Ξύπνησα στη μέση της νύχτας από τον ήχο μιας ισχυρής έκρηξης. Η ώρα ήταν περασμένη. Δε θυμάμαι τι ώρα ήταν. Μόνο θυμάμαι ότι ο ήχος ήταν τόσο δυνατός και τόσο σοκαριστικός. Τα πάντα στο δωματιό μου έτρεμαν η καρδιά μου, τα παράθυρά μου, το κρεβάτι μου-- τα πάντα. Κοίταξα έξω από τα παράθυρα, και είδα ένα μεγάλο ημικύκλιο έκρηξης. Σκέφτηκα ότι ήταν ακριβώς όπως στις ταινίες, αλλά οι ταινίες δεν μετέδιδαν τη δυνατή εικόνα που εγώ έβλεπα-- έντονο κόκκινο και πορτοκαλί και γκρι, μια έκρηξη σε πλήρη ανάπτυξη. Και συνέχιζα να την κοιτάζω επίμονα ώσπου εξαφανίστηκε. Γύρισα πίσω στο κρεββάτι μου, και προσευχήθηκα, και μυστικά ευχαρίστησα τον Θεό που εκείνος ο πύραυλος δεν έπεσε στο σπίτι της οικογενειάς μου, που δεν σκότωσε την οικογένειά μου εκείνη τη νύχτα. 30 χρόνια έχουν περάσει, κι ακόμη νιώθω ένοχη για εκείνη την προσευχή, γιατί την επόμενη μέρα, έμαθα ότι εκείνος ο πύραυλος έπεσε στο σπίτι του φίλου του αδερφού μου και σκότωσε εκείνον και τον πατέρα του, αλλά όχι τη μητέρα του ή την αδερφή του. Η μήτερα του πήγε την επόμενη εβδομάδα στην τάξη του αδερφού μου και παρακάλεσε εφτάχρονα παιδιά να μοιραστούν μαζί της κάθε φωτογραφία που μπορεί να είχαν του γιού της, γιατί εκείνη είχε χάσει τα πάντα.
I woke up in the middle of the night with the sound of heavy explosion. It was deep at night. I do not remember what time it was. I just remember the sound was so heavy and so very shocking. Everything in my room was shaking -- my heart, my windows, my bed, everything. I looked out the windows and I saw a full half-circle of explosion. I thought it was just like the movies, but the movies had not conveyed them in the powerful image that I was seeing full of bright red and orange and gray, and a full circle of explosion. And I kept on staring at it until it disappeared. I went back to my bed, and I prayed, and I secretly thanked God that that missile did not land on my family's home, that it did not kill my family that night. Thirty years have passed, and I still feel guilty about that prayer, for the next day, I learned that that missile landed on my brother's friend's home and killed him and his father, but did not kill his mother or his sister. His mother showed up the next week at my brother's classroom and begged seven-year-old kids to share with her any picture they may have of her son, for she had lost everything.
Αυτή δεν είναι μια ιστορία ενός ανώνυμου επιζώντα πολέμου, και ανώνυμων προσφύγων, των οποίων τις στερεότυπες εικόνες βλέπουμε στις εφημερίδες και στην τηλεόραση με κουρελιασμένα ρούχα, βρώμικο πρόσωπο, τρομαγμένα μάτια. Αυτή δεν είναι η ιστορία κάποιου ανώνυμου που έζησε σε κάποιο πόλεμο, του οποίου δεν ξέρουμε τις ελπίδες, τα όνειρα, τα κατορθώματα, τις οικογένειες, τα πιστεύω, τις αξίες. Αυτή είναι η δική μου ιστορία. Εγώ ήμουν εκείνο το κορίτσι. Είμαι μια ακόμα εικόνα ενός ακόμη επιζώντα πολέμου. Εγώ είμαι εκείνος ο πρόσφυγας, και εγώ είμαι εκείνο το κορίτσι. Βλέπετε, μεγάλωσα στο διαλυμένο από τον πόλεμο Ιρακ, και πιστεύω ότι υπάρχουν δυο όψεις στους πολέμους και έχουμε δει μόνο μία όψη του. Μιλάμε μόνο για μία όψη του. Αλλά υπάρχει και μια άλλη όψη, της οποίας υπήρξα μάρτυρας ως κάποια που έζησε σε αυτή και που κατέληξε να δουλεύει μέσα σ'αυτή.
