On November 5th, 1990, a man named El-Sayyid Nosair walked into a hotel in Manhattan and assassinated Rabbi Meir Kahane, the leader of the Jewish Defense League. Nosair was initially found not guilty of the murder, but while serving time on lesser charges, he and other men began planning attacks on a dozen New York City landmarks, including tunnels, synagogues and the United Nations headquarters. Thankfully, those plans were foiled by an FBI informant. Sadly, the 1993 bombing of the World Trade Center was not. Nosair would eventually be convicted for his involvement in the plot. El-Sayyid Nosair is my father.
Në 5 nëntor 1990 një burre i quajtur El-Sayyid Nosair hyri në një hotel në Manhatan dhe vrau Rabinin Meir Kahane liderin e Ligës për Mbrojtjen e Hebrenjve. Fillimisht, Nosair u gjykua i pafajshëm për vrasjen, por ndërkohë që ishte ne burg për krime me të ulta, ai dhe të tjerë filluan të planifikonin sulme në nje duzine pikash simbolike të Nju Jorkut, duke përfshirë tunele, sinagoga dhe Selinë e Kombeve të Bashkuara. Fatmirësisht, ato plane u zbuluan nga një informator i FBI. Fatkeqësisht, bomba e 1993 ndaj World Trade Center nuk u zbulua. Nosair me ne fund do te denohej për përfshirjen e tij në komplot. El-Said Nosair është babai im.
I was born in Pittsburgh, Pennsylvania in 1983 to him, an Egyptian engineer, and a loving American mother and grade school teacher, who together tried their best to create a happy childhood for me. It wasn't until I was seven years old that our family dynamic started to change. My father exposed me to a side of Islam that few people, including the majority of Muslims, get to see. It's been my experience that when people take the time to interact with one another, it doesn't take long to realize that for the most part, we all want the same things out of life. However, in every religion, in every population, you'll find a small percentage of people who hold so fervently to their beliefs that they feel they must use any means necessary to make others live as they do.
Unë linda në Pitsburgh, Pensilvani ne 1983 nga ai, një inxhinier egjiptian dhe nga një nënë e dashur amerikane, mësuese e fillores, të cilët së bashku bëne c'ishte e mundur për të ndërtuar një fëmijëri të lumtur për mua. Në moshën shtatë vjeçare, dinamika e familjes sonë filloi të ndryshonte. Im atë më prezantoi me një anë të islamizmit ku shumë pak njerëz, përfshirë ketu dhe pjesa më e madhe e myslimanëve arrijnë ta shohin. Ka qenë eksperienca ime që kur njerëzit arrijnë të bashkëveprojnë me njëri-tjetrin, nuk duhet shumë për të kuptuar që në përgjithësi, ne të gjithë duam të njëjtat gjëra nga jeta. Megjithatë, në çdo fe, në çdo popull, gjendet një përqindje e vogël e njerëzve të cilët mbahen shumë fort pas besimeve të tyre aq sa ata ndiejnë se duhet të përdorin çdo metodë të nevojshme për t’i bërë të tjerët të jetojnë si ata.
A few months prior to his arrest, he sat me down and explained that for the past few weekends, he and some friends had been going to a shooting range on Long Island for target practice. He told me I'd be going with him the next morning. We arrived at Calverton Shooting Range, which unbeknownst to our group was being watched by the FBI. When it was my turn to shoot, my father helped me hold the rifle to my shoulder and explained how to aim at the target about 30 yards off. That day, the last bullet I shot hit the small orange light that sat on top of the target and to everyone's surprise, especially mine, the entire target burst into flames. My uncle turned to the other men, and in Arabic said, "Ibn abuh." Like father, like son. They all seemed to get a really big laugh out of that comment, but it wasn't until a few years later that I fully understood what they thought was so funny. They thought they saw in me the same destruction my father was capable of. Those men would eventually be convicted of placing a van filled with 1,500 pounds of explosives into the sub-level parking lot of the World Trade Center's North Tower, causing an explosion that killed six people and injured over 1,000 others. These were the men I looked up to. These were the men I called ammu, which means uncle.
