In many patriarchal societies and tribal societies, fathers are usually known by their sons, but I'm one of the few fathers who is known by his daughter, and I am proud of it.
In veel patriarchale samenlevingen en stammenmaatschappijen kent men vaders meestal vanwege hun zoons. Maar ik ben een van de weinige vaders die bekend is om zijn dochter. Daar ben ik trots op.
(Applause)
(Applaus)
Malala started her campaign for education and stood for her rights in 2007, and when her efforts were honored in 2011, and she was given the national youth peace prize, and she became a very famous, very popular young girl of her country. Before that, she was my daughter, but now I am her father. Ladies and gentlemen, if we glance to human history, the story of women is the story of injustice, inequality, violence and exploitation. You see, in patriarchal societies, right from the very beginning, when a girl is born, her birth is not celebrated. She is not welcomed, neither by father nor by mother. The neighborhood comes and commiserates with the mother, and nobody congratulates the father. And a mother is very uncomfortable for having a girl child. When she gives birth to the first girl child, first daughter, she is sad. When she gives birth to the second daughter, she is shocked, and in the expectation of a son, when she gives birth to a third daughter, she feels guilty like a criminal.
In 2007 begon Malala met haar onderwijscampagne en kwam ze op voor haar rechten. Haar inspanningen werden beloond in 2011. Ze ontving de nationale jeugdprijs voor de vrede en ze werd een beroemd en populair meisje in haar land. Voor die tijd was ze mijn dochter, nu ben ik haar vader. Dames en heren, als we terugkijken op de geschiedenis van de mens, is het verhaal over vrouwen een verhaal over onrecht, ongelijkheid, geweld en uitbuiting. Weet je, als in een patriarchale samenleving een meisje wordt geboren, wordt haar geboorte niet eens gevierd. Ze wordt niet verwelkomd, noch door haar vader noch door haar moeder. De buren komen op bezoek en hebben medelijden met de moeder en niemand feliciteert de vader. Een moeder voelt zich erg ongemakkelijk wanneer ze een meisje krijgt. Als haar eerste kindje een meisje is, de eerste dochter, is ze erg verdrietig. Als haar tweede kindje een meisje is, is ze geschokt. En als ze denkt dat haar derde kindje een zoon zal zijn en het blijkt een dochter te zijn, voelt ze zich net zo schuldig als een crimineel.
Not only the mother suffers, but the daughter, the newly born daughter, when she grows old, she suffers too. At the age of five, while she should be going to school, she stays at home and her brothers are admitted in a school. Until the age of 12, somehow, she has a good life. She can have fun. She can play with her friends in the streets, and she can move around in the streets like a butterfly. But when she enters her teens, when she becomes 13 years old, she is forbidden to go out of her home without a male escort. She is confined under the four walls of her home. She is no more a free individual. She becomes the so-called honor of her father and of her brothers and of her family, and if she transgresses the code of that so-called honor, she could even be killed.
Niet alleen de moeder lijdt, maar haar pasgeboren dochter zal ook lijden als ze ouder wordt. Op vijfjarige leeftijd wanneer ze naar school zou moeten gaan, blijft ze thuis terwijl haar broers wel worden toegelaten op school. Totdat ze twaalf is, heeft ze op de een of andere manier een goed leven. Ze mag plezier hebben. Ze mag met haar vriendinnen op straat spelen en ze kan zich daar vrij bewegen, net als een vlinder. Maar zodra ze een tiener is, een meisje van 13, wordt haar verboden het huis te verlaten zonder een mannelijke begeleider. Ze is opgesloten tussen de vier muren van haar huis. Ze is niet langer een vrij individu. Ze wordt de zogenaamde eer van haar vader, haar broers en van haar familie. Als ze een overtreding begaat, is er een zogenaamde erecode waardoor ze zelfs gedood zou kunnen worden. Wat ook interessant is, is dat deze zogenaamde erecode
And it is also interesting that this so-called code of honor, it does not only affect the life of a girl, it also affects the life of the male members of the family. I know a family of seven sisters and one brother, and that one brother, he has migrated to the Gulf countries, to earn a living for his seven sisters and parents, because he thinks that it will be humiliating if his seven sisters learn a skill and they go out of the home and earn some livelihood. So this brother, he sacrifices the joys of his life and the happiness of his sisters at the altar of so-called honor.
