So recently, we heard a lot about how social media helps empower protest, and that's true, but after more than a decade of studying and participating in multiple social movements, I've come to realize that the way technology empowers social movements can also paradoxically help weaken them. This is not inevitable, but overcoming it requires diving deep into what makes success possible over the long term. And the lessons apply in multiple domains.
De laatste tijd horen we vaak hoe sociale media protestacties versterken, en dat is ook zo, maar na meer dan tien jaar verschillende sociale bewegingen onderzocht en ondersteund te hebben, ben ik tot het inzicht gekomen dat de manier waarop technologie sociale bewegingen ondersteunt, paradoxaal genoeg, deze ook kan verzwakken. Dat is niet onafwendbaar, maar het vereist wel grondige studie naar de voorwaarden voor succes op de lange termijn. Dat kunnen we op verschillende gebieden toepassen.
Now, take Turkey's Gezi Park protests, July 2013, which I went back to study in the field. Twitter was key to its organizing. It was everywhere in the park -- well, along with a lot of tear gas. It wasn't all high tech. But the people in Turkey had already gotten used to the power of Twitter because of an unfortunate incident about a year before when military jets had bombed and killed 34 Kurdish smugglers near the border region, and Turkish media completely censored this news. Editors sat in their newsrooms and waited for the government to tell them what to do. One frustrated journalist could not take this anymore. He purchased his own plane ticket, and went to the village where this had occurred. And he was confronted by this scene: a line of coffins coming down a hill, relatives wailing. He later he told me how overwhelmed he felt, and didn't know what to do, so he took out his phone, like any one of us might, and snapped that picture and tweeted it out. And voila, that picture went viral and broke the censorship and forced mass media to cover it.
Neem bijvoorbeeld de demonstratie in het Gezi Park in Turkije, juli 2013, die ik als praktijkvoorbeeld heb onderzocht. Twitter was cruciaal voor de organisatie. Dat zag je overal in het park -- net als een hoop traangas natuurlijk. Het was niet allemaal hightech. Nou waren mensen in Turkije al bekend met de kracht van Twitter door een tragisch voorval een jaar daarvoor, toen militaire vliegtuigen 34 Koerdische smokkelaars hebben gebombardeerd en gedood en de Turkse media het nieuws volledig censureerden. Editors zaten in hun redactieruimtes te wachten op de instructies van de overheid. Eén gefrustreerde journalist hield het niet meer uit. Hij kocht zelf een vliegticket en reisde naar het dorp waar dit had plaatsgevonden Hij werd geconfronteerd met deze aanblik: een stoet lijkkisten die van een berg werd gevoerd, de families in tranen. Hij vertelde me later hoe hij werd overmand, niet wist wat hij moest doen. Dus hij nam zijn telefoon, zoals zo velen van ons, en maakte een foto en twitterde die. Die foto ging viraal en doorbrak de censuur, waardoor de massamedia het wel moesten overnemen.
So when, a year later, Turkey's Gezi protests happened, it started as a protest about a park being razed, but became an anti-authoritarian protest. It wasn't surprising that media also censored it, but it got a little ridiculous at times. When things were so intense, when CNN International was broadcasting live from Istanbul, CNN Turkey instead was broadcasting a documentary on penguins. Now, I love penguin documentaries, but that wasn't the news of the day. An angry viewer put his two screens together and snapped that picture, and that one too went viral, and since then, people call Turkish media the penguin media. (Laughter)
Het Turkse protest in het Gezipark een jaar later, ging aanvankelijk over het verdwijnen van een park maar mondde uit in een protest tegen autoriteit. Het verbaast niet dat de media dat ook censureerden, maar dat werd soms lachwekkend. Toen de spanning toenam, en CNN international live vanuit Istanbul berichtte, zond CNN Turkije een documentaire over pinguïns uit. Nou ben ik dol op pinguïns, maar dat was niet echt wereldnieuws. Een boze kijker zette twee schermen naast elkaar en nam daar een foto van, die ook weer viraal ging. Sindsdien wordt de Turkse media de pinguïnmedia genoemd. (Gelach)
But this time, people knew what to do. They just took out their phones and looked for actual news. Better, they knew to go to the park and take pictures and participate and share it more on social media. Digital connectivity was used for everything from food to donations. Everything was organized partially with the help of these new technologies.
