In the summer of 2017, a woman was murdered by her partner in Sofia. The woman, let's call her "V," was beaten for over 50 minutes before she died. The morning after, her neighbors told the press that they heard her screams, but they didn't intervene. You see, in Bulgaria and many other societies, domestic violence is typically seen as a private matter. Neighbors, however, are quick to react to any other kind of noise.
Улітку 2017-го року в Софії жінка була вбита своїм партнером. Жінку, давайте назвемо її В., били більше 50 хвилин, поки вона не померла. Наступного ранку її сусіди сказали журналістам, що чули, як вона кричала, але вони не втрутились. Розумієте, в Болгарії та багатьох інших суспільствах домашнє насилля традиційно вважається особистою справою. Однак, сусіди швидко реагують на будь-який інший шум.
We wanted to expose and affect the absurdity of this. So we designed an experiment. We rented the apartment just below V's for one night. And at 10pm, Maksim, the artist in our group, sat on the drum set we had assembled in the living room and started beating it. Ten seconds. Thirty seconds. Fifty seconds. A minute. A light came on in the hallway. One minute and 20 seconds. A man was standing at the door, hesitant to press the bell. One minute and 52 seconds. The doorbell rang, a ring that could have saved a life.
Ми хотіли показати та вплинути на абсурдність цього. Тому ми спланували експеримент. Ми зняли квартиру прямо під квартирою В. на одну ніч. І о 10-й годині вечора Максим, художник з нашої групи, сів за барабанну установку, яку ми зібрали у вітальні, і почав бити в барабани. Десять секунд. Тридцять секунд. П'ятдесят секунд. Хвилина. Світло увімкнулося на сходовому майданчику. Хвилина та двадцять секунд. Перед дверима стояв чоловік, роздумуючи над тим, щоб натиснути дзвінок. Хвилина та 52 секунди. Дзвінок продзвенів, двінок, який міг би врятувати життя.
"Beat." is our project exploring the ominous silence surrounding domestic violence. We filmed the experiment, and it became instantly viral. Our campaign amplified the voices of survivors who shared similar stories online. It equipped neighbors with specific advice, and many committed to taking action. In a country where every other week, the ground quietly embraces the body of a woman murdered by a partner or a relative, we were loud, and we were heard.
"Бiй."- це наш проект, що досліджує тривожне мовчання, яке існує навколо домашнього насилля. Ми зняли експеримент, і він одразу набув популярності. Наша кампанія поширила голоси людей, які вижили, та ділилися подібними історіями онлайн. Ця кампанія надала сусідам конкретну пораду, і багато хто зобов'язався діяти. У країні, де кожного нового тижня земля нечутно приймає в обійми тіло жінки, вбитої партнером чи родичем, ми звучали голосно, і нас почули.
I am an activist, passionate about human rights innovation. I lead a global organization for socially engaged creative solutions. In my work, I think about how to make people care and act. I am here to tell you that creative actions can save the world, creative actions and play. I know it is weird to talk about play and human rights in the same sentence, but here is why it's important. More and more, we fear that we can't win this. Campaigns feel dull, messages drown, people break. Numerous studies, including a recent one published by Columbia University, show that burnout and depression are widespread amongst activists. Years ago, I myself was burned out. In a world of endless ways forward, I felt at my final stop.
Я активістка. Я захоплююсь створенням нових ідей у сфері прав людини. Я голова глобальної організації, яка займається пошуком соціально направлених творчих рішень. У своїй роботі я думаю над тим, як змусити людей бути небайдужими та діяти. Я тут, щоб сказати вам, що творчі дії можуть врятувати світ. Творчі дії та гра. Я знаю, що дивно говорити про гру та права людини в одному реченні, але ось чому це важливо. Ми все більше і більше боїмося, що не можемо перемогти в цьому. Кампанії здаються нудними, ідейні посили тонуть, люди ламаються. Числені дослідження, включаючи нещодавно опубліковане Колумбійським університетом, показують, що вигорання та депресія широко поширені серед активістів. Багато років тому я сама опинилась у стані вигорання. У світі безкінечних шляхів вперед я відчула себе на останній зупинці.
So what melts fear or dullness or gloom? Play. From this very stage, psychiatrist and play researcher Dr. Stuart Brown said that nothing lights up the brain like play, and that the opposite of play is not work, it's depression. So to pull out of my own burnout, I decided to turn my activism into what I call today "play-tivism."
Так що ж змушує страх, нудьгу або зневіру зникнути? Гра. З цієї самої сцени психіатр та дослідник гри доктор Стюарт Браун сказав, що ніщо так не оживляє мозок, як гра, і що антонімом гри є не робота, а депресія. Тому, щоб вийти зі стану вигорання, я вирішила перетворити свій активізм на те, що я сьогодні називаю "грай-тивізм".