niet alleen het leven van het meisje beïnvloedt, maar het beïnvloedt ook de levens van de mannelijke familieleden. Ik ken een gezin met zeven zussen en een broer. Die ene broer is verhuisd naar de Golfstaten om daar geld te verdienen voor zijn zeven zussen en zijn ouders, want hij denkt dat het vernederend is als zijn zussen een vak zouden leren, uit huis zouden gaan en hun eigen brood zouden verdienen. Deze broer offert de geneugten van zijn leven op en het geluk van zijn zusters onder het mom van die zogenaamde eer. Er is nog een norm in de patriarchale samenlevingen:
And there is one more norm of the patriarchal societies that is called obedience. A good girl is supposed to be very quiet, very humble and very submissive. It is the criteria. The role model good girl should be very quiet. She is supposed to be silent and she is supposed to accept the decisions of her father and mother and the decisions of elders, even if she does not like them. If she is married to a man she doesn't like or if she is married to an old man, she has to accept, because she does not want to be dubbed as disobedient. If she is married very early, she has to accept. Otherwise, she will be called disobedient. And what happens at the end? In the words of a poetess, she is wedded, bedded, and then she gives birth to more sons and daughters. And it is the irony of the situation that this mother, she teaches the same lesson of obedience to her daughter and the same lesson of honor to her sons. And this vicious cycle goes on, goes on.
gehoorzaamheid. Een gehoorzaam meisje hoort heel rustig, heel nederig en heel onderdanig te zijn. Dat zijn de criteria. Het rolmodel voor een goed meisje zou heel rustig moeten zijn. Ze moet stil zijn en er wordt verwacht dat ze de beslissingen accepteert van haar vader en moeder en de beslissingen van de oudsten, ook al is ze het er niet mee eens. Als ze getrouwd is met een man van wie ze niet houdt of als ze getrouwd is met een oudere man, moet ze alles accepteren, want ze wil niet dat men denkt dat ze ongehoorzaam is. Als ze op jonge leeftijd trouwt, moet ze alles accepteren. Anders wordt ze als ongehoorzaam gezien. Wat gebeurt er dan met haar? In de woorden van een dichteres is ze gehuwd en in bed gelegd. Dan geeft ze het leven aan meer zoons en dochters. De ironie van deze hele situatie is dat deze moeder dezelfde lessen over gehoorzaamheid aan haar dochters zal leren en dezelfde les over eer aan haar zoons. En zo gaat die vicieuze cirkel maar door.
Ladies and gentlemen, this plight of millions of women could be changed if we think differently, if women and men think differently, if men and women in the tribal and patriarchal societies in the developing countries, if they can break a few norms of family and society, if they can abolish the discriminatory laws of the systems in their states, which go against the basic human rights of the women.
Dames en heren, deze toestand waarin miljoenen vrouwen zich bevinden kan worden veranderd. Als we anders gaan denken, als vrouwen en mannen anders gaan denken, als mannen en vrouwen in stammengemeenschappen, patriarchale samenlevingen en in ontwikkelingslanden een paar regels zouden breken in hun families en gemeenschap, als ze de discriminerende wetten zouden afschaffen in hun staten die tegen de fundamentele mensenrechten en tegen de rechten van vrouwen indruisen. Beste broers en zussen, toen Malala werd geboren
Dear brothers and sisters, when Malala was born, and for the first time, believe me, I don't like newborn children, to be honest, but when I went and I looked into her eyes, believe me, I got extremely honored. And long before she was born, I thought about her name, and I was fascinated with a heroic legendary freedom fighter in Afghanistan. Her name was Malalai of Maiwand, and I named my daughter after her. A few days after Malala was born, my daughter was born, my cousin came -- and it was a coincidence -- he came to my home and he brought a family tree, a family tree of the Yousafzai family, and when I looked at the family tree, it traced back to 300 years of our ancestors. But when I looked, all were men, and I picked my pen, drew a line from my name, and wrote, "Malala."
keek ik voor de eerste keer, en geloof me als ik eerlijk zeg dat ik pasgeboren baby's niet mooi vind, -- (Gelach) -- maar toen ik voor de eerste keer in haar ogen keek, geloof me, voelde ik me buitengewoon vereerd. Lang voordat ze geboren was, dacht ik aan een naam voor haar en ik was gefascineerd door een heroïsche, legendarische vrijheidsstrijdster in Afghanistan. Haar naam was Malalai van Maiwand. Ik heb mijn dochter naar haar vernoemd. Een paar dagen na de geboorte van mijn dochter Malala, kwam mijn neef op bezoek. Het was toeval dat hij bij mij langskwam. Hij nam de stamboom mee van onze familie, de stamboom van de familie Yousafzai. Toen ik de stamboom bekeek, zag ik dat deze 300 jaar terugging in de tijd. Ik zag alleen maar namen van mannen. En ik pakte mijn pen en trok een lijn vanaf mijn naam en schreef: 'Malala'.