Deze keer was men echter voorbereid. Met de mobiel in de hand, zochten ze het echte nieuws. Ze wisten dat ze naar het park moesten om foto's te nemen en mee te doen door meer te delen op de sociale media. Voor alles van voedsel tot donaties werd gebruik gemaakt van digitale middelen. Bij alles werd wel gebruik gemaakt van deze nieuwe technologieën.
And using Internet to mobilize and publicize protests actually goes back a long way. Remember the Zapatistas, the peasant uprising in the southern Chiapas region of Mexico led by the masked, pipe-smoking, charismatic Subcomandante Marcos? That was probably the first movement that got global attention thanks to the Internet. Or consider Seattle '99, when a multinational grassroots effort brought global attention to what was then an obscure organization, the World Trade Organization, by also utilizing these digital technologies to help them organize. And more recently, movement after movement has shaken country after country: the Arab uprisings from Bahrain to Tunisia to Egypt and more; indignados in Spain, Italy, Greece; the Gezi Park protests; Taiwan; Euromaidan in Ukraine; Hong Kong. And think of more recent initiatives, like the #BringBackOurGirls hashtags. Nowadays, a network of tweets can unleash a global awareness campaign. A Facebook page can become the hub of a massive mobilization. Amazing.
Protesten organiseren en onder de aandacht brengen met behulp van internet heeft al een lange geschiedenis. Denk aan de Zapatistas, de boerenopstand in de zuidelijke Mexicaanse Chiapasregio onder leiding van de gemaskerde, pijprokende Ondercommandant Marcos. Waarschijnlijk de eerste beweging die mondiale aandacht kreeg door het internet. Of denk aan Seattle in 1999, toen een multinationaal publiek protest wereldwijde bekendheid gaf aan een tot dan toe obscure organisatie, de Wereldhandelsorganisatie, met gebruik van deze digitale technologieën voor de organisatie. In het recente verleden hebben vele bewegingen in verschillende landen ophef gemaakt: de Arabische opstanden van Bahrein tot Tunesië, Egypte en verder; indignados in Spanje, Italië, Griekenland; de protesten in het Gezipark; Taiwan; Euromaidan in de Oekraïne; Hong Kong. Of meer recente intitiatieven als de #BringBackOurGirls hashtags. Een netwerk van tweets kan nu wereldwijd mensen bewust maken. Een Facebookpagina kan het brandpunt voor massale mobilisatie worden. Fantastisch.
But think of the moments I just mentioned. The achievements they were able to have, their outcomes, are not really proportional to the size and energy they inspired. The hopes they rightfully raised are not really matched by what they were able to have as a result in the end. And this raises a question: As digital technology makes things easier for movements, why haven't successful outcomes become more likely as well? In embracing digital platforms for activism and politics, are we overlooking some of the benefits of doing things the hard way? Now, I believe so. I believe that the rule of thumb is: Easier to mobilize does not always mean easier to achieve gains.
Maar denk eens terug aan die momenten die ik net heb genoemd. Wat ze hebben bereikt, staat niet in verhouding tot de grote krachten die ze op gang brachten. Hun terechte verwachtingen werden niet echt ingelost door wat ze uiteindelijk voor elkaar wisten te krijgen. Dit roept de volgende vraag op: nu digitale technologie het voor bewegingen eenvoudiger maakt, waarom vallen de resultaten dan nog tegen? Kijken we, door omarming van digitale platforms voor activisme en politiek, weg van de voordelen die samenhangen met de moeilijkere manier? Ik denk van wel. De vuistregel is volgens mij: eenvoudiger mobiliseren betekent niet altijd eenvoudiger je doel bereiken.
Now, to be clear, technology does empower in multiple ways. It's very powerful. In Turkey, I watched four young college students organize a countrywide citizen journalism network called 140Journos that became the central hub for uncensored news in the country. In Egypt, I saw another four young people use digital connectivity to organize the supplies and logistics for 10 field hospitals, very large operations, during massive clashes near Tahrir Square in 2011. And I asked the founder of this effort, called Tahrir Supplies, how long it took him to go from when he had the idea to when he got started. "Five minutes," he said. Five minutes. And he had no training or background in logistics. Or think of the Occupy movement which rocked the world in 2011. It started with a single email from a magazine, Adbusters, to 90,000 subscribers in its list. About two months after that first email, there were in the United States 600 ongoing occupations and protests. Less than one month after the first physical occupation in Zuccotti Park, a global protest was held in about 82 countries, 950 cities. It was one of the largest global protests ever organized.