Disa muaj para arrestimit të tij, ai më uli dhe më shpjegoi se për fundjavat e shkuara, ai dhe disa shokë të tij kishin shkuar në një poligon qitjesh në Long Island për praktikë. Ai më tha që do të shkoja me të mëngjesin tjetër. Ne mbërritëm në poligonin e qitjes në Kalverton, e cila pa u ditur nga grupi, po vëzhgohej nga FBI. Kur ishte rradha ime për të qëlluar, im atë më ndihmoi të mbaja pushkën në sup më shpjegoi se si ta marr në shenjë objektivin rreth 30 metra larg. Atë ditë, me plumbin e fundit qëllova driten e vogël portokalli që gjendej në majë të objektivit dhe për habi të të gjithëve, veçanërisht times, i gjithë objektivi shpërtheu në flakë. Xhaxhai im iu kthye burrave të tjerë dhe në arabisht tha “Ibn abuh” Si i ati dhe i biri. Të gjithë ata u dukën sikur po qeshnin me të madhe nga ai koment, vetëm pak vjet më vonë e kuptova plotësisht se çfarë iu duk atyre kaq për të qeshur. Ata menduan se panë tek unë, të njëjtin shkatërrim që babai im ishte i aftë të bënte. Përfundimisht ata njerëz ishin të bindur të vendosnin një furgon të mbushur me 700 kg eksploziv në parkimin e nëndheshëm në Kullën Veriore të World Trade Center, duke shkaktuar një eksplozion që vrau gjashtë njerëz dhe plagosi mbi 1000 të tjerë. Këta ishim burrat me të cilët takohesha. Këta ishin burrat të cilët i thërrisja ammu, që do të thotë xhaxha.
By the time I turned 19, I had already moved 20 times in my life, and that instability during my childhood didn't really provide an opportunity to make many friends. Each time I would begin to feel comfortable around someone, it was time to pack up and move to the next town. Being the perpetual new face in class, I was frequently the target of bullies. I kept my identity a secret from my classmates to avoid being targeted, but as it turns out, being the quiet, chubby new kid in class was more than enough ammunition. So for the most part, I spent my time at home reading books and watching TV or playing video games. For those reasons, my social skills were lacking, to say the least, and growing up in a bigoted household, I wasn't prepared for the real world. I'd been raised to judge people based on arbitrary measurements, like a person's race or religion.
Kur arrita moshën 19 vjeçare, isha shpërngulur rreth njëzet herë në jetën time dhe ajo paqëndrueshmëri përgjat fëmijërisë sime, nuk më dha mundësi të kisha shumë shokë. Sa herë që filloja të ndihesha mirë me dikë, vinte momenti që të paketonim dhe të lëviznin në qytetin tjetër. Duke qenë vazhdimisht i ri në klasë, isha shpesh objektiv i ngacmimeve. E mbaja indentitetin tim të fshehtë nga shokët e klasës që të mos isha një objektiv, por mesa duket, të qenurit më i urti, më topolaku fëmijë në klasë mjaftonte si mjet sulmi. Kështu që shumicën e kohës e kalova në shtëpi duke lexuar libra dhe duke parë televizor ose luaja video game. Për ato arsye aftësitë e mia sociale mungonin për të mos thënë fare. dhe i rritur në një ambjent jotolerant, nuk isha pregatitur për botën e vërtetë. Isha rritur të gjykoja njerëzit bazuar në masa arbitrare, si raca e një personi apo feja e tij.
