Před pár lety jsem slyšel zajímavou fámu. Ředitel jedné velké firmy na krmivo pro psy šel na výroční schůzi akcionářů s plechovkou krmiva pro psy. A tu plechovku tam snědl. To byl způsob, jak je přesvědčit, že když to je dost dobré pro něj, je to dost dobré pro jejich psy. Tato strategie je dnes známá jako "dogfooding" (interní testování) a v podnikatelském světě je běžná. To neznamená, že každý jí krmivo pro psy, ale že podnikatelé používají své vlastní produkty k demonstraci toho, že v ně mají důvěru. To je velmi rozšířená praxe a je skutečně zajímavé, když najdete výjimky z této praktiky, když najdete případy firem nebo podnikatelů, kteří své produkty neužívají. Ukázalo se, že v jednom odvětví se to děje zcela běžně, docela pravidelně a je to technologický průmysl, používající obrazovky.
So, a few years ago I heard an interesting rumor. Apparently, the head of a large pet food company would go into the annual shareholder's meeting with can of dog food. And he would eat the can of dog food. And this was his way of convincing them that if it was good enough for him, it was good enough for their pets. This strategy is now known as "dogfooding," and it's a common strategy in the business world. It doesn't mean everyone goes in and eats dog food, but businesspeople will use their own products to demonstrate that they feel -- that they're confident in them. Now, this is a widespread practice, but I think what's really interesting is when you find exceptions to this rule, when you find cases of businesses or people in businesses who don't use their own products. Turns out there's one industry where this happens in a common way, in a pretty regular way, and that is the screen-based tech industry.
V roce 2010 při uvádění iPadu Steve Jobs popsal iPad jako zařízení, které je „výjimečné“. „Nejlepší zážitek ze surfování, který jste kdy měli; mnohem lepší než laptop, mnohem lepší než smartphone. Je to neuvěřitelný zážitek.“ O pár měsíců později mu telefonoval jeden novinář New York Times a dlouho spolu hovořili. Na konci rozhovoru novinář položil otázku, která vypadala jako nahrávka na smeč. Řekl: „Vaše děti musí iPad milovat.“ Odpověď se zdála zcela zřejmá, ale to, co Jobs řekl, novináře opravdu zaskočilo. Byl velice překvapen, protože Jobs řekl: „Ještě ho nepoužili. Omezujeme množství techniky, které naše děti doma používají.“
So, in 2010, Steve Jobs, when he was releasing the iPad, described the iPad as a device that was "extraordinary." "The best browsing experience you've ever had; way better than a laptop, way better than a smartphone. It's an incredible experience." A couple of months later, he was approached by a journalist from the New York Times, and they had a long phone call. At the end of the call, the journalist threw in a question that seemed like a sort of softball. He said to him, "Your kids must love the iPad." There's an obvious answer to this, but what Jobs said really staggered the journalist. He was very surprised, because he said, "They haven't used it. We limit how much technology our kids use at home."
To je ve světě techniky velmi běžná věc. Nedaleko Silicon Valley je škola, „Peninsulská waldorfská škola“, která používá obrazovky až od osmé třídy. Opravdu velmi zajímavé na této škole je, že 75 procent dětí, které tam chodí, má rodiče na vysokých postech ve firmách v Silicon Valley. Když jsem to slyšel, pomyslel jsem si, že je to zajímavé a překvapující a přimělo mě to k uvažování nad tím, jak obrazovky ovlivňují mě, mou rodinu, lidi které miluji a lidi vůbec.
This is a very common thing in the tech world. In fact, there's a school quite near Silicon Valley called the Waldorf School of the Peninsula, and they don't introduce screens until the eighth grade. What's really interesting about the school is that 75 percent of the kids who go there have parents who are high-level Silicon Valley tech execs. So when I heard about this, I thought it was interesting and surprising, and it pushed me to consider what screens were doing to me and to my family and the people I loved, and to people at large.
Posledních pět let jsem zkoumal, jako profesor obchodu a psychologie, jaký dopad mají obrazovky na naše životy. Chtěl bych začít tím, kolik času nám berou, pak se můžeme bavit o tom, jak ten čas vypadá. To co vidíte, je průměrný 24-hodinový pracovní den ve třech různých obdobích: V roce 2007 - před deseti lety - v roce 2015 a potom aktuální data, která jsem posbíral minulý týden. Mnoho věcí se moc nezměnilo. Spíme přibližně sedm a půl až osm hodin denně. Někdo říká, že to trochu klesá, ale příliš se to nezměnilo. Pracujeme osm a půl až devět hodin denně. Věnujeme se aktivitám pro přežití - to jsou věci jako stravování, mytí a péče o děti - okolo tří hodin denně.
