Πρόσφατα ακούσαμε πολλά για το πώς τα κοινωνικά ΜΜΕ ενισχύουν τις διαμαρτυρίες, γεγονός που ισχύει, αλλά μετά από πάνω από μια δεκαετία μελέτης και συμμετοχής σε πολλά κοινωνικά κινήματα, έχω συνειδητοποιήσει ότι ο τρόπος με τον οποίο η τεχνολογία βοηθά τα κοινωνικά κινήματα μπορεί επίσης παραδόξως να τα εξασθενήσει. Κάτι τέτοιο είναι αποφευκτό, αλλά για να το ξεπεράσουμε χρειάζεται να εμβαθύνουμε στο τι καθιστά την επιτυχία εφικτή μακροπρόθεσμα. Τα μαθήματα εφαρμόζονται σε πολλούς τομείς.
So recently, we heard a lot about how social media helps empower protest, and that's true, but after more than a decade of studying and participating in multiple social movements, I've come to realize that the way technology empowers social movements can also paradoxically help weaken them. This is not inevitable, but overcoming it requires diving deep into what makes success possible over the long term. And the lessons apply in multiple domains.
Σκεφτείτε τις διαμαρτυρίες στο πάρκο Γκεζί στην Τουρκία τον Ιούλιο του 2013, όπου επέστρεψα για να τις μελετήσω επί τόπου. Το Twitter ήταν κλειδί στην οργάνωσή τους. Υπήρχε παντού στο πάρκο -- μαζί με πολύ δακρυγόνο, βέβαια. Δεν ήταν όλα υψηλής τεχνολογίας. Οι Τούρκοι, όμως, είχαν ήδη εξοικειωθεί με τη δύναμη του Twitter κατόπιν ενός ατυχούς συμβάντος τον προηγούμενο χρόνο, όταν στρατιωτικά αεριωθούμενα βομβάρδισαν και σκότωσαν 34 Κούρδους λαθρέμπορους κοντά στην περιοχή των συνόρων και τα τουρκικά ΜΜΕ λογόκριναν παντελώς την είδηση. Οι συντάκτες στις αίθουσες σύνταξης κάθονταν και περίμεναν να τους πει η κυβέρνηση τι να κάνουν. Ένας ενοχλημένος δημοσιογράφος δεν το ανέχτηκε αυτό. Έκλεισε αεροπορικό εισιτήριο και πήγε στο χωριό όπου σημειώθηκε το συμβάν. Και είδε την εξής σκηνή: μια σειρά από φέρετρα να κατεβαίνει ένα λόφο και συγγενείς να θρηνούν. Αργότερα μού είπε πόσο καταβεβλημένος ένιωσε και πως δεν ήξερε τι να κάνει, οπότε έβγαλε το κινητό του, όπως ίσως να έκανε ο καθένας μας, τράβηξε μια φωτογραφία και την ανέβασε στο Twitter. Και ιδού, αυτή η εικόνα διαδόθηκε αστραπιαία μέσω διαδικτύου και διέλυσε τη λογοκρισία και ανάγκασε τα ΜΜΕ να το καλύψουν.
Now, take Turkey's Gezi Park protests, July 2013, which I went back to study in the field. Twitter was key to its organizing. It was everywhere in the park -- well, along with a lot of tear gas. It wasn't all high tech. But the people in Turkey had already gotten used to the power of Twitter because of an unfortunate incident about a year before when military jets had bombed and killed 34 Kurdish smugglers near the border region, and Turkish media completely censored this news. Editors sat in their newsrooms and waited for the government to tell them what to do. One frustrated journalist could not take this anymore. He purchased his own plane ticket, and went to the village where this had occurred. And he was confronted by this scene: a line of coffins coming down a hill, relatives wailing. He later he told me how overwhelmed he felt, and didn't know what to do, so he took out his phone, like any one of us might, and snapped that picture and tweeted it out. And voila, that picture went viral and broke the censorship and forced mass media to cover it.