So what opened my eyes? One of my first experiences that challenged this way of thinking was during the 2000 presidential elections. Through a college prep program, I was able to take part in the National Youth Convention in Philadelphia. My particular group's focus was on youth violence, and having been the victim of bullying for most of my life, this was a subject in which I felt particularly passionate. The members of our group came from many different walks of life. One day toward the end of the convention, I found out that one of the kids I had befriended was Jewish. Now, it had taken several days for this detail to come to light, and I realized that there was no natural animosity between the two of us. I had never had a Jewish friend before, and frankly I felt a sense of pride in having been able to overcome a barrier that for most of my life I had been led to believe was insurmountable. Another major turning point came when I found a summer job at Busch Gardens, an amusement park. There, I was exposed to people from all sorts of faiths and cultures, and that experience proved to be fundamental to the development of my character. Most of my life, I'd been taught that homosexuality was a sin, and by extension, that all gay people were a negative influence. As chance would have it, I had the opportunity to work with some of the gay performers at a show there, and soon found that many were the kindest, least judgmental people I had ever met. Being bullied as a kid created a sense of empathy in me toward the suffering of others, and it comes very unnaturally to me to treat people who are kind in any other way than how I would want to be treated. Because of that feeling, I was able to contrast the stereotypes I'd been taught as a child with real life experience and interaction. I don't know what it's like to be gay, but I'm well acquainted with being judged for something that's beyond my control.
Kështu që çfarë mi hapi sytë? Një nga eksperiencat e mia të para që e sfidoi mënyrën time të menduarit ishte përgjat zgjedhjeve presidenciale në vitin 2000. Përmes një programi pregatitjeje universitar, pata mundesinë të merrja pjesë në Konventën Ndërkombëtare të Rinisë në Filadelfia. Fokusi i veçantë i grupit tim ishte dhuna e të rinjve dhe duke qënë një viktimë e ngacmimeve në shumicën e jetës sime, ishte një temë për të cilën u apasionova në veçanti. Anëtarët e grupit tim, vinin nga eksperienca të ndryshme jete. Një ditë drejt përfundimit të konventës, zbulova se njëri nga fëmijët me të cilin u miqësova ishte hebre. U deshën disa ditë që ky detaj të zbulohej, dhe kuptova se nuk kishte antipati natyrale midis nesh. Nuk kisha patur ndonjë mik hebre më parë, dhe sinqerisht pata një ndjenjë krenarie në aftësinë për të kapërcyer një pengesë që në shumicën e jetës sime më kishin bërë të besoja se ishte e pakapërcyeshme. Një kthesë tjetër madhore ndodhi kur gjeta një punë vere te Busch Gardens, një park lojërash. Atje isha i ekspozuar ndaj njerëz të besimeve dhe kuturave të ndryshme dhe ai eksperiment provoi të ishte themelor në zhvillimin e karakterit tim. Gjatë jetës sime me kishin mësuar se homoseksualiteti është një mëkat, dhe si rrjedhim të gjithë njerëzit gej ishin një influencë negative. Si për shanc, kisha mundësinë të punoja me disa performues gej te një shfaqje atje, dhe së shpejti zbulova se shumica ishin njerëzit më të mirë dhe më pak gjykues që kisha njohur. Të qenurit një fëmijë i vënë në lojë, krijoi një ndjenjë empatie tek unë kundrejt vuajtjes së të tjerëve, dhe eshte krejt e panatyrshme qe unë të trajtoj njerëzit e mirë në çdo mënyrë tjetër nga ajo se si unë do të doja të trajtohesha. Për shkak të asaj ndjesie, isha i aftë të krahasoja steriotipat me të cilët isha mësuar si fëmijë, me eksperiecën e vërtetë të jetës dhe bashkëveprimin. Nuk e di se si është të jesh gej, por jam shumë mirë i njohur me të qenurit i gjykuar për diçka që është përtej kontrollit tim.
Then there was "The Daily Show." On a nightly basis, Jon Stewart forced me to be intellectually honest with myself about my own bigotry and helped me to realize that a person's race, religion or sexual orientation had nothing to do with the quality of one's character. He was in many ways a father figure to me when I was in desperate need of one. Inspiration can often come from an unexpected place, and the fact that a Jewish comedian had done more to positively influence my worldview than my own extremist father is not lost on me.
