A few years ago, a student came up to me after the second day of my class on parenting and child development. She hesitated for a second and then she confessed, "I'm really interested in this material, but I was hoping your class would help me to become a better parent if I have kids someday." She was disappointed. We were going to talk about how parents do not have control in shaping who their children become. She jumped to the conclusion that my class wouldn't help her. I was caught off guard. Would confronting the science of parenting and child development, not be relevant to being a good parent? I hope that my class changed her mind.
Acum câțiva ani, a venit la mine o studentă a doua zi după ce începusem un curs despre educația și dezvoltarea copilului. A ezitat o clipă, apoi mi-a spus: „Sunt foarte interesată de cursul acesta, dar speram că această clasă mă va ajuta să fiu un părinte mai bun atunci când voi avea copii.” Era dezamăgită. Urma să vorbim despre faptul că părinții nu pot controla cum vor deveni copiii lor. A tras concluzia că nu-i va fi de ajutor cursul meu. M-a luat prin surprindere. Oare analizarea stilurilor de educație și dezvoltare a copiilor nu era relevantă pentru a fi un bun părinte? Sper să-și fi schimbat părerea după acest curs.
Parents want what's best for their children, young and old parents, rich and poor, married and divorced. And parenting books promise to show how to achieve the best outcomes, to address the difficult decisions that parents face every day and in the process, to reveal why each of us turned out the way we did. The problem is that parenting books send conflicting messages. Tiger parenting or free-range parenting? Parent like the Dutch to raise the happiest kids in the world or like the Germans, to raise self-reliant children? The one consistent message is that if your child isn't succeeding, you're doing something wrong. There's good news, though. The science supports a totally different message that is ultimately empowering.
Părinții doresc ce e mai bun pentru copiii lor, fie că sunt tineri sau mai în vârstă, bogați sau săraci, căsătoriți sau divorțați. Iar cărțile despre creșterea copiilor promit să ne învețe cum să avem cele mai bune rezultate, să luăm deciziile dificile pe cale părinții le iau zilnic, iar în acest proces să descoperim de ce suntem așa cum suntem. Problema cu aceste cărți e că trimit mesaje contradictorii. Părinte tigru sau părinte lejer? Părinte olandez, care crește cel mai fericit copil din lume, sau părinte german, care crește copii încrezători? Mesajul general valabil e că dacă copilul tău nu reușește, sigur faci ceva greșit. Dar sunt și vești bune. Cercetările susțin un mesaj total diferit, care e foarte mobilizator.
Trying to predict how a child will turn out based on choices made by the parents is like trying to predict a hurricane from the flap of a butterfly's wings. Do you know the butterfly, the proverbial one, that flaps its wings in China, perturbing the atmosphere just enough to shift wind currents that make their way to the skies over tropical white beaches intensifying the water evaporating from the ocean in a spiral of wind and fueling a hurricane in the Caribbean six weeks after that flutter of wings. If you are a parent, you are the butterfly flapping your wings. Your child is the hurricane, a breathtaking force of nature. You will shape the person your child becomes like the butterfly shapes the hurricane in complex, seemingly unpredictable but powerful ways. The hurricane wouldn't exist without the butterfly.
Încercarea de a prezice cum va fi un copil bazat pe deciziile pe care le iau părinții e ca și cum ai încerca să anticipezi un uragan de la bătaia din aripi a unui fluture. Știți cum fluturele care bate din aripi în China influențează atmosfera suficient încât să mute curenții de vânt spre cerul plajelor tropicale, intensificând evaporarea apei din ocean în spirale de vânt și formând un uragan în Caraibe șase săptămâni după acea bătaie de aripi. Dacă sunteți părinți, sunteți fluturele care bate din aripi. Copilul este uraganul, o forță nestăpânită a naturii. Poți modela cum va fi copilul tău, așa cum fluturele modelează uraganul, prin metode complexe, aparent imprevizibile, dar puternice. Uraganul n-ar exista fără fluture.