So for the last five years, as a professor of business and psychology, I've been studying the effect of screens on our lives. And I want to start by just focusing on how much time they take from us, and then we can talk about what that time looks like. What I'm showing you here is the average 24-hour workday at three different points in history: 2007 -- 10 years ago -- 2015 and then data that I collected, actually, only last week. And a lot of things haven't changed all that much. We sleep roughly seven-and-a-half to eight hours a day; some people say that's declined slightly, but it hasn't changed much. We work eight-and-a-half to nine hours a day. We engage in survival activities -- these are things like eating and bathing and looking after kids -- about three hours a day.
Zbývá toto bílé místo. To je náš osobní čas. Tento prostor je pro nás neuvěřitelně důležitý. Je to místo pro aktivity, které z nás činí individuality, kde se věnujeme koníčkům, kde máme blízké vztahy, kde přemýšlíme o našich životech, kde jsme kreativní, kde se díváme zpět, abychom zjistili, zda naše životy mají smysl. Něco z toho získáváme také v práci, ale když se lidé na konci svých životů ohlédnou, aby zjistili, jaké jejich životy byly, hovoří o momentech, odehrávajících se v tomto bílém osobním čase. To je to svaté, to je pro nás důležité.
That leaves this white space. That's our personal time. That space is incredibly important to us. That's the space where we do things that make us individuals. That's where hobbies happen, where we have close relationships, where we really think about our lives, where we get creative, where we zoom back and try to work out whether our lives have been meaningful. We get some of that from work as well, but when people look back on their lives and wonder what their lives have been like at the end of their lives, you look at the last things they say -- they are talking about those moments that happen in that white personal space. So it's sacred; it's important to us.
Nyní vám ukážu, jak moc z tohoto místa nám v průběhu času zabraly obrazovky. V roce 2007, tolik. Byl to rok, kdy Apple představil svůj první iPhone. O osm let později, tolik. Nyní, tolik. Tak moc času trávíme v našem volnu před obrazovkami. V této žluté oblasti, v tom tenkém úseku, se odehrávají zázraky. Zde žije vaše lidskost. A právě teď je to velmi malý prostor.
Now, what I'm going to do is show you how much of that space is taken up by screens across time. In 2007, this much. That was the year that Apple introduced the first iPhone. Eight years later, this much. Now, this much. That's how much time we spend of that free time in front of our screens. This yellow area, this thin sliver, is where the magic happens. That's where your humanity lives. And right now, it's in a very small box.
Takže co s tím uděláme? Nuže, první otázka je: Jak vypadá ten červený prostor? Obrazovky jsou, samozřejmě, v mnoha ohledech úžasné. Já žiji v New Yorku, většina mé rodiny žije v Austrálii a mám jednoročního syna. Prostřednictvím obrazovek jsem jim ho mohl ukázat. To bych před 15 nebo 20 lety takto udělat nemohl. Takže obrazovky přináší mnoho dobrého.
So what do we do about this? Well, the first question is: What does that red space look like? Now, of course, screens are miraculous in a lot of ways. I live in New York, a lot of my family lives in Australia, and I have a one-year-old son. The way I've been able to introduce them to him is with screens. I couldn't have done that 15 or 20 years ago in quite the same way. So there's a lot of good that comes from them.
Můžete se ale zeptat sami sebe: Co se v průběhu toho času děje? Jak obohacující jsou ty aplikace, které používáme? Některé obohacující jsou. Pokud lidi přerušíte, když je užívají a řeknete: „Povězte nám, jak se teď cítíte,“ řeknou, že se u těchto aplikací cítí dobře - u těch, které se zaměřují na odpočinek, cvičení, počasí, čtení, vzdělávání a zdraví. V průměru s každou z nich stráví devět minut denně. Tyto aplikace je činí mnohem méně šťastnými. Když je přerušíte a zeptáte se: „Jak se cítíte?“ skoro polovina lidí řekne, že se s nimi dobře necítí. Zajímavé je, že s těmito aplikacemi - randění, sociální sítě, hraní, zábava, zprávy, surfování po internetu - lidé s každou z nich stráví 27 minut denně. Trávíme třikrát více času s aplikacemi, které nás nečiní šťastnými. To se nezdá být příliš moudré.