This is not a story of a nameless survivor of war, and nameless refugees, whose stereotypical images we see in our newspapers and our TV with tattered clothes, dirty face, scared eyes. This is not a story of a nameless someone who lived in some war, who we do not know their hopes, their dreams, their accomplishments, their families, their beliefs, their values. This is my story. I was that girl. I am another image and vision of another survivor of war. I am that refugee, and I am that girl. You see, I grew up in war-torn Iraq, and I believe that there are two sides of wars and we've only seen one side of it. We only talk about one side of it. But there's another side that I have witnessed as someone who lived in it and someone who ended up working in it.
Μεγάλωσα με τα χρώματα του πολέμου-- τα κόκκινα χρώματα της φωτιάς και του αίματος, τις καφέ αποχρώσεις της γης καθώς εκρήγνυται στα πρόσωπά μας και το διαπεραστικό ασημί ενός πυραύλου που εξερράγη, τόσο έντονο που τίποτα δεν μπορεί να προστατέψει τα μάτια σου από αυτό. Μεγάλωσα με τους ήχους του πολέμου-- τους κοφτούς ήχους του πυροβόλου, τους ανυπόφορους ήχους των εκρήξεων, τους δυσοίωνους θόρυβους μαχητικών που πετούσαν πάνω από τα κεφάλια μας και τους προειδοποιητικούς θρήνους των συναγερμών. Αυτοί είναι οι ήχοι που θα περίμενε κανείς, αλλά υπάρχουν και οι ήχοι από παράφωνα κονσέρτα ενός κοπαδιού πουλιών που ουρλιάζουν μέσα στην νύχτα, οι τσιριχτές αυθόρμητες κραυγές παιδιών και η εκκωφαντική, αβάσταχτη, σιωπή. "Ο πόλεμος", έλεγε ένας φίλος μου, "δεν έχει καθόλου να κάνει με τον ήχο. Στην ουσία έχει να κάνει με τη σιωπή, τη σιωπή της ανθρωπότητας."
I grew up with the colors of war -- the red colors of fire and blood, the brown tones of earth as it explodes in our faces and the piercing silver of an exploded missile, so bright that nothing can protect your eyes from it. I grew up with the sounds of war -- the staccato sounds of gunfire, the wrenching booms of explosions, ominous drones of jets flying overhead and the wailing warning sounds of sirens. These are the sounds you would expect, but they are also the sounds of dissonant concerts of a flock of birds screeching in the night, the high-pitched honest cries of children and the thunderous, unbearable silence. "War," a friend of mine said, "is not about sound at all. It is actually about silence, the silence of humanity."
Από τότε έχω φύγει από το Ιράκ και ίδρυσα μια ομάδα που λέγεται Γυναίκες για τις Γυναίκες του κόσμου (Women for Women International) που κατέληξε να αφορά γυναίκες που επέζησαν πολέμων. Στα ταξίδια μου και τη δουλειά μου, από το Κονγκό ως το Αφγανιστάν, από το Σουδάν ως τη Ρουάντα, έμαθα ότι όχι μόνο τα χρώματα και οι ήχοι του πολέμου είναι ίδιοι, αλλά και οι φόβοι του πολέμου είναι ίδιοι. Ξέρετε, υπάρχει ο φόβος του θανάτου, και μην πιστεύετε καμία ταινία όπου ο ήρωας δεν φοβάται. Είναι πολύ τρομακτικό να βιώνεις το συναίσθημα ότι "πρόκειται να πεθάνω" ή ότι "μπορεί να πεθάνω σε αυτή την έκρηξη". Αλλά υπάρχει και ο φόβος της απώλειας αγαπημένων προσώπων και αυτό είναι νομίζω ακόμη χειρότερο. Είναι πολύ οδυνηρό, δε θες να το σκέφτεσαι. Αλλα νομίζω το χειρότερο είδος φόβου είναι ο φόβος-- όπως μου είπε κάποτε η Σαμία, μία Βόσνια γυναίκα, που επέζησε της τετράχρονης πολιορκίας του Σεράγεβο, είπε, " Ο φόβος του να χάσω το Εγώ μέσα μου, ο φόβος του να χάσω το Εγώ μέσα μου" Αυτό συνήθιζε να μου λέει η μητέρα μου στο Ιρακ. Είναι σα να πεθαίνεις πρώτα από μέσα σου. Μια Παλαιστίνια γυναίκα μου είπε κάποτε, "Δεν έχει να κάνει με το φόβο ενός θανάτου", είπε, "μερικές φορές νιώθω ότι πεθαίνω 10 φορές σε μια μέρα", καθώς περιέγραφε το βάδην των στρατιωτών και τους ήχους από τις σφαίρες τους. Και είπε, "Αλλά δεν είναι δίκαιο, γιατί υπάρχει μόνο μια ζωή, και θα έπρεπε να υπάρχει μόνο ένας θάνατος."
