This is the Hogeweyk. It's a neighborhood in a small town very near Amsterdam, in the Netherlands. There are 27 houses for six, seven people each. There's a small mall with a restaurant, a pub, a supermarket, a club room. There are streets, alleys, there's a theater. It actually is a nursing home. A nursing home for people that live with an advanced dementia and that need 24-7 care and support.
Dit is de Hogeweyk. Het is een buurt in een klein dorp vlakbij Amsterdam, Nederland. Er staan 27 huizen, elk voor 6 à 7 mensen. Er is een winkelcentrum met een restaurant, café, supermarkt en clubzaal. Er zijn straten, steegjes, een theater ... Het is eigenlijk een zorgcentrum. Een zorgcentrum voor mensen met gevorderde dementie en die 24/7 zorg en ondersteuning nodig hebben.
Dementia is a terrible disease, and we still don't have any cure for it. It's getting to be a major problem in the world, for the people, for the politicians, for the world -- it's getting to be a big problem. We see that we have waiting lists in the nursing homes. Most people that come to the nursing homes with dementia are women. And that's also because women are used to taking care of people, so they can manage to take care of their husband with dementia, but the other way around is not so easy for the gentlemen.
Dementie is een verschrikkelijke ziekte en we hebben er nog steeds geen geneesmiddel voor. Het is een groot probleem aan het worden in de wereld: voor de mensen, voor de politici, voor de wereld -- het is een groot probleem aan het worden. Er zijn wachtlijsten voor de zorgcentra. De meeste mensen met dementie in zorgcentra zijn vrouwen. Dat komt deels omdat vrouwen gewend zijn om voor mensen te zorgen, dus zij kunnen voor hun partner met dementie zorgen, maar andersom is dat niet zo makkelijk voor de heren.
Dementia is a disease that affects the brain. The brain is confused. People don't know anymore what the time is, what's going on, who people are. They're very confused. And because of that confusion, they get to be anxious, depressed, aggressive.
Dementie is een ziekte die het brein beïnvloedt. Het brein raakt in de war. Mensen weten niet meer hoe laat het is, wat er gebeurt, of wie mensen zijn. Ze zijn erg in de war. En vanwege die verwarring worden ze ... angstig, depressief en agressief.
This is a traditional nursing home. I worked there in 1992. I was a care manager. And we often spoke together about the fact that what we were doing there was not what we wanted for our parents, for our friends, for ourselves. And one day, we said, "When we keep on saying this, nothing is going to change. We are in charge here. We should do something about this, so that we do want to have our parents here."
Dit is een traditioneel zorgcentrum. Ik werkte daar in 1992. Ik was een zorgmanager. En we spraken vaak over het feit dat wat we daar deden, niet was wat we wilden voor onze ouders, voor onze vrienden of voor onszelf. En op een dag zeiden we: "Als we dit blijven zeggen, verandert er niks; wij hebben hier de leiding en wij moeten hier wat aan doen, zodat we onze ouders hier wel zouden willen laten wonen."
We talked about that, and what we saw every day was that the people that lived in our nursing home were confused about their environment, because what they saw was a hospital-like environment, with doctors and nurses and paramedics in uniform, and they lived on a ward. And they didn't understand why they lived there. And they looked for the place to get away. They looked and hoped to find the door to go home again. And we said what we are doing in this situation is offering these people that already have a confused brain some more confusion. We were adding confusion to confusion. And that was not what these people needed.
We praatten erover en wat we elke dag zagen, was dat de mensen die in ons zorgcentrum woonden in de war raakten door hun omgeving, omdat wat ze zagen een ziekenhuisomgeving was, met artsen en verpleegkundigen en paramedici in uniform -- ze woonden op een verpleegafdeling. En ze begrepen niet waarom ze daar woonden. En ze zochten naar de uitgang. Ze zochten en hoopten de deur te vinden die naar huis zou leiden. We zeiden: "Wat we doen in deze situatie, is deze mensen die al verward zijn, nog meer verwarring geven." We deden de verwarring toenemen! En dat was niet wat deze mensen nodig hadden.
These people wanted to have a life, and the help, our help, to deal with that dementia. These people wanted to live in a normal house, not in a ward. They wanted to have a normal household, where they would smell their dinner on the stove in the kitchen. Or be free to go to the kitchen and grab something to eat or drink. That's what these people needed. And that's what we should organize for them.
Deze mensen wilden een leven hebben en de hulp -- onze hulp -- om met hun dementie om te gaan. Deze mensen wilden in een normaal huis wonen, niet op een verpleegafdeling. Ze wilden een normaal huishouden hebben, waar ze hun avondeten zouden ruiken op het fornuis in de keuken. Ze wilden vrij zijn om in de keuken iets te eten of te drinken te nemen. Dat is wat deze mensen nodig hadden. En dat is dus wat we hen moeten geven.