Όταν ένα χρόνο μετά, λοιπόν, έγιναν οι διαμαρτυρίες στο πάρκο Γκεζί, ξεκίνησαν για την καταστροφή του πάρκου, αλλά απέκτησαν αντιεξουσιαστικό χαρακτήρα. Η λογοκρισία τους από τα ΜΜΕ δεν προκάλεσε έκπληξη, αλλά μερικές φορές γινόταν λίγο γελοία. Όταν τα πράγματα ήταν τόσο έντονα, όταν το διεθνές CNN μετέδιδε απευθείας από την Κωνσταντινούπολη, το τουρκικό CNN μετέδιδε ντοκιμαντέρ για πιγκουίνους. Λατρεύω τα ντοκιμαντέρ για πιγκουίνους, αλλά δεν ήταν η είδηση της ημέρας. Ένας θυμωμένος τηλεθεατής ένωσε τις δυο οθόνες του και έβγαλε μια φωτογραφία που επίσης διαδόθηκε διαδικτυακά έκτοτε ο κόσμος αποκαλεί τα τουρκικά ΜΜΕ «ΜΜΕ των πιγκουίνων». (Γέλια)
So when, a year later, Turkey's Gezi protests happened, it started as a protest about a park being razed, but became an anti-authoritarian protest. It wasn't surprising that media also censored it, but it got a little ridiculous at times. When things were so intense, when CNN International was broadcasting live from Istanbul, CNN Turkey instead was broadcasting a documentary on penguins. Now, I love penguin documentaries, but that wasn't the news of the day. An angry viewer put his two screens together and snapped that picture, and that one too went viral, and since then, people call Turkish media the penguin media. (Laughter)
Τώρα, όμως, ο κόσμος ήξερε τι να κάνει. Απλώς έβγαζε το κινητό του και έψαχνε γι' αληθινές ειδήσεις. Ακόμα καλύτερα, πήγε στο πάρκο, συμμετείχε, έβγαλε φωτογραφίες και τις ανέβασε στα κοινωνικά δίκτυα. Η ψηφιακή συνδεσιμότητα αξιοποιήθηκε για τα πάντα, από φαγητό μέχρι δωρεές. Όλα οργανώνονταν μερικώς με τη βοήθεια αυτών των νέων τεχνολογιών.
But this time, people knew what to do. They just took out their phones and looked for actual news. Better, they knew to go to the park and take pictures and participate and share it more on social media. Digital connectivity was used for everything from food to donations. Everything was organized partially with the help of these new technologies.
Και η χρήση του διαδικτύου για την κινητοποίηση και γνωστοποίηση των διαμαρτυριών, έχει τις ρίζες της στο παρελθόν. Θυμάστε τους Ζαπατίστας, την εξέγερση των αγροτών στην περιοχή νότια Τσιάπας στο Μεξικό, της οποίας ηγούνταν ο χαρισματικός Σουμπκομαντάντε Μάρκος, με τη μάσκα και την πίπα; Αυτό ήταν πιθανώς το πρώτο κίνημα που δέχτηκε παγκόσμια προσοχή χάρη στο διαδίκτυο. Ή σκεφτείτε το Σιάτλ του '99, όταν κινήματα από όλον τον κόσμο τράβηξαν την παγκόσμια προσοχή στον άγνωστο τότε Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, αξιοποιώντας αυτές τις ψηφιακές τεχνολογίες για να οργανωθούν. Πιο πρόσφατα, το ένα κίνημα μετά το άλλο ταρακουνά τη μία χώρα μετά την άλλη: οι αραβικές εξεγέρσεις από το Μπαχρέιν έως την Τυνησία, την Αίγυπτο και αλλού, οι αγανακτισμένοι σε Ισπανία, Ιταλία και Ελλάδα, οι διαμαρτυρίες στο πάρκο Γκεζί, η Ταϊβάν, η Ευρωπλατεία στην Ουκρανία, το Χονγκ Κονγκ. Σκεφτείτε και πιο πρόσφατες πρωτοβουλίες, όπως το χάσταγκ #BringBackOurGirls. Σήμερα, μια σειρά από tweet μας ευαισθητοποιεί παγκοσμίως. Μια σελίδα στο Facebook μπορεί να γίνει ο άξονας μιας μαζικής κινητοποίησης. Εκπληκτικό.
