Στις 5 Νοεμβρίου, 1990, ένας άντρας ονόματι Ελ-Σέιντ Νοσέρ μπήκε σε ένα ξενοδοχείο στο Μανχάταν και δολοφόνησε τον Ραβίνο Μάιρ Καχάνε, τον ηγέτη του Συνδέσμου Εβραϊκής Άμυνας. Αρχικά ο Νοσέρ κρίθηκε αθώος για την δολοφονία, αλλά ενώ εκτελούσε την ποινή του για λιγότερο σημαντικές κατηγορίες, αυτός και άλλοι άνδρες άρχισαν να οργανώνουν επιθέσεις σε δεκάδες ορόσημα της Νέας Υόρκης, συμπεριλαμβανομένων τούνελ, συναγωγών και την έδρα των Ηνωμένων Εθνών. Ευτυχώς, αυτά τα σχέδια απετράπησαν από έναν πληροφοριοδότη του FBI. Δυστυχώς, δεν απετράπη ο βομβαρδισμός του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου, το 1993. Ο Νοσέρ τελικά καταδικάστηκε για την εμπλοκή του στη συνωμοσία. Ο Ελ-Σέιντ Νοσέρ είναι ο πατέρας μου.
On November 5th, 1990, a man named El-Sayyid Nosair walked into a hotel in Manhattan and assassinated Rabbi Meir Kahane, the leader of the Jewish Defense League. Nosair was initially found not guilty of the murder, but while serving time on lesser charges, he and other men began planning attacks on a dozen New York City landmarks, including tunnels, synagogues and the United Nations headquarters. Thankfully, those plans were foiled by an FBI informant. Sadly, the 1993 bombing of the World Trade Center was not. Nosair would eventually be convicted for his involvement in the plot. El-Sayyid Nosair is my father.
Γεννήθηκα στο Πίτσμπεργκ στην Πενσυλβάνια το 1983, από αυτόν τον πατέρα, έναν Αιγύπτιο μηχανικό, και μια τρυφερή Αμερικανίδα μητέρα και δασκάλα δημοτικού, που προσπαθούσαν όσο μπορούσαν να έχω μια χαρούμενη παιδική ηλικία. Όταν έγινα επτά ετών η δυναμική της οικογένειάς μου άρχισε ν' αλλάζει. Ο πατέρας μου με έφερε σε επαφή με μια πλευρά του Ισλάμ που λίγοι άνθρωποι, συμπεριλαμβανομένων και των περισσότερων μουσουλμάνων, έχουν την ευκαιρία να δουν. Η εμπειρία μου λέει ότι όταν οι άνθρωποι αλληλεπιδράσουν μεταξύ τους, δεν χρειάζεται πολύ για να συνειδητοποιήσουν ότι ως επί το πλείστον, όλοι θέλουμε τα ίδια πράγματα στη ζωή. Όμως, σε κάθε θρησκεία, σε κάθε πληθυσμό, θα βρείτε ένα μικρό ποσοστό ανθρώπων που είναι τόσο αγκιστρωμένοι στα πιστεύω τους που νιώθουν ότι πρέπει να χρησιμοποιήσουν όλα τα δυνατά μέσα για να κάνουν τους άλλους να ζουν όπως αυτοί.
I was born in Pittsburgh, Pennsylvania in 1983 to him, an Egyptian engineer, and a loving American mother and grade school teacher, who together tried their best to create a happy childhood for me. It wasn't until I was seven years old that our family dynamic started to change. My father exposed me to a side of Islam that few people, including the majority of Muslims, get to see. It's been my experience that when people take the time to interact with one another, it doesn't take long to realize that for the most part, we all want the same things out of life. However, in every religion, in every population, you'll find a small percentage of people who hold so fervently to their beliefs that they feel they must use any means necessary to make others live as they do.