"Wait," you might ask, what about all the successful parents with successful children or the struggling parents with struggling children?" They might seem to show the simple power of parenting. But children can be shaped by many forces that are often intertwined, like successful parents, successful genes, successful peers and a culture of success that they grow up in. This can make it hard to know which forces influence who children become. "OK," you might think, "yes, it's hard to pull apart all these possible forces, but we can make pretty good guesses about the importance of parents." Perhaps.
„Stai puțin”, ați putea zice, „dar cum rămâne cu părinții de succes cu copii de succes, sau părinții care se luptă cu copii cu probleme?” Ar putea să fie dovada despre ce importantă e educația. Dar copiii pot fi modelați de forțe care de multe ori sunt interconectate, cum ar fi părinți de succes, gene bune, colegi buni, o cultură a reușitei, în care au crescut. De aceea e dificil de stabilit ce forțe influențează devenirea copilului. „Bine”, o să spuneți, „e greu de înlăturat aceste forțe, dar putem ghici importanța părinților.” Probabil.
Well, how many of you know how a bicycle works? Right, you've seen people riding bikes, maybe you've ridden one yourself or even tried to teach someone else how to do it. Just like parenting -- you've seen people doing it, maybe you've done it yourself or even tried to teach someone else how to do it. We can feel confident about what we know. When we say we know how a bicycle works, we think we have something in our heads like this. Something that relates the pedals to the chain and to the wheels. But when you ask people to explain how a bicycle works, they produce drawings like this. And like this.
Câți dintre voi știu cum funcționează o bicicletă? Știu că ați văzut oameni pe bicicletă, poate și voi ați mers sau ați încercat să învățați pe cineva cum să meargă. Așa e și parentingul, ați văzut la alții, poate ați făcut și voi sau ați învățat pe alții cum să facă. Suntem încrezători în ceea ce știm. Când spunem că știm cum merge o bicicletă, ne gândim că avem ceva cunoștințe despre asta. Ceva care conectează pedalele cu lanțul și roțile. Dar când îi întrebi pe oameni cum merge o bicicletă, s-ar putea să deseneze asta. Și asta.
(Laughter)
(Râsete)
People have no idea how bicycles work. Or zippers or rainbows, or even topics they argue passionately about. When you push people to explain how these things work, they usually can't. Just caring about something, like parenting, or feeling confident about it, doesn't guarantee that we understand it. And everyone can't possibly be right about how parenting works, given how wildly beliefs have varied.
Oamenii habar n-au cum funcționează o bicicletă. Sau un fermoar, sau un curcubeu, ba chiar subiecte pe care se contrazic cu înflăcărare. Când le ceri oamenilor să-ți explice cum funcționează aceste lucruri, de obicei nu sunt în stare. Dacă doar ne pasă de ceva, cum ar creșterea copiilor, sau avem încredere în parenting, asta nu înseamnă că și înțelegem. Nimeni nu poate ști totul despre cum funcționează parentingul, dată fiind multitudinea părerilor.
Mothers in a hunter-gatherer society regretted when their children cut themselves themselves while playing with knives, but they thought the cuts were worth the freedom to explore. Even within one society like ours, parenting wasn't a common term until the 1970s. Before then, parents weren't viewed as active shapers of children's futures. Years from now, people may look back on today's views and feel just as amazed as we feel when hearing about other times and places.
Într-o societate de vânători-culegători, mamelor nu le plăcea când copiii se răneau jucându-se cu cuțitele, dar credeau că rănile merită libertatea de a explora. Chiar și în societăți cum e a noastră, parentingul nu era un termen obișnuit înainte de 1970. Până atunci, părinții erau văzuți ca formatori activi în viitorul copiilor. Peste câțiva ani, oamenii se vor uita înapoi la opiniile de azi și vor fi la fel de uimiți cum suntem noi când auzim de alte timpuri și locuri.
The science could help parents, and potential parents like my student, to understand how they actually shape who their children become. Millions of children have been studied to disentangle all those shaping forces that are usually intertwined. These studies follow identical twins and fraternal twins and plain old siblings growing up together or adopted and raised apart. And it turns out that growing up in the same home does not make children noticeably more alike in how successful they are, or how happy or self-reliant and so on. Imagine if you had been taken from birth and raised next door by the family to the left and your brother or sister had been raised next door by the family to the right, by and large, that would have made you no more similar or different than growing up together under the same roof.