Ik wil duidelijk stellen dat technologie op meerdere wijzen een stuwende kracht is. Er gaat grote kracht vanuit. Ik Turkije heb ik gezien hoe vier jonge studenten een landelijk burger-journalistennetwerk opzetten met de naam 140Journos, dat als centraal centrum diende voor ongecensureerd nieuws in het land. In Egypte heb ik gezien hoe vier andere jonge mensen digitale middelen gebruikten om de bevoorrading en logistiek van 10 veldhospitalen te organiseren -- grote operaties -- ten tijde van de grote schermutselingen rond het Tahirplein in 2011. Ik vroeg aan de oprichter van dit initiatief, dat Tahrir Supplies heette, hoe lang het geduurd had om zijn idee praktisch aan te wenden. "Vijf minuten", antwoordde hij. Vijf minuten. En dat zonder training of achtergrond in logistiek. Of laten we de Occupybeweging nemen, die de wereld in 2011 opschudde. Dat begon met een enkele e-mail dat tijdschrift Adbusters naar 90.000 nieuwsbriefabonnees stuurde. Zo'n twee maanden na die eerste e-mail, waren er in de Verenigde Staten 600 bezettingen en protesten gaande. Minder dan een maand na de eerste fysieke bezetting in het Zucottipark, werd er een wereldwijd protest gehouden in 82 landen en 950 steden. Het was een van de grootste wereldwijde protesten ooit.
Now, compare that to what the Civil Rights Movement had to do in 1955 Alabama to protest the racially segregated bus system, which they wanted to boycott. They'd been preparing for many years and decided it was time to swing into action after Rosa Parks was arrested. But how do you get the word out -- tomorrow we're going to start the boycott -- when you don't have Facebook, texting, Twitter, none of that? So they had to mimeograph 52,000 leaflets by sneaking into a university duplicating room and working all night, secretly. They then used the 68 African-American organizations that criss-crossed the city to distribute those leaflets by hand. And the logistical tasks were daunting, because these were poor people. They had to get to work, boycott or no, so a massive carpool was organized, again by meeting. No texting, no Twitter, no Facebook. They had to meet almost all the time to keep this carpool going.
Vergelijk dat met de inspanningen van de burgerrechtenbeweging in 1955 in Alabama om te protesteren tegen de rassenscheiding in het bussysteem, door een boycot. Ze hebben dat jarenlang voorbereid, en zagen hun kans om in actie te komen na de arrestatie van Rosa Parks. Maar hoe adverteer je dat morgen een boycot plaatsvindt als je geen Facebook, SMS, Twitter en zo hebt? Zij moesten 52.000 flyers stencilen door de repro-afdeling van een universiteit binnen te sluipen en heimelijk de hele nacht door te werken. Vervolgens lieten ze de 68 Afro-Amerikaanse organisaties die actief waren in de stad deze flyers met de hand verspreiden. De logistiek was overweldigend, want dit waren arme mensen. Ze moesten gewoon naar hun werk, boycot of niet, dus werd er op grote schaal een carpool opgezet, ook weer door bij elkaar te komen. Geen SMS, geen twitter, geen Facebook. Ze moesten bijna iedere dag samenkomen om deze carpool gaande te houden.