Λίγους μήνες πριν τη σύλληψή του, με έκατσε κάτω και μου εξήγησε ότι τα προηγούμενα σαββατοκύριακα, αυτός και μερικοί φίλοι πήγαιναν σε ένα σκοπευτήριο στο Λονγκ Άιλαντ για να εξασκηθούν στη σκοποβολή. Μου είπε ότι θα με πάρει μαζί του το επόμενο πρωινό. Φτάσαμε στο Πεδίο Σκοποβολής Κάλβερτον, το οποίο το παρακολουθούσε, χωρίς να το γνωρίζει η ομάδα μας, το FBI. Όταν ήρθε η σειρά μου να πυροβολήσω, ο πατέρας μου με βοήθησε να κρατήσω το τουφέκι στον ώμο μου και μου εξήγησε πώς να στοχεύσω σε απόσταση 30 μέτρων. Εκείνη την ημέρα, η τελευταία σφαίρα που έριξα χτύπησε το μικρό πορτοκαλί φωτάκι που βρίσκεται πάνω από τον στόχο και προς έκπληξη όλων, και ιδίως προς δική μου έκπληξη, ολόκληρος ο στόχος τυλίχθηκε στις φλόγες. Ο θείος μου γύρισε στους άλλους άντρες, και είπε στα Αραβικά, «Ιμπν αμπού». Το μήλο κάτω από τη μηλιά θα πέσει. Φάνηκε ότι όλοι γέλασαν με αυτό το σχόλιο, αλλά πέρασαν μερικά χρόνια μέχρι να κατανοήσω πλήρως γιατί το θεώρησαν τόσο αστείο. Νόμιζαν ότι είδαν μέσα μου την ίδια καταστροφή για την οποία ήταν ικανός ο πατέρας μου. Αυτοί οι άντρες τελικά καταδικάστηκαν επειδή τοποθέτησαν ένα φορτηγό γεμάτο με 680 κιλά εκρηκτικών στο υπόγειο πάρκινγκ του βόρειου Πύργου, δημιουργώντας μια έκρηξη που σκότωσε έξι άτομα και τραυμάτισε πάνω από 1.000 ακόμη. Αυτοί ήταν οι άνδρες που θαύμαζα. Αυτούς τους άντρες αποκαλούσα «άμου», που σημαίνει θείος.
A few months prior to his arrest, he sat me down and explained that for the past few weekends, he and some friends had been going to a shooting range on Long Island for target practice. He told me I'd be going with him the next morning. We arrived at Calverton Shooting Range, which unbeknownst to our group was being watched by the FBI. When it was my turn to shoot, my father helped me hold the rifle to my shoulder and explained how to aim at the target about 30 yards off. That day, the last bullet I shot hit the small orange light that sat on top of the target and to everyone's surprise, especially mine, the entire target burst into flames. My uncle turned to the other men, and in Arabic said, "Ibn abuh." Like father, like son. They all seemed to get a really big laugh out of that comment, but it wasn't until a few years later that I fully understood what they thought was so funny. They thought they saw in me the same destruction my father was capable of. Those men would eventually be convicted of placing a van filled with 1,500 pounds of explosives into the sub-level parking lot of the World Trade Center's North Tower, causing an explosion that killed six people and injured over 1,000 others. These were the men I looked up to. These were the men I called ammu, which means uncle.