One thing you can do is ask yourself: What goes on during that time? How enriching are the apps that we're using? And some are enriching. If you stop people while they're using them and say, "Tell us how you feel right now," they say they feel pretty good about these apps -- those that focus on relaxation, exercise, weather, reading, education and health. They spend an average of nine minutes a day on each of these. These apps make them much less happy. About half the people, when you interrupt them and say, "How do you feel?" say they don't feel good about using them. What's interesting about these -- dating, social networking, gaming, entertainment, news, web browsing -- people spend 27 minutes a day on each of these. We're spending three times longer on the apps that don't make us happy. That doesn't seem very wise.
Jeden z důvodů, proč s nimi trávíme tolik času, je to, že nám nedávají podněty k přerušení. Podněty k přerušení byly ve 20. století všude. Byly součástí všeho, co jsme dělali. Podnět k přerušení je v zásadě signál k tomu, že je čas jít jinam, dělat něco nového, dělat něco jiného. Představte si noviny - jednou se dostanete na konec, noviny složíte a odložíte je stranou. To samé je s časopisy, knihami - dostanete se na konec kapitoly a to vás přiměje zvážit, jestli chcete pokračovat. Sledovali jste pořad v televizi, pořad skončil a měli jste týden, než přišel další díl. Podněty k přerušení byly všude. Ale způsob, kterým konzumujeme média dnes, žádné podněty k přerušení nemá. Zprávy stále pokračují, nic nemá konec: Twitter, Facebook, Instagram, emaily, smsky, zprávy. A když se podíváte na všechny ostatní zdroje, můžete pokračovat dál a dál a dál.
One of the reasons we spend so much time on these apps that make us unhappy is they rob us of stopping cues. Stopping cues were everywhere in the 20th century. They were baked into everything we did. A stopping cue is basically a signal that it's time to move on, to do something new, to do something different. And -- think about newspapers; eventually you get to the end, you fold the newspaper away, you put it aside. The same with magazines, books -- you get to the end of a chapter, prompts you to consider whether you want to continue. You watched a show on TV, eventually the show would end, and then you'd have a week until the next one came. There were stopping cues everywhere. But the way we consume media today is such that there are no stopping cues. The news feed just rolls on, and everything's bottomless: Twitter, Facebook, Instagram, email, text messaging, the news. And when you do check all sorts of other sources, you can just keep going on and on and on.
K tomu, co s tím udělat, se můžeme inspirovat v západní Evropě, kde mají množství velmi dobrých nápadů z pracovního prostředí. Zde je příklad jedné holandské designérské firmy. Stoly zavěsili ke stropu a v 18 hodin, nezáleží na tom, komu píšete e-mail, či co děláte, stoly se zvednou ke stropu.
So, we can get a cue about what to do from Western Europe, where they seem to have a number of pretty good ideas in the workplace. Here's one example. This is a Dutch design firm. And what they've done is rigged the desks to the ceiling. And at 6pm every day, it doesn't matter who you're emailing or what you're doing, the desks rise to the ceiling.
(smích)
(Laughter)
(potlesk)
(Applause)
Na čtyři dny v týdnu se prostor promění na studio pro jógu, jeden den v týdnu na taneční klub. Je opravdu jen na vás, čeho se zúčastníte. Ale je to skvělé ukončovací pravidlo, protože to znamená, že na konci dne všechno skončí, není možnost pracovat dál. V německé automobilce Daimler mají jinou skvělou strategii. Když je někdo na dovolené, místo oznámení: „Tato osoba je na dovolené, po návratu se Vám ozve,“ řeknou: „Tato osoba je na dovolené, takže jsme Váš e-mail vymazali. Tato osoba Váš e-mail nikdy neuvidí.“
Four days a week, the space turns into a yoga studio, one day a week, into a dance club. It's really up to you which ones you stick around for. But this is a great stopping rule, because it means at the end of the day, everything stops, there's no way to work. At Daimler, the German car company, they've got another great strategy. When you go on vacation, instead of saying, "This person's on vacation, they'll get back to you eventually," they say, "This person's on vacation, so we've deleted your email. This person will never see the email you just sent."
(smích)
(Laughter)
„Můžete poslat e-mail znovu za pár týdnů, nebo napsat někomu jinému.“
"You can email back in a couple of weeks, or you can email someone else."
(smích)
(Laughter)
A tak…
And so --
(potlesk)
(Applause)
Můžete si představit, jaké to je. Jedete na dovolenou a opravdu jste na dovolené. Lidé v této společnosti cítí, že mají opravdu volno.
You can imagine what that's like. You go on vacation, and you're actually on vacation. The people who work at this company feel that they actually get a break from work.