Today, it would be so much easier. We could create a database, available rides and what rides you need, have the database coordinate, and use texting. We wouldn't have to meet all that much. But again, consider this: the Civil Rights Movement in the United States navigated a minefield of political dangers, faced repression and overcame, won major policy concessions, navigated and innovated through risks. In contrast, three years after Occupy sparked that global conversation about inequality, the policies that fueled it are still in place. Europe was also rocked by anti-austerity protests, but the continent didn't shift its direction. In embracing these technologies, are we overlooking some of the benefits of slow and sustained? To understand this, I went back to Turkey about a year after the Gezi protests and I interviewed a range of people, from activists to politicians, from both the ruling party and the opposition party and movements. I found that the Gezi protesters were despairing. They were frustrated, and they had achieved much less than what they had hoped for. This echoed what I'd been hearing around the world from many other protesters that I'm in touch with. And I've come to realize that part of the problem is that today's protests have become a bit like climbing Mt. Everest with the help of 60 Sherpas, and the Internet is our Sherpa. What we're doing is taking the fast routes and not replacing the benefits of the slower work. Because, you see, the kind of work that went into organizing all those daunting, tedious logistical tasks did not just take care of those tasks, they also created the kind of organization that could think together collectively and make hard decisions together, create consensus and innovate, and maybe even more crucially, keep going together through differences. So when you see this March on Washington in 1963, when you look at that picture, where this is the march where Martin Luther King gave his famous "I have a dream" speech, 1963, you don't just see a march and you don't just hear a powerful speech, you also see the painstaking, long-term work that can put on that march. And if you're in power, you realize you have to take the capacity signaled by that march, not just the march, but the capacity signaled by that march, seriously. In contrast, when you look at Occupy's global marches that were organized in two weeks, you see a lot of discontent, but you don't necessarily see teeth that can bite over the long term. And crucially, the Civil Rights Movement innovated tactically from boycotts to lunch counter sit-ins to pickets to marches to freedom rides. Today's movements scale up very quickly without the organizational base that can see them through the challenges. They feel a little like startups that got very big without knowing what to do next, and they rarely manage to shift tactically because they don't have the depth of capacity to weather such transitions.
Vandaag de dag zou dat veel eenvoudiger zijn. We zouden een database kunnen opstellen van beschikbare en benodigde ritten, die de boel organiseert met gebruik van SMS. We zouden daar niet veel over te hoeven vergaderen. Maar, laten we dit eens overwegen: de burgerrechtenbeweging in de Verenigde Staten moest door een mijnenveld van politieke gevaren navigeren, overwon repressie en bewerkstelligde belangrijke beleidstoezeggingen, waarvoor ze creatief moesten zijn en risico's moesten nemen. In tegenstelling, drie jaar nadat Occupy wereldwijd het gesprek over ongelijkheid aanwakkerde, is er qua beleid niets veranderd. Antibesparingsprotesten die Europa opschrikten, hebben geen veranderingen op het continent teweeg gebracht. Vergeten we door het omarmen van deze technologieën misschien enkele voordelen van langzaam en aanhoudend protest? Om dit beter te kunnen begrijpen, ging ik een jaar na de Gezi-protesten terug naar Turkije en sprak met allerlei verschillende mensen, van activisten tot politici van zowel de regerende partij als de oppositiepartijen en -bewegingen. De Gezi-protesteerders waren de wanhoop nabij. Ze voelden zich gefrustreerd en hadden ook veel minder bereikt dan waarop ze gehoopt hadden. Dit bevestigt wat ik wereldwijd al heb gehoord, van vele andere protesteerders waar ik contact mee heb. Ik denk dat een deel van het probleem is dat protesten vandaag de dag lijken op het beklimmen van Mount Everest met behulp van 60 sherpa's, waarbij het internet onze sherpa is. We nemen de kortste weg, maar ondervinden daardoor niet de voordelen van het langzamere werk. Het is namelijk zo dat het werk, dat werd verricht voor de organisatie van al die overweldigende en vervelende logistieke taken, niet alleen bijdroeg aan die taken, maar tegelijkertijd de basis legde voor een organisatie die collectief dacht en samen moeilijke beslissingen nam, consensus en innovatie bracht, en, wat misschien nog belangrijker is, gezamenlijk doorging ondanks tegenslagen. Als je dus kijkt naar de Mars naar Washington in 1963, en je ziet dat beeld -- dit is de mars waar Martin Luther King zijn beroemde 'Ik heb een droom'-voordracht hield -- dan zie je niet alleen een mars en hoor je niet alleen een krachtige voordracht, maar dan zie je ook het nauwgezette langetermijnwerk dat daaraan vooraf gaat. En als je aan de macht bent, dan begrijp je dat je de inspanning die met die mars verbonden is serieus moet nemen. Maar als je naar de wereldwijde protestmarsen van Occupy kijkt, die in twee weken werden georganiseerd, dan zie je veel ongenoegen, maar niet noodzakelijkerwijze tanden die op de lange termijn kunnen bijten. En, nog belangrijker, de burgerrechtenbeweging werkte tactisch door boycots, posten, sit-indemonstraties in restaurants en ritten voor vrijheid. Nu worden bewegingen snel groot, zonder een goede organisatie als basis die tegen een stootje kan. Het lijken net nieuwe bedrijven die erg groot zijn geworden zonder dat ze weten hoe ze verder moeten. Ze kunnen meestal niet taktisch van koers veranderen, omdat ze geen goede basis hebben om zulke problemen te overwinnen.