And we said we should organize this like at home, so they wouldn't live with a group of 15 or 20 or 30, like in a ward. No, a small group of people, six or seven, family-like. Like living with friends. And we should find a way to select people based on their ideas about life so that they did have a good chance to become friends, when they lived together. And we interviewed all the families of the residents about "what is important for your father," "what's important for your mother," "what is their life like," "what do they want." And we found seven groups, and we call them lifestyle groups.
En we zagen in dat we het moesten organiseren zoals thuis, zodat ze niet met 15 of meer samenwonen, zoals op een verpleegafdeling. Nee, een kleine groep mensen, 6 of 7, zoals een familie. Zoals samenwonen met vrienden. En we moeten een manier vinden om mensen te selecteren op basis van hun ideeën over het leven zodat ze een goede kans hebben om vriendschappen te sluiten als ze gaan samenwonen. En we ondervroegen de families van alle bewoners: "Wat is belangrijk voor je vader of voor je moeder? Hoe ziet hun leven eruit? Wat willen ze?" En we vonden zeven groepen, en we noemden ze levensstijlgroepen.
And for instance, we found this formal lifestyle. In this lifestyle, people have a more formal way of interacting with each other, a distant way. Their daily rhythm starts later in the day, ends later in the day. Classical music is more heard in this lifestyle group than in other lifestyle groups. And their menu, well, is more French cuisine than traditional Dutch.
Zo vonden we bijvoorbeeld de formele leefstijl. In deze leefstijl gaan mensen formeler met elkaar om, afstandelijker. Hun dagelijkse ritme begint later op de dag en eindigt later op de dag. Er wordt meer klassieke muziek beluisterd in deze leefstijlgroep dan in andere leefstijlgroepen. En hun menu, dat is meer de Franse keuken dan de traditionele Nederlandse.
(Laughter)
(Gelach)
In contrary to the craftsman lifestyle. That's a very traditional lifestyle, and they get up early in the morning, go to bed early, because they have worked hard their whole life, mostly with their hands, very often had a very small family business, a small farm, a shop, or like Mr. B, he was a farmhand. And he told me that he would go to his work every morning with a paper bag with his lunch and one cigar. That one cigar was the only luxury he could afford for himself. And after lunch, he would have that one cigar. And until the day he died in the Hogeweyk, he was in this little shed, every day, after lunch, to smoke his cigar.
Maar er is ook de ambachtelijke leefstijl. Dat is een hele traditionele leefstijl: zij staan vroeg op en gaan vroeg naar bed, hebben hun leven lang hard gewerkt, voornamelijk handenarbeid. Vaak hadden ze een klein familiebedrijf, een kleine boerderij, een winkel, of zoals dhr. B, hij was een landarbeider. En hij vertelde me dat hij elke ochtend naar zijn werk ging met een papieren zak met zijn lunch en één sigaar. Die ene sigaar was de enige luxe die hij zich kon veroorloven. En na de lunch rookte hij die ene sigaar. En tot de dag dat hij overleed in de Hogeweyk, zat hij in een schuurtje, elke dag, na de lunch, zijn sigaar te roken.
This is my mother. She's of the cultural lifestyle, she's been living in the Hogeweyk six weeks now. And that lifestyle is about traveling, meeting other people, other cultures, interest in arts and music. There are more lifestyles. But that's what we talked about, and that's what we did.
Dit is mijn moeder. Zij is van de culturele leefstijl. Ze woont nu 6 weken in de Hogeweyk. Die leefstijl gaat over reizen, nieuwe mensen leren kennen en andere culturen, interesse in kunst en muziek. Er zijn meer leefstijlen. Maar dat bespraken we dus, en daar werkten we rond.
But that's not life in a house with a group of people, like-minded people, your own life, your own household. There's more in life, everybody wants fun in life and a meaningful life. We are social animals -- we need a social life. And that's what we started. We want to go out of our house and do some shopping, and meet other people. Or go to the pub, have a beer with friends. Or like Mr. W -- he likes to go out every day, see if there are nice ladies around.
Maar dat is niet het hele leven: in een huis met een groep mensen, gelijkgestemde mensen, je eigen leven, je eigen huishouden. Er is meer in het leven: iedereen wil plezier in het leven en een betekenisvol leven. We zijn sociale dieren -- we hebben een sociaal leven nodig. En dat is waar we mee zijn gestart. We willen ons huis uit, gaan shoppen en andere mensen ontmoeten. Of naar het café gaan, een biertje drinken met vrienden. Of zoals dhr W.: hij vindt het leuk om elke dag naar buiten te gaan, om te zien of er leuke vrouwen zijn.