Știința îi poate ajuta pe părinți și pe potențialii părinți, cum era studenta mea, să înțeleagă cum pot modela felul în care vor fi copiii lor. Milioane de copii au fost studiați pentru a înlătura aceste forțe modelatoare care sunt de obicei interconectate. Aceste studii urmăresc gemeni identici și gemeni fraterni, frați obișnuiți care cresc împreună sau sunt adoptați și crescuți separat. S-a dovedit că faptul că cresc în aceeași casă nu le garantează același succes sau cât sunt de fericiți și încrezători. Imaginați-vă că erați luați la naștere și crescuți de familia din stânga, iar fratele și sora voastră ar fi copilărit alături, la familia din dreapta, În general nu ar fi fost diferențe cu mult mai mari decât dacă ați fi fost crescuți împreună sub același acoperiș.
On the one hand, these findings seem unbelievable. Think about all the ways that parents differ from home to home and how often they argue and whether they helicopter and how much they shower their children with love. You would think that would matter enough to make children growing up in the same home more alike than if they had been raised apart. But it doesn't.
Pe de o parte, aceste descoperiri par de necrezut. Gândiți-vă la cât de diferiți sunt părinții din diverse case, cum se contrazic adesea, dacă sunt părinți-elicopter și cât de multă dragoste dăruiesc copiilor lor. Ați zice că asta e suficient pentru a-i face pe copiii care cresc în aceeași casă să semene mai mult decât dacă sunt crescuți separat. Dar nu e așa.
In 2015, a meta analysis, a study of studies, found this pattern across thousands of studies following over 14 million twin pairs across 39 countries. They measured over 17,000 outcomes. And the researchers concluded that every single one of those outcomes is heritable. So genes influence who children become. But genes didn't explain everything. The environment mattered too, just something in the environment that didn't shape children growing up in the same home to be more alike. Some people have looked at these findings and concluded that parenting doesn't matter. That you would have become the same person you are today, regardless of who raised you.
În 2015, un studiu independent, un studiu al studiilor, a descoperit un model după mii de studii, urmărind peste 14 milioane de gemeni din 39 de țări. Au analizat peste 17.000 de rezultate. Cercetătorii au ajuns la concluzia că fiecare rezultat e ereditar. Așadar, genele influențează cum vor deveni copiii. Dar genele nu au explicat tot. Contează și mediul, dar doar un element din mediu n-a făcut copiii din aceeași casă să fie la fel. Unii au privit aceste rezultate și au ajuns la concluzia că parentingul nu contează. Că ai fi devenit aceeași persoană care ești astăzi indiferent de cine te-a crescut.
On the other hand, and really, I should say on the other hands, because there are many caveats to that story, but I'll focus on one. On the other hand, these findings are not all that shocking. If you think about how the same parent could shape different children in different ways. One child might find it helpful when her mother provides structure. Her sister might find it's stifling. One child might think his parents are caring when they ask questions about his friends. His brother might think they're being nosy. One child might view a divorce as a tragedy, while his sister sees it as a relief. Same event, different experience.
Pe de altă parte, și chiar ar trebui să spun pe de alte părți, deoarece sunt multe părți ale acestei povești, dar mă opresc la una singură. Pe de altă parte, aceste descoperiri nu sunt atât de surprinzătoare. Dacă vă gândiți la felul în care același părinte poate modela copii diferiți în moduri diferite. Unui copil îi place când mama îi stabilește un program. Dar sora lui ar putea să vadă asta sufocant. Un copil ar putea crede că părinților le pasă când pun întrebări despre prietenii lui. Fratele lui ar putea să creadă că sunt prea curioși. Un copil vede divorțul ca o tragedie, în timp ce sora lui îl vede ca pe o ușurare. Același eveniment, experiențe diferite.