And when she grow old, when she was four and a half years old, I admitted her in my school. You will be asking, then, why should I mention about the admission of a girl in a school? Yes, I must mention it. It may be taken for granted in Canada, in America, in many developed countries, but in poor countries, in patriarchal societies, in tribal societies, it's a big event for the life of girl. Enrollment in a school means recognition of her identity and her name. Admission in a school means that she has entered the world of dreams and aspirations where she can explore her potentials for her future life. I have five sisters, and none of them could go to school, and you will be astonished, two weeks before, when I was filling out the Canadian visa form, and I was filling out the family part of the form, I could not recall the surnames of some of my sisters. And the reason was that I have never, never seen the names of my sisters written on any document. That was the reason that I valued my daughter. What my father could not give to my sisters and to his daughters, I thought I must change it.
Ze werd ouder. Toen ze vier en een half jaar oud was, liet ik haar toe op mijn school. Nu vraag je je vast af waarom ik vertel dat ik een meisje toelaat op mijn school. Ja, dat moet ik vermelden. Dat mag dan al vanzelfsprekend zijn in Canada, in Amerika en in veel ontwikkelde landen, maar in arme landen, in stammengemeenschappen en patriarchale samenlevingen, is dat een enorme gebeurtenis in het leven van een meisje. Registratie op een school betekent erkenning van haar identiteit en van haar naam. Toelating tot een school betekent dat ze een wereld is binnengetreden van dromen en ambities, een plek waar ze mogelijkheden kan ontdekken voor haar toekomst. Ik heb vijf zussen en geen van hen had de mogelijkheid om naar school te gaan. Je zult verbaasd zijn dat ik twee weken geleden, toen ik de papieren voor de Canadese visumaanvraag invulde, ik in het 'familie-gedeelte' van het formulier de namen van een paar van mijn zussen me niet meer kon herinneren. En de reden daarvan was dat ik de namen van mijn zussen nog nooit in een geschreven document heb gezien. Dat was de reden dat ik mijn dochter waardeerde. Wat mijn vader nooit aan mijn zussen, zijn dochters, had kunnen geven, dat moest ik kunnen veranderen. Ik had altijd al waardering voor de intelligentie
I used to appreciate the intelligence and the brilliance of my daughter. I encouraged her to sit with me when my friends used to come. I encouraged her to go with me to different meetings. And all these good values, I tried to inculcate in her personality. And this was not only she, only Malala. I imparted all these good values to my school, girl students and boy students as well. I used education for emancipation. I taught my girls, I taught my girl students, to unlearn the lesson of obedience. I taught my boy students to unlearn the lesson of so-called pseudo-honor.
en de briljante geest van mijn dochter. Ik moedigde haar aan om met mij bij gesprekken met mijn vrienden te zijn. Ik moedigde haar aan om met mij mee te gaan naar vergaderingen. Ik probeerde deze belangrijke dingen in haar persoonlijkheid in te prenten. En ik deed dit niet alleen voor Malala. Ik bracht deze belangrijke waarden naar mijn school, voor de meisjes maar ook voor de jongens. Ik gebruikte onderwijs voor emancipatie. Ik onderwees de meisjes, ik leerde de meisjes om de les over gehoorzaamheid af te leren. Ik leerde de jongens om de les over die zogenaamde pseudo-eer af te leren.
Dear brothers and sisters, we were striving for more rights for women, and we were struggling to have more, more and more space for the women in society. But we came across a new phenomenon. It was lethal to human rights and particularly to women's rights. It was called Talibanization. It means a complete negation of women's participation in all political, economical and social activities. Hundreds of schools were lost. Girls were prohibited from going to school. Women were forced to wear veils and they were stopped from going to the markets. Musicians were silenced, girls were flogged and singers were killed. Millions were suffering, but few spoke, and it was the most scary thing when you have all around such people who kill and who flog, and you speak for your rights. It's really the most scary thing.
Beste broers en zussen, we streefden naar meer rechten voor vrouwen en we vochten om er meer te krijgen, meer ruimte voor vrouwen in de maatschappij. Maar we stuitten op een nieuw fenomeen. Het was dodelijk voor de mensenrechten en vooral voor de rechten van de vrouw. Het werd Talibalisering genoemd. Het betekent een complete weigering van vrouwelijke deelname aan alle politieke, economische en sociale activiteiten. Honderden scholen gingen verloren. Meisjes werden niet langer op scholen toegelaten. Vrouwen werden gedwongen sluiers te dragen en ze mochten niet meer naar de markt. Muzikanten werden tot stilte gebracht. Meisjes werden gegeseld en zangers werden vermoord. Miljoenen mensen leden, weinigen zeiden er iets van. Het was zo ongelooflijk eng zulke mensen in je omgeving te hebben die moorden en geselen en dat jij dan opkomt voor je rechten. Dat is echt het allerengste wat er bestaat.
