I have never, ever forgotten the words of my grandmother who died in her exile: "Son, resist Gaddafi. Fight him. But don't you ever turn into a Gaddafi-like revolutionary."
Ik ben nooit de woorden van mijn grootmoeder vergeten die in ballingschap stierf: "Zoon, weersta Khadafi. Bevecht hem. Maar wordt nooit zelf een Khadafi-achtige revolutionair."
Almost two years have passed since the Libyan Revolution broke out, inspired by the waves of mass mobilization in both the Tunisian and the Egyptian revolutions. I joined forces with many other Libyans inside and outside Libya to call for a day of rage and to initiate a revolution against the tyrannical regime of Gaddafi. And there it was, a great revolution. Young Libyan women and men were at the forefront calling for the fall of the regime, raising slogans of freedom, dignity, social justice. They have shown an exemplary bravery in confronting the brutal dictatorship of Gaddafi. They have shown a great sense of solidarity from the far east to the far west to the south. Eventually, after a period of six months of brutal war and a toll rate of almost 50,000 dead, we managed to liberate our country and to topple the tyrant.
Bijna twee jaar zijn verstreken sinds de Libische revolutie uitbrak, geïnspireerd door golven van massale mobilisatie in zowel de Tunesische als de Egyptische revoluties. Ik werkte samen met vele andere Libiërs binnen en buiten Libië om op te roepen tot een dag van woede en tot revolutie tegen het tirannieke regime van Khadafi. En daar was ze, de grote revolutie. Jonge Libische vrouwen en mannen streden in de voorhoede, riepen om de val van het regime met slogans van vrijheid, waardigheid en sociale rechtvaardigheid. Zij toonden een voorbeeldige moed in de confrontatie met de brutale dictatuur van Khadafi. Het hele land kende een groot gevoel van solidariteit. Het hele land kende een groot gevoel van solidariteit. Uiteindelijk, na een periode van zes maanden wrede oorlog en een dodentol van bijna 50.000 slaagden we erin ons land van de tiran te bevrijden.
(Applause)
(Applaus)
However, Gaddafi left behind a heavy burden, a legacy of tyranny, corruption and seeds of diversions. For four decades Gaddafi's tyrannical regime destroyed the infrastructure as well as the culture and the moral fabric of Libyan society. Aware of the devastation and the challenges, I was keen among many other women to rebuild the Libyan civil society, calling for an inclusive and just transition to democracy and national reconciliation. Almost 200 organizations were established in Benghazi during and immediately after the fall of Gaddafi -- almost 300 in Tripoli.
Khadafi heeft ons echter een zware last nagelaten: een erfenis van tirannie, corruptie en het zaad van de broedertwist. Vier decennia van Khadafi's tirannieke bewind hebben de infrastructuur, de cultuur en het moreel van de Libische maatschappij vernietigd. Mij bewust van de verwoesting en de uitdagingen was ik erop uit om samen met andere vrouwen het Libische maatschappelijk middenveld weer op te bouwen. Wij vroegen om een solidaire en rechtvaardige overgang naar democratie en nationale verzoening. Bijna 200 organisaties werden opgericht in Benghazi tijdens en onmiddellijk na de val van Khadafi en bijna 300 in Tripoli.
After a period of 33 years in exile, I went back to Libya, and with unique enthusiasm, I started organizing workshops on capacity building, on human development of leadership skills. With an amazing group of women, I co-founded the Libyan Women's Platform for Peace, a movement of women, leaders, from different walks of life, to lobby for the sociopolitical empowerment of women and to lobby for our right for equal participation in building democracy and peace.
Na een periode van 33 jaar ballingschap ging ik terug naar Libië. Vol enthousiasme organiseerde ik workshops Vol enthousiasme organiseerde ik workshops over capaciteitsopbouw en leiderschapsvaardigheden. Met een geweldige groep van vrouwen, heb ik het Libische Vrouwenplatform voor de Vrede opgericht. Dit was een beweging van vrouwen, leiders, uit verschillende lagen van de bevolking, om te lobbyen voor de sociaal-politieke empowerment van vrouwen en om te lobbyen voor ons recht voor gelijke participatie bij de opbouw van democratie en vrede.