My husband and I experienced this concept 20 years ago when we were 30,000 feet over the Atlantic, flying from Chicago to Stockholm to work on a research project. The flight attendants were clearing the dinner trays, people were getting ready to sleep. We hit a patch of bumpy air and a bunch of teenagers whooped in excitement. Then all of a sudden, the plane was plummeting, children and food carts hit the ceiling. The plane seemed to stabilize, but then plummeted again. The ceiling panels flew up into their compartments from the force, revealing wiring inside. Debris came crumbling down on us. People were screaming and sobbing. The plane plummeted again. After an eternity, the pilot came on and announced, "We don't know what that was. We don't know what's coming. Stay in your seats." My husband came away from that experience feeling like planes are incredibly safe.
Am trecut prin asta acum 20 de ani, împreună cu soțul meu, la 10.000 de kilometri deasupra Atlanticului, zburând de la Chicago la Stockholm pentru un proiect de cercetare. Însoțitorii de bord strângeau tăvile după cină, iar oamenii se pregăteau de culcare. Am intrat într-o turbulență și un grup de adolescenți au început să sară de bucurie. Dintr-o dată, avionul a început să cadă, copii și cărucioare cu mâncare se izbeau de tavan. Avionul părea că se stabilizează, dar apoi a căzut din nou. Panourile din tavan au sărit și se izbeau cu forță, lăsând să se vadă cablurile dinăuntru. Cădeau peste noi tot felul de lucruri. Oamenii țipau și plângeau. Avionul era din nou în cădere. După multă vreme, pilotul a anunțat: „Nu știm ce s-a întâmplat. Nu știm ce urmează. Rămâneți la locurile voastre.” Din această experiență, soțul meu a tras concluzia că avioanele sunt foarte sigure.
(Laughter)
(Râsete)
The airline sent a letter informing us that we hadn't simply been falling across those thousands of feet of clear air turbulence. The plane had been subjected to forces greater than 2G. We learned that planes can withstand forces many times larger. So my husband feels safe flying. He seems genuinely baffled by how anyone could feel otherwise. I get that concept, but only in the abstract. I've never been able to fly the same way since. Same event, different experience.
Compania aeriană ne-a trimis o scrisoare unde ne informa că nu am fost într-o cădere obișnuită de mii de kilometri de turbulențe. Avionul fusese supus unor forțe mai mari de 2G. Am aflat că avioanele pot suporta forțe cu mult mai mari. Așa că soțul meu a simțit că zborul e ceva sigur. Nu înțelege cum cineva crede altfel. Am înțeles acest concept, dar numai în mod abstract. De atunci zborul pentru mine n-a mai fost la fel. Același eveniment, experiențe diferite.
Just because an event doesn't shape people in the same way, that doesn't mean it had no effect. Your parenting could be shaping your children, just not in ways that lead them to become more alike. Your parenting could be leading your first child to become more serious, your second child to become more relaxed. Your first child to want to be like you, your second child to want to be nothing like you. You are flapping your butterfly wings to your hurricane children.
Doar pentru că o întâmplare nu modelează la fel oamenii, nu înseamnă că n-a avut niciun efect. Educația pe care o oferi îi poate modela pe copii dar nu în moduri care îi fac să se dezvolte la fel. Educația pe care o oferi îl poate face pe primul copil mai serios, iar pe al doilea mai relaxat. Primul copil vrea să fie ca tine, al doilea vrea să nu fie deloc ca tine. Dai din aripile tale de fluture pentru uraganul care e copilul tău.
This isn't how we typically think about parenting. It doesn't make for simple advice. How could parenting books tell people how to raise successful, happy, self-reliant children, if the same parenting can lead to different outcomes for children in the same home? At this point, you might be thinking, like students in my class sometimes say, "OK, we get it. development is complicated. And maybe it's not worth studying because it's too complicated." But meaning can be made from chaos. Scientists now understand how babies go from these apparent lumps to become walking, talking, thinking, social independent beings. They understand this process well enough to intervene, to test newborns, for example, and treat them for a genetic condition that used to lead to mental retardation. Scientists are developing ever more sophisticated understanding of how parents could shape their children's futures.