Now, I want to be clear: The magic is not in the mimeograph. It's in that capacity to work together, think together collectively, which can only be built over time with a lot of work. To understand all this, I interviewed a top official from the ruling party in Turkey, and I ask him, "How do you do it?" They too use digital technology extensively, so that's not it. So what's the secret? Well, he told me. He said the key is he never took sugar with his tea. I said, what has that got to do with anything? Well, he said, his party starts getting ready for the next election the day after the last one, and he spends all day every day meeting with voters in their homes, in their wedding parties, circumcision ceremonies, and then he meets with his colleagues to compare notes. With that many meetings every day, with tea offered at every one of them, which he could not refuse, because that would be rude, he could not take even one cube of sugar per cup of tea, because that would be many kilos of sugar, he can't even calculate how many kilos, and at that point I realized why he was speaking so fast. We had met in the afternoon, and he was already way over-caffeinated. But his party won two major elections within a year of the Gezi protests with comfortable margins. To be sure, governments have different resources to bring to the table. It's not the same game, but the differences are instructive. And like all such stories, this is not a story just of technology. It's what technology allows us to do converging with what we want to do. Today's social movements want to operate informally. They do not want institutional leadership. They want to stay out of politics because they fear corruption and cooptation. They have a point. Modern representative democracies are being strangled in many countries by powerful interests. But operating this way makes it hard for them to sustain over the long term and exert leverage over the system, which leads to frustrated protesters dropping out, and even more corrupt politics. And politics and democracy without an effective challenge hobbles, because the causes that have inspired the modern recent movements are crucial. Climate change is barreling towards us. Inequality is stifling human growth and potential and economies. Authoritarianism is choking many countries. We need movements to be more effective.
Laat ik duidelijk stellen dat de magische oplossing niet een stencilmachine is. Het is de capaciteit om samen te werken en samen te denken, wat tijd en veel werk kost. Om dat beter te kunnen begrijpen sprak ik met een topfunctionaris van de regerende partij in Turkije, en vroeg hem: "Hoe doen jullie dat?" Zij maken ook intensief gebruik van digitale technologie, dus dat is het niet. Wat is dan wel het geheim? Dat vertelde hij me. Het belangrijkste, zei hij, is dat hij nooit suiker in zijn thee doet. Ik vroeg hem wat dat er mee te maken heeft. Hij vertelde me, dat zijn partij al begint met campagne voeren op de dag na de verkiezingen. Hij besteedt elke dag aan ontmoetingen met kiezers in hun huis, op hun bruiloftsfeesten en hun besnijdenisfeesten. Met zijn collega's deelt hij dan weer de ervaringen. Door al die afspraken iedere dag, waar hem telkens thee wordt aangeboden, wat hij niet kan weigeren, omdat dat onbeschoft zou zijn, kan hij zich zelfs niet één klontje suiker per kopje thee veroorloven, want dat zou zoveel kilo suiker zijn dat hij dat niet eens kan berekenen. Op dat moment begreep ik waarom hij zo snel sprak. We hadden een afspraak in de middag, en hij zat al vol cafeïne. Maar zijn partij heeft twee belangrijke verkiezingen gewonnen binnen een jaar na de Gezi-protesten, en met een ruime marge. Natuurlijk hebben regeringen meer mogelijkheden. Ze spelen niet hetzelfde spel, maar het verschil is wel leerzaam. En, zoals al die verhalen, gaat dit niet alleen over technologie. Het gaat om technologische mogelijkheden die samensmelten met onze behoeften. De hedendaagse sociale bewegingen willen informeel opereren. Ze willen geen institutioneel leiderschap. Ze willen buiten de politiek blijven, want ze bang zijn voor corruptie en coöptatie. En daar hebben ze een punt. Moderne democratieën worden in veel landen in een wurggreep gehouden door machtige belangengroepen. Maar door deze werkwijze is het moeilijk om op de lange termijn vol te houden en het systeem te beïnvloeden, waardoor frustratie optreedt, protesteerders afhaken, en de politiek nog corrupter wordt. En politiek en democratie zonder uitdagingen strompelen voort, omdat de doelen van de moderne bewegingen van cruciaal belang zijn. Klimaatverandering komt snel op ons af. Ongelijkheid belemmert zelfontplooiing en economieën. Autoritaire praktijken verstikken vele landen. We hebben effectievere bewegingen nodig.