I met a very difficult environment in the pre-elections, an environment which was increasingly polarized, an environment which was shaped by the selfish politics of dominance and exclusion. I led an initiative by the Libyan Women's Platform for Peace to lobby for a more inclusive electoral law, a law that would give every citizen, no matter what your background, the right to vote and run, and most importantly to stipulate on political parties the alternation of male and female candidates vertically and horizontally in their lists, creating the zipper list. Eventually, our initiative was adopted and successful. Women won 17.5 percent of the National Congress in the first elections ever in 52 years.
De sfeer bij de voorverkiezingen was gespannen en steeds meer gepolariseerd door de egoïstische politiek van dominantie en uitsluiting. Ik leidde een initiatief van het Libische Vrouwenplatform voor de Vrede om te lobbyen voor een meer inclusieve kieswet een wet die elke burger, ongeacht zijn achtergrond het recht zou geven om te stemmen en zich kandidaat te stellen. Nog belangrijker was dat de politieke partijen mannelijke en vrouwelijke kandidaten zouden afwisselen op hun lijsten, zowel verticaal als horizontaal, om zo een ritslijst creëren. Uiteindelijk werd ons initiatief aangenomen en was het succesvol. Vrouwen wonnen 17,5 procent van het Nationaal Congres bij de eerste verkiezingen sinds 52 jaar.
(Applause)
(Applaus)
However, bit by bit, the euphoria of the elections, and of the revolution as a whole, was fading out -- for every day we were waking up to the news of violence. One day we wake up to the news of the desecration of ancient mosques and Sufi tombs. On another day we wake up to the news of the murder of the American ambassador and the attack on the consulate. On another day we wake up to the news of the assassination of army officers. And every day, every day we wake up with the rule of the militias and their continuous violations of human rights of prisoners and their disrespect of the rule of law.
Echter, beetje bij beetje, ging de euforie van de verkiezingen, en van de revolutie als geheel, wat verloren. en van de revolutie als geheel, wat verloren. Elke dag werden we wakker met nieuwe berichten over geweld. De ene dag hoorden we over de ontheiliging van oude moskeeën en Soefigraven. De ene dag hoorden we over de ontheiliging van oude moskeeën en Soefigraven. Op een andere dag ging het over de moord van de Amerikaanse ambassadeur en de aanval op het consulaat. Dan weer over de moord op legerofficieren. Dan weer over de moord op legerofficieren. En elke dag, elke dag werden we wakker onder het bewind van de milities en hun voortdurende schendingen van de mensenrechten van gevangenen en hun gebrek aan respect voor de rechtsstaat.
Our society, shaped by a revolutionary mindset, became more polarized and has driven away from the ideals and the principles -- freedom, dignity, social justice -- that we first held. Intolerance, exclusion and revenge became the icons of the [aftermath] of the revolution. I am here today not at all to inspire you with our success story of the zipper list and the elections. I'm rather here today to confess that we as a nation took the wrong choice, made the wrong decision. We did not prioritize right. For elections did not bring peace and stability and security in Libya. Did the zipper list and the alternation between female and male candidates bring peace and national reconciliation? No, it didn't. What is it, then? Why does our society continue to be polarized and dominated with selfish politics of dominance and exclusion, by both men and women?