De obicei, nu ne gândim așa la educație. Nu e făcută pentru sfaturi simple. Poate o carte despre educație să le spună părinților cum să crească copii de succes, fericiți și independeți, dacă același mod de educație poate avea rezultate diferite pentru copii din aceeași casă? În acest moment, poate vă gândiți, așa cum spun câteodată studenții mei, „Bine, am înțeles, dezvoltarea e complicată. Și poate nu merită să studiezi, pentru că e prea complicată.” Dar poți să desprinzi un înțeles din haos. Cercetătorii au înțeles cum ajung copiii dintr-o mogâldeață să meargă, să vorbească, să gândească și să fie ființe independente. Au înțeles acest proces foarte bine încât să poată interveni, să testeze nou-născuții, de exemplu, să-i trateze pentru o afecțiune genetică ce ducea la un retard mintal. Oamenii de știință lucrează la o înțelegere și mai sofisticată a modului în care părinții pot modela viitorul copiilor lor.
Science can tell us a lot. But it will never tell us everything. So what can we do with this? First, know that parents matter. That might seem obvious, but smart people are arguing otherwise, and what seems obvious is not always true, as we've seen. Second, know that how parents matter is complex and difficult to predict. For anyone who has ever been a parent, stop blaming yourself, as if you are in control of your child's path. You have influence, but you don't have control. For anyone who has ever been a child, stop blaming your parents.
Știința ne poate spune multe. Dar nu poate să ne spună totul. Ce putem face cu asta? În primul rând, părinții contează. Poate părea evident, dar sunt oameni inteligenți care nu sunt cred asta și ceea ce pare evident nu e mereu adevărat, cum am văzut. În al doilea rând, e greu de spus în ce fel contează părinții. Pentru oricine a fost vreodată părinte, încetați să vă mai învinovățiți, ca și cum ați putea controla destinul copilului vostru. Aveți influență, dar nu aveți control. Pentru oricine a fost vreodată copil, nu mai aruncați vina pe părinții voștri.
(Laughter)
(Râsete)
At least for the idea that you are defined by them. Stop blaming other parents. A recent survey of thousands of parents revealed that 90 percent of mothers and 85 percent of fathers feel judged. Close to half feel judged all the time or nearly all the time by people they know and by complete strangers. These judgments probably don't reflect what's best for the kids. How could they, given how profoundly parenting has varied around the world and across time? And given how the same parents can shape children under the same roof in such different ways. Even when parents try their best, they can't satisfy everybody. There's only so much time.
Cel puțin nu-i mai învinovățiți pentru că ei v-au format. Nu-i mai învinovățiți pe alți părinți. Un sondaj recent făcut pe sute de părinți a arătat că 90% din mame și 85% din tați se simt judecați. Aproape jumătate se simt judecați tot timpul sau aproape tot timpul, de cei pe care îi cunosc sau de oameni care le sunt străini. Aceste păreri probabil că nu reflectă ce e cel mai bine pentru copii. Cum ar putea, știind cât de complicat e parentingul peste tot în lume și de-a lungul timpului? Știind cum aceiași părinți pot modela copiii din aceeași casă în atâtea feluri. Chiar și când părinții se străduiesc, nu pot satisface pe toți. Timpul e limitat.
This is especially true for dragon parents. The author, Emily Rapp, came up with this term after her baby was diagnosed with Tay-Sachs disease. She knew then that Ronan would never walk or talk. He would likely die before turning four. I did not know that this could also be the fate of my firstborn son. He was born with a condition that prevents the intestine from absorbing nutrients or water for the body. It affects one in five million babies. One in five million. It is so rare that one doctor felt confident telling us that we would be screwed if that's what our baby had. He was the one who had to break the news to us later.
Asta e valabil mai ales pentru părinții-dragon. Autoarea Emily Rapp a inventat acest termen când copilul ei a fost diagnosticat cu afecțiunea Tay-Sachs. A știut atunci că Ronan nu va merge și nu va vorbi niciodată. Că putea să moară înainte să împlinească patru ani. Nu știam atunci că asta se va întâmpla și cu primul meu copil. S-a născut cu o afecțiune care împiedică intestinele să absoarbă nutrienți sau apa necesară corpului. Afectează unul din cinci milioane de copii. Unul din cinci milioane. E atât de rară încât un medic ne-a spus că o să fim terminați dacă acesta va fi diagnosticul copilului. Tot el ne-a dat vestea mai târziu.