I have since left Iraq and founded a group called Women for Women International that ends up working with women survivors of wars. In my travels and in my work, from Congo to Afghanistan, from Sudan to Rwanda, I have learned not only that the colors and the sounds of war are the same, but the fears of war are the same. You know, there is a fear of dying, and do not believe any movie character where the hero is not afraid. It is very scary to go through that feeling of "I am about to die" or "I could die in this explosion." But there's also the fear of losing loved ones, and I think that's even worse. It's too painful. You don't want to think about it. But I think the worst kind of fear is the fear -- as Samia, a Bosnian woman, once told me, who survived the four-years besiege of Sarajevo; she said, "The fear of losing the 'I' in me, the fear of losing the 'I' in me." That's what my mother in Iraq used to tell me. It's like dying from inside-out. A Palestinian woman once told me, "It is not about the fear of one death," she said, "sometimes I feel I die 10 times in one day," as she was describing the marches of soldiers and the sounds of their bullets. She said, "But it's not fair, because there is only one life, and there should only be one death."
Βλέπουμε μόνο μια όψη του πολέμου. Συζητάμε μόνο και αναλωνόμαστε σε ανησυχίες υψηλού επιπέδου για το επίπεδο των στρατευμάτων, τα χρονοδιαγράμματα της απόσυρσης τις ενισχύσεις και τις "επιχειρήσεις κεντρί", ενώ θα έπρεπε να εξετάζουμε τις λεπτομέρειες εκεί όπου ο κοινωνικός ιστός σχίστηκε περισσότερο, εκεί όπου η κοινότητα αυτοσχεδίασε και επιβίωσε και έδειξε πράξεις ανθεκτικότητας και απίστευτου θάρρους απλά για να συνεχιστεί η ζωή. Εχουμε αναλωθεί τόσο σε φαινομενικά αντικειμενικές συζητήσεις για πολιτική, τακτική, όπλα, δολάρια και θύματα. Αυτή είναι η γλώσσα της στειρότητας.
We have been only seeing one side of war. We have only been discussing and consumed with high-level preoccupations over troop levels, drawdown timelines, surges and sting operations, when we should be examining the details of where the social fabric has been most torn, where the community has improvised and survived and shown acts of resilience and amazing courage just to keep life going. We have been so consumed with seemingly objective discussions of politics, tactics, weapons, dollars and casualties. This is the language of sterility.
Πόσο αδιάφορα μιλάμε για θύματα σε αυτό το πλαίσιο. Εννοούμε το βιασμό και τα θύματα ως κάτι το αναπόφευκτο. 80 τοις εκατό των προσφυγών στον κόσμο είναι γυναίκες και παιδιά. Ω! 90 τοις εκατό των θυμάτων των σύγχρονων πολέμων είναι άμαχοι-- 75 τοις εκατό από αυτούς είναι γυναίκες και παιδιά. Ενδιαφέρον! Ω, μισό εκατομμύριο γυναίκες στη Ρουάντα βιάστηκαν σε 100 ημέρες. Η, καθώς μιλάμε τώρα, εκατοντάδες χιλιάδες Κονγκολέζες βιάζονται και ακρωτηριάζονται. Ενδιαφέρον! Αυτά είναι απλά νούμερα στα οποία αναφερόμαστε. Το μέτωπο των πολέμων μοιάζει όλο και περισσότερo με μη-ανθρώπινα μάτια που κοιτάζουν από το διάστημα αυτούς που θεωρούν εχθρούς μας κατευθύνοντας πυραύλους προς αόρατους στόχους, ενώ oι άνθρωποι διευθύνουν την ορχήστρα των media σε περίπτωση που η συγκεκριμένη τηλεκατευθυνόμενη επίθεση χτυπήσει έναν χωρικό αντί για έναν εξτρεμιστή. Είναι ένα παιχνίδι σκακιού. που μαθαίνεις να παίζεις σε μια σχολή διεθνών σχέσεων καθοδόν προς την εθνική και διεθνή ηγεσία. Ρουά ματ.