Ale to nám samozřejmě neříká mnoho o tom, co bychom měli dělat doma, v osobních životech, tak vám chci dát pár podnětů. Je jednoduché říct, že mezi 17. a 18. hodinou nebudu používat svůj mobil. Problém je, že 17 a 18 hodina vypadá každý den jinak. Myslím si, že mnohem lepší je si říct: Každý den dělám určité věci, určité události se dějí každý den, jako večeře. Někdy budu sám, někdy s dalšími lidmi, někdy v restauraci, někdy doma. Pravidlo, které jsem si osvojil: nikdy u stolu nebudu používat mobil. Odložím ho velmi daleko, tak daleko, jak je to jen možné. Protože pokušení odoláváme velmi špatně. Ale když máte podnět k přerušení, který začíná s každou večeří, mobil jde pryč a pokušení se zcela vyhnete.
But of course, that doesn't tell us much about what we should do at home in our own lives, so I want to make some suggestions. It's easy to say, between 5 and 6pm, I'm going to not use my phone. The problem is, 5 and 6pm looks different on different days. I think a far better strategy is to say, I do certain things every day, there are certain occasions that happen every day, like eating dinner. Sometimes I'll be alone, sometimes with other people, sometimes in a restaurant, sometimes at home, but the rule that I've adopted is: I will never use my phone at the table. It's far away, as far away as possible. Because we're really bad at resisting temptation. But when you have a stopping cue that, every time dinner begins, my phone goes far away, you avoid temptation all together.
Nejdříve to bolí. Měl jsem obrovské FOMO (strach, že o něco přijdu).
At first, it hurts. I had massive FOMO.
(Laughter)
Bojoval jsem s tím.
I struggled.
Ale zvyknete si na to. Překonáte ty abstinenční příznaky stejně jako u nějaké drogy a život se stane více barevným, bohatším, zajímavějším - vedete s lidmi lepší rozhovory. Skutečně vnímáte lidi, kteří jsou s vámi. Myslím, že je to skvělá strategie a vím, že to funguje, protože když to lidé dělají - a já sledoval mnoho lidí, kteří to zkusili - a šíří se to dál. Cítí se díky tomu tak dobře, že to začnou dělat první hodinu každý den ráno. Přepnou své mobily do režimu letadla každý víkend. Tak váš mobil zůstane foťákem, ne však už telefonem. Je to opravdu silná myšlenka a my víme, že když to lidé udělají, mají ze svého života mnohem lepší pocit.
But what happens is, you get used to it. You overcome the withdrawal the same way you would from a drug, and what happens is, life becomes more colorful, richer, more interesting -- you have better conversations. You really connect with the people who are there with you. I think it's a fantastic strategy, and we know it works, because when people do this -- and I've tracked a lot of people who have tried this -- it expands. They feel so good about it, they start doing it for the first hour of the day in the morning. They start putting their phones on airplane mode on the weekend. That way, your phone remains a camera, but it's no longer a phone. It's a really powerful idea, and we know people feel much better about their lives when they do this.
Co byste si z toho měli odnést? Obrazovky jsou zázračné, to už jsem řekl, cítím, že je to pravda. Ale způsob, kterým je užíváme, je jako jízda po velmi rychlé a dlouhé silnici, v autě, kde je plyn sešlápnutý k podlaze a v té chvíli je pak těžké použít brzdu. Ale máte volbu. Můžete buď jet, řekněme, po nádherném oceánském pobřeží a fotit z okna - to je ten jednoduchý způsob - nebo můžete zajet na okraj silnice, šlápnout na brzdový pedál, vylézt ven, zout si boty a ponožky, ujít pár kroků po písku, cítit, jaké to je, mít písek pod nohama, dojít k oceánu a cítít vlny oceánu na svých nohách. Váš život bude bohatší a smysluplnější, protože ucítíte ten zážitek a protože jste svůj mobil nechali v autě.
So what's the take home here? Screens are miraculous; I've already said that, and I feel that it's true. But the way we use them is a lot like driving down a really fast, long road, and you're in a car where the accelerator is mashed to the floor, it's kind of hard to reach the brake pedal. You've got a choice. You can either glide by, past, say, the beautiful ocean scenes and take snaps out the window -- that's the easy thing to do -- or you can go out of your way to move the car to the side of the road, to push that brake pedal, to get out, take off your shoes and socks, take a couple of steps onto the sand, feel what the sand feels like under your feet, walk to the ocean, and let the ocean lap at your ankles. Your life will be richer and more meaningful because you breathe in that experience, and because you've left your phone in the car.
Děkuji vám.
Thank you.
(potlesk)
(Applause)