Dragon parents have a lot to say about parenting, even though they know their children will die young, or in my case, even if we have no idea whether our babies will live. Emily Rapp wrote, "We will not launch our children into a bright and promising future, but see them into early graves." This requires a new ferocity, a new way of thinking, a new animal. We are dragon parents, fierce and loyal and loving as hell. Our experiences have taught us how to parent for the here and now, for the sake of parenting, for the humanity implicit in the act itself. Parenting, I've come to understand, is about loving my child today, now. In fact, for any parent anywhere, that's all there is.
Părinții-dragon au multe de spus despre parenting, chiar dacă știu că le vor muri copiii de tineri sau, în cazul meu, chiar dacă nu știam dacă va trăi sau nu. Emily Rapp a scris: „Nu ne naștem copiii pentru un viitor strălucit și plin de speranță, ci pentru un mormânt timpuriu.” Pentru asta e nevoie de ferocitate, un mod nou de gândire, o creatură nouă. Suntem părinți-dragon, feroce, loiali și extrem de iubitori. Experiența noastră ne-a învățat cum să fim părinți aici și acum, în numele creșterii copiilor, pentru umanitatea pe care o aduce acest fapt. Parentingul, aveam să înțeleg, înseamnă să-mi iubesc copilul azi, acum. De fapt, asta e valabil pentru toți părinții oriunde ar fi.
I had thought that my expertise in child development would help prepare me for becoming a parent. Instead, becoming a parent helped me to see the science in a whole new light. So third, appreciate how powerful the moments can be because of what they mean for you and your child right now, not because of what they mean for your child long term, which you do not know. The activist Andrew Solomon noted, "Though many of us take pride in how different we are from our parents, we are endlessly sad at how different our children are from us." Maybe we could be less sad if we were more realistic, if we let go of the notion that our children's futures are in our control. If we can embrace the complexity of our children's development that can transform how we approach those parenting decisions we face each day and empower us to realize how much more there is to having a child than trying to shape a specific outcome. So much more, which I appreciate every day in moments with my firstborn son, who is thriving and with his younger brother and the unique paths they are taking. We are not screwed.
Credeam că specializarea mea în dezvoltarea copilului mă va pregăti să fiu părinte. În schimb, devenind părinte m-a ajutat să văd știința într-o nouă lumină. În al treilea rând, bucurați-vă de cât de intense pot fi clipele, pentru tot ce înseamnă ele pentru voi și copiii voștri acum, nu pentru ce vor însemna mai târziu, lucru pe care n-aveți cum să-l știți. Activistul Andrew Solomon observa: „Deși mulți ne mândrim că suntem diferiți de părinții noștri, ne supărăm mereu când vedem ce diferiți sunt copiii noștri de noi.” Poate nu ne-ar deranja așa de mult dacă am fi mai realiști, dacă am renunța la ideea că putem controla viitorul copiilor noștri. Dacă putem îmbrățișa complexitatea devenirii copiilor noștri, putem transforma modul în care abordăm deciziile de parenting cu care ne confruntăm zilnic și care ne dau puterea să ne dăm seama că a avea un copil înseamnă mai mult decât să te străduiești să modelezi un rezultat anume. Atât de mult încât sunt recunoscătoare în fiecare zi pentru clipele cu fiul meu care înflorește și cu fratele lui mai mic, cu drumurile diferite pe care le parcurg. Nu suntem terminați.
(Laughter)
(Râsete)
The science of parents and children, butterflies and their hurricanes, can free people to focus on what is most important and meaningful in our lives. This can make the experience of being a parent and the experience of having been a child more realistic and satisfying for everyone involved. And that, I think, is very relevant to being a good parent.
Știința din spatele părinților și a copiilor, fluturii și uraganele pe care le stârnesc, pot să-i elibereze pe oameni și să-i facă să se concentreze pe ce e important și semnificativ în viața lor. Asta poate face ca experiența de a fi părinte și experiența de a fi copil să fie mai adevărată și plăcută pentru toți cei implicați. Asta cred că e foarte relevant pentru a fi un părinte bun.