(Laughter)
(Сміх)
When we play, others want to join. Today, my playground is filled with artists, techies and scientists. We fuse disciplines in radical collaboration. Together, we seek new ways to empower activism. Our outcomes are not meant to be playful, but our process is. To us, play is an act of resistance. For example, "Beat.," the project I talked about earlier, is a concept developed by a drummer and a software engineer who didn't know each other two days before they pitched the idea. "Beat." is the first winner in our lab series where we pair artists and technologists to work on human rights issues. Other winning concepts include a pop-up bakery that teaches about fake news through beautiful but horrible-tasting cupcakes --
Коли ми граємо, інші хочуть долучитися. Сьогодні мій ігровий майданчик заповнений художниками, техніками та вченими. Ми поєднуємо дисципліни в екстремальній співпраці. Разом ми шукаємо нові шляхи для посилення активізму. Результати нашої роботи не мають бути грайливими, але таким є процес. Для нас гра є актом супротиву. Наприклад, концепт проекту "Бій.", про який я згадувала раніше, був розроблений барабанщиком та інженером ПЗ, які ще за два дні до того, як подали цю ідею, не були знайомі. "Бiй."є першим переможцем у нашій серії лабораторних проектів, де ми об'єднуємо художників та техніків для роботи над проблемами прав людини. Серед інших переможних концептів є тимчасова пекарня, яка викриває фейкові новини
(Laughter)
за допомогою гарних на вигляд, але жахливих на смак кексів,
(Сміх)
or a board game that puts you in the shoes of a dictator so you get to really grasp the range of tools and tactics of oppression.
або настільна гра, що ставить вас на місце диктатора, у ній доводиться засвоювати ряд інструментів та тактик пригнічення.
We did our first lab just to test the idea, to see where it cracks and if we can make it better. Today, we are so in love with the format that we put it all online for anyone to implement. I cannot overstate the value of experimentation in activism. We can only win if we are not afraid to lose.
Ми створили нашу першу лабораторію просто, щоб випробувати цю ідею, побачити, де вона не працює, і чи можемо ми її поліпшити. Сьогодні ми настільки закохалися у цей формат, що зробили його доступним онлайн та відкритим для будь-кого. Я не можу переоцінити вартість експериментування в активізмі. Ми можемо виграти тільки, якщо не боїмося програти.
When we play, we learn. A recent study published by Stanford University about the science of what makes people care reconfirms what we have been hearing for years: opinions are changed not from more information but through empathy-inducing experiences. So learning from science and art, we saw that we can talk about global armed conflict through light bulbs, or address racial inequality in the US through postcards, or tackle the lack of even one single monument of a woman in Sofia by flooding the city with them, and, with all these works, to trigger dialogue, understanding and direct action.
Під час гри ми навчаємось. Нещодавнє дослідження Стенфордського університету, науковий погляд на те, що змушує людей бути небайдужими, підтверджує те, що ми чули роками: думки змінюються не за допомогою більшої кількості інформації, а за допомогою стимулюючого емпатію досвіду. Черпаючи досвід в науці та мистецтві, ми побачили, що можемо говорити про світовий збройний кофлікт за допомогою лампочок, або привертати увагу до расової нерівності в США за допомогою поштових листівок, або боротися з відсутністю хоча б одного єдиного монумента жінці у Софії, заповнюючи ними усе місто. За допомогою усіх цих робіт ми можемо провокувати діалог, розуміння та безпосередні дії.
Sometimes, when I talk about taking risks and trying and failing in the context of human rights, I meet raised eyebrows, eyebrows that say, "How irresponsible," or, "How insensitive." People often mistake play for negligence. It is not. Play doesn't just grow our armies stronger or spark better ideas. In times of painful injustice, play brings the levity we need to be able to breathe. When we play, we live.
Іноді, коли я говорю про ризики, спроби та провали в контексті прав людини, я бачу підняті брови, які говорять "як безвідповідально" або "як нетактовно." Люди часто плутають гру з недбалістю. Це не так. Гра не тільки укріплює наші війська чи запалює кращі ідеї. У часи болючої несправедливості гра додає невимушеності, якої ми потребуємо, аби дихати. Коли ми граємо, ми живемо.
I grew up in a time when all play was forbidden. My family's lives were crushed by a communist dictatorship. For my aunt, my grandfather, my father, we always held two funerals: one for their bodies, but, years before that, one for their dreams. Some of my biggest dreams are nightmares. I have a nightmare that one day all the past will be forgotten and new clothes will be dripping the blood of past mistakes. I have a nightmare that one day the lighthouses of our humanity will crumble, corroded by acid waves of hate.
Я виросла у часи, коли будь-яка гра була заборонена. Диктатура комунізму розбила життя моїх родичів. Для моїх тітки, дідуся та батька, ми завжди проводили два похорони: ми хоронили їх тіла, але за багато років до того ми хоронили їх мрії. Деякі з моїх найпам'ятніших снів - кошмари. Кошмари про те, що одного дня усе минуле буде забуте, і новий одяг буде стікати кров'ю минулих помилок. Кошмар про те, що одного дня світові маяки людства будуть зруйновані корозією їдких хвиль ненависті.
But way more than that, I have hope. In our fights for justice and freedom, I hope that we play, and that we see the joy and beauty of us playing together. That's how we win.
Але сильнішою за ці кошмари є моя надія. На нашу боротьбу за свободу та справедливість. Я сподіваюсь, що ми гратимемо та бачитимемо радість та красу у нашій спільній грі. Таким чином ми переможемо.
Thank you.
Дякую.
(Applause)
(Оплески)