And using Internet to mobilize and publicize protests actually goes back a long way. Remember the Zapatistas, the peasant uprising in the southern Chiapas region of Mexico led by the masked, pipe-smoking, charismatic Subcomandante Marcos? That was probably the first movement that got global attention thanks to the Internet. Or consider Seattle '99, when a multinational grassroots effort brought global attention to what was then an obscure organization, the World Trade Organization, by also utilizing these digital technologies to help them organize. And more recently, movement after movement has shaken country after country: the Arab uprisings from Bahrain to Tunisia to Egypt and more; indignados in Spain, Italy, Greece; the Gezi Park protests; Taiwan; Euromaidan in Ukraine; Hong Kong. And think of more recent initiatives, like the #BringBackOurGirls hashtags. Nowadays, a network of tweets can unleash a global awareness campaign. A Facebook page can become the hub of a massive mobilization. Amazing.
Σκεφτείτε τα κινήματα που μόλις ανέφερα. Αυτά που κατόρθωσαν, τα αποτελέσματά τους, δεν είναι αναλογικά με το μέγεθος και την ενέργεια που ενέπνευσαν. Οι ελπίδες που δικαίως δημιούργησαν, δεν ισοδυναμούν με όσα επέφεραν τελικά ως αποτέλεσμα. Και αυτό θέτει το ερώτημα: Αφού η ψηφιακή τεχνολογία καθιστά τα πράγματα ευκολότερα για τα κινήματα, γιατί δεν έχουν γίνει πιο πιθανά και τα επιτυχή αποτελέσματα; Με την αποδοχή των ψηφιακών πλατφορμών για τον ακτιβισμό και την πολιτική, μήπως παραβλέπουμε κάποια απ' τα οφέλη που προσφέρει ο δύσκολος δρόμος; Εγώ το πιστεύω. Πιστεύω πως ο γενικός κανόνας είναι: η ευκολότερη κινητοποίηση δεν οδηγεί πάντα στην ευκολότερη επίτευξη στόχων.
But think of the moments I just mentioned. The achievements they were able to have, their outcomes, are not really proportional to the size and energy they inspired. The hopes they rightfully raised are not really matched by what they were able to have as a result in the end. And this raises a question: As digital technology makes things easier for movements, why haven't successful outcomes become more likely as well? In embracing digital platforms for activism and politics, are we overlooking some of the benefits of doing things the hard way? Now, I believe so. I believe that the rule of thumb is: Easier to mobilize does not always mean easier to achieve gains.
Για να 'μαι ξεκάθαρη, η τεχνολογία όντως ενδυναμώνει με πολλούς τρόπους. Είναι πολύ ισχυρή. Στην Τουρκία, είδα τέσσερις νέους φοιτητές να οργανώνουν ένα δίκτυο δημοσιογραφίας των πολιτών σε όλη τη χώρα, το 140Journos που έγινε ο κεντρικός άξονας για τ' αλογόκριτα νέα στη χώρα. Στην Αίγυπτο, τέσσερις νέοι άνθρωποι οργάνωσαν χάρη στην ψηφιακή συνδεσιμότητα προμήθειες και υλικοτεχνική υποστήριξη σε δέκα κινητές νοσοκομειακές μονάδες, τεράστια εγχειρήματα, στη διάρκεια μαζικών συγκρούσεων κοντά στην πλατεία Ταχρίρ το 2011. Ρώτησα τον ιδρυτή αυτής της προσπάθειας, της ομάδας Τροφοδοσίας Ταχρίρ, πόσο διάστημα πέρασε από την ιδέα μέχρι την υλοποίηση. «Πέντε λεπτά», είπε. Πέντε λεπτά. Δεν είχε εκπαίδευση σε θέματα υλικοτεχνικής υποστήριξης. Σκεφτείτε το κίνημα Occupy που τάραξε τον κόσμο το 2011. Ξεκίνησε από ένα ηλεκτρονικό μήνυμα, από ένα περιοδικό, το Adbusters, προς τους 90.000 συνδρομητές του. Σχεδόν δύο μήνες μετά από αυτό το πρώτο μήνυμα, είχαμε 600 συνεχείς διαμαρτυρίες και καταλήψεις στις Η.Π.Α. Σε λιγότερο από ένα μήνα μετά από την πρώτη κατάληψη στο πάρκο Ζουκότι, οργανώθηκε μια παγκόσμια διαμαρτυρία σε περίπου 82 χώρες και 950 πόλεις. Ήταν από τις μεγαλύτερες διαμαρτυρίες που οργανώθηκαν ποτέ παγκοσμίως.