Όταν έγινα 19 ετών, είχα ήδη μετακομίσει 20 φορές στη ζωή μου, και αυτή η αστάθεια στην παιδική μου ηλικία δεν μου έδωσε πραγματικά την ευκαιρία να κάνω πολλούς φίλους. Κάθε φορά που άρχιζα να νιώθω άνετα με κάποιον, ήταν ώρα να τα μαζέψουμε και να μετακομίσουμε στην επόμενη πόλη. Επειδή ήμουν διαρκώς το νέο πρόσωπο στην τάξη, συχνά γινόμουν στόχος εκφοβισμού. Κρατούσα την ταυτότητά μου κρυφή από τους συμμαθητές μου για να μην μπω στο στόχαστρο, αλλά τελικά, το ότι ήμουν το νέο, παχουλό και ήσυχο παιδί της τάξης ήταν αρκετό γι' αυτούς. Περνούσα τον περισσότερο χρόνο μου σπίτι διαβάζοντας βιβλία και βλέποντας τηλεόραση ή παίζοντας βιντεοπαιχνίδια. Γι' αυτούς τους λόγους, οι κοινωνικές μου δεξιότητες ήταν το λιγότερο ελλιπείς και μεγαλώνοντας σ' ένα μισαλλόδοξο σπιτικό, δεν ήμουν προετοιμασμένος για τον πραγματικό κόσμο. Είχα γαλουχηθεί να κρίνω τους ανθρώπους με βάση αυθαίρετες μετρήσεις όπως η φυλή ή η θρησκεία ενός ατόμου.
By the time I turned 19, I had already moved 20 times in my life, and that instability during my childhood didn't really provide an opportunity to make many friends. Each time I would begin to feel comfortable around someone, it was time to pack up and move to the next town. Being the perpetual new face in class, I was frequently the target of bullies. I kept my identity a secret from my classmates to avoid being targeted, but as it turns out, being the quiet, chubby new kid in class was more than enough ammunition. So for the most part, I spent my time at home reading books and watching TV or playing video games. For those reasons, my social skills were lacking, to say the least, and growing up in a bigoted household, I wasn't prepared for the real world. I'd been raised to judge people based on arbitrary measurements, like a person's race or religion.
Τι μου άνοιξε τα μάτια λοιπόν; Μία από τις πρώτες μου εμπειρίες που αμφισβήτησε αυτόν τον τρόπο σκέψης ήταν κατά τη διάρκεια των προεδρικών εκλογών, το 2000. Μέσω ενός προγράμματος προετοιμασίας για το κολλέγιο μπόρεσα να πάρω μέρος στην Εθνική Συνέλευση Νέων στη Φιλαδέλφεια. Η ομάδα μου εστίαζε στη νεανική βία, και καθώς ήμουν θύμα εκφοβισμού την περισσότερη ζωή μου, ήταν ένα θέμα για το οποίο είχα ιδιαίτερο πάθος. Τα μέλη της ομάδας μου ήταν από διάφορες κοινωνικές τάξεις. Μια μέρα προς το τέλος της συνέλευσης, έμαθα ότι ένα από τα παιδιά με το οποίο είχαμε γίνει φίλοι ήταν Εβραίος. Είχαν περάσει αρκετές μέρες μέχρι να μαθευτεί αυτή η λεπτομέρεια, και συνειδητοποίησα ότι δεν υπήρχε φυσική έχθρα μεταξύ μας. Δεν είχα ποτέ πριν Εβραίο φίλο, και ειλικρινά, είχα μια αίσθηση περηφάνιας που μπόρεσα να ξεπεράσω ένα εμπόδιο το οποίο την περισσότερη ζωή μου με έκαναν να πιστεύω ότι ήταν ανυπέρβλητο. Ένα άλλο σημαντικό σημείο καμπής ήρθε όταν βρήκα μια καλοκαιρινή δουλειά στους Κήπους του Μπους, ένα πάρκο ψυχαγωγίας. Εκεί, εκτέθηκα σε άτομα από άλλες πίστεις και πολιτισμούς και αυτή η εμπειρία αποδείχτηκε θεμελιώδης στην ανάπτυξη του χαρακτήρα μου. Την περισσότερη ζωή μου διδάχτηκα ότι η ομοφυλοφιλία ήταν αμαρτία, και κατ' επέκταση, όλοι οι γκέι ήταν μια αρνητική επιρροή. Η τύχη το έφερε να έχω την ευκαιρία να δουλέψω με μερικούς γκέι ερμηνευτές σε ένα σόου εκεί, και σύντομα βρήκα ότι πολλοί απ' αυτούς ήταν οι πιο καλοσυνάτοι, λιγότερο επικριτικοί άνθρωποι που είχα συναντήσει ποτέ μου. Επειδή ήμουν θύμα εκφοβισμού ως παιδί, αυτό διέγειρε την ενσυναίσθηση μέσα μου για τα βάσανα των άλλων, και μου είναι δύσκολο να συμπεριφέρομαι σε καλοσυνάτα άτομα με άλλο τρόπο από αυτόν που θέλω να μου συμπεριφέρονται. Λόγω αυτού του συναισθήματος, μπόρεσα να αντιπαραβάλλω τα στερεότυπα που διδάχτηκα ως παιδί με εμπειρίες και αλληλεπιδράσεις από την πραγματική ζωή. Δεν ξέρω πώς είναι να είσαι γκέι, αλλά γνωρίζω πολύ καλά πώς είναι να σε κρίνουν για κάτι που δεν μπορείς να ελέγξεις.