(Laughter)
(Gelach)
And he's very courteous to them, and he hopes for smiles and he gets them. And he dances with them in the pub. It's a feast every day.
En hij is heel hoffelijk tegen ze en hij hoopt op een glimlach en die krijgt hij. En hij danst met ze in het café. Het is elke dag feest.
There are people that would rather go to the restaurant, have a wine with friends, or lunch or dinner with friends and celebrate life. And my mother, she takes a walk in the park, and sits on a bench in the sun, hoping that a passerby will come and sit next to her and have a conversation about life or about the ducks in the pond.
Er zijn mensen die liever naar het restaurant gaan, een wijntje drinken met vrienden, of lunch of diner met vrienden en het leven vieren. En mijn moeder? Zij wandelt graag in het park. En zit dan op een bankje in de zon, hopend dat een voorbijganger naast haar komt zitten en een gesprek aangaat over het leven of over de eendjes in de vijver.
That social life is important. It means that you're part of society, that you belong. And that's what we people need. Even if you're living with advanced dementia.
Dat sociale leven is belangrijk. Het betekent dat je deel uitmaakt van de maatschappij. Dat je erbij hoort. En dat is wat wij mensen nodig hebben. Zelfs als je gevorderde dementie hebt.
This is what I see from my office window. And one day, I saw a lady coming from one side, and the other lady from the other side, and they met at the corner. And I knew both ladies very well. I often saw them walking around outside. And now and then, I tried to have a conversation with them, but their conversation was ... rather hard to understand. But I saw them meeting, and I saw them talking, and I saw them gesturing. And they had fun together. And then they said goodbye, and each went their own way. And that's what you want in life, meeting other people and being part of society. And that's what I saw happening.
Dit is wat ik zie vanuit mijn kantoorraam. En op een dag zag ik een vrouw van één kant komen en een andere vrouw van de andere kant, en ze ontmoetten elkaar op de hoek. En ik kende beide vrouwen goed. Ik zag ze vaak buiten rondwandelen. En nu en dan probeerde ik om een gesprek met ze te hebben, maar hun gesprek was ... best moeilijk te begrijpen. Maar ik zag ze elkaar ontmoeten, en ik zag ze praten, en ik zag ze gebaren maken. En ze hadden plezier samen. En toen zeiden ze gedag, en vervolgden hun eigen weg. En dat is wat je wilt in het leven, andere mensen ontmoeten en onderdeel van de maatschappij zijn. En dat is wat ik zag gebeuren.
The Hogeweyk has become a place where people with very advanced dementia can live, have freedom and safety, because the professionals working there and the volunteers working there know how to deal with dementia. And the professionals know how to do their professional work in a way that it fits in a natural way in the life of our residents. And that means that the management has to provide everything those people need to do their work. It needs a management that dares to do this. To do things differently than we always have done in a traditional nursing home.
De Hogeweyk is een plaats geworden waar mensen met vergevorderde dementie kunnen leven, vrijheid hebben en veilig zijn, omdat de professionals en vrijwilligers die er werken weten hoe ze met dementie moeten omgaan. En de professionals weten hoe ze hun werk moeten doen op een manier die op natuurlijke wijze in het leven van onze bewoners past. En dat betekent dat het management alles moet bieden wat die mensen nodig hebben om hun werk te doen. Er is een management nodig dat dit durft te doen. Om dingen anders te doen dan we deden in een traditioneel verpleeghuis.
We see that it works. We think this can be done everywhere, because this is not for the rich. We've been doing this with the same budget as any traditional nursing home has in our country. We work only with the state budget.
We zien dat het werkt. We denken dat dit overal mogelijk is, want dit is niet voor de rijken. We hebben dit gedaan met hetzelfde budget als elk ander zorgcentrum in ons land. We werken alleen met overheidsbudget.
(Applause)
(Applaus)
Because it has to do with thinking different, and looking at the person in front of you and looking at what does this person need now. And it's about a smile, it's about thinking different, it's about how you act, and that costs nothing. And there's something else: it's about making choices. It's about making choices what you spend your money on. I always say, "Red curtains are as expensive as gray ones."
Je moet een beetje omdenken en kijken naar de mens die voor je staat en naar wat die persoon op dat moment nodig heeft. En het gaat over een glimlach, het gaat over anders denken, het gaat over hoe je handelt -- en dat kost niks. En er is nog iets: het gaat over keuzes maken. Het gaat over kiezen waaraan je je geld besteedt. Ik zeg altijd: "Rode gordijnen zijn net zo duur als grijze."
(Laughter)
(Gelach)
It's possible, everywhere.
Het is mogelijk, overal.
Thank you.
Bedankt.
(Applause)
(Applaus)