Now, to be clear, technology does empower in multiple ways. It's very powerful. In Turkey, I watched four young college students organize a countrywide citizen journalism network called 140Journos that became the central hub for uncensored news in the country. In Egypt, I saw another four young people use digital connectivity to organize the supplies and logistics for 10 field hospitals, very large operations, during massive clashes near Tahrir Square in 2011. And I asked the founder of this effort, called Tahrir Supplies, how long it took him to go from when he had the idea to when he got started. "Five minutes," he said. Five minutes. And he had no training or background in logistics. Or think of the Occupy movement which rocked the world in 2011. It started with a single email from a magazine, Adbusters, to 90,000 subscribers in its list. About two months after that first email, there were in the United States 600 ongoing occupations and protests. Less than one month after the first physical occupation in Zuccotti Park, a global protest was held in about 82 countries, 950 cities. It was one of the largest global protests ever organized.
Ας την συγκρίνουμε με το Κίνημα Πολιτικών Δικαιωμάτων το 1955 στην Αλαμπάμα που ήθελε να μποϊκοτάρει τις φυλετικές διακρίσεις στα λεωφορεία. Προετοιμάζονταν για χρόνια κι αποφάσισαν πως ήταν καιρός να λάβουν δράση μετά τη σύλληψη της Ρόζα Παρκς. Αλλά πώς ενημερώνεις - αύριο ξεκινάμε το μποϊκοτάζ - όταν δεν έχεις Facebook, SMS, Twitter, τίποτα απ' αυτά; Έπρεπε να εκτυπώσουν σε πολύγραφο 52.000 φυλλάδια γλιστρώντας αθόρυβα στο πιεστήριο κάποιου πανεπιστημίου και δουλεύοντας όλο το βράδυ, κρυφά. Έπειτα χρησιμοποίησαν τους 68 Αφρικανο-Αμερικανικούς οργανισμούς που διέσχιζαν την πόλη για να μοιράσουν αυτά τα φυλλάδια ιδιοχείρως. Και το υλικοτεχνικό κομμάτι ήταν δύσκολο, καθώς ήταν φτωχοί άνθρωποι. Έπρεπε να δουλέψουν, με ή χωρίς μποϊκοτάζ, οπότε οργανώθηκε ένας μαζικός συνεπιβατισμός, και πάλι με συνάντηση. Ούτε SMS, ούτε Twitter, ούτε Facebook. Έπρεπε να συναντιούνται σχεδόν συνέχεια για να διατηρήσουν το συνεπιβατισμό.
Now, compare that to what the Civil Rights Movement had to do in 1955 Alabama to protest the racially segregated bus system, which they wanted to boycott. They'd been preparing for many years and decided it was time to swing into action after Rosa Parks was arrested. But how do you get the word out -- tomorrow we're going to start the boycott -- when you don't have Facebook, texting, Twitter, none of that? So they had to mimeograph 52,000 leaflets by sneaking into a university duplicating room and working all night, secretly. They then used the 68 African-American organizations that criss-crossed the city to distribute those leaflets by hand. And the logistical tasks were daunting, because these were poor people. They had to get to work, boycott or no, so a massive carpool was organized, again by meeting. No texting, no Twitter, no Facebook.