So what opened my eyes? One of my first experiences that challenged this way of thinking was during the 2000 presidential elections. Through a college prep program, I was able to take part in the National Youth Convention in Philadelphia. My particular group's focus was on youth violence, and having been the victim of bullying for most of my life, this was a subject in which I felt particularly passionate. The members of our group came from many different walks of life. One day toward the end of the convention, I found out that one of the kids I had befriended was Jewish. Now, it had taken several days for this detail to come to light, and I realized that there was no natural animosity between the two of us. I had never had a Jewish friend before, and frankly I felt a sense of pride in having been able to overcome a barrier that for most of my life I had been led to believe was insurmountable. Another major turning point came when I found a summer job at Busch Gardens, an amusement park. There, I was exposed to people from all sorts of faiths and cultures, and that experience proved to be fundamental to the development of my character. Most of my life, I'd been taught that homosexuality was a sin, and by extension, that all gay people were a negative influence. As chance would have it, I had the opportunity to work with some of the gay performers at a show there, and soon found that many were the kindest, least judgmental people I had ever met. Being bullied as a kid created a sense of empathy in me toward the suffering of others, and it comes very unnaturally to me to treat people who are kind in any other way than how I would want to be treated. Because of that feeling, I was able to contrast the stereotypes I'd been taught as a child with real life experience and interaction. I don't know what it's like to be gay, but I'm well acquainted with being judged for something that's beyond my control.
Έπειτα ήταν και το «Ντέιλι Σόου». Κάθε βράδυ, ο Τζον Στιούαρτ με ανάγκαζε να είμαι πνευματικά ειλικρινής με τον εαυτό μου για τη μισαλλοδοξία μου και με βοηθούσε να συνειδητοποιήσω ότι η φυλή ενός ατόμου, η θρησκεία του ή ο σεξουαλικός του προσανατολισμός δεν είχαν καμία σχέση με την ποιότητα του χαρακτήρα του. Ήταν για μένα μια πατρική φιγούρα με πολλούς τρόπους όταν χρειαζόμουν απελπιστικά έναν πατέρα. Η έμπνευση μπορεί συχνά να έρθει από ένα απρόσμενο μέρος, και το γεγονός ότι ένας Εβραίος κωμικός είχε κάνει περισσότερα για να επηρεάσει θετικά την κοσμοθεωρία μου απ' ό,τι ο ίδιος ο εξτρεμιστής πατέρας μου δεν πήγε χαμένο.
Then there was "The Daily Show." On a nightly basis, Jon Stewart forced me to be intellectually honest with myself about my own bigotry and helped me to realize that a person's race, religion or sexual orientation had nothing to do with the quality of one's character. He was in many ways a father figure to me when I was in desperate need of one. Inspiration can often come from an unexpected place, and the fact that a Jewish comedian had done more to positively influence my worldview than my own extremist father is not lost on me.