Më pas, atje ishte “The Daily Show”. Çdo natë Xhon Stjuart më detyroi të isha intelektualisht i sinqertë me veten time për fanatizmin tim dhe më ndihmoi mua të kuptoja se raca, feja apo orientimi seksual i personit nuk kishin të bënin fare me kualitetin e karakterit të tij. Për mua ai ishte në shumë drejtime figura e babait për të cilin dëshpërimisht kisha nevojë. Frymëzimi mund të vijë zakonisht nga një vend i papritur, dhe fakti që një komedian hebre kishte bërë më shumë për të ndikuar pozitivisht pikpamjen time sesa vetë babai im ekstremist, nuk më kishte shpëtuar pa e vënë re.
One day, I had a conversation with my mother about how my worldview was starting to change, and she said something to me that I will hold dear to my heart for as long as I live. She looked at me with the weary eyes of someone who had experienced enough dogmatism to last a lifetime, and said, "I'm tired of hating people." In that instant, I realized how much negative energy it takes to hold that hatred inside of you.
Një ditë pata një bashkëbisedim me mamanë time për mënyrën sesi botëpamja ime po fillonte të ndryshonte dhe ajo më tha diçka që do ta ruaj në zemër sa të kem jetë. Ajo më pa me sytë e lodhur të dikujt që kishte provuar aq shumë dogmatizëm sa i mjaftonte gjithë jetën, dhe tha “U lodha duke urryer njerëzit”. Në atë moment kuptova se sa shumë energji negative duhet për të mbajtur atë urrejtje brenda teje.
Zak Ebrahim is not my real name. I changed it when my family decided to end our connection with my father and start a new life. So why would I out myself and potentially put myself in danger? Well, that's simple. I do it in the hopes that perhaps someone someday who is compelled to use violence may hear my story and realize that there is a better way, that although I had been subjected to this violent, intolerant ideology, that I did not become fanaticized. Instead, I choose to use my experience to fight back against terrorism, against the bigotry. I do it for the victims of terrorism and their loved ones, for the terrible pain and loss that terrorism has forced upon their lives. For the victims of terrorism, I will speak out against these senseless acts and condemn my father's actions. And with that simple fact, I stand here as proof that violence isn't inherent in one's religion or race, and the son does not have to follow the ways of his father. I am not my father.
Zak Ebrahim nuk është emri im i vërtetë. E ndërrova kur familja ime vendosi të prese lidhjet me babain tim dhe të nis një jetë të re. Kështu, përse duhej te dilja hapur dhe ta vija veten në rrezik? Epo, kjo është e thjeshtë. E bëj më shpresë se ndoshta dikush ndonjë ditë i cili është i detyruar të përdore dhunë mund të dëgjojë historinë time dhe të kuptojë që ka një mënyrë më të mirë që edhe pse isha nen ndikimin e kesaj dhune, ideologjie jotolerante, nuk u bëra fanatik. Në vend të kësaj, zgjodha të përdorja eksperiencën time për të luftuar terrorizmin, kundër fanatizmit. E bëj këtë për viktimat e terrorizmit dhe të dashurit e tyre, për dhimbjen dhe humbjen e tmerrshme që terrorizmi u kishte shkaktuar në jetët e tyre. Për viktimat e terrorizmit do të flas hapur kundër këtyre veprimeve të pakuptimta dhe të dënoj veprimet e tim eti. Dhe me këtë fakt të thjeshtë qëndroj këtu si një dëshmi se dhuna nuk është pjesë e fesë ose racës së dikujt, dhe se një djalë nuk është i detyruar të ndjeke mënyrat e babait të tij. Unë nuk jam im ate.
Thank you. (Applause)
Falemnderit. (Duartrokitje)
Thank you, everybody. (Applause)
Falemnderit, të gjithë ju.
Thank you all. (Applause)
Falemnderit të gjithëve.
Thanks a lot. (Applause)
Shumë falemnderit.