Σήμερα θα 'ταν πολύ ευκολότερο. Θα 'χαμε μια βάση δεδομένων, διαθέσιμα αμάξια, απαιτούμενες διαδρομές, θα μας συντόνιζε η βάση δεδομένων και θ' ανταλλάσσαμε μηνύματα. Δε θα χρειαζόταν να συναντιόμαστε πολύ. Αλλά και πάλι, σκεφτείτε αυτό: το Κίνημα Πολιτικών Δικαιωμάτων στις Η.Π.Α. διέσχισε ένα ναρκοπέδιο πολιτικών κινδύνων, αντιμετώπισε την καταστολή και νίκησε, κέρδισε σημαντικά πολιτικά προνόμια, λειτουργώντας και καινοτομώντας μέσα από κινδύνους. Αντίθετα, τρία χρόνια αφού το Occupy πυροδότησε την παγκόσμια συζήτηση για την ανισότητα, οι πολιτικές που το πυροδότησαν είναι ακόμα σε ισχύ. Η Ευρώπη επίσης σείστηκε από διαμαρτυρίες κατά της λιτότητας, αλλά η ήπειρος δεν άλλαξε κατεύθυνση. Με την αποδοχή αυτών των τεχνολογιών, μήπως παραβλέπουμε κάποια απ' τα οφέλη της αργής και συνεχούς προσπάθειας; Για να το καταλάβουμε αυτό, γύρισα στην Τουρκία σχεδόν ένα χρόνο μετά τις διαμαρτυρίες στο Γκεζί και πήρα συνέντευξη από ένα φάσμα ανθρώπων, από ακτιβιστές μέχρι πολιτικούς, και από το κυβερνόν κόμμα και από το κόμμα και τα κινήματα της αντιπολίτευσης. Ανακάλυψα πως οι διαδηλωτές στο Γκεζί ήταν απελπισμένοι. Ήταν απογοητευμένοι και είχαν κατορθώσει πολύ λιγότερα απ' όσα περίμεναν. Αντηχούσαν αυτό το οποίο άκουγα σ' όλο τον κόσμο από πολλούς άλλους διαδηλωτές με τους οποίους επικοινωνώ. Και έχω καταλάβει ότι μέρος του προβλήματος είναι πως οι διαμαρτυρίες έχουν γίνει πλέον σαν ν' ανεβαίνουμε στο Έβερεστ με τη βοήθεια 60 Σέρπα και το διαδίκτυο είναι το Σέρπα μας. Αυτό που κάνουμε είναι ότι διαλέγουμε τη γρήγορη οδό και δεν αντικαθιστούμε τα οφέλη της πιο αργής δουλειάς. Επειδή, βλέπετε, το είδος της δουλειάς που χρειάζεται για να οργανώσεις όλα αυτά τα δύσκολα, κουραστικά υλικοτεχνικά θέματα δε κάλυψε μόνο αυτά, αλλά δημιούργησε και το είδος οργάνωσης όπου σκεφτόμαστε συλλογικά και παίρνουμε δύσκολες αποφάσεις μαζί, δημιούργησε συναίνεση και καινοτομίες και ίσως ακόμα πιο ουσιαστικά, μας κράτησε μαζί μέσα από τις διαφορές. Οπότε όταν βλέπετε αυτή την πορεία στην Ουάσινγκτον το 1963, όταν κοιτάτε αυτή την εικόνα, είναι η πορεία κατά την οποία το 1963 ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ έβγαλε τον διάσημο λόγο του «Έχω ένα όνειρο», δε βλέπετε απλώς μια πορεία και δεν ακούτε απλώς έναν σημαντικό λόγο, βλέπετε και την επίπονη, μακροχρόνια δουλειά που έγινε γι' αυτή την πορεία. Και αν είσαι στην εξουσία, συνειδητοποιείς πως πρέπει να λάβεις σοβαρά υπόψη, όχι μόνο την πορεία, αλλά τη δυναμική που σηματοδοτεί αυτή η πορεία. Αντίθετα, όταν βλέπετε τις παγκόσμιες πορείες για το Occupy που οργανώθηκαν σε δύο βδομάδες, βλέπετε αρκετή δυσαρέσκεια, αλλά δε βλέπετε απαραίτητα και δόντια που μπορούν να δαγκώσουν μακροπρόθεσμα. Το Κίνημα Πολιτικών Δικαιωμάτων επέφερε καινοτομίες σε επίπεδο τακτικής, από μποϊκοτάζ και καθιστικές διαμαρτυρίες σ' εστιατόρια, έως πορείες και τους Επιβάτες για την Ελευθερία. Τα σημερινά κινήματα αυξάνονται πολύ γρήγορα χωρίς την οργανωτική βάση που μπορεί να τα βοηθήσει να ξεπεράσουν τις προκλήσεις. Δείχνουν να ξεκινούν δυναμικά σαν τις νεοφυείς επιχειρήσεις, χωρίς να ξέρουν τι να κάνουν μετά και σπάνια καταφέρνουν να κάνουν ελιγμούς τακτικής, καθώς δεν έχουν επαρκή ικανότητα ν' ανταπεξέλθουν σε τέτοιες αλλαγές.