Μία μέρα, είχα μια συζήτηση με τη μητέρα μου για το πώς αρχίζει να αλλάζει η κοσμοθεωρία μου και μου είπε κάτι που θα κατέχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου για όσο ζω. Με κοίταξε με τα κουρασμένα μάτια κάποιου που έχει βιώσει αρκετό δογματισμό για μια ολόκληρη ζωή, και είπε, «Κουράστηκα να μισώ τον κόσμο». Εκείνη τη στιγμή, συνειδητοποίησα πόση αρνητική ενέργεια χρειάζεται για να κρατήσεις τόσο μίσος μέσα σου.
One day, I had a conversation with my mother about how my worldview was starting to change, and she said something to me that I will hold dear to my heart for as long as I live. She looked at me with the weary eyes of someone who had experienced enough dogmatism to last a lifetime, and said, "I'm tired of hating people." In that instant, I realized how much negative energy it takes to hold that hatred inside of you.
Το πραγματικό μου όνομα δεν είναι Ζακ Εμπραχίμ. Το άλλαξα όταν η οικογένειά μου αποφάσισε να κόψει τις σχέσεις με τον πατέρα μου και να ξεκινήσει μια νέα ζωή. Γιατί λοιπόν να αποκαλυφθώ και ίσως να βάλω τον εαυτό μου σε κίνδυνο; Είναι απλό. Το κάνω ελπίζοντας ότι ίσως κάποιος κάποτε που αναγκάζεται να χρησιμοποιήσει βία ίσως να ακούσει την ιστορία μου και να συνειδητοποιήσει ότι υπάρχει ένας καλύτερος τρόπος, ότι αν και είχα υποστεί αυτή τη βίαιη, στενόμυαλη ιδεολογία, δεν έγινα φανατικός. Αντ' αυτού, επέλεξα να χρησιμοποιήσω την εμπειρία μου για να καταπολεμήσω την τρομοκρατία, και τη μισαλλοδοξία. Το κάνω για τα θύματα της τρομοκρατίας και τους αγαπημένους τους, και για τον τρομερό πόνο και την απώλεια που έχει επιβάλει η τρομοκρατία στις ζωές τους. Για τα θύματα της τρομοκρατίας, θα μιλήσω άφοβα ενάντια σ' αυτές τις παράλογες πράξεις και θα καταδικάσω τις πράξεις του πατέρα μου. Και με αυτό το απλό γεγονός, στέκομαι εδώ ως απόδειξη ότι η βία δεν είναι εγγενής στη θρησκεία ή τη φυλή ενός ατόμου, και ο γιος δεν χρειάζεται ν' ακολουθεί τα χνάρια του πατέρα του. Δεν είμαι ο πατέρας μου.
Zak Ebrahim is not my real name. I changed it when my family decided to end our connection with my father and start a new life. So why would I out myself and potentially put myself in danger? Well, that's simple. I do it in the hopes that perhaps someone someday who is compelled to use violence may hear my story and realize that there is a better way, that although I had been subjected to this violent, intolerant ideology, that I did not become fanaticized. Instead, I choose to use my experience to fight back against terrorism, against the bigotry. I do it for the victims of terrorism and their loved ones, for the terrible pain and loss that terrorism has forced upon their lives. For the victims of terrorism, I will speak out against these senseless acts and condemn my father's actions. And with that simple fact, I stand here as proof that violence isn't inherent in one's religion or race, and the son does not have to follow the ways of his father. I am not my father.
Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
Thank you. (Applause)
Σας ευχαριστώ όλους σας. (Χειροκρότημα)
Thank you, everybody. (Applause)
Σας ευχαριστώ όλους σας. (Χειροκρότημα)
Thank you all. (Applause)
Σας ευχαριστώ πολύ. (Χειροκρότημα)
Thanks a lot. (Applause)