How casually we treat casualties in the context of this topic. This is where we conceive of rape and casualties as inevitabilities. Eighty percent of refugees around the world are women and children. Oh. Ninety percent of modern war casualties are civilians. Seventy-five percent of them are women and children. How interesting. Oh, half a million women in Rwanda get raped in 100 days. Or, as we speak now, hundreds of thousands of Congolese women are getting raped and mutilated. How interesting. These just become numbers that we refer to. The front of wars is increasingly non-human eyes peering down on our perceived enemies from space, guiding missiles toward unseen targets, while the human conduct of the orchestra of media relations in the event that this particular drone attack hits a villager instead of an extremist. It is a chess game. You learn to play an international relations school on your way out and up to national and international leadership. Checkmate.
Χάνουμε μια εντελώς διαφορετική όψη των πολέμων. Χάνουμε την ιστορία της μητέρας μου, που με κάθε συναγερμό, σε κάθε επιδρομή, σε κάθε διακοπή του ηλεκτρικού, φρόντιζε να παίζει κουκλοθέατρο για τους αδερφούς μου και για μένα, για να μη φοβόμαστε από τους ήχους των εκρήξεων. Χάνουμε την ιστορία της Φαρίντα, μιας δασκάλας μουσικής, μιας δασκάλας πιάνου στο Σεράγεβο, που φρόντιζε να κρατάει το μουσικό σχολείο ανοιχτό κάθε μέρα στα τέσσερα χρόνια της πολιορκίας του Σεράγεβο και πήγαινε περπατώντας σε εκείνο το σχολείο παρά τους ελεύθερους σκοπευτές που πυροβολούσαν το σχολείο και εκείνη, και φρόντιζε να ακούγεται το πιάνο, το βιολί, το τσέλο καθόλη τη διάρκεια του πολέμου με τους μαθητές να φορούν τα γάντια τους και τα καπέλα τους και τα παλτό τους. Αυτή ήταν η δική της πάλη. Αυτή ήταν η δική της αντίσταση. Χάνουμε την ιστορία της Νεχάια, μιας Παλαιστίνιας γυναίκας στη Γάζα που, μόλις έγινε ανακωχή στον πόλεμο του τελευταίου χρόνου, βγήκε από το σπίτι, μάζεψε όλο το αλεύρι και έψησε ψωμί για να έχει ο κάθε γείτονας, σε περίπτωση που δεν ίσχυε η ανακωχή την επόμενη μέρα. Χάνουμε τις ιστορίες της Βιολέτ που, παρά το ότι επέζησε της γενοκτονίας στην σφαγή στην εκκλησία, συνέχισε τη ζωή της, θάβοντας πτώματα, καθαρίζοντας σπίτια, καθαρίζοντας τους δρόμους. Χάνουμε τις ιστορίες γυναικών που κυριολεκτικά συνεχίζουν τη ζωή εν καιρώ πολέμου. Ξέρετε- ξέρετε ότι οι άνθρωποι ερωτεύονται στον πόλεμο και πηγαίνουν στο σχολείο και πηγαίνουν στα εργοστάσια και στα νοσοκομεία και παίρνουν διαζύγιο και πηγαίνουν για χορό και για παιχνίδι και συνεχίζουν να ζουν; Και αυτές που συνεχίζουν αυτή τη ζωή είναι γυναίκες.
We are missing a completely other side of wars. We are missing my mother's story, who made sure with every siren, with every raid, with every cut off-of electricity, she played puppet shows for my brothers and I, so we would not be scared of the sounds of explosions. We are missing the story of Fareeda, a music teacher, a piano teacher, in Sarajevo, who made sure that she kept the music school open every single day in the four years of besiege in Sarajevo and walked to that school, despite the snipers shooting at that school and at her, and kept the piano, the violin, the cello playing the whole duration of the war, with students wearing their gloves and hats and coats. That was her fight. That was her resistance. We are missing the story of Nehia, a Palestinian woman in Gaza who, the minute there was a cease-fire in the last year's war, she left out of home, collected all the flour and baked as much bread for every neighbor to have, in case there is no cease-fire the day after. We are missing the stories of Violet, who, despite surviving genocide in the church massacre, she kept on going on, burying bodies, cleaning homes, cleaning the streets. We are missing stories of women who are literally keeping life going in the midst of wars. Do you know -- do you know that people fall in love in war and go to school and go to factories and hospitals and get divorced and go dancing and go playing and live life going? And the ones who are keeping that life are women.