They had to meet almost all the time to keep this carpool going. Today, it would be so much easier. We could create a database, available rides and what rides you need, have the database coordinate, and use texting. We wouldn't have to meet all that much. But again, consider this: the Civil Rights Movement in the United States navigated a minefield of political dangers, faced repression and overcame, won major policy concessions, navigated and innovated through risks. In contrast, three years after Occupy sparked that global conversation about inequality, the policies that fueled it are still in place. Europe was also rocked by anti-austerity protests, but the continent didn't shift its direction. In embracing these technologies, are we overlooking some of the benefits of slow and sustained? To understand this, I went back to Turkey about a year after the Gezi protests and I interviewed a range of people, from activists to politicians, from both the ruling party and the opposition party and movements. I found that the Gezi protesters were despairing. They were frustrated, and they had achieved much less than what they had hoped for. This echoed what I'd been hearing around the world from many other protesters that I'm in touch with. And I've come to realize that part of the problem is that today's protests have become a bit like climbing Mt. Everest with the help of 60 Sherpas, and the Internet is our Sherpa. What we're doing is taking the fast routes and not replacing the benefits of the slower work. Because, you see, the kind of work that went into organizing all those daunting, tedious logistical tasks did not just take care of those tasks, they also created the kind of organization that could think together collectively and make hard decisions together, create consensus and innovate, and maybe even more crucially, keep going together through differences. So when you see this March on Washington in 1963, when you look at that picture, where this is the march where Martin Luther King gave his famous "I have a dream" speech, 1963, you don't just see a march and you don't just hear a powerful speech, you also see the painstaking, long-term work that can put on that march. And if you're in power, you realize you have to take the capacity signaled by that march, not just the march, but the capacity signaled by that march, seriously. In contrast, when you look at Occupy's global marches that were organized in two weeks, you see a lot of discontent, but you don't necessarily see teeth that can bite over the long term. And crucially, the Civil Rights Movement innovated tactically from boycotts to lunch counter sit-ins to pickets to marches to freedom rides. Today's movements scale up very quickly without the organizational base that can see them through the challenges. They feel a little like startups that got very big without knowing what to do next, and they rarely manage to shift tactically because they don't have the depth of capacity to weather such transitions.
Θέλω να 'μαι ξεκάθαρη: η μαγεία δε βρίσκεται στον πολύγραφο. Βρίσκεται στην ικανότητα της συνεργασίας, της συλλογικής σκέψης, που μπορεί να αναπτυχθεί σταδιακά μόνο με πολλή δουλειά. Για να το καταλάβετε όλο αυτό, πήρα συνέντευξη από κορυφαίο αξιωματούχο του τουρκικού κυβερνώντος κόμματος και τον ρώτησα «Πώς το κάνετε;». Κι αυτοί κάνουν ευρεία χρήση της ψηφιακής τεχνολογίας, οπότε δεν είναι αυτό. Τι μυστικό έχουν, λοιπόν; Τελικά, μου είπε. Είπε πως η απάντηση είναι ότι ποτέ δεν έβαζε ζάχαρη στο τσάι του. Τον ρώτησα, τι σχέση έχει αυτό; Είπε πως το κόμμα του ξεκινά την προετοιμασία των επόμενων εκλογών την επαύριο των προηγούμενων και περνάει όλη τη μέρα κάθε μέρα συναντώντας ψηφοφόρους σε σπίτια, σε γαμήλια πάρτι, σε τελετές περιτομής και μετά συναντά τους συναδέλφους του για να συγκρίνουν σημειώσεις. Με τόσες συναντήσεις καθημερινά, με τόσο τσάι που του προσφέρουν όλοι, το οποίο δεν μπορεί ν' αρνηθεί, γιατί