feels like under your feet, walk to the ocean, and let the ocean lap at your ankles. Your life will be richer and more meaningful because you breathe in that experience, and because you've left your phone in the car.
Mi ebből a tanulság? A képernyők bámulatosak; ezt már mondtam, és igaznak is érzem. Ám úgy használjuk őket, mint amikor egy hosszú lejtőn száguldunk lefelé, tövig nyomott gázpedállal, és alig érjük el a féket. Van választásunk. Elszáguldhatunk például a szépséges óceánpart mellett és fényképezhetünk az ablakból – ez a könnyű megoldás –, vagy erőt vehetünk magunkon, félrehúzódhatunk a kocsival, benyomhatjuk a féket, kiszállhatunk, levehetjük a cipőt és a zoknit, sétálhatunk a homokban, átélhetjük, milyen érzés ez, lemehetünk az óceánhoz, és érezhetjük, ahogy a bokánkat nyaldossa. Életünk gazdagabb és értelmesebb lesz, mert belélegezzük az élményt, és mert a telefont a kocsiban hagytuk.
Thank you.
Köszönöm.
(Applause)
(Taps)