Υπάρχουν δύο πλευρές του πολέμου. Υπάρχει μια πλευρά που μάχεται, και υπάρχει μια πλευρά που κρατά τα σχολεία και τα εργοστάσια και τα νοσοκομεία ανοιχτά. Υπάρχει μια πλευρά που εστιάζει στο να κερδίζει μάχες, και υπάρχει και μια πλευρά που εστιάζει στο να κερδίζει τη ζωή. Υπάρχει μια πλευρά που συζητάει τα θέματα της εμπροσθογραμμής και υπάρχει και μια πλευρά που συζητάει τα θέματα των μετόπισθεων. Υπάρχει μια πλευρά που πιστεύει ότι η ειρήνη είναι το τέλος της σύρραξης, και υπάρχει και η πλευρά που πιστεύει ότι η ειρήνη είναι η άφιξη σχολείων και θέσεων εργασίας. Υπάρχει μια πλευρά που καθοδηγείται από άνδρες και υπάρχει μια πλευρά που καθοδηγείται από γυναίκες. Και προκειμένου να κατανοήσουμε, πώς οικοδομείται η διαρκής ειρήνης, πρέπει να κατανοήσουμε τον πόλεμο και την ειρήνη κι από τις δυο όψεις. Πρέπει να έχουμε μια πλήρη εικόνα του τι σημαίνει αυτό.
There are two sides of war. There is a side that fights, and there is a side that keeps the schools and the factories and the hospitals open. There is a side that is focused on winning battles, and there is a side that is focused on winning life. There is a side that leads the front-line discussion, and there is a side that leads the back-line discussion. There is a side that thinks that peace is the end of fighting, and there is a side that thinks that peace is the arrival of schools and jobs. There is a side that is led by men, and there is a side that is led by women. And in order for us to understand how do we build lasting peace, we must understand war and peace from both sides. We must have a full picture of what that means.
Προκειμένου να κατανοήσουμε τι [πραγματικά] σημαίνει ειρήνη, πρέπει να κατανοήσουμε, όπως μου είπε κάποτε μια γυναίκα από το Σουδάν, ότι "Ειρήνη είναι ότι τα νύχια των ποδιών μου μεγαλώνουν και πάλι". Μεγάλωσε στο Σουδάν, στο Νότιο Σουδάν, όπου 20 χρόνια πολέμου, προκάλεσαν το θάνατο ενός εκατομμυρίου ανθρώπων και τον εκτοπισμό πέντε εκατομμυρίων προσφύγων. Πολλές γυναίκες έγιναν σκλάβες ανταρτών και στρατιωτών, σεξουαλικές σκλάβες που αναγκάζονταν επίσης να κουβαλούν τα πολεμοφόδια και το νερό και το φαγητό για τους στρατιώτες. Ετσι αυτή η γυναίκα περπατούσε για 20 χρόνια, για να μην την απαγαγάγουν και πάλι. Και μόνον όταν υπήρξε κάποιο είδος ειρήνης, τα νύχια των ποδιών της μεγάλωσαν και πάλι. Πρέπει να κατανοήσουμε την ειρήνη από την οπτική ενός νυχιού ποδιού.
In order for us to understand what actually peace means, we need to understand, as one Sudanese woman once told me, "Peace is the fact that my toenails are growing back again." She grew up in Sudan, in Southern Sudan, for 20 years of war, where it killed one million people and displaced five million refugees. Many women were taken as slaves by rebels and soldiers, as sexual slaves who were forced also to carry the ammunition and the water and the food for the soldiers. So that woman walked for 20 years, so she would not be kidnapped again. And only when there was some sort of peace, her toenails grew back again. We need to understand peace from a toenail's perspective.