θα φαινόταν αγενής, δεν μπορεί να βάλει ούτε έναν κύβο ζάχαρης σε κάθε κούπα, γιατί αυτό σημαίνει πολλά κιλά ζάχαρης, δεν μπορεί καν να υπολογίσει πόσα κιλά, και σ' αυτό το σημείο κατάλαβα γιατί μιλούσε τόσο γρήγορα. Βρεθήκαμε απόγευμα και είχε ήδη πολλή καφεΐνη στον οργανισμό του. Αυτό το κόμμα όμως κέρδισε δύο σημαντικές εκλογές εντός ενός έτους από τις διαμαρτυρίες στο Γκεζί, με άνετη διαφορά. Πράγματι, οι κυβερνήσεις διαθέτουν διαφορετικούς πόρους. Δεν παίζουν το ίδιο παιχνίδι, αλλά οι διαφορές είναι διδακτικές. Και όπως όλες αυτές οι ιστορίες, δεν είναι απλώς μια ιστορία τεχνολογίας. Είναι αυτό που μας επιτρέπει η τεχνολογία να κάνουμε να συγκλίνει με αυτό που θέλουμε να κάνουμε. Τα σημερινά κοινωνικά κινήματα θέλουν να λειτουργούν άτυπα. Δε θέλουν θεσμική ηγεσία. Θέλουν να μένουν εκτός πολιτικής, επειδή φοβούνται τη διαφθορά και την απορρόφηση. Δεν έχουν άδικο. Οι σύγχρονες αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες καταπνίγονται σε πολλές χώρες από ισχυρά συμφέροντα. Αλλά αυτές οι ενέργειες δυσκολεύουν τη μακροπρόθεσμη ύπαρξή των κινημάτων και την άσκηση επιρροής στο σύστημα, γεγονός που οδηγεί σε απογοητευμένους διαδηλωτές που τα εγκαταλείπουν και σε ακόμα πιο διεφθαρμένη πολιτική. Η πολιτική και η δημοκρατία χωρίς αποτελεσματικό αντίλογο χωλαίνουν, καθότι ο σκοπός που εμπνέει τα σύγχρονα κινήματα είναι κρίσιμος. Η κλιματική αλλαγή επελαύνει εναντίον μας. Η ανισότητα πνίγει την ανθρώπινη ανάπτυξη, τις προοπτικές και τις οικονομίες. Ο αυταρχισμός καταπνίγει πολλές χώρες. Τα κινήματα πρέπει να είναι πιο αποτελεσματικά.
Now, I want to be clear: The magic is not in the mimeograph. It's in that capacity to work together, think together collectively, which can only be built over time with a lot of work. To understand all this, I interviewed a top official from the ruling party in Turkey, and I ask him, "How do you do it?" They too use digital technology extensively, so that's not it. So what's the secret? Well, he told me. He said the key is he never took sugar with his tea. I said, what has that got to do with anything? Well, he said, his party starts getting ready for the next election the day after the last one, and he spends all day every day meeting with voters in their homes, in their wedding parties, circumcision ceremonies, and then he meets with his colleagues to compare notes. With that many meetings every day, with tea offered at every one of them, which he could not refuse, because that would be rude, he could not take even one cube of sugar per cup of tea, because that would be many kilos of sugar, he can't even calculate how many kilos, and at that point I realized why he was speaking so fast. We had met in the afternoon, and he was already way over-caffeinated. But his party won two major elections within a year of the Gezi protests with comfortable margins. To be sure, governments have different resources to bring to the table. It's not the same game, but the differences are instructive. And like all such stories, this is not a story just of technology. It's what technology allows us to do converging with what we want to do. Today's social movements want to operate informally. They do not want institutional leadership. They want to stay out of politics because they fear corruption and cooptation. They have a point. Modern representative democracies are being strangled in many countries by powerful interests. But operating this way makes it hard for them to sustain over the long term and exert leverage over the system, which leads to frustrated protesters dropping out, and even more corrupt politics. And politics and democracy without an effective challenge hobbles, because the causes that have inspired the modern recent movements are crucial. Climate change is barreling towards us. Inequality is stifling human growth and potential and economies. Authoritarianism is choking many countries. We need movements to be more effective.