Onze maatschappij, gevormd door een revolutionaire manier van denken, werd steeds meer gepolariseerd en ebde weg van de idealen en de principes van vrijheid, waardigheid, sociale rechtvaardigheid waarmee we waren begonnen. Onverdraagzaamheid, uitsluiting en wraak werden de kenmerken van de nasleep van de revolutie. Ik ben hier vandaag helemaal niet om jullie te inspireren met ons succesverhaal van de ritslijst en de verkiezingen. Ik ben hier vandaag eerder om te bekennen dat wij als natie de verkeerde keuze maakten, de verkeerde beslissing namen. We hebben het recht geen prioriteit gegeven. Want de verkiezingen brachten geen vrede, stabiliteit en veiligheid in Libië. Bracht de ritslijst en de afwisseling tussen mannelijke en vrouwelijke kandidaten vrede en nationale verzoening? Neen, helemaal niet. Wat is het dan? Waarom blijft onze samenleving gepolariseerd en gedomineerd door egoïstische politiek van dominantie en uitsluiting, door zowel mannen als vrouwen?
Maybe what was missing was not the women only, but the feminine values of compassion, mercy and inclusion. Our society needs national dialogue and consensus-building more than it needed the elections, which only reinforced polarization and division. Our society needs the qualitative representation of the feminine more than it needs the numerical, quantitative representation of the feminine.
Misschien ontbraken niet alleen de vrouwen, maar de vrouwelijke waarden van mededogen, barmhartigheid en insluiting. Onze samenleving heeft meer behoefte aan nationale dialoog en consensusvorming dan aan verkiezingen, die alleen maar verdeeldheid en polarisatie aanwakkerden. Onze samenleving heeft meer nood aan de kwalitatieve inbreng van het vrouwelijke dan aan de numerieke, kwantitatieve vertegenwoordiging van het vrouwelijke.
We need to stop acting as agents of rage and calling for days of rage. We need to start acting as agents of compassion and mercy. We need to develop a feminine discourse that not only honors but also implements mercy instead of revenge, collaboration instead of competition, inclusion instead of exclusion. These are the ideals that a war-torn Libya needs desperately in order to achieve peace.
We moeten ophouden met onze woede. We moeten beginnen met mededogen en barmhartigheid. We moeten een vrouwelijk discours ontwikkelen dat het vrouwelijke niet alleen eert maar ook implementeert. Genade in plaats van wraak, samenwerking in plaats van concurrentie, insluiting in plaats van uitsluiting. Dit zijn de idealen die het door oorlog verscheurde Libië nodig heeft om vrede te bereiken.
For peace has an alchemy, and this alchemy is about the intertwining, the alternation between the feminine and masculine perspectives. That's the real zipper. And we need to establish that existentially before we do so sociopolitically.
Want de vrede heeft een alchemie, en deze alchemie heeft alles te maken met verwevenheid van vrouwelijke en mannelijke gezichtspunten. Dat is de echte rits. We moeten dat existentieel verwezenlijken voordat wij het sociopolitiek verwezenlijken.
According to a Quranic verse "Salam" -- peace -- "is the word of the all-merciful God, raheem." In turn, the word "raheem," which is known in all Abrahamic traditions, has the same root in Arabic as the word "rahem" -- womb -- symbolizing the maternal feminine encompassing all humanity from which the male and the female, from which all tribes, all peoples, have emanated from. And so just as the womb entirely envelopes the embryo, which grows within it, the divine matrix of compassion nourishes the entire existence. Thus we are told that "My mercy encompasses all things." Thus we are told that "My mercy takes precedence over my anger."
Volgens een vers uit de Koran "Salam" – vrede - is het woord van de algenadige God ‘raheem’. Het woord ‘raheem’, bekend in alle Abrahamitische tradities, heeft in het Arabisch dezelfde wortel als het woord 'rahem' (baarmoeder). Het symboliseert het moederlijke, vrouwelijke en omvat de gehele mensheid waaruit man en vrouw, alle stammen, alle volkeren afkomstig zijn. Net als de baarmoeder volledig het embryo omgeeft voedt de goddelijke matrix van mededogen het hele bestaan. Zo wordt ons verteld dat "mijn barmhartigheid alle dingen omvat." Zo wordt ons verteld dat "mijn barmhartigheid voorrang heeft op mijn woede."
May we all be granted a grace of mercy. (Applause)
Mogen wij allen deelhebben aan die genade. (Applaus)
Thank you.
Bedankt.
(Applause)
(Applaus)