Πρέπει να κατανοήσουμε ότι δεν είναι δυνατό να έχουμε διαπραγματεύσεις για το τέλος των πολέμων ή για την ειρήνη χωρίς να συμπεριλάβουμε πλήρως τις γυναίκες στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Το βρίσκω απίστευτο ότι η μόνη ομάδα ανθρώπων που δε μάχεται και δεν σκοτώνει και δεν λεηλατεί και δεν καίει και δεν βιάζει, και η ομάδα των ανθρώπων που κυρίως-- αν και όχι αποκλειστικά-- συνεχίζει τη ζωή καταμεσής του πολέμου, δεν συμπεριλαμβάνεται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Παρόλο που λέω ότι οι γυναίκες τίθενται επικεφαλής των μετόπισθεν, υπάρχουν και άνδρες που αποκλείονται από αυτή τη συζήτηση. Οι γιατροί που δεν πολεμούν, οι καλλιτέχνες, οι φοιτητές, οι άνδρες που αρνούνται να πιάσουν τα όπλα, και αυτοί είναι αποκλεισμένοι από τα τραπέζια των διαπραγματεύσεων. Δεν είναι δυνατό να συζητάμε για ειρήνη με διάρκεια, για οικοδόμηση δημοκρατίας, για βιώσιμες οικονομίες, για κάθε είδος σταθερότητας, εάν δε συμπεριλάβουμε πλήρως τις γυναίκες στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Οχι ένα, αλλά 50 τοις εκατό.
We need to understand that we cannot actually have negotiations of ending of wars or peace without fully including women at the negotiating table. I find it amazing that the only group of people who are not fighting and not killing and not pillaging and not burning and not raping, and the group of people who are mostly -- though not exclusively -- who are keeping life going in the midst of war, are not included in the negotiating table. And I do argue that women lead the back-line discussion, but there are also men who are excluded from that discussion. The doctors who are not fighting, the artists, the students, the men who refuse to pick up the guns, they are, too, excluded from the negotiating tables. There is no way we can talk about a lasting peace, building of democracy, sustainable economies, any kind of stabilities, if we do not fully include women at the negotiating table. Not one, but 50 percent.
Δεν μπορούμε να μιλάμε για οικοδόμηση σταθερότητας εάν δεν αρχίσουμε να επενδύουμε σε γυναίκες και κορίτσια. Ξέρατε ότι ένας χρόνος των παγκόσμιων στρατιωτικών δαπανών ισούται με 700 χρόνια του προϋπολογισμού των Ηνωμένων Εθνών και ισούται με 2,928 χρόνια του προϋπολογισμού των Ηνωμένων Εθνών που διατίθεται για τις γυναίκες; Εαν αντιστρέψουμε απλώς τη διανομή των πόρων, ίσως να είχαμε ειρήνη με μεγαλύτερη διάρκεια σε αυτόν τον κόσμο. Και τέλος, πρέπει να επενδύσουμε στην ειρήνη και στις γυναίκες, όχι μόνο επειδή αυτό είναι το σωστό, όχι μόνο επειδή αυτό είναι το σωστό προκειμένου όλοι μας να οικοδομήσουμε μια βιώσιμη και με διάρκεια ειρήνη σήμερα, αλλά επειδή είναι για το μέλλον.
There is no way we can talk about the building of stability if we don't start investing in women and girls. Did you know that one year of the world's military spending equals 700 years of the U.N. budget and equals 2,928 years of the U.N. budget allocated for women? If we just reverse that distribution of funds, perhaps we could have a better lasting peace in this world. And last, but not least, we need to invest in peace and women, not only because it is the right thing to do, not only because it is the right thing to do, for all of us to build sustainable and lasting peace today, but it is for the future.
Μια γυναίκα από το Κονγκό, που μου έλεγε πώς τα παιδιά της είδαν τον πατέρα τους να σκοτώνεται μπροστά τους και είδαν να την βιάζουν μπροστά τους και να την ακρωτηριάζουν μπροστά τους, και πώς τα παιδιά της είδαν το εννιάχρονο αδερφάκι τους να σκοτώνεται μπροστά τους, πώς είναι καλά τώρα. Εντάχθηκε στο πρόγραμμα του Γυναίκες για τις Γυναίκες του κόσμου. Βρήκε ένα δίκτυο στήριξης. Εμαθε για τα δικαιώματά της. Αξιοποιήσαμε τις κλίσεις και τις δεξιότητές της. Τη βοηθήσαμε να βρει δουλειά. Κέρδιζε 450 δολλάρια. Τα πήγαινε καλά. Τα έστελνε στο σχολείο--έχουν ένα καινούριο σπίτι. Είπε, "Αλλά αυτό που με ανησυχεί πιο πολύ δεν είναι τίποτα από αυτά. Ανησυχώ ότι τα παιδιά μου έχουν μίσος στις καρδιές τους, και ότι όταν μεγαλώσουν, θα θέλουν να πολεμήσουν και πάλι τους δολοφόνους του πατέρα τους και του αδερφού τους." Πρέπει να επενδύσουμε στις γυναίκες, γιατί αυτή είναι η μόνη μας πιθανότητα να διασφαλίσουμε ότι δε θα υπάρξει πόλεμος στο μέλλον. Αυτή η μητέρα έχει μεγαλύτερη πιθανότητα να γιατρέψει τα παιδιά της από κάθε συμφωνία ειρήνης.