At the age of 10, Malala stood, and she stood for the right of education. She wrote a diary for the BBC blog, she volunteered herself for the New York Times documentaries, and she spoke from every platform she could. And her voice was the most powerful voice. It spread like a crescendo all around the world. And that was the reason the Taliban could not tolerate her campaign, and on October 9 2012, she was shot in the head at point blank range.
Op tienjarige leeftijd stond Malala op voor het recht op onderwijs. Ze schreef een dagboek voor een blog van de BBC. Ze was vrijwilliger voor New York Times' documentaires en ze sprak op welk podium dan ook. Haar stem was de meest krachtige stem. Haar stem verspreidde zich als een crescendo over de wereld. Dat was de reden voor de Taliban om haar campagne niet te tolereren. Op 9 oktober 2012 werd ze van kortbij door haar hoofd geschoten. Dat was de dag des oordeels voor mijn familie.
It was a doomsday for my family and for me. The world turned into a big black hole. While my daughter was on the verge of life and death, I whispered into the ears of my wife, "Should I be blamed for what happened to my daughter and your daughter?"
De wereld veranderde in een groot zwart gat. Toen mijn dochter op het randje stond van leven en dood, fluisterde ik in het oor van mijn vrouw: "Ben ik schuldig aan wat onze dochter is overkomen?" En ze zei direct tegen me:
And she abruptly told me, "Please don't blame yourself. You stood for the right cause. You put your life at stake for the cause of truth, for the cause of peace, and for the cause of education, and your daughter in inspired from you and she joined you. You both were on the right path and God will protect her."
"Geef jezelf alsjeblieft niet de schuld. Je hebt voor het goede gestreden. Je hebt je leven op het spel gezet om voor de waarheid te vechten, voor de zaak van de vrede, en voor het onderwijs. Je inspireerde je dochter en ze heeft met jou gestreden. Jullie waren beiden op het juiste pad en God zal haar beschermen."
These few words meant a lot to me, and I didn't ask this question again.
Deze paar woorden betekenden zoveel voor mij en ik stelde deze vraag nooit weer.
When Malala was in the hospital, and she was going through the severe pains and she had had severe headaches because her facial nerve was cut down, I used to see a dark shadow spreading on the face of my wife. But my daughter never complained. She used to tell us, "I'm fine with my crooked smile and with my numbness in my face. I'll be okay. Please don't worry." She was a solace for us, and she consoled us.
Toen Malala in het ziekenhuis lag, had ze verschrikkelijk veel pijn. Ze had vreselijke hoofdpijn omdat haar gezichtszenuw open lag. Ik zag regelmatig een donkere schaduw over het gezicht van mijn vrouw. Maar mijn dochter klaagde nooit. Ze zei tegen ons: "Het maakt me niet uit dat ik een scheve glimlach heb en dat mijn gezicht verdoofd aanvoelt. Het komt goed. Maken jullie je geen zorgen." Ze troostte ons en verlichtte onze pijn.
Dear brothers and sisters, we learned from her how to be resilient in the most difficult times, and I'm glad to share with you that despite being an icon for the rights of children and women, she is like any 16-year old girl. She cries when her homework is incomplete. She quarrels with her brothers, and I am very happy for that.
Beste broers en zussen, wij leerden van haar wat het betekent om veerkrachtig te zijn op de moeilijkste momenten. Ik ben blij dat ik met jullie kan delen dat ze, ondanks dat ze een icoon is voor de rechten van kinderen en vrouwen, nog steeds een typisch 16-jarig meisje is. Ze huilt als ze haar huiswerk niet af heeft. Ze ruziet met haar broers en daar ben ik blij om.
People ask me, what special is in my mentorship which has made Malala so bold and so courageous and so vocal and poised? I tell them, don't ask me what I did. Ask me what I did not do. I did not clip her wings, and that's all.
Mensen vragen me wat er toch zo bijzonder is aan mijn mentorschap, dat Malala zo dapper is en zo moedig en mondig en gebalanceerd. En ik zeg tegen hen: vraag me niet wat ik heb gedaan. Vraag me wat ik niet heb gedaan. Ik heb haar vleugels er niet afgeknipt, dat is alles.
Thank you very much.
Hartelijk dank.
(Applause) Thank you. Thank you very much. Thank you. (Applause)
(Applaus) Dank u wel. Dank u wel. (Applaus)