Now, some people have argued that the problem is today's movements are not formed of people who take as many risks as before, and that is not true. From Gezi to Tahrir to elsewhere, I've seen people put their lives and livelihoods on the line. It's also not true, as Malcolm Gladwell claimed, that today's protesters form weaker virtual ties. No, they come to these protests, just like before, with their friends, existing networks, and sometimes they do make new friends for life. I still see the friends that I made in those Zapatista-convened global protests more than a decade ago, and the bonds between strangers are not worthless. When I got tear-gassed in Gezi, people I didn't know helped me and one another instead of running away. In Tahrir, I saw people, protesters, working really hard to keep each other safe and protected. And digital awareness-raising is great, because changing minds is the bedrock of changing politics. But movements today have to move beyond participation at great scale very fast and figure out how to think together collectively, develop strong policy proposals, create consensus, figure out the political steps and relate them to leverage, because all these good intentions and bravery and sacrifice by itself are not going to be enough.
Nu zijn er mensen die beweren dat het probleem is dat de mensen in hedendaagse bewegingen niet zoveel risico meer willen nemen. Dat is niet waar. In het Gezipark, op het Tahrirplein, en elders heb ik mensen hun leven op het spel zien zetten. Ook heeft Malcolm Gladwell geen gelijk als hij zegt dat protesteerders nu zwakker verbonden zijn. Ze komen nog steeds opdagen voor protesten, met hun vrienden, bestaande sociale contacten, en soms maken ze zelfs nieuwe vaste vrienden. Ik heb nog steeds contact met vrienden die ik meer dan tien jaar geleden heb gemaakt tijdens de Zapatistaprotesten. De band tussen vreemden is niet waardeloos. Toen ik in het Gezipark met traangas werd bestookt, renden vreemden niet weg, maar hielpen mij en anderen. Op het Tahrirplein zag ik hoe protesteerders hard werkten om elkaar en anderen te beschermen. Digitaal bewustzijn kweken is fantastisch, omdat veranderd inzicht het fundament legt voor een andere politiek. Maar bewegingen moeten nu verder kijken dan snel veel mensen bijeen te brengen, en bedenken hoe ze beter samen kunnen werken, sterke beleidsdoelen stellen, consensus bereiken en bedenken met welke politieke stappen ze druk kunnen uitoefenen. Want met goede bedoelingen, moed en zelfopoffering alleen kom je er niet. Er wordt al veel gedaan.
And there are many efforts. In New Zealand, a group of young people are developing a platform called Loomio for participatory decision making at scale. In Turkey, 140Journos are holding hack-a-thons so that they support communities as well as citizen journalism. In Argentina, an open-source platform called DemocracyOS is bringing participation to parliaments and political parties. These are all great, and we need more, but the answer won't just be better online decision-making, because to update democracy, we are going to need to innovate at every level, from the organizational to the political to the social. Because to succeed over the long term, sometimes you do need tea without sugar along with your Twitter. Thank you. (Applause)
In Nieuw-Zeeland ontwikkelen jongeren een platform onder de naam Loomio, om gezamenlijke beslissingen op grote schaal mogelijk te maken. In Turkije organiseert 140Journos hackathons, zodat zowel community's als burgerjournalisten bediend worden. In Argentinië maakt een opensource platform met de naam DemocracyOS deelname aan parlementen en politieke partijen mogelijk. Dat zijn mooie ontwikkelingen waarvan we er meer moeten zien, maar de oplossing ligt niet alleen in betere medezeggenschap online, want voor modernere democratie moeten we op alle terreinen innoveren: op organisatorisch, politiek en sociaal gebied. Want voor succes op de lange termijn heb je soms thee zonder suiker nodig naast je Twitter. Dank jullie wel. (Applaus)