A Congolese woman, who was telling me about how her children saw their father killed in front of them and saw her raped in front of them and mutilated in front of them, and her children saw their nine-year-old sibling killed in front of them, how they're doing okay right now. She got into Women for Women International's program. She got a support network. She learned about her rights. We taught her vocational and business skills. We helped her get a job. She was earning 450 dollars. She was doing okay. She was sending them to school. Have a new home. She said, "But what I worry about the most is not any of that. I worry that my children have hate in their hearts, and when they want to grow up, they want to fight again the killers of their father and their brother." We need to invest in women, because that's our only chance to ensure that there is no more war in the future. That mother has a better chance to heal her children than any peace agreement can do.
Υπάρχουν καλά νέα; Φυσικά και υπάρχουν καλά νέα. Υπάρχουν πολλά καλά νέα. Κατ'αρχάς, αυτές οι γυναίκες, για τις οποίες σας μίλησα χορεύουν και τραγουδούν κάθε μέρα, και αν αυτές το μπορούν, ποιοί είμαστε εμείς να μην χορέψουμε. Αυτό το κορίτσι, για το οποίο σας μίλησα κατέληξε να αρχίσει την ομάδα Γυναίκες για Γυναίκες του κόσμου για στήριξη σε ένα εκατομμύριο ανθρώπους, στέλοντας 80 εκατομμύρια δολάρια, και το άρχισα αυτό από το μηδέν, από το μηδέν, από το τίποτα.
Are there good news? Of course, there are good news. There are lots of good news. To start with, these women that I told you about are dancing and singing every single day, and if they can, who are we not to dance? That girl that I told you about ended up starting Women for Women International Group that impacted one million people, sent 80 million dollars, and I started this from zero, nothing, nada, [unclear].
(Γέλιο)
(Laughter)
Αυτές είναι γυναίκες που στέκονται στα πόδια τους πάρα την κατάστασή τους, όχι εξαιτίας της. Σκεφτείτε πώς ο κόσμος μπορεί να είναι ένα καλύτερο μέρος αν, για αλλαγή, έχουμε καλύτερη ισότητα, έχουμε ισότητα, έχουμε αντιπροσώπευση και κατανοούμε τον πόλεμο, τόσο από το μέτωπο όσο από τα μετόπισθεν.
They are women who are standing on their feet in spite of their circumstances, not because of it. Think of how the world can be a much better place if, for a change, we have a better equality, we have equality, we have a representation and we understand war, both from the front-line and the back-line discussion.
Ο Ρούμι, ένας Σούφι ποιητής του 13ου αιώνα, λέει, "Πέρα μακριά από τους κόσμους του καλού και του κακού, υπάρχει ένα λιβάδι. Θα σε συναντήσω εκεί. Οταν η ψυχή ξαπλώνει στο γρασίδι, ο κόσμος παραείναι γεμάτος για να μιλήσεις γι'αυτόν. Ιδέες, γλώσσα, ακόμη και η φράση "ο ένας για τον άλλο" δεν έχει πλέον κανένα νόημα." Ταπεινά συμπληρώνω -ταπεινά συμπληρώνω- ότι πέρα μακριά από τους κόσμους του πολέμου και της ειρήνης, υπάρχει ένα λιβάδι, και υπάρχουν πολλές γυναίκες και άνδρες που συναντιούνται εκει. Ας κάνουμε αυτό το λιβάδι ένα πολύ μεγαλύτερο μέρος. Ας συναντηθούμε όλοι σε αυτό το λιβάδι.
Rumi, a 13th-century Sufi poet, says, "Out beyond the worlds of right-doings and wrong-doings, there is a field. I will meet you there. When the soul lies down in that grass, the world is too full to talk about. Ideas, language, even the phrase 'each other' no longer makes any sense." I humbly add -- humbly add -- that out beyond the worlds of war and peace, there is a field, and there are many women and men [who] are meeting there. Let us make this field a much bigger place. Let us all meet in that field.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)