Κάποιοι άνθρωποι υποστηρίζουν πως το πρόβλημα είναι ότι τα σημερινά κινήματα δε σχηματίζονται από άτομα που παίρνουν ρίσκα όπως παλιά και αυτό δεν ισχύει. Απ' το Γκεζί μέχρι το Ταχρίρ και οπουδήποτε αλλού, έχω δει ανθρώπους να βάζουν τις ζωές τους και ό,τι έχουν σε κίνδυνο. Επίσης, δεν ισχύει η γνώμη του Μάλκολμ Γκλάντγουελ ότι οι διαδηλωτές σήμερα δένονται εικονικά. Όχι, έρχονται στις διαμαρτυρίες, ακριβώς όπως και πριν, με τους φίλους τους, με τα υπάρχοντα δίκτυά τους και κάποιες φορές δημιουργούν νέες φιλίες ζωής. Ακόμα βλέπω τους φίλους που έκανα στις παγκόσμιες διαμαρτυρίες για τους Ζαπατίστας πάνω από δέκα χρόνια πριν και οι δεσμοί ανάμεσα σε αγνώστους είναι πολύτιμοι. Όταν μου 'ριξαν δακρυγόνο στο Γκεζί, με βοήθησαν άγνωστοι και βοήθησαν και ο ένας τον άλλο αντί να φύγουν. Στην πλατεία Ταχρίρ, είδα ανθρώπους, διαδηλωτές, να δουλεύουν σκληρά για να προστατεύσουν ο ένας τον άλλο. Η ψηφιακή ευαισθητοποίηση είναι υπέροχη γιατί η αλλαγή της σκέψης είναι το θεμέλιο για την αλλαγή της πολιτικής. Τα σημερινά κινήματα πρέπει να κινηθούν πέραν της ευρείας και ταχείας συμμετοχής και να ανακαλύψουν πώς να σκέφτονται μαζί συλλογικά, ν' αναπτύξουν ισχυρές προτάσεις πολιτικής, να δημιουργήσουν συναίνεση, να ξεκαθαρίσουν τα πολιτικά βήματα και να τα συσχετίσουν με την επιρροή, γιατί όλες αυτές οι καλές προθέσεις, η γενναιότητα και η θυσία, από μόνες τους δεν επαρκούν.
Now, some people have argued that the problem is today's movements are not formed of people who take as many risks as before, and that is not true. From Gezi to Tahrir to elsewhere, I've seen people put their lives and livelihoods on the line. It's also not true, as Malcolm Gladwell claimed, that today's protesters form weaker virtual ties. No, they come to these protests, just like before, with their friends, existing networks, and sometimes they do make new friends for life. I still see the friends that I made in those Zapatista-convened global protests more than a decade ago, and the bonds between strangers are not worthless. When I got tear-gassed in Gezi, people I didn't know helped me and one another instead of running away. In Tahrir, I saw people, protesters, working really hard to keep each other safe and protected. And digital awareness-raising is great, because changing minds is the bedrock of changing politics. But movements today have to move beyond participation at great scale very fast and figure out how to think together collectively, develop strong policy proposals, create consensus, figure out the political steps and relate them to leverage, because all these good intentions and bravery and sacrifice by itself are not going to be enough.
Και γίνονται πολλές προσπάθειες. Στη Νέα Ζηλανδία, μια ομάδα νέων δημιουργούν την πλατφόρμα Loomio για τη συμμετοχική λήψη αποφάσεων σε κλίμακα. Στην Τουρκία, οι 140Journos οργανώνουν μαραθώνιους ανάπτυξης εφαρμογών, για να στηρίξουν τις κοινότητες, καθώς και τη δημοσιογραφία των πολιτών. Στην Αργεντινή, μια πλατφόρμα ανοιχτού κώδικα, η DemocracyOS φέρνει συμμετοχή στα κοινοβούλια και τα πολιτικά κόμματα. Αυτά είναι όλα υπέροχα και χρειαζόμαστε περισσότερα, αλλά η απάντηση δεν θα 'ναι απλώς η καλύτερη διαδικτυακή λήψη αποφάσεων, καθώς για να αναβαθμισθεί η δημοκρατία, θα χρειαστούν καινοτομίες σε κάθε επίπεδο, από το οργανωτικό στο πολιτικό και το κοινωνικό. Γιατί για να σημειωθεί μακροπρόθεσμη επιτυχία, κάποιες φορές χρειάζεσαι τσάι χωρίς ζάχαρη μαζί με το Twitter σου. Ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
And there are many efforts. In New Zealand, a group of young people are developing a platform called Loomio for participatory decision making at scale. In Turkey, 140Journos are holding hack-a-thons so that they support communities as well as citizen journalism. In Argentina, an open-source platform called DemocracyOS is bringing participation to parliaments and political parties. These are all great, and we need more, but the answer won't just be better online decision-making, because to update democracy, we are going to need to innovate at every level, from the organizational to the political to the social. Because to succeed over the long term, sometimes you do need tea without sugar along with your Twitter